Psyche
alle pijlers
Nutteloosheid, weinig plezier in het leven
dinsdag 17 juli 2018 om 17:41
Om te beginnen heb ik al het gevoel te leven in bonustijd. Mijn beide ouders zijn als 40er overleden. Ik ben de leeftijd van mijn vader al voorbij en ben helemaal gezond, in tegenstelling tot mijn moeder die op deze leeftijd een terminale ziekte had.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
dinsdag 17 juli 2018 om 19:00
Het stuk over vriendschappen herken ik heel erg. Liever 1 op 1 contacten. Dat wil zeggen 1 persoon tegelijk. Vind het wel fijn om meer vriendschappen te hebben zodat ik kan kiezen. Mijn keus is alleen al jaren erg beperkt. In mijn kindertijd had ik meer mensen om mee af te spreken. Ik maak moeilijk contact, voel niet snel een klik met mensen. Andere interesses en dan lopen de gesprekken gauw dood. Kan dan moeilijk mijn aandacht erbij houden. Wel een tijd op hobbycursussen en clubjes gegaan. Met als bijbedoeling vriendschappen met gelijkgestemden te ontwikkelen. Dat laatste werd geen succes. Ik voelde geen band met die mensen. Dingen gaan voor mij ook gauw als verplichting voelen. Denk vaker: Pfffff nou moet ik weer weg. In plaats van: Yes ik heb er zin in. Al zit ik nu 5 jaar op badminton. Wat ik zo relaxt vind daar is dat je heel de avond terecht kunt. Niet op een vaste tijd moeten beginnen. Meestal is het leuk als ik er eenmaal ben. Soms mwah. Maar na (ruim) een uur heb ik het gezien. Ik ben een single van 33 jaar. Nooit een echte relatie gehad. Echt iets voelen voor iemand op die manier dat ken ik niet.
Het leven vind ik ook nutteloos. Je wordt geboren, moet al van jongs af aan allerlei eisen voldoen. Iets van je leven maken, je best doen voor van alles, positief blijven. Toch ga je dood. Waar doe je het dan voor? En dan heb ik het nog niet over natuurrampen, hongersnood enz. Naar mijn idee ben ik te gevoelig voor deze wereld. Zowel fysiek als mentaal. Al ben ik bijna nooit ziek. Maar alles komt harder binnen. Als huisdier geboren worden lijkt me een stuk relaxter. Mits goed verzorgd natuurlijk. Zou best een kat willen zijn.
Het leven vind ik ook nutteloos. Je wordt geboren, moet al van jongs af aan allerlei eisen voldoen. Iets van je leven maken, je best doen voor van alles, positief blijven. Toch ga je dood. Waar doe je het dan voor? En dan heb ik het nog niet over natuurrampen, hongersnood enz. Naar mijn idee ben ik te gevoelig voor deze wereld. Zowel fysiek als mentaal. Al ben ik bijna nooit ziek. Maar alles komt harder binnen. Als huisdier geboren worden lijkt me een stuk relaxter. Mits goed verzorgd natuurlijk. Zou best een kat willen zijn.
hondenmens wijzigde dit bericht op 17-07-2018 19:12
8.51% gewijzigd
dinsdag 17 juli 2018 om 19:13
Ja lijkt me ook.
Je mindset is deprimerend, er kan dus sprake zijn van verborgen depressie.
Je kan het leven namelijk ook als uitdaging zien om er iets heel moois van te maken /in te zien.
Op welke manier, is jouw persoonlijke ontdekkingsweg,die je nog kan exploreren zolang je leeft. Daar is die tijd dus voor
Kan spiritueel zijn, of artistiek, onderzoekend of experimenterend.
Een cursus /sport/ reis/mensen buiten je comfortzone kan verfrissend zijn.
Het leven biedt namelijk meer dan alleen jouw eigen gedachten erover.
