Psyche
alle pijlers
Kind zijn van naoorlogse kinderen, secundaire traumatisering
donderdag 2 augustus 2018 om 04:07
Mijn grootouders waren beide 18 toen ze in Duitsland vast kwamen te zitten. Ik kan mij nog herinneren dat ik oma vroeg waarom de vingers aan haar rechter hand er niet meer waren. Opa was toen al overleden, want die had zichzelf bleek later, hardstikke dood gedronken. Oma kwam nooit het huis uit, verder dan het balkon heb ik haar nooit gezien. Mijn moeder was de laatste in het nest, en het nest was al zo vreselijk arm. Vlees aten ze niet, te duur, kolen waren vaak op( koud dus)en melk was een luxe. op haar dertiende moest ze stoppen met school, er moest geld binnen komen. Opa wertke niet, en dronk alles weg, ook sloeg hij mijn oma regelmatig in elkaar waar mijn moeder bij was. Ook heeft hij meerdere kinderen verwekt bij onbekende vrouwen. Mijn moeder had een naar leven.
Laten we zeggen dat mijn moeder ook een bijzonder nare smaak had in mannen. Dat is ook niet zo vreemd, maar wel heel lastig. Ze kon ook niet met geld omgaan, en had altijd schulden. Nooit een diploma behaald, had om de haverklap verkeerde vriendjes of getrouwde mannen. Ze was leuk met babies, maar pedagogisch verantwoord met mij omgaan zat er niet in. Emotioneel ontzettend labiel en manipulaief, tot op de dag van vandaag. Mn vader kwam uit een gezin wat half duits was en heel kil en liefdeloos was, ook door het trauma wat zijn duitse moeder heeft moeten ondergaan. Mijn vader moest ook werken, en zat al vroeg in het leger om weg te kunnen vluchten. Dat vluchtgedrag heeft hij nog steeds ,ik heb weinig van hem gezien, sinds hij meer van de harddrugs houdt. De jaren die ik bij heb hem moeten wonen ( omdat moeders dakloos was) waren hels en erg traumatiserend. Hij wilde geen kinderen, en dat heeft hij mij op alle manieren duidelijk gemaakt.
Nu ik zelf moeder ben, en mijn zus ook. Besef ik mij dat wij de eerste generatie zijn na de oorlog, die deze vicieuze cirkel hebben doorbroken. Beide een opleiding afgemaakt en een vaste baan ,wel laatbloeiers, maar dat kan ook niet anders. Beide getrouwd met een hele lieve rustige en respectvolle man. Beide een eigen huis. En vooral een hele zachte en geduldige aanpak kwa opvoeding. Ik ben zo bang soms, dat ik op mijn moeder ga lijken. Wanneer ik soms mijn geduld verlies, dan kan ik urenlang wakker liggen. "heeft ze het zo opgevat? Hoe zou ik dat hebben opgevat als mijn moeder dat tegen mij zou zeggen? Blijft dit haar bij?"
Nu ik moeder ben, en zelf volwassen ben, snap ik het ook wel. Waarom ze zo slecht zijn ontwikkeld, intellectueel en emotioneel. Ik snap waarom ze er zo'n puinhoop van hebben gemaakt. Ik begrijp het hele plaatje nu wel, en besef nu pas eigenlijk, hoe lang zo'n nasleep is, en hoe dat allemaal met elkaar verbonden is. Dat ze niet weten wat houden van is, omdat ze nooit echte liefde hebben gevoeld. Alleen maar armoede en verdriet.
Ik besef me nu ook voor het eerst dat wij beide de eerste genratie in onze famillie zijn die een erfenis voor de kinderen nalaten. dat er een fundering voor de volgende generatie is. Nu is er niets mis met ploeteren, maar zo ploeteren als wij hebben moeten doen als kinderen, dat hoeft niet. En daar zorg ik nu voor, en dat geeft een heel bijzonder gevoel.
Ik ben nog maar jong ( begin 30) Maar mijn man die half bosnisch/italiaans is, heeft een soortgelijke ervaring. alleen heeft zijn vader ervoor gekozen om zijn kinderen heel liefdevol op te voeden.
Nu vraag ik mij soms af. Hoeveel mensen zullen er zijn die achteraf gezien toch nog het effect hebben gevoeld van de oorlog en de secundaire traumatisering die daarbij komt in een famillie. Hoe andere mensen dat hebben ervaren.
