Moeizaam contact met familie na seksueel misbruik

Vreselijk. Ik heb het contact met mijn moeder verbroken omdat zij getrouwd bleef met mijn vader, die hetzelfde heeft gedaan met mij als jouw neef met jou. Ik heb mijn eigen familie inmiddels 'gemaakt'. Vrienden, pleegouders. Ik zag mijn oma en neefjes/nichtjes/tantes nog, maar zij wilde allemaal niks te maken hebben met mijn vader (en moeder) Vind dat je familie er vreselijk mee om gaat. Waarom wil je nu nog deel uit maken van deze mensen? Geen gezonde omgeving.

Madeliefje227 schreef: ↑

05-07-2018 21:29

Omdat op die ene broer na ik wel van mijn familie houd en bij ze wil kunnen zijn..

Snap ik, maar als het niet mogelijk is daar afspraken over te maken.. Ik ken die frustratie en pijn. Weegt deze pijn op tegen de leuke kanten van bij je familie kunnen zijn? Misschien kan je nog proberen je moeder een brief te schrijven en het uit te leggen, maar alleen al dat dat nodig is vind ik hartverscheurend.

Ik zit dit echt met tranen in mijn ogen te lezen... Wat verschrikkelijk! Ik kan je verder geen advies geven, maar wil je wel heel veel sterkte wensen

Wat in en intriest om dit te lezen.

Als jouw kring zo klein is dan zijn dit logischerwijs de mensen die voor jou het meest vertrouwd zijn. De stap om te breken wordt daarom des te groter.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Poeh heftig verhaal hee!

Het klinkt alsof je ouders even loyaal willen zijn aan al hun kinderen en niet echt bij machtte zijn om hier op een juiste manier invulling aan te geven...

Wat het nog eens extra heftig voor jou maakt. Het enige wat ik kan bedenken is (zelf geen ervaring).

1. Wat hier al eerder gezegd is: duidelijke afwegingen voor jezelf maken; bijv. is het blije gezicht van oma het echt waard dat jijzelf na zo'n bezoek emotioneel gezien instort. Zorg hierin dus goed voor jezelf & bewaak je eigen grens.

2. Ik zou zelf een duidelijke grens trekken: 'jullie zijn altijd welkom bij mij, ook rond een feestdag, maar broers / zussen / ouders bezoek ik zelf alleen bij de mensen thuis wanneer er geen anderen zijn'. Of zoiets. Zo wordt het hopelijk duidelijk voor alle gezinsleden dat als ze jou willen zien op bijv 1e kerstdag ze zelf even die stap naar jou toe moeten zetten, omdat ze jou never nooit meer zien aansluiten bij zo'n familie aangelegenheid. Hoe pijnlijk dat ook moet zijn. Ook daarvoor geldt: als familieleden dat niet begrijpen pas je weer nr 1 toe 'weeg voor jezelf af of het contact met hun + bijkomend onbegrip je niet meer kost dan dat het je oplevert.

3. Investeer in een professionele steungroep. Er zijn genoeg mensen die hetzelfde als jij meegemaakt hebben binnen een familie setting. Deel met elkaar ervaringen, struggels en begrip.
Want het lijkt mij inderdaad behoorlijk frustrerend om nu nog altijd de gene te zijn die binnen de familie lijdt.

