Psyche
alle pijlers
moeizame relatie met moeder
dinsdag 31 juli 2018 om 13:14
Mag ik hier even van me afschrijven. Ik heb een moeizaam contact met mijn moeder. Moeder is vele jaren geleden ingetrokken bij een man (enkele jaren na haar scheiding van mijn vader), een eind van mijn woonplaats destijds. De woonplaats van de man dus. Deze man heeft ook kinderen en de hele wereld draait vooral daarom, naar mijn gevoel.
Moeder en ik hebben nooit de deur platgelopen bij elkaar, dit hoeft ook niet maar de laatste tijd is het echt intriest, ik voel me hier niet goed bij en dit vreet nog meer van mijn energie.
Wij zijn lange tijd aan het bouwen/ verbouwen geweest, we hebben ongeveer gelijktijdig ook een noodgedwongen stopzetting van een zelfstandige activiteit doorgemaakt, we hebben echt een zware periode doorgemaakt en dit had redelijk wat impact op ons leven. Ik heb het gevoel dat elke vorm van medeleven of interesse gewoon ontbrak of slechts heel beperkt aanwezig was.
Een half jaar geleden een bezoek, naar mijn gevoel omdat het bijna niet anders kon, gezien ze bij ons in de buurt moesten zijn en ik hier een opmerking over maakte. Terwijl aan de kant van de man, waar er ook een bouwproject aan de gang was, waar alle aandacht naartoe ging en blijkbaar wel de moeite was om interesse voor te tonen.
Kerstmis wordt gevierd bij kinderen van man, idem voor kerstavond, ik ben daar nooit in betrokken, “ons” kerstfeestje (tesamen ook met kinderen van man, overigens) volgt ergens in januari als alle feestjes al gepasseerd zijn. Bij een issue dat ik op een gegeven ogenblik had met iemand van zijn familie, werd resoluut zijn kant gekozen, met tot gevolg dat het kerstfeestje een paar jaar zonder mij was. Het leek werkelijk niemand te deren. Sinds enkele jaren doe ik weer mee aan het circus.
Op mijn verjaardag nooit een bezoekje – op een 2tal jaren geleden, toen ze ineens aan de deur stond ben ik stante pede in huilen uitgebarsten. Als mijn kind ziek was kon ik nooit op hulp rekenen, zelfs niet die ene keer dat mijn kind gehospitaliseerd was en ik vroeg om een keer bij hem te blijven in het ziekenhuis. Bij de kleinkinderen van de man werd wekelijks ’s avonds gebabysit.
Haar man is nu ziek en ik heb lange tijd om de pakweg 2 weken een bezoek gebracht ondanks de loodzware combinatie van én een voltijdse job, én een huishouden draaiende houden, én (ver)bouwen. Andersom niks, en het is zeker niet zo dat ze aan huis gekluisterd zitten al snap ik dat het door ziekte bij momenten wel moeilijker is. Bezoekjes hier en daar kunnen allemaal, behalve naar mij, ik ben blijkbaar niet de moeite waard.
Ik ben verder enig kind, vader kijkt niet meer naar mij om sinds mijn tienerjaren, dit maakt het extra lastig. Ik voel me wat betreft familie vaak alleen op de wereld. Over het algemeen kan ik hier goed mee omgaan, maar in mentaal wat moeilijke periodes zeg maar (als nu) krijg ik het erg lastig. Wat heb ik verkeerd gedaan, wat is er in godsnaam mis met mij.
Wat ik wil bereiken met deze post? Eigenlijk niets. Ik wil zelfs geen tips van praat met haar, ik heb dit op een gegeven ogenblik gedaan, maar zonder resultaat. Na een recent onverwachts bezoek van mij waarbij ze niet thuis was, terwijl het gedurende een half jaar niet “lukt” om tot bij mij te geraken maar wel overal elders, heb ik er zodanig mijn buik van vol dat ik het contact gewoon wil afkappen. Maar tegelijkertijd voel ik me zo immens schuldig en het vreet aan me. Ik krijg bijna wekelijks een sms van haar met de vraag hoe het gaat, waardoor ik telkens totaal van slag ben. Het is niet zo dat als we afspreken er ruzie is of spanningen, dat totaal niet. Het voelt zo vreselijk dubbel allemaal
.