Laten we zeggen dat mijn moeder ook een bijzonder nare smaak had in mannen. Dat is ook niet zo vreemd, maar wel heel lastig. Ze kon ook niet met geld omgaan, en had altijd schulden. Nooit een diploma behaald, had om de haverklap verkeerde vriendjes of getrouwde mannen. Ze was leuk met babies, maar pedagogisch verantwoord met mij omgaan zat er niet in. Emotioneel ontzettend labiel en manipulaief, tot op de dag van vandaag. Mn vader kwam uit een gezin wat half duits was en heel kil en liefdeloos was, ook door het trauma wat zijn duitse moeder heeft moeten ondergaan. Mijn vader moest ook werken, en zat al vroeg in het leger om weg te kunnen vluchten. Dat vluchtgedrag heeft hij nog steeds ,ik heb weinig van hem gezien, sinds hij meer van de harddrugs houdt. De jaren die ik bij heb hem moeten wonen ( omdat moeders dakloos was) waren hels en erg traumatiserend. Hij wilde geen kinderen, en dat heeft hij mij op alle manieren duidelijk gemaakt.
Nu ik zelf moeder ben, en mijn zus ook. Besef ik mij dat wij de eerste generatie zijn na de oorlog, die deze vicieuze cirkel hebben doorbroken. Beide een opleiding afgemaakt en een vaste baan ,wel laatbloeiers, maar dat kan ook niet anders. Beide getrouwd met een hele lieve rustige en respectvolle man. Beide een eigen huis. En vooral een hele zachte en geduldige aanpak kwa opvoeding. Ik ben zo bang soms, dat ik op mijn moeder ga lijken. Wanneer ik soms mijn geduld verlies, dan kan ik urenlang wakker liggen. "heeft ze het zo opgevat? Hoe zou ik dat hebben opgevat als mijn moeder dat tegen mij zou zeggen? Blijft dit haar bij?"
Nu ik moeder ben, en zelf volwassen ben, snap ik het ook wel. Waarom ze zo slecht zijn ontwikkeld, intellectueel en emotioneel. Ik snap waarom ze er zo'n puinhoop van hebben gemaakt. Ik begrijp het hele plaatje nu wel, en besef nu pas eigenlijk, hoe lang zo'n nasleep is, en hoe dat allemaal met elkaar verbonden is. Dat ze niet weten wat houden van is, omdat ze nooit echte liefde hebben gevoeld. Alleen maar armoede en verdriet.
Ik besef me nu ook voor het eerst dat wij beide de eerste genratie in onze famillie zijn die een erfenis voor de kinderen nalaten. dat er een fundering voor de volgende generatie is. Nu is er niets mis met ploeteren, maar zo ploeteren als wij hebben moeten doen als kinderen, dat hoeft niet. En daar zorg ik nu voor, en dat geeft een heel bijzonder gevoel.
Ik ben nog maar jong ( begin 30) Maar mijn man die half bosnisch/italiaans is, heeft een soortgelijke ervaring. alleen heeft zijn vader ervoor gekozen om zijn kinderen heel liefdevol op te voeden.
Nu vraag ik mij soms af. Hoeveel mensen zullen er zijn die achteraf gezien toch nog het effect hebben gevoeld van de oorlog en de secundaire traumatisering die daarbij komt in een famillie. Hoe andere mensen dat hebben ervaren.
donderdag 2 augustus 2018 om 05:43
Mwoah, ik heb je verhaal niet helemaal gelezen, want ik ben niet zo geinteresseerd in de hele familiegeschiedenis, maar heb de kern eruit gehaald.
Zo te horen speelt er ook wel degelijk wat onvermogen, persoonlijkheid en karakter mee, los van oorlogtrauma’s.
Om het secundaire traumatisering te noemen, vind ik nogal wat. Je maakt het wel erg groot zo. We krijgen allemaal de erfenis van onze ouders, en grootouders etc mee.
Mijn ouders zijn ook van die generatie, vader in Rotterdamse hongerwinter geboren uit een 18-jarige moeder die verstoten werd, moeder na kort na de oorlog geboren, ook in Rotterdam. Armoede, kou, hard werken. Ik kan je ook een heel verhaal schrijven.
Maar mijn ouders hebben het goed gedaan, hun leven samen opgebouwd, veiligheid gecreeerd (ok, ze zijn bang voor armoede en potten enorm op, een duidelijk restant van van een moeilijke tijd).
Hoe dan ook, ik vind jouw conclusie te kort door de bocht, en te zwaar.
Zo te horen speelt er ook wel degelijk wat onvermogen, persoonlijkheid en karakter mee, los van oorlogtrauma’s.
