Je voorbereiden op een andere leven dan 'gepland'

14-08-2018 20:02 123 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo beste viva'ers,

Ik zit toch wat meer na te denken over mijn leven de laatste tijd. Ik ben 30 geworden niet zo lang geleden en met het bereiken van deze (verder mooie) leeftijd merk ik dat ik toch wat anders over bepaalde onderwerpen ga nadenken.

Graag hoop ik hier mensen te spreken/ ontmoeten die ook voor zichzelf bewust een ander levenspad hebben geaccepteerd en hoe je daar mee om kunt gaan.
anoniem_373702 wijzigde dit bericht op 14-06-2020 10:33
71.27% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
phoebe24 schreef:
14-08-2018 22:39
Dank je.
Ik heb dat ook vaak gehad, dat ik me dat realiseerde. (Ik heb geen kinderwens maar een leuke relatie ipv de paar ingewikkelde die ik tot nu toe had zou ik wel leuk vinden. Ik ben 36 trouwens)

Nu is die angst minder omdat ik in m'n eentje inmiddels ook gelukkig ben, maar dat verlangen is echt niet weg. Ik ga er alleen wat relaxter mee om.
Maar soms vind ik het echt wel jammer dat ik tot nu toe niet de juiste persoon tegen gekomen ben, en af en toe vind ik het echt niet makkelijk alleen. Ik heb namelijk ook wel eens behoefte aan genegenheid en iemand waar ik op terug kan vallen.
Ben je al lang alleen? Dat gemis herken ik wel, maar omdat ik al zo lang alleen ben heb ik niet meer echt een helder gevoel bij wat ik precies ''mis''. Maar ik weet wel dat ik iets mis.

In je eentje leven is ook heerlijk, alleen ik denk dat het maar voor heel weinig mensen weggelegd is om dit echt tot in de lengte van dagen te blijven doen. Gelukkig is de maatschappij steeds meer ingericht op het langer alleen blijven en later settelen /kinderen krijgen. Ik heb ook een tante die op haar 38e pas een man vond en op haar 40 en 42e kinderen kreeg.

Inmiddels zijn haar kinderen 19 en 21 en sta je er eigenlijk nooit bij stil dat zij pas zo 'laat' een relatie heeft gekregen / moeder is geworden. Voordeel is dat het nu dus nog gangbaarder is dan toen.
Alle reacties Link kopieren
cosima schreef:
14-08-2018 21:28
En dan baal je stiekem dat je niet single op Copacabana met 'n mojito het leven zit te vieren :proud:
Haha ja echt he :rofl:
Alle reacties Link kopieren
MadameJean schreef:
14-08-2018 22:41
Ja, zelfreflectie helpt en dat lijk je wel te hebben. Deze fase, waarin je openstaat voor een ander leven is zo belangrijk. Kan niet precies onder woorden brengen waarom. Maar het is goed om je eigen ‘ik’ te accepteren, los van een relatie, het ouderschap en het geplande burgerlijke leven. Want die persoon is uiteindelijk degene waar je echt altijd mee zult blijven leven, en dan is wat inzicht in haar psyche wel fijn.

Met 30 was ik een redelijk happy single met een redelijke baan. Inmiddels bijna 40 en alles is anders (getrouwd, carriere vd grond, gezin) maar die ‘ik’ die zie ik nog. En toen ik net naar de zonsonderhang staarde in de auto, met naast me een snurkende vent en twee kinderen snurkend achterin, toen wist ik dat die ‘ik’ het enorm getroffen heeft, maar dat ik ook heel anders zou hebben kunnen leven. Zolang ik mezelf maar begrijp en accepteer.
Meen je dat echt dat je ook anders zou hebben kunnen leven? Natuurlijk, het had vast gekund. Maar als je eenmaal kindjes hebt, dat wil je toch nooit meer anders? Oke behalve misschien heel af en toe een paar minuten.
et e
Wat betreft jezelf kennen en daar ook achter staan, dat blijft natuurlijk heel belangrijk. Het gaat ook allemaal zo snel. Ik bedoel : Op het ene moment ben je 25, woon je (in mijn geval dan) nog met vriendinnen in een studentenhuis en is het enige waar je je druk om maakt van die tuttige dingen zoals welk festivalletje jullie dit weekend gaan pakken, zit je 's avonds als de zon ook maar even schijnt een beetje met je huisgenoten wijntjes te drinken en komt het woord ''baby'' nog nauwelijks in je op.

