Nutteloosheid, weinig plezier in het leven

Om te beginnen heb ik al het gevoel te leven in bonustijd. Mijn beide ouders zijn als 40er overleden. Ik ben de leeftijd van mijn vader al voorbij en ben helemaal gezond, in tegenstelling tot mijn moeder die op deze leeftijd een terminale ziekte had.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.

Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.

Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.

Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.

Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.

Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.

Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.

Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.