Om het secundaire traumatisering te noemen, vind ik nogal wat. Je maakt het wel erg groot zo. We krijgen allemaal de erfenis van onze ouders, en grootouders etc mee.
Mijn ouders zijn ook van die generatie, vader in Rotterdamse hongerwinter geboren uit een 18-jarige moeder die verstoten werd, moeder na kort na de oorlog geboren, ook in Rotterdam. Armoede, kou, hard werken. Ik kan je ook een heel verhaal schrijven.
Maar mijn ouders hebben het goed gedaan, hun leven samen opgebouwd, veiligheid gecreeerd (ok, ze zijn bang voor armoede en potten enorm op, een duidelijk restant van van een moeilijke tijd).
Hoe dan ook, ik vind jouw conclusie te kort door de bocht, en te zwaar.
donderdag 2 augustus 2018 om 05:56
Mijn ouders waren jonge kinderen in de oorlog, maar die zijn nergens door getraumatiseerd geraakt. Ze zijn ook niemand van belang (hun ouders bijv) verloren door de oorlog. Mijn grootouders hadden er ook geen trauma's aan over gehouden ondanks dat zij de oorlog als volwassenen hebben doorstaan. Je hebt dus gewoon pech gehad.
donderdag 2 augustus 2018 om 06:47
Dit is precies wat ik dacht.Perzina schreef: ↑02-08-2018 05:43Mwoah, ik heb je verhaal niet helemaal gelezen, want ik ben niet zo geinteresseerd in de hele familiegeschiedenis, maar heb de kern eruit gehaald.
Zo te horen speelt er ook wel degelijk wat onvermogen, persoonlijkheid en karakter mee, los van oorlogtrauma’s.
Om het secundaire traumatisering te noemen, vind ik nogal wat. Je maakt het wel erg groot zo. We krijgen allemaal de erfenis van onze ouders, en grootouders etc mee.
Mijn ouders zijn ook van die generatie, vader in Rotterdamse hongerwinter geboren uit een 18-jarige moeder die verstoten werd, moeder na kort na de oorlog geboren, ook in Rotterdam. Armoede, kou, hard werken. Ik kan je ook een heel verhaal schrijven.
Maar mijn ouders hebben het goed gedaan, hun leven samen opgebouwd, veiligheid gecreeerd (ok, ze zijn bang voor armoede en potten enorm op, een duidelijk restant van van een moeilijke tijd).
Hoe dan ook, ik vind jouw conclusie te kort door de bocht, en te zwaar.
donderdag 2 augustus 2018 om 08:08
Als ik naar het journaal kijk denk ik ook "Wat moet er van die mensen worden en van hun gezinnen?"
Alle narigheid die mensen meemaken in hun jeugd of als jong-volwassene nemen ze mee hun latere leven in. En een oorlog vind ik best naar. Vooral als je in een kamp gezeten hebt of iets dergelijks. Vernederd bent en je vingers kwijtgeraakt. Verminkt. Ik vind het nogal wat.
Met een gezin de oorlog doorkomen met weinig voedsel, koude en hard werken vind ik toch iets anders. Dan ben je samen en ja, je voelt je wanhopig maar je kunt steun hebben aan elkaar. Al zal dat ook sporen nalaten waarschijnlijk.
Ik vind het niet zo'n gekke redenatie. Maar waar het denk ik om gaat is dat jij er iets mee kunt, dat je begrip kunt hebben en het zelf anders doet. Dat je het patroon kunt doorbreken.
Alle narigheid die mensen meemaken in hun jeugd of als jong-volwassene nemen ze mee hun latere leven in. En een oorlog vind ik best naar. Vooral als je in een kamp gezeten hebt of iets dergelijks. Vernederd bent en je vingers kwijtgeraakt. Verminkt. Ik vind het nogal wat.
Met een gezin de oorlog doorkomen met weinig voedsel, koude en hard werken vind ik toch iets anders. Dan ben je samen en ja, je voelt je wanhopig maar je kunt steun hebben aan elkaar. Al zal dat ook sporen nalaten waarschijnlijk.
Ik vind het niet zo'n gekke redenatie. Maar waar het denk ik om gaat is dat jij er iets mee kunt, dat je begrip kunt hebben en het zelf anders doet. Dat je het patroon kunt doorbreken.
donderdag 2 augustus 2018 om 08:31
Je koppelt alles aan de oorlog. Je bent een laatbloeier schrijf je, maar vervolgens schrijf je 'dat kan ook niet anders'.
