Psyche
alle pijlers
Nutteloosheid, weinig plezier in het leven
dinsdag 17 juli 2018 om 17:41
Om te beginnen heb ik al het gevoel te leven in bonustijd. Mijn beide ouders zijn als 40er overleden. Ik ben de leeftijd van mijn vader al voorbij en ben helemaal gezond, in tegenstelling tot mijn moeder die op deze leeftijd een terminale ziekte had.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
dinsdag 24 juli 2018 om 19:29
Helemaal niets zeggen en dat het dan fijn is, kan ik alleen maar met mijn vriend. Met ieder ander voel ik de druk om iets zinnigs te zeggen. Ook al weet ik dat de ander dat niet nodig vindt, omdat ze dat hebben duidelijk gemaakt, het gevoel blijft. Dat moet eigenlijk echt wel eruit. Want niemand heeft daar zoveel last van als ik zelf.
woensdag 25 juli 2018 om 21:54
Hou je ook van dieren toevallig? Wij hebben sinds kort een hond (geadopteerd uit Spanje) ik vind het geweldig...
Je doet sociale contacten op zonder dat je er verder iets mee 'moet' en je krijgt er veel liefde voor terug van
Of je inzetten voor een goed doel waar je affiniteit mee hebt?
Verder zijn er ook natuurlijke supplementen die een positieve werking hebben op je geestelijke gemoed.
Je doet sociale contacten op zonder dat je er verder iets mee 'moet' en je krijgt er veel liefde voor terug van
Of je inzetten voor een goed doel waar je affiniteit mee hebt?
Verder zijn er ook natuurlijke supplementen die een positieve werking hebben op je geestelijke gemoed.
woensdag 25 juli 2018 om 22:48
Je zegt goede dingen Belgali!belgali schreef: ↑23-07-2018 11:32Je gevoel van eenzaamheid is niet positief of negatief; het is er gewoon en het is een signaal... een indicator om aan te geven hoe het met je gaat, een uitnodiging om even stil te staan en je bewust te worden van hoe het nu echt met je is, hoe je leven er uit ziet en of je nog wel echt tevreden bent met hoe die dingen eruit zien of dat het misschien tijd wordt om iets te veranderen...
Je staat nu als het ware op een crossroad waar je weer opnieuw kan bepalen hoe de rest van je pad er gaat uitzien... na het opvoeden van de kinderen, zijn er nu weer heel veel opties voor jezelf. Maar niets moet, alles mag. Doe alleen de dingen waar je oprecht plezier uithaalt - niet dingen die "horen" voor de buitenwereld. Als jij liever netflixt, dan uitgaat, dan mag dat. Als jij liever alleen gaat fietsen of met honden in het asiel gaat knuffelen, dan mag dat ook. Die tijdbesteding hoeft geen ander nuttig doel te dienen behalve jezelf fijn voelen in het moment.
donderdag 26 juli 2018 om 17:03
belgali schreef: ↑23-07-2018 11:32Je gevoel van eenzaamheid is niet positief of negatief; het is er gewoon en het is een signaal... een indicator om aan te geven hoe het met je gaat, een uitnodiging om even stil te staan en je bewust te worden van hoe het nu echt met je is, hoe je leven er uit ziet en of je nog wel echt tevreden bent met hoe die dingen eruit zien of dat het misschien tijd wordt om iets te veranderen...
Je staat nu als het ware op een crossroad waar je weer opnieuw kan bepalen hoe de rest van je pad er gaat uitzien... na het opvoeden van de kinderen, zijn er nu weer heel veel opties voor jezelf. Maar niets moet, alles mag. Doe alleen de dingen waar je oprecht plezier uithaalt - niet dingen die "horen" voor de buitenwereld. Als jij liever netflixt, dan uitgaat, dan mag dat. Als jij liever alleen gaat fietsen of met honden in het asiel gaat knuffelen, dan mag dat ook. Die tijdbesteding hoeft geen ander nuttig doel te dienen behalve jezelf fijn voelen in het moment.
Ik had nog hier niet op gereageerd, sorrie. Best moeilijk om iedereen persoonlijk antwoord te geven. Heb voor elke post ook veel tijd nodig om het 'goed' op te schrijven.
De crossroad waar je het over hebt ligt eigenlijk alweer 2 tot 3 jaar achter me. Toen mijn dochter het huis uit ging ben ik namelijk al een hele nieuwe weg ingeslagen door in een andere stad te gaan wonen en ander werk te gaan doen. Ik heb gemerkt dat ik op die verandering onbewust best heftig reageerde. Ik heb geen spijt gehad van mijn beslissing maar mijn psyche reageerde door even in een soort van rouwfase te gaan zitten over de periode die ik had afgesloten.
