Psyche
alle pijlers
Nutteloosheid, weinig plezier in het leven
dinsdag 17 juli 2018 om 17:41
Om te beginnen heb ik al het gevoel te leven in bonustijd. Mijn beide ouders zijn als 40er overleden. Ik ben de leeftijd van mijn vader al voorbij en ben helemaal gezond, in tegenstelling tot mijn moeder die op deze leeftijd een terminale ziekte had.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
Maar in plaats van blij te zijn met dat ik er nog ben en dat me niks mankeert vraag ik me steeds vaker af wat ik hier nog doe.
Alles is klaar, ik heb een kind opgevoed dat nu op eigen benen staat. Op haar leeftijd had ik al geen ouders meer dus ik weet dat ze het zonder mij kan. Blijkt ook wel, ze toont weinig enthousiasme om mij te zien en is vooral met haar eigen leven bezig.
Mijn leven is belachelijk eentonig en leeg. Ik werk wel, en heb een relatie. Maar dat is het zo'n beetje, ik zie weinig tot geen mensen buiten mijn partner en de mensen met wie ik werk. Ik weet dat dit vooral vanuit mezelf komt, ik ben een ontzettende eenling en nogal introvert. Een druk sociaal leven zou niet eens bij me passen want dat houd ik niet vol.
Dan zou je zeggen dat het fijn is om het rustig te hebben. Is het ook, alleen het kan ook té rustig en stil zijn en daar komt weer eenzaamheid van. En ik ben slecht in mezelf bezig houden.
1 op 1 vriendschappen met mensen die niet teveel druk op de vriendschap leggen werken het beste voor mij, maar ik maak niet makkelijk contact. Meestal ben ik de vreemde eend in de bijt, het is lastig om dat soort mensen te vinden met wie het echt klikt.
Hobby's heb ik niet echt, alles waar ik aan begin met het idee "laat ik eens iets nieuws proberen" houdt maximaal een half jaar mijn aandacht vast. Daarna verlies ik de interesse, gaat het voelen als verplichting en hou ik het weer voor gezien.
Het leven sleept zich maar een beetje voort en ik weet eigenlijk niet goed waarvoor ik hier nog ben. (val in herhaling.) Moet steeds denken aan dat mensen lang geleden niet eens veel ouder werden dan ik nu ben, en dat de natuur het dus ook niet zo bedoeld heeft dat je zo lang leeft. Zo bezien klopt mijn gevoel dat ik wel zo'n beetje klaar ben met leven.
Zoveel ellende ook op de wereld en het vooruitzicht op jarenlange ouderdom is een groot schrikbeeld. Nu werk ik tenminste nog, wat moet ik als ik ook door de maatschappij ben afgeschreven? Waarmee moet ik mijn dagen dan vullen?
Ik zou er nooit zelf een einde aanmaken want voor de dood ben ik dan weer bang. Een hiernamaals is er waarschijnlijk niet dus verdwijnt mijn bewustzijn dan in het niets.
Eng, denk ik dan.
Ik vind het allebei niks, leven niet en dood niet. Zou vaak willen dat ik niet geboren was, dan wist ik vanaf het begin al niks. Zo nutteloos: je wordt geboren, moet jarenlang zorgen dat je overleeft, en dan ga je alsnog dood. En voordat er 100 jaar voorbij is weet niemand meer wie je was, dát je er was. Waarvoor dan al die moeite? Was ik maar als een dier geboren, die hebben tenminste al dit soort gedachtes niet.
Wat is mijn vraag? Die heb ik niet. Maar ik voel me eenzaam in dit gevoel en dit forum is een plek waar ik dagelijks kom, dus voor mij de meest logische plek om het te delen.
donderdag 2 augustus 2018 om 16:33
Oe, als je in de rouw zit komt de vraag naar de zin misschien wel extra hard boven. Heel veel sterkte.Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 16:04Okay, Oakes. Dat was dan weer mijn interpretatie van jouw post. Soms zo lastig, wat pixels op een scherm, i.t.t. een persoon die je tegenover je hebt, waar je ook non-verbale communicatie mee hebt
Maar ik hoor dat zo vaak, nl. zogenaamd nuttige dingen doen, leuke dingen doen. Ik doe dat ook wel, maar het is niet alsof daardoor het leven opeens wel nuttig is voor mij.
Ik vind het ook heel lastig uit te leggen wat dat dan is, wat ik voel en hoe ik denk. Ik merk heel erg dat mensen daar van schrikken als ik een uitspraak in die trant doe want voor de buitenwereld heb ik het dan voor het oog zo goed voor elkaar. Maar daar ligt het niet aan.
Ik zit op dit moment ook diep in de rouw, en dat versterkt deze gevoelens ook enorm. Normaal gesproken vind ik genoeg afleiding om er niet zoveel over hoeven te piekeren.
Het spijt me als mijn posts verkeerd overkomen. Ik wil niet kwetsen, bagatelliseren of de betweter uithangen.
donderdag 2 augustus 2018 om 16:58
Nee, Lady, ik heb teveel vanuit mijn makkelijke bubbel geredeneerd.