Je schrijft dat je moeder behoorlijk nare mannen heeft gehad, maar 'dat is ook niet zo vreemd'.
Het is verschrikkelijk wat er in de oorlog is gebeurd, maar het draait erom hoe je ermee omgaat en dat lijkt nu niet goed te gaan. Dus ongeacht wat er in je leven gebeurt, iedereen kan gelukkig zijn.
Je schrijft dat je moeder behoorlijk nare mannen heeft gehad, maar 'dat is ook niet zo vreemd'.
Het is verschrikkelijk wat er in de oorlog is gebeurd, maar het draait erom hoe je ermee omgaat en dat lijkt nu niet goed te gaan. Dus ongeacht wat er in je leven gebeurt, iedereen kan gelukkig zijn.
Those who don’t believe in magic will never find it
donderdag 2 augustus 2018 om 08:38
Ik denk dat je niet zomaar kunt zeggen of het wel of niet aan de oorlog ligt. Iedereen reageert anders op traumatische ervaringen. De een heeft meer veerkracht dan de ander. De een heeft ook meer bagage mee intellectueel / psychisch en / of thuis uit dan de ander. Wat TO zegt wordt vaker waargenomen bij gezinnen met een ouder met een traumatisch verleden.
Knap TO dat je de cirkelt hebt doorbroken!
Vergeet niet dat kinderen ook gewoon grenzen nodig hebben en dat niet alles pais en vree hoeft te zijn. Anders is de echte wereld straks wel heel hard voor ze.
Niet teveel piekeren over of je het goed doet, ook al is het moeilijk. En je kunt altijd met een professional er over praten (dat is geen zwakte bod, maar juist liefdevol)
Knap TO dat je de cirkelt hebt doorbroken!
Vergeet niet dat kinderen ook gewoon grenzen nodig hebben en dat niet alles pais en vree hoeft te zijn. Anders is de echte wereld straks wel heel hard voor ze.
Niet teveel piekeren over of je het goed doet, ook al is het moeilijk. En je kunt altijd met een professional er over praten (dat is geen zwakte bod, maar juist liefdevol)
donderdag 2 augustus 2018 om 08:40
Niet mee eens.dropfruitje schreef: ↑02-08-2018 08:31Dus ongeacht wat er in je leven gebeurt, iedereen kan gelukkig zijn.
Sommige dingen zijn te erg.
donderdag 2 augustus 2018 om 08:49
Puur een theorie: ik denk dat de oorlog een catalyst is geweest voor veel psychische problemen en trauma's, maar secundaire traumatisering voor kinderen en zelfs kleinkinderen is mijn inziens niet het juiste woord.
Dat is wanneer je 'besmet raakt met het trauma van een ander', door die verhalen te horen. Komt veel voor bij hulpverleners en bij justititie.
De manier waarop het trauma van oorlogsslachtoffers zich uit in de opvoeding zorgt denk ik in sommige gevallen weer voor een ander soort trauma bij die kinderen, en zo kan het zijn dat het balletje door blijft rollen.
Je kan dus stellen dat de traumacyclus is begonnen bij de oorlog, maar de eventuele trauma's die de kleinkinderen hebben zijn naar mijn mening niet door de oorlog, maar door de ouders en hun opvoeding, die de oorlog zelf niet hebben meegemaakt.
Dit doet niet af aan de ernst van wat er is gebeurt, ik denk dat je het daarmee juist minimaliseert, een excuus voor een waardeloze opvoeding. Wat enorm traumatiserend kan zijn, ongeacht of de oorlog ooit een grote rol heeft gespeeld binnen de familie.
De familieboom teruglopen naar de oorlog heeft geen enkele zin, het heeft alleen zin om te kijken naar wat je zelf hebt meegemaakt. Als je je afvraagt WAAROM, kan het zijn nut hebben om de familiegeschiedenis beter te begrijpen, maar het is zeker geen excuus.
Dat is wanneer je 'besmet raakt met het trauma van een ander', door die verhalen te horen. Komt veel voor bij hulpverleners en bij justititie.
De manier waarop het trauma van oorlogsslachtoffers zich uit in de opvoeding zorgt denk ik in sommige gevallen weer voor een ander soort trauma bij die kinderen, en zo kan het zijn dat het balletje door blijft rollen.
Je kan dus stellen dat de traumacyclus is begonnen bij de oorlog, maar de eventuele trauma's die de kleinkinderen hebben zijn naar mijn mening niet door de oorlog, maar door de ouders en hun opvoeding, die de oorlog zelf niet hebben meegemaakt.
