Psyche
alle pijlers
moeizame relatie met moeder
dinsdag 31 juli 2018 om 13:14
Mag ik hier even van me afschrijven. Ik heb een moeizaam contact met mijn moeder. Moeder is vele jaren geleden ingetrokken bij een man (enkele jaren na haar scheiding van mijn vader), een eind van mijn woonplaats destijds. De woonplaats van de man dus. Deze man heeft ook kinderen en de hele wereld draait vooral daarom, naar mijn gevoel.
Moeder en ik hebben nooit de deur platgelopen bij elkaar, dit hoeft ook niet maar de laatste tijd is het echt intriest, ik voel me hier niet goed bij en dit vreet nog meer van mijn energie.
Wij zijn lange tijd aan het bouwen/ verbouwen geweest, we hebben ongeveer gelijktijdig ook een noodgedwongen stopzetting van een zelfstandige activiteit doorgemaakt, we hebben echt een zware periode doorgemaakt en dit had redelijk wat impact op ons leven. Ik heb het gevoel dat elke vorm van medeleven of interesse gewoon ontbrak of slechts heel beperkt aanwezig was.
Een half jaar geleden een bezoek, naar mijn gevoel omdat het bijna niet anders kon, gezien ze bij ons in de buurt moesten zijn en ik hier een opmerking over maakte. Terwijl aan de kant van de man, waar er ook een bouwproject aan de gang was, waar alle aandacht naartoe ging en blijkbaar wel de moeite was om interesse voor te tonen.
Kerstmis wordt gevierd bij kinderen van man, idem voor kerstavond, ik ben daar nooit in betrokken, “ons” kerstfeestje (tesamen ook met kinderen van man, overigens) volgt ergens in januari als alle feestjes al gepasseerd zijn. Bij een issue dat ik op een gegeven ogenblik had met iemand van zijn familie, werd resoluut zijn kant gekozen, met tot gevolg dat het kerstfeestje een paar jaar zonder mij was. Het leek werkelijk niemand te deren. Sinds enkele jaren doe ik weer mee aan het circus.
Op mijn verjaardag nooit een bezoekje – op een 2tal jaren geleden, toen ze ineens aan de deur stond ben ik stante pede in huilen uitgebarsten. Als mijn kind ziek was kon ik nooit op hulp rekenen, zelfs niet die ene keer dat mijn kind gehospitaliseerd was en ik vroeg om een keer bij hem te blijven in het ziekenhuis. Bij de kleinkinderen van de man werd wekelijks ’s avonds gebabysit.
Haar man is nu ziek en ik heb lange tijd om de pakweg 2 weken een bezoek gebracht ondanks de loodzware combinatie van én een voltijdse job, én een huishouden draaiende houden, én (ver)bouwen. Andersom niks, en het is zeker niet zo dat ze aan huis gekluisterd zitten al snap ik dat het door ziekte bij momenten wel moeilijker is. Bezoekjes hier en daar kunnen allemaal, behalve naar mij, ik ben blijkbaar niet de moeite waard.
Ik ben verder enig kind, vader kijkt niet meer naar mij om sinds mijn tienerjaren, dit maakt het extra lastig. Ik voel me wat betreft familie vaak alleen op de wereld. Over het algemeen kan ik hier goed mee omgaan, maar in mentaal wat moeilijke periodes zeg maar (als nu) krijg ik het erg lastig. Wat heb ik verkeerd gedaan, wat is er in godsnaam mis met mij.
Wat ik wil bereiken met deze post? Eigenlijk niets. Ik wil zelfs geen tips van praat met haar, ik heb dit op een gegeven ogenblik gedaan, maar zonder resultaat. Na een recent onverwachts bezoek van mij waarbij ze niet thuis was, terwijl het gedurende een half jaar niet “lukt” om tot bij mij te geraken maar wel overal elders, heb ik er zodanig mijn buik van vol dat ik het contact gewoon wil afkappen. Maar tegelijkertijd voel ik me zo immens schuldig en het vreet aan me. Ik krijg bijna wekelijks een sms van haar met de vraag hoe het gaat, waardoor ik telkens totaal van slag ben. Het is niet zo dat als we afspreken er ruzie is of spanningen, dat totaal niet. Het voelt zo vreselijk dubbel allemaal
.
Mocht iemand toch tips hebben om hiermee om te gaan: ik hoor het graag.
Moeder en ik hebben nooit de deur platgelopen bij elkaar, dit hoeft ook niet maar de laatste tijd is het echt intriest, ik voel me hier niet goed bij en dit vreet nog meer van mijn energie.
Wij zijn lange tijd aan het bouwen/ verbouwen geweest, we hebben ongeveer gelijktijdig ook een noodgedwongen stopzetting van een zelfstandige activiteit doorgemaakt, we hebben echt een zware periode doorgemaakt en dit had redelijk wat impact op ons leven. Ik heb het gevoel dat elke vorm van medeleven of interesse gewoon ontbrak of slechts heel beperkt aanwezig was.
Een half jaar geleden een bezoek, naar mijn gevoel omdat het bijna niet anders kon, gezien ze bij ons in de buurt moesten zijn en ik hier een opmerking over maakte. Terwijl aan de kant van de man, waar er ook een bouwproject aan de gang was, waar alle aandacht naartoe ging en blijkbaar wel de moeite was om interesse voor te tonen.
Kerstmis wordt gevierd bij kinderen van man, idem voor kerstavond, ik ben daar nooit in betrokken, “ons” kerstfeestje (tesamen ook met kinderen van man, overigens) volgt ergens in januari als alle feestjes al gepasseerd zijn. Bij een issue dat ik op een gegeven ogenblik had met iemand van zijn familie, werd resoluut zijn kant gekozen, met tot gevolg dat het kerstfeestje een paar jaar zonder mij was. Het leek werkelijk niemand te deren. Sinds enkele jaren doe ik weer mee aan het circus.
Op mijn verjaardag nooit een bezoekje – op een 2tal jaren geleden, toen ze ineens aan de deur stond ben ik stante pede in huilen uitgebarsten. Als mijn kind ziek was kon ik nooit op hulp rekenen, zelfs niet die ene keer dat mijn kind gehospitaliseerd was en ik vroeg om een keer bij hem te blijven in het ziekenhuis. Bij de kleinkinderen van de man werd wekelijks ’s avonds gebabysit.