Vanaf mijn jeugd heb ik het leven, en vooral 'de mensen' niet leuk gevonden. Ofschoon ik een best ontwikkeld gevoel voor humor heb, ben ik tevens heel zwaar op de hand (geweest). Tot m'n 35e ging het redelijk, net als iedereen doen wat je moet doen, je conformeren aan de standaard. Daarna kwam ik door eigen toedoen in wilder vaarwater en die golven hebben me bijna verzopen, om maar in beeldspraak te blijven.
Toch jarenlang tegen beter weten in die woelige baren opgezocht tot ik een burn out kreeg en er daarnaast ptss werd vastgesteld. Dat is bijna tien jaar geleden. In die tien jaar veel geprobeerd aan therapie en medicatie. Ook zelfmedicatie (drank en drugs) om maar te ontsnappen aan die klote gevoelens. Ben ook vrijwilligerswerk gaan doen, cursussen en opleidingen. Hartstikke positief de schouders eronder gezet, maar die gevoelens blijven terug komen.
Dat laatste heb ik nu geaccepteerd en dat geeft mij rust. Ik heb ook een escape voor mezelf erin gebracht. Ik mag gaan wanneer ik wil. Met deze mindset leef ik nu anderhalf jaar en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ik ben heel blij met hoe het nu is. Ik kan eindelijk mentaal schuldvrij genieten. Het genieten zit 'm in de kleine dingen, dat is dus letterlijk het gras aaien en zo.
Misschien dat bovenstaande een beetje achtergrond geeft. Ik sta aan 'jullie' kant. Ben er nl zelf zo een.
Vanaf mijn jeugd heb ik het leven, en vooral 'de mensen' niet leuk gevonden. Ofschoon ik een best ontwikkeld gevoel voor humor heb, ben ik tevens heel zwaar op de hand (geweest). Tot m'n 35e ging het redelijk, net als iedereen doen wat je moet doen, je conformeren aan de standaard. Daarna kwam ik door eigen toedoen in wilder vaarwater en die golven hebben me bijna verzopen, om maar in beeldspraak te blijven.
Toch jarenlang tegen beter weten in die woelige baren opgezocht tot ik een burn out kreeg en er daarnaast ptss werd vastgesteld. Dat is bijna tien jaar geleden. In die tien jaar veel geprobeerd aan therapie en medicatie. Ook zelfmedicatie (drank en drugs) om maar te ontsnappen aan die klote gevoelens. Ben ook vrijwilligerswerk gaan doen, cursussen en opleidingen. Hartstikke positief de schouders eronder gezet, maar die gevoelens blijven terug komen.
Dat laatste heb ik nu geaccepteerd en dat geeft mij rust. Ik heb ook een escape voor mezelf erin gebracht. Ik mag gaan wanneer ik wil. Met deze mindset leef ik nu anderhalf jaar en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ik ben heel blij met hoe het nu is. Ik kan eindelijk mentaal schuldvrij genieten. Het genieten zit 'm in de kleine dingen, dat is dus letterlijk het gras aaien en zo.
Misschien dat bovenstaande een beetje achtergrond geeft. Ik sta aan 'jullie' kant. Ben er nl zelf zo een.
donderdag 2 augustus 2018 om 17:33
Dank je voor je verhaal Oakes, heftig hoor.
Wel fijn dat je het hebt kunnen accepteren dat het is zoals het is. Ik verzet mij nog steeds en daar wringt de schoen dan ook voor mij. Ik kan het ook moeilijk geloven dat 'dit' het dan is. Maar misschien is 'dit' wel wat het is... accepteren vind ik moeilijk.
Met 'ik mag gaan wanneer ik wil' bedoel je dat je er uit mag stappen wanneer je er klaar mee bent? Dat is tenminste wel waar ik me ook wel mee bezig houd. Ik ben heel bang dat als ik ziek word of dement of heel oud dat ik dan afhankelijk ben van anderen. Dat wil ik niet.
Wel fijn dat je het hebt kunnen accepteren dat het is zoals het is. Ik verzet mij nog steeds en daar wringt de schoen dan ook voor mij. Ik kan het ook moeilijk geloven dat 'dit' het dan is. Maar misschien is 'dit' wel wat het is... accepteren vind ik moeilijk.
Met 'ik mag gaan wanneer ik wil' bedoel je dat je er uit mag stappen wanneer je er klaar mee bent? Dat is tenminste wel waar ik me ook wel mee bezig houd. Ik ben heel bang dat als ik ziek word of dement of heel oud dat ik dan afhankelijk ben van anderen. Dat wil ik niet.
donderdag 2 augustus 2018 om 17:53
Ik ook niet. Vooral dingen als niet meer zelf naar de wc kunnen benauwen me. Dat je moet afwachten tot iemand je komt helpen. Of dat je luier op tijd verschoont wordt. Ik vraag me af of je in een verzorgings/verpleeg/bejaardenhuis altijd mag kiezen wat je eet. Dat vind ik wel heel belangrijk. Ben nogal kieskeurig.Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 17:33Dank je voor je verhaal Oakes, heftig hoor.