Dit doet niet af aan de ernst van wat er is gebeurt, ik denk dat je het daarmee juist minimaliseert, een excuus voor een waardeloze opvoeding. Wat enorm traumatiserend kan zijn, ongeacht of de oorlog ooit een grote rol heeft gespeeld binnen de familie.
De familieboom teruglopen naar de oorlog heeft geen enkele zin, het heeft alleen zin om te kijken naar wat je zelf hebt meegemaakt. Als je je afvraagt WAAROM, kan het zijn nut hebben om de familiegeschiedenis beter te begrijpen, maar het is zeker geen excuus.
donderdag 2 augustus 2018 om 08:53
Oorlogstrauma's kunnen lang doorwerken, vergis je niet. Het kan gezinnen totaal ontwrichten en daardoor doorwerken tot in de tweede of derde generatie. Natuurlijk spelen persoonlijke karaktertrekken een rol bij de verwerking ervan, maar als mensen echt ernstige verschrikkingen hebben meegemaakt, dan valt dat meestal niet zomaar uit te vlakken. Of dat in het geval van TO's grootouders zo geweest is kunnen wij natuurlijk niet beoordelen. "Vastgezeten in Duitsland" kan van alles betekenen. Het is goed mogelijk dat TO er zelf het fijne niet van weet, omdat mensen er vaak niet of nauwelijks over wilden/konden praten.
Mijn eigen ouders hebben de oorlog als kind/pubers in Rotterdam meegemaakt; het bombardement en de hongerwinter. Dat heeft zeer zeker zijn sporen nagelaten en ook mijn jeugd sterk beïnvloed, maar ik kan niet zeggen dat het mij heeft getraumatiseerd. Wel merk ik dat mijn moeder met het ouder worden bepaalde dingen gaat herbeleven, en verhalen vertelt alsof het kort geleden gebeurd is. Op mijn kinderen, derde generatie dus, heeft het geen enkele invloed meer. Maar voor mensen die bijvoorbeeld in kampen hebben gezeten kan dit dus een heel ander verhaal zijn.
Mijn eigen ouders hebben de oorlog als kind/pubers in Rotterdam meegemaakt; het bombardement en de hongerwinter. Dat heeft zeer zeker zijn sporen nagelaten en ook mijn jeugd sterk beïnvloed, maar ik kan niet zeggen dat het mij heeft getraumatiseerd. Wel merk ik dat mijn moeder met het ouder worden bepaalde dingen gaat herbeleven, en verhalen vertelt alsof het kort geleden gebeurd is. Op mijn kinderen, derde generatie dus, heeft het geen enkele invloed meer. Maar voor mensen die bijvoorbeeld in kampen hebben gezeten kan dit dus een heel ander verhaal zijn.
donderdag 2 augustus 2018 om 10:15
Misschien is dat voor iedereen anders.
Zelf heb ik ook een en ander op m'n bord gehad. Door te praten, huilen, relativeren maar vooral vooruit te kijken
lukt het mij ieder geval om dingen achter me te laten.
Ik snap dat als je een kind verliest, of andere verschrikkelijke dingen meemaakt dit heel moeilijk is, maar ook dan is het de kunst om na verloop van tijd proberen verder te gaan, en wél te genieten van het leven, ook al heb je soms verdriet. En TO lijkt vooral achterom te kijken en oorzaken te vinden voor het ongeluk in haar leven.
Those who don’t believe in magic will never find it
donderdag 2 augustus 2018 om 10:28
Mijn familie heeft beide oorlogen zeer bewust meegemaakt. Omi had behoorlijke trauma van WO1 en mijn pa van de armoede in de jaren 30 en later WO2. Hij heeft niet gevochten, wel heftige dingen meegemaakt, vooral in de hongerwinter. En na de oorlog heeft hij gevangen genomen NSB-ers bewaakt en dat was ook heftig.
Zelfs mijn ma, die het best goed had in die tijd, heeft als jong meisje een paar heftige dingen meegemaakt in die tijd (een Duitse soldaat die haar fiets confisqueerde, huiszoekingen, -waarbij de hele familie tegen de muur gezet- broers die gearresteerd werden en niet terug kwamen en na de bevrijding een Canadese soldaat die teveel wilde van een meisje van 16)
En daar hebben wij echt wel wat van meegekregen. Mijn neven en nichten van hetzelfde laken een pak.
