Psyche
alle pijlers
Onbegrip en frustratie bij ziekte
vrijdag 13 juli 2018 om 18:34
Sinds kort moet ik schildklierhormoon slikken; de tsh was 146 en ft4 was nog maar 1.2
Ik ben nog lang niet goed ingesteld.
Waarschijnlijk functioneert mijn schildklier niet meer goed sinds een postpartum thyreoïditis, of ten gevolge van een ontsteking door hashimoto.
De uitslag van de antistoffen test laat nog even op zich wachten.
Nu is het vakantie en we zijn met de kinderen bij mijn schoonmoeder.
Ik slik de medicatie nog maar amper 10 dagen en in de tussentijd heb ik ook nog de pech dat het flink in mijn rug is geschoten.
Ik klaag niet, maar probeer mijn balans te vinden en het valt hartstikke tegen.
Mijn omgeving begrijpt er weinig van en ik raak gefrustreerd.
Vandaag zijn ze met zijn allen een uitstapje gaan maken en ik bleef met de baby thuis...er zat niets anders op, ik kan niet goed genoeg lopen of fietsen momenteel; maar dat betekent wél dat ik thuis de baby van 5 maanden moet tillen.
Gelukkig ging dat goed vandaag.
Dat is ook niet mijn punt.
Waar ik voornamelijk moeite mee heb zijn alle goedbedoelde, maar ongevraagde adviezen en opmerkingen van de mensen om mij heen.
Het maakt me zo onzeker nu ineens.
Het begon al met een kennis die zei: "Ik weet wel wat jou mankeert; jij hebt gewoon verkeerde gedachtengangen vanuit je opvoeding" ...dat was vlak voor de diagnose,
Een tante die zei: nee jij hebt hetzelfde als wat ik vroeger had; te veel stress en daardoor een tijdelijke dip...terwijl de diagnose toen al gesteld was door de internist!
Of: volgens mij is het beter voor je als je juist wél gaat lopen en meer bewegen...
Ik heb verdorie zo'n rugpijn dat ik maar 10 meter kán lopen!
En nog veel meer...
Al die ongevraagde adviezen beginnen mij enorm te frustreren en het is niet goed voor mijn zelfvertrouwen.
Ik probeer mijn grenzen aan te voelen, dus de hele dag stijf staan van de paracetamol wil ik ook niet en ik wil mijn lever niet te veel belasten, want die moet die t4 omzetten in t3.
Maar mensen om me heen hebben weinig geduld, ze willen dat ik paracetamol slik en dan maar gezellig mee ga doen, zoals vroeger; want ik wás juist zo'n leuke meid...
Zich verdiepen in wat mij mankeert doen ze ook niet; er is toch een pilletje voor?
Gisteren zei je toch dat het beter ging?
Hoe leg ik uit dat het ene moment redelijk gaat en het volgende moment niet?
Hoe ga ik om met het feit dat ik niet eens even een stukje kan lopen?
Dat ik te moe ben om mezelf te zijn en vrolijk te lachen zoals eerst?
Dat ik mezelf tekort vind schieten en dat me dat verdrietig maakt, maar dat ik dat niet wil laten merken, dat het al goed is als het oké is?
Want als ik even een kleine verbetering heb dan denken zij dat het weer goed is...en waarom ik dan niet even snel de tafel dek?
En we zijn bij zijn schoonmoeder met vakantie, die druk is en intens en die van alles heeft gepland waaraan ik niet kan meedoen. Ik snap echt wel dat ze het alleen maar goed bedoelt, maar het is me gewoon snel te veel.
Ik voel me hier als een vis op het droge terwijl mijn hersenen niet snel genoeg zijn om het tempo bij te houden.
En mijn lichaam werkt gewoon niet mee.
Ik heb overal spierpijn.
Maar daar klaag ik juist niet over tegen hen.
Ik vind het op dit moment emotioneel even erg zwaar.
