Psyche
alle pijlers
Nutteloosheid, weinig plezier in het leven
dinsdag 17 juli 2018 om 17:41
Om te beginnen heb ik al het gevoel te leven in bonustijd. Mijn beide ouders zijn als 40er overleden. Ik ben de leeftijd van mijn vader al voorbij en ben helemaal gezond, in tegenstelling tot mijn moeder die op deze leeftijd een terminale ziekte had.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
donderdag 2 augustus 2018 om 12:47
@Lady_Day
Ik moet ook nog werken, haha, waarschijnlijk tot m’n dood zoals het nu lijkt, ik bouw niet eens een pensioen op, momenteel althans. Ik hoop (en werk daar aan) echter dat m’n inkomen op een gegeven moment zo groot wordt of dat ik zo’n goede deal kan sluiten dat ik niet meer ‘moet’ werken.
Jij krijgt waarschijnlijk een pensioen, een stukje zekerheid. Daar staat tegenover dat je nu de zekerheid hebt dat je moet werken.
‘Moeten’ is een zwaar werkwoord
Ik moet ook nog werken, haha, waarschijnlijk tot m’n dood zoals het nu lijkt, ik bouw niet eens een pensioen op, momenteel althans. Ik hoop (en werk daar aan) echter dat m’n inkomen op een gegeven moment zo groot wordt of dat ik zo’n goede deal kan sluiten dat ik niet meer ‘moet’ werken.
Jij krijgt waarschijnlijk een pensioen, een stukje zekerheid. Daar staat tegenover dat je nu de zekerheid hebt dat je moet werken.
‘Moeten’ is een zwaar werkwoord
Don't follow me. I'm lost too..
donderdag 2 augustus 2018 om 12:51
hondenmens, waarom zo groot wonen? ik zit nu op 50 en ben nu met iets bezig van 35-40m2. Wel iets dat niet zoveel onderhoud vergt. Ik wil ook geen grote tuin, en als dat er wel komt, dan wordt het een 'wilde tuin'.
bruinhondje, geen pensioen voor mij. Ik heb nog nooit pensioen opgebouwd, dus ik ben afhankelijk van AOW, als dat over 30 jaar nog bestaat. Als dat niet meer bestaat... ja, dan hoop ik maar dat er nog wat in mijn spaarpotje zit.
bruinhondje, geen pensioen voor mij. Ik heb nog nooit pensioen opgebouwd, dus ik ben afhankelijk van AOW, als dat over 30 jaar nog bestaat. Als dat niet meer bestaat... ja, dan hoop ik maar dat er nog wat in mijn spaarpotje zit.
donderdag 2 augustus 2018 om 13:00
Wat ik nu heb is echt te klein. Er staan zelfs spullen op de stoelen. Als ik wil stofzuigen moet er eerst van alles van de vloer. Mijn kasten zitten vol. En ja, ik heb het allemaal nodig. Er kan weinig weg. Mijn winterkleding staan in dozen naast mijn bed. Kledingkast is vol en heb geen ruimte voor een grotere. De helft van mijn Dvd's kunnen niet in het kastje van de tv-meubel. Die levensloopbestendige woning zijn net het midden tussen een seniorenwoning en een eengezinswoning. Dan kan ik 1 kamer ook voor opslag gebruiken. Dan is het tenminste uit het zicht.
donderdag 2 augustus 2018 om 13:13
Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 11:06Ik zou mijn handen dicht moeten knijpen dat ik zoveel heb. Een lieve moeder, zus, een paar goede vriendinnen, een leuke baan, vriend, huis, geen financiele zorgen, geen ziekte, geen psychische problemen en toch is het niet genoeg om 'gewoon' gelukkig te zijn. Dat klinkt heel verwend, ik realiseer het me.
Met uitzondering van moeder, zus en vriendinnen, heb ik in theorie ook genoeg om gelukkig/tevreden te kunnen zijn. Ik zie hier ook veel mensen schrijven die helemaal alleen zijn en dan voel ik me best een aansteller.
donderdag 2 augustus 2018 om 13:21
Nuca, ja ik voel me ook een aansteller hoor. Op de een of andere manier probeer ik er dan ook maar het beste van te maken, juist omdat ik zo veel kansen heb. Maar uiteindelijk boeit het me gewoon niet zo. Eigenlijk schaam ik me daar best voor.
