Psyche
alle pijlers
Kind in nood en ouders aan de zijlijn door "het systeem
zondag 5 augustus 2018 om 13:02
Onze prachtige slimme dochter van 21 jaar heeft een paar maanden geleden besloten om een eind aan haar leven te maken. "Zagen jullie het aankomen?" is een veelgestelde vraag die ik moeilijk vind om te beantwoorden. Nee, natuurlijk niet want dat had ze nu wellicht nog geleefd maar een ander antwoord is: we wisten dat ze psychische problemen had maar ze weigerde om een goede inkijk daarin te geven en de manier waarop ze behandeld werd. Als het goed met haar ging, hadden we veel liefdevol en gezellig contact. Ging het niet goed dat was ze afstandelijk, kortaf.
Contact opnemen met hulpverleners had geen zin want die mochten geen informatie geven. Bij een opname gaf ze dat ook als eerste duidelijk aan: geen contact met mijn ouders. Het systeem...
Dit is geen klacht over de hulpverleners. Wij zijn hen dankbaar voor hun, vaak liefdevolle opvang van onze dochter maar we zijn gefrustreerd over "het systeem" dat ervoor zorgt dat het verwarde, ongelukkige kind vanaf een best nog wel jonge leeftijd kan bepalen dat ouders niet betrokken worden in de behandeling. Dat er geen check is of alles wat het kind vertelt wel juist is en dat het ook om de juiste redenen behandeld wordt. Hierdoor hebben wij niet altijd op de goede manier gereageerd naar ons kind en blijven we naast ons verdriet ook met zoveel.....wat als....gevoel achter.
Voor onze dochter en ons is het te laat maar ik zou graag andere ouders met kind in nood hierin willen helpen.
Ik zou iets aan dit systeem willen doen en misschien is dit een begin. Zijn er meer ouders die dit herkennen?
Contact opnemen met hulpverleners had geen zin want die mochten geen informatie geven. Bij een opname gaf ze dat ook als eerste duidelijk aan: geen contact met mijn ouders. Het systeem...
Dit is geen klacht over de hulpverleners. Wij zijn hen dankbaar voor hun, vaak liefdevolle opvang van onze dochter maar we zijn gefrustreerd over "het systeem" dat ervoor zorgt dat het verwarde, ongelukkige kind vanaf een best nog wel jonge leeftijd kan bepalen dat ouders niet betrokken worden in de behandeling. Dat er geen check is of alles wat het kind vertelt wel juist is en dat het ook om de juiste redenen behandeld wordt. Hierdoor hebben wij niet altijd op de goede manier gereageerd naar ons kind en blijven we naast ons verdriet ook met zoveel.....wat als....gevoel achter.
Voor onze dochter en ons is het te laat maar ik zou graag andere ouders met kind in nood hierin willen helpen.
Ik zou iets aan dit systeem willen doen en misschien is dit een begin. Zijn er meer ouders die dit herkennen?
zondag 5 augustus 2018 om 13:08
Ik heb alleen zijdelings ervaring met het soort hulpverleners waar je over spreekt. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om je dochter te verliezen en ik geloof dat je het beste met haar voor had, maar ze was volwassen en volwassenen hebben het recht op privacy. Als zij niet wilde dat je betrokken werd bij de behandeling is dat het einde van het verhaal, en zo hoort het ook.
Daarnaast zijn er zo veel ouders (en ik wil niet beweren dat jij daar bij hoort) die NIET het beste met een kind voorhebben. Denk aan een kind dat bij een therapeut uit de kast komt waarvan de ouders fel tegen homoseksualiteit gekant zijn. Natuurlijk willen ze dit weten, maar dat is niet in het belang van het kind.
Ik begrijp je frustratie maar ik begrijp ook dat hulpverleners ouders niet zo maar in de behandeling betrekken.
Daarnaast zijn er zo veel ouders (en ik wil niet beweren dat jij daar bij hoort) die NIET het beste met een kind voorhebben. Denk aan een kind dat bij een therapeut uit de kast komt waarvan de ouders fel tegen homoseksualiteit gekant zijn. Natuurlijk willen ze dit weten, maar dat is niet in het belang van het kind.
Ik begrijp je frustratie maar ik begrijp ook dat hulpverleners ouders niet zo maar in de behandeling betrekken.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
zondag 5 augustus 2018 om 13:13
Ik ben een keer mee geweest naar de therapeut en toen mijn angst uitgesproken..Ik vind dat een zwaar depressief kind van 22 niet echt volwassen is en meer bescherming nodig heeft...hij (en ook een dochter van 19) hangt erg aan mij ,ik moet vaak mee naar uwv ,ze wonen nog thuis ,dan moet je toch meer van ze weten?
zondag 5 augustus 2018 om 13:13
@Mabama, wat ontzettend moeilijk. Ik snap je gevoelens helemaal. Ik vraag me alleen wel af wat voor jullie wél een acceptabele leeftijd is om je medische situatie af te schermen van je ouders. Ik vind 21 namelijk wel echt een leeftijd waarop je (zonder verstandelijke handicap) volwassen bent. Je brein is dan namelijk ook vrijwel uit ontwikkeld. Misschien is 18 wel te jong, daar kan ik inkomen.