Mocht iemand toch tips hebben om hiermee om te gaan: ik hoor het graag.
Moeder en ik hebben nooit de deur platgelopen bij elkaar, dit hoeft ook niet maar de laatste tijd is het echt intriest, ik voel me hier niet goed bij en dit vreet nog meer van mijn energie.
Wij zijn lange tijd aan het bouwen/ verbouwen geweest, we hebben ongeveer gelijktijdig ook een noodgedwongen stopzetting van een zelfstandige activiteit doorgemaakt, we hebben echt een zware periode doorgemaakt en dit had redelijk wat impact op ons leven. Ik heb het gevoel dat elke vorm van medeleven of interesse gewoon ontbrak of slechts heel beperkt aanwezig was.
Een half jaar geleden een bezoek, naar mijn gevoel omdat het bijna niet anders kon, gezien ze bij ons in de buurt moesten zijn en ik hier een opmerking over maakte. Terwijl aan de kant van de man, waar er ook een bouwproject aan de gang was, waar alle aandacht naartoe ging en blijkbaar wel de moeite was om interesse voor te tonen.
Kerstmis wordt gevierd bij kinderen van man, idem voor kerstavond, ik ben daar nooit in betrokken, “ons” kerstfeestje (tesamen ook met kinderen van man, overigens) volgt ergens in januari als alle feestjes al gepasseerd zijn. Bij een issue dat ik op een gegeven ogenblik had met iemand van zijn familie, werd resoluut zijn kant gekozen, met tot gevolg dat het kerstfeestje een paar jaar zonder mij was. Het leek werkelijk niemand te deren. Sinds enkele jaren doe ik weer mee aan het circus.
Op mijn verjaardag nooit een bezoekje – op een 2tal jaren geleden, toen ze ineens aan de deur stond ben ik stante pede in huilen uitgebarsten. Als mijn kind ziek was kon ik nooit op hulp rekenen, zelfs niet die ene keer dat mijn kind gehospitaliseerd was en ik vroeg om een keer bij hem te blijven in het ziekenhuis. Bij de kleinkinderen van de man werd wekelijks ’s avonds gebabysit.
Haar man is nu ziek en ik heb lange tijd om de pakweg 2 weken een bezoek gebracht ondanks de loodzware combinatie van én een voltijdse job, én een huishouden draaiende houden, én (ver)bouwen. Andersom niks, en het is zeker niet zo dat ze aan huis gekluisterd zitten al snap ik dat het door ziekte bij momenten wel moeilijker is. Bezoekjes hier en daar kunnen allemaal, behalve naar mij, ik ben blijkbaar niet de moeite waard.
Ik ben verder enig kind, vader kijkt niet meer naar mij om sinds mijn tienerjaren, dit maakt het extra lastig. Ik voel me wat betreft familie vaak alleen op de wereld. Over het algemeen kan ik hier goed mee omgaan, maar in mentaal wat moeilijke periodes zeg maar (als nu) krijg ik het erg lastig. Wat heb ik verkeerd gedaan, wat is er in godsnaam mis met mij.
Wat ik wil bereiken met deze post? Eigenlijk niets. Ik wil zelfs geen tips van praat met haar, ik heb dit op een gegeven ogenblik gedaan, maar zonder resultaat. Na een recent onverwachts bezoek van mij waarbij ze niet thuis was, terwijl het gedurende een half jaar niet “lukt” om tot bij mij te geraken maar wel overal elders, heb ik er zodanig mijn buik van vol dat ik het contact gewoon wil afkappen. Maar tegelijkertijd voel ik me zo immens schuldig en het vreet aan me. Ik krijg bijna wekelijks een sms van haar met de vraag hoe het gaat, waardoor ik telkens totaal van slag ben. Het is niet zo dat als we afspreken er ruzie is of spanningen, dat totaal niet. Het voelt zo vreselijk dubbel allemaal
.Mocht iemand toch tips hebben om hiermee om te gaan: ik hoor het graag.
vrijdag 24 augustus 2018 om 08:07
ik probeer alles te doen om liefde van haar te krijgen, vooral maar heel hard mijn best te doen (het consequent blijven langsgaan vb omdat ik me daartoe verplicht voelde, terwijl zij nooit met mij bezig was) maar wederzijds wordt het dus nooit.