Ondanks dat was alles goed en dat is het nog steeds. Echt grote veranderingen zijn dus niet aan de orde. Maar in het dagelijkse leven moet ik inderdaad doen wat voor mij goed voelt. Daarbij moet ik wel zien te dealen met de buien die ik regelmatig heb, waarin ik dus gewoon niet wéét wat ik op dat moment wil en niks goed is. Ik wil dan alles tegelijk en dus niks. Moeilijk uit te leggen, denk niet dat iemand dat kan begrijpen als ze het zelf niet kennen.
donderdag 26 juli 2018 om 17:24
Daarbij moet ik wel zien te dealen met de buien die ik regelmatig heb, waarin ik dus gewoon niet wéét wat ik op dat moment wil en niks goed is. Ik wil dan alles tegelijk en dus niks. Moeilijk uit te leggen, denk niet dat iemand dat kan begrijpen als ze het zelf niet kennen.
Onrustig zoeken naar rust.
Voor mezelf sprekend, ik verloor de eenzaamheid toen ik de tijd nam om van het alleen zijn te genieten. Op het gras zitten in het zonnetje (nu niet aan te raden
), kijken en luisteren naar niets anders dan de geluiden van de wind en de vogels. Klinkt poëtisch, saai, suf of dramatisch, maar het is niets anders dan stil zitten en het over je heen laten komen. Het vergde enige oefening en de eerste paar keer duurde een kwartier erg lang.
Wat mij betreft hoef je niet steeds persoonlijk te reageren. Misschien kun je per slot van rekening niets met mijn gewauwel en dat geeft niet. Je ontdekt wel iets wat voor jou werkt.
Onrustig zoeken naar rust.
Voor mezelf sprekend, ik verloor de eenzaamheid toen ik de tijd nam om van het alleen zijn te genieten. Op het gras zitten in het zonnetje (nu niet aan te raden
), kijken en luisteren naar niets anders dan de geluiden van de wind en de vogels. Klinkt poëtisch, saai, suf of dramatisch, maar het is niets anders dan stil zitten en het over je heen laten komen. Het vergde enige oefening en de eerste paar keer duurde een kwartier erg lang. Wat mij betreft hoef je niet steeds persoonlijk te reageren. Misschien kun je per slot van rekening niets met mijn gewauwel en dat geeft niet. Je ontdekt wel iets wat voor jou werkt.
donderdag 26 juli 2018 om 17:27
En dit!
Sociale contacten opeens in overvloed. Terwijl het daar mij niet om ging, of gaat. De hond is meer dan genoeg, haar vriendjes zijn een leuke bijkomstigheid en de mensen die daarbij horen zijn soms een leuke verrassing.
donderdag 26 juli 2018 om 17:29
Geen gewauwel oakes, ik waardeer je posts 
En echt, ik kan dat waar jij het over hebt. Ik ken het zen zijn en genieten van de kleine dingen, en de tevredenheid die daaruit voortkomt.
Maar soms kan ik het ook opeens een kleine periode niet. En dan weet ik niet wat ik moet. Maar eerlijk gezegd hoop ik dat daar ooit een eind aankomt als ik eenmaal een keer door de overgang heen ben. Als mijn hormonen (mede) schuld zijn aan mijn achtbaangevoelens dan word ik misschien wel super stabiel ergens na mijn 50e
En echt, ik kan dat waar jij het over hebt. Ik ken het zen zijn en genieten van de kleine dingen, en de tevredenheid die daaruit voortkomt.
Maar soms kan ik het ook opeens een kleine periode niet. En dan weet ik niet wat ik moet. Maar eerlijk gezegd hoop ik dat daar ooit een eind aankomt als ik eenmaal een keer door de overgang heen ben. Als mijn hormonen (mede) schuld zijn aan mijn achtbaangevoelens dan word ik misschien wel super stabiel ergens na mijn 50e
donderdag 26 juli 2018 om 17:30
vrijdag 27 juli 2018 om 15:09
Je kunt eerder ook behoorlijk last hebben van hormonen!
Toen ik 38 was kreeg ik rond mijn menstruatie veel last van een downgevoel en angst. Ik ben het bij gaan houden daardoor kwam ik erachter. Ik smeer nu al een tijdje met natuurlijke progesteroncreme en dat helpt mij erg goed! Er zijn ook suplementen en vitamines die kunnen helpen.
