Psyche
alle pijlers
Nutteloosheid, weinig plezier in het leven
dinsdag 17 juli 2018 om 17:41
Om te beginnen heb ik al het gevoel te leven in bonustijd. Mijn beide ouders zijn als 40er overleden. Ik ben de leeftijd van mijn vader al voorbij en ben helemaal gezond, in tegenstelling tot mijn moeder die op deze leeftijd een terminale ziekte had.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
woensdag 18 juli 2018 om 20:45
Ik realiseer met trouwens wel dat ik mezelf tegenspreek. Eerst zei ik dat ik bang ben voor de dood omdat ik niet in het niets wil verdwijnen. En toch heb ik buien waarbij ik alleen nog maar wil verdwijnen.
Het is het definitief verdwijnen en nooit meer bewustzijn hebben waar ik bang voor ben. Als ik zou kunnen verdwijnen zou ik wel weer terug willen komen als ik me weer oke kan voelen.
Het is het definitief verdwijnen en nooit meer bewustzijn hebben waar ik bang voor ben. Als ik zou kunnen verdwijnen zou ik wel weer terug willen komen als ik me weer oke kan voelen.
woensdag 18 juli 2018 om 20:49
AD weiger ik ook. Al zijn er periodes dat vlak voelen mij beter lijkt dan alles zó intens voelen.
Ik las meer over natuurlijke producten om het serotonine level omhoog te krijgen. Zou het maar zo simpel zijn.
Maar je voelt je toch ook verschillend? Er zijn momenten dat je denkt dat het prima te doen is zoals het gaat. En momenten dat je wilt verdwijnen..
woensdag 18 juli 2018 om 21:01
Wat vreselijk herkenbaar allemaal.
Ik zou zo graag ergens passie voor willen hebben, ergens helemaal voor gaan. Ik heb geen echte hobby's. Wel dingen die ik leuk vind, maar vandaag vind ik dit leuk, morgen weer heel iets anders. En soms ook tijdens vind ik niets leuk.
Vermoeiend is het.
En toch denk ik dat ik het mezelf aandoe. Op een of andere manier.
Ik zou zo graag ergens passie voor willen hebben, ergens helemaal voor gaan. Ik heb geen echte hobby's. Wel dingen die ik leuk vind, maar vandaag vind ik dit leuk, morgen weer heel iets anders. En soms ook tijdens vind ik niets leuk.
Vermoeiend is het.
En toch denk ik dat ik het mezelf aandoe. Op een of andere manier.
woensdag 18 juli 2018 om 21:43
Precies hoe ik het ervaar Hoezitdit, En als het nieuwe eraf is hou ik het weer voor gezien want dan is het niet meer leuk.
Ik zoek ook vaak naar dingen die me een bepaald gevoel kunnen geven. En soms vind ik wel iets, maar als ik dezelfde situatie dan nog eens op zoek is het al niet meer hetzelfde.
Klein voorbeeld: Ik zag afgelopen weekend een akoestisch optreden op tv. Vond het zo mooi dat het me emotioneerde. Dan wil ik daarna graag nog eens dat gevoel hebben en kijk dus een paar dagen later naar een herhaling.
Vond het nog steeds mooi maar de piek was er niet meer.
Of lezen, heel af en toe vind ik een boek wat ik in 1 adem uitlees. Maar een ander boek van dezelfde schrijver doet toch niet hetzelfde voor me. Sowieso ben ik blijkbaar heel kritisch in mijn smaak qua boeken. Moet altijd zoveel moeite doen tot ik er 1 vind dat me echt boeit.
Ik zoek ook vaak naar dingen die me een bepaald gevoel kunnen geven. En soms vind ik wel iets, maar als ik dezelfde situatie dan nog eens op zoek is het al niet meer hetzelfde.
Klein voorbeeld: Ik zag afgelopen weekend een akoestisch optreden op tv. Vond het zo mooi dat het me emotioneerde. Dan wil ik daarna graag nog eens dat gevoel hebben en kijk dus een paar dagen later naar een herhaling.
Vond het nog steeds mooi maar de piek was er niet meer.