Wel fijn dat je het hebt kunnen accepteren dat het is zoals het is. Ik verzet mij nog steeds en daar wringt de schoen dan ook voor mij. Ik kan het ook moeilijk geloven dat 'dit' het dan is. Maar misschien is 'dit' wel wat het is... accepteren vind ik moeilijk.
Met 'ik mag gaan wanneer ik wil' bedoel je dat je er uit mag stappen wanneer je er klaar mee bent? Dat is tenminste wel waar ik me ook wel mee bezig houd. Ik ben heel bang dat als ik ziek word of dement of heel oud dat ik dan afhankelijk ben van anderen. Dat wil ik niet.
donderdag 2 augustus 2018 om 18:20
Mijn grootste nachtmerrie is om hulpbehoevend te worden. Dementie of een dusdanige beperking dat je niet meer duidelijk kunt maken wat je wel en niet wil, lijkt mij de hel op aarde. Ik zie het nut niet in van oud en hulpbehoevend worden. Ik verkeer daarin in een luxe positie want behalve mijn hond is er niemand afhankelijk van mij. Ook niet emotioneel. Ik heb geen ouders, broers, zusjes of kinderen. Vrienden redden zich wel. Zij hebben hun eigen inner circle.Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 17:33Dank je voor je verhaal Oakes, heftig hoor.
Wel fijn dat je het hebt kunnen accepteren dat het is zoals het is. Ik verzet mij nog steeds en daar wringt de schoen dan ook voor mij. Ik kan het ook moeilijk geloven dat 'dit' het dan is. Maar misschien is 'dit' wel wat het is... accepteren vind ik moeilijk.
Als dit het is, en 'dit' is iets wat klein en onbelangrijk lijkt, maar het maakt je wel gelukkig, zou je het dan kunnen accepteren?
Met 'ik mag gaan wanneer ik wil' bedoel je dat je er uit mag stappen wanneer je er klaar mee bent? Dat is tenminste wel waar ik me ook wel mee bezig houd. Ik ben heel bang dat als ik ziek word of dement of heel oud dat ik dan afhankelijk ben van anderen. Dat wil ik niet.
Mijn hond is mijn alles. Dat zal heel veel mensen overdreven en dramatisch in de oren klinken. Kan me niet schelen. Zij vervult onbewust de rol van mental coach met verve, zij bepaalt mijn dagelijks ritme en straks ook wanneer ik kan en mag gaan.
Dit is niet sneu, dramatisch, egoïstisch of belachelijk. Het is een vrije keuze, waar ik heel erg blij mee ben.
Het woord zelfmoord wil ik hier overigens niet noemen, omdat het geen recht doet aan waar iemand voor kiest. Het is geen moord. Evenmin wil ik een zelfgekozen einde propageren. Maar ik vind wel dat het een recht van mensen mag zijn, en dat mensen daarin op een respectvolle manier mogen worden bijgestaan.
donderdag 2 augustus 2018 om 18:40
Ik deel die nachtmerrie, hoor.
En wel mooi hoe jouw hond jouw coach is. Ook dat begrijp ik. Ik heb nu nog mijn moeder, dus als mij nu iets zou overkomen, dan moet ik wel door. Voor haar. Mocht zij er niet meer zijn, dan is er niemand waarvoor ik zou moeten blijven, mocht ik besluiten dat het genoeg is geweest.
Ik heb de spullen in huis, maar ik zou het niet doen tenzij ik echt geen andere uitweg meer zie. Zoals ik nu ben, kapot van verdriet, maar verder gezond en onafhankelijk, dan absoluut niet.
En wel mooi hoe jouw hond jouw coach is. Ook dat begrijp ik. Ik heb nu nog mijn moeder, dus als mij nu iets zou overkomen, dan moet ik wel door. Voor haar. Mocht zij er niet meer zijn, dan is er niemand waarvoor ik zou moeten blijven, mocht ik besluiten dat het genoeg is geweest.
Ik heb de spullen in huis, maar ik zou het niet doen tenzij ik echt geen andere uitweg meer zie. Zoals ik nu ben, kapot van verdriet, maar verder gezond en onafhankelijk, dan absoluut niet.
donderdag 2 augustus 2018 om 19:38
Ik snap je helemaal hoor. Ik doe al 18 jaar hetzelfde werk en dat doe ik nog wel 25 jaar. Het boeit me verder niet zoveel, ik heb niets met maatschappelijke ontwikkeling.Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 11:49Goed punt, Spell... ik heb ook het idee dat ik vast zit in mijn persoonlijke 'ontwikkeling'. Professioneel gaat het me voor de wind. Ik doe er weinig moeite voor en toch doe ik het aardig goed op dat gebied. En toch maakt mij 'carriere' geen ene bal verschil. Niet voor de wereld, en ook weinig voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Okay, een leuk salaris is mooi meegenomen. Ik voel me ver afgedwaald van waar het daadwerkelijk om gaat. En wat 'dat' is, dat weet ik eigenlijk niet zo goed.
Vaag verhaal dit, maar ik kan het niet beter onder woorden brengen. Misschien is de essentie dat ik niet wil dat mijn leven straks compleet 'voor niets' geweest is. Dat mijn bestaan totaal geen verschil gemaakt heeft.