Toen ik 38 was kreeg ik rond mijn menstruatie veel last van een downgevoel en angst. Ik ben het bij gaan houden daardoor kwam ik erachter. Ik smeer nu al een tijdje met natuurlijke progesteroncreme en dat helpt mij erg goed! Er zijn ook suplementen en vitamines die kunnen helpen.
zondag 29 juli 2018 om 14:20
Welkom dan Madrid87 en dank je 
, misschien kan dit topic ook een plaats zijn om elkaar te helpen positief te blijven denken. Voor iedereen die daar behoefte aan heeft
Hoewel ik zelf even helemaal geen energie heb vandaag. Ongesteld, dus moe moe en nog eens moe. En straks ook nog eens de 3e sociale verplichting van dit weekend. Pfff
, misschien kan dit topic ook een plaats zijn om elkaar te helpen positief te blijven denken. Voor iedereen die daar behoefte aan heeft Hoewel ik zelf even helemaal geen energie heb vandaag. Ongesteld, dus moe moe en nog eens moe. En straks ook nog eens de 3e sociale verplichting van dit weekend. Pfff
zondag 29 juli 2018 om 17:17
Wat doen jullie om de moeilijke dagen door te komen?..
Ik zou graag die algehele mindset omzetten. Genieten van het moment. Niet alles er toe moeten laten doen. Losser in het leven staan.
Ik merk overigens ook dat de week voor mijn menstruatie ik het moeilijker heb met mijn emoties. Slik ik de pil goed heb ik hier minder last van. Maar hormonen doen zeker wat.
Ik zou graag die algehele mindset omzetten. Genieten van het moment. Niet alles er toe moeten laten doen. Losser in het leven staan.
Ik merk overigens ook dat de week voor mijn menstruatie ik het moeilijker heb met mijn emoties. Slik ik de pil goed heb ik hier minder last van. Maar hormonen doen zeker wat.
zondag 29 juli 2018 om 19:01
Hormonen doen inderdaad erg veel. Wat ik doe is minder of eigenlijk geen zuivel eten. Weinig suikers. Ik voel mij daardoor stabieler. Al is de verleiding voor zoetigheid niet altijd te weerstaan.
Als ik me zo heel rot voel, zit ik mijzelf erg op de kop. Het gaat beter als ik er aan toe geef, en even niets meer moet. Hoe zonde ik dat ook vind.
Als ik me zo heel rot voel, zit ik mijzelf erg op de kop. Het gaat beter als ik er aan toe geef, en even niets meer moet. Hoe zonde ik dat ook vind.
zondag 29 juli 2018 om 19:07
Dit herken ik heel goed. Ik denk dat het afvlakken niet jouw schuld is, maar meer veroorzaakt wordt door het feit dat dingen je minder verrassen, naarmate je ouder wordt en meer levenservaring opdoet. Hoe meer je je bewust wordt van dingen, hoe minder je zowel verrast als teleurgesteld wordt, dat leidt ook tot afvlakking van je emoties denk ik. Althans zo ervaar ik het zelf.Hoezitdit schreef: ↑19-07-2018 20:23En toch kon ik mij vroeger wel verliezen in dingen. Veel meer dan nu. Er is dus wel een tijd geweest dat ik veel meer opging in hobby's dan nu. Na verloop van tijd ging ik weer andere dingen doen, maar dan kon ik een aantal maanden wel iets erg leuk vinden.
Is het bij jou ooit anders geweest? Ging het vroeger beter of heb je dit van jongs af aan?
Ik heb het idee dat ik langzaam aan vervlakt ben. Waar ik mijzelf de schuld van geef, want ik zal wel iets verkeerd doen, denk ik dan.
maandag 30 juli 2018 om 09:08
Dank je wel!ñuca schreef: ↑29-07-2018 14:20Welkom dan Madrid87 en dank je
Hoewel ik zelf even helemaal geen energie heb vandaag. Ongesteld, dus moe moe en nog eens moe. En straks ook nog eens de 3e sociale verplichting van dit weekend. Pfff
Ik vind dit sowieso een mooi topic om te lezen. Het is zo herkenbaar wat er geschreven wordt. Ik vind het leven ook gewoon moeilijk, dat heb ik altijd al gevonden. Nutteloos ook. Ik bedoel je wordt geboren, gaat naar je werk, krijgt eventueel een gezinsleven en gaat dan weer dood. Ik vond het zo beperkend. Benauwend bijna. Als kind al. Ik snapte niet waarom we hier waren. Waarom ik geboren was. Ik vond er niks aan. Nog steeds niet.
Als ik naar mijn werk ga en iedereen zo zurig kijkend in die bus zie zitten of in de auto dan voel ik me altijd zo'n slaaf van de maatschappij. Want je moet werken anders heb je geen geld. Ik vind het zo benauwend dat je zo'n groot deel van je leven kwijt bent aan werken. Als je fulltime werkt zie je je collega's bijna meer dan je gezin.