Tot slot is het de vraag of je iemand kunt helpen als die persoon dat zelf niet wil. Is de kennis van een diagnose ed dan doorslaggevend?
Tot slot is het de vraag of je iemand kunt helpen als die persoon dat zelf niet wil. Is de kennis van een diagnose ed dan doorslaggevend?
zondag 5 augustus 2018 om 13:17
ja maar het is heel zot ,toen mijn dochter nog 17 was, werd ik bijna aangeklaagd omdat ik haar niet aan het eten kreeg ( lees: er in proppen want anorexia) ,Ze moest eigenlijk gedwongen opgenomen worden. Toen ze eenmaal 18 was ,was het haar eigen verantwoordelijkheid om wel of niet te eten En lieten ze haar los...
zondag 5 augustus 2018 om 13:17
Ten eerste, gecondoleerd. Wat moet het verschrikkelijk zijn om je kind te verliezen.
Ik snap je frustratie, maar zoals hierboven is gezegd is privacy heel belangrijk in therapie. Ikzelf had, toen ik 17 was, ook nooit zoveel verteld en besproken als ik wist dat mijn ouders vanalles ervan zouden weten.
En dan had ik niet eens een verschrikkelijke band bij mijn ouders. Therapie moet een veilige plek zijn waar je privacy door geheimhoudingsplicht gewaarborgd wordt.
Iets aan deze wetgeving veranderen werkt mijn insziens vaak averechts. Want wanneer houdt het doorspelen naar de ouders dan op? Toen ik 21 was, was ik al volledig zelfstandig.
Medische zelfbeschikking is nu vanaf 16. Ik zie niet in waarom dat moet veranderen.
Helaas hebben niet alle ouders het best met hun kinderen voor. Ook kunnen ze dat wel hebben, maar ouders zijn geen hulpverleners en kunnen vaak niet goed met de problemen van hun kinderen omgaan.
Als iemand een gevaar is voor zichzelf kun je een rechterlijk bevel aanvragen voor gedwongen behandeling. Maar de inhoud van de behandeling blijft geheim, zoals het hoort.
Ik snap je frustratie, maar zoals hierboven is gezegd is privacy heel belangrijk in therapie. Ikzelf had, toen ik 17 was, ook nooit zoveel verteld en besproken als ik wist dat mijn ouders vanalles ervan zouden weten.
En dan had ik niet eens een verschrikkelijke band bij mijn ouders. Therapie moet een veilige plek zijn waar je privacy door geheimhoudingsplicht gewaarborgd wordt.
Iets aan deze wetgeving veranderen werkt mijn insziens vaak averechts. Want wanneer houdt het doorspelen naar de ouders dan op? Toen ik 21 was, was ik al volledig zelfstandig.
Medische zelfbeschikking is nu vanaf 16. Ik zie niet in waarom dat moet veranderen.
Helaas hebben niet alle ouders het best met hun kinderen voor. Ook kunnen ze dat wel hebben, maar ouders zijn geen hulpverleners en kunnen vaak niet goed met de problemen van hun kinderen omgaan.
Als iemand een gevaar is voor zichzelf kun je een rechterlijk bevel aanvragen voor gedwongen behandeling. Maar de inhoud van de behandeling blijft geheim, zoals het hoort.
zondag 5 augustus 2018 om 13:20
Hai Maechtje, ik snap wat je schrijft en ik begrijp ook dat jij dat zo ziet. En ik weet ook dat er ouders zijn die niet het beste voor hebben met hun kind en dan werkt het systeem ook goed.
Ik weet inmiddels van de hulpverleners en van vriendinnen dat zij haar aangeraden hebben om ons erbij te betrekken maar dat zij dit niet konden doen vanwege die privacy. Ik begrijp ook dat dat hulpverleners niet zomaar ouders erbij kunnen betrekken. Onze dochter was inmiddels 21 maar dit speelde ook al toen ze jonger was en vanaf 18 werden we helemaal buitengesloten. Wat is volwassen zijn? Is dat gebonden aan een leeftijd? Is ieder kind al volwassen met 18 jaar? Ik moet het nog even nakijken maar nu kunnen kinderen vanaf 16 volgens mij al zich beroepen op die privacy.
Ik zeg dus ook niet dat het weer vrijgegeven moet worden maar het zou fijn zijn als er op bepaalde momenten toch de handlichting komt bij de hulpverleners om contact te zoeken met de ouders. Ik denk dat ze deskundig genoeg zijn om dit op het juiste moment te doen. Wij hebben het geluk gehad dat er twee artsen zijn geweest die het op een bepaald nodig vonden om ons te waarschuwen en een opening zagen.
Het is niet logisch dat een kind met problemen als die van ons een vriendin van dezelfde leeftijd op kan geven als contactpersoon met alle gevolgen van dien. Dat meisje werd gebeld toen ze niet op kwam dagen voor een afspraak.....wellicht dat je zelf in kunt vullen wat het gevolg was.