Het lukt me niet om mezelf te zijn, om bij te dragen, om mee te doen en nu heb ik te horen gekregen van mijn schoonmoeder dat het haar tegenvalt en hoe dat nu mogelijk is want ze vónd mij eerst zo'n leuke meid...
En vervolgens zegt ze; laten we er nu samen een mooie vakantie van maken.
Ook mijn vriend viel laatst tegen me uit, ik was de enige die nuchter bleef, zij (hij en wat vrienden) dronken zelfgebrouwen sterke drank van iemand en mijn vriend heeft echt naar gedaan tijdens zijn kwaaie dronk, maar dat is hij allemaal vergeten.
Wat een naar en ellendig en eenzaam gevoel geeft dat. Juist nu ik zo kwetsbaar ben, juist nu ik al die stress zo slecht kan hebben.
Ik ben sinds 6 weken onder behandeling bij een psycholoog, dus ik heb al professionele hulp hierbij, maar voor nu hoop ik met dit topic op misschien een hart onder de riem en wat begrip en wat medeleven.
Misschien hier en daar iemand met een soortgelijke ervaring, zodat ik weet dat ik niet de enige ben met zulke ervaringen en gevoelens.
En waar ik ook op hoop met dit topic is wat goede moed om weer aardig te kunnen doen tegen mijn schoonmoeder, want we moeten nog een week en ze is heus geen kwaaie, maar mijn grens is even bereikt en ik heb moeite om over een paar van haar uitspraken die getuigen van zo veel onbegrip heen te stappen.
Hopelijk wordt het weer beter.
Ik weet wel dat ik leuker was toen ik niet ziek was en niet zo veel pijn had, ik wil ook graag mijn best doen om er het beste van te maken.
Maar het is nu allemaal wel wat bekoeld tussen haar en mij en ik voel me schuldig want normaal ben ik wat minder nors en minder gefrustreerd in mijn reacties en veel enthousiaster in mijn uitlatingen.
Man, man, man wat valt het tegen op het ogenblik.
Bedankt voor het lezen, het was een flinke lap tekst.
Ik ben nog lang niet goed ingesteld.
Waarschijnlijk functioneert mijn schildklier niet meer goed sinds een postpartum thyreoïditis, of ten gevolge van een ontsteking door hashimoto.
De uitslag van de antistoffen test laat nog even op zich wachten.
Nu is het vakantie en we zijn met de kinderen bij mijn schoonmoeder.
Ik slik de medicatie nog maar amper 10 dagen en in de tussentijd heb ik ook nog de pech dat het flink in mijn rug is geschoten.
Ik klaag niet, maar probeer mijn balans te vinden en het valt hartstikke tegen.
Mijn omgeving begrijpt er weinig van en ik raak gefrustreerd.
Vandaag zijn ze met zijn allen een uitstapje gaan maken en ik bleef met de baby thuis...er zat niets anders op, ik kan niet goed genoeg lopen of fietsen momenteel; maar dat betekent wél dat ik thuis de baby van 5 maanden moet tillen.
Gelukkig ging dat goed vandaag.
Dat is ook niet mijn punt.
Waar ik voornamelijk moeite mee heb zijn alle goedbedoelde, maar ongevraagde adviezen en opmerkingen van de mensen om mij heen.
Het maakt me zo onzeker nu ineens.
Het begon al met een kennis die zei: "Ik weet wel wat jou mankeert; jij hebt gewoon verkeerde gedachtengangen vanuit je opvoeding" ...dat was vlak voor de diagnose,
Een tante die zei: nee jij hebt hetzelfde als wat ik vroeger had; te veel stress en daardoor een tijdelijke dip...terwijl de diagnose toen al gesteld was door de internist!
Of: volgens mij is het beter voor je als je juist wél gaat lopen en meer bewegen...
Ik heb verdorie zo'n rugpijn dat ik maar 10 meter kán lopen!
En nog veel meer...
Al die ongevraagde adviezen beginnen mij enorm te frustreren en het is niet goed voor mijn zelfvertrouwen.