Ik heb wat ooms die in Indonesië hebben gevochten, eentje in de Spaanse Burgeroorlog en wat neven en nichten die recent op missie zijn geweest. (Srebrenica, Libanon, Afghanistan, Mali) PTSS viert hoogtij ben hen en hun kids hebben het echt zwaar gehad vergeleken met de rest. Maar dat neemt niet weg dat een oorlog lang doorspeelt.
Je hoeft geen heftige gevechten meegemaakt te hebben, niet in een kamp te hebben gezeten etc om een trauma van de oorlog op te lopen.
Zelfs mijn ma, die het best goed had in die tijd, heeft als jong meisje een paar heftige dingen meegemaakt in die tijd (een Duitse soldaat die haar fiets confisqueerde, huiszoekingen, -waarbij de hele familie tegen de muur gezet- broers die gearresteerd werden en niet terug kwamen en na de bevrijding een Canadese soldaat die teveel wilde van een meisje van 16)
En daar hebben wij echt wel wat van meegekregen. Mijn neven en nichten van hetzelfde laken een pak.
Ik heb wat ooms die in Indonesië hebben gevochten, eentje in de Spaanse Burgeroorlog en wat neven en nichten die recent op missie zijn geweest. (Srebrenica, Libanon, Afghanistan, Mali) PTSS viert hoogtij ben hen en hun kids hebben het echt zwaar gehad vergeleken met de rest. Maar dat neemt niet weg dat een oorlog lang doorspeelt.
Je hoeft geen heftige gevechten meegemaakt te hebben, niet in een kamp te hebben gezeten etc om een trauma van de oorlog op te lopen.
Vriendelijk.
donderdag 2 augustus 2018 om 10:35
Ik vind dat je een beetje zoekt naar een probleem. Om het wat interessanter te maken of, omdat je niet kunt en wilt geloven dat je uit een niet zo’n leuk gezin komt. Je ouders zijn gewoon niet zo geschikt als ouders, daar hoef je geen verklaring voor te zoeken.
Voor jezelf hoe je ook geen excuses te gaan verzinnen voor afwijkend gedrag.
Voor jezelf hoe je ook geen excuses te gaan verzinnen voor afwijkend gedrag.
donderdag 2 augustus 2018 om 11:07
Heb jij zelf kinderen? Want ik zou 100x liever alleen in een kamp zitten, dan dat ik samen met mijn kinderen de oorlog door moest komen. Het idee dat je je kinderen niet kunt voeden, niet kunt beschermen en de voortdurende dreiging dat je misschien moet vluchten en dan niet weet waar je terecht komt en waar je kinderen terecht komen, dat lijkt me zoveel zwaarder dan wanneer ik zelf gruwelen zou moeten doorstaan.sam1968 schreef: ↑02-08-2018 08:08Als ik naar het journaal kijk denk ik ook "Wat moet er van die mensen worden en van hun gezinnen?"
Alle narigheid die mensen meemaken in hun jeugd of als jong-volwassene nemen ze mee hun latere leven in. En een oorlog vind ik best naar. Vooral als je in een kamp gezeten hebt of iets dergelijks. Vernederd bent en je vingers kwijtgeraakt. Verminkt. Ik vind het nogal wat.
Met een gezin de oorlog doorkomen met weinig voedsel, koude en hard werken vind ik toch iets anders. Dan ben je samen en ja, je voelt je wanhopig maar je kunt steun hebben aan elkaar. Al zal dat ook sporen nalaten waarschijnlijk.
Ik vind het niet zo'n gekke redenatie. Maar waar het denk ik om gaat is dat jij er iets mee kunt, dat je begrip kunt hebben en het zelf anders doet. Dat je het patroon kunt doorbreken.
donderdag 2 augustus 2018 om 13:48
To, dit heet geloof ik de roulerende rekening. Dat elke volgende generatie wat mee krijgt van de problemen van de ouders. Knap dat jij het nu anders probeert te doen!
Ik herken ook wel wat in dat piekeren. Ik ben soms ook heel erg bang wat mijn kinderen meekrijgen, dat een kleine terechtwijzing heel groot voelt. Ik heb er zelf veel aan gehad dat professionals zeiden dat ik het qua opvoeding goed doe.