Of lezen, heel af en toe vind ik een boek wat ik in 1 adem uitlees. Maar een ander boek van dezelfde schrijver doet toch niet hetzelfde voor me. Sowieso ben ik blijkbaar heel kritisch in mijn smaak qua boeken. Moet altijd zoveel moeite doen tot ik er 1 vind dat me echt boeit.
woensdag 18 juli 2018 om 22:42
donderdag 19 juli 2018 om 08:21
Mij levert het op dat ik me tijdelijk erg gelukkig voel. Een soort high, zoals je van drugs zou krijgen (al ben ik godzijdank niet geneigd daaraan te beginnen) Dat vind ik heel nuttig voor mezelf. Maar helaas zijn er dus maar weinig dingen die me dat gevoel kunnen geven.Levade schreef: ↑18-07-2018 22:42Dat herken ik dan weer niet. Ik heb meerdere passies, alleen als mijn hoofd ‘vol’ zit kan ik ook daar niets mee. En eigenlijk moeten die passies ook een nut hebben, iets opleveren.
Met boeken herken ik het wel. Ik heb wel 1 schrijver waarvan ik alles leuk vind. Alleen dat zijn niet genoeg boeken
1 ervan is: hard naar beneden op de fiets, op een steile bergweg. Maar dat kan ik maar een paar keer per jaar doen. Of ik moet emigreren en ik denk dat dat er niet van komt. Dat is wel elke keer weer even fijn, misschien komt dat juist omdat het maar zo weinig kan. Als ik het elke dag zou doen zou het weer snel wennen en dus niet meer bijzonder zijn denk ik.
Van welke schrijver vind jij alle boeken leuk?
donderdag 19 juli 2018 om 09:02
Nuca, ik lees ook graag. Ik kan mezelf even verliezen in een boek, dan zit ik echt even in een andere wereld, heerlijk vind ik dat. Ik kan dan ook de personen uit het boek echt even missen als het uit is. Klinkt raar, maar misschien begrijp je wat ik bedoel.
Bij mij helpt AD wel tegen de scherpe randjes die ik altijd ervaren heb. Ik ben dat pas na mijn 40e gaan gebruiken, maar voor mij helpt het. Ik kan zeker ook nog genieten van veel dingen. Maar dat kan ik vooral als ik ook goed met andere emoties om ga en geen moeilijke dingen wegstop.
Muziek is ook iets wat ik heel fijn vind, ik heb verschillende afspeellijsten gemaakt die passend zijn bij verschillende stemmingen.
Wat ik vooral lastig vind, maar wat wel steeds beter lukt, is om niet te negatief te denken over mijzelf en te hard te zijn.
Ik accepteer beter hoe ik ben en of er anderen zijn die dat misschien saai vinden of wat dan ook, dat boeit me niet meer zo. Het gekke is, dat sinds ik dat kan, ik ook meer mensen om mij heen heb gekregen die meer zijn zoals ik ben.
Ik voelde me ook vaak een buitenbeentje en ik ben er achter gekomen dat ik niet zo goed gedij in groepen. Dan val ik stil.
Vandaar dat ik het lastig vond in de tijd dat ik op school zat, toen ik studeerde, op het schoolplein tussen andere moeders.
Een op een contacten gaan mij altijd beter af.
Ik accepteer beter hoe ik ben, en dat is fijn. En ik doe dingen die wel passen bij mij, dat helpt ook.
Bij mij helpt AD wel tegen de scherpe randjes die ik altijd ervaren heb. Ik ben dat pas na mijn 40e gaan gebruiken, maar voor mij helpt het. Ik kan zeker ook nog genieten van veel dingen. Maar dat kan ik vooral als ik ook goed met andere emoties om ga en geen moeilijke dingen wegstop.
Muziek is ook iets wat ik heel fijn vind, ik heb verschillende afspeellijsten gemaakt die passend zijn bij verschillende stemmingen.
Wat ik vooral lastig vind, maar wat wel steeds beter lukt, is om niet te negatief te denken over mijzelf en te hard te zijn.
Ik accepteer beter hoe ik ben en of er anderen zijn die dat misschien saai vinden of wat dan ook, dat boeit me niet meer zo. Het gekke is, dat sinds ik dat kan, ik ook meer mensen om mij heen heb gekregen die meer zijn zoals ik ben.