Volgens mij zit je vast in je mind-set (dat het leven geen zin heeft, dat je je identificeert met het overleden zijn van je ouders etc). Zo te lezen is dat geen gelukzalige mindset, ga op zoek naar een waarbij je wel levensvreugde ervaart.
dinsdag 17 juli 2018 om 20:15
Al eens gedaan. Dan volgt er een gesprekje met maatschappelijk werk en daarna heb ik het idee dat het wel weer gaat. Ik zit ook niet constant in dit gevoel en echt depressief ben ik niet. Dat weet ik omdat ik jaren geleden wel een depressie heb gehad. Daarvoor toen AD gehad en heel wat afgepraat met/tegen een psychologe. Maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen natuurlijk.
dinsdag 17 juli 2018 om 20:22
Toen het met mij mentaal niet zo goed ging, ben ik ook per dag gaan zoeken naar 3 dingen waar ik een positief gevoel van kreeg. Door dat te noteren, sta je daar meer bij stil en kun je het ook teruglezen. Soms lijkt het of die momenten er niet zijn, maar je vergeet ze snel. Door daar meer op te focussen, ga je ze ook meer voelen en ook bewust opzoeken. Mij heeft het geholpen om oog te krijgen voor simpele dingen in een moeilijke periode en ik heb er nog steeds iets aan, al schrijf ik het niet meer op.
De app Daylio vind ik ook fijn, die gebruik ik sinds kort. Daarmee kun je je stemming koppelen aan je dagelijkse bezigheden. Voor mij is het preventief om te voorkomen dat ik terugval in somberheid. Ik denk wel dat je al inzicht moet hebben in waar jij blij van wordt en wat jou positieve energie geeft, om die goed te kunnen gebruiken. Maar voor anderen is die app misschien al prettig om inzicht te krijgen. Dat zal voor iedereen verschillend zijn. Ik vind het wel een aanrader.
De app Daylio vind ik ook fijn, die gebruik ik sinds kort. Daarmee kun je je stemming koppelen aan je dagelijkse bezigheden. Voor mij is het preventief om te voorkomen dat ik terugval in somberheid. Ik denk wel dat je al inzicht moet hebben in waar jij blij van wordt en wat jou positieve energie geeft, om die goed te kunnen gebruiken. Maar voor anderen is die app misschien al prettig om inzicht te krijgen. Dat zal voor iedereen verschillend zijn. Ik vind het wel een aanrader.
anoniem_356413 wijzigde dit bericht op 17-07-2018 20:59
0.20% gewijzigd
dinsdag 17 juli 2018 om 20:33
vivinnetje schreef: ↑17-07-2018 17:59Oei. Wat vind je partner ervan, heb je het er wel eens over? Als mijn vriend zo’n bericht op een forum zou plaatsen, zou ik me echt heel rot voelen. De liefde voor elkaar zou al genoeg moeten zijn om te willen leven?!
Ikzelf heb ook niet zoveel meer dan jij. Maar ik voel me er redelijk goed bij. Dat wil zeggen… over het algemeen ben ik vooral blij dat ik de avonden na mijn werk niet teveel dingen meer heb. En elk weekend waar geen afspraken in staan, daar kijk ik naar uit. De sociale dingen komen vooral vanuit mijn vriend, dus soms ga ik mee… en soms ook niet. Het zijn ook allemaal zijn vrienden, dus ik realiseer me ook dat ze alleen daarom met me omgaan… als onze relatie zou stuklopen, zou ik geen van hen nog zien.
Die eenzaamheid overvalt me soms. Vooral wanneer hij weg is en ik niks heb. Dan denk ik wel eens dat het best fijn zou zijn om iemand te hebben die ik kon bellen… maar als ik eerlijk ben zou ik me voor het blok gezet voelen wanneer diegene iets zou voorstellen op een moment dat ik het wel prima vind zonder afspraken.
De vraag is dus of jij in zo’n moment zit… tijdelijk jezelf alleen voelen… of is dit iets chronisch?
Wat het verhaal van je ouders betreft… ik snap dat je daar op die manier over nadenkt, maar jij bent een op zichzelf staand persoon. Als je het nuchter bekijkt, is het leven vergankelijk en niemand van weinig waarde hier… dus maak voor jezelf een leven dat voor jou waard is om te leven. Da’s ook een eigen verantwoordelijkheid.
Ja, mijn partner weet dit. Onze relatie is goed, alleen heeft hij een beetje hetzelfde probleem als ik. We kunnen elkaar er daarom wel in begrijpen, maar niet heel goed helpen. Al had het mij ook geen goed gedaan als hij bijvoorbeeld een heel extravert persoon was geweest. Ik was dan gaan proberen om me aan hem aan te passen waardoor ik over mijn grens zou gaan. De rust in de relatie doet me goed en laat me mezelf zijn. Maar dat liefde genoeg zou moeten zijn om te willen leven... ik ben er nou juist na verschillende relaties achter gekomen dat dat niet waar is. Als kind/puber, en eigenlijk nog veel langer, heb ik vastgehouden aan het idee dat ooit de grote liefde zou komen die me voor altijd gelukkig zou maken en al mijn problemen zou oplossen.
Nu weet ik dat dat niet bestaat. Een goede relatie hebben is fijn, maar geluk en tevreden zijn moet uit een basis in jezelf komen. En er is meer nodig dan een relatie daarvoor. Als ik mijn plezier in het leven ophang aan het hebben van een partner, ben ik niet heel stabiel.
Je vraagt of de eenzaamheid chronisch is. Nee ik voel het niet altijd zo. Ik ben 1 dag in de week vrij en dan meestal gewoon thuis. De ene keer kom ik de dag prima tevreden door met allerlei dingetjes, de andere keer vind ik het heel moeilijk en kan ik me echt alleen op de wereld voelen. Dat is een beetje 50-50 denk ik.
dinsdag 17 juli 2018 om 20:42
snoopylynn schreef: ↑17-07-2018 18:02Wat heb je nodig om je leven wel leuk te vinden? En wat kun je er zelf aan doen?
Zo lang ik me kan herinneren ben ik op zoek naar een bepaald gevoel, een soort passie voor iets. Soms voel ik dat wel even, met iets nieuws wat ik beleef, maar als ik er dan later naar terug ga/ het opnieuw doe voelt het niet meer hetzelfde.
Wat ik dan kan doen is steeds iets anders zoeken, maar dat vind ik nogal rusteloos. Ik heb een dubbel gevoel waar ik lastig mee om kan gaan: aan de ene kant heb ik veel rust en stabiliteit nodig, daar gedij ik goed op. Maar: dan wordt het dus saai en eentonig. En heb ik de behoefte om alles om te gooien. Waardoor ik weer van slag raak, want uit mijn comfort zone stappen voelt ook niet fijn.
Ik ben dus vaak in strijd met mezelf, en niks lijkt dan goed om te doen.
Waar nog bij komt dat heel weinig dingen mij echt enthousiast kunnen maken. En vooral enthousiast kunnen houden dus.
dinsdag 17 juli 2018 om 20:46
laverneb schreef: ↑17-07-2018 18:07Nuca, je noemt het terloops, maar de fase met kinderen die weer hun eigen weg gaan, lijkt mij een pittige. Het is een periode waarin je een grote levensvervulling achter je laat en op zoek gaat naar een andere invulling. Vaak bestaat die al deels, in de vorm van werk en sociale relaties. Jij mist ook nog het voorbeeld van ouders op die leeftijd.
Het is niet vreemd dat jij je zo voelt, maar een beetje depressief klinkt het inderdaad wel.
Het is al 3 jaar geleden dat ze het huis uit ging. Maar inderdaad weet ik nu niet heel goed hoe ik de relatie met haar moet invullen, omdat ik dat niet heb kunnen doen met mijn eigen ouders.
dinsdag 17 juli 2018 om 20:50
JackyBee schreef: ↑17-07-2018 18:08Ik herken het ook. Hetzelfde gevoel overvalt mij zo nu en dan. Ik heb niet echt tips, behalve dat ik me beter voel als ik over het algemeen goed slaap. goed eet, lekker beweeg en af en toe maling heb aan goed slapen en goed eten (eens in de paar maanden een beetje doorzakken met leuke mensen en niet weten hoe de avond gaat eindigen doet wonderen).