Haar man is nu ziek en ik heb lange tijd om de pakweg 2 weken een bezoek gebracht ondanks de loodzware combinatie van én een voltijdse job, én een huishouden draaiende houden, én (ver)bouwen. Andersom niks, en het is zeker niet zo dat ze aan huis gekluisterd zitten al snap ik dat het door ziekte bij momenten wel moeilijker is. Bezoekjes hier en daar kunnen allemaal, behalve naar mij, ik ben blijkbaar niet de moeite waard.
Ik ben verder enig kind, vader kijkt niet meer naar mij om sinds mijn tienerjaren, dit maakt het extra lastig. Ik voel me wat betreft familie vaak alleen op de wereld. Over het algemeen kan ik hier goed mee omgaan, maar in mentaal wat moeilijke periodes zeg maar (als nu) krijg ik het erg lastig. Wat heb ik verkeerd gedaan, wat is er in godsnaam mis met mij.
Wat ik wil bereiken met deze post? Eigenlijk niets. Ik wil zelfs geen tips van praat met haar, ik heb dit op een gegeven ogenblik gedaan, maar zonder resultaat. Na een recent onverwachts bezoek van mij waarbij ze niet thuis was, terwijl het gedurende een half jaar niet “lukt” om tot bij mij te geraken maar wel overal elders, heb ik er zodanig mijn buik van vol dat ik het contact gewoon wil afkappen. Maar tegelijkertijd voel ik me zo immens schuldig en het vreet aan me. Ik krijg bijna wekelijks een sms van haar met de vraag hoe het gaat, waardoor ik telkens totaal van slag ben. Het is niet zo dat als we afspreken er ruzie is of spanningen, dat totaal niet. Het voelt zo vreselijk dubbel allemaal
.Mocht iemand toch tips hebben om hiermee om te gaan: ik hoor het graag.
dinsdag 31 juli 2018 om 15:14
Nee, ik heb haar in het verleden dus al eens duidelijk aangegeven hoe ik mij bij dat alles voelde, ik heb het er toen letterlijk allemaal uitgeflapt, maar het heeft geen effect gehad, er is nadien niets, echt 0,0, veranderd. Ik sta absoluut niet bovenaan haar prioriteitenlijst hoor. Dat lijkt me gezien wat er allemaal al gebeurd is, lees ook mijn openingspost, onmogelijk.feow schreef: ↑31-07-2018 15:01Ik weet dat je schreef dat je niet wilt horen dat je met haar moet praten, maar ik denk toch dat het goed is als je dat wél een keer doet.
Wat ik lees, misschien geheel ten onrechte, is dat jullie allebei elkaar belangrijk vinden en het graag anders zien.
Ze sms't je niet om je te pesten, denk ik.
Het vormgeven van een relatie met een afstand kan heel onzeker en ingewikkeld zijn. Niet te veel eisen, niet te veel opdringen, niet te veel verwateren, niet te weinig vragen en te weinig geven. En als het al wringt ligt het ook nog eens heel gevoelig.
Ze stuurt me zeker geen sms'en om mij te pesten, maar ze beseft dat er iets verandert is gezien ik niet meer langs ga. Maar ze gaat ook niet in op mijn vraag om zelf eens langs te komen, dit kost blijkbaar teveel moeite. Hij is ziek en wil allicht niet mee, weet ik veel.
Maar het moet niet allemaal van 1 kant blijven komen hé.
dinsdag 31 juli 2018 om 15:34
Ze durft hem niet te lang alleen te laten, oa angst dat hij valt als hij te lang alleen is (= reëel, hij is niet goed te been). Toen hij nog niet ziek was hadden we om de zoveel maanden wel eens een uitje met z'n 2, maar dit zit er al heel lang niet meer in. Er zijn echter uitstapjes (familie woont uiteraard ook niet bij hen naast de deur) waarvan ik met zekerheid weet dat zij wel alleen gaat. Dat kan dan weer wel. Iemand van de kinderen blijft bij momenten bij hem weet ik. Als hij zich goed voelt gaan ze meestal samen, soms kort, iets doen samen.redbulletje schreef: ↑31-07-2018 15:19Waarom zou hij mee moeten? Lijkt me gezonder voor jullie relatie om wat vaker moeder/dochter uitjes te plannen mocht zij nog open staan voor contact. Hij heeft haar al 24/7 dus hoort er helemaal niet bij te zijn.
donderdag 2 augustus 2018 om 10:03
Feit is dat ik voor de rest ook geen vader heb, en verder dus ook geen broers en zussen. Mijn moeder heeft het vroeger, toen zij nog met vader samen was (dateert van mijn kindertijd), het zeer moeilijk gehad. Ik heb een kutjeugd gehad, in die zin dat ik altijd in de stress zat toen mijn ouders nog samen waren. Ik was het gelukkigste kind ter wereld toen ze uit elkaar gingen. Ze heeft zich erdoor gesparteld en voor mij gezorgd, in haar eentje, wat niet altijd makkelijk was. Ze heeft me destijds financieel ondersteund (mij goed op weg gezet, zeg maar, toen ik al uit huis was), terwijl ze dit helemaal niet hoefde te doen, en ik ben daar nog steeds zeer dankbaar voor.viva-amber schreef: ↑31-07-2018 18:52Waarom steek je er zo veel tijd en energie in wanneer er wat men hun is?
Het wordt niet wederkerig echt niet.
De combinatie van dit alles maakt, dat ik niet in staat ben haar zomaar te laten vallen. Nogmaals het voelt zo dubbel allemaal, ik schiet continue van de ene gedachte naar de andere.
vrijdag 3 augustus 2018 om 10:49
Als de relatie met je moeder ooit (veel) beter was begrijp ik helemaal dat je nu blijft hopen op verbetering. En dat het heel dubbel voelt. Wat rot. 
Ondanks dat je eerder hebt aangegeven niet meer uitgebreid met je moeder over dit te willen praten vrees ik dat daar nu de enige kans op verandering in zit. Spreek uit wat je kunt: 'mam, ik wil graag regelmatig langskomen maar eens in de twee weken hou ik niet vol. Sorry. Kunnen we er eens in de maand van maken? En misschien tussendoor bellen (of appen/sms-en/mailen/whatever)?'
En spreek uit wat je zou willen en waarom 'ik zou zo graag weer eens een kerstdag met jou samen vieren, net als vroeger. Daar heb ik zulke goede herinneringen aan'. Of zoiets.