Voor je het weet ben je 30, je voelt je (laat ik voor mezelf spreken : Ik voel me) nog niet echt heel wezenlijk anders dan toen ik 25 was, maar nu ben ik opeens al wat aan de 'oude' kant voor een single en maakt de maatschappij mij regelmatig direct of indirect duidelijk dat als ik nog kinderen wil, ik wel moet gaan voort maken. Soms denk ik : waar is die tijd gebleven om rustige te kunnen wennen/rijpen aan dit idee? Ik voel me soms echt alsof ik heb liggen slapen terwijl men om mij heen druk aan het bouwen was van hun nest.
Alle reacties Link kopieren
Zebra123 schreef:
14-08-2018 22:49
Haha ja echt he :rofl:
Dat zijn dan vaak de dingen die niet-singles tegen me zeggen inderdaad. Dingen als reizen, lol, feestjes. Maar dat heb je ook wel een keer gezien toch.

Vooral backpacken / reizen : elke plek, elk hostel waar je komt kun je weer opnieuw beginnen aan de oppervlakkige small-talk.
TO: eehh nou officieel niet, al noem ik de onzin van het afgelopen jaar niet echt een relatie. (Erg complexe man, aantrekken, afstoten. Ik werd er erg eenzaam van, voor mij was dat geen relatie, volgens ex wel. )
Ingewikkeld verhaal.
Voor hem was ik drie jaar single na een relatie van tien jaar.
Alle reacties Link kopieren
Laatst die vriendin van me die onlangs is bevallen : ''Als hij straks een jaar of 5 is, gaan we lekker met hem naar de dierentuin. En het is dan toch hartstikke gezellig als jij ook gewoon met ons mee gaat?! Of als wij er niet zijn en jij hebt vrij, dat jij gewoon iets leuks met hem gaat doen?''

Ehh nou lieve schat dacht ik toen, het zal best aardig bedoeld zijn, maar ik hoop toch echt over 5 jaar zélf een gezinnetje te hebben in plaats van de gekke single leuke surrogaat-snoeptante van jouw kinderen te worden (sorry, moest er even een frustratie uit gooien)
Campercamping schreef:
14-08-2018 22:53
Dat zijn dan vaak de dingen die niet-singles tegen me zeggen inderdaad. Dingen als reizen, lol, feestjes. Maar dat heb je ook wel een keer gezien toch.

Vooral backpacken / reizen : elke plek, elk hostel waar je komt kun je weer opnieuw beginnen aan de oppervlakkige small-talk.
Het hostelstadium ligt toch wel achter je als je een normaal salaris hebt? Kun je gewoon roadtrippen en in motels slapen.

Het leven is wel een stuk makkelijker zonder kinderwens: geen deadlines hoe je leven ook loopt.
Alle reacties Link kopieren
Tiana_76 schreef:
14-08-2018 22:22
Niet alleen. Ook een kwestie van instelling en realistisch in het leven staan. Ik zie bij vriendinnen in de dertig en veertig vooral hele lange eisenlijstjes waar een man aan moet voldoen. Zulke mannen bestaan gewoonweg niet.
Ik heb het daar vaak met mensen over gehad, maar ik heb echt geen bizarre eisenlijst. Man (ik ben simpelweg echt niet lesbisch), vrijgezel, liefst in Nederland woonachtig (ervaring met lange afstand relatie), ongeveer een beetje in de richting van mijn leeftijd (zeg 27-47). Dat zijn zo’n beetje de enige eisen en die leeftijd is zelfs geen harde grens. Geen enkele voorkeur qua haarkleur/ogen/etc, ik weet dat je best went aan verkeerde sokken, evt al een kind uit eerdere relatie ook niet meteen een nee. Ik besef dat liefde kan groeien, dat je niet vanaf seconde 1 in vuur en vlam hoeft te staan.
Tja, en een beetje compatibel met mijn leven. Een dikke auto en goede baan hoeft niet, geld verdien ik zelf wel. Maar een semi-zwerver die werken onzin vindt en liefst zo min mogelijk uitvoert en de hele dag blowt, past gewoon echt niet bij me. Net als iemand die alleen 80 uur in de week een echte baan vindt, en alleen een auto boven de halve ton de moeite waard. Dat lijken me nou geen bizar hoge eisen eigenlijk. Maar ik ben in bijna 10 jaar echt niemand tegengekomen. Ook niemand die ik ‘best een kans had kunnen geven’, maar afwees op een vreemde grond. En dat was wederzijds blijkbaar, want ook niet uitgevraagd oid door iemand die ik niet wilde.