En misschien klinkt het hoogdravend en snobistisch (vergeef me) maar kunst en filosofie helpen echt. Aan jou de taak om uit te zoeken welke kunst en filosofie voor jou werken, dus gewoon gaan lezen en rondkijken.
Ik geloof dat ik wel filosofisch kan denken, maar ik ben niet intelligent genoeg om dat om te zetten in woorden. Klinkt gek, maar ik heb altijd moeite om over te brengen wat ik bedoel, en ook altijd het idee dat mensen het niet zien zoals ik. Dat is nogal een frustratie.
dinsdag 17 juli 2018 om 20:53
Ik schreef wel dat ik niet alles wil ophangen aan mijn partner, maar ik weet wel dat ik zonder pas echt eenzaam zou worden.
Hoe is dat bij jou? Heb je wel vrienden?
dinsdag 17 juli 2018 om 20:57
dinsdag 17 juli 2018 om 21:03
Ik heb het ook.. normaal met periodes en kom ik er wel weer uit. Nu al even last van en dieper dan normaal.
Ik heb de neiging om voor mensen/dieren te willen gaan zorgen. Sinds ik het meest dierbare ben verloren ben ik echt de zin een beetje kwijt. Terwijl eigenlijk alles op rolletjes gaat en ik ook start met omscholen naar een voor mij ‘zinvol’ beroep. Toch worstel ik me momenteel echt door de dagen heen..
Dat je het zelf zinvol moet maken snap ik. Maar ik vind ook het zogenaamd zinvolle niet zo zinvol..
Even verder lezen..
Ik heb de neiging om voor mensen/dieren te willen gaan zorgen. Sinds ik het meest dierbare ben verloren ben ik echt de zin een beetje kwijt. Terwijl eigenlijk alles op rolletjes gaat en ik ook start met omscholen naar een voor mij ‘zinvol’ beroep. Toch worstel ik me momenteel echt door de dagen heen..
Dat je het zelf zinvol moet maken snap ik. Maar ik vind ook het zogenaamd zinvolle niet zo zinvol..
Even verder lezen..
dinsdag 17 juli 2018 om 21:08
Dat vind ik een mooie kijk erop. Er zit soms alleen zo veel omheen dat je geen ruimte kan maken hiervoor. Of in mijn geval hangt er ook weer aan dat ‘wij’ al dat moois vernielen. Hoe ‘vergeet’ je dat?..FarFarAway schreef: ↑17-07-2018 18:40Ook al is het leven vrij nutteloos, je komt... je gaat... toch schep ik er veel plezier uit.
Wat mijzelf het meest plezier doet is te beseffen dat het fantastisch is om op deze 'planeet' even aanwezig te zijn geweest. Los van de ellende dat mensen kunnen veroorzaken uiteraard.
Ik geniet van reizen en het overweldigende wat de natuur te bieden heeft. Bergen, oceanen, rivieren, bossen,... heerlijk! Blij dat ik dat als vluchtige bezoeker heb mogen meemaken. Op een planeet staan is toch een unieke ervaring, niet?
Kan je geen voldoening scheppen uit de natuur op deze manier? Ooit al geprobeerd?
dinsdag 17 juli 2018 om 21:11
Dat heb ik ook. Ik kan ook wel genieten van de natuur, de grootsheid... maar wat mij neerslachtig maakt is hoe wij dit met z'n allen vernielen. Hoe wij de aarde naar de kloten helpen en ondertussen elkaar, en dieren elkaar de meest verschrikkelijke dingen aandoen.
Zoveel oneerlijkheid, onrecht en leed... ik kan daar echt heel slecht tegen.
dinsdag 17 juli 2018 om 21:15
FarFarAway schreef: ↑17-07-2018 18:40Ook al is het leven vrij nutteloos, je komt... je gaat... toch schep ik er veel plezier uit.
Wat mijzelf het meest plezier doet is te beseffen dat het fantastisch is om op deze 'planeet' even aanwezig te zijn geweest. Los van de ellende dat mensen kunnen veroorzaken uiteraard.