Ik heb me erg verdiept in de MBTI en hoewel anderen het nut betwijfelen, heb ik er echt heel veel aan gehad. "Dat" voor mij is gezondheid op meerdere gebieden, mentaal, emotioneel, fysiek, metabool, financieel. Nou leef ik als ik problemen kan oplossen en anders besta ik, dus ik heb genoeg te lezen. Ik heb best een goede balans gevonden.
Mijn grootste drive hiervoor is, zoals ik al meerdere keren las, angst om afhankelijk te worden, maar ook om mijn leven zo makkelijk mogelijk te maken. Als ik hier dan toch ben dan liever met zo min mogelijk shit.
Ik denk dat ik meer geluk ervaar en meer geniet dan mensen die onrustig zijn. Mensen willen altijd gelukkig zijn, maar bijna niemand realiseert zich dat je pas achteraf echt kunt vaststellen of je een geluksmoment hebt gehad of hebt genoten, want juist volledig in met moment zijn is meestal een voorwaarde om te genieten of geluk te ervaren. En dat is ook allemaal niet zo spannend.
Waarom zou jouw leven voor niets zijn geweest? Je maakt het allemaal veel te groot. De wereld heeft mensen voortgebracht die voor altijd herinnerd zullen worden bijv, voor een uitvinding die de mens vooruit heeft gebracht, maar er is niemand die hen nog herinnert, want ze hebben die persoon nooit levend gekend. En meestal is het ook nog eens de vraag of die vooruitgang wel echt een vooruitgang is.
Ik kom in mijn leven veel mensen tegen, maar slechts enkele blijven eigenlijk plakken. Dat is vaak wederzijds. Die mensen vinden het leuk me te zien en als ze een goed gesprek willen dan kan dat. Ik kan goed luisteren en vaak de juiste vragen stellen. Ze vinden dat prettig en voelen zich serieus genomen en soms, als ik iets zeg dan doen ze er nog iets mee ook. Meer verschil kan ik niet maken in het leven.
Je gaat me niet vertellen dat jij dat ook niet hebt.
En uiteindelijk is het niet dat het leven nutteloos is, maar dat jij je nutteloos voelt, dat wil niet zeggen dat je dat ook bent. Ik heb geleerd die 2 dingen los te koppelen.
donderdag 2 augustus 2018 om 19:43
Oakes schreef: ↑02-08-2018 18:20Mijn grootste nachtmerrie is om hulpbehoevend te worden. Dementie of een dusdanige beperking dat je niet meer duidelijk kunt maken wat je wel en niet wil, lijkt mij de hel op aarde. Ik zie het nut niet in van oud en hulpbehoevend worden. Ik verkeer daarin in een luxe positie want behalve mijn hond is er niemand afhankelijk van mij. Ook niet emotioneel. Ik heb geen ouders, broers, zusjes of kinderen. Vrienden redden zich wel. Zij hebben hun eigen inner circle.
Mijn hond is mijn alles. Dat zal heel veel mensen overdreven en dramatisch in de oren klinken. Kan me niet schelen. Zij vervult onbewust de rol van mental coach met verve, zij bepaalt mijn dagelijks ritme en straks ook wanneer ik kan en mag gaan.
Dit is niet sneu, dramatisch, egoïstisch of belachelijk. Het is een vrije keuze, waar ik heel erg blij mee ben.
Het woord zelfmoord wil ik hier overigens niet noemen, omdat het geen recht doet aan waar iemand voor kiest. Het is geen moord. Evenmin wil ik een zelfgekozen einde propageren. Maar ik vind wel dat het een recht van mensen mag zijn, en dat mensen daarin op een respectvolle manier mogen worden bijgestaan.
Begrijp ik nu goed dat je wilt gaan zodra je hond is gegaan?
Ik ben het met je eens hoor, vind ook dat het ieders recht is om te bepalen wanneer het leven eindigt. De discussies die hierover worden gevoerd vind ik echt tenenkrommend
Door mijn werk zie ik de laatste tijd veel van dat verval bij ouderen. Een enkele heeft geluk en blijft behoorlijk vitaal tot ver in de 80, maar bij de meesten is het triest gesteld. En dat is ook voor mij een schrikbeeld.
Mijn probleem hierin is dat de dood net zo goed een schrikbeeld is. Doodgaan voordat ik oud word of oud worden met gebreken is een keuze tussen 2 kwaden. Maar misschien dat ik er tegen die tijd anders over ga denken. Op dit moment wil ik het zeker nog niet want ik heb een dochter en een vriend. En ik heb ook nog een jaar of 25 voordat de tijd echt een aanslag gaat doen op mijn lichaam. Tenminste, dat is alsnog afwachten want er kan natuurlijk van alles gebeuren.
anoniem_6527270f28ee9 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 19:50
0.07% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 om 20:05
Prachtige post, Spell. Ook interessant dat jij MBTI erbij haalt. Ik heb me daar ook ontzettend in verdiept. Ik ben dan ook een INFP, maar dat zal je niet verbazen denk ik.spell68 schreef: ↑02-08-2018 19:38Ik snap je helemaal hoor. Ik doe al 18 jaar hetzelfde werk en dat doe ik nog wel 25 jaar. Het boeit me verder niet zoveel, ik heb niets met maatschappelijke ontwikkeling.