Het is ook echt wel gewoon een kwestie van geluk hebben hoor. Voor nu snap ik best dat er geen schot in zit, sinds ik bezig ben met het traject om alleen een kindje te krijgen, staat mijn hoofd er niet echt naar. Lijkt me ook een beetje akward daten, ‘oh ja, ik ben trouwens wel 5 maanden zwanger’. Dus nee, nu sta ik er niet echt voor open, dat geef ik onmiddellijk toe. Maar eerder echt wel, en ook niet met mega-rammelende eierstokken (toen ik 28 was wilde ik echt nog wel een tijd wachten).
Alle reacties Link kopieren
Campercamping schreef:
14-08-2018 22:52
Meen je dat echt dat je ook anders zou hebben kunnen leven? Natuurlijk, het had vast gekund. Maar als je eenmaal kindjes hebt, dat wil je toch nooit meer anders? Oke behalve misschien heel af en toe een paar minuten.
et e
Wat betreft jezelf kennen en daar ook achter staan, dat blijft natuurlijk heel belangrijk. Het gaat ook allemaal zo snel. Ik bedoel : Op het ene moment ben je 25, woon je (in mijn geval dan) nog met vriendinnen in een studentenhuis en is het enige waar je je druk om maakt van die tuttige dingen zoals welk festivalletje jullie dit weekend gaan pakken, zit je 's avonds als de zon ook maar even schijnt een beetje met je huisgenoten wijntjes te drinken en komt het woord ''baby'' nog nauwelijks in je op.

Voor je het weet ben je 30, je voelt je (laat ik voor mezelf spreken : Ik voel me) nog niet echt heel wezenlijk anders dan toen ik 25 was, maar nu ben ik opeens al wat aan de 'oude' kant voor een single en maakt de maatschappij mij regelmatig direct of indirect duidelijk dat als ik nog kinderen wil, ik wel moet gaan voort maken. Soms denk ik : waar is die tijd gebleven om rustige te kunnen wennen/rijpen aan dit idee? Ik voel me soms echt alsof ik heb liggen slapen terwijl men om mij heen druk aan het bouwen was van hun nest.
Dat van dat nestbouwen herken ik wel. Maar ja, ik had ook anders kunnen leven, dat weet ik zeker. Naast het leven met mijn gezin houd ik van literatuur, eten, reizen met mijn man, koken voor vrienden, excelleren in mijn werk,, sport, eenzaamheid, natuur. Allemaal dingen die er met peuters veel en veel minder van komen. Ik ben ook geen standaardmoeder; geniet van het memory spelen en mijn kinderen leren om koekjes te maken, maar de volgende dag verlies ik me graag in iets van mezelf. Ik wil ze natuurlijk niet meer kwijt, maar als ik ze niet zou hebben gekregen (en we hebben lang moeten wachten) was ik doorgegaan met mijn leven, want hoe hmje het ook went of keert, het is jouw leven, niet dat van je toekomstige gezin.
Campercamping schreef:
14-08-2018 22:56
Laatst die vriendin van me die onlangs is bevallen : ''Als hij straks een jaar of 5 is, gaan we lekker met hem naar de dierentuin. En het is dan toch hartstikke gezellig als jij ook gewoon met ons mee gaat?! Of als wij er niet zijn en jij hebt vrij, dat jij gewoon iets leuks met hem gaat doen?''

