moeizame relatie met moeder

Mag ik hier even van me afschrijven. Ik heb een moeizaam contact met mijn moeder. Moeder is vele jaren geleden ingetrokken bij een man (enkele jaren na haar scheiding van mijn vader), een eind van mijn woonplaats destijds. De woonplaats van de man dus. Deze man heeft ook kinderen en de hele wereld draait vooral daarom, naar mijn gevoel.
Moeder en ik hebben nooit de deur platgelopen bij elkaar, dit hoeft ook niet maar de laatste tijd is het echt intriest, ik voel me hier niet goed bij en dit vreet nog meer van mijn energie.

Wij zijn lange tijd aan het bouwen/ verbouwen geweest, we hebben ongeveer gelijktijdig ook een noodgedwongen stopzetting van een zelfstandige activiteit doorgemaakt, we hebben echt een zware periode doorgemaakt en dit had redelijk wat impact op ons leven. Ik heb het gevoel dat elke vorm van medeleven of interesse gewoon ontbrak of slechts heel beperkt aanwezig was.
Een half jaar geleden een bezoek, naar mijn gevoel omdat het bijna niet anders kon, gezien ze bij ons in de buurt moesten zijn en ik hier een opmerking over maakte. Terwijl aan de kant van de man, waar er ook een bouwproject aan de gang was, waar alle aandacht naartoe ging en blijkbaar wel de moeite was om interesse voor te tonen.

Kerstmis wordt gevierd bij kinderen van man, idem voor kerstavond, ik ben daar nooit in betrokken, “ons” kerstfeestje (tesamen ook met kinderen van man, overigens) volgt ergens in januari als alle feestjes al gepasseerd zijn. Bij een issue dat ik op een gegeven ogenblik had met iemand van zijn familie, werd resoluut zijn kant gekozen, met tot gevolg dat het kerstfeestje een paar jaar zonder mij was. Het leek werkelijk niemand te deren. Sinds enkele jaren doe ik weer mee aan het circus.

Op mijn verjaardag nooit een bezoekje – op een 2tal jaren geleden, toen ze ineens aan de deur stond ben ik stante pede in huilen uitgebarsten. Als mijn kind ziek was kon ik nooit op hulp rekenen, zelfs niet die ene keer dat mijn kind gehospitaliseerd was en ik vroeg om een keer bij hem te blijven in het ziekenhuis. Bij de kleinkinderen van de man werd wekelijks ’s avonds gebabysit.

Haar man is nu ziek en ik heb lange tijd om de pakweg 2 weken een bezoek gebracht ondanks de loodzware combinatie van én een voltijdse job, én een huishouden draaiende houden, én (ver)bouwen. Andersom niks, en het is zeker niet zo dat ze aan huis gekluisterd zitten al snap ik dat het door ziekte bij momenten wel moeilijker is. Bezoekjes hier en daar kunnen allemaal, behalve naar mij, ik ben blijkbaar niet de moeite waard.

Ik ben verder enig kind, vader kijkt niet meer naar mij om sinds mijn tienerjaren, dit maakt het extra lastig. Ik voel me wat betreft familie vaak alleen op de wereld. Over het algemeen kan ik hier goed mee omgaan, maar in mentaal wat moeilijke periodes zeg maar (als nu) krijg ik het erg lastig. Wat heb ik verkeerd gedaan, wat is er in godsnaam mis met mij.

Wat ik wil bereiken met deze post? Eigenlijk niets. Ik wil zelfs geen tips van praat met haar, ik heb dit op een gegeven ogenblik gedaan, maar zonder resultaat. Na een recent onverwachts bezoek van mij waarbij ze niet thuis was, terwijl het gedurende een half jaar niet “lukt” om tot bij mij te geraken maar wel overal elders, heb ik er zodanig mijn buik van vol dat ik het contact gewoon wil afkappen. Maar tegelijkertijd voel ik me zo immens schuldig en het vreet aan me. Ik krijg bijna wekelijks een sms van haar met de vraag hoe het gaat, waardoor ik telkens totaal van slag ben. Het is niet zo dat als we afspreken er ruzie is of spanningen, dat totaal niet. Het voelt zo vreselijk dubbel allemaal .