Ik had op zich een goede relatie met mijn moeder, maar soms liep ook dat niet helemaal lekker. En dat had te maken met verwachtingen. Die we niet uitspraken.
Voorbeeldje: ze wilde een keer heel graag dat ik op eerste kerstdag kwam eten. Ik had eigenlijk andere plannen maar prima, dan rij ik daarheen. Met de onuitgesproken verwachting: er is daar kerstsfeer, we eten iets bijzonders, er is iets extra's bij de koffie. Toen ik daar kwam: geen kerstsfeer ('zo'n gedoe, kerststukjes met die naalden enzo. Er staat wel een kerstboom in de gang van de aanleunwoningen') en we aten... boerenkoolstamppot. Want dat vond ik toch lekker? Ik voelde me behoorlijk teleurgesteld. Had ik daar m'n agenda voor omgegooid? Tot ik bedacht dat mijn moeder eten helemaal niet belangrijk vond, nooit. Het was voor haar brandstof. Verder niks. Voor haar was het belangrijk dat we samen waren en ze had helemaal niet bedacht dat ik me extra welkom zou voelen door iets speciaals bij de koffie. Zij voelde dat helemaal niet zo.
Dus als jouw moeder zegt 'zo ben ik' dan probeert ze misschien (onhandig) aan te geven wat ze graag van jou wil. Daarbij mag jij dan best aangeven wat jij wilt. En dan kijken of je tot een compromis kunt komen.
Ondanks dat je eerder hebt aangegeven niet meer uitgebreid met je moeder over dit te willen praten vrees ik dat daar nu de enige kans op verandering in zit. Spreek uit wat je kunt: 'mam, ik wil graag regelmatig langskomen maar eens in de twee weken hou ik niet vol. Sorry. Kunnen we er eens in de maand van maken? En misschien tussendoor bellen (of appen/sms-en/mailen/whatever)?'
En spreek uit wat je zou willen en waarom 'ik zou zo graag weer eens een kerstdag met jou samen vieren, net als vroeger. Daar heb ik zulke goede herinneringen aan'. Of zoiets.
Ik had op zich een goede relatie met mijn moeder, maar soms liep ook dat niet helemaal lekker. En dat had te maken met verwachtingen. Die we niet uitspraken.
Voorbeeldje: ze wilde een keer heel graag dat ik op eerste kerstdag kwam eten. Ik had eigenlijk andere plannen maar prima, dan rij ik daarheen. Met de onuitgesproken verwachting: er is daar kerstsfeer, we eten iets bijzonders, er is iets extra's bij de koffie. Toen ik daar kwam: geen kerstsfeer ('zo'n gedoe, kerststukjes met die naalden enzo. Er staat wel een kerstboom in de gang van de aanleunwoningen') en we aten... boerenkoolstamppot. Want dat vond ik toch lekker? Ik voelde me behoorlijk teleurgesteld. Had ik daar m'n agenda voor omgegooid? Tot ik bedacht dat mijn moeder eten helemaal niet belangrijk vond, nooit. Het was voor haar brandstof. Verder niks. Voor haar was het belangrijk dat we samen waren en ze had helemaal niet bedacht dat ik me extra welkom zou voelen door iets speciaals bij de koffie. Zij voelde dat helemaal niet zo.
Dus als jouw moeder zegt 'zo ben ik' dan probeert ze misschien (onhandig) aan te geven wat ze graag van jou wil. Daarbij mag jij dan best aangeven wat jij wilt. En dan kijken of je tot een compromis kunt komen.
The owls are not what they seem
vrijdag 3 augustus 2018 om 13:59
Idd we spreken onze verwachtingen niet letterlijk uit naar elkaar, maar soms verwacht je bepaalde dingen gewoon vanzelf, van je eigen moeder. Ik ben er nu enkele weken niet meer geweest (recent, onaangekondigd bezoek, was ze dus niet thuis), en ben op dit moment niet van plan er nog verder achteraan te hollen, alles bedekkend met de mantel der liefde.
Ik bekijk het nu meer vanop een afstand en bedenk hoe ik op het achterplan sta sinds ze ginds woont, nummer 38 op de prioriteitenlijst. Er zijn al zoveel situaties geweest, ik kan het gewoon niet mooier maken dan het is.
Je geeft een mooi voorbeeld over de situatie met jouw moeder met kerst, en hoe graag ze wilde dat je kwam, en hoe het eten jou toen tegenviel. Wel, ik zou al een gat in de lucht springen, mocht mijn moeder mij plots belangrijk genoeg vinden om op kerst, of met nieuwjaar uit te nodigen. Ik zou de stamppot er met veel liefde bijnemen
. Want de eer om kerst samen te vieren is voor "de andere kant" weggelegd. Mijn gezin en ik komen pas aan de beurt in januari. Het loopt nu al tig jaren zo, dus dit nu nog gaan aankaarten doe ik niet meer.
Het kantelpunt is voor mij gekomen, als ik niks meer verwacht kan ik ook niet meer teleurgesteld worden.
Ik bekijk het nu meer vanop een afstand en bedenk hoe ik op het achterplan sta sinds ze ginds woont, nummer 38 op de prioriteitenlijst. Er zijn al zoveel situaties geweest, ik kan het gewoon niet mooier maken dan het is.
Je geeft een mooi voorbeeld over de situatie met jouw moeder met kerst, en hoe graag ze wilde dat je kwam, en hoe het eten jou toen tegenviel. Wel, ik zou al een gat in de lucht springen, mocht mijn moeder mij plots belangrijk genoeg vinden om op kerst, of met nieuwjaar uit te nodigen. Ik zou de stamppot er met veel liefde bijnemen
. Want de eer om kerst samen te vieren is voor "de andere kant" weggelegd. Mijn gezin en ik komen pas aan de beurt in januari. Het loopt nu al tig jaren zo, dus dit nu nog gaan aankaarten doe ik niet meer.Het kantelpunt is voor mij gekomen, als ik niks meer verwacht kan ik ook niet meer teleurgesteld worden.
vrijdag 3 augustus 2018 om 14:22
Heb er zelf geen ervaring mee maar ik denk dat de tip ‘eigen grenzen bepalen’ een hele goede is. Wat is voor jou haalbaar? Levert jou dat ook iets van voldoening op? Wat wil je wel/niet? Dan weet je in ieder geval een x-aantal teleurstellingen te vermijden. Accepteren dat ze ‘zo is’ klinkt hard maar je kunt haar niet veranderen. Je kunt alleen jouw handelen veranderen.
