Nutteloosheid, weinig plezier in het leven

spell68 schreef: ↑

06-08-2018 11:37

ik weet niet niet, maar ik heb altijd heel sterke emoties als ik zie dat bijv een babybeertje mishandeld wordt of graatmager in een kooi zit, maar bij mensenbaby's heb ik dat totaal niet. Daar word ik niet warm of koud van. Ik heb veel meer met dieren dan met mensen. Raar hè?

spell68 schreef: ↑

07-08-2018 22:13

Ik vind het overigens opvallend dat er zoveel Introverte voelers in dit topic reageren.

Zouden die types dan van nature een gevoel van zinloosheid ervaren en zou dat komen, omdat ze vaak niet begrepen worden en het idee hebben dat ze zich niet volledig kunnen ontplooien?

ñuca schreef: ↑

08-08-2018 12:30

Tja, daar zitten we dan maar mooi mee.




Het laatste. Ik ben perfectionist in de zin van dat ik het altijd iedereen naar de zin wil maken. Ik wil bij ieder afzonderlijk mens zijn wat en wie diegene leuk vindt, en precies dat doen wat zij op dat moment wensen/nodig hebben. (wat ik overigens waarschijnlijk voor een groot deel zelf invul)
Dat lukt natuurlijk nooit en daarom vind ik vaak dat ik niet voldoe.
Het gebeurt mij ook veel dat ik iets vanuit mezelf niet leuk vind/niet wil doen, maar dat dan zelf niet accepteer. Dus ik wil het wel willen. Zodat ik leuker ben voor iedereen, inclusief mijzelf.

Tegenstrijdig is ook hoe ik mijn vrije tijd door wil brengen. Ik kom er vaak niet uit of ik nou wel of niet actief iets wil gaan doen. Als ik een dag van huis ben heb ik het vreemde idee dat ik 'mijn' tijd dan kwijt ben. Blijf ik echter thuis dan weet ik niet goed wat ik dan met die tijd aan moet.

edit: vergeet ik nog datgene waar ik het meest last van heb: zowel de behoefte aan vastigheid en routine, als de behoefte om vrij te zijn en alles na een tijd weer om te gooien zit in mij. En dat gaat niet altijd samen.

Levade schreef: ↑

10-08-2018 17:15

Ik denk dat het een combinatie is van meerdere factoren. Introverte mensen zoeken meestal ook de rust op wat weer mogelijkheden geeft om in je eigen gedachten te verdwijnen.
Ook kan het op bijvoorbeeld het werk voorkomen dat je niet boven de extraverte karakters uit komt.
Het heeft mij in ieder geval best veel energie/moeite gekost om op mijn werk mijn ‘mannetje’ te staan. Maar ik zit wel in een aparte wereld moet ik toegeven.

Daarbij denk ik dat als extravert en het energie krijgen van mensen/sociale bezigheden het wat makkelijker is om je tijd door te komen zonder te veel alleen met je gedachten te zijn. Tenslotte wanneer ik veel onderweg ben en thuis alleen mijn bed raak gaat het stiekem ook veel beter met al dat ‘overdenken’. Een drukke baan is daarom ook goed voor mij, ook al kan ik er soms echt uitgeput van raken.

Ik ben na het overlijden van mijn opa het leven als nutteloos gaan zien. Hij had jaren hard gewerkt, werd vlak na zijn pensioen ernstig ziek en overleed binnen een paar maanden. Toen begon ik met roepen dat het leven toch geen zin heeft want wat brengt het je? Talloze discussies met docenten gehad.

Tevens heb ik een rationele/nuchtere kant en ben ik daarnaast een ontzettend gevoelsmens. En soms botst dat binnenin. Ik kan heel veel rationeel gezien verklaren, situaties objectief zien, maar mijn hart kan het er totaal mee oneens zijn.

Op dit moment gaat echt alles de goede richting op, er komen droomwensen uit, ik kan en wil gaan knallen. Maar ik heb me nog nooit zo klote gevoelt... verstandelijk gezien slaat het nergens op..

spell68 schreef: ↑

15-08-2018 20:47

Er is wel een aantal type introverten. Wij hebben één INFP en die heeft echt moeite zich staande te houden in ons team. Dat heeft verschillende redenen denk ik. ten eerste is ze een grijze muis waardoor ze niet echt zichtbaar is. Ten tweede werkt ze op een financiële afdeling en dat is niet de juiste plaats voor iemand die reageert uit gevoel. En als ze zich al een keer uit dan komt het compleet onnatuurlijk over. Deels zal dat ook zijn, omdat ze thuis met 5 oudere broers volledig werd ondergesneeuwd. Ik denk dat ze zich heel kwetsbaar voelt.