Ik heb me erg verdiept in de MBTI en hoewel anderen het nut betwijfelen, heb ik er echt heel veel aan gehad. "Dat" voor mij is gezondheid op meerdere gebieden, mentaal, emotioneel, fysiek, metabool, financieel. Nou leef ik als ik problemen kan oplossen en anders besta ik, dus ik heb genoeg te lezen. Ik heb best een goede balans gevonden.
Mijn grootste drive hiervoor is, zoals ik al meerdere keren las, angst om afhankelijk te worden, maar ook om mijn leven zo makkelijk mogelijk te maken. Als ik hier dan toch ben dan liever met zo min mogelijk shit.
Ik denk dat ik meer geluk ervaar en meer geniet dan mensen die onrustig zijn. Mensen willen altijd gelukkig zijn, maar bijna niemand realiseert zich dat je pas achteraf echt kunt vaststellen of je een geluksmoment hebt gehad of hebt genoten, want juist volledig in met moment zijn is meestal een voorwaarde om te genieten of geluk te ervaren. En dat is ook allemaal niet zo spannend.
Waarom zou jouw leven voor niets zijn geweest? Je maakt het allemaal veel te groot. De wereld heeft mensen voortgebracht die voor altijd herinnerd zullen worden bijv, voor een uitvinding die de mens vooruit heeft gebracht, maar er is niemand die hen nog herinnert, want ze hebben die persoon nooit levend gekend. En meestal is het ook nog eens de vraag of die vooruitgang wel echt een vooruitgang is.
Ik kom in mijn leven veel mensen tegen, maar slechts enkele blijven eigenlijk plakken. Dat is vaak wederzijds. Die mensen vinden het leuk me te zien en als ze een goed gesprek willen dan kan dat. Ik kan goed luisteren en vaak de juiste vragen stellen. Ze vinden dat prettig en voelen zich serieus genomen en soms, als ik iets zeg dan doen ze er nog iets mee ook. Meer verschil kan ik niet maken in het leven.
Je gaat me niet vertellen dat jij dat ook niet hebt.
En uiteindelijk is het niet dat het leven nutteloos is, maar dat jij je nutteloos voelt, dat wil niet zeggen dat je dat ook bent. Ik heb geleerd die 2 dingen los te koppelen.
Ik heb inderdaad precies wat jij omschrijft met mensen die ik ontmoet.
Jij bent echt wel verder in die bewustwording. Over dat nutteloos vinden en mij nutteloos voelen, zo had ik het nog nooit bekeken. Dank!
donderdag 2 augustus 2018 om 20:30
De nada!Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 20:05Prachtige post, Spell. Ook interessant dat jij MBTI erbij haalt. Ik heb me daar ook ontzettend in verdiept. Ik ben dan ook een INFP, maar dat zal je niet verbazen denk ik.
Ik heb inderdaad precies wat jij omschrijft met mensen die ik ontmoet.
Jij bent echt wel verder in die bewustwording. Over dat nutteloos vinden en mij nutteloos voelen, zo had ik het nog nooit bekeken. Dank!
Ik heb er de laatste tijd best veel goed geraden, maar ik ken geen enkele INFP persoonlijk, dus nee ik wist het niet. Op de een of andere manier klikt het meestal niet zo tussen dominante en ondersteunende introverte voelers en mij als dominant introvert denker zijnde (ISTP).
Ik ben me idd wel veel bewust, maar ik weet niet of dat nou ook zo'n zegen is. Ik was vroeger helemaal zenuwachtig als sinterklaastijd er was. Spannend vond ik dat. Tot mijn moeder me vertelde dat ie niet bestond. Weg spanning.
Ik merk dat teveel bewustwording ten koste gaat van spontaniteit en jezelf laten gaan. Ik vind het erg jammer dat ik dat veel minder heb dan toen ik kind was. Dat is ook wel een onderdeel van het gevoel van nutteloosheid.
donderdag 2 augustus 2018 om 20:39
MBTI ken ik wel, alleen zijn dat van die dingen waar ik nooit helemaal uitkom. Zodra het namelijk gaat over een test waarbij je moet aangeven hoe je zelf bent, loop ik op bepaalde vragen vast. Omdat ik gewoon niet weet van mezelf of het nou het een of het ander is.
Bijvoorbeeld als het gaat over of ik een planmatige geordende manier van werken heb, of een flexibele spontane. Ik doe soms het een en soms het ander. Dus wat kies ik dan voor antwoord?
Verder weet ik nooit zo goed wat ik dan nog kan met wat eruit komt. Dan ben ik dus een bepaald type maar wat voegt het verder toe om dat te weten? Hoe ik functioneer en waar ik me wel of niet goed bij voel weet ik al, daar hoef ik niet naar op zoek.
Bijvoorbeeld als het gaat over of ik een planmatige geordende manier van werken heb, of een flexibele spontane. Ik doe soms het een en soms het ander. Dus wat kies ik dan voor antwoord?
