Luisterend oor

Ik moet echt even met iemand praten/mijn hart luchten. Ik (28) ben bijna 9 jaar samen met mijn vriend (29). Ik hou ontzettend veel van hem. Maar... dit wordt een lang verhaal..

Ik en mijn vriend gaan goed samen. We kennen elkaar van de supermarkt waar ik leising over kassa had en hij over het vakkenvulteam. We kunnen ook ergens niet zonder elkaar. Na 9 jaar zijn we zo op elkaar ingesteld en alles. Maar er zijn gewoon dingen gebeurd. En ik praat er met niemand over (familie/vrienden) omdat ik niet wil dat ze slecht denken over de persoon met wie ik mijn leven deel. Dus alles moet er even uit. We hebben gewoon veel ruzies gehad die ik steeds minder kan accepteren. Ik deel het even op in onderwerpen om dit te structureren want geen idee waar ik moet beginnen.

Daten/uitjes
Dit is een onderwerp waar we veel ruzie over hebben. Ik hiu van romantiek en ik heb de behoefte om samen dingen te doen. Ook wil ik dat hij dat ook met mij wil . Ik moet overal erg aan trekken qua uitjes enzo. En soms wil ik dan dat hij ergens mee komt en dan begint het met hints geven. Komt niet aan. Als ik er wat van zeg dat hij dat initiatief niet neemt dat wordt hij boos. We hebben hier nog nooit ene normaal gesprek over gevoerd. Het loopt altijd uit de hand. Hij gata dan met singen gooien als "als ik niet goed genoeg ben ga je toch bij me weg" en "ik kan het nooit goed doen bij jou". Maar naar mijn idee is het niet iets raars toch wat ik vraag. Hij hoeft niet elke week iets met mij te doen, maar het is nu echt zo zo schaars. Laatste keer dat hij het initiatief heeft genomen voor een uitje buiten de duur was eind 2023. Hij zegt dan van "maak maar een lijstje van wat je wil, want ik weet het niet". Want hij vind het genoeg als hij voorstelt om thuis samen een film te kijken of met een grotere groep uit te gaan. Hij is dan verontwaardigd dat dat voor mij niet genoeg is (we wonen samen en zitten elke avond met eten op de bank tv te kijken). Dan krijg ik dingen naar mijn hoofd als "dat telt dan weer niet in jouw puntentelling". Maar zo gek is het toch niet? Dat ik gewoon 1 keer in de maand/2 maanden een date wil met mijn vriend. Met dingen als valentijnsdag en ona jubileum hoef ik ook niks te verwachten. De eerste valentijnsdag had hij gereserveerd bij een all you can eat restaurant. Jaar daarna kwam ik met cake en een lot met een kaartje "je bent een lot uit de loterij" en hartjesconfetti (ik had niet veel geld, want was student). Toen is hij snel naar boven gerend om een reservering bij hetzelfde all you can eat restaurant te maken. En de jaren daarna niks. Echt niks. Terwijl ik wel echt van alles geregeld heb. Ben ik dan echt onredelijk? Laatste ruzie was omdat hij met collegas last minute (17.30) uit eten ging en ik achteraf teleurgesteld was. Waarom? Hij heeft altijd volle energie om dingen met vrienden, zn broer en collega's te dien en te regelen. Maar ik moet tevreden ,ijn met een film thuis op de bank. Ik was teleurgesteld ja. Hij birrelt elke vrijdag met collegas. Ook leuk als hij een keer met zn meisje het weekend zou willen inluiden. Of dezelfde energie in een dagje met mij steekt als zn technofeesten.

Zit ik echt verkeerd? Vraag ik teveel?