Ik geniet van reizen en het overweldigende wat de natuur te bieden heeft. Bergen, oceanen, rivieren, bossen,... heerlijk! Blij dat ik dat als vluchtige bezoeker heb mogen meemaken. Op een planeet staan is toch een unieke ervaring, niet?
Kan je geen voldoening scheppen uit de natuur op deze manier? Ooit al geprobeerd?
Jawel, ik kan me zeker erg gelukkig voelen in de natuur. Het is ook zeker niet zo dat ik helemaal nooit plezier heb. Ik zou het wel graag echt kunnen delen met iemand. Ik bedoel, mijn vriend houdt net als ik van berg achtig gebied en daar te fietsen. Maar ik heb veel meer rust om een tijdlang ergens te blijven terwijl hij het al snel weer heeft gezien en verder wil. Ik kan bij wijze van spreken uren bij een bergriviertje zitten kijken en daar blij van worden. Dat gevoel wil ik dan graag delen, dat hij dat ook heeft. Maar dan wil hij alweer door, of iets doen, en dan voel ik me ook op een vreemde manier eenzaam. Alsof het niet genoeg is dat ik er gewoon zelf van geniet.
.
dinsdag 17 juli 2018 om 21:15
Je hoeft het ook niet over te brengen, mag het lekker voor jezelf houden toch. Ik vind het ook moeilijk om dingen te verwoorden, doe niet eens de moeite altijd. Maar toch kan ik genieten van zaken die misschien een beetje boven mijn macht liggen omdat ik er stukjes van begrijp. Puur voor mijzelf.ñuca schreef: ↑17-07-2018 20:50Ik geloof dat ik wel filosofisch kan denken, maar ik ben niet intelligent genoeg om dat om te zetten in woorden. Klinkt gek, maar ik heb altijd moeite om over te brengen wat ik bedoel, en ook altijd het idee dat mensen het niet zien zoals ik. Dat is nogal een frustratie.
Zolang je geen boek hoeft te schrijven, hoef je niets om te zetten in woorden
dinsdag 17 juli 2018 om 21:17
Levade schreef: ↑17-07-2018 21:03Ik heb het ook.. normaal met periodes en kom ik er wel weer uit. Nu al even last van en dieper dan normaal.
Ik heb de neiging om voor mensen/dieren te willen gaan zorgen. Sinds ik het meest dierbare ben verloren ben ik echt de zin een beetje kwijt. Terwijl eigenlijk alles op rolletjes gaat en ik ook start met omscholen naar een voor mij ‘zinvol’ beroep. Toch worstel ik me momenteel echt door de dagen heen..
Dat je het zelf zinvol moet maken snap ik. Maar ik vind ook het zogenaamd zinvolle niet zo zinvol..
Even verder lezen..
Ik snap precies wat je met die zin bedoelt.
Wat is het dierbare wat je bent verloren als ik vragen mag?
dinsdag 17 juli 2018 om 21:20
JackyBee schreef: ↑17-07-2018 21:15Je hoeft het ook niet over te brengen, mag het lekker voor jezelf houden toch. Ik vind het ook moeilijk om dingen te verwoorden, doe niet eens de moeite altijd. Maar toch kan ik genieten van zaken die misschien een beetje boven mijn macht liggen omdat ik er stukjes van begrijp. Puur voor mijzelf.
Zolang je geen boek hoeft te schrijven, hoef je niets om te zetten in woorden
Ik verlang er juist naar om het wel te delen, en op die manier echt contact te maken met mensen. En begrepen te worden. Niet het gevoel dat ik alleen ben in mijn gedachten.
dinsdag 17 juli 2018 om 21:24
Dat precies! Soms sluit ik mij ook echt af voor de wereld. Geen nieuws kijken/lezen, geen tv.Lady_Day schreef: ↑17-07-2018 21:11Dat heb ik ook. Ik kan ook wel genieten van de natuur, de grootsheid... maar wat mij neerslachtig maakt is hoe wij dit met z'n allen vernielen. Hoe wij de aarde naar de kloten helpen en ondertussen elkaar, en dieren elkaar de meest verschrikkelijke dingen aandoen.