Ik probeer mijn grenzen aan te voelen, dus de hele dag stijf staan van de paracetamol wil ik ook niet en ik wil mijn lever niet te veel belasten, want die moet die t4 omzetten in t3.
Maar mensen om me heen hebben weinig geduld, ze willen dat ik paracetamol slik en dan maar gezellig mee ga doen, zoals vroeger; want ik wás juist zo'n leuke meid...
Zich verdiepen in wat mij mankeert doen ze ook niet; er is toch een pilletje voor?
Gisteren zei je toch dat het beter ging?
Hoe leg ik uit dat het ene moment redelijk gaat en het volgende moment niet?
Hoe ga ik om met het feit dat ik niet eens even een stukje kan lopen?
Dat ik te moe ben om mezelf te zijn en vrolijk te lachen zoals eerst?
Dat ik mezelf tekort vind schieten en dat me dat verdrietig maakt, maar dat ik dat niet wil laten merken, dat het al goed is als het oké is?
Want als ik even een kleine verbetering heb dan denken zij dat het weer goed is...en waarom ik dan niet even snel de tafel dek?
En we zijn bij zijn schoonmoeder met vakantie, die druk is en intens en die van alles heeft gepland waaraan ik niet kan meedoen. Ik snap echt wel dat ze het alleen maar goed bedoelt, maar het is me gewoon snel te veel.
Ik voel me hier als een vis op het droge terwijl mijn hersenen niet snel genoeg zijn om het tempo bij te houden.
En mijn lichaam werkt gewoon niet mee.
Ik heb overal spierpijn.
Maar daar klaag ik juist niet over tegen hen.
Ik vind het op dit moment emotioneel even erg zwaar.
Het lukt me niet om mezelf te zijn, om bij te dragen, om mee te doen en nu heb ik te horen gekregen van mijn schoonmoeder dat het haar tegenvalt en hoe dat nu mogelijk is want ze vónd mij eerst zo'n leuke meid...
En vervolgens zegt ze; laten we er nu samen een mooie vakantie van maken.
Ook mijn vriend viel laatst tegen me uit, ik was de enige die nuchter bleef, zij (hij en wat vrienden) dronken zelfgebrouwen sterke drank van iemand en mijn vriend heeft echt naar gedaan tijdens zijn kwaaie dronk, maar dat is hij allemaal vergeten.
Wat een naar en ellendig en eenzaam gevoel geeft dat. Juist nu ik zo kwetsbaar ben, juist nu ik al die stress zo slecht kan hebben.
Ik ben sinds 6 weken onder behandeling bij een psycholoog, dus ik heb al professionele hulp hierbij, maar voor nu hoop ik met dit topic op misschien een hart onder de riem en wat begrip en wat medeleven.
Misschien hier en daar iemand met een soortgelijke ervaring, zodat ik weet dat ik niet de enige ben met zulke ervaringen en gevoelens.
En waar ik ook op hoop met dit topic is wat goede moed om weer aardig te kunnen doen tegen mijn schoonmoeder, want we moeten nog een week en ze is heus geen kwaaie, maar mijn grens is even bereikt en ik heb moeite om over een paar van haar uitspraken die getuigen van zo veel onbegrip heen te stappen.
Hopelijk wordt het weer beter.
Ik weet wel dat ik leuker was toen ik niet ziek was en niet zo veel pijn had, ik wil ook graag mijn best doen om er het beste van te maken.
Maar het is nu allemaal wel wat bekoeld tussen haar en mij en ik voel me schuldig want normaal ben ik wat minder nors en minder gefrustreerd in mijn reacties en veel enthousiaster in mijn uitlatingen.
Man, man, man wat valt het tegen op het ogenblik.
Bedankt voor het lezen, het was een flinke lap tekst.
vrijdag 13 juli 2018 om 19:29
Ik heb ook hashimoto. In het begin werd ik vooral lui gevonden, omdat ik altijd moe was.