Dit inderdaad. Ik heb dit gezien in mijn nabije omgeving. Tot het einde toe heeft ze geprobeerd om alles voor haar moeder te doen, helpt haar overal bij, om maar die goedkeuring te krijgen. Maar helaas, ze heeft het nooit gekregen, hoe hard ze haar best heeft gedaan. Ook zij probeerde te praten, maar ze kreeg nooit erkenning van haar moeder, want de moeder zag dit heel anders.
Ik wil er maar mee zeggen: stop om alles van jouw kant te laten komen. Want hoe graag je het wilt, het gaat niet veranderen.
Daarmee wil ik niet zeggen dat je het contact moet verbreken. Maar zoek een manier die bij je past, als dat eens in het half jaar is, is dat zo. En probeer los te laten dat ze er voor je moet zijn, want als ze dat wilde, dan was dat allang gebeurd. Dit gaat niet meer gebeuren.
Sterkte.
Dit inderdaad. Ik heb dit gezien in mijn nabije omgeving. Tot het einde toe heeft ze geprobeerd om alles voor haar moeder te doen, helpt haar overal bij, om maar die goedkeuring te krijgen. Maar helaas, ze heeft het nooit gekregen, hoe hard ze haar best heeft gedaan. Ook zij probeerde te praten, maar ze kreeg nooit erkenning van haar moeder, want de moeder zag dit heel anders.
Ik wil er maar mee zeggen: stop om alles van jouw kant te laten komen. Want hoe graag je het wilt, het gaat niet veranderen.
Daarmee wil ik niet zeggen dat je het contact moet verbreken. Maar zoek een manier die bij je past, als dat eens in het half jaar is, is dat zo. En probeer los te laten dat ze er voor je moet zijn, want als ze dat wilde, dan was dat allang gebeurd. Dit gaat niet meer gebeuren.
Sterkte.
vrijdag 31 augustus 2018 om 15:22
Even een update. We zijn bijna 2 weken na haar onaangename blitz-bezoek waar ik de wind van voor kreeg en ze snel weer boos vertrok.
Ik heb ondertussen alweer een paar sms'jes gehad, alsof er totaal niets aan de hand is
. Het ligt er zo vingerdik bovenop dat alles wat ik voel, denk, ondervind, mee bezig ben, nog steeds compleet onbelangrijk is voor haar. Zoals het eigenlijk ook in het verleden al was, alleen kan ik het nu beter bekijken vanop een afstand. Ze verwacht naar mijn idee reactie om zichzelf beter te laten voelen... niet om mij beter te laten voelen. Integendeel.
Ik reageer dus helemaal niet meer, maar telkens ik een bericht binnenkrijg valt de stress nog steeds al op mij, liefst wil ik gewoon niks meer horen of zien. Om haar dat gewoon aan te geven, daar ben ik dan weer te laf voor.
Hopelijk krijg ik hier op termijn een meer neutraal gevoel bij. Nu is er nog steeds veel boosheid naar haar toe, zolang deze emotie er nog is, is het voor mij nog geen verwerkte zaak.
Ik heb ondertussen alweer een paar sms'jes gehad, alsof er totaal niets aan de hand is
. Het ligt er zo vingerdik bovenop dat alles wat ik voel, denk, ondervind, mee bezig ben, nog steeds compleet onbelangrijk is voor haar. Zoals het eigenlijk ook in het verleden al was, alleen kan ik het nu beter bekijken vanop een afstand. Ze verwacht naar mijn idee reactie om zichzelf beter te laten voelen... niet om mij beter te laten voelen. Integendeel. Ik reageer dus helemaal niet meer, maar telkens ik een bericht binnenkrijg valt de stress nog steeds al op mij, liefst wil ik gewoon niks meer horen of zien. Om haar dat gewoon aan te geven, daar ben ik dan weer te laf voor.