Ik voelde me ook vaak een buitenbeentje en ik ben er achter gekomen dat ik niet zo goed gedij in groepen. Dan val ik stil.
Vandaar dat ik het lastig vond in de tijd dat ik op school zat, toen ik studeerde, op het schoolplein tussen andere moeders.
Een op een contacten gaan mij altijd beter af.
Ik accepteer beter hoe ik ben, en dat is fijn. En ik doe dingen die wel passen bij mij, dat helpt ook.
donderdag 19 juli 2018 om 17:21
Ik ben ook geen groepsmens. Hier word wel eens aangeraden om naar NMLK te gaan, maar ik weet al van tevoren hoe het zal gaan als ik in een groep met onbekenden terecht kom. Zelfs al kennen de anderen elkaar ook niet, voor ik het weet heeft iedereen om me heen contact gelegd en blijf ik over.
Dat is niet om zielig te doen, maar gewoon mijn ervaring. Ook al vanaf school inderdaad.
Mezelf accepteren doe ik niet altijd. Ik vind mezelf vaak niet leuk genoeg en heb dagen waarop ik alles wat uit mijn mond komt stom vind. Dan weet ik ook zeker dat als ik iemand anders was, die mij tegenkwam, ik mij niet echt zou mogen. Lastige zin, hoop dat je het nog snapt.
Mijn introverte zelf vind ik ook lastig te accepteren. Heb echt het idee dat ik als extravert persoon veel meer uit het leven zou kunnen halen. Ik mis nu ook veel gezelligheid met andere mensen, gewoon omdat ik me daarvoor terugtrek. Ik kan het ook gewoon niet, zo sociaal zijn. Daar baal ik weleens van.
Dat is niet om zielig te doen, maar gewoon mijn ervaring. Ook al vanaf school inderdaad.
Mezelf accepteren doe ik niet altijd. Ik vind mezelf vaak niet leuk genoeg en heb dagen waarop ik alles wat uit mijn mond komt stom vind. Dan weet ik ook zeker dat als ik iemand anders was, die mij tegenkwam, ik mij niet echt zou mogen. Lastige zin, hoop dat je het nog snapt.
Mijn introverte zelf vind ik ook lastig te accepteren. Heb echt het idee dat ik als extravert persoon veel meer uit het leven zou kunnen halen. Ik mis nu ook veel gezelligheid met andere mensen, gewoon omdat ik me daarvoor terugtrek. Ik kan het ook gewoon niet, zo sociaal zijn. Daar baal ik weleens van.
donderdag 19 juli 2018 om 17:31
Stoppen je energie te steken in dit zwaarmoedige denken. Je bent bang voor de dood, maar als je zo denk ben je eigenlijk al dood. Sta eens stil bij wat je wil doen, echt echt WIL doen en niet bij waarvoor je denkt te MOETEN bestaan. Als jij een kinderboek wil schijven doe je dat, wil je van bil gaan met 100 mannen dan doe je dat, wil je als clown in het circus werken dan doe je dat. Wat ik wil zeggen is dat alles kan en hoe onmogelijker het lijkt hoe leuker de uitdaging vaak is.
donderdag 19 juli 2018 om 17:51
Het leven heeft doel noch nut, en dus kan je het niet fout doen of verkeerd invullen. Werkelijk niets en niemand doet er toe. Tevredenheid is een prettige emotie om mee oud te worden, en ook nog eens behoorlijk subjectief, en daarmee een keuze
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
donderdag 19 juli 2018 om 20:23
ñuca schreef: ↑18-07-2018 21:43Precies hoe ik het ervaar Hoezitdit, En als het nieuwe eraf is hou ik het weer voor gezien want dan is het niet meer leuk.
Ik zoek ook vaak naar dingen die me een bepaald gevoel kunnen geven. En soms vind ik wel iets, maar als ik dezelfde situatie dan nog eens op zoek is het al niet meer hetzelfde.
Klein voorbeeld: Ik zag afgelopen weekend een akoestisch optreden op tv. Vond het zo mooi dat het me emotioneerde. Dan wil ik daarna graag nog eens dat gevoel hebben en kijk dus een paar dagen later naar een herhaling.
Vond het nog steeds mooi maar de piek was er niet meer.