Ik zag er als kind de lol al niet van in, van het leven uberhaubt. Ik werd veel gepest, heb heel veel meegemaakt en was al snel depressief. Waar mijn broer een kind van de zon was, altijd vrolijk en onbezorgd, was ik het zorgenkindje. Er was altijd wel wat met mij. Mijn moeder nam me al jong mee naar allerlei paragnosten en dergelijke om me beter te begrijpen, niet dat het ooit effect had.
Pas jaren terug snapte ze me eindelijk wat beter. Voor haar is mijn manier van leven onbegrijpelijk. Ik heb geen vrienden, zit altijd thuis met mijn kat, ga naar mijn werk, sta op en ga weer naar bed.
Soms doe ik wel wat leuks en ik hou van vakanties maar daar is niet altijd geld voor.
Ze vind me net een kluizenaar en soms voelt het ook wel zo. Ik ben niet goed met sociale contacten ( ze gaan binnenkort testen op autisme ) en durf me niet open te stellen naar mensen omdat ik al zoveel gekwetst ben.
Als ik de keuze had gehad was ik ook liever niet geboren. Ik vind het leven zo lang ondanks dat ik pas 31 ben. Voor mijn gevoel ben ik twee keer zo oud. Ik ben moe en wil gelukkig zijn maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Altijd als ik het ben verpest ik het wel weer.
Ik was trouwens al vanaf kinds af aan gefascineerd door de dood, waarschijnlijk omdat mijn vader jong overleed. Hij was 31 en ik was toen 5. Mijn moeder sprak er veel over met ons en mijn fascinatie groeide alleen maar verder.
Volgens de psychologen heb ik sowieso een dysthyme stoornis. Dus ben ik erg vatbaar voor depressies. Mijn moeder zegt altijd dat je nu moet genieten van het leven, want het kan zo voorbij zijn. Nou als ik morgen niet meer wakker word vind ik dat helemaal prima. Ik heb geleefd, mensen hebben van me gehouden, ik heb een hoop van de wereld gezien, ik ben er geweest. Voor mij is de dood gewoon een nieuw avontuur.
Vervelend dat je zo weinig energie hebt, voel je je al wat beter? Hoe ging je sociale verplichting?
maandag 30 juli 2018 om 14:52
Ik slik liever geen medicijnen, maar zal het vragen straks bij het autisme centrum. Ik heb een tijdje lichte anti deppresiva geslikt maar daar werd ik alleen maar moe van. Had geen enkel effect op mijn depressie zelf.
dinsdag 31 juli 2018 om 10:11
Hormonen zijn qut. Die zouden verboden moeten worden.Levade schreef: ↑29-07-2018 17:17Wat doen jullie om de moeilijke dagen door te komen?..
Afhankelijk van de situatie. Tot anderhalf jaar geleden zou ik in bed zijn gaan liggen, me afsluiten van iedereen. Ik zou mezelf verdoven met alcohol, luisteren naar klassieke muziek. Dat zou zo maar eens een aantal weken of maanden kunnen duren.
Tegenwoordig sluit ik me nog steeds af voor mensen en negatieve invloeden maar heb inmiddels een hond waar ik mee ga wandelen, volg ik het ritme van de hond, zit ik buiten in de tuin en zijn er geen slechte dagen meer, maar eerder lastige momenten (die een fysieke oorzaak hebben). Je hoeft geen hond te nemen, maar ik hoop dat je iets vindt wat jou blij maakt.
Ik zou graag die algehele mindset omzetten. Genieten van het moment. Niet alles er toe moeten laten doen. Losser in het leven staan.
Cliché: door los te laten. Wat is het ergste dat er kan gebeuren als jij een week lang 'fuck it' zegt op alles waar je geen zin in hebt.
Ik merk overigens ook dat de week voor mijn menstruatie ik het moeilijker heb met mijn emoties. Slik ik de pil goed heb ik hier minder last van. Maar hormonen doen zeker wat.
dinsdag 31 juli 2018 om 10:13
Hoezitdit schreef: ↑29-07-2018 19:01Hormonen doen inderdaad erg veel. Wat ik doe is minder of eigenlijk geen zuivel eten. Weinig suikers. Ik voel mij daardoor stabieler. Al is de verleiding voor zoetigheid niet altijd te weerstaan.
Als ik me zo heel rot voel, zit ik mijzelf erg op de kop. Het gaat beter als ik er aan toe geef, en even niets meer moet. Hoe zonde ik dat ook vind.
Waarom is dat zonde? Niets moeten is het meest heilzame wat je jezelf cadeau kunt doen.
