Psyche
alle pijlers
Muurtje om mij heen weer afbreken?
maandag 31 mei 2010 om 15:51
ik denk dat het goed is dat je eens met een psycholoog of therapeut gaat praten.
Het is heel logisch dat je door vele nare gebeurtenissen jezelf een beetje hebt afgesloten voor je gevoel; dat heb je nodig om door te kunnen. Maar op het moment dat je er last van gaat hebben is het vaak een teken dat je toe bent aan de verwerking daarvan. Dat je toe bent om die vervelende gevoelens weer toe te laten. Een therapeut kan je daarbij erg goed helpen.
Het is heel logisch dat je door vele nare gebeurtenissen jezelf een beetje hebt afgesloten voor je gevoel; dat heb je nodig om door te kunnen. Maar op het moment dat je er last van gaat hebben is het vaak een teken dat je toe bent aan de verwerking daarvan. Dat je toe bent om die vervelende gevoelens weer toe te laten. Een therapeut kan je daarbij erg goed helpen.
maandag 31 mei 2010 om 15:58
Ik heken het wel, mijn moeder is 15 jaar geleden overleden en sinds dien ben ik kei hard geworden....het muurtje brokkelt nu langzaam af maar staat er nog steeds.
Pas geleden overleed een familie lid en toen zei een nichtje van mij het bij toeval, dat ik zo minder emotioneel reageerde als de rest van de familie......tja dat soort gevoelens en emoties laat ik nog steeds niet toe......
Pas geleden overleed een familie lid en toen zei een nichtje van mij het bij toeval, dat ik zo minder emotioneel reageerde als de rest van de familie......tja dat soort gevoelens en emoties laat ik nog steeds niet toe......
maandag 31 mei 2010 om 16:15
ik heb geen ouder verloren, maar wel een verbroken relatie relatie gehad waardoor ik merkte dat ik vast zat in mijn gevoel.
Mijn therapeut heeft mij juist heel erg geholpen om op een veilige manier bij mijn gevoel te komen. Ik was ook doodsbang om weer te gaan voelen. Gesprekken met vriendinnen hebben mij ook heel erg geholpen maar daarbij was ik toch telkens nog bang om mijn gevoelens de vrije loop te laten. Bij mijn therapeut durfde ik dat wel omdat ik erop vertrouwde dat zij me zou kunnen helpen als ik zou "verdrinken" in mijn nare gevoelens.
Ik heb bij haar (gelukkig!!!) heel veel kunnen en durven huilen.
Mijn therapeut heeft mij juist heel erg geholpen om op een veilige manier bij mijn gevoel te komen. Ik was ook doodsbang om weer te gaan voelen. Gesprekken met vriendinnen hebben mij ook heel erg geholpen maar daarbij was ik toch telkens nog bang om mijn gevoelens de vrije loop te laten. Bij mijn therapeut durfde ik dat wel omdat ik erop vertrouwde dat zij me zou kunnen helpen als ik zou "verdrinken" in mijn nare gevoelens.
Ik heb bij haar (gelukkig!!!) heel veel kunnen en durven huilen.
maandag 31 mei 2010 om 16:36
@soepkippie, en ik heb mijn gevoel vaak omschreven alsof mijn vriend was doodgegaan. (hele nare breakup gehad)
Het is een verschrikkelijk gevoel.... dat eenzame gevoel.
Ik heb overigens nooit het idee gehad dat ik een muurtje om me heen had, maar ik voelde me wel vast zitten. Waarin? Op wat voor manier? Dat weet ik eigenlijk niet eens..... maar ik zat vast.....
ik wilde huilen; kon ik niet.
ik wilde blij zijn; kon ik niet.
ik wilde zoveel; maar kon het allemaal niet.
Door naar een therapeut te gaan kwam ik wel bij mijn gevoel. Zij kunnen je daar echt goed bij helpen. Ik heb daar echt veel en hard zitten huilen!
En voelde me iedere keer als ik daar weg ging vreselijk opgelucht.
Echt; ik kan het je zo aanraden!
Het is een verschrikkelijk gevoel.... dat eenzame gevoel.
Ik heb overigens nooit het idee gehad dat ik een muurtje om me heen had, maar ik voelde me wel vast zitten. Waarin? Op wat voor manier? Dat weet ik eigenlijk niet eens..... maar ik zat vast.....
ik wilde huilen; kon ik niet.
ik wilde blij zijn; kon ik niet.
ik wilde zoveel; maar kon het allemaal niet.