Bv. kerstmis vieren in januari: als je dat uit plichtsbesef doet, het ervaart als een ‘zoethoudertje’, voor wie voer je dat toneelstukje dan nog op?
Bv. kerstmis vieren in januari: als je dat uit plichtsbesef doet, het ervaart als een ‘zoethoudertje’, voor wie voer je dat toneelstukje dan nog op?
vrijdag 3 augustus 2018 om 14:28
vrijdag 3 augustus 2018 om 17:48
Goed bezig, lijkt me!
Mijn relatie met mijn moeder was heel anders dan de jouwe, daar was mijn voorbeeld ook niet voor bedoelt. Meer van: als je niet zegt wat je zou willen en niet uitlegt waarom je nu een stapje terug doet zal er niets veranderen: zij begrijpt het niet.
Heel cynisch denk ik overigens dat Redbulletje wel eens gelijk zou kunnen hebben: als je stiefvader komt te overlijden zou best wel eens kunnen blijken dat zijn familie niet op jouw moeder zit te wachten. En wellicht wil ze dan wél samen kerst vieren. De vraag is of jij daar dan nog op zit te wachten. Als het antwoord ja is, is het idee om dat moment niet af te wachten en toch nog een keer het gesprek aan gaan misschien zo gek nog niet.
Maar er is niet echt een goed of fout hier volgens mij. Als het contact verbreken jou rust geeft, doen.
The owls are not what they seem
woensdag 22 augustus 2018 om 11:17
Even een update. In de voorbije weken had ik dus weinig tot niets van mezelf laten horen en reageerde ik ook niet meer (of zeer sporadisch) op haar sms'jes.
Recent is eea echter geëscaleerd via sms, nadat ze me had uitgedaagd "of ze dan zo'n slechte moeder is" en waarom ik niet meer reageerde. Mijn reactie hierop (per sms) was allicht te confronterend alhoewel geen woord gelogen.
Plots lukte het ineens wel om tot bij mij te geraken en stond ze onverwacht aan de deur. Ze was zeer boos en er was een hoop drama, alleen zij heeft ellende en al de rest is van geen belang. Dat ik al zolang moeite doe om bij hun langs te gaan is van geen tel, dat ik het ook lastig heb is van geen tel, dat zij niet tot bij mij geraakt maar voor de rest wel overal, dat moet ik maar begrijpen. Waar ik mee worstel, het interesseert haar geen ene hol en er werd gewoon niet op ingegaan door haar. Dat ze er nooit is als ik een keer een probleem heb, dat de familie van de man en uberhaupt alles en iedereen altijd maar op mij voorgaat werd staalhard ontkend. Binnen de 10 minuten is ze boos weer weggereden met een sneer achterna "en ga nu maar vlug terug aan het werk" en ik bleef flabbergasted achter. Ik heb een groot deel van de dag de ogen uit mijn hoofd geweend.
Gevoelsmatig ben ik nu weer helemaal naar af en de gedachten aan dit alles beheerst een groot stuk van mij dag. Ik denk dat dit nooit weer goedkomt. En eerlijk gezegd weet ik ook niet of het nog hoeft voor mij.
Recent is eea echter geëscaleerd via sms, nadat ze me had uitgedaagd "of ze dan zo'n slechte moeder is" en waarom ik niet meer reageerde. Mijn reactie hierop (per sms) was allicht te confronterend alhoewel geen woord gelogen.
Plots lukte het ineens wel om tot bij mij te geraken en stond ze onverwacht aan de deur. Ze was zeer boos en er was een hoop drama, alleen zij heeft ellende en al de rest is van geen belang. Dat ik al zolang moeite doe om bij hun langs te gaan is van geen tel, dat ik het ook lastig heb is van geen tel, dat zij niet tot bij mij geraakt maar voor de rest wel overal, dat moet ik maar begrijpen. Waar ik mee worstel, het interesseert haar geen ene hol en er werd gewoon niet op ingegaan door haar. Dat ze er nooit is als ik een keer een probleem heb, dat de familie van de man en uberhaupt alles en iedereen altijd maar op mij voorgaat werd staalhard ontkend. Binnen de 10 minuten is ze boos weer weggereden met een sneer achterna "en ga nu maar vlug terug aan het werk" en ik bleef flabbergasted achter. Ik heb een groot deel van de dag de ogen uit mijn hoofd geweend.
Gevoelsmatig ben ik nu weer helemaal naar af en de gedachten aan dit alles beheerst een groot stuk van mij dag. Ik denk dat dit nooit weer goedkomt. En eerlijk gezegd weet ik ook niet of het nog hoeft voor mij.
woensdag 22 augustus 2018 om 11:29
Schrijf een brief aan je moeder.
Vertel wat je aan haar waardeert (jeugd, financiële steun etc) vertel dat je haar haar relatie gunt met man, stiefkinderen en kleinkinderen.
Vertel haar dat je het betreurt hoe jouw rol in haar leven is, wat je meer zou willen zien.
Geef aan wat je eigen tekortkomingen zijn geweest (niet aangeven, wel verwijten waardoor het tussen jullie in kan staan)
Schrijf wat je wenst voor de toekomst, een gesprek? Een intensere band?
Wacht vervolgens met versturen, en lees hem na een week nogmaals.
Herhaal totdat je achter je brief staat om te versturen, of besluit dan alsnog om het niet te versturen. Maar je hebt dan wel je gedachten geordend en hopelijk heb je zo rust.
Vertel wat je aan haar waardeert (jeugd, financiële steun etc) vertel dat je haar haar relatie gunt met man, stiefkinderen en kleinkinderen.
Vertel haar dat je het betreurt hoe jouw rol in haar leven is, wat je meer zou willen zien.
Geef aan wat je eigen tekortkomingen zijn geweest (niet aangeven, wel verwijten waardoor het tussen jullie in kan staan)
Schrijf wat je wenst voor de toekomst, een gesprek? Een intensere band?
Wacht vervolgens met versturen, en lees hem na een week nogmaals.