Ik weet inmiddels van de hulpverleners en van vriendinnen dat zij haar aangeraden hebben om ons erbij te betrekken maar dat zij dit niet konden doen vanwege die privacy. Ik begrijp ook dat dat hulpverleners niet zomaar ouders erbij kunnen betrekken. Onze dochter was inmiddels 21 maar dit speelde ook al toen ze jonger was en vanaf 18 werden we helemaal buitengesloten. Wat is volwassen zijn? Is dat gebonden aan een leeftijd? Is ieder kind al volwassen met 18 jaar? Ik moet het nog even nakijken maar nu kunnen kinderen vanaf 16 volgens mij al zich beroepen op die privacy.
Ik zeg dus ook niet dat het weer vrijgegeven moet worden maar het zou fijn zijn als er op bepaalde momenten toch de handlichting komt bij de hulpverleners om contact te zoeken met de ouders. Ik denk dat ze deskundig genoeg zijn om dit op het juiste moment te doen. Wij hebben het geluk gehad dat er twee artsen zijn geweest die het op een bepaald nodig vonden om ons te waarschuwen en een opening zagen.
Het is niet logisch dat een kind met problemen als die van ons een vriendin van dezelfde leeftijd op kan geven als contactpersoon met alle gevolgen van dien. Dat meisje werd gebeld toen ze niet op kwam dagen voor een afspraak.....wellicht dat je zelf in kunt vullen wat het gevolg was.
zondag 5 augustus 2018 om 13:32
@Lovako
Je hebt gelijk hoor, ook op die leeftijd moet je erop kunnen vertrouwen dat wat je vertelt niet bij je ouders komt. Ik zocht meer naar erbij betrokken worden. Voor iedereen is het verhaal anders maar onze dochter zwierf van de ene naar de andere hulpverlener (waarbij dossiers onderling ook niet uitgewisseld mochten worden) waardoor niemand erdoorheen kon prikken wat nou echt de basis was van haar problemen.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze voor symptomen werd behandeld en niet voor de echte oorzaak. Pas na haar overlijden werd een heleboel van dat gevoel bevestigd.
Nogmaals: voor iedereen is het een ander verhaal en het moet ook niet standaard zijn dat die privacy wordt opgeheven maar het zou toch fijn zijn geweest.....
Je hebt gelijk hoor, ook op die leeftijd moet je erop kunnen vertrouwen dat wat je vertelt niet bij je ouders komt. Ik zocht meer naar erbij betrokken worden. Voor iedereen is het verhaal anders maar onze dochter zwierf van de ene naar de andere hulpverlener (waarbij dossiers onderling ook niet uitgewisseld mochten worden) waardoor niemand erdoorheen kon prikken wat nou echt de basis was van haar problemen.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze voor symptomen werd behandeld en niet voor de echte oorzaak. Pas na haar overlijden werd een heleboel van dat gevoel bevestigd.
Nogmaals: voor iedereen is het een ander verhaal en het moet ook niet standaard zijn dat die privacy wordt opgeheven maar het zou toch fijn zijn geweest.....
zondag 5 augustus 2018 om 13:39
Ten eerste gecondoleerd! Wat ontzettend verdrietig dat jullie dochter het lijden niet meer kon dragen.
Dat gezegd hebbende, schrik ik van jouw wens om het medisch beroepsgeheim te willen omzeilen. Zelf ben ik heel blij dat mijn ouders nooit precies hebben geweten wat ik in therapie vertelde en wat er in mijn hoofd omging. Het is mijn leven, ik bepaal wie wat over mij weet. Dat is ook mijn recht als mens. Mijn ouders hebben mij op aarde gezet, maar dat geeft hen geen recht om over mij te mogen bepalen en dingen te weten die ik als volwassene in vertrouwen aan een ander vertel. Ik ben meerdere malen suïcidaal geweest en geloof mij, mijn ouders hadden mij op die momenten niet kunnen redden. Ik was het schuldgevoel richting mijn ouders, familie en vrienden allang voorbij en was zelfs totaal niet meer met hen bezig. Het draaide alleen nog maar om mijn wens om niets meer te hoeven voelen.
Door adequate hulpverlening ben ik er nog. Zij hebben hun werk goed gedaan. Ik kan niet zeggen dat ik perse blij ben dat ik nog leef. Voor nu is mijn leven dragelijk en zijn er momenten dat ik mij best goed voel. Ik ben echter wel heel blij dat mijn ouders maar een fractie weten van wat er echt in mijn hoofd omging. Ik moet nu namelijk met hen door in dit leven en als zij zouden weten wat ik allemaal gezegd en gedaan heb in therapie, zouden zij mij nooit meer als volwaardig gezonde volwassene kunnen behandelen. Dat zou voor zowel hen als voor mijzelf alleen maar heel naar zijn.