Boosheid
Hij kan zo ongeliiflijk boos worden om kleine dingen. Hierboven een voorbeeld. Hij belde mij dus vrij laat dat hij niet mee at en uit eten ging met collega's. Wat prima is. Alleen het is de zoveelste keer en met mij doet hij bijna nooit wat. Dus daar voelde ik me rot over. Dus toen hij thuis kwam was ik niet super vrolijk (ook door mn blaasontstekjng) dus hij vroeg de volgende ochtend of er iets was. Ik wilde het niet zeggen want hij wordt altijd boos. Na veel aandringen heb ik het toch gezegd. En ja hoor het escaleerde volledig.
Ik geef an dat ik het leuk zou vinden als hij meer initiatief nam in t plannen van uitjes met zn 2. En hij gaat direct de verdediging in. Hij had bloemtjes voor me gekocht afgelopen week (3e keer in 9 jaar en nadatvik al jaren hints geef) en 1 keer voorgesteld een film te kijken. Hij was kwaad dat het voor mij dan niet genoeg is, dat hij het nooit goed doet etc. Dat hij wel nooit meer met vrienden zou afspreken en elke week mij zou vermaken. Toen kreeg ik nog sneertjes dat ik misschien vaker naar kantoor moet. Dat ik zei van. Je luistert niet naar mij. 200% dat je djngen met vrienden/collega's doet. Maar steek diezelfde energie in mij pls. Hij bleef hier in hangen en niet luisteren. Nu hebben we een verleden aan ruzies. Gaat er verhit aan toe. Ik ben niet perfect. Ik schreeuwde of liep weg, moest huilen alles. Heel dramatisch. Ik heb daar keihard aan gewerkt afgelopen 9 jaar. En ik bleef rustig, probeerde rustig te praten, niet te huilen, niet weg te lopen. Maar ook dat was niet goed. Hij werd alsnog boos. Want nu was ik weer denigrerend omdat ik op die rustige toon tegen hem praatte. Als ik huil ben ik manipulatief. Als ik schreeuw ben ik gek. Ik weet het niet meer. En hij worst dan zo boos he. Hij doet mij niks. Maar gooit wel met dingen, schreeuwt, ik moet uit zn buurt blijven. Vanavond gooide hij met de wasmanden en duwde me van hem af toen ik probeerde hem (en mezelf) kalm te krijgen. Ik krijg dan echt het gevoel dat hij me haat. Ik weet niet wat ik er mee moet.

Toekomst/kinderen
Ik heb vanaf het begin gezegd dat ik kinderen wil. Minimaal 3. Ik ben aan het begin van onze relatie ook zwanger geraakt. Had het zelf willen houden, maar hij was er zo niet klaar voor, we studeerden, geen geld, geen huis niks. Dus heb het weg laten halen. Maar nu hebben we een huis samen, allebei een goede baan, richting de 30. Mn kleine zusje heeft een kind. Ik ben helemaal ready. Al 3 jaar. Mn eierstokken rammelen. Maar hij kan er nog jiet eens over praten. Als ik er over begin verandert hij het onderwerp, lacht ie het weg of we krijgen ruzie. Hij eweet het niet en dan belooft hij erover na te denken en dan gebeurt dat niet etc. Hij heef teen aantal keer gezeg dat hij twijfelt over ons omdat we zovaak ruzie hebben. Ik heb hem duidelijk gemaakt toen dat hij dan even goed na moest denken en dat we ene tijd apart konden nemen. Nou had hij dan toch niet nosig want hij wilde echt bij me blijven. Maar ik weet nog steeds niet waar hij staat. Ik kan niet langer wachten en hij geeft mij 0 zekerheid over of en wanneer ik moeder wordt.


Ik ben gewoon zo onzeker. Ergens lijkt het me voor mijn mentale gezondheid beter om weg bij hem te gaan. Maar we hebben ook goede tijden en ik hou van hem, ik hou van dit huis. Als ik bij hem wegga ben ik single, kindloos, huisloos alles. Mijn zusjes hebben huizen en krijgen kinderen en ik ben dan straks de rare single tante. Ik wil er met nismand over praten tot t echt uit is, omdat ik niet wil dat mensen slecht over hem denken als het wel goed komt. Dus heb ook niemand om mee te praten.

Ik weet niet wat ik moet. De gedachte om t uit te maken geeft me zoveel pijn, maar op deze manier zie ik geen toekomst.

P.s. er zijn nog zoveel meer dingen, maar geen idee hoe ik daar een goed verhaal van maak.

Wauw wat een reacties. Echt ongelofelijk fijn.

Wat het uitjes organiseren inderdaad zou ik me zelf overheen kunnen zetten als ik iedereens ervaring zo lees. Zal wel een mannending zijn.

Ik vind het gewoon zo zo lastig om de stap te zetten. Ik had echt mn hele toekomst met hem al bedacht en heb dan het gevoel dat ik dan in een soort zwart gat terecht kom. Iemand ervaring ?