Verder weet ik nooit zo goed wat ik dan nog kan met wat eruit komt. Dan ben ik dus een bepaald type maar wat voegt het verder toe om dat te weten? Hoe ik functioneer en waar ik me wel of niet goed bij voel weet ik al, daar hoef ik niet naar op zoek.
donderdag 2 augustus 2018 om 20:58
Nee hoor, voelde precies hetzelfde met mijn paard, 17 jaar bij mij geweest. Helaas heb ik die moeten laten gaan en dat heeft mij echt gebroken. De ‘zin’ weggenomen.
Nu net zes weken een pup in huis om mijn nieuwe beste vriend te worden.
donderdag 2 augustus 2018 om 21:06
Ik kan je die vraag ook wel stellen. Ben jij zo iemand die maandag wasdag heeft en dinsdag gehaktdag en als daar vanaf geweken wordt dan word je kriegel? Die vraag resulteert namelijk of je eindigt op een J of een P.ñuca schreef: ↑02-08-2018 20:39MBTI ken ik wel, alleen zijn dat van die dingen waar ik nooit helemaal uitkom. Zodra het namelijk gaat over een test waarbij je moet aangeven hoe je zelf bent, loop ik op bepaalde vragen vast. Omdat ik gewoon niet weet van mezelf of het nou het een of het ander is.
Bijvoorbeeld als het gaat over of ik een planmatige geordende manier van werken heb, of een flexibele spontane. Ik doe soms het een en soms het ander. Dus wat kies ik dan voor antwoord?
Verder weet ik nooit zo goed wat ik dan nog kan met wat eruit komt. Dan ben ik dus een bepaald type maar wat voegt het verder toe om dat te weten? Hoe ik functioneer en waar ik me wel of niet goed bij voel weet ik al, daar hoef ik niet naar op zoek.
Wat je ermee kunt, is kijken wat je cognitieve functies zijn of wel hoe benader en zie je de wereld. Niet zozeer hoe je functioneert, maar het verklaart wel vaak, waarom je met sommige mensen zo door een deur kunt en met anderen constant discussies hebt of een gevoel van niet mogen.
Daarom gaat het ook zo vaak fout tussen een INFP en mij. Zij reageren uit principes, moraal en deugd en ik uit logica. Zij beoordelen de mens, ik de actie. Dat is fundamenteel anders. En dat levert heel veel onbegrip, omdat je de ander ook letterlijk niet kunt begrijpen, want je mist die cognitieve functies.
Die percentages zeggen overigens niet zoveel. Het is niet als er 53% introvert staat dat je dan 53% introvert bent. Het betekent dat de test de kans dat jij introvert bent op basis van je antwoorden op 53% in schat. Het zegt niets over de mate van introvertie.
donderdag 2 augustus 2018 om 21:09
Hier INFP. Er zijn een aantal groepen van waar ik wel eens mee klets en het is verrassend en een verademing hoe mensen hetzelfde kunnen denken als jij. Dat was wel een openbaring voor me.
Ik ben op latere leeftijd een ander beroep gaan uitoefenen en naar de zorg overgestapt. Dat heeft mij meer voldoening gegeven, of eigenlijk voor het eerst het gevoel gegeven dat mijn beroep wat bij draagt.
Ik heb mezelf ook geaccepteerd in de zin dat ik niet helemaal voldoe aan wat de maatschappij van je verwacht en wil zien. Of mijn beeld van wat de maatschappij verwacht.
Gebroken hart maakt een mens ook zwaarmoedig.. en dat hoeft niet alleen te breken voor een partner.
Ik denk dat voor veel van ons het meer gaat zitten in accepteren van onszelf en de situatie dan daadwerkelijk iets veranderen aan onszelf/ ons leven. Als iemand nog even dat knopje kan aanwijzen
Ik ben op latere leeftijd een ander beroep gaan uitoefenen en naar de zorg overgestapt. Dat heeft mij meer voldoening gegeven, of eigenlijk voor het eerst het gevoel gegeven dat mijn beroep wat bij draagt.
Ik heb mezelf ook geaccepteerd in de zin dat ik niet helemaal voldoe aan wat de maatschappij van je verwacht en wil zien. Of mijn beeld van wat de maatschappij verwacht.
Gebroken hart maakt een mens ook zwaarmoedig.. en dat hoeft niet alleen te breken voor een partner.
Ik denk dat voor veel van ons het meer gaat zitten in accepteren van onszelf en de situatie dan daadwerkelijk iets veranderen aan onszelf/ ons leven. Als iemand nog even dat knopje kan aanwijzen
donderdag 2 augustus 2018 om 22:50
Ik heb dat totaal niet, ik vind het allemaal wel best. Als ik ziek ben, in het ziekenhuis lig of hulp nodig heb dan komen ook geen vreemden (en zelfs bijna geen familie) mij helpen (alleen mensen die daarvoor betaald worden). Tegen de tijd dat ik oud en dement ben of ernstig ziek word dan komt niemand mij opzoeken, dat weet ik nu al (begrijpelijk overigens). Ik voel me niet schuldig. Ik ben niet bijgelovig. Ik heb de laatste paar jaar alle naiviteit kwijt geraakt. Ik heb geleerd voor mezelf op te komen, ik sta op nummer 1.ñuca schreef: ↑02-08-2018 13:23Dat vind ik moeilijk, die mindset te accepteren. Ik neig er wel naar, maar voel me ook vaak ontzettend schuldig. Wat voor recht heb ik nou om schaamteloos te zitten profiteren van mijn zorgeloze leventje terwijl er zoveel ellende op de wereld is? Misschien is het wel de "bedoeling" dat ik mijn best doe om anderen te helpen die het minder goed hebben. Echt een verschil maken in de wereld. Maar ik mis de daadkracht, de creativiteit en de intelligentie om dat waar te maken.