Ik snap jullie behoefte aan informatie en de ‘wat als’ vragen. Daarmee komt jullie dochter echter niet terug. Zij was een volwassen mens met een privéleven. Als ouders is er zoveel wat je niet weet, net als jullie eigen ouders niet alles over jullie weten/wisten.
Ik wens jullie heel veel sterkte met de verwerking van het verlies van jullie dochter. Ik wens jullie uiteindelijk berusting en acceptatie!
Dat gezegd hebbende, schrik ik van jouw wens om het medisch beroepsgeheim te willen omzeilen. Zelf ben ik heel blij dat mijn ouders nooit precies hebben geweten wat ik in therapie vertelde en wat er in mijn hoofd omging. Het is mijn leven, ik bepaal wie wat over mij weet. Dat is ook mijn recht als mens. Mijn ouders hebben mij op aarde gezet, maar dat geeft hen geen recht om over mij te mogen bepalen en dingen te weten die ik als volwassene in vertrouwen aan een ander vertel. Ik ben meerdere malen suïcidaal geweest en geloof mij, mijn ouders hadden mij op die momenten niet kunnen redden. Ik was het schuldgevoel richting mijn ouders, familie en vrienden allang voorbij en was zelfs totaal niet meer met hen bezig. Het draaide alleen nog maar om mijn wens om niets meer te hoeven voelen.
Door adequate hulpverlening ben ik er nog. Zij hebben hun werk goed gedaan. Ik kan niet zeggen dat ik perse blij ben dat ik nog leef. Voor nu is mijn leven dragelijk en zijn er momenten dat ik mij best goed voel. Ik ben echter wel heel blij dat mijn ouders maar een fractie weten van wat er echt in mijn hoofd omging. Ik moet nu namelijk met hen door in dit leven en als zij zouden weten wat ik allemaal gezegd en gedaan heb in therapie, zouden zij mij nooit meer als volwaardig gezonde volwassene kunnen behandelen. Dat zou voor zowel hen als voor mijzelf alleen maar heel naar zijn.
Ik snap jullie behoefte aan informatie en de ‘wat als’ vragen. Daarmee komt jullie dochter echter niet terug. Zij was een volwassen mens met een privéleven. Als ouders is er zoveel wat je niet weet, net als jullie eigen ouders niet alles over jullie weten/wisten.
Ik wens jullie heel veel sterkte met de verwerking van het verlies van jullie dochter. Ik wens jullie uiteindelijk berusting en acceptatie!
zondag 5 augustus 2018 om 13:49
@belle-epoque
Dank voor je reactie. Dit help mij ook om te begrijpen hoe onze dochter wellicht gedacht heeft. Ik hoop voor jou dat je het leven wel weer als een feest kunt gaan zien en wel uiteindelijk blij kunt zijn dat je er nog bent.
En mijn andere wens is natuurlijk dat ik hoop dat je je ouders wel bij je problemen kunt betrekken, zelf, waarbij jij bepaalt wat ze mogen horen van je maar waardoor ze wel leren hoe ze jou kunnen helpen.
Tijdens het afscheid heb ik een oproep gedaan naar alle meiden in de zaal waarvan ik wist dat ze in eenzelfde schuitje zaten: zoek hulp als je in nood bent en denk daarbij in eerste instantie aan je ouders. Normaal gesproken willen ze alles voor je doen en je overal bij helpen. Ze houden van je, wat je ook doet!
Ik besef dat er ook ouders zijn die niet het beste voor hebben met hun kind. Maar die zullen hier ook waarschijnlijk niet reageren.
Ik hoop dus dat er ouders zijn die dit lezen en hetzelfde voelen....de andere kant zeg maar. Want ik begrijp jullie "kinderen in nood" en wellicht dat als jullie onze kant lezen dat je ook begrijpt, ziet wat ouders nodig hebben om wellicht toch het verschil te kunnen maken.
Dank voor je reactie. Dit help mij ook om te begrijpen hoe onze dochter wellicht gedacht heeft. Ik hoop voor jou dat je het leven wel weer als een feest kunt gaan zien en wel uiteindelijk blij kunt zijn dat je er nog bent.
En mijn andere wens is natuurlijk dat ik hoop dat je je ouders wel bij je problemen kunt betrekken, zelf, waarbij jij bepaalt wat ze mogen horen van je maar waardoor ze wel leren hoe ze jou kunnen helpen.
Tijdens het afscheid heb ik een oproep gedaan naar alle meiden in de zaal waarvan ik wist dat ze in eenzelfde schuitje zaten: zoek hulp als je in nood bent en denk daarbij in eerste instantie aan je ouders. Normaal gesproken willen ze alles voor je doen en je overal bij helpen. Ze houden van je, wat je ook doet!
Ik besef dat er ook ouders zijn die niet het beste voor hebben met hun kind. Maar die zullen hier ook waarschijnlijk niet reageren.
Ik hoop dus dat er ouders zijn die dit lezen en hetzelfde voelen....de andere kant zeg maar. Want ik begrijp jullie "kinderen in nood" en wellicht dat als jullie onze kant lezen dat je ook begrijpt, ziet wat ouders nodig hebben om wellicht toch het verschil te kunnen maken.
zondag 5 augustus 2018 om 13:49
belle_epoque schreef: ↑05-08-2018 13:39Ten eerste gecondoleerd! Wat ontzettend verdrietig dat jullie dochter het lijden niet meer kon dragen.
Dat gezegd hebbende, schrik ik van jouw wens om het medisch beroepsgeheim te willen omzeilen. Zelf ben ik heel blij dat mijn ouders nooit precies hebben geweten wat ik in therapie vertelde en wat er in mijn hoofd omging. Het is mijn leven, ik bepaal wie wat over mij weet. Dat is ook mijn recht als mens. Mijn ouders hebben mij op aarde gezet, maar dat geeft hen geen recht om over mij te mogen bepalen en dingen te weten die ik als volwassene in vertrouwen aan een ander vertel. Ik ben meerdere malen suïcidaal geweest en geloof mij, mijn ouders hadden mij op die momenten niet kunnen redden. Ik was het schuldgevoel richting mijn ouders, familie en vrienden allang voorbij en was zelfs totaal niet meer met hen bezig. Het draaide alleen nog maar om mijn wens om niets meer te hoeven voelen.
Door adequate hulpverlening ben ik er nog. Zij hebben hun werk goed gedaan. Ik kan niet zeggen dat ik perse blij ben dat ik nog leef. Voor nu is mijn leven dragelijk en zijn er momenten dat ik mij best goed voel. Ik ben echter wel heel blij dat mijn ouders maar een fractie weten van wat er echt in mijn hoofd omging. Ik moet nu namelijk met hen door in dit leven en als zij zouden weten wat ik allemaal gezegd en gedaan heb in therapie, zouden zij mij nooit meer als volwaardig gezonde volwassene kunnen behandelen. Dat zou voor zowel hen als voor mijzelf alleen maar heel naar zijn.
Ik snap jullie behoefte aan informatie en de ‘wat als’ vragen. Daarmee komt jullie dochter echter niet terug. Zij was een volwassen mens met een privéleven. Als ouders is er zoveel wat je niet weet, net als jullie eigen ouders niet alles over jullie weten/wisten.
Ik wens jullie heel veel sterkte met de verwerking van het verlies van jullie dochter. Ik wens jullie uiteindelijk berusting en acceptatie!
zondag 5 augustus 2018 om 13:51
Gecondoleerd.
Onder de 12 jaar hebben maken de ouders alle beslissingen. Tussen de 12 en 16 jaar wordt er naar beide partijen geluisterd en dan pas besloten. En wanneer je 16 jaar en ouder bent mag je zelf bepalen wie wat weet. Over deze wetgeving is lang gepraat en gediscussieerd.
Ik begrijp je frustratie erg goed. Je dochter was ernstig ziek, maar ze was nog steeds een volwassen vrouw die beschermd moet worden door de wet.
Zij wilde kennelijk absoluut niet dat er met jullie gesproken zou worden. Ondanks aandringen van hulpverleners en vriendinnen. Dat was haar keuze.
Was zij niet zo ziek geweest, dan was behandeling makkelijk geweest. Helaas is niet iedereen met zwaar psychische problemen goed te helpen. Zo te lezen hebben meerdere hulpverleners dit geprobeerd, En ik kan me niet voorstellen dat jullie door de jaren heen zelf ook niet van alles hebben geprobeerd.
Al waren jullie als ouder meer betrokken geweest bij haar behandeling, dat was dit geen garantie geweest dat zij beter was geworden.
Het leven is niet altijd even eerlijk. En hoe graag jij je dochter heb willen beschermen, dit lukt niet altijd. Dit ligt absoluut niet aan jou. Iedereen heeft zijn best gedaan, ook de hulpverleners en je dochter.
Onder de 12 jaar hebben maken de ouders alle beslissingen. Tussen de 12 en 16 jaar wordt er naar beide partijen geluisterd en dan pas besloten. En wanneer je 16 jaar en ouder bent mag je zelf bepalen wie wat weet. Over deze wetgeving is lang gepraat en gediscussieerd.
Ik begrijp je frustratie erg goed. Je dochter was ernstig ziek, maar ze was nog steeds een volwassen vrouw die beschermd moet worden door de wet.
Zij wilde kennelijk absoluut niet dat er met jullie gesproken zou worden. Ondanks aandringen van hulpverleners en vriendinnen. Dat was haar keuze.
Was zij niet zo ziek geweest, dan was behandeling makkelijk geweest. Helaas is niet iedereen met zwaar psychische problemen goed te helpen. Zo te lezen hebben meerdere hulpverleners dit geprobeerd, En ik kan me niet voorstellen dat jullie door de jaren heen zelf ook niet van alles hebben geprobeerd.
Al waren jullie als ouder meer betrokken geweest bij haar behandeling, dat was dit geen garantie geweest dat zij beter was geworden.
