Psyche
alle pijlers
Nutteloosheid, weinig plezier in het leven
dinsdag 17 juli 2018 om 17:41
Om te beginnen heb ik al het gevoel te leven in bonustijd. Mijn beide ouders zijn als 40er overleden. Ik ben de leeftijd van mijn vader al voorbij en ben helemaal gezond, in tegenstelling tot mijn moeder die op deze leeftijd een terminale ziekte had.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
dinsdag 31 juli 2018 om 10:16
Madrid87 schreef: ↑30-07-2018 09:08Dank je wel!
Ik vind dit sowieso een mooi topic om te lezen. Het is zo herkenbaar wat er geschreven wordt. Ik vind het leven ook gewoon moeilijk, dat heb ik altijd al gevonden. Nutteloos ook. Ik bedoel je wordt geboren, gaat naar je werk, krijgt eventueel een gezinsleven en gaat dan weer dood. Ik vond het zo beperkend. Benauwend bijna. Als kind al. Ik snapte niet waarom we hier waren. Waarom ik geboren was. Ik vond er niks aan. Nog steeds niet.
Als ik naar mijn werk ga en iedereen zo zurig kijkend in die bus zie zitten of in de auto dan voel ik me altijd zo'n slaaf van de maatschappij. Want je moet werken anders heb je geen geld. Ik vind het zo benauwend dat je zo'n groot deel van je leven kwijt bent aan werken. Als je fulltime werkt zie je je collega's bijna meer dan je gezin.
Ik zag er als kind de lol al niet van in, van het leven uberhaubt. Ik werd veel gepest, heb heel veel meegemaakt en was al snel depressief. Waar mijn broer een kind van de zon was, altijd vrolijk en onbezorgd, was ik het zorgenkindje. Er was altijd wel wat met mij. Mijn moeder nam me al jong mee naar allerlei paragnosten en dergelijke om me beter te begrijpen, niet dat het ooit effect had.
Pas jaren terug snapte ze me eindelijk wat beter. Voor haar is mijn manier van leven onbegrijpelijk. Ik heb geen vrienden, zit altijd thuis met mijn kat, ga naar mijn werk, sta op en ga weer naar bed.
Soms doe ik wel wat leuks en ik hou van vakanties maar daar is niet altijd geld voor.
Ze vind me net een kluizenaar en soms voelt het ook wel zo. Ik ben niet goed met sociale contacten ( ze gaan binnenkort testen op autisme ) en durf me niet open te stellen naar mensen omdat ik al zoveel gekwetst ben.
Als ik de keuze had gehad was ik ook liever niet geboren. Ik vind het leven zo lang ondanks dat ik pas 31 ben. Voor mijn gevoel ben ik twee keer zo oud. Ik ben moe en wil gelukkig zijn maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Altijd als ik het ben verpest ik het wel weer.
Ik was trouwens al vanaf kinds af aan gefascineerd door de dood, waarschijnlijk omdat mijn vader jong overleed. Hij was 31 en ik was toen 5. Mijn moeder sprak er veel over met ons en mijn fascinatie groeide alleen maar verder.
Volgens de psychologen heb ik sowieso een dysthyme stoornis. Dus ben ik erg vatbaar voor depressies. Mijn moeder zegt altijd dat je nu moet genieten van het leven, want het kan zo voorbij zijn. Nou als ik morgen niet meer wakker word vind ik dat helemaal prima. Ik heb geleefd, mensen hebben van me gehouden, ik heb een hoop van de wereld gezien, ik ben er geweest. Voor mij is de dood gewoon een nieuw avontuur.
Vervelend dat je zo weinig energie hebt, voel je je al wat beter? Hoe ging je sociale verplichting?
Heb geen pasklare antwoorden voor je. Het is heel erg herkenbaar wat je schrijft.
dinsdag 31 juli 2018 om 10:22
Zo vaak te horen gekregen. Het klinkt alsof leven een verplichting is, dat maakt het nóg vervelender.Ik weet dat je het lief bedoelt, Matz.
En in principe heb je gelijk. Bovendien, wat kun je anders zeggen tegen iemand in zo'n situatie. AD kan helpen, dat is waar. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat mensen geen AD willen slikken, om wat voor reden dan ook.
dinsdag 31 juli 2018 om 15:49
[quote=Madrid87 post_id=28820664 time=153293451
Vervelend dat je zo weinig energie hebt, voel je je al wat beter? Hoe ging je sociale verplichting?
[/quote]
2 dagen verder voel ik me nog steeds niet beter eigenlijk, nu vooral lichamelijk. Ik slaap goed 's nachts maar ik voel me alsof ik juist heel slecht heb geslapen. Combinatie van de warmte en ongesteld zijn denk ik. Maar goed, sociale weekend hebben we weer gehad, volgend weekend even helemaal niks. Hoop ik. Deze week wel veel werken helaas.
Vervelend dat je zo weinig energie hebt, voel je je al wat beter? Hoe ging je sociale verplichting?
[/quote]
2 dagen verder voel ik me nog steeds niet beter eigenlijk, nu vooral lichamelijk. Ik slaap goed 's nachts maar ik voel me alsof ik juist heel slecht heb geslapen. Combinatie van de warmte en ongesteld zijn denk ik. Maar goed, sociale weekend hebben we weer gehad, volgend weekend even helemaal niks. Hoop ik. Deze week wel veel werken helaas.
dinsdag 31 juli 2018 om 15:58
Madrid87 schreef: ↑30-07-2018 09:08Dank je wel!
Ik vind dit sowieso een mooi topic om te lezen. Het is zo herkenbaar wat er geschreven wordt. Ik vind het leven ook gewoon moeilijk, dat heb ik altijd al gevonden. Nutteloos ook. Ik bedoel je wordt geboren, gaat naar je werk, krijgt eventueel een gezinsleven en gaat dan weer dood. Ik vond het zo beperkend. Benauwend bijna. Ik snapte niet waarom we hier waren. Waarom ik geboren was. Ik vond er niks aan. Nog steeds niet.
Dan zit het idd wel heel diep bij jou, als je het als kind al niet echt zag zitten. Ik had zelf een niet al te gelukkige jeugd, maar toen wel hoop, en dromen, dat het later allemaal goed zou komen en ik heel gelukkig zou worden.
Inmiddels snap ik niet zo goed waarom ik maar niet tevreden blijf, terwijl ik eigenlijk alles heb.
Je schrijft dat je binnenkort getest wordt op autisme. Wat zou je ervan vinden als de uitslag positief is?
dinsdag 31 juli 2018 om 16:32
Levade schreef: ↑29-07-2018 17:17Wat doen jullie om de moeilijke dagen door te komen?..
Ik zou graag die algehele mindset omzetten. Genieten van het moment. Niet alles er toe moeten laten doen. Losser in het leven staan.
Ik merk overigens ook dat de week voor mijn menstruatie ik het moeilijker heb met mijn emoties. Slik ik de pil goed heb ik hier minder last van. Maar hormonen doen zeker wat.
Op mijn moeilijke dagen kan ik dus juist niet genieten van het moment. Wat ik meestal doe is teveel eten. En dat helpt eigenlijk niet want daarna heb ik daar weer spijt van. Op moeilijke dagen heb ik juist de energie niet om te gaan doen wat me uit die dip kan trekken.
woensdag 1 augustus 2018 om 22:28
Kan ik me ook zeker goed voorstellen...kan me voorstellen dat je het vaak te horen hebt gekregen. Zal ook niet leuk zijn. Het was goed bedoelt van mijn kant:hug:Oakes schreef: ↑31-07-2018 10:22
Ik weet dat je het lief bedoelt, Matz.
AD kan helpen, dat is waar. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat mensen geen AD willen slikken, om wat voor reden dan ook.
woensdag 1 augustus 2018 om 22:53
Erg herkenbaar. Ik voel me eigenlijk mijn leven lang al zo, maar vroeger had ik nog een idee van 'later', en in dat 'later' zou alles wel op zijn plek vallen.
Niet dus. Ik houd geen mensen vast, geen partner en feitelijk zit ik ook maar een beetje te wachten tot het op houdt. Natuur ga ik graag in maar dan ben ik ook alleen, eigenlijk bijna altijd.
Geen idee wat je er tegen moet doen, ik denk zelf dat het iemands karakter is en dat verander je niet. Wel met medicatie natuurlijk (of drugs, drank..) maar dat is ook niet geheel zaligmakend.
Heb ook dat idee van in geleende tijd te leven, nou ja dat doe ik in feite ook. Maar heb ook vaak gedacht 'nou, ik had niet erg gevonden als ik destijds wel was overleden'. Niet dat ik actieve doodswens heb of zo hoor. Maar het is vrij pointless idd allemaal.
Ik heb daarentegen dan wel weer alle films en series gezien (silver lining he)
Niet dus. Ik houd geen mensen vast, geen partner en feitelijk zit ik ook maar een beetje te wachten tot het op houdt. Natuur ga ik graag in maar dan ben ik ook alleen, eigenlijk bijna altijd.
Geen idee wat je er tegen moet doen, ik denk zelf dat het iemands karakter is en dat verander je niet. Wel met medicatie natuurlijk (of drugs, drank..) maar dat is ook niet geheel zaligmakend.
Heb ook dat idee van in geleende tijd te leven, nou ja dat doe ik in feite ook. Maar heb ook vaak gedacht 'nou, ik had niet erg gevonden als ik destijds wel was overleden'. Niet dat ik actieve doodswens heb of zo hoor. Maar het is vrij pointless idd allemaal.
Ik heb daarentegen dan wel weer alle films en series gezien (silver lining he)
woensdag 1 augustus 2018 om 23:57
Herkenbaar. Mensen zeggen vaak tegen me dat ik moet proberen te genieten, maar hoe doe je dat? Ik voel me constant vlak. Ik ervaar geen diepe dalen of extreme somberheid meer, maar heb ook nooit een echt blij of vreugdevol gevoel. En dan is het heel moeilijk om van dingen te genieten. Als ik met lieve mensen ben of ik maak leuke uitstapjes dan denk ik wel: 'oh dit is leuk' maar ik voel er niks bij. En dan voelt het leven nog nuttelozer. Ik leef een soort van op de automatische piloot zonder dat ik het wil en dan voelen de dagen ook allemaal hetzelfde. Het leven is gewoon lastig, maar het is fijn hier mensen te vinden die dat ook zo ervaren.
donderdag 2 augustus 2018 om 00:12
donderdag 2 augustus 2018 om 01:14
Madrid87 schreef: ↑30-07-2018 09:08Als ik naar mijn werk ga en iedereen zo zurig kijkend in die bus zie zitten of in de auto dan voel ik me altijd zo'n slaaf van de maatschappij. Want je moet werken anders heb je geen geld. Ik vind het zo benauwend dat je zo'n groot deel van je leven kwijt bent aan werken. Als je fulltime werkt zie je je collega's bijna meer dan je gezin.
Ik zag er als kind de lol al niet van in, van het leven uberhaubt.
Nou als ik morgen niet meer wakker word vind ik dat helemaal prima. Ik heb geleefd, mensen hebben van me gehouden, ik heb een hoop van de wereld gezien, ik ben er geweest. Voor mij is de dood gewoon een nieuw avontuur.
Ik ben sinds kort niet bang voor de dood meer. Ik ben de laatste jaren een paar keer onder narcose geweest en sindsdien denk ik dat de dood hetzelfde is als een narcose, met als verschil dat je nooit meer wakker wordt. Het lijkt mij heerlijk. Niet dat ik nu dood wil, maar het idee dat ik ooit voor eeuwig rust krijg. Geen zorgen over geld. Het niet meer ‘moeten’ ondernemen van allerlei activiteiten. Geen last meer van m’n lichaam. Geen stress.
Het grootste probleem in het leven heb ik met het ‘moeten werken’ en een paar essentiele zaken:
Ik wil niet zoveel moeten werken om een huis te kunnen betalen. 20 uur per week vind ik meer dan genoeg. Ik wil niet een stuk grond moeten kopen (daar heb ik gewoon recht op als mens). Het liefste bouw ik vandaag nog zelf met eigen materialen op mijn eigen grond een huis. Waarom moet ik daar 30 jaar voor krom liggen?
Ik wil niet een financieel systeem ondersteunen dat gebaseerd is op goed vertrouwen in experimenterende centrale bankiers met fiat geld, rente en teveel schulden.
Ik wil niet meebetalen aan gelukzoekers uit andere landen, niet aan de EU, niet aan het koningshuis en al helemaal niet aan hobbies van politici. Ik wil niet op iedere zucht die ik laat belasting betalen. Ik wil meer politieke invloed d.m.v. referenda. Geen enkele politieke partij in dit land vertegenwoordigt mij.
Ik wil niet dat kinderen naar een schoolsysteem worden gestuurd dat ze slecht voorbereidt op de toekomst.
Ik wil mijn privacy terug. Ik wil niet hebben dat de overheid en commerciele partijen mij voortdurend in de gaten kunnen houden.
Ik wil niet leven in een land waar je bijna geen rechten maar vooral plichten hebt, waarvan de wetboeken zo veelomvattend zijn dat je voor vrijwel alles opgepakt zou kunnen worden als de overheid het om arbitraire redenen niet zint. Waar je als burger geen wapens mag bezitten. Dat is een politiestaat.
Ik wil niet leven in een land waar je niet mag beslissen wanneer je dood wilt gaan, waar de demente oudjes een treurige dood sterven.
Een oom van mij, met veel levenservaring, waar ik het goed mee kan vinden, zei in meer of mindere bewoording laatst tegen mij dat je vandaag de dag beter een luie ambtenaar kunt worden daar het systeem dat bestaat uit verplichtingen en belastingen toch tegen je gericht is. Ik ben het daar mee eens en overweeg dat ook.
Ik kan wel naar de dokter gaan en vragen om pillen zodat ik ook een zombie word die alles maar slikt en pikt, maar het probleem is de manier hoe de maatschappij, het systeem, werkt in Nederland.
anoniem_372857 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 03:20
21.87% gewijzigd
Don't follow me. I'm lost too..
donderdag 2 augustus 2018 om 01:30
Ik vind het knap dat mensen die al meerdere keren een ziekte als kanker hebben gehad daar toch tegen blijven vechten. En zo positief blijven. Ik denk dat niet te kunnen, als het me zou overkomen. Dat ik niet zo sterk ben. Bijna iedereen waar ik dat tegen zeg antwoord dan: "Ja maar je hebt geen keus dan. Anders ga je dood. Je wil toch blijven leven?" Nou dat hangt voor mij héél erg af hoe ziek ik van de behandelingen word. Als dat een leven van veel op bed liggen wordt en daarna nog jaren kamp met veel klachten, denk ik "nee." Ik zou een moeilijke zieke zijn. Tot nu nooit iets ernstigs gemankeerd. Maar als ik eens griep heb (gebeurt niet vaak) voel me ik me het zieligste mens ter wereld. Dan word ik echt een chagrijn.
donderdag 2 augustus 2018 om 09:11
Ik weet eigenlijk al 99% zeker dat ik het heb dus heb me al neergelegd bij de diagnose. Ik vind het niet erg als ik het labeltje officieel krijg. Dan kan ik wellicht gerichtere hulp krijgen. Dus ik zou dat zien als iets positiefs juist.ñuca schreef: ↑31-07-2018 15:58Dan zit het idd wel heel diep bij jou, als je het als kind al niet echt zag zitten. Ik had zelf een niet al te gelukkige jeugd, maar toen wel hoop, en dromen, dat het later allemaal goed zou komen en ik heel gelukkig zou worden.
Inmiddels snap ik niet zo goed waarom ik maar niet tevreden blijf, terwijl ik eigenlijk alles heb.
Je schrijft dat je binnenkort getest wordt op autisme. Wat zou je ervan vinden als de uitslag positief is?
Ja ik was als kind al wisselvallig. Al was ik al erg klein kind wel heel vrolijk, lachte veel, was super nieuwsgierig en klom bij jan en alleman op schoot om te babbelen. Hoe ik daarna zo omgeslagen ben weet ik niet precies. Maar ik ben vanaf mijn zevende veel gepest. Zelfs met het feit dat mijn vader overleden was: haha jouw papa is dood en mijne lekker niet. Zo zeg maar.
Ik was bijna altijd alleen en leefde volledig in mijn eigen wereldje. Nog steeds trouwens. Ik vertrouw zelden iemand.
Ik had op zich een super liefdevol gezinsleven gelukkig, mijn moeder was geweldig en ik ben gek op mijn broertje. Maar makkelijk had ik het niet. Maar dat kwam niet door hun. Mijn vader's familie liet me vallen op mijn 18e. Van de een op de andere dag kon ik opzouten zonder een echt goede reden.
Dat verraad zit nog steeds zo diep dat ik na hun helemaal moeite heb met vertrouwen en relaties, want ja als je eigen familie bij je wegloopt waarom zou een partner dat dan niet doen? Je familie hoort toch bij je te blijven door dik en dun?
Daarvoor heb ik EMDR therapie gehad maar dat heeft amper effect gehad.
Toen mijn lieve oma ( van moeder's kant ) overleed stortte ik in. Dat is nu drie jaar terug en ik ben nog niet hersteld. Ik ben nog niet eens begonnen met rouwen. Ik kreeg de diagnose PTSS en moest lichte AD slikken om me te helpen slapen. Mijn oma was de enige persoon op deze planeet die me echt begreep en nu ben ik dus helemaal alleen. En dat gevoel is zo afschuwelijk dat het voor mij morgen over mag zijn. Als ik kanker krijg neem ik sowieso geen chemo, dat heb ik altijd gezegd. Ik haat ziekenhuizen en ben doodsbang voor alles wat ermee te maken heeft. Dan is het voor mij gewoon klaar en dat vind ik dan prima.
Ik heb mijn hele leven constant de verkeerde keuzes gemaakt, waar ik links had moeten gaan ging ik rechts en niks ging ooit zoals ik wilde.
Het is gewoon niet leuk. Maar na mijn oma's overlijden leef ik als een soort geest.
De helft van mijn hart is met haar gestorven.
Ik ga door omdat het moet, maar momenteel zie ik weinig lichtpuntjes. Mijn huidige depressie helpt ook niet echt.
@Bruinhondje, ik snap je. Ik ben het met je eens.
@Matz, geeft niet hoor. No worries.
donderdag 2 augustus 2018 om 10:24
Ik ben voornamelijk een stille meelezer hier, maar ik herken me enorm in zo veel verhalen. Ik heb deze discussie laatst op mijn werk gevoerd en ik kreeg hele vreemde blikken van collega's. Alsof ik van een andere planeet kwam.
Ik heb geen actieve doodswens. Maar als ik morgenochtend niet meer wakker zou worden zou dat helemaal prima zijn (als iemand dan wel mijn kat verzorgt). Als ik nu te horen zou krijgen dat ik kanker had zou het een heel lastige keuze zijn om te behandelen of niet. Voor mezelf niet, maar als ik het zou doen, zou ik het voor mijn moeder doen.
Ik lees hier verhalen over moeilijke jeugd, depressies etc., maar dat is bij mij helemaal niet aan de orde. Ik heb een fijne, liefdevolle jeugd gehad. Ik heb geen depressies gehad, ik heb eigenlijk alles wat mijn hartje begeert (behalve mijn vader, maar dat is een ander verhaal). Ondanks dat ik alles nutteloos vind, ben ik wel op zoek naar 'zin'. Dat vind ik dan wel weer een gekke contradictie.
Ik heb geen actieve doodswens. Maar als ik morgenochtend niet meer wakker zou worden zou dat helemaal prima zijn (als iemand dan wel mijn kat verzorgt). Als ik nu te horen zou krijgen dat ik kanker had zou het een heel lastige keuze zijn om te behandelen of niet. Voor mezelf niet, maar als ik het zou doen, zou ik het voor mijn moeder doen.
Ik lees hier verhalen over moeilijke jeugd, depressies etc., maar dat is bij mij helemaal niet aan de orde. Ik heb een fijne, liefdevolle jeugd gehad. Ik heb geen depressies gehad, ik heb eigenlijk alles wat mijn hartje begeert (behalve mijn vader, maar dat is een ander verhaal). Ondanks dat ik alles nutteloos vind, ben ik wel op zoek naar 'zin'. Dat vind ik dan wel weer een gekke contradictie.
donderdag 2 augustus 2018 om 11:06
Ik zou mijn handen dicht moeten knijpen dat ik zoveel heb. Een lieve moeder, zus, een paar goede vriendinnen, een leuke baan, vriend, huis, geen financiele zorgen, geen ziekte, geen psychische problemen en toch is het niet genoeg om 'gewoon' gelukkig te zijn. Dat klinkt heel verwend, ik realiseer het me.
donderdag 2 augustus 2018 om 11:10
Nee hoor, waarom? Je voelt je zoals je voelt Lady. Ja jij hebt meer in je leven dan ik wellicht heb, maar dat betekent toch niet dat je je niet zo mag voelen? Soms ben je het eenzaamst als je omgeven bent door mensen.
Mijn schoonzusje zit ook midden in een heftige tijd. Zij heeft ook veel vriendinnen, mijn lieve broer die haar geweldig behandeld, en een lieve familie. Maar dan nog zit ze erg in de put. Dat mag toch net zo goed als dat ik me zo mag voelen?
Voel je niet te rot daarover. Jouw gevoel is er gewoon. En dat mag.
komt het niet door de sociale verplichtingen? Dat als je de dingen hebt die jij hebt, jij je volgens de maatschappij ook gewoon gelukkig zou moeten voelen? Is dat het niet? Puur sociale druk.
Mijn schoonzusje zit ook midden in een heftige tijd. Zij heeft ook veel vriendinnen, mijn lieve broer die haar geweldig behandeld, en een lieve familie. Maar dan nog zit ze erg in de put. Dat mag toch net zo goed als dat ik me zo mag voelen?
Voel je niet te rot daarover. Jouw gevoel is er gewoon. En dat mag.
komt het niet door de sociale verplichtingen? Dat als je de dingen hebt die jij hebt, jij je volgens de maatschappij ook gewoon gelukkig zou moeten voelen? Is dat het niet? Puur sociale druk.
donderdag 2 augustus 2018 om 11:25
Madrid, ik denk niet dat het sociale druk is. Als kind had ik dit ook al. Ik snap gewoon het nut van het leven niet. Jij had het daar ook al over. Je wordt geboren, je moet allerlei dingen, zoals werken, gezond blijven, in je levensonderhoud voorzien, dan word je vaak ziek en sterf je meestal een gruwelijke dood. Wat het doel daarvan is is mij gewoon nooit duidelijk geworden. Maar ik merk wel dat ik daar naar op zoek ben. Al dit gedoe, en dan ook nog 'voor niets'? Eigenlijk vind ik dat niet kunnen.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik 'terug naar de natuur' moet. En dat is ook wel gek, want ik ben bijna mijn hele leven een stadsmens. Ik ben nu bezig met iets experimenteels wat betekent dat ik een groot deel van mijn zekerheid moet opzeggen. En als het mislukt, dan kan ik niet meer 'terug' zeg maar. Ik wil een simpeler leven. Niet dat ik zo materialistisch ben nu, maar ik word heel erg moe van wat ik om me heen zie. Grotere huizen, grote auto's, 15x per jaar op vakantie, terwijl de wereld in brand staat.
En ook ik ga niet naar oorlogsgebieden om mee te helpen aan de wederopbouw, maar ik wil toch 'anders'. En ik weet niet of me dat 'zin' gaat geven, maar ik weet wel dat als ik zo doorga als ik nu doe, dat ik er zeker geen 'zin' in ga vinden.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik 'terug naar de natuur' moet. En dat is ook wel gek, want ik ben bijna mijn hele leven een stadsmens. Ik ben nu bezig met iets experimenteels wat betekent dat ik een groot deel van mijn zekerheid moet opzeggen. En als het mislukt, dan kan ik niet meer 'terug' zeg maar. Ik wil een simpeler leven. Niet dat ik zo materialistisch ben nu, maar ik word heel erg moe van wat ik om me heen zie. Grotere huizen, grote auto's, 15x per jaar op vakantie, terwijl de wereld in brand staat.
En ook ik ga niet naar oorlogsgebieden om mee te helpen aan de wederopbouw, maar ik wil toch 'anders'. En ik weet niet of me dat 'zin' gaat geven, maar ik weet wel dat als ik zo doorga als ik nu doe, dat ik er zeker geen 'zin' in ga vinden.
donderdag 2 augustus 2018 om 11:35
Het merendeel is natuurlijk door de mens verzonnen. Het grootste probleem is dat we een bewustzijn hebben. En daar wordt door andere bewusten op ingespeeld. Het is en blijft dat de een de baas over de ander probeert te spelen, alleen geraffineerder dan 100.000 jaar geleden.Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 11:25Madrid, ik denk niet dat het sociale druk is. Als kind had ik dit ook al. Ik snap gewoon het nut van het leven niet. Jij had het daar ook al over. Je wordt geboren, je moet allerlei dingen, zoals werken, gezond blijven, in je levensonderhoud voorzien, dan word je vaak ziek en sterf je meestal een gruwelijke dood. Wat het doel daarvan is is mij gewoon nooit duidelijk geworden. Maar ik merk wel dat ik daar naar op zoek ben. Al dit gedoe, en dan ook nog 'voor niets'? Eigenlijk vind ik dat niet kunnen.
Ik heb heel sterk het gevoel dat ik 'terug naar de natuur' moet. En dat is ook wel gek, want ik ben bijna mijn hele leven een stadsmens. Ik ben nu bezig met iets experimenteels wat betekent dat ik een groot deel van mijn zekerheid moet opzeggen. En als het mislukt, dan kan ik niet meer 'terug' zeg maar. Ik wil een simpeler leven. Niet dat ik zo materialistisch ben nu, maar ik word heel erg moe van wat ik om me heen zie. Grotere huizen, grote auto's, 15x per jaar op vakantie, terwijl de wereld in brand staat.
En ook ik ga niet naar oorlogsgebieden om mee te helpen aan de wederopbouw, maar ik wil toch 'anders'. En ik weet niet of me dat 'zin' gaat geven, maar ik weet wel dat als ik zo doorga als ik nu doe, dat ik er zeker geen 'zin' in ga vinden.
ik probeer er me ook zover als mogelijk van te onttrekken en verder is het grootste doel mezelf te ontwikkelen. Dat is iets wat een mens dan weer wel kan, door zijn bewustzijn, dus richt ik me daar op. Dat kost ook bijna geen geld.
donderdag 2 augustus 2018 om 11:49
Goed punt, Spell... ik heb ook het idee dat ik vast zit in mijn persoonlijke 'ontwikkeling'. Professioneel gaat het me voor de wind. Ik doe er weinig moeite voor en toch doe ik het aardig goed op dat gebied. En toch maakt mij 'carriere' geen ene bal verschil. Niet voor de wereld, en ook weinig voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Okay, een leuk salaris is mooi meegenomen. Ik voel me ver afgedwaald van waar het daadwerkelijk om gaat. En wat 'dat' is, dat weet ik eigenlijk niet zo goed.
Vaag verhaal dit, maar ik kan het niet beter onder woorden brengen. Misschien is de essentie dat ik niet wil dat mijn leven straks compleet 'voor niets' geweest is. Dat mijn bestaan totaal geen verschil gemaakt heeft.
Vaag verhaal dit, maar ik kan het niet beter onder woorden brengen. Misschien is de essentie dat ik niet wil dat mijn leven straks compleet 'voor niets' geweest is. Dat mijn bestaan totaal geen verschil gemaakt heeft.
donderdag 2 augustus 2018 om 12:06
Ik accepteer al een tijdje dat het leven (vrijwel) nutteloos is. Ik kan daar vrij goed mee omgaan door me te richten op dingen waar ik plezier uit haal. Dat is waar het bij mij om draait: vermaken en genieten.
Ik wil zo min mogelijk verplichtingen (met de bijhorende stress) in mijn leven, in ieder geval het idee hebben dat ik veel vrijheid heb. Ik stoor me aan de sociale druk om op een bepaalde manier te moeten leven. Ik heb al het idee dat ik een slaaf van de staat ben (ik heb immers een burgerservicenummer), dan wil ik niet nog meer ergernis.
Ik hecht niet veel waarde aan carriere, ook niet aan geld en spullen meer (komt ook omdat ik al heel veel spullen heb). Ik denk dan altijd maar: daar gaan ze weer, naar hun grafbaantje iedere morgen vroeg, om die veel te dure auto of dat dure huis in de stad te kunnen betalen. Ik werk wel, alleen zo min mogelijk, voor mezelf en doe iets wat eerder als een hobby beschouwd kan worden. Ik ben al lang bezig met het opbouwen van een passief inkomen, want ik wil niet zoveel tijd ruilen voor geld. Tijd krijg ik namelijk nooit meer terug.
Ik wil zo min mogelijk verplichtingen (met de bijhorende stress) in mijn leven, in ieder geval het idee hebben dat ik veel vrijheid heb. Ik stoor me aan de sociale druk om op een bepaalde manier te moeten leven. Ik heb al het idee dat ik een slaaf van de staat ben (ik heb immers een burgerservicenummer), dan wil ik niet nog meer ergernis.