Ehh nou lieve schat dacht ik toen, het zal best aardig bedoeld zijn, maar ik hoop toch echt over 5 jaar zélf een gezinnetje te hebben in plaats van de gekke single leuke surrogaat-snoeptante van jouw kinderen te worden (sorry, moest er even een frustratie uit gooien)
Ik zou vooral pissed zijn dat iemand verwacht dat ik op iemands koter zou willen passen en op stomme kinderuitjes mee zou gaan.
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
14-08-2018 22:59
Het hostelstadium ligt toch wel achter je als je een normaal salaris hebt? Kun je gewoon roadtrippen en in motels slapen.

Het leven is wel een stuk makkelijker zonder kinderwens: geen deadlines hoe je leven ook loopt.
Klopt hoor, maar is denk ik ook een kwestie van verschil in karakter, eigenschappen en voorkeuren. Genoeg gereisd hoor, zowel backpacken als luxe. Heb het zelf nu wel een beetje gezien met (frequent) reizen. Beleef er niet echt meer lol aan. Alle continenten bezocht. Uruguay zal gerust net weer even een tikkie anders zijn dan Argentinie. Of Cambodja zal misschien net weer even wat anders zijn dan Vietnam, maar ik geloof dat allemaal inmiddels wel. Saai klinkt dat eigenlijk maargoed.
Heb je weleens een relatie gehad al?
Ik vind dat je intelligent overkomt en het helder opschrijft TO. Ik herken mezelf enigszins in jou. Ben ook nog niet zo lang 30.
Het verschil is dat ik geen kinderwens heb, maar dat dat tóch een thema voor me is. Zo van, oke, dat wordt blijkbaar mijn levenspad. Ik ga niet het leven leiden dat mijn ouders hebben gehad, maar ik word iemand zonder kinderen. Ineens is dat vanaf 30 toch een ding, of je nu kinderen wil of niet, omdat je ineens 'nog maar' een jaar of 10 hebt terwijl het als twintiger ver van je bed was.

Ben wel blij dat ik die 'haast' niet hoef te voelen van 'vind ik nog een man om kinderen mee te krijgen', maar ik heb het dan wel weer op andere vlakken (zoals wat ik wil met mijn leven qua werk enzo, heb wat dat betreft niet echt de gebaande paden gevolgd en zit er heel anders bij dan dat ik vroeger had gedacht op deze leeftijd).
Madeliefjees schreef:
14-08-2018 20:07
Voor ik 40 zou zijn zou ik die droom niet laten varen. Doe moeite om een leuke man te vinden, en ga ervoor!
De meeste mensen zijn gewoon het gelukkigst met huisje, boompje, beestje. Een fijn huwelijk en een warm gezin.
Het is misschien comfortabel, veilig en normaal, maar er zijn al genoeg studies gedaan die hebben laten zien dat mensen met kinderen minder gelukkig zijn dan mensen zonder kinderen (tot dat de kinderen het huis uitgaan).
https://www.volkskrant.nl/mensen/gelukk ... ~b8c636cf/

En ik geloof oprecht dat het voor een heleboel mensen sowieso niet geldt dat ze gelukkig(er) worden van een gezin. Met enkel een partner vast wel, maar om nou als vaststaand feit te geven dat mensen nou eenmaal het gelukkigst zijn met een gezin? Ik weet wel zeker van niet.
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
14-08-2018 23:02
Ik zou vooral pissed zijn dat iemand verwacht dat ik op iemands koter zou willen passen en op stomme kinderuitjes mee zou gaan.
Ach het was vast goed bedoeld, maar ik vond het vooral storend dat iemand er kennelijk vanuit gaat dat jij wel altijd kinderloos zal blijven en alsof het dan een soort hele eer is dat jij ook iets met haar kind mag gaan doen. Kinderen lijken me heel leuk, maar dan wel van mijzelf :D Maar snap ook dat ik een beetje licht geraakt uit de hoek kan komen op dit punt.
redbulletje schreef:
14-08-2018 23:02
Ik zou vooral pissed zijn dat iemand verwacht dat ik op iemands koter zou willen passen en op stomme kinderuitjes mee zou gaan.
:rofl: Tja, het is natuurlijk wel zo. Alsof je zo wanhopig graag een kind wilt dat je vriendin denkt je een gunst te verlenen door haar kind de hele dag aan je uit te lenen.
Alle reacties Link kopieren
zeeuwsmeisje1981 schreef:
14-08-2018 22:28
En settelen met een 7,5? Ik pieker er niet over. Gelukkig kwam ik die 9,5 gewoon tegen. Dat soort mannen bestaan namelijk gewoon.
Ik vraag me wel eens af of ik zou kunnen settelen met een 7,5 vrouw. Een 7,5 qua uiterlijk denk ik wel, maar de rest? Ik weet het niet. Ik ga voor de 9 tot nog toe.
Don't follow me. I'm lost too..
Alle reacties Link kopieren
Funky29011 schreef:
14-08-2018 23:03
Heb je weleens een relatie gehad al?
Ja, maar wel echt lang geleden al (2009-2010 eentje van ruim een jaar en in 2011 eentje van 6 maanden.) Die laatste was eigenlijk wel een relatie (zo zag hij het, ik ging ook gewoon bij zijn ouders eten/BBQ'en) maar ik was er toen met mijn hoofd niet helemaal bij geloof ik (zat nog meer bij mijn ex, achteraf vrij lullig).