Door naar een therapeut te gaan kwam ik wel bij mijn gevoel. Zij kunnen je daar echt goed bij helpen. Ik heb daar echt veel en hard zitten huilen!
En voelde me iedere keer als ik daar weg ging vreselijk opgelucht.
Echt; ik kan het je zo aanraden!
maandag 31 mei 2010 om 16:50
Ben het helemaal met Star10 eens, een therapeut helpt je echt om de dingen te verwerken en bij je gevoel te komen.
Ik vond het ook eng om de stap te nemen en naar een therapeut te gaan en stelde het steeds uit. Maar ik ben nog iedere dag blij dat ik het gedaan heb. Niet bang zijn... het is alleen maar goed:)
Ik vond het ook eng om de stap te nemen en naar een therapeut te gaan en stelde het steeds uit. Maar ik ben nog iedere dag blij dat ik het gedaan heb. Niet bang zijn... het is alleen maar goed:)
maandag 31 mei 2010 om 16:56
Ben het eens met de rest; ga naar een psycholoog, hij of zij kan je een duw in de rug geven om erover te gaan praten. Stop het niet weg, dan wordt het verwerkingsproces alleen maar langer, en zwaarder.
Heb zelf een sterfgeval heel lang weggedrukt in m'n hoofd, gedaan alsof het niet gebeurd was. Na 5 jaar het eindelijk een plek kunnen geven, natuurlijk nog steeds moeilijke momenten...maar ik kan nu ook met een glimlach aan die persoon terugdenken.
Heb zelf een sterfgeval heel lang weggedrukt in m'n hoofd, gedaan alsof het niet gebeurd was. Na 5 jaar het eindelijk een plek kunnen geven, natuurlijk nog steeds moeilijke momenten...maar ik kan nu ook met een glimlach aan die persoon terugdenken.
maandag 31 mei 2010 om 17:00
Ik herken het wel. Mijn moeder is 3,5jr terug overleden en ik moest sterk zijn voor anderen. Ook op de dag zelf dat ze is overleden heb ik niet gehuild maar mijn broers en mijn vader bijgestaan. Heb zelfs mijn moeder nog opgemaakt toen ze in haar kist lag.
Nadat mijn moeder is overleden heb ik mij aangemeld voor rouwverwerking, omdat ik niet aan het rouwen was en maar keihard doorging. Dit heeft mij wel geholpen. Misschien is dit ook wat voor jou?
Nadat mijn moeder is overleden heb ik mij aangemeld voor rouwverwerking, omdat ik niet aan het rouwen was en maar keihard doorging. Dit heeft mij wel geholpen. Misschien is dit ook wat voor jou?
maandag 31 mei 2010 om 17:07
ok iedereen is het duidelijk eens... Op zich ben ik het ook wel met jullie eens, dus ik zal toch actief op zoek gaan naar hulp.
nevermindme ik vond ook dat ik sterk moest zijn voor anderen, maar ik vrees dat dat idee een beetje uit de hand is gelopen. Ik heb me nooit echt verdiept in specifieke rouwverwerking. Is neem ik aan hetzelfde idee als gewoon therapie?
Wat ik ook merk is dat ik nu al een tijdje gewoon doorga en dat ik het idee heb dat het raar is als ik opeens alsnog verdrietig word. Weet dat het onzin is, maar toch voel ik dat zo.
nevermindme ik vond ook dat ik sterk moest zijn voor anderen, maar ik vrees dat dat idee een beetje uit de hand is gelopen. Ik heb me nooit echt verdiept in specifieke rouwverwerking. Is neem ik aan hetzelfde idee als gewoon therapie?
Wat ik ook merk is dat ik nu al een tijdje gewoon doorga en dat ik het idee heb dat het raar is als ik opeens alsnog verdrietig word. Weet dat het onzin is, maar toch voel ik dat zo.
maandag 31 mei 2010 om 17:27
ik denk je al een hele tijd verdrietig bent..... en niet nu pas. Alleen was het nodig dat je dat verdriet even parkeerde. Je moest door.... je moest dingen regelen.... je moest voor anderen zorgen (waarvan jij het idee had dat zij jouw zorg nu even harder nodig hadden).
Maar kennelijk breekt er nu een rustigere periode aan, iig in je hoofd. Waardoor je nu merkt dat je last krijgt van die muur, zoals jij het noemt.