Ik herken ook wel wat in dat piekeren. Ik ben soms ook heel erg bang wat mijn kinderen meekrijgen, dat een kleine terechtwijzing heel groot voelt. Ik heb er zelf veel aan gehad dat professionals zeiden dat ik het qua opvoeding goed doe.
donderdag 2 augustus 2018 om 14:47
Daar zit ook wat in.Ikigai schreef: ↑02-08-2018 11:07Heb jij zelf kinderen? Want ik zou 100x liever alleen in een kamp zitten, dan dat ik samen met mijn kinderen de oorlog door moest komen. Het idee dat je je kinderen niet kunt voeden, niet kunt beschermen en de voortdurende dreiging dat je misschien moet vluchten en dan niet weet waar je terecht komt en waar je kinderen terecht komen, dat lijkt me zoveel zwaarder dan wanneer ik zelf gruwelen zou moeten doorstaan.
donderdag 2 augustus 2018 om 15:13
Ik heb zelf het trauma natuurlijk niet opgelopen van de oorlog. Maar mijn ouders hebben dat wel degelijk secundair meegemaakt. Ik weet natuurlijk niet alles van mijn grootouders, maar ze kwamen beide uit Rotterdam. Daar konden ze niet meer naar terug, want hun huis stond er niet meer. Ze hebben echt verschrikkelijke dingen meegemaakt tijdens en na de oorlog. Ook een aantal kinderen en ouders overleden. Opa heeft twee jaar vastgezeten in Duitsland. Ik wil de Details liever niet opschrijven , is ook niet nodig. Mijn ouders hebben het echt niet leuk gehad.popita schreef: ↑02-08-2018 08:53Oorlogstrauma's kunnen lang doorwerken, vergis je niet. Het kan gezinnen totaal ontwrichten en daardoor doorwerken tot in de tweede of derde generatie. Natuurlijk spelen persoonlijke karaktertrekken een rol bij de verwerking ervan, maar als mensen echt ernstige verschrikkingen hebben meegemaakt, dan valt dat meestal niet zomaar uit te vlakken. Of dat in het geval van TO's grootouders zo geweest is kunnen wij natuurlijk niet beoordelen. "Vastgezeten in Duitsland" kan van alles betekenen. Het is goed mogelijk dat TO er zelf het fijne niet van weet, omdat mensen er vaak niet of nauwelijks over wilden/konden praten.
Mijn eigen ouders hebben de oorlog als kind/pubers in Rotterdam meegemaakt; het bombardement en de hongerwinter. Dat heeft zeer zeker zijn sporen nagelaten en ook mijn jeugd sterk beïnvloed, maar ik kan niet zeggen dat het mij heeft getraumatiseerd. Wel merk ik dat mijn moeder met het ouder worden bepaalde dingen gaat herbeleven, en verhalen vertelt alsof het kort geleden gebeurd is. Op mijn kinderen, derde generatie dus, heeft het geen enkele invloed meer. Maar voor mensen die bijvoorbeeld in kampen hebben gezeten kan dit dus een heel ander verhaal zijn.
Ik zeg inderdaad niet dat ik last heb van de oorlog. Ik zeg dat zo’n trauma indirect nog een lange nasleep heeft wanneer de volgende generatie er zo negatief door is beïnvloed.
Misschien niet wanneer je heel stabiel bent kwa karakter of emotionele redenering. En ook niet in de zin van post traumatische stress. Maar de post traumatische stress van mijn grootouders heeft wel degelijk invloed gehad op mijn ouders. Die daar blijkbaar niet goed mee om konden gaan. Vervolgens zijn zij beide een product van die stress. En die hebben hun eigen issues afgereageerd op hun eigen kinderen.
Wat is daar zo theatraal aan vraag ik mij dan af. Omdat een ander gezin gewoon gezellig kon doen na de oorlog, betekend nog niet dat alle gezinnen dat zo hebben meegemaakt. Mij man is in een heel warm gezin opgegroeid. Maar zijn Bosnische vader is wel zijn hele jeugd in elkaar getimmerd door ouders, die compleet getraumatiseerd waren en daar helemaal niet mee om konden gaan. Mijn man heeft daar niets van meeekregen. Maar zijn vader heeft daar nog steeds erg last van. Al uit hij dat niet bij zijn kinderen. Dat is inderdaad een keuze.
Natuurlijk zijn er gezinnen waar dat “gewoon” gebeurd. Maar vaak zie je wel een geschiedenis van gelijksoort gedrag of bepaalde omstandigheden.
Niets interessants aan voor een ander misschien. Maar ik vond het toch wel boeiend om te begrijpen waarom mijn ouders zo “fucked up” waren. Als ik nu de verhalen van mijn moeder hoor uit haar jeugd, dan linkt zij die wel degelijk aan de ervaringen van haar ouders tijdens de oorlog en de nasleep er van. Is zij dan ook theatraal?
Iedereen heeft zijn eigen perspectief. Dat mag. Maar ik neem die van hen ook serieus, en zie daar ook wel logica in.
Vandaar dat ik ook inzag dat ik de eerste ben uit de familie die dat anders heeft gedaan.
universeinmotion wijzigde dit bericht op 02-08-2018 15:26
3.08% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 om 15:19
Dat is misschien een betere term ja, roulerende rekening.martje55 schreef: ↑02-08-2018 13:48To, dit heet geloof ik de roulerende rekening. Dat elke volgende generatie wat mee krijgt van de problemen van de ouders. Knap dat jij het nu anders probeert te doen!
Ik herken ook wel wat in dat piekeren. Ik ben soms ook heel erg bang wat mijn kinderen meekrijgen, dat een kleine terechtwijzing heel groot voelt. Ik heb er zelf veel aan gehad dat professionals zeiden dat ik het qua opvoeding goed doe.
Natuurlijk heb ik geen last van een oorlogstrauma. Maar het trauma van mijn grootouders heeft er wel degelijk invloed op gehad dat ik geen leuke jeugd heb gehad, mede doordat mijn eigen ouders die nasleep hebben meegemaakt. Dat is toch niet zo gek?
Anderen hebben dat misschien helemaal niet meegemaakt. Omdat ouders daar anders mee om zijn gegaan. Die van mij helaas niet. En dat geven ze zelf ook duidelijk aan. Dat is geen verzinsel. En klinkt misschien dramatisch zwaar. Maar dat is het ook wel voor hun geweest naar eigen zeggen. Wie ben ik dan om te zeggen, stel je niet aan?
Ik heb ooit eens proffesionele hulp gezocht. Was niet echt mijn ding. Ik denk dat iedere moeder wel eens denkt” doe ik het wel goed?”. Vooral als je zelf negatieve ervaringen hebt gehad als kind. Maar ik weet eigenlijk ook wel dat ik een hele leuke, lieve moeder ben.
donderdag 2 augustus 2018 om 16:18
Je haalt mijn post aan, maar ik zeg dit helemaal niet, juist het tegenovergestelde. Mijn ouders hebben genoeg meegemaakt in de oorlog en dat heeft hen getekend, maar echte verschrikkingen zijn hen gelukkig bespaard gebleven. Ik wilde met mijn post juist zeggen dat dit niet voor iedereen hetzelfde is, en dat sommige mensen daar wel erg licht over denken, gezien sommige reacties. Familie van mijn moeder heeft in Jappenkampen gezeten, dus ik ben me er echt wel van bewust hoe oorlogstrauma's kunnen doorwerken. En al heb je zelf geen oorlogstrauma, dan nog kun je daar als nakomeling van zo iemand beschadigd door raken en daar ook zelf een trauma aan overhouden.Universeinmotion schreef: ↑02-08-2018 15:13
Wat is daar zo theatraal aan vraag ik mij dan af. Omdat een ander gezin gewoon gezellig kon doen na de oorlog, betekend nog niet dat alle gezinnen dat zo hebben meegemaakt. Mij man is in een heel warm gezin opgegroeid. Maar zijn Bosnische vader is wel zijn hele jeugd in elkaar getimmerd door ouders, die compleet getraumatiseerd waren en daar helemaal niet mee om konden gaan. Mijn man heeft daar niets van meeekregen. Maar zijn vader heeft daar nog steeds erg last van. Al uit hij dat niet bij zijn kinderen. Dat is inderdaad een keuze.
donderdag 2 augustus 2018 om 16:36
Sorry, was ook niet naar jou toe gericht. Maar meer richting de opvallende opmerkingen die er inderdaad ook tussen staan. Mensen denken daar soms blijkbaar erg licht over, wellicht omdat hun die ervaring niet delen. Snap ik ook wel.popita schreef: ↑02-08-2018 16:18Je haalt mijn post aan, maar ik zeg dit helemaal niet, juist het tegenovergestelde. Mijn ouders hebben genoeg meegemaakt in de oorlog en dat heeft hen getekend, maar echte verschrikkingen zijn hen gelukkig bespaard gebleven. Ik wilde met mijn post juist zeggen dat dit niet voor iedereen hetzelfde is, en dat sommige mensen daar wel erg licht over denken, gezien sommige reacties. Familie van mijn moeder heeft in Jappenkampen gezeten, dus ik ben me er echt wel van bewust hoe oorlogstrauma's kunnen doorwerken. En al heb je zelf geen oorlogstrauma, dan nog kun je daar als nakomeling van zo iemand beschadigd door raken en daar ook zelf een trauma aan overhouden.