Maar daarna dus vrijgezel gebleven. Dat speelt ook wel mee, dat ik dus al zo lang single ben. Merk ook wel dat ik er een beetje onzeker door geworden ben : Kan ik het allemaal (nog) wel, ook weer iemand die dan in mijn huis rondloopt. En eerlijk gezegd ook intimiteit : Ik ben zeker niet a-seksueel maar ik heb seks ook niet echt nodig ofzo. Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een piemel heb aangeraakt. Ik merk wel dat ik het in mijn upsel met mijzelf, alleen in mijn eigen bed : Vind het ook allemaal wel lekker beschermd, veilig ofzo. Het idee om weer een keer uit die barrière te breken (wat ik wel graag wil) vind ik ook best eng.
Campercamping schreef:
14-08-2018 23:02
Klopt hoor, maar is denk ik ook een kwestie van verschil in karakter, eigenschappen en voorkeuren. Genoeg gereisd hoor, zowel backpacken als luxe. Heb het zelf nu wel een beetje gezien met (frequent) reizen. Beleef er niet echt meer lol aan. Alle continenten bezocht. Uruguay zal gerust net weer even een tikkie anders zijn dan Argentinie. Of Cambodja zal misschien net weer even wat anders zijn dan Vietnam, maar ik geloof dat allemaal inmiddels wel. Saai klinkt dat eigenlijk maargoed.
Ik ben ook wel verzadigd wat betreft andere culturen ontdekken, maar heb inmiddels duidelijke voorkeur gekregen en zou wel kunnen blijven roadtrippen door Noord Amerika.
Verder ben ik huiselijker geworden en geniet enorm van eigen huis en tuin en het gezelliger maken daarvan.
Relaties hoef ik niet meer, ik kom beter tot mn recht als single en heb ook teveel behoefte aan me time.
Campercamping schreef:
14-08-2018 22:40
Nee, nog niet. Maar daten is echt zo niet voor mij gemaakt. Ik ga liever op zoek naar manieren om (leuke) mannen gaanderwijs te leren kennen, tijdens (vrijwilligers)werk ofzo.

Ik ben zo gigantisch ongemakkelijk 1 op 1 tegenover elkaar aan een tafeltje om te 'daten'. Vind dat echt niet prettig.
Haha ja dat begrijp ik wel, maar daar moet je ook maar net tegenaan lopen natuurlijk!

Is ook wel ongemakkelijk, maar het is ook maar net hoe ongemakkelijk je het zelf maakt en hoe sociaal je bent. Uiteindelijk is het niet zo eng/ongemakkelijk als je jezelf wijsmaakt als je een leuk persoon (en veel mensen zijn wel leuk om mee te kletsen, en anders niet, ook goed) tegenover je hebt. Ik zou gewoon eens een keer een datingapp ofzo proberen voor de lol. Ik heb een vriendin die een net zo in stond als jij en die heeft nu al een poosje (3 jaar denk ik?) een relatie. Super leuke man ook!
Alle reacties Link kopieren
Hoewel ik zelf bewust kinderloos ben. Denk ik dat jij wel het gelukkigst wordt van een kindje. Dit kan ook alleen, dat is nog een mogelijkheid en ook niet onmogelijk dat je dan later een leuke man treft.
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
14-08-2018 23:10
Ik ben ook wel verzadigd wat betreft andere culturen ontdekken, maar heb inmiddels duidelijke voorkeur gekregen en zou wel kunnen blijven roadtrippen door Noord Amerika.
Verder ben ik huiselijker geworden en geniet enorm van eigen huis en tuin en het gezelliger maken daarvan.
Relaties hoef ik niet meer, ik kom beter tot mn recht als single en heb ook teveel behoefte aan me time.
Huiselijk zijn is heerlijk. Net zoals me-time (ook hard nodig). Ik heb weinig ervaring met relaties, maar de ervaring die ik wél heb heeft mij geleerd dat als je de juiste click hebt met een persoon, dat me-time met de juiste persoon ook als me-time kan voelen terwijl je samen bent.

