Nieuw jaar, nieuw topic. Op naar 2019!

Bijna precies een jaar geleden opende ik hier mijn eerste topic.
In augustus 2016 ging ik naar de huisarts ivm een rare harde plek net onder mijn ribben. Nog geen 5 uur later kreeg ik te horen dat ik uitgezaaide kanker had en ben ik de medische molen ingegaan. Binnen een week was duidelijk dat ik darmkanker had, met een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en dat, als ik direct aan de chemo had, ik een kans had van minder dan 10% dat het nog te behandelen was en ik dit zou overleven. Op de dag van die uitslag brak ik en opende ik hier een topic. Met een best bizarre titel voor iemand die in het echte leven niets van knuffels (en vooral niet van vreemden) moet hebben
Voor iedereen die dat niet gelezen heeft: nee, het wonder heeft niet plaatsgevonden. Wel een kleiner wonder: ik ben er nog steeds en naar omstandigheden in redelijke goede gezondheid.
Het afgelopen jaar heb ik hier uitgehuild, gekankerd op de situatie en na elke nieuwe scan opgelucht verteld hoe ontzettend goed ik blijk te zijn in kanker hebben. En jullie als uitlaadklep gebruikt voor de frustraties die het oplevert als je de ene dag nog een gewone vrouw van 35 bent, moeder van 2 kinderen, een leuke baan met de ambitie nog flink hoger te komen, net een huis gekocht (de oplevering had nog niet eens plaatsgevonden) en de volgende dag een patient bent met een levensverwachting van 'misschien 2 jaar'. Wat er dan door je heen gaat is eigenlijk niet te beschrijven, dus dat ga ik hier ook niet doen.

Anyway, ik ben zo goed in kanker hebben dat het vorige topic volgeschreven is! Hier zal ik dus vrolijk en soms minder vrolijk, verder gaan. Doel is om ook 2019 te halen!

Ik ben thuis en bloed nauwelijks nu.
Even geen puf om hele verhaal te typen, sorry.

Lig nu klaarwakker in bed, dus zal proberen het hele verhaal te doen. Hoofd tolt wel nog steeds een beetje, dus ben misschien beetje warrig.

Plan was dus voor vandaag:
1. Curetage om bloeden nu te stoppen.
2. Dichtbranden gehele baarmoederbinnenkant zodat slijmvlies niet weer zo zou gaan groeien en we dit voorkomen.
3. Spiraaltje plaatsen voor extra zekerheid omdat plan 2 bij vrouwen onder de 50 soms toch niet goed werkt.
Dat hele overgsngsverhaal hoefde dan niet.
Klonk als een goed plan vond ik!
Gyn die ging opereren gisteren gesproken, had hem vorig jaar ook gesproken en was aardige man. Had er dus ook echt vertrouwen in.
Ik moest me vanochtend om 10.15 melden en mocht dan in principe s middags weer naar huis.

Wij kwamen om 10 uur aan, verwarring alom want ik was pas om half 2 ingepland. Dus waarom was ik zo vroeg???
Intake bij verpleegster die op zo’n irritant vragende toon zei dat het heel erg was dat ik kanker had en dAn ook nog dit erbij....
Maar goed, zij regelde wel dat ik toch al om 11 uur mocht.

Nog grapjes gemaakt met anesthesist dat ik blijkbaar een vip-kussen had gekregen (lag ook echt lekker!) en met gyn dat ik me niet opgelaten hoefde te voelen omdat hij wel vaker vieze broekjes uittrok.