Ik hecht niet veel waarde aan carriere, ook niet aan geld en spullen meer (komt ook omdat ik al heel veel spullen heb). Ik denk dan altijd maar: daar gaan ze weer, naar hun grafbaantje iedere morgen vroeg, om die veel te dure auto of dat dure huis in de stad te kunnen betalen. Ik werk wel, alleen zo min mogelijk, voor mezelf en doe iets wat eerder als een hobby beschouwd kan worden. Ik ben al lang bezig met het opbouwen van een passief inkomen, want ik wil niet zoveel tijd ruilen voor geld. Tijd krijg ik namelijk nooit meer terug.
anoniem_372857 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 23:58
13.11% gewijzigd
Don't follow me. I'm lost too..
donderdag 2 augustus 2018 om 12:18
Je hebt niet gekozen om geboren te worden. We zijn geboren, het is geen keuze waar we uitgebreid over nagedacht hebben. Waarom zouden wij mensen allerlei dingen ‘moeten’ doen? Alsof we de aarde, de dieren en de mensen die al leefden voor we geboren werden iets verschuldigd zijn? Haha, I think not. We zijn enkel ons zelf iets verschuldigd.Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 11:25Je wordt geboren, je moet allerlei dingen, zoals werken, gezond blijven, in je levensonderhoud voorzien, dan word je vaak ziek en sterf je meestal een gruwelijke dood. Wat het doel daarvan is is mij gewoon nooit duidelijk geworden. Maar ik merk wel dat ik daar naar op zoek ben. Al dit gedoe, en dan ook nog 'voor niets'? Eigenlijk vind ik dat niet kunnen.
Pensionada’s zie je zich altijd afvragen waarom ze in godsnaam allerlei dingen hebben gedaan (e.g. jarenlang braaf 40u per week gewerkt) waar ze niet achter stonden. Mensen die denken dat ze pas mogen gaan genieten zodra ze met pensioen gaan
anoniem_372857 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 12:35
2.89% gewijzigd
Don't follow me. I'm lost too..
donderdag 2 augustus 2018 om 12:28
Nou ja, ik 'moet' dingen zoals werken omdat ik bij de Albert Heijn niet met zonnestralen kan betalen.
Ik durf niet eens aan mijn pensioen te denken. Vind dat echt doodeng. Ik zou ook niet weten wat ik nu uitstel voor na mijn pensioen. Ik heb geen wensen zoals grote reizen maken. Ik heb ervoor gezorgd dat ik die al gemaakt heb toen ik nog gezond was.
Ik durf niet eens aan mijn pensioen te denken. Vind dat echt doodeng. Ik zou ook niet weten wat ik nu uitstel voor na mijn pensioen. Ik heb geen wensen zoals grote reizen maken. Ik heb ervoor gezorgd dat ik die al gemaakt heb toen ik nog gezond was.
donderdag 2 augustus 2018 om 12:45
Ik ben van plan te gaan verhuizen naar een levensloopbestendige woning. Sta sinds een jaar ingeschreven bij de woningbouw. Er is nog niks vrij. Deze woningen spreken me qua grootte het meest aan. Eén slaapkamer beneden en twee boven. Geen zolder. Eengezinswoning vind ik te groot voor mij alleen. Nu ben ik nog jong en goed ter been. Maar stel dat het eens moeilijker wordt, dan kan ik beneden gaan slapen. En hoef ik niet perse meer te verhuizen. Nu heb ik een seniorenwoning met 1 slaapkamer. Het is gewoon te klein, kan mijn spullen niet kwijt. En de tuin vind ik te groot om te onderhouden. Hij blijft nooit lang netjes. Ik heb er de feeling niet voor. Een kleinere tuin wil ik wel. Zit graag buiten een ook voor mijn hondjes. Ik vertelde over mijn plan tegen een vroeger buurmeisje.
Die zei: "Maar er kan nog van alles op je pad komen. We zijn nog steeds niet oud en versleten".
Maar ik denk niet dat mijn leven nog veel zal veranderen. En nu leven mijn moeder een stiefvader nog, die me hierbij kunnen helpen. Wie gaat het anders over pakweg 20-30 jaar doen? Ik weet niet of ik dan wel vrienden heb om op terug te vallen. Dus zit ik liever nu al makkelijk. Vinden jullie dit raar?
Die zei: "Maar er kan nog van alles op je pad komen. We zijn nog steeds niet oud en versleten".
Maar ik denk niet dat mijn leven nog veel zal veranderen. En nu leven mijn moeder een stiefvader nog, die me hierbij kunnen helpen. Wie gaat het anders over pakweg 20-30 jaar doen? Ik weet niet of ik dan wel vrienden heb om op terug te vallen. Dus zit ik liever nu al makkelijk. Vinden jullie dit raar?