Ik heb vriendinnen met wie ik al vanaf kleuter af aan om ga, ik houd vreselijk veel van mijn ouders, broer en zus, maar met hun allemaal hoef ik geen hele regenachtige zondagmiddag samen in de huiskamer te zitten terwijl ik een beetje aan het tutten/frunniken/cake bakken/schoonmaken/netflixen ben. Maar toen met die ex, kon ik dat wel. Waarmee ik alleen maar bedoel te zeggen : de juiste persoon is diegene waarmee samenzijn toch als me-time voelt. Maar die zijn dus zo verdomd zeldzaam!
Campercamping schreef:
14-08-2018 23:10
Ja, maar wel echt lang geleden al (2009-2010 eentje van ruim een jaar en in 2011 eentje van 6 maanden.) Die laatste was eigenlijk wel een relatie (zo zag hij het, ik ging ook gewoon bij zijn ouders eten/BBQ'en) maar ik was er toen met mijn hoofd niet helemaal bij geloof ik (zat nog meer bij mijn ex, achteraf vrij lullig).

Maar daarna dus vrijgezel gebleven. Dat speelt ook wel mee, dat ik dus al zo lang single ben. Merk ook wel dat ik er een beetje onzeker door geworden ben : Kan ik het allemaal (nog) wel, ook weer iemand die dan in mijn huis rondloopt. En eerlijk gezegd ook intimiteit : Ik ben zeker niet a-seksueel maar ik heb seks ook niet echt nodig ofzo. Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een piemel heb aangeraakt. Ik merk wel dat ik het in mijn upsel met mijzelf, alleen in mijn eigen bed : Vind het ook allemaal wel lekker beschermd, veilig ofzo. Het idee om weer een keer uit die barrière te breken (wat ik wel graag wil) vind ik ook best eng.
Ik zou gewoon echt eens Tinder downloaden en wat kletsen. Is super laagdrempelig. Als iemand dan leuk is en je denkt interessant, dan gewoon eens afspreken. En je hoeft ook niet suf wat te drinken, je kunt ook gewoon gaan wandelen ofzo. Krijg je ook weer wat feeling met 'daten' enzo.
Alle reacties Link kopieren
Funky29011 schreef:
14-08-2018 23:20
Ik zou gewoon echt eens Tinder downloaden en wat kletsen. Is super laagdrempelig. Als iemand dan leuk is en je denkt interessant, dan gewoon eens afspreken. En je hoeft ook niet suf wat te drinken, je kunt ook gewoon gaan wandelen ofzo. Krijg je ook weer wat feeling met 'daten' enzo.
Je hebt gelijk hoor, moet toch een beetje buiten die comfort zone. Want in mijn dagelijks leven kom ik nu ook niet echt bar veel geschikte kandidaten tussen. Dus dan kun je lang wachten.

Tinder heb ik wel eens geprobeerd trouwens, alleen heb wel het idee dat ik ''in real life'' aandacht van leukere mannen krijg dan ik match op tinder. Vind mijzelf er in het echt ook leuker uitzien dan op foto's (vind mezelf echt lelijk op foto's) dus dat zal meespelen. Misschien ook een keer goede foto's (laten) maken.
Ik snap jouw weerzin tegen daten ook wel. Ik vind dat heel geforceerd, omdat je er beiden instapt met het idee van 'kan dit iets worden'. Terwijl het zoveel spannender en natuurlijker is als je gewoon iemand op je werk ofzo tegenkomt met wie het langzaam steeds beter gaat klikken.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven