Psyche
alle pijlers
Kind zijn van naoorlogse kinderen, secundaire traumatisering
donderdag 2 augustus 2018 om 04:07
Mijn grootouders waren beide 18 toen ze in Duitsland vast kwamen te zitten. Ik kan mij nog herinneren dat ik oma vroeg waarom de vingers aan haar rechter hand er niet meer waren. Opa was toen al overleden, want die had zichzelf bleek later, hardstikke dood gedronken. Oma kwam nooit het huis uit, verder dan het balkon heb ik haar nooit gezien. Mijn moeder was de laatste in het nest, en het nest was al zo vreselijk arm. Vlees aten ze niet, te duur, kolen waren vaak op( koud dus)en melk was een luxe. op haar dertiende moest ze stoppen met school, er moest geld binnen komen. Opa wertke niet, en dronk alles weg, ook sloeg hij mijn oma regelmatig in elkaar waar mijn moeder bij was. Ook heeft hij meerdere kinderen verwekt bij onbekende vrouwen. Mijn moeder had een naar leven.
Laten we zeggen dat mijn moeder ook een bijzonder nare smaak had in mannen. Dat is ook niet zo vreemd, maar wel heel lastig. Ze kon ook niet met geld omgaan, en had altijd schulden. Nooit een diploma behaald, had om de haverklap verkeerde vriendjes of getrouwde mannen. Ze was leuk met babies, maar pedagogisch verantwoord met mij omgaan zat er niet in. Emotioneel ontzettend labiel en manipulaief, tot op de dag van vandaag. Mn vader kwam uit een gezin wat half duits was en heel kil en liefdeloos was, ook door het trauma wat zijn duitse moeder heeft moeten ondergaan. Mijn vader moest ook werken, en zat al vroeg in het leger om weg te kunnen vluchten. Dat vluchtgedrag heeft hij nog steeds ,ik heb weinig van hem gezien, sinds hij meer van de harddrugs houdt. De jaren die ik bij heb hem moeten wonen ( omdat moeders dakloos was) waren hels en erg traumatiserend. Hij wilde geen kinderen, en dat heeft hij mij op alle manieren duidelijk gemaakt.
Nu ik zelf moeder ben, en mijn zus ook. Besef ik mij dat wij de eerste generatie zijn na de oorlog, die deze vicieuze cirkel hebben doorbroken. Beide een opleiding afgemaakt en een vaste baan ,wel laatbloeiers, maar dat kan ook niet anders. Beide getrouwd met een hele lieve rustige en respectvolle man. Beide een eigen huis. En vooral een hele zachte en geduldige aanpak kwa opvoeding. Ik ben zo bang soms, dat ik op mijn moeder ga lijken. Wanneer ik soms mijn geduld verlies, dan kan ik urenlang wakker liggen. "heeft ze het zo opgevat? Hoe zou ik dat hebben opgevat als mijn moeder dat tegen mij zou zeggen? Blijft dit haar bij?"
Nu ik moeder ben, en zelf volwassen ben, snap ik het ook wel. Waarom ze zo slecht zijn ontwikkeld, intellectueel en emotioneel. Ik snap waarom ze er zo'n puinhoop van hebben gemaakt. Ik begrijp het hele plaatje nu wel, en besef nu pas eigenlijk, hoe lang zo'n nasleep is, en hoe dat allemaal met elkaar verbonden is. Dat ze niet weten wat houden van is, omdat ze nooit echte liefde hebben gevoeld. Alleen maar armoede en verdriet.
Ik besef me nu ook voor het eerst dat wij beide de eerste genratie in onze famillie zijn die een erfenis voor de kinderen nalaten. dat er een fundering voor de volgende generatie is. Nu is er niets mis met ploeteren, maar zo ploeteren als wij hebben moeten doen als kinderen, dat hoeft niet. En daar zorg ik nu voor, en dat geeft een heel bijzonder gevoel.
Ik ben nog maar jong ( begin 30) Maar mijn man die half bosnisch/italiaans is, heeft een soortgelijke ervaring. alleen heeft zijn vader ervoor gekozen om zijn kinderen heel liefdevol op te voeden.
Nu vraag ik mij soms af. Hoeveel mensen zullen er zijn die achteraf gezien toch nog het effect hebben gevoeld van de oorlog en de secundaire traumatisering die daarbij komt in een famillie. Hoe andere mensen dat hebben ervaren.
Laten we zeggen dat mijn moeder ook een bijzonder nare smaak had in mannen. Dat is ook niet zo vreemd, maar wel heel lastig. Ze kon ook niet met geld omgaan, en had altijd schulden. Nooit een diploma behaald, had om de haverklap verkeerde vriendjes of getrouwde mannen. Ze was leuk met babies, maar pedagogisch verantwoord met mij omgaan zat er niet in. Emotioneel ontzettend labiel en manipulaief, tot op de dag van vandaag. Mn vader kwam uit een gezin wat half duits was en heel kil en liefdeloos was, ook door het trauma wat zijn duitse moeder heeft moeten ondergaan. Mijn vader moest ook werken, en zat al vroeg in het leger om weg te kunnen vluchten. Dat vluchtgedrag heeft hij nog steeds ,ik heb weinig van hem gezien, sinds hij meer van de harddrugs houdt. De jaren die ik bij heb hem moeten wonen ( omdat moeders dakloos was) waren hels en erg traumatiserend. Hij wilde geen kinderen, en dat heeft hij mij op alle manieren duidelijk gemaakt.
Nu ik zelf moeder ben, en mijn zus ook. Besef ik mij dat wij de eerste generatie zijn na de oorlog, die deze vicieuze cirkel hebben doorbroken. Beide een opleiding afgemaakt en een vaste baan ,wel laatbloeiers, maar dat kan ook niet anders. Beide getrouwd met een hele lieve rustige en respectvolle man. Beide een eigen huis. En vooral een hele zachte en geduldige aanpak kwa opvoeding. Ik ben zo bang soms, dat ik op mijn moeder ga lijken. Wanneer ik soms mijn geduld verlies, dan kan ik urenlang wakker liggen. "heeft ze het zo opgevat? Hoe zou ik dat hebben opgevat als mijn moeder dat tegen mij zou zeggen? Blijft dit haar bij?"
Nu ik moeder ben, en zelf volwassen ben, snap ik het ook wel. Waarom ze zo slecht zijn ontwikkeld, intellectueel en emotioneel. Ik snap waarom ze er zo'n puinhoop van hebben gemaakt. Ik begrijp het hele plaatje nu wel, en besef nu pas eigenlijk, hoe lang zo'n nasleep is, en hoe dat allemaal met elkaar verbonden is. Dat ze niet weten wat houden van is, omdat ze nooit echte liefde hebben gevoeld. Alleen maar armoede en verdriet.
Ik besef me nu ook voor het eerst dat wij beide de eerste genratie in onze famillie zijn die een erfenis voor de kinderen nalaten. dat er een fundering voor de volgende generatie is. Nu is er niets mis met ploeteren, maar zo ploeteren als wij hebben moeten doen als kinderen, dat hoeft niet. En daar zorg ik nu voor, en dat geeft een heel bijzonder gevoel.
Ik ben nog maar jong ( begin 30) Maar mijn man die half bosnisch/italiaans is, heeft een soortgelijke ervaring. alleen heeft zijn vader ervoor gekozen om zijn kinderen heel liefdevol op te voeden.
Nu vraag ik mij soms af. Hoeveel mensen zullen er zijn die achteraf gezien toch nog het effect hebben gevoeld van de oorlog en de secundaire traumatisering die daarbij komt in een famillie. Hoe andere mensen dat hebben ervaren.
donderdag 2 augustus 2018 om 21:13
De roulerende rekening is inderdaad een goed woord.
Bij mijn familie is dat niet zozeer door de oorlog, maar mijn oma is een narcisistische trut waar mijn vader ook weer psychische schade aan ondervonden heeft, waar ik nu op mijn beurt weer moeite mee heb bij mijn eigen psychische problemen. Zit duidelijk aan de kant van mijn vader, al ben ik zo ongeveer het tegenovergestelde van een narcist.