Of lezen, heel af en toe vind ik een boek wat ik in 1 adem uitlees. Maar een ander boek van dezelfde schrijver doet toch niet hetzelfde voor me. Sowieso ben ik blijkbaar heel kritisch in mijn smaak qua boeken. Moet altijd zoveel moeite doen tot ik er 1 vind dat me echt boeit.
En toch kon ik mij vroeger wel verliezen in dingen. Veel meer dan nu. Er is dus wel een tijd geweest dat ik veel meer opging in hobby's dan nu. Na verloop van tijd ging ik weer andere dingen doen, maar dan kon ik een aantal maanden wel iets erg leuk vinden.
Is het bij jou ooit anders geweest? Ging het vroeger beter of heb je dit van jongs af aan?
Ik heb het idee dat ik langzaam aan vervlakt ben. Waar ik mijzelf de schuld van geef, want ik zal wel iets verkeerd doen, denk ik dan.
donderdag 19 juli 2018 om 21:12
Het is misgegaan sinds de depressie. Die al begon op mijn 19e, dus ik ken mezelf niet echt anders als volwassene. Ik weet nog dat ik als puber nog wel heel enthousiast werd van bepaalde dingen. Maar dat is dan ook weer jeugdige onbezonnenheid natuurlijk.
donderdag 19 juli 2018 om 22:01
Iedereen is alleen met zijn gedachtes en gevoelens omdat je alleen je eigen gedachten en gevoelens kunt hebben. En toch zijn die gedachte en gevoelens bij iedereen gelijk, maar omdat iedereen alleen zijn eigen echt ervaart, denkt iedereen dat de zijne soort van uniek zijn.
Sorry voor het ietwat filosofische geneuzel en ik snap wat je bedoelt.
Misschien dat mensen die zich existentieel niet eenzaam voelen, niet de behoefte voelen om zich begrepen te voelen of dat ze weten dat de emoties bij iedereen gelijk zijn.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
donderdag 19 juli 2018 om 22:44
Dat valt te leren. Als je dat wil natuurlijk, als je liever het leven lijdzaam ondergaat is dat ook een keuze.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
vrijdag 20 juli 2018 om 10:34
Totaal niet eens met JollyRider, over "een keuze". Althans, niet je gevoel of emoties.
Ik herken me in jouw verhaal, ñuca, de somberte, Het vlakke. Ik hóór je de openingspost lezen op een lage sombere toon.
Wat mij daarna opvalt in je posts, is "Maar als ik dit doe (een hobby bijvoorbeeld), vind ik dat over een half jaar niet meer leuk." Met andere woorden: je kijkt vooruit naar wat er stráks kan gaan gebeuren. En dat "straks" is niet veel goeds.
Ik ben nu 41 en heb sinds mijn 13e te maken met depressie. Ik heb hier veel behandelingen voor gehad, variërend in intensiteit (van crisisbehandeling tot opname, deeltijd, gewone gesprekstherapie, ook bepaalde perioden zonder hulp). Een ervaringsdeskundige, dus.
Wat ik kan zeggen vanuit mijn ervaring: stop met zoeken, leg de lat ontzettend laag. Mij helpt het om geen verwachtingen te hebben, niets te moeten. Van daaruit leef ik mijn dagen. (Met "niets moeten" bedoel ik: natuurlijk zijn er dingen die moeten, zoals werk of iets rond het gezin, maar dan niet vervolgens eisen dat je daarmee gelukkig of blij bent). Ik ben mijn gevoel meer en meer gaan accepteren. Niet ontkennen.
Je ondermijnt jezelf enorm als je denkt dat als je vandaag begint met een hobby, je dat over een half jaar wellicht niet meer leuk vindt. Je schrijft over passies van andere mensen enzovoorts. Niet naar kijken, kijk naar jezelf. Hoe het voor jóu is. En dat is ook oké.
Wel moet ik zeggen dat deze zienswijze (acceptatie van je situatie, lat laag leggen) ook weer een proces is. Een paar jaar geleden zei een ervaringsdeskundige vriendin al tegen me - goed bedoeld - "Ga er maar vanuit dat dit het is." Dat het niet beter wordt. Zij kon dat toen al zo zien voor zichzelf en dat haalde de druk om beter te kunnen enorm weg.