Uiteindelijk ging de medicatie zijn werk doen (dat duurde echt wel even) en voelde ik me weer een beetje mezelf.
Nu 20 jaar later heb ik kog hele slechte maanden en is het begrip vaak ver te zoeken, maar blijven uitleggen wat het inhoudt helpt mij. Daarnaast bedenk ik me maar dat als ze het niet willen begrijpen dan maar niet. Mijn man heb ik laten lezen wat het inhoudt en dat heeft bij hem voor begrip gezorgd.
Het duurt echt even, maar echt! Je gaat je beter voelen.
Overigens is het met hashimoto ook nog eens zo dat je je depressief kan voelen. Dus dat speelt misschien ook nog wel mee. Maar ook dat gaat weg als de medicatie zijn werk doet. Duurt (nogmaals) echt even, maar dan ben je weer een beetje jezelf!!
Komt goed.
Uiteindelijk ging de medicatie zijn werk doen (dat duurde echt wel even) en voelde ik me weer een beetje mezelf.
Nu 20 jaar later heb ik kog hele slechte maanden en is het begrip vaak ver te zoeken, maar blijven uitleggen wat het inhoudt helpt mij. Daarnaast bedenk ik me maar dat als ze het niet willen begrijpen dan maar niet. Mijn man heb ik laten lezen wat het inhoudt en dat heeft bij hem voor begrip gezorgd.
Het duurt echt even, maar echt! Je gaat je beter voelen.
Overigens is het met hashimoto ook nog eens zo dat je je depressief kan voelen. Dus dat speelt misschien ook nog wel mee. Maar ook dat gaat weg als de medicatie zijn werk doet. Duurt (nogmaals) echt even, maar dan ben je weer een beetje jezelf!!
Komt goed.
vrijdag 13 juli 2018 om 19:31
Dit.redbulletje schreef: ↑13-07-2018 18:43Laat die baby bij je vriend en schoonmoeder en ga zelf lekker terug naar huis. Kun je 'n poosje bijkomen zonder gezeik aan je kop.
Wat doe je jezelf aan?
Oh, ik lees dat in ieder geval je vriend erop is teruggekomen.
Maar dan nog, als het je op dit moment gewoon teveel is dan moet je voor jezelf kiezen en met baby naar huis gaan.
anoniem_360662 wijzigde dit bericht op 13-07-2018 19:35
27.50% gewijzigd
vrijdag 13 juli 2018 om 19:35
vrijdag 13 juli 2018 om 19:35
Je hoeft het ook niet te laten klappen.
Je kunt heel rustig uitleggen dat , gezien je situatie en klachten, het beter is dat je thuis bent. Dan kunnen zij hun gang gaan en jij ook.
Zit niemand elkaar in de weg en hoeft niemand zich te frustreren. Lekker rustig.
vrijdag 13 juli 2018 om 19:36
Goed verhaalCelaena_Aelin schreef: ↑13-07-2018 19:20Ik gebruik dit verhaal vaak om aan mensen om mij heen uit te leggen waarom ik wel ziek ben als ik er niet ziek uitzie. Oke, ik heb iets anders, maar ik moet op dezelfde manier rekening houden met mijn grenzen.
https://butyoudontlooksick.com/articles ... on-theory/
vrijdag 13 juli 2018 om 19:44
Je zal zo’n opmerking krijgen van iemand.Ik vind het op dit moment emotioneel even erg zwaar.
Het lukt me niet om mezelf te zijn, om bij te dragen, om mee te doen en nu heb ik te horen gekregen van mijn schoonmoeder dat het haar tegenvalt en hoe dat nu mogelijk is want ze vónd mij eerst zo'n leuke meid...
Je bent alleen “leuk” als je alles doet wat in haar straatje past?