Zoveel oneerlijkheid, onrecht en leed... ik kan daar echt heel slecht tegen.
Dat we gewoon niet allemaal eerlijk en aardig tegen elkander kunnen zijn en proberen er een betere plek van te maken snap ik niet. Dat je een onschuldig dier pijn kan doen dat gaat er helemaal niet in.
Dat naast je neer kunnen leggen en gewoon je eigen leven, leven, daarin goed doen, dat lijkt niet voldoende te zijn.
Wat ik wel mooi vind, of misschien ook wel heel verdrietig, is dat er toch wel veel mensen er hetzelfde over denken. Zich ook zo voelen.
dinsdag 17 juli 2018 om 21:26
Oh, dit is exact wat ik ervaren heb. Dat je je eenzaam kunt voelen, als je met een ander bent die niet kan genieten van iets wat voor jou juist waarde heeft en daaraan voorbij gaat. En ook niet de tijd neemt om daar even bij stil te staan. Heb je dit wel eens besproken, hoe belangrijk dit voor jou is, dit soort momenten? Dat jij daar van geniet en je blij van kan voelen? Dat je dat soms even nodig hebt om daar iets langer te zijn en bij stil te staan?ñuca schreef: ↑17-07-2018 21:15Jawel, ik kan me zeker erg gelukkig voelen in de natuur. Het is ook zeker niet zo dat ik helemaal nooit plezier heb. Ik zou het wel graag echt kunnen delen met iemand. Ik bedoel, mijn vriend houdt net als ik van berg achtig gebied en daar te fietsen. Maar ik heb veel meer rust om een tijdlang ergens te blijven terwijl hij het al snel weer heeft gezien en verder wil. Ik kan bij wijze van spreken uren bij een bergriviertje zitten kijken en daar blij van worden. Dat gevoel wil ik dan graag delen, dat hij dat ook heeft. Maar dan wil hij alweer door, of iets doen, en dan voel ik me ook op een vreemde manier eenzaam. Alsof het niet genoeg is dat ik er gewoon zelf van geniet.
.
dinsdag 17 juli 2018 om 21:33
Ik ben een hondenmens o.a. omdat ik graag wandel in de natuur. Ben graag buiten en in mijn eentje voel ik me zo lopen dan. Maar mocht ik kiezen welk huisdier ik zelf wil zijn dan liever een kat. Meer vrijheid, lekker klimmen en klauteren, overal ongestraft je behoefte doen.ñuca schreef: ↑17-07-2018 20:57@hondenmens: ik lees je vaker over dit onderwerp ja. Grappig dat je zegt een kat te willen zijn terwijl je een hondenmens bent
Ik ben juist een kattenmens, en zou er ook niks op tegen hebben om af en toe eens te kunnen ruilen met mijn lieve huisdier. Hij komt erg gelukkig over
hondenmens wijzigde dit bericht op 17-07-2018 21:35
0.08% gewijzigd
dinsdag 17 juli 2018 om 21:34
Laverneb,
Jawel, hij weet dat wel. En hij geniet op zijn manier. Maar al geeft hij me de tijd, dan voel ik nog zijn onrust en ga ik toch maar weer mee. Of hij gaat dan wat anders doen en ik blijf daar, maar ja, dan ben ik dus alleen.
Maar het is niet dat hij niet snapt dat het belangrijk voor me is.
Jawel, hij weet dat wel. En hij geniet op zijn manier. Maar al geeft hij me de tijd, dan voel ik nog zijn onrust en ga ik toch maar weer mee. Of hij gaat dan wat anders doen en ik blijf daar, maar ja, dan ben ik dus alleen.
Maar het is niet dat hij niet snapt dat het belangrijk voor me is.
!
dinsdag 17 juli 2018 om 21:38
Misschien onderschat je jezelf een beetje en kan je het veel beter dan je denkt. Als je niet vaak met mensen van gedachten wisselt, is het lastig om jezelf te verwoorden. Oefening baart kunst; zal die vlieger ook hier opgaan?