Er wordt compleet over jouw gevoelens, traumas, verdriet en grenzen heen gewalst. Wat jou is overkomen is vreselijk en daar zou alle begrip en steun voor moeten zijn maar inplaats daarvan krijg je een extra klap in het gezicht, jouw moeder zegt met haar acties : jouw verdriet doet er niet toe, ik wil mijn familie bij elkaar dus verman jezelf en de emotionele pijn en psychische marteling die je moet ondergaan door broer onder ogen te komen neem je maar voor lief. Kortom je moeder houdt geen rekening met jou, heeft geen respect voor jou en vind haar eigen wensen belangrijker dan jouw welzijn. Sorry, maar je hebt niks aan zo een moeder en andere familieleden die zich achter haar en jouw broer scharen evenmin..
Zij zal met haar gedrag de wonden, die nog niet eens de kans hebben gehad om goed en wel te helen, open blijven rijten. Dat ze jouw verdriet niet onderkend is één ding maar door van jou te eisen dat jij je broer onder ogen komt en gezellig doet terwijl hij de persoon is die jou voor het leven heeft beschadigd en getekend dat zou voor mij de druppel zijn geweest. Dat maakt haar in mijn ogen namelijk net zo schuldig als jouw broer. Je hoeft het contact niet helemaal te verbreken als je dat niet wil maar iets wat je zeker moet doen is respect gaan afdwingen. Of zij het nu willen horen of niet jouw verdriet mag er zijn en ze hebben ermee te dealen op een manier die voor jou het prettigst is en kunnen ze dat niet : uit je leven flikkeren.
Niet meer bij je moeder over de vloer gaan is een stap in de goede richting.
Doorvoeren en je grenzen blijven aangeven ongeacht wat anderen daarvan vinden.

Wat verschrikkelijk TO. Los van de wandaden van je broer - kan je nog aangifte tegen hem doen? - sprong deze zin eruit.

Ze heeft letterlijk gezegd dat ze het niet begreep.

Wat enorm erg voor jou om dit te horen, van je eigen moeder. Onbegrijpelijk. Geen advies, maar ik kan me voorstellen dat je het contact met haar zou verbreken. Veel sterkte

Ten eerste ik vind het persoonlijk schandelijk dat ze het al een paar jaar wisten maar nooit met jouw hebben besproken dus jij de hele tijd met deze zware last heb moeten rond lopen.

Daarbij vind ik je moeder/famikie heel makkelijk over jouw gevoel heen stapt tegen over je broer en daarbij eigenlijk weer hun kop in het zand steken en je broer boven jouw plaatsen.
Want je broer heeft wel je jeugd verpest je bent nooit meer onbevangen omgegaan met de liefde zoals een 1 vriendje enz.

Persoonlijk zou ik hulp zoeken om samen te kijken wat mijn familie mij nu nog bied. En hoe ik mijn grenzen goed kan bewaken en heel mischien kan ze je helpen om je moeder en vader duidelijk te maken dat dit geen situatie is waar je vergeven en vergeten kan doen.

Ik begrijp niets van jouw familie.
Van je woede en gevoelens des te meer.
Dat je ouders zo raar en slap zijn lijkt een triest gegeven.
Het is niet verplicht om met deze mensen op hun voorwaarden om te gaan. Wellicht kun je voor nu bijvoorbeeld beslissen dat je ze voor je verjaardag uitnodigt en rond de feestdagen, en tussendoor eens voor een BBQ of een etentje.
Dan bepaal jij wie je wanneer uitnodigt.

Daarnaast: ik begrijp je broer niet. Waarom wil hij perse op deze manier contact met je? Heeft hij weleens met jou erover gesproken?
Wat ik van je ouders zo bizar vindt is dat zij zowel jou enorm beschadigd hebben en beschadigen met hun kop in het zand houding.
Lijkt mij tig keer ingewikkelder dan gewoon uitspreken en beide kinderen en evt andere gezinsleden in therapie, je WEET toch dat dit als vuurwerk je gezin opblaast als je het laat dooretterren?
Maar naar je broer ook een heel raar signaal. Hij voelt zich schuldig, bekent (hoe dapper, beter ten halve gekeerd dan helemaal verdwaald). Maar fokken zijn hele morele kompas overhoop door jou maar te laten worstelen.
Hij had je kunnen helpen, hij had misschien zelfs wel zijn rol als grote broer een beetje kunnen invullen, jullie hadden professionele hulp kunnen krijgen.
Nu is alles voor iedereen verpest.
En denk geen seconde door jou.
Je hebt niet voor het misbruik gekozen en al helemaal niet voor deze achterlijke oplossing.
Hoe kùn je zo'n klein meisje aan laten modderen zo.
Onbegrijpelijk.
Kies je eigen pad, hou de regie.
Ze weten wat jij nodig hebt, doen ze dit niet, prima.
Dan kom je dus niet meer en nodig je mensen uit die je wel veiligheid bieden.