Mocht iemand toch tips hebben om hiermee om te gaan: ik hoor het graag.

lilalinda schreef: ↑

31-07-2018 13:21

Wat zegt ze, als je haar dit uitlegt?

Dat ze "zo is".

Hoe meer ik het tracht los te laten, hoe meer ik er mee bezig ben helaas. Ik krijg die knop voorlopig niet afgezet. Ik heb teveel nog de neiging te denken, dat het aan mezelf ligt maar als ik mijn post hierboven lees dan schieten de tranen in mijn ogen want dat is gewoon het verhaal, hoe het werkelijk is. Dan mocht ik de perfectie zelve zijn, dat zou aan de zaak allicht niets veranderen.

Ik voel me schuldig owv de ziekte van hem, dat ik op dit moment misschien onredelijk ben. Dat het initiatief vooral van mij moet komen en ik maar wat meer mijn best moet doen om me in bochten te wringen. Hij gaat geen jaren meer leven. Zij hebben het ook moeilijk, mijn problemen zijn niets in vergelijking met die van hen.

Maar langs de andere kant denk ik verdorie, ik heb ook altijd kunnen stikken in mijn ellende.

Thx voor jullie reacties en steun. Ja regelmatige bezoekjes idd vooral uit plichtsbesef en nu ik een aantal weken niet ben geweest (waarna ze wekelijks is beginnen sms'en) voel ik me erg schuldig, want straks is hij er niet meer, en dan heb ik onvoldoende moeite gedaan. Dat is wat ik er nu bij voel. Ik heb niet het idee dat ik bij deze bezoekjes ongewenst of dat het ongemakkelijk is, dat absoluut niet. Het gaat over koetjes en kalfjes, de wat luchtigere zaken, en daarnaast ook wel over zijn ziekte uiteraard.

Maar dan verneem ik dat ze naar hier gaan, en naar daar, kortom ze geraken eigenlijk overal behalve bij mij, en dit is gewoon pijnlijke realiteit. Ik stuurde op een gegeven ogenblik per sms, kom anders gewoon een keer kijken waar we mee bezig zijn, daar gaat ze gewoon niet op in.

Wat ik wil is iets wat ze me niet kan geven, meer aandacht, interesse, meevoelen, meeleven, gewoon het gevoel minstens even belangrijk te zijn dan haar stiefkinderen (omgekeerd, probeerde ik het me al 1000 keer voor te stellen, ik zou het als moeder écht totaal anders aanpakken).

redbulletje schreef: ↑

31-07-2018 14:06

Ik snap niet dat je op ziekebezoek gaat bij haar zieke man. Die lul is de reden dat je moeder jou heeft laten barsten. Ik zou het contact volledig stop zetten. Jij komt voor haar nog achter zijn kinderen.

Ik heb nooit een slechte relatie gehad met deze man, integendeel, ik zou het zeker geen lul durven noemen. Ze hebben het altijd goed gehad samen, naar mijn idee. Ik gun mijn moeder dit ook van harte. Het is alleen hoe ze handelt naar mij toe, die me tegensteekt. En hoe de andere kant stelselmatig meer betekent voor haar/ hun dan wat ik beteken.

redbulletje schreef: ↑

31-07-2018 14:29

Maar hij heeft haar bij jou weggehouden. Anders zou hij wel met haar kerst bij jou zijn gaan vieren bijv ipv dat alles om zijn familie draaide.

Dat is deels ook mijn eigen fout, situatie met kerst bv, ik heb het allemaal maar laten gebeuren en nooit letterlijk uitgesproken dat ik dit niet leuk vind. Wel gedacht, uiteraard. Elk jaar opnieuw eigenlijk.