Ik kan mezelf knap waardeloos vinden door dat soort gedachtes.
Don't follow me. I'm lost too..
donderdag 2 augustus 2018 om 23:17
Bedoel je mij? Ik heb dat verraste eigenlijk niet bij types als jij. Ik ben te rationeel en realistisch om iets te kunnen met dat idealistische. Dat zie ik in relaties heel vaak. Dat ik er met mijn pet niet bij kan hoe en waarom mensen dingen tolereren.Levade schreef: ↑02-08-2018 21:09Hier INFP. Er zijn een aantal groepen van waar ik wel eens mee klets en het is verrassend en een verademing hoe mensen hetzelfde kunnen denken als jij. Dat was wel een openbaring voor me.
Ik ben op latere leeftijd een ander beroep gaan uitoefenen en naar de zorg overgestapt. Dat heeft mij meer voldoening gegeven, of eigenlijk voor het eerst het gevoel gegeven dat mijn beroep wat bij draagt.
Ik heb mezelf ook geaccepteerd in de zin dat ik niet helemaal voldoe aan wat de maatschappij van je verwacht en wil zien. Of mijn beeld van wat de maatschappij verwacht.
Gebroken hart maakt een mens ook zwaarmoedig.. en dat hoeft niet alleen te breken voor een partner.
Ik denk dat voor veel van ons het meer gaat zitten in accepteren van onszelf en de situatie dan daadwerkelijk iets veranderen aan onszelf/ ons leven. Als iemand nog even dat knopje kan aanwijzen
MBTI heeft me wel geleerd dat mensen echt anders zijn dan ik, en aangezien ik ze nooit zal begrijpen, maar wel snap dat ze er zijn, zal ik nooit in discussie met ze gaan, want dat werkt toch niet. Dat geeft een stuk meer rust.
Zou die moeite met accepteren kunnen liggen in het feit dat de uitingen van je type door de maatschappij als negatief worden gezien? Bijv minder emoties hebben dan ben je meteen autist. Ben je wat bedachtzamer dan laat je weer over je heen lopen en ben je niet assertief genoeg. Ben je liever alleen dan ben je sociaal onaangepast.
Ik denk dat je moet leren de sterke punten van je persoonlijkheidstype te omarmen en je minder te laten leiden door "hoe het moet zijn".
donderdag 2 augustus 2018 om 23:23
Je hoeft je ook nergens druk over te maken. Liever niet.ñuca schreef: ↑02-08-2018 19:43Begrijp ik nu goed dat je wilt gaan zodra je hond is gegaan?
Ik ben het met je eens hoor, vind ook dat het ieders recht is om te bepalen wanneer het leven eindigt. De discussies die hierover worden gevoerd vind ik echt tenenkrommend
Ja en eens.
Door mijn werk zie ik de laatste tijd veel van dat verval bij ouderen. Een enkele heeft geluk en blijft behoorlijk vitaal tot ver in de 80, maar bij de meesten is het triest gesteld. En dat is ook voor mij een schrikbeeld.
Mijn probleem hierin is dat de dood net zo goed een schrikbeeld is. Doodgaan voordat ik oud word of oud worden met gebreken is een keuze tussen 2 kwaden. Maar misschien dat ik er tegen die tijd anders over ga denken. Op dit moment wil ik het zeker nog niet want ik heb een dochter en een vriend. En ik heb ook nog een jaar of 25 voordat de tijd echt een aanslag gaat doen op mijn lichaam. Tenminste, dat is alsnog afwachten want er kan natuurlijk van alles gebeuren.
donderdag 2 augustus 2018 om 23:26
The more you know, the less you understand - Paul Wellerspell68 schreef: ↑02-08-2018 20:30De nada!
Ik heb er de laatste tijd best veel goed geraden, maar ik ken geen enkele INFP persoonlijk, dus nee ik wist het niet. Op de een of andere manier klikt het meestal niet zo tussen dominante en ondersteunende introverte voelers en mij als dominant introvert denker zijnde (ISTP).
Ik ben me idd wel veel bewust, maar ik weet niet of dat nou ook zo'n zegen is. Ik was vroeger helemaal zenuwachtig als sinterklaastijd er was. Spannend vond ik dat. Tot mijn moeder me vertelde dat ie niet bestond. Weg spanning.