Nu, jaren later, na intensieve opnames, probeer ik hetzelfde.
Het wordt niet anders, ik bén depressief en ik móet niks. Hoe anderen iets ervaren, het zal wel. Ik zie en voel het zoals ik het ervaar.
En wat gebeurt er? Langzaam krijg ik wat meer lucht. Want ik bekijk alles stap voor stap. Het gaat om NU. Ik kijk niet verder.
Het is ontzettend ingewikkeld, hoor. Ik merk dat mijn gevoel en gedachten niet te sturen zijn. Ik bedoel: dat je mindset niet zomaar te veranderen is... gewoon positief denken, dat soort dingen. Positieve dingen opschrijven. Heeft me alleen maar zieker gemaakt, omdat ik dat niet kon in mijn depressie. Ja, ik kon ze wel opschrijven, ik voelde het alleen niet. En dat maakte me nog verdrietiger en somberder. Dat ik wist: "Ik zou hier blij of tevreden mee moeten zijn," en goh, wat voelde ik me k*t. En logisch ook. Ik vind het zelf erg verwonderlijk dat dat wordt geadviseerd; denk positiever. Alsof je tegen iemand met een dwarslaesie zegt: "Lopen."
Nou ja. Kortom, ik zou je willen adviseren om klein te kijken. Niet ver vooruit, maar naar nu. Vandaag. Wel met een schuin oogje naar de toekomst; niet dat je in het casino al je geld gaat vergokken omdat je dat nu graag wilt
, maar ehm... het komt erop neer dat ik mezelf steeds voorhoud dat wat ik nú doe, het beste is dat ik nú kan doen. En als "het beste" nu eventjes in de schaduw onder een boom zitten is, is dat het. Niet kijken of ik dat over een half jaar nog kan (in de winter, 
). Dan vind ik wel weer iets anders.
En zo "even-dit-even-dat" ik door de dagen, lat enorm laag, acceptatie, en langzaam ontstaat er wat ruimte en lucht.
Dat wens ik jou ook.
Ik herken me in jouw verhaal, ñuca, de somberte, Het vlakke. Ik hóór je de openingspost lezen op een lage sombere toon.
Wat mij daarna opvalt in je posts, is "Maar als ik dit doe (een hobby bijvoorbeeld), vind ik dat over een half jaar niet meer leuk." Met andere woorden: je kijkt vooruit naar wat er stráks kan gaan gebeuren. En dat "straks" is niet veel goeds.
Ik ben nu 41 en heb sinds mijn 13e te maken met depressie. Ik heb hier veel behandelingen voor gehad, variërend in intensiteit (van crisisbehandeling tot opname, deeltijd, gewone gesprekstherapie, ook bepaalde perioden zonder hulp). Een ervaringsdeskundige, dus.
Wat ik kan zeggen vanuit mijn ervaring: stop met zoeken, leg de lat ontzettend laag. Mij helpt het om geen verwachtingen te hebben, niets te moeten. Van daaruit leef ik mijn dagen. (Met "niets moeten" bedoel ik: natuurlijk zijn er dingen die moeten, zoals werk of iets rond het gezin, maar dan niet vervolgens eisen dat je daarmee gelukkig of blij bent). Ik ben mijn gevoel meer en meer gaan accepteren. Niet ontkennen.
Je ondermijnt jezelf enorm als je denkt dat als je vandaag begint met een hobby, je dat over een half jaar wellicht niet meer leuk vindt. Je schrijft over passies van andere mensen enzovoorts. Niet naar kijken, kijk naar jezelf. Hoe het voor jóu is. En dat is ook oké.
Wel moet ik zeggen dat deze zienswijze (acceptatie van je situatie, lat laag leggen) ook weer een proces is. Een paar jaar geleden zei een ervaringsdeskundige vriendin al tegen me - goed bedoeld - "Ga er maar vanuit dat dit het is." Dat het niet beter wordt. Zij kon dat toen al zo zien voor zichzelf en dat haalde de druk om beter te kunnen enorm weg.
Nu, jaren later, na intensieve opnames, probeer ik hetzelfde.