Hopelijk krijg ik hier op termijn een meer neutraal gevoel bij. Nu is er nog steeds veel boosheid naar haar toe, zolang deze emotie er nog is, is het voor mij nog geen verwerkte zaak.
vrijdag 31 augustus 2018 om 15:59
vrijdag 31 augustus 2018 om 16:18
Ja ik vermoed dat ze dan weer vervelend gaat reageren en allicht weer aan de deur zal staan voor een zelfde scenario. Idd laf van mij dus.
Vroeg of laat zal ik wel iets moeten doen, maar dat schuif ik voorlopig nog even voor me uit.
Ik heb momenteel echt geen zin meer in een gesprek of ontmoeting, als er nog iets te bepraten viel dan had dit 2 weken geleden kunnen gebeuren, toen was er de kans toe. Nog steeds vind ik het vreemd dat ze het toen wel de moeite vond om naar mij thuis te komen en weer terug, enkel en alleen om gedurende die korte tijd haar boosheid en ongenoegen te uiten. Ik zou in haar plaats dan eerder het plan hebben: ik rij er naartoe en we praten het uit.
Vroeg of laat zal ik wel iets moeten doen, maar dat schuif ik voorlopig nog even voor me uit.
Ik heb momenteel echt geen zin meer in een gesprek of ontmoeting, als er nog iets te bepraten viel dan had dit 2 weken geleden kunnen gebeuren, toen was er de kans toe. Nog steeds vind ik het vreemd dat ze het toen wel de moeite vond om naar mij thuis te komen en weer terug, enkel en alleen om gedurende die korte tijd haar boosheid en ongenoegen te uiten. Ik zou in haar plaats dan eerder het plan hebben: ik rij er naartoe en we praten het uit.
vrijdag 31 augustus 2018 om 21:02
Niet laf hoor. Bedenken wat een goede grens is kost tijd en ervaringen. En het is nooit af, ik merk dat ik al jaren aan het bijstellen ben.
Ik zou eerst beginnen met je ervaringen te verwerken, je realiseert je pas net hoe de vork in de steel zit. Pas daarna krijg je meer zicht op hoe het verder moet. Mag je best lang over doen. Jaren als je wil.
Confronteren of praten helpt in mijn geval niet, alles ligt dan toch aan mij. Kan me voorstellen dat het voor jou ook zo uitpakt. Ik zou daar ook helemaal niet aan beginnen. Je kan grenzen stellen zonder gesprek of ontmoeting: nooit telefoon oppakken, maar terugbellen als jou dat uitkomt. Smsjes gewoon niet lezen. Je hoeft niet op alles te reageren.
Ik zou eerst beginnen met je ervaringen te verwerken, je realiseert je pas net hoe de vork in de steel zit. Pas daarna krijg je meer zicht op hoe het verder moet. Mag je best lang over doen. Jaren als je wil.
Confronteren of praten helpt in mijn geval niet, alles ligt dan toch aan mij. Kan me voorstellen dat het voor jou ook zo uitpakt. Ik zou daar ook helemaal niet aan beginnen. Je kan grenzen stellen zonder gesprek of ontmoeting: nooit telefoon oppakken, maar terugbellen als jou dat uitkomt. Smsjes gewoon niet lezen. Je hoeft niet op alles te reageren.
vrijdag 31 augustus 2018 om 21:05
Oh en nu ik je OP weer lees: ga op zoek naar framilie: vrienden die als familie voelen. Zorg dat dat gat door anderen wordt gevuld, misschien mensen die ook weinig familie hebben. Dat scheelt misschien in het missen. Ik heb veel aan schoonouders en had ook oudere collega's die een soort van mentor voor me waren.
maandag 3 september 2018 om 11:46
Dank voor je bericht Luistervink. Ze belt niet, ze sms't alleen maar. Ook dit weekend weer, maar ik reageer er niet op. Sinds haar boze bezoek, heb ik op niets meer gereageerd.
Als ik concreet merk van haar, dat ze haar eigen inbreng van dit alles onder ogen kan zien, en een bepaalde vorm van inlevingsvermogen kan tonen naar mij toe, dan pas wil ik terug contact. Tot dan hoeft het echt niet meer, en ik verwacht ook niks meer. Ik ben er klaar mee.