Herhaal totdat je achter je brief staat om te versturen, of besluit dan alsnog om het niet te versturen. Maar je hebt dan wel je gedachten geordend en hopelijk heb je zo rust.
woensdag 22 augustus 2018 om 21:31
Ik herhaal mijn post, gun jezelf rust in deze situatie en in je verdere leven: ga met iemand praten. Familiebanden zijn complex en het blijft je naar beneden trekken als je er niets mee doet.nimue_iparis schreef: ↑31-07-2018 14:22Ik weet dat sommigen vinden dat er te snel op dit forum geroepen wordt dat je in therapie moet maar heb het zelf als heel erg waardevol en helpend ervaren.
Het was niet makkelijk maar het was voor mij wel verhelderend. Niet alleen naar mijn moeder en/of andere familieleden toe maar vooral voor mezelf, ik heb oud zeer opgeruimd, een sterkere basis en heb veel meer rust in lijf en leden.
Sterkte
donderdag 23 augustus 2018 om 10:16
Dank voor de adviezen. Alleszins heb ik al uitgemaakt dat ik hier sowieso op mezelf wil uit geraken, zonder hulp van buitenaf. Op termijn zal me dit hopelijk ook wel lukken.
Ik balanceer tussen boosheid en verdriet maar eigenlijk neemt toch vooral boosheid de overhand, hoe fout ik ben behandeld. Ik kon hier zelf helemaal niets aan doen.
Waar ik me nu ook zorgen om maak is het feit dat de man binnenkort allicht gaat sterven, en wat ik hier dan concreet mee aan moet. Ik ben bang de verkeerde keuzes te maken. Ga ik hem nog opzoeken op zijn sterfbed, ga ik naar de begrafenis? Ik voel weerstand in mezelf, om dan gewoon 'niets' meer te doen. Sowieso zal elke keuze slecht voelen. Ik heb nooit ruzie gehad met die man, dus dat maakt het extra lastig.
Ik balanceer tussen boosheid en verdriet maar eigenlijk neemt toch vooral boosheid de overhand, hoe fout ik ben behandeld. Ik kon hier zelf helemaal niets aan doen.
Waar ik me nu ook zorgen om maak is het feit dat de man binnenkort allicht gaat sterven, en wat ik hier dan concreet mee aan moet. Ik ben bang de verkeerde keuzes te maken. Ga ik hem nog opzoeken op zijn sterfbed, ga ik naar de begrafenis? Ik voel weerstand in mezelf, om dan gewoon 'niets' meer te doen. Sowieso zal elke keuze slecht voelen. Ik heb nooit ruzie gehad met die man, dus dat maakt het extra lastig.
donderdag 23 augustus 2018 om 10:30
Marie,
Wat herkenbaar allemaal! En wat naar voor je dat je hier mee moet dealen . Het klinkt alsof de relatie met je moeder een soort emotionele rollercoaster is, waar je maar weinig/geen invloed op hebt.
Momenteel zit ik in een soortgelijke situatie waarbij ik moet beslissen of ik überhaupt nog contact wil met mijn beide ouders. En ik weet het verstandige antwoord al, maar dat maakt het niet gemakkelijker..
Bij mij komt het piekeren over de relatie met mijn moeder (en vader) deels voort uit het gebrek aan controle, onmacht , een soort poging om me eruit te piekeren, om toch iets van controle te vinden. Alleen is het typerend voor dit soort relaties dat je die controle niet hebt, je kunt niet voorspellen of invloed uitoefenen op hoe je moeder zich gedraagt of reageert. In een normale, gezonde relatie weten beide partijen enigszins hoe het werkt, beetje geven en nemen, begrip hebben voor jezelf en de ander. Dat voelt niet oncontroleerbaar. En dat Is een voorwaarde om je prettig te voelen in een relatie.
Het klinkt alsof jouw moeder flink narcistische trekken heeft, en dat zijn vreselijk moeilijke mensen om mee om te gaan, zeker als het een ouder betreft. Negeren, trekken, verwijten, steeds het verhaal omdraaien zodat je aan jezelf gaat twijfelen, en ook schuldgevoelens zijn heel logisch en typerend voor zo'n soort relatie. Mijn moeder gebruikt dit, bewust of onbewust om dingen voor elkaar te krijgen, en om haar eigen gedrag te kunnen rechtvaardigen.
Google eens op narcisme en ouders, dan vindt je veel herkenning, denk ik.
Het klinkt alsof je al erg goed bezig bent en steeds meer inzicht krijgt in wat er gebeurt tussen jullie. Dat is belangrijk, zo wordt het begrip voor jezelf steeds groter, en je twijfels en schuldgevoelens minder. Want die zijn niet nodig, dit is gewoon echt niet leuk en niet gezond. Hoe jullie band in het verleden was, is geen rechtvaardiging voor haar gedrag nu. En volgens mij was jouw jeugd ook erg pittig, niet alleen haar leven. Zij is jouw moeder en het was haar verantwoordelijkheid om jou goed groot te brengen. Daarmee sta jij niet in de schuld bij haar, dat hoort nou eenmaal bij het ouderschap.
Het is ook heel verdrietig, ook als je tot de conclusie komt dat (voor nu in elk geval) een gezonde relatie met je moeder niet mogelijk is. Dat brengt een soort rouw met zich mee. Dus wees lief voor jezelf, zoek steun in je omgeving (en op dit forum
), en geeft jezelf ruimte en tijd om hiermee om te gaan.
Liefs en sterkte!
Wat herkenbaar allemaal! En wat naar voor je dat je hier mee moet dealen
. Het klinkt alsof de relatie met je moeder een soort emotionele rollercoaster is, waar je maar weinig/geen invloed op hebt. Momenteel zit ik in een soortgelijke situatie waarbij ik moet beslissen of ik überhaupt nog contact wil met mijn beide ouders. En ik weet het verstandige antwoord al, maar dat maakt het niet gemakkelijker..
Bij mij komt het piekeren over de relatie met mijn moeder (en vader) deels voort uit het gebrek aan controle, onmacht , een soort poging om me eruit te piekeren, om toch iets van controle te vinden. Alleen is het typerend voor dit soort relaties dat je die controle niet hebt, je kunt niet voorspellen of invloed uitoefenen op hoe je moeder zich gedraagt of reageert. In een normale, gezonde relatie weten beide partijen enigszins hoe het werkt, beetje geven en nemen, begrip hebben voor jezelf en de ander. Dat voelt niet oncontroleerbaar. En dat Is een voorwaarde om je prettig te voelen in een relatie.