Ik heb best wel wat gereisd en in Cambodja kwam ik een jonge man tegen die in zijn vrije tijd les gaf aan Cambodjaanse kinderen op het platteland. Die kinderen gingen verder niet naar school maar moesten soms wel anderhalf uur lopen om naar dat schooltje te gaan. Hij woonde zelf ook in een hutje, zonder elektriciteit.
Hij was doodziek, hij had botkanker en zelfs nadat zijn ene been tot onder zijn knie was geamputeerd bleef hij maar doorgaan, les geven, die kinderen wat hoop en vreugde geven. Hij heeft dit gedaan tot aan zijn dood (de kanker kwam vlak na de amputatie terug). Ondanks alle tegenslag en ziekte, had het leven zo veel zin en nut voor hem. En dan zit ik hier... met mijn luizenleven en ik vind er eigenlijk geen klap aan. Ja, dat vind ik best wel ernstig.
Ik heb best wel wat gereisd en in Cambodja kwam ik een jonge man tegen die in zijn vrije tijd les gaf aan Cambodjaanse kinderen op het platteland. Die kinderen gingen verder niet naar school maar moesten soms wel anderhalf uur lopen om naar dat schooltje te gaan. Hij woonde zelf ook in een hutje, zonder elektriciteit.
Hij was doodziek, hij had botkanker en zelfs nadat zijn ene been tot onder zijn knie was geamputeerd bleef hij maar doorgaan, les geven, die kinderen wat hoop en vreugde geven. Hij heeft dit gedaan tot aan zijn dood (de kanker kwam vlak na de amputatie terug). Ondanks alle tegenslag en ziekte, had het leven zo veel zin en nut voor hem. En dan zit ik hier... met mijn luizenleven en ik vind er eigenlijk geen klap aan. Ja, dat vind ik best wel ernstig.
donderdag 2 augustus 2018 om 13:23
BruinHondje schreef: ↑02-08-2018 12:06Ik heb al een tijdje geaccepteerd dat het leven (vrijwel) nutteloos is. Ik kan daar vrij goed mee omgaan door me te richten op dingen waar ik plezier uit haal. Dat is waar het bij mij om draait: vermaken en genieten.
Dat vind ik moeilijk, die mindset te accepteren. Ik neig er wel naar, maar voel me ook vaak ontzettend schuldig. Wat voor recht heb ik nou om schaamteloos te zitten profiteren van mijn zorgeloze leventje terwijl er zoveel ellende op de wereld is? Misschien is het wel de "bedoeling" dat ik mijn best doe om anderen te helpen die het minder goed hebben. Echt een verschil maken in de wereld. Maar ik mis de daadkracht, de creativiteit en de intelligentie om dat waar te maken.
Ik kan mezelf knap waardeloos vinden door dat soort gedachtes.
donderdag 2 augustus 2018 om 13:27
DIT!ñuca schreef: ↑02-08-2018 13:23Dat vind ik moeilijk, die mindset te accepteren. Ik neig er wel naar, maar voel me ook vaak ontzettend schuldig. Wat voor recht heb ik nou om schaamteloos te zitten profiteren van mijn zorgeloze leventje terwijl er zoveel ellende op de wereld is? Misschien is het wel de "bedoeling" dat ik mijn best doe om anderen te helpen die het minder goed hebben. Echt een verschil maken in de wereld. Maar ik mis de daadkracht, de creativiteit en de intelligentie om dat waar te maken.
Ik kan mezelf knap waardeloos vinden door dat soort gedachtes.
donderdag 2 augustus 2018 om 13:55
Ja Lady_Day, we bedoelen hetzelfde 
Maar goed, ik probeer dan maar weer zo te denken dat ik juist goed ben in kleine dingetjes voor mensen doen, en daarmee een positieve bijdrage lever.
Ik zeg probeer, want meestal vind ik zelf dat het niet veel voorstelt en dat ik eigenlijk nog veeeeel meer zou moeten doen.
Maar goed, ik probeer dan maar weer zo te denken dat ik juist goed ben in kleine dingetjes voor mensen doen, en daarmee een positieve bijdrage lever.
Ik zeg probeer, want meestal vind ik zelf dat het niet veel voorstelt en dat ik eigenlijk nog veeeeel meer zou moeten doen.
donderdag 2 augustus 2018 om 14:03
Ik ga het zeggen: mensen, dit is een beetje klagen om het klagen.
Wil je je nuttig voelen? Ga dan koffie drinken bij demente bejaarden, asielzoekers Nederlands onderwijzen, armlastige kinderen mee naar de Efteling nemen, plastic soep uit waters vissen, kauwgom krabben van de tegels in binnensteden. Zou dat helpen om je nuttig te voelen? Go for it.
Ik weet dat het moeilijk is om dingen te accepteren, los te laten, mindsets te veranderen, tevreden te zijn en whatever.
Maar zoals Spell schreef: Het merendeel is natuurlijk door de mens verzonnen. Het grootste probleem is dat we een bewustzijn hebben. En daar wordt door andere bewusten op ingespeeld. Het is en blijft dat de een de baas over de ander probeert te spelen, alleen geraffineerder dan 100.000 jaar geleden.
Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je het 'beter' hebt dan een ander. Beter is trouwens ook maar subjectief.
Wil je echt een (groot) verschil maken in de wereld, verander dan je doelen.
Wil je tevreden zijn met hoe het nu is, maak je dan niet zo druk en ga grassprietjes aaien. Serieus. En koop een bosje bloemen voor je moeder, geef je partner/huisdier een knuffel en een kusje en ga verder met grassprietjes aaien.
Wil je je nuttig voelen? Ga dan koffie drinken bij demente bejaarden, asielzoekers Nederlands onderwijzen, armlastige kinderen mee naar de Efteling nemen, plastic soep uit waters vissen, kauwgom krabben van de tegels in binnensteden. Zou dat helpen om je nuttig te voelen? Go for it.
Ik weet dat het moeilijk is om dingen te accepteren, los te laten, mindsets te veranderen, tevreden te zijn en whatever.
Maar zoals Spell schreef: Het merendeel is natuurlijk door de mens verzonnen. Het grootste probleem is dat we een bewustzijn hebben. En daar wordt door andere bewusten op ingespeeld. Het is en blijft dat de een de baas over de ander probeert te spelen, alleen geraffineerder dan 100.000 jaar geleden.
Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je het 'beter' hebt dan een ander. Beter is trouwens ook maar subjectief.
Wil je echt een (groot) verschil maken in de wereld, verander dan je doelen.
Wil je tevreden zijn met hoe het nu is, maak je dan niet zo druk en ga grassprietjes aaien. Serieus. En koop een bosje bloemen voor je moeder, geef je partner/huisdier een knuffel en een kusje en ga verder met grassprietjes aaien.
donderdag 2 augustus 2018 om 14:34
Ik zal weinig pensioen hebben, werk maar 16 uur per week (4 ochtenden) Voor mij is dat genoeg. Zo raak ik niet te overprikkeld en heb genoeg tijd voor andere dingen. Mijn huishouden verdeel ik over de dagen. Een collega die net als ik ASS heeft, zei eens: "Gelukkig kan ik wel hele dagen werken." Ik zou daar juist depressief van worden. En zo gelukkig is zij helemaal niet. Ze klaagt vaak dat haar ouders geen begrip voor haar hebben, ze heeft regelmatig conflicten op het werk en raakt gauw overspannen.
donderdag 2 augustus 2018 om 14:52
Oakes schreef: ↑02-08-2018 14:03Ik ga het zeggen: mensen, dit is een beetje klagen om het klagen.
Wil je je nuttig voelen? Ga dan koffie drinken bij demente bejaarden, asielzoekers Nederlands onderwijzen, armlastige kinderen mee naar de Efteling nemen, plastic soep uit waters vissen, kauwgom krabben van de tegels in binnensteden. Zou dat helpen om je nuttig te voelen? Go for it.
Ik weet dat het moeilijk is om dingen te accepteren, los te laten, mindsets te veranderen, tevreden te zijn en whatever.
Maar zoals Spell schreef: Het merendeel is natuurlijk door de mens verzonnen. Het grootste probleem is dat we een bewustzijn hebben. En daar wordt door andere bewusten op ingespeeld. Het is en blijft dat de een de baas over de ander probeert te spelen, alleen geraffineerder dan 100.000 jaar geleden.
Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je het 'beter' hebt dan een ander. Beter is trouwens ook maar subjectief.
Wil je echt een (groot) verschil maken in de wereld, verander dan je doelen.
Wil je tevreden zijn met hoe het nu is, maak je dan niet zo druk en ga grassprietjes aaien. Serieus. En koop een bosje bloemen voor je moeder, geef je partner/huisdier een knuffel en een kusje en ga verder met grassprietjes aaien.
Het punt is Oakes, dat ik benoem wat ik lastig (tot heel erg lastig) vind, terwijl jij dan zegt: gewoon doen/ gewoon mee ophouden. Als het zo simpel voor mij was zou ik er hier niet over schrijven. Het is ook niet dat ik bewust ervoor ga zitten om te bedenken waar ik nou eens lekker over kan gaan klagen.
Ik snap je wel hoor, dingen die voor mij niet zo moeilijk zijn kan ik ook heel simpel bekijken. Als bijvoorbeeld iemand anders ergens mee zit bedoel ik dan. De obstakels in je eigen hoofd maken dingen ingewikkeld.
donderdag 2 augustus 2018 om 15:01
ñuca, dat is heel irritant van mij. Sorry daarvoor. Het heeft mij ook bloed, zweet en tranen gekost om te komen waar ik nu ben. Af en toe vind ik het frustrerend dat ik dat proces niet overbrengen op anderen om het voor hen makkelijker te maken. Dat moet ik ook niet willen. Het is in deze jouw leven. Jouw keuzes. Jouw vrijheid.ñuca schreef: ↑02-08-2018 14:52Het punt is Oakes, dat ik benoem wat ik lastig (tot heel erg lastig) vind, terwijl jij dan zegt: gewoon doen/ gewoon mee ophouden. Als het zo simpel voor mij was zou ik er hier niet over schrijven. Het is ook niet dat ik bewust ervoor ga zitten om te bedenken waar ik nou eens lekker over kan gaan klagen.
Ik snap je wel hoor, dingen die voor mij niet zo moeilijk zijn kan ik ook heel simpel bekijken. Als bijvoorbeeld iemand anders ergens mee zit bedoel ik dan. De obstakels in je eigen hoofd maken dingen ingewikkeld.
donderdag 2 augustus 2018 om 15:26
Voor mij is "doen" ook heel lastig. Ik ben een enorme piekeraar. Het lastige van psychische hulp vind ik dat je alleen tips krijgt, maar het zelf moet uitvoeren. Dat bij mij juist het probleem. Zelf moeten doen, vallen en opstaan. Dat bezorgde me als kind al een paniekgevoel. Zoals dat in groep 3 al geleerd werd dat je niet mag afkijken bij een ander. Want je moet het zelf doen. Dat vond ik verschrikkelijk.
hondenmens wijzigde dit bericht op 02-08-2018 15:29
6.37% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 om 15:28
hondenmens schreef: ↑02-08-2018 15:26Voor mij is "doen" ook heel lastig. Ik ben een enorme piekeraar. Het lastige van psychische hulp vind ik dat je alleen tips krijgt, maar het zelf moet uitvoeren. Dat bij mij juist het probleem. Zelf moeten doen, vallen en opstaan. Dat bezorgde me als kind al een paniekgevoel. Zoals dat in groep 3 al geleerd werd dat je niet mag afkijken bij een ander. Want je moet het zelf doen.
donderdag 2 augustus 2018 om 15:43
Als je niet de daadkracht hebt om de hele wereld te verbeteren, dan misschien wel om je stoep schoon te houden, zwerfvuil op te rapen, vriendelijk te glimlachen tegen de cassiere. Lukt dat, dan kun je je doel verhogen: ergens vrijwillegerswerk gaan doen of zo. Lukt het niet, dan stel je jezelf 1 doel ipv de 3 die ik noemde.
donderdag 2 augustus 2018 om 15:44
Zo heb ik mijn periode bij een psychologe ook ervaren Hondenmens. Eigenlijk waren het gewoon gesprekken waarbij ik alles eruit gooide en zij af en toe iets opperde. En dat noemden ze dan therapie. Maar het is ook zo, iedereen moet het uiteindelijk allemaal zelf doen. Dat is misschien wel het meest lastige van alles.
donderdag 2 augustus 2018 om 15:51
Jammer dat het afgedaan wordt als 'klagen om het klagen'. Het gevoel zit natuurlijk veel dieper. Het gaat niet per se om thee te drinken met bejaarden, of kauwgom van de straten te peuteren. Ik heb dat soort vrijwilligerswerk ook al gedaan. Helaas voelde dat nog steeds nutteloos voor mij. Was het maar zo makkelijk.