Het leven is niet altijd even eerlijk. En hoe graag jij je dochter heb willen beschermen, dit lukt niet altijd. Dit ligt absoluut niet aan jou. Iedereen heeft zijn best gedaan, ook de hulpverleners en je dochter.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zondag 5 augustus 2018 om 13:55
Lieve TO,
Sterkte met het gemis en het enorme verdriet om jullie dochter.
ook ik wil een klein stukje van de andere kant vertellen. Vele jaren therapie, en vanalles door mijn ouders naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Wat ze vast niet zo bedoeld hebben, maar wat mij in hun onmacht wel onwijs kwetste en de kloof vele malen groter maken. Misschien is dat ook wel eens zo uit jullie gekomen. opmerkingen in de trant van; 'je wilt bewust zo zijn, anders had je wel hulp gezocht'. Of: 'wil je wel beter worden want we zien je geen enkele stap maken'.
Ik snap ook enorm goed dat dat 'wat als' ik dat nou niet gezegd had, of 'wat als' ik dat nou maar gedaan had, of 'wat als'... vragen zijn die enorm veel bij jullie/jou voorkomen.
Maar het heeft geen zin, niemand gaat je die rust kunnen geven behalve jijzelf. Ga er met mensen over praten, over je gevoel dat je niet kan plaatsen. En misschien merk je dan hoe fijn het is dat een therapeut niet gelijk vanalles gaat navragen bij jou familie.
Ik wens jullie het allerbeste, en hoop dat jullie het een verlies kunnen verwerken en een plekje kunnen geven.
Sterkte met het gemis en het enorme verdriet om jullie dochter.
ook ik wil een klein stukje van de andere kant vertellen. Vele jaren therapie, en vanalles door mijn ouders naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Wat ze vast niet zo bedoeld hebben, maar wat mij in hun onmacht wel onwijs kwetste en de kloof vele malen groter maken. Misschien is dat ook wel eens zo uit jullie gekomen. opmerkingen in de trant van; 'je wilt bewust zo zijn, anders had je wel hulp gezocht'. Of: 'wil je wel beter worden want we zien je geen enkele stap maken'.
Ik snap ook enorm goed dat dat 'wat als' ik dat nou niet gezegd had, of 'wat als' ik dat nou maar gedaan had, of 'wat als'... vragen zijn die enorm veel bij jullie/jou voorkomen.
Maar het heeft geen zin, niemand gaat je die rust kunnen geven behalve jijzelf. Ga er met mensen over praten, over je gevoel dat je niet kan plaatsen. En misschien merk je dan hoe fijn het is dat een therapeut niet gelijk vanalles gaat navragen bij jou familie.
Ik wens jullie het allerbeste, en hoop dat jullie het een verlies kunnen verwerken en een plekje kunnen geven.
zondag 5 augustus 2018 om 14:04
TO, wat jij eigenlijk wil is dat kinderen verplicht vrijwillig hun ouders betrekken in hun behandeling.
Draai het eens om: ooit was jij een kind/jongere/jongvolwassene en had jij ouders. Had jij graag gewild dat zij achter alle ins en outs van je leven konden komen toen jij 20 was? Je financiën, je emotionele welzijn, of je medicijnen gebruikt, soa’s hebt gehad, je geaardheid, je seksleven? Want dat is het gevolg van je ouders betrekken bij de behandeling: ze kunnen alles van je te weten komen. Alles. Er is dan geen mogelijkheid meer om te filteren, want zelfs als je afspraken maakt over wat wel en wat niet doorgebrieft mag worden, kunnen er verschillen in interpretatie ontstaan, mensen kunnen de afspraken ‘even zijn vergeten’ of simpelweg niet op de hoogte zijn.
Fijn dat jij de hulpverlening vertrouwd, maar het gaat om het vertrouwen wat de client stelt in de hulpverlening. En dat vertrouwen valt of staat met privacy. En dat omzeil je dus niet. Ook niet door het vrijwillig te verplichten.
Je zegt dat je dochter veelvuldig van hulpverlener naar hulpverlener zwierf. Zou het kunnen dat ze het iedere keer bewust afkapte als ze verplicht werd om jullie er ‘vrijwillig’ bij te betrekken?
Misschien wilde ze jullie geen verdriet doen. Jullie niet teleurstellen. Was ze bang dat jullie boos zouden worden. Wat dan ook. Helaas voor jullie kunnen jullie niets anders dan het te respecteren.
Sterkte.
Draai het eens om: ooit was jij een kind/jongere/jongvolwassene en had jij ouders. Had jij graag gewild dat zij achter alle ins en outs van je leven konden komen toen jij 20 was? Je financiën, je emotionele welzijn, of je medicijnen gebruikt, soa’s hebt gehad, je geaardheid, je seksleven? Want dat is het gevolg van je ouders betrekken bij de behandeling: ze kunnen alles van je te weten komen. Alles. Er is dan geen mogelijkheid meer om te filteren, want zelfs als je afspraken maakt over wat wel en wat niet doorgebrieft mag worden, kunnen er verschillen in interpretatie ontstaan, mensen kunnen de afspraken ‘even zijn vergeten’ of simpelweg niet op de hoogte zijn.