Voelde me na operatie eigenlijk ook meteen ok, geen pijn, wel heel moe en kon ogen lang niet open doen maar hoorde wel alles.
Ben op kamertje gelegd (13 uur), man is gebeld en heb toen nog paar uur geslapen.
Controles gedaan door verpleegster en langzaam wakker geworden en jullie laten weten dat alles prima ging.
Ons even verbaasd dat we nog geen arts hadden gezien, maar het leek ons niet onlogisch dat hij pas eind van de middag kwam als hij een ronde deed langs al zijn patiënten van die dag. Dus rustig afgewacht.
Om 5 uur heeft man even hoofd buiten deur gestoken om het toch maar even te vragen en verpleegster zei dat ze zo kwam. Ze kwam niet, maar er kwam wel eten, dus we waren zo een half uur verder. Half 6 gebeld en toen kwam er een nieuwe verpleegster binnen “hoi, ik ben naam de nachtverpleegster, wat kan ik voor jullie doen?”. Wij dus een beetje verbaasd: “nou, wij vroegen ons af wanneer de arts ons komt vertellen dat de operatie gelukt is (daar gingen we vanuit, want anders zouden ze toch echt al wel langs zijn geweest?) en dat we naar huis mogen.” Zij verbaasd: “ ik denk niet dat u vandaag al naar huis mag, hoe laat bent u geopereerd?”. Nou, zij schrok dus toen we zeiden dat ik daar al sinds 1 uur lag.
Zij is gaan bellen en rond 6 uur stond er een nog niet eerder bekende gyn. Zij wist alles te vertellen over de operatie (had ze duidelijk net gelezen) maar geen enkele vraag over hoe nu verder te beantwoorden. En zij vond het heel vervelend dat de opererende gyn s middags naar een ander ziekenhuis moest en de overdracht naar haar niet goed had gedaan (hè, afschuiven, dat hebben we eerder gehoord bij de gyn afdeling).
Ze vond de operatie ook helemaal niet mislukt, want dr curetage (plan 1) was gebeurd en de spiraal (plan 3) was geplaatst. Maar ja, plan 2, het voorkomen dat plan 1 over een maand weer kan worden uitgevoerd, dus niet!

Wat het plan dan nu wel was en welke medicijnen ik wel en niet moest slikken waren goede vragen en over dat laatste ging ze bellen. Voor dat eerste ging ze regelen dat er met spoed een afspraak voor over 2 weken werd ingepland. (Toen te verbijsterd, maar iets klopt er niet aan deze zin hè?)

Zij bellen, esmya hoeft niet meer want daarvoor had ik nu dat spiraaltje. (Goh, waarom was dat geen alternatief toen ik jankend bij de poli stond dat ik incontinent was geworden van die esmya?)
En over een half jaar wisten we of dat voldoende zou werken. Toen werd (inmiddels ook uitgehongerde) man echt pissig. Half jaar is best lang in mijn situatie.

Man vroeg nog naar de medicijnen die ik vorige keer nog extra had gekregen om het bloeden direct te stoppen en of dat nu een optie was. Ja, welke waren dat? Weet ik veel, jij bent arts en hebt een computer bij je!
Nou ja, dat kon wel. Zij zou ze voorschrijven en dan moest ik zelf maar zien of en hoeveel ik er van innam. Ik mag er max 3 keer 4 per dag.
(Heb er 100 meegekregen bij apotheek plus een herhalingsrecept )
Op de vraag waarom ik dit dan niet 2 weken geleden, toen ik belde met “ik werd wakker in een plas bloed en het stroomt er uit”, nietkon krijgen wist ze ook geen antwoord.

Uiteindelijk waren we dus 8 uur thuis (we wonen 17 minuten rijden van het ziekenhuis af). Bezorgde jongens verteld dat de artsen de operatie zo vaak hadden uitgevoerd dat ze vergeten waren dat ze dat ook bij mamma hadden gedaan. Daar konden zij wel om lachen en zijn toen lekker gaan slapen.

Heb besloten dat als ze morgen bellen ik voor maandag een fysieke afspraak op de poli eis en dat als ze niet bellen (want dat spoed ken ik inmiddels) ik of man maandag bel en dat eis.

Mij ook niet hima, dat is het ergste....

Net boos gebeld.
Maandagmiddag een telefonische afspraak en donderdagochtend een fysieke.
Beide met de gyn die geopereerd heeft.

Nu maar proberen het los te laten en ontspannen.