Heel normaal hoor..... als je iets meer over rouwverwerking gaat lezen zie je dat er een aantal stappen bij horen.
Ontkenning, boosheid, marchanderen, depressie en acceptatie. Deze fases kunnen heel gemakkelijk door elkaar lopen maar over het algemeen vormen ze een chronologische lijn.
En nu lijkt het voor jou tijd te zijn voor de "depressie"fase (de fase die hoort bij het verdrietige gevoel), maar je overlevingsmechanisme voor de laatste maanden zit daarbij nog een beetje dwars.
Het is dus echt niet vreemd dat je 'nu pas' verdrietig wordt.
Maar kennelijk breekt er nu een rustigere periode aan, iig in je hoofd. Waardoor je nu merkt dat je last krijgt van die muur, zoals jij het noemt.
Heel normaal hoor..... als je iets meer over rouwverwerking gaat lezen zie je dat er een aantal stappen bij horen.
Ontkenning, boosheid, marchanderen, depressie en acceptatie. Deze fases kunnen heel gemakkelijk door elkaar lopen maar over het algemeen vormen ze een chronologische lijn.
En nu lijkt het voor jou tijd te zijn voor de "depressie"fase (de fase die hoort bij het verdrietige gevoel), maar je overlevingsmechanisme voor de laatste maanden zit daarbij nog een beetje dwars.
Het is dus echt niet vreemd dat je 'nu pas' verdrietig wordt.
dinsdag 1 juni 2010 om 01:51
Goh, wat herkenbaar allemaal. Heb dan wel geen ouder die overleden is maar heb heel veel nare en heftige dingen mee gemaakt in mijn jeugd. Dus een muur om mij heen gebouwd want ik moest door. Terwijl ik ouder werd ook nog veel mee gemaakt....ongepland zwanger, met relatie jaar uit elkaar, schoonmoeder overleden, kids vaak heel ziek en ga zo maar door....en die vervelende dingen gaan nog steeds door, hebben zoveel pech. Ik ging door omdat het moest en de muur werd steeds hoger. Emoties liet ik ook aan niemand zien...alleen aan mijn man, die dus vaak de volle laag krijgt van alle emoties.
Zit nu al een aantal weken thuis met een burn out en ik ben heel veel gaan denken, denken en denken. Loop weer tegen heel veel dingen aan en vanavond is de bom gebarsten. Ben helemaal door het lint gegaan. Komt er nu dus allemaal heel heftig uit.
Ik loop al bij een psycholoog sinds kort, maar het duurt me allemaal te lang. Zit te wachten tot ik bij de definitieve behandeling terecht kan en dat duurt een paar maanden. Dus tussendoor gesprekken met de psycholoog als overbrugging.
Ik zou als ik jou was ook hulp zoeken. Anders komt het er straks ook heel heftig uit, net als bij mij vanavond. En dat is niet fijn.
Zit nu al een aantal weken thuis met een burn out en ik ben heel veel gaan denken, denken en denken. Loop weer tegen heel veel dingen aan en vanavond is de bom gebarsten. Ben helemaal door het lint gegaan. Komt er nu dus allemaal heel heftig uit.
Ik loop al bij een psycholoog sinds kort, maar het duurt me allemaal te lang. Zit te wachten tot ik bij de definitieve behandeling terecht kan en dat duurt een paar maanden. Dus tussendoor gesprekken met de psycholoog als overbrugging.
Ik zou als ik jou was ook hulp zoeken. Anders komt het er straks ook heel heftig uit, net als bij mij vanavond. En dat is niet fijn.
donderdag 3 juni 2010 om 10:33
Klinkt erg herkenbaar, het lastige ervan is juist dat het niet mogelijk is om de muur door anderen te laten doorbreken.
Verstandig is misschien om er eerst eens met een goede/beste vriendin over te praten, je tegen eerst deze ene persoon iets open te stellen. Die persoon beschaamt dit (hopelijk) niet, waardoor je ziet dat een muur niet altijd nodig is.
Zo stapje voor stapje en in sommige gevallen is een muurtje ook best handig toch?
Verstandig is misschien om er eerst eens met een goede/beste vriendin over te praten, je tegen eerst deze ene persoon iets open te stellen. Die persoon beschaamt dit (hopelijk) niet, waardoor je ziet dat een muur niet altijd nodig is.
Zo stapje voor stapje en in sommige gevallen is een muurtje ook best handig toch?