Het wordt niet anders, ik bén depressief en ik móet niks. Hoe anderen iets ervaren, het zal wel. Ik zie en voel het zoals ik het ervaar.
En wat gebeurt er? Langzaam krijg ik wat meer lucht. Want ik bekijk alles stap voor stap. Het gaat om NU. Ik kijk niet verder.
Het is ontzettend ingewikkeld, hoor. Ik merk dat mijn gevoel en gedachten niet te sturen zijn. Ik bedoel: dat je mindset niet zomaar te veranderen is... gewoon positief denken, dat soort dingen. Positieve dingen opschrijven. Heeft me alleen maar zieker gemaakt, omdat ik dat niet kon in mijn depressie. Ja, ik kon ze wel opschrijven, ik voelde het alleen niet. En dat maakte me nog verdrietiger en somberder. Dat ik wist: "Ik zou hier blij of tevreden mee moeten zijn," en goh, wat voelde ik me k*t. En logisch ook. Ik vind het zelf erg verwonderlijk dat dat wordt geadviseerd; denk positiever. Alsof je tegen iemand met een dwarslaesie zegt: "Lopen."
Nou ja. Kortom, ik zou je willen adviseren om klein te kijken. Niet ver vooruit, maar naar nu. Vandaag. Wel met een schuin oogje naar de toekomst; niet dat je in het casino al je geld gaat vergokken omdat je dat nu graag wilt
, maar ehm... het komt erop neer dat ik mezelf steeds voorhoud dat wat ik nú doe, het beste is dat ik nú kan doen. En als "het beste" nu eventjes in de schaduw onder een boom zitten is, is dat het. Niet kijken of ik dat over een half jaar nog kan (in de winter, ). Dan vind ik wel weer iets anders.En zo "even-dit-even-dat" ik door de dagen, lat enorm laag, acceptatie, en langzaam ontstaat er wat ruimte en lucht.
Dat wens ik jou ook.
vrijdag 20 juli 2018 om 11:16
Grappig forumsmurf.. ik denk dat je meer op een lijn zit met JollyRider dan je denkt. Qua acceptatie met hoe de situatie is en daar (voor nu) tevreden mee zijn.
Overigens heel vervelend dat je, je al zo lang zo voelt. Acceptatie of niet, je gunt iedereen geluk.
Ik kan het nú niet, omdat de situatie daar nu gewoon nog niet naar is. Maar ik geloof dat het uiteindelijk mogelijk moet zijn. Al zal ik niet snel opgeven met streven naar beter. Eerst door de ‘rouw’ fase heen..
Overigens heel vervelend dat je, je al zo lang zo voelt. Acceptatie of niet, je gunt iedereen geluk.
Ik kan het nú niet, omdat de situatie daar nu gewoon nog niet naar is. Maar ik geloof dat het uiteindelijk mogelijk moet zijn. Al zal ik niet snel opgeven met streven naar beter. Eerst door de ‘rouw’ fase heen..
vrijdag 20 juli 2018 om 11:52
Leuk dat je dit schrijft en dat je dit opvalt.
Ik merk dat zoveel dingen heel genuanceerd liggen, ook in mijn eigen herstel.
Qua keuze: zoals ik nu mijn dagen (be)leef, stap voor stap, lat laag. Feitelijk kun je zeggen dat dat een keuze is. En toch, op een eerder moment kon ik dat niet. Mijn vriendin zei: "Het is een proces" en zo ervaar ik dat ook.
Dus keuze... zo zwartwit is het niet. Je moet er toe in staat zijn en toen ik mij veel zwarter voelde dan nu, kon ik dat echt niet. Toen was het ploegen, overleven, de emotionele pijn nauwelijks kunnen verdragen.
Ik kan niet kiezen hoe ik me voel. Bestaat dat überhaupt? Ik probeer het nu echter te accepteren zonder er al te veel in mee te gaan. Al heb ik nooit gezwelgd in medelijden. Sterker nog, ik ben heel hard geweest naar mezelf en probeer nu liever voor mijzelf te zijn. Mezelf in acht te nemen.