Het klinkt alsof jouw moeder flink narcistische trekken heeft, en dat zijn vreselijk moeilijke mensen om mee om te gaan, zeker als het een ouder betreft. Negeren, trekken, verwijten, steeds het verhaal omdraaien zodat je aan jezelf gaat twijfelen, en ook schuldgevoelens zijn heel logisch en typerend voor zo'n soort relatie. Mijn moeder gebruikt dit, bewust of onbewust om dingen voor elkaar te krijgen, en om haar eigen gedrag te kunnen rechtvaardigen.
Google eens op narcisme en ouders, dan vindt je veel herkenning, denk ik.
Het klinkt alsof je al erg goed bezig bent en steeds meer inzicht krijgt in wat er gebeurt tussen jullie. Dat is belangrijk, zo wordt het begrip voor jezelf steeds groter, en je twijfels en schuldgevoelens minder. Want die zijn niet nodig, dit is gewoon echt niet leuk en niet gezond. Hoe jullie band in het verleden was, is geen rechtvaardiging voor haar gedrag nu. En volgens mij was jouw jeugd ook erg pittig, niet alleen haar leven. Zij is jouw moeder en het was haar verantwoordelijkheid om jou goed groot te brengen. Daarmee sta jij niet in de schuld bij haar, dat hoort nou eenmaal bij het ouderschap.
Het is ook heel verdrietig, ook als je tot de conclusie komt dat (voor nu in elk geval) een gezonde relatie met je moeder niet mogelijk is. Dat brengt een soort rouw met zich mee. Dus wees lief voor jezelf, zoek steun in je omgeving (en op dit forum
), en geeft jezelf ruimte en tijd om hiermee om te gaan. Liefs en sterkte!
donderdag 23 augustus 2018 om 14:18
Dankuwel Gartje voor je lieve maar vooral (en helaas) zeer verhelderende post.
Ik heb gezocht op narcistische ouders en ik viel haast van mijn stoel van verbazing en herkenning. Ik herken een heel aantal kenmerken, heel erg zelfs. Een aantal andere kenmerken dan weer helemaal niet, maar elke situatie zal wel anders zijn. Uiteraard ben ik niet diegene die de echte diagnose hiertoe kan stellen, maar eigenlijk interesseert het me ook niet wel etiketje erop plakt, wel hoe ze zich gedraagt tov mij.
Ik ben altijd van het idee geweest dat mijn vader een echte narcist was (bij deze man lag het er zo vingerdik bovenop dat het een egoïstische lul was, dat je er gewoon niet omheen kon) maar van mijn moeder had ik dit eigenlijk niet verwacht. Bij haar is het veel meer verdoken en veel subtieler. Ik heb er nooit helemaal de vinger op kunnen leggen, en als er iets niet goed liep heb ik dat eigenlijk altijd op mezelf betrokken. Dit is eigenlijk maar verandert, door recent letterlijk afstand te gaan nemen (met de hierboven beschreven gevolgen).
Nu ik erover nadenk lijkt het wel of ze een stuk van mijn vader zijn gedrag heeft overgenomen, toen hij definitief met de noorderzon is vertrokken destijds. Het is vroeger zulk gevecht geweest thuis, dat vooral het rotte gedrag van mijn vader opviel, en ik mijn moeder al van kindsaf zag als rots in de branding. Dit maakt mee deel uit van mijn houding tov haar, met name "eeuwig dankbaar", wat er ook gebeurt. En hier zit het 'm net: ik probeer alles te doen om liefde van haar te krijgen, vooral maar heel hard mijn best te doen (het consequent blijven langsgaan vb omdat ik me daartoe verplicht voelde, terwijl zij nooit met mij bezig was) maar wederzijds wordt het dus nooit.
Naar de buitenwereld toe, perfecte vrouw, voor alles en iedereen zorgen (behalve voor mij dan, haar dochter, die kan bij gelegenheid lekker in de stront zakken). Tijdens de confrontatie een aantal dagen geleden ook, op het einde nog lekker een sneer achterna "en ga nu maar snel verderwerken". Heel eenvoudig om mij met een nog slechter gevoel op te zadelen, dan al het geval was. Allicht gaf haar dat een beter gevoel. Bah.
Ik heb ooit letterlijk van haar mogen horen dat ze nooit aan kinderen zou zijn begonnen (ik was een "verrassinkje" zeg maar). Waarschijnlijk heeft ze nooit gesnapt welke impact dit heeft op iemand.
Wat voor mij ook heel herkenbaar is, is dat ik het altijd maar goed wil doen op alle vlakken, zelf perfect wil zijn, maar hoe goed het ook gaat of welke successen ik ook heb bereikt, er was totaal geen oog voor, geen interesse naar. Vreemd dat ik dit nooit zelf heb ingezien terwijl het eigenlijk altijd wel heeft gespeeld.
Al bij al vind ik dat ik het er zelf nog vrij goed vanaf heb gebracht, het had allemaal nog veel erger gekund. Een compliment van mezelf voor mezelf dan maar.
Toch zijn er ook een aantal zaken die ik herken in mezelf en die nooit meer helemaal goed komen, als oa het wantrouwen van mensen & het altijd zeer bedachtzaam zijn een mes in de rug worden gestoken. Het niet hebben van vriendschappen.
Ook als ik mijn voorlaatste post herlees ivm het nakende einde van haar man, besef ik mij dat ik eigenlijk nog steeds aan het worstelen ben, om vooral haar te plezieren door hem te bezoeken, of door als het zover is, naar zijn begrafenis te gaan en zo nog altijd de schijn hoog te houden naar de buitenwereld toe. Met deze nieuwe inzichten ga ik eea nog eens goed laten bezinken.
Mijn god moet ik hier zo oud voor geworden zijn
. Ik heb het gevoel dat alle puzzelstukjes stilaan op z'n plaats komen vallen.
Gartje ik wens ook jou heel veel sterkte toe met jouw situatie.
Ik heb gezocht op narcistische ouders en ik viel haast van mijn stoel van verbazing en herkenning. Ik herken een heel aantal kenmerken, heel erg zelfs. Een aantal andere kenmerken dan weer helemaal niet, maar elke situatie zal wel anders zijn. Uiteraard ben ik niet diegene die de echte diagnose hiertoe kan stellen, maar eigenlijk interesseert het me ook niet wel etiketje erop plakt, wel hoe ze zich gedraagt tov mij.