Fijn dat jij de hulpverlening vertrouwd, maar het gaat om het vertrouwen wat de client stelt in de hulpverlening. En dat vertrouwen valt of staat met privacy. En dat omzeil je dus niet. Ook niet door het vrijwillig te verplichten.
Je zegt dat je dochter veelvuldig van hulpverlener naar hulpverlener zwierf. Zou het kunnen dat ze het iedere keer bewust afkapte als ze verplicht werd om jullie er ‘vrijwillig’ bij te betrekken?
Misschien wilde ze jullie geen verdriet doen. Jullie niet teleurstellen. Was ze bang dat jullie boos zouden worden. Wat dan ook. Helaas voor jullie kunnen jullie niets anders dan het te respecteren.
Sterkte.
zondag 5 augustus 2018 om 14:10
Wat verschrikkelijk om je dochter op zo'n jonge leeftijd aan zelfmoord te moeten verliezen.
Ik zou er volkomen achterstaan als ze in Nederland bij zeer kwestbare kinderen (bijv. die steeds moesten verhuizen van het ene naar het andere pleeggezin of borderline hebben en al van hun leven een grote puinhoop hebben gemaakt) dat zei pas voor de wet volwassen zijn op hun eenentwintigste zodat bepaalde instanties langer invloed kunnen uitoefenen.
Maar verder heeft een volwassen vrouw - ongeacht ze psychisch iets mankeert - ook gewoon recht op privacy. Ik heb zelf verschrikkelijke dingen moeten doorstaan en het zou wat zijn als bepaalde volwassenen nu nog inspraak hebben op mijn behandeling of bepaalde informatie informatie mogen krijgen. Dat had juist mijn ondergang kunnen betekenen.
Wat ik probeer te zeggen, is dat je taak als ouders op een bepaald moment er gewoon op zit. En waarschijnlijk heb je nu ook (geeheel ontrerecht) schuldgevoelens en knaagt er steeds iets "Wat als...". Maar het is gebeurt. Je krijgt je dochter er niet meer mee terug
En ja het systeem is niet perfect (bijv. die belachelijke lange wachttijden voor behandelingen), maar uit ervaring denk ik dat sommige mensen - al zouden ze alle behandelingen in de wereld krijgen - gewoon niet beter worden en dat het soms vroeg of laat toch eindigt met een succesvolle zelfmoordpoging.
Nu ga ik niet beweren dat jouw dochter niet meer te redden was. Maar therapie of het toestaan van meer ouderlijke invloed hoeven ook niet altijd een wondermiddel te zijn.
Ik zou er volkomen achterstaan als ze in Nederland bij zeer kwestbare kinderen (bijv. die steeds moesten verhuizen van het ene naar het andere pleeggezin of borderline hebben en al van hun leven een grote puinhoop hebben gemaakt) dat zei pas voor de wet volwassen zijn op hun eenentwintigste zodat bepaalde instanties langer invloed kunnen uitoefenen.
Maar verder heeft een volwassen vrouw - ongeacht ze psychisch iets mankeert - ook gewoon recht op privacy. Ik heb zelf verschrikkelijke dingen moeten doorstaan en het zou wat zijn als bepaalde volwassenen nu nog inspraak hebben op mijn behandeling of bepaalde informatie informatie mogen krijgen. Dat had juist mijn ondergang kunnen betekenen.
Wat ik probeer te zeggen, is dat je taak als ouders op een bepaald moment er gewoon op zit. En waarschijnlijk heb je nu ook (geeheel ontrerecht) schuldgevoelens en knaagt er steeds iets "Wat als...". Maar het is gebeurt. Je krijgt je dochter er niet meer mee terug
En ja het systeem is niet perfect (bijv. die belachelijke lange wachttijden voor behandelingen), maar uit ervaring denk ik dat sommige mensen - al zouden ze alle behandelingen in de wereld krijgen - gewoon niet beter worden en dat het soms vroeg of laat toch eindigt met een succesvolle zelfmoordpoging.
Nu ga ik niet beweren dat jouw dochter niet meer te redden was. Maar therapie of het toestaan van meer ouderlijke invloed hoeven ook niet altijd een wondermiddel te zijn.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
zondag 5 augustus 2018 om 14:17
Er zijn heel veel jong volwassenen die juist psychische problemen hebben door hun opvoeding en de manier waarop hun ouders met hen omgaan / om gingen.
Ook al hebben die ouders het beste met hun kinderen voor. En hebben ze naar hun beste vermogen gehandeld.
Het zou verschrikkelijk zijn als al die mensen niet meer in therapie gaan omdat ouders zich dan gaan bemoeien met de behandeling terwijl de persoon zelf dat niet wil.
Ook al hebben die ouders het beste met hun kinderen voor. En hebben ze naar hun beste vermogen gehandeld.