Ik vind het wel waardevol dat ik dat verschil duidelijk ervaar. Ik probeer mijn eigen gebruiksaanwijzing te schrijven. Volgens mij is dat een heel uitgebreide, haha.
anoniem_373170 wijzigde dit bericht op 20-07-2018 11:55
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
13.21% gewijzigd
vrijdag 20 juli 2018 om 20:51
Herkenbaar allemaalñuca schreef: ↑18-07-2018 16:28Ik heb al veel herinneringen, ben 43. Maar teruggaan naar plekken waar ik heb gewoond maakt me melancholisch, op een niet fijne manier. Dus nee, dat doe ik niet, of het moet toevallig zo uitkomen.
Kan wel in bed liggen en een bepaalde periode uit mijn leven naar voren halen en erover nadenken hoe dat ook alweer was. Er is al zoveel gebeurd in mijn leven, maar nu heb ik het idee dat er nooit meer iets zal veranderen. Dat dit het is en ik maar een beetje zo moet doorsudderen tot het eind. Beetje "is dit nu later, als je groot bent" idee.
, vooral dit stukje. En juist omdat het leven op zich nutteloos is en je, nu je er toch eenmaal bent, maar beter iets leuks voor jezelf van kunt maken, vind ik het ook zo ontzettend lastig te accepteren dat ik nou eenmaal niet zo'n levensgenieter-type ben of op zijn minst iemand die gemiddeld genomen tevreden is. Ahw, wat had ik dat graag gewild zeg, want ik kan op zich wel bedenken/zien dat het leven mooi kan zijn en er genoeg plezier te beleven valt, maar zelf vóel ik het gewoon meestal niet zo. Tot een paar jaar geleden had ik telkens nog de hoop of het geloof dat als ik maar zus of als ik maar zo zou doen, het wat zou veranderen, maar nee dus, integendeel,het lijkt alleen maar erger te worden naarmate ik ouder word.
vrijdag 20 juli 2018 om 22:20
Forumsmurf,
Ik snap wat je zegt. En ik wil even uitleggen dat wat ik zei over een hobby niet lang interessant vinden mijn ervaring is, hoe het altijd loopt. Maar het is misschien waar dat ik dat niet de reden moet laten zijn om dan maar nergens meer aan te beginnen.
Bij de dag leven kan ik eigenlijk enorm goed. Het is alleen dat als ik een slechte dag heb, er helemaal niets uit mij komt, ik me nergens anders toe in staat voel dan in huis rondhangen. Dat gecombineerd met in het nu leven is op zulke dagen echt niet fijn. Maar ik denk dat je bedoelt dat ik op zulke dagen dan ook beter kan accepteren dat ik nu eenmaal zo'n dag heb. Dat is nog wel moeilijk, want ik ben enorm veroordelend naar mezelf dat ik niet veel meer nuttige (wat is nuttig, ik weet het) dingen doe. En daarnaast wil ik natuurlijk gewoon uit het rotgevoel, wat aan mij vastgekleefd lijkt op dat soort dagen.
Moet zeggen dat het de afgelopen dagen best wel oke gaat. Ik moet ook echt eens een soort dagboek gaan bijhouden en dat vergelijken met mijn cyclus. Want er is steeds een korte perioden van ongeveer 1,5 week dat ik me redelijk goed voel, en dat is volgens tussen de ovulatie en de volgende menstruatie.
Ik weet niet of dat altijd opgaat, ga proberen om het bij te houden.
Ik snap wat je zegt. En ik wil even uitleggen dat wat ik zei over een hobby niet lang interessant vinden mijn ervaring is, hoe het altijd loopt. Maar het is misschien waar dat ik dat niet de reden moet laten zijn om dan maar nergens meer aan te beginnen.
Bij de dag leven kan ik eigenlijk enorm goed. Het is alleen dat als ik een slechte dag heb, er helemaal niets uit mij komt, ik me nergens anders toe in staat voel dan in huis rondhangen. Dat gecombineerd met in het nu leven is op zulke dagen echt niet fijn. Maar ik denk dat je bedoelt dat ik op zulke dagen dan ook beter kan accepteren dat ik nu eenmaal zo'n dag heb. Dat is nog wel moeilijk, want ik ben enorm veroordelend naar mezelf dat ik niet veel meer nuttige (wat is nuttig, ik weet het) dingen doe. En daarnaast wil ik natuurlijk gewoon uit het rotgevoel, wat aan mij vastgekleefd lijkt op dat soort dagen.