Ik denk ook dat het veel en veel dieper zit, nog dieper dan in mijn hoofd, in mijn DNA of zo. Ik had dit als kind al.
Ik denk ook dat het veel en veel dieper zit, nog dieper dan in mijn hoofd, in mijn DNA of zo. Ik had dit als kind al.
donderdag 2 augustus 2018 om 15:56
Lady, ik wil je gevoel niet bagatelliseren. Integendeel.Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 15:51Jammer dat het afgedaan wordt als 'klagen om het klagen'. Het gevoel zit natuurlijk veel dieper. Het gaat niet per se om thee te drinken met bejaarden, of kauwgom van de straten te peuteren. Ik heb dat soort vrijwilligerswerk ook al gedaan. Helaas voelde dat nog steeds nutteloos voor mij. Was het maar zo makkelijk.
Ik denk ook dat het veel en veel dieper zit, nog dieper dan in mijn hoofd, in mijn DNA of zo. Ik had dit als kind al.
donderdag 2 augustus 2018 om 16:04
Okay, Oakes. Dat was dan weer mijn interpretatie van jouw post. Soms zo lastig, wat pixels op een scherm, i.t.t. een persoon die je tegenover je hebt, waar je ook non-verbale communicatie mee hebt 
Maar ik hoor dat zo vaak, nl. zogenaamd nuttige dingen doen, leuke dingen doen. Ik doe dat ook wel, maar het is niet alsof daardoor het leven opeens wel nuttig is voor mij.
Ik vind het ook heel lastig uit te leggen wat dat dan is, wat ik voel en hoe ik denk. Ik merk heel erg dat mensen daar van schrikken als ik een uitspraak in die trant doe want voor de buitenwereld heb ik het dan voor het oog zo goed voor elkaar. Maar daar ligt het niet aan.
Ik zit op dit moment ook diep in de rouw, en dat versterkt deze gevoelens ook enorm. Normaal gesproken vind ik genoeg afleiding om er niet zoveel over hoeven te piekeren.
Maar ik hoor dat zo vaak, nl. zogenaamd nuttige dingen doen, leuke dingen doen. Ik doe dat ook wel, maar het is niet alsof daardoor het leven opeens wel nuttig is voor mij.
Ik vind het ook heel lastig uit te leggen wat dat dan is, wat ik voel en hoe ik denk. Ik merk heel erg dat mensen daar van schrikken als ik een uitspraak in die trant doe want voor de buitenwereld heb ik het dan voor het oog zo goed voor elkaar. Maar daar ligt het niet aan.
Ik zit op dit moment ook diep in de rouw, en dat versterkt deze gevoelens ook enorm. Normaal gesproken vind ik genoeg afleiding om er niet zoveel over hoeven te piekeren.
donderdag 2 augustus 2018 om 16:14
Lijkt me een makkelijke manier van geld verdienen, therapeut zijn. Al zou ik er niet geschikt voor zijn door een beperkt inlevingsvermogen. Maar ze doen zo weinig. Dat iedereen het zelf moet doen is ook erg lastig. Zou willen dat het ook op een andere manier kan. Zoals pilletjes waardoor je die daadkracht en dat vermogen krijgt. Als dat bestond nam ik een dubbele dosis.ñuca schreef: ↑02-08-2018 15:44Zo heb ik mijn periode bij een psychologe ook ervaren Hondenmens. Eigenlijk waren het gewoon gesprekken waarbij ik alles eruit gooide en zij af en toe iets opperde. En dat noemden ze dan therapie. Maar het is ook zo, iedereen moet het uiteindelijk allemaal zelf doen. Dat is misschien wel het meest lastige van alles.