Ik merk dat teveel bewustwording ten koste gaat van spontaniteit en jezelf laten gaan. Ik vind het erg jammer dat ik dat veel minder heb dan toen ik kind was. Dat is ook wel een onderdeel van het gevoel van nutteloosheid.
donderdag 2 augustus 2018 om 23:28
Oh, een paard
Kan me je gevoel voorstellen. Het verlies van zo'n indrukwekkende vriend is afschuwelijk.Veel geluk met je nieuwe pup!
donderdag 2 augustus 2018 om 23:30
Goed zo! En tegen de tijd dat je hulp nodig hebt doe je een beroep op een gepersonaliseerde zorgrobot.BruinHondje schreef: ↑02-08-2018 22:50Ik heb dat totaal niet, ik vind het allemaal wel best. Als ik ziek ben, in het ziekenhuis lig of hulp nodig heb dan komen ook geen vreemden (en zelfs bijna geen familie) mij helpen (alleen mensen die daarvoor betaald worden). Tegen de tijd dat ik oud en dement ben of ernstig ziek word dan komt niemand mij opzoeken, dat weet ik nu al (begrijpelijk overigens). Ik voel me niet schuldig. Ik ben niet bijgelovig. Ik heb de laatste paar jaar alle naiviteit kwijt geraakt. Ik heb geleerd voor mezelf op te komen, ik sta op nummer 1.
vrijdag 3 augustus 2018 om 00:20
Nee sorry, ik bedoelde dat er mensen gelijkgestemd zijn en precies zo denken als ik dat doe. Of in die zin dat dat voor iedereen/ieder type geldt. Staat er wat anders dan ik bedoelde zie ik nu.spell68 schreef: ↑02-08-2018 23:17Bedoel je mij? Ik heb dat verraste eigenlijk niet bij types als jij. Ik ben te rationeel en realistisch om iets te kunnen met dat idealistische. Dat zie ik in relaties heel vaak. Dat ik er met mijn pet niet bij kan hoe en waarom mensen dingen tolereren.
MBTI heeft me wel geleerd dat mensen echt anders zijn dan ik, en aangezien ik ze nooit zal begrijpen, maar wel snap dat ze er zijn, zal ik nooit in discussie met ze gaan, want dat werkt toch niet. Dat geeft een stuk meer rust.
Zou die moeite met accepteren kunnen liggen in het feit dat de uitingen van je type door de maatschappij als negatief worden gezien? Bijv minder emoties hebben dan ben je meteen autist. Ben je wat bedachtzamer dan laat je weer over je heen lopen en ben je niet assertief genoeg. Ben je liever alleen dan ben je sociaal onaangepast.
Ik denk dat je moet leren de sterke punten van je persoonlijkheidstype te omarmen en je minder te laten leiden door "hoe het moet zijn".
Ik heb dus juist geleerd dat er echt mensen zijn zoals ik. Inderdaad dat idealistische is bij mij wel van toepassing. En meer ook, maar ik ben oprecht blij met hoe ik in elkaar steek, ook al betekent dat dat ik soms dingen moeilijker ervaar/maak dan realistisch gezien nodig is. Dit is wie ik ben en dat past bij mij.. in alle opzichten. Ik ben een dromer..
Daarom noemde ik ook hoe ik denk dar het moet zijn i.p.v. hoe het moet zijn. Het is namelijk ook deels zelf opgelegd dat je iets zou moeten doen of moeten zijn.
Ik heb er moeite mee dat mensen elkaar sowieso lastig lijken te accepteren, of in ieder geval dat iedereen anders is. Terwijl dat voor mij juist weer op veel vlakken logisch is.
(Behalve dierenliefde.. ontbreken daarvan snap ik echt niet
)
vrijdag 3 augustus 2018 om 00:30
Ik heb ook geen broer of zus. Nog wel ouders, die zijn gescheiden en hebben beiden een andere partner. Met mijn moeder heb ik goed contact. Helaas heeft ze al 4 keer kanker gehad. Ik ben bang haar jong te verliezen. Want dat is mijn grootste steunpilaar en de enige met wie ik een emotionele band voel. Met mijn vader heb ik geen life contact meer. We zijn van elkaar vervreemd. Ik hoop dat mijn moeder het langst leeft. Niet dat ik vader dood wens, maar heb er ook niks aan. Ik heb bewust geen kinderen. Wel 2 hondjes. Een leven zonder hond kan ik me niet meer voorstellen. Als zij er niet meer zijn denk ik er weer een te willen. Als een soort mental coach ook. Met hen maak ik lekkere wandelingen. In mijn eentje vind ik daar niks aan. En ook voor vriendschap.Oakes schreef: ↑02-08-2018 18:20Mijn grootste nachtmerrie is om hulpbehoevend te worden. Dementie of een dusdanige beperking dat je niet meer duidelijk kunt maken wat je wel en niet wil, lijkt mij de hel op aarde. Ik zie het nut niet in van oud en hulpbehoevend worden. Ik verkeer daarin in een luxe positie want behalve mijn hond is er niemand afhankelijk van mij. Ook niet emotioneel. Ik heb geen ouders, broers, zusjes of kinderen. Vrienden redden zich wel. Zij hebben hun eigen inner circle.
Mijn hond is mijn alles. Dat zal heel veel mensen overdreven en dramatisch in de oren klinken. Kan me niet schelen. Zij vervult onbewust de rol van mental coach met verve, zij bepaalt mijn dagelijks ritme en straks ook wanneer ik kan en mag gaan.