Met mijn schoonouders heb ik wel een goed contact maar van dit issue zijn ze niet op de hoogte. Uiteraard is mijn man wel op de hoogte (kan moeilijk anders, gezien de vele tranen die er al gevloeid zijn) maar hij vind het moeilijk om mij hier advies in te geven. Ik heb verder geen vrienden, en op het werk wil ik dit issue sowieso met niemand bespreken.
Ik ben dus zeer blij hier mijn ei kwijt te kunnen.
Als ik concreet merk van haar, dat ze haar eigen inbreng van dit alles onder ogen kan zien, en een bepaalde vorm van inlevingsvermogen kan tonen naar mij toe, dan pas wil ik terug contact. Tot dan hoeft het echt niet meer, en ik verwacht ook niks meer. Ik ben er klaar mee.
Met mijn schoonouders heb ik wel een goed contact maar van dit issue zijn ze niet op de hoogte. Uiteraard is mijn man wel op de hoogte (kan moeilijk anders, gezien de vele tranen die er al gevloeid zijn) maar hij vind het moeilijk om mij hier advies in te geven. Ik heb verder geen vrienden, en op het werk wil ik dit issue sowieso met niemand bespreken.
Ik ben dus zeer blij hier mijn ei kwijt te kunnen.
maandag 3 september 2018 om 16:55
Ik bedoel meer als een soort algemene vervanging van je moeder. Iemand die de rol van je moeder over kan nemen, aangezien zij die niet op zich neemt. Iemand die je steunt, je goede raad geeft, bij wie je je ei kwijt kan. Dan voel je het gemis misschien wat minder.marie_123 schreef: ↑03-09-2018 11:46Dank voor je bericht Luistervink. Ze belt niet, ze sms't alleen maar. Ook dit weekend weer, maar ik reageer er niet op. Sinds haar boze bezoek, heb ik op niets meer gereageerd.
Als ik concreet merk van haar, dat ze haar eigen inbreng van dit alles onder ogen kan zien, en een bepaalde vorm van inlevingsvermogen kan tonen naar mij toe, dan pas wil ik terug contact. Tot dan hoeft het echt niet meer, en ik verwacht ook niks meer. Ik ben er klaar mee.
Met mijn schoonouders heb ik wel een goed contact maar van dit issue zijn ze niet op de hoogte. Uiteraard is mijn man wel op de hoogte (kan moeilijk anders, gezien de vele tranen die er al gevloeid zijn) maar hij vind het moeilijk om mij hier advies in te geven. Ik heb verder geen vrienden, en op het werk wil ik dit issue sowieso met niemand bespreken.
Ik ben dus zeer blij hier mijn ei kwijt te kunnen.
In mijn omgeving weet ook bijna niemand dat ik een slechte band heb met mijn ouders, of slechts in grote lijnen. Mijn vriend doet ook zijn best om zich in te leven, maar vindt dat lastig. Je moet het blijkbaar zelf hebben meegemaakt om het te kunnen begrijpen.
maandag 3 september 2018 om 19:52
Meestal gaat het contact met stiefkinderen rap over als het moment komt dat er geld en spullen verdeeld moeten worden..redbulletje schreef: ↑31-07-2018 14:08Zou juist de dagen aftellen tot ie het loodje legt. Wellicht heeft je moeder dán weer wel tijd voor jou. Of ze moet zich al zo in die clan van stiefkinderen hebben binnengelikt dat ze die nog steeds belangrijker vindt dan jou. Maar goed, dan weet je dat ook gelijk weer dan.
maandag 3 september 2018 om 19:56
Voor de meeste mensen geldt dat inderdaad ja. De rest gaat er meestal van uit dat een moeder het goed bedoelt en dat ze van je houdt of dat jij van haar houdt alleen maar omdat het je moeder is.Luistervink schreef: ↑03-09-2018 16:55Je moet het blijkbaar zelf hebben meegemaakt om het te kunnen begrijpen.
Ik heb ook al jaren surrogaatmoeders. Heel fijn.
maandag 3 september 2018 om 21:12
Surrogaatmoeders en -vaders zijn the best! Warme herinneringen aan een handvol docenten, collega's en buren.