Ze is ook de enige, waarbij ik oplet op wat ik zeg. Ik als introverte denker, heb totaal geen moeite me staande te houden, ook niet bij extraverten. Al mijn introverte denkende vrienden hebben dat niet trouwens. Die houden zich ook niet zo bezig met de zin van het leven. Die zijn vnl bezig met het denken in ideeën, mogelijkheden en oplossingen. Jezelf klote voelen dat kennen we eigenlijk ook niet. Je ziet ze hier ook niet echt in dit topic, daarom refereerde ik ook aan introverte voelers.

Hoe heb je het voor elkaar gekregen je mannetje te staan? Of heb je het gevoel dat je nu je mannetje nu staat?

Toen je die gesprekken had met die docenten, reageerden zij toen vooral vanuit hun ratio en hoe voelde je je toen. Het lijkt me dat wanneer je talloze gesprekken hebt gehad jullie niet tot elkaar doordrongen, dus ik kan me voorstellen dat je je erg onbegrepen voelde.

Ik zou dat graag eens een dag willen ervaren: ratio en gevoel tegelijk hebben. Ik ken dat namelijk niet.

Kun je dan ook toelichten waarom je je precies klote voelt of is dat gewoon een gevoel dat los staat van een reden? Hopelijk duurt het niet te lang, want het zou wel leuk zijn dat je ook een beetje van je successen kunt genieten.

spell68 schreef: ↑

15-08-2018 19:54

En weet je wat nu het hele rare is dat types als jij tot de meest egocentrische behoren. Dat klinkt misschien vreemd, omdat je in jouw beleving zo bezig bent met het anderen naar de zin maken. Maar dat gedrag komt eigenlijk voort uit jouw eigen morele standaard van wat jij vindt dat anderen nodig hebben en niet zozeer uit wat die anderen daadwerkelijk nodig hebben. En, omdat je constant moet spiegelen aan je eigen morele standaard ben je voornamelijk met jouw eigen gevoel bezig. Dit wil overigens niet zeggen dat je niet daadwerkelijk iets om die mensen geeft.

ñuca schreef: ↑

17-08-2018 11:39

Mijn behoefte aan vrijheid is trouwens ook een van de redenen waarom ik maar heel weinig mensen om me heen heb. Een vriendschap met iemand die wekelijks of zelfs dagelijks contact wil hebben ervaar ik als enorm benauwend.

Lid zijn ergens van, of een cursus volgen zie ik ook al heel snel als een belastende verplichting, want wekelijks ergens heen moeten/er thuis nog wat voor moeten doen. Ik wil mijn tijd open houden om een of andere reden. Ik snap dat zelf niet zo heel goed. Het heeft wel te maken met dat ik me snel druk maak over hoe ik me aan anderen kan aanpassen. En dat mensen en ervaringen vaak niet voldoen aan mijn verwachtingen. Maar er is nog iets naast, een onwil om mijn persoonlijke tijd met iets of iemand te delen. Terwijl ik vervolgens prima in staat ben helemaal niets met die tijd te doen.

ñuca schreef: ↑

19-08-2018 15:45

Vaak kan ik er ook wel tegen, het wordt alleen lastig als ik dat soort dagen/periodes als enorm leeg en eenzaam ga ervaren. Maar goed, daar heb ik het al uitgebreid over gehad, laat ik niet in een cirkeltje gaan praten.
Het forum is voor mij wel een dagelijkse bezigheid, ik lees veel meer dan ik post. En inderdaad, hier zie ik dat ik niet de enige ben die geen druk sociaal leven heeft en vaak het liefst alleen is. In het dagelijkse leven kom ik dat soort mensen natuurlijk niet tegen, want die zitten net als ik thuis te cocoonen
Misschien raak ik het onrustige gevoel nog kwijt. Als 68 je geboortejaar is ben je 7 jaar ouder dan ik, misschien heb ik tegen die tijd wel geleerd mezelf volledig te accepteren. Maar daarnaast ben jij ook een man, dus hormonen spelen bij jou niet zo'n rol. Ik ben zelf heel benieuwd hoe ik in mijn vel zal zitten na de overgang (die nu nog moet beginnen)