Bij mijn familie is dat niet zozeer door de oorlog, maar mijn oma is een narcisistische trut waar mijn vader ook weer psychische schade aan ondervonden heeft, waar ik nu op mijn beurt weer moeite mee heb bij mijn eigen psychische problemen. Zit duidelijk aan de kant van mijn vader, al ben ik zo ongeveer het tegenovergestelde van een narcist.
zaterdag 4 augustus 2018 om 08:13
TO, ik krijg de indruk, zeker na je reacties in het topic, dat je ook een soort bevestiging zoekt. Begrijpelijk, en ook herkenbaar. Maar of je dat hier gaat vinden weet ik niet. Ik zelf vond dat eigenlijk nergens. Ik probeer de onrust van het zoeken naar oorzaken cq bevestiging om te zetten in interesse en acceptatie. Wat ook gezegd is: Er zijn zo veel factoren die - los van het verschil tussen mensen in hoe zij omgaan met een (oorlogs)trauma - invloed hebben op de dynamiek in een gezin. Ik denk dat mijn vader de nodige schade heeft opgelopen in zijn gezin, maar dat heeft denk ik niet met de oorlog te maken. Waarmee wel, weet ik niet, hij zelf misschien ook niet, in ieder geval is het geen onderwerp waar hij open over is. Hij heeft wel het vervelendste gedrag vertoond. Een van de ouders van mijn moeder was Joods en heeft als zodanig een en ander meegemaakt in de oorlog (was zelf in veiligheid, maar de ouders en broers/zussen niet). Het was niet bespreekbaar en ik merk dat mijn moeder ook jarenlang vermijdend met het onderwerp is omgegaan en zelf heel perfectionistisch werd en geen last wilde geven, wat haar als volwassene en ouder ook gevormd heeft en minder handig gedrag heeft laten ontstaan.
Mijn 'zoeken' zat vooral in dat ik me in zekere zin verbonden voel met Joods-zijn. Ik merk dat dan niet alleen de erfenis van mijn eigen familie meespeelt maar ook het trauma van de hele Joodse gemeenschap. In mijn familie is verder niemand er op die manier mee bezig en ik heb gezocht naar herkenning maar dus ook bevestiging dat ik me verbonden 'mag' voelen en emoties die daarbij horen. Maar die bevestiging moe(s)t toch in de eerste plaats uit mijzelf komen. En toch klik ik dan weer een topic als dit aan...
Wat betreft het theatrale wat sommige mensen ervaren in je OP: Mensen kijken verschillend naar dit onderwerp en ik ben het met sommige posters eens dat je te veel aan een oorlogstrauma lijkt te willen hangen. Ook begin je je OP zonder enige inleiding met het vertellen van een dramatische familiegeschiedenis. Misschien had je die laatste zinnen beter als inleiding kunnen gebruiken, dan is het meteen duidelijk wat je wilt met je verhaal.
Mijn 'zoeken' zat vooral in dat ik me in zekere zin verbonden voel met Joods-zijn. Ik merk dat dan niet alleen de erfenis van mijn eigen familie meespeelt maar ook het trauma van de hele Joodse gemeenschap. In mijn familie is verder niemand er op die manier mee bezig en ik heb gezocht naar herkenning maar dus ook bevestiging dat ik me verbonden 'mag' voelen en emoties die daarbij horen. Maar die bevestiging moe(s)t toch in de eerste plaats uit mijzelf komen. En toch klik ik dan weer een topic als dit aan...
Wat betreft het theatrale wat sommige mensen ervaren in je OP: Mensen kijken verschillend naar dit onderwerp en ik ben het met sommige posters eens dat je te veel aan een oorlogstrauma lijkt te willen hangen. Ook begin je je OP zonder enige inleiding met het vertellen van een dramatische familiegeschiedenis. Misschien had je die laatste zinnen beter als inleiding kunnen gebruiken, dan is het meteen duidelijk wat je wilt met je verhaal.