Ik ben altijd van het idee geweest dat mijn vader een echte narcist was (bij deze man lag het er zo vingerdik bovenop dat het een egoïstische lul was, dat je er gewoon niet omheen kon) maar van mijn moeder had ik dit eigenlijk niet verwacht. Bij haar is het veel meer verdoken en veel subtieler. Ik heb er nooit helemaal de vinger op kunnen leggen, en als er iets niet goed liep heb ik dat eigenlijk altijd op mezelf betrokken. Dit is eigenlijk maar verandert, door recent letterlijk afstand te gaan nemen (met de hierboven beschreven gevolgen).
Nu ik erover nadenk lijkt het wel of ze een stuk van mijn vader zijn gedrag heeft overgenomen, toen hij definitief met de noorderzon is vertrokken destijds. Het is vroeger zulk gevecht geweest thuis, dat vooral het rotte gedrag van mijn vader opviel, en ik mijn moeder al van kindsaf zag als rots in de branding. Dit maakt mee deel uit van mijn houding tov haar, met name "eeuwig dankbaar", wat er ook gebeurt. En hier zit het 'm net: ik probeer alles te doen om liefde van haar te krijgen, vooral maar heel hard mijn best te doen (het consequent blijven langsgaan vb omdat ik me daartoe verplicht voelde, terwijl zij nooit met mij bezig was) maar wederzijds wordt het dus nooit.
Naar de buitenwereld toe, perfecte vrouw, voor alles en iedereen zorgen (behalve voor mij dan, haar dochter, die kan bij gelegenheid lekker in de stront zakken). Tijdens de confrontatie een aantal dagen geleden ook, op het einde nog lekker een sneer achterna "en ga nu maar snel verderwerken". Heel eenvoudig om mij met een nog slechter gevoel op te zadelen, dan al het geval was. Allicht gaf haar dat een beter gevoel. Bah.
Ik heb ooit letterlijk van haar mogen horen dat ze nooit aan kinderen zou zijn begonnen (ik was een "verrassinkje" zeg maar). Waarschijnlijk heeft ze nooit gesnapt welke impact dit heeft op iemand.
Wat voor mij ook heel herkenbaar is, is dat ik het altijd maar goed wil doen op alle vlakken, zelf perfect wil zijn, maar hoe goed het ook gaat of welke successen ik ook heb bereikt, er was totaal geen oog voor, geen interesse naar. Vreemd dat ik dit nooit zelf heb ingezien terwijl het eigenlijk altijd wel heeft gespeeld.
Al bij al vind ik dat ik het er zelf nog vrij goed vanaf heb gebracht, het had allemaal nog veel erger gekund. Een compliment van mezelf voor mezelf dan maar
. Toch zijn er ook een aantal zaken die ik herken in mezelf en die nooit meer helemaal goed komen, als oa het wantrouwen van mensen & het altijd zeer bedachtzaam zijn een mes in de rug worden gestoken. Het niet hebben van vriendschappen.
Ook als ik mijn voorlaatste post herlees ivm het nakende einde van haar man, besef ik mij dat ik eigenlijk nog steeds aan het worstelen ben, om vooral haar te plezieren door hem te bezoeken, of door als het zover is, naar zijn begrafenis te gaan en zo nog altijd de schijn hoog te houden naar de buitenwereld toe. Met deze nieuwe inzichten ga ik eea nog eens goed laten bezinken.
Mijn god moet ik hier zo oud voor geworden zijn
. Ik heb het gevoel dat alle puzzelstukjes stilaan op z'n plaats komen vallen.Gartje ik wens ook jou heel veel sterkte toe met jouw situatie.
donderdag 23 augustus 2018 om 14:42
Herkenbaar. En rot voor je dat je zo'n bezoek van je ma hebt gehad. (En hoe naar ook, verhelderend).
Waar ik aan moest denken is hoe agressief dit soort type mensen kan worden als ze het idee hebben dat er een appèl op 'geven/empathie/medegevoel' wordt gedaan.
Dan komt er een bozige kant naar boven en kun je naar je hoofd krijgen 'hoe je het je in je hoofd kunt halen om....te vragen/verwachten'. En kun je allerlei nare oordelen naar je hoofd krijgen. Zijn zíj het slachtoffer en moet jij vooral niet zeuren.
Wat opvalt is hoe ook jij meegaat in de 'loop' (engels woord) van goede sier makwn naar de omgeving.
Mijn ma kon ook zo agressief uithalen. Bij mij maakte ze er dan ook nog van dat zij wist waarom ik niet deugde maar dat ze dat geheim hield omdat ik die waarheid niet aan zou kunnen...bizar. Om zo maar als een bang hondje achter haar aan te rennen. Waar ik op een gegeven moment voor paste.
Mijn harde les was dat hoe persoonlijker ze het maakte, haar verwijten, hoe onpersoonlijker het eigenlijk was. Ze had geen zin in geven en lief doen. Had ze weerzin tegen. Dat ik haar kind was, was daarin irrelevant.
Waar ik aan moest denken is hoe agressief dit soort type mensen kan worden als ze het idee hebben dat er een appèl op 'geven/empathie/medegevoel' wordt gedaan.
Dan komt er een bozige kant naar boven en kun je naar je hoofd krijgen 'hoe je het je in je hoofd kunt halen om....te vragen/verwachten'. En kun je allerlei nare oordelen naar je hoofd krijgen. Zijn zíj het slachtoffer en moet jij vooral niet zeuren.
Wat opvalt is hoe ook jij meegaat in de 'loop' (engels woord) van goede sier makwn naar de omgeving.
Mijn ma kon ook zo agressief uithalen. Bij mij maakte ze er dan ook nog van dat zij wist waarom ik niet deugde maar dat ze dat geheim hield omdat ik die waarheid niet aan zou kunnen...bizar. Om zo maar als een bang hondje achter haar aan te rennen. Waar ik op een gegeven moment voor paste.