Het zou verschrikkelijk zijn als al die mensen niet meer in therapie gaan omdat ouders zich dan gaan bemoeien met de behandeling terwijl de persoon zelf dat niet wil.
zondag 5 augustus 2018 om 14:20
Mabama schreef: ↑05-08-2018 13:49@belle-epoque
Dank voor je reactie. Dit help mij ook om te begrijpen hoe onze dochter wellicht gedacht heeft. Ik hoop voor jou dat je het leven wel weer als een feest kunt gaan zien en wel uiteindelijk blij kunt zijn dat je er nog bent.
En mijn andere wens is natuurlijk dat ik hoop dat je je ouders wel bij je problemen kunt betrekken, zelf, waarbij jij bepaalt wat ze mogen horen van je maar waardoor ze wel leren hoe ze jou kunnen helpen.
Tijdens het afscheid heb ik een oproep gedaan naar alle meiden in de zaal waarvan ik wist dat ze in eenzelfde schuitje zaten: zoek hulp als je in nood bent en denk daarbij in eerste instantie aan je ouders. Normaal gesproken willen ze alles voor je doen en je overal bij helpen. Ze houden van je, wat je ook doet!
Ik besef dat er ook ouders zijn die niet het beste voor hebben met hun kind. Maar die zullen hier ook waarschijnlijk niet reageren.
Ik hoop dus dat er ouders zijn die dit lezen en hetzelfde voelen....de andere kant zeg maar. Want ik begrijp jullie "kinderen in nood" en wellicht dat als jullie onze kant lezen dat je ook begrijpt, ziet wat ouders nodig hebben om wellicht toch het verschil te kunnen maken.
Verschrikkelijk wat een verlies hebben jullie geleden. En ik snap je ‘waarom’ vraag en de machteloosheid als ouder heel goed. Ik zou er alles voor over hebben om in mijn kinds hoofd te kunnen kijken als hij zo diep zou zitten als jullie dochter.
Maar als kind die het zelf moeilijk had weet ik dat het niets met de ouders te maken heeft. Je bent op gegeven moment je eigen persoon, volwassen of niet. Juist in een fase dat je je los gaat maken van je ouders zijn zij nou eenmaal niet de eerste personen die je om hulp vraagt. Ik ging naar vrienden, professionals. Niet naar mijn ouders. Je hebt nou eenmaal een andere band met je ouders. Je ouders zijn de mensen waarbij je onschuldig kan zijn, kind kan zijn, niets hoeft. Waar de storm in je hoofd even kan gaan liggen.
Het voelt alsof je dat verbreekt als je ineens als een semi-volwassene je volwassen problematiek met je volwassen ouders gaat bespreken. Dat is soms niet de verhouding die je wil met je ouders, dat hoort voor sommigen niet bij hun kind-rol. Jouw dochter wilde een andere relatie met jullie dan die van zorgbehoevende versus hulpverlener. En gelukkig kon dat ook want er waren hulpverleners. Dit deel lag niet in jouw handen.
Ik hoop dat je ooit kan berusten in haar keuzes. Heel veel sterkte.
zondag 5 augustus 2018 om 14:22
zondag 5 augustus 2018 om 14:30
Op wie reageer jij nou? En ik vind je reacties vrij ongevoelig naar iemand die een paar weken geleden haar kind is verloren. Je lijkt te suggereren dat ze er zelf debet aan is...
zondag 5 augustus 2018 om 14:40
Gecondoleerd. Wat vreselijk.
Ook ik heb aan de andere kant gestaan
Therapie gehad op mijn 16de en 17de. Af en toe moesten mijn ouders mee. Daardoor heb ik nooit alles gezegd. Pas toen ik volwassen was en zelf een therapeut zocht en er klaar voor was kon ik open zijn. Ik ben blij dat mijn ouders niet meer in beeld waren in deze. Het gaat juist een extra belemmering opleveren als het wel inzichtelijk wordt.
Toen ik suïcidaal werd moest mijn systeem overigens wel ingelicht worden. Mijn systeem was toen de partner met wie ik samenwoonde, een goede vriendin en de huisarts. Ik kan me voorstellen dat het mijn ouders waren geweest als ik nog thuis zou wonen.
Overigens heb ik ook een andere huisarts ivm medische geheimhouding. Bij de oude ging er nog wel eens wat over en weer.
Ook ik heb aan de andere kant gestaan
Therapie gehad op mijn 16de en 17de. Af en toe moesten mijn ouders mee. Daardoor heb ik nooit alles gezegd. Pas toen ik volwassen was en zelf een therapeut zocht en er klaar voor was kon ik open zijn. Ik ben blij dat mijn ouders niet meer in beeld waren in deze. Het gaat juist een extra belemmering opleveren als het wel inzichtelijk wordt.
Toen ik suïcidaal werd moest mijn systeem overigens wel ingelicht worden. Mijn systeem was toen de partner met wie ik samenwoonde, een goede vriendin en de huisarts. Ik kan me voorstellen dat het mijn ouders waren geweest als ik nog thuis zou wonen.
Overigens heb ik ook een andere huisarts ivm medische geheimhouding. Bij de oude ging er nog wel eens wat over en weer.