Moet zeggen dat het de afgelopen dagen best wel oke gaat. Ik moet ook echt eens een soort dagboek gaan bijhouden en dat vergelijken met mijn cyclus. Want er is steeds een korte perioden van ongeveer 1,5 week dat ik me redelijk goed voel, en dat is volgens tussen de ovulatie en de volgende menstruatie.
Ik weet niet of dat altijd opgaat, ga proberen om het bij te houden.
vrijdag 20 juli 2018 om 22:28
isa-isa,
Ja. Ooit zou er iets gebeuren of zou ik het snappen, en vanaf dat moment zou alles goed en fijn en gelukkig zijn in mijn leven.
Vooral heb ik dat gezocht in relaties. Terwijl je helemaal niet al je verwachtingen aan 1 persoon kan en mag ophangen. Dat is ook nog zoiets, sinds ik eindelijk de kinderlijke fantasie van de ultieme relatie heb losgelaten, ben ik eigenlijk ontzettend teleurgesteld. Er gaat helemaal niet zoiets gebeuren. Ik moet nog steeds mijn eigen slingers ophangen. Dus. En nu?
Mijn relatie is goed hoor, maar je kunt je dus daarnaast ook nog rot voelen. Vind het nog steeds een beetje jammer.
Ja. Ooit zou er iets gebeuren of zou ik het snappen, en vanaf dat moment zou alles goed en fijn en gelukkig zijn in mijn leven.
Vooral heb ik dat gezocht in relaties. Terwijl je helemaal niet al je verwachtingen aan 1 persoon kan en mag ophangen. Dat is ook nog zoiets, sinds ik eindelijk de kinderlijke fantasie van de ultieme relatie heb losgelaten, ben ik eigenlijk ontzettend teleurgesteld. Er gaat helemaal niet zoiets gebeuren. Ik moet nog steeds mijn eigen slingers ophangen. Dus. En nu?
Mijn relatie is goed hoor, maar je kunt je dus daarnaast ook nog rot voelen. Vind het nog steeds een beetje jammer.
zaterdag 21 juli 2018 om 08:16
ñuca schreef: ↑20-07-2018 22:20Forumsmurf,
Ik snap wat je zegt. En ik wil even uitleggen dat wat ik zei over een hobby niet lang interessant vinden mijn ervaring is, hoe het altijd loopt. Maar het is misschien waar dat ik dat niet de reden moet laten zijn om dan maar nergens meer aan te beginnen.
Bij de dag leven kan ik eigenlijk enorm goed. Het is alleen dat als ik een slechte dag heb, er helemaal niets uit mij komt, ik me nergens anders toe in staat voel dan in huis rondhangen. Dat gecombineerd met in het nu leven is op zulke dagen echt niet fijn. Maar ik denk dat je bedoelt dat ik op zulke dagen dan ook beter kan accepteren dat ik nu eenmaal zo'n dag heb. Dat is nog wel moeilijk, want ik ben enorm veroordelend naar mezelf dat ik niet veel meer nuttige (wat is nuttig, ik weet het) dingen doe. En daarnaast wil ik natuurlijk gewoon uit het rotgevoel, wat aan mij vastgekleefd lijkt op dat soort dagen.
Moet zeggen dat het de afgelopen dagen best wel oke gaat. Ik moet ook echt eens een soort dagboek gaan bijhouden en dat vergelijken met mijn cyclus. Want er is steeds een korte perioden van ongeveer 1,5 week dat ik me redelijk goed voel, en dat is volgens tussen de ovulatie en de volgende menstruatie.
Ik weet niet of dat altijd opgaat, ga proberen om het bij te houden.
Ik weet niet meer of die tip in dit topic voorbij kwam, maar een heel handige app hiervoor is Daylio. HIer kun je zonder dat het veel tijd kost invullen hoe het met je gaat, ook per activiteit, wat je maar wilt. En zo kan je misschien lijn ontdekken.
Menstruatie heeft bij mij ook redelijk wat invloed op mijn stemmingen. Kan me heel down voelen als hij eraan zit te komen. Sterker nog: door mijn stemming weet ik, ik wordt bijna ongesteld.