Mijn harde les was dat hoe persoonlijker ze het maakte, haar verwijten, hoe onpersoonlijker het eigenlijk was. Ze had geen zin in geven en lief doen. Had ze weerzin tegen. Dat ik haar kind was, was daarin irrelevant.
hanke321 wijzigde dit bericht op 23-08-2018 14:45
6.72% gewijzigd
donderdag 23 augustus 2018 om 14:43
Ojee, ik herken veel van je moeder in die van mij. Dat geniepige, dat 'je weet toch hoe ik ben' en er in bijzinnen altijd voor zorgen dat ik me schuldig en waardeloos voel. 'We hebben altijd alles voor je betaald en keihard voor je gewerkt'. Alsof jij zo ondankbaar bent.
Ik ben verslaafd aan zelfhulpboeken, dus ik heb weer een leuke opgediept uit de collectie: https://www.bol.com/nl/f/will-i-ever-be ... 000644545/
Dit boek legt ook helder uit waarom je je altijd schuldig voelt en altijd denkt dat je te weinig doet en ook hoe je een gezonde band op kunt bouwen met je moeder.
Voor mij betekent het dat ik emotioneel afstand heb genomen van mijn ouders. Ik onderhoud een beleefdheidsband. Ik help als ze me vragen en als ik kan, en vier feestjes met ze voor het mooie plaatje naar de buitenwereld. Maar ik praat niet met ze over wat me bezighoudt, omdat ik niet wil dat ze voer hebben om me te kwetsen. Het blijft lastig, maar ik gun je een modus waarin je je niet meer schuldig voelt! Sterkte, het wordt beter!
Ik ben verslaafd aan zelfhulpboeken, dus ik heb weer een leuke opgediept uit de collectie: https://www.bol.com/nl/f/will-i-ever-be ... 000644545/
Dit boek legt ook helder uit waarom je je altijd schuldig voelt en altijd denkt dat je te weinig doet en ook hoe je een gezonde band op kunt bouwen met je moeder.
Voor mij betekent het dat ik emotioneel afstand heb genomen van mijn ouders. Ik onderhoud een beleefdheidsband. Ik help als ze me vragen en als ik kan, en vier feestjes met ze voor het mooie plaatje naar de buitenwereld. Maar ik praat niet met ze over wat me bezighoudt, omdat ik niet wil dat ze voer hebben om me te kwetsen. Het blijft lastig, maar ik gun je een modus waarin je je niet meer schuldig voelt! Sterkte, het wordt beter!
donderdag 23 augustus 2018 om 15:10
Het vreemde is dus, dat ik me hier tot nu toe nooit zo bewust van ben geweest. Nu alles in elkaar lijkt te vallen en ik echt weet dat het niet aan mij ligt, heb ik de neiging om gewoon nooit meer contact te willen hebben.
Ik vrees namelijk dat ik me vroeg of laat weer in de luren zal laten leggen, en me opnieuw met een slecht gevoel zal laten opzadelen, zeker nu ik weet hoe venijnig zulke stoornis kan zijn. En onbewust opnieuw willen trekken om aandacht en om liefde. Wat er toch niet komt. En eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin meer in, en nog minder in het nog langer ophouden van de schone schijn voor de buitenwereld. Voor wie zou ik het nog doen
.
Ik voel me in alle geval niet meer alleen met mijn verhaal, dankuwel allemaal.
Ik vrees namelijk dat ik me vroeg of laat weer in de luren zal laten leggen, en me opnieuw met een slecht gevoel zal laten opzadelen, zeker nu ik weet hoe venijnig zulke stoornis kan zijn. En onbewust opnieuw willen trekken om aandacht en om liefde. Wat er toch niet komt. En eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin meer in, en nog minder in het nog langer ophouden van de schone schijn voor de buitenwereld. Voor wie zou ik het nog doen
.Ik voel me in alle geval niet meer alleen met mijn verhaal, dankuwel allemaal.
donderdag 23 augustus 2018 om 16:34
O, precies dat!Luistervink schreef: ↑23-08-2018 14:43Maar ik praat niet met ze over wat me bezighoudt, omdat ik niet wil dat ze voer hebben om me te kwetsen.
Want zodra je eens iets loslaat, wordt er als een aasgier op gedoken.
donderdag 23 augustus 2018 om 22:16
Wat erg dat je dit herkent 3thee! Ik vind het zo lastig zijn dat er dingen zijn die je wel moet vertellen. Ik vertelde ze pas heel laat over mijn vriend en toen hebben ze me met hun reactie erg gekwetst.
Ik was verhuisd en dit keer naar echt een mooi huis en het heeft echt maanden geduurd voor ik ze durfde uit te nodigen. Ik wilde nog even genieten van mijn huis zonder dat ik wist wat er in hun ogen mis mee zou zijn.
vrijdag 24 augustus 2018 om 07:38
Ja... Ik kan me dat zooo goed voorstellen. Als je dan denkt 'nou, hier kan echt niks mee zijn', dan wordt er wel wat gevonden. Ik heb me jaren afgevraagd waarom. Waarom ik blijkbaar iets opriep dat aanmoedigde tot afkraken. Dat het gewoon een veelvoorkomend mechanisme is van de ratmoeder, was fijn om te lezen. Het is dus niet persoonlijk en heeft niets met mij te maken, eigenlijk. Wat het grote verschil verklaart in reacties van mijn moeder op mij en andere mensen op mijLuistervink schreef: ↑23-08-2018 22:16Wat erg dat je dit herkent 3thee! Ik vind het zo lastig zijn dat er dingen zijn die je wel moet vertellen. Ik vertelde ze pas heel laat over mijn vriend en toen hebben ze me met hun reactie erg gekwetst.
Ik was verhuisd en dit keer naar echt een mooi huis en het heeft echt maanden geduurd voor ik ze durfde uit te nodigen. Ik wilde nog even genieten van mijn huis zonder dat ik wist wat er in hun ogen mis mee zou zijn.
.
Het erge is als je vergelijkbare dingen doet als je zus en bij haar worden de acties opgehemeld en bij jou afgekraakt. Alsof er gewoon niet doordringt wat er eigenlijk wordt afgekraakt. Alsof je bovengemiddeld intelligente moeder niet kan nadenken. Alsof ze zich helemaal niet realiseert 'bij de ene vond ik dit nog goed'.
Het nieuws over mijn vriend werd destijds met argwaan ontvangen. Maar toen bleek hij een eigen huis te hebben en een moeilijke studie afgerond te hebben. Zo doorzichtig dat de toon meteen omsloeg! Als onze kinderen nu een goede eigenschap hebben, wordt er letterlijk gezegd dat ze dat wel van hun vader zullen hebben.