Hoe lang duurt deze vakantie nog? Als ik jou was zou ik echt zorgen nooit meer met jouw schoonmoeder en je gezin weg te gaan.
vrijdag 13 juli 2018 om 19:49
Voor wat betreft de overige opmerkingen die je krijgt/ hebt gekregen werkt inderdaad een gladde rug kweken het beste. Voor anderen kan iets wat niet zichtbaar is lastig zijn en er zijn altijd mensen die denken de ultieme oplossing voor jouw probleem te hebben.
Die lepeltheorie is inderdaad een goede uitleg, maar ook dat begrijpt niet iedereen.
Wat ik heb ervaren: uitleggen wat er met je aan de hand is kost ook energie. Niet teveel doen dus, zeker niet bij mensen die wat verder van je af staan.
Zeg gewoon wat je nodig hebt en wat je wel of niet kunt doen. Het is zo. Zo simpel is het dan ook. X
Die lepeltheorie is inderdaad een goede uitleg, maar ook dat begrijpt niet iedereen.
Wat ik heb ervaren: uitleggen wat er met je aan de hand is kost ook energie. Niet teveel doen dus, zeker niet bij mensen die wat verder van je af staan.
Zeg gewoon wat je nodig hebt en wat je wel of niet kunt doen. Het is zo. Zo simpel is het dan ook. X
vrijdag 13 juli 2018 om 20:51
Wauw, ik ben onder de indruk van dit verhaal, bedankt voor het delen!Yellow002 schreef: ↑13-07-2018 19:25Herkenbaar! Al is mijn ziekte van tijdelijke aard (zo'n 8 maanden. Nog 5 te gaan).
Bij de mensen bij wie ik het er echt toe vond doen dat ze me begrepen heb ik verteld wat de ziekte met me doet. Dus dat "douchen" al een activiteit op zich is enen dat ik op bepaalde dagen ook daar hulp bij nodig heb" of "dat ik 10 tot 20 keer op een dag overgeef " en meer van die voorbeelden. Ook probeerde ik soms uit te leggen wat mijn ziekte inhield en waarom veel goedbedoelde tips in dat geval dus niet werken. Deze uitleg hielp wel maar kostte me ook veel energie. Dus vandaar dat ik die energie alleen wilde geven aan mensen van wie ik her belangrijk vond dat ze het begrepen. Mijn man heeft veel info gelezen op internet over de ziekte en ons beiden hielp het om iig medisch erkenning te krijgen voor de ziekte. De artsen zijn immers de enige die het echt kunnen weten.
Eigenlijk kreeg ik pas echt begrip uit de omgeving en dat het niet "een mindset" was toen ik een paar keer werd opgenomen in het ziekenhuis.
Ik probeer me inmiddels minder te verantwoorden. Ik weet hoe het zit. Mijn man en andere voor mij belangrijke mensen weten hoe het zit.
Tegen andere mensen zeg ik nu maar "ok tnx voor de tip... zeg even iets anders..."
Sterkte! Ik hoop dat als je medicatie eenmaal goed is ingesteld en goed werkt jij jezelf weer gaat herkennen als de persoon die je ervoor was.
vrijdag 13 juli 2018 om 20:56
Wat erg dat je met zo weinig energie ook nog moet vechten voor wat erkenning.Hecamel schreef: ↑13-07-2018 19:29Ik heb ook hashimoto. In het begin werd ik vooral lui gevonden, omdat ik altijd moe was.
Uiteindelijk ging de medicatie zijn werk doen (dat duurde echt wel even) en voelde ik me weer een beetje mezelf.
Nu 20 jaar later heb ik kog hele slechte maanden en is het begrip vaak ver te zoeken, maar blijven uitleggen wat het inhoudt helpt mij. Daarnaast bedenk ik me maar dat als ze het niet willen begrijpen dan maar niet. Mijn man heb ik laten lezen wat het inhoudt en dat heeft bij hem voor begrip gezorgd.
Het duurt echt even, maar echt! Je gaat je beter voelen.
Overigens is het met hashimoto ook nog eens zo dat je je depressief kan voelen. Dus dat speelt misschien ook nog wel mee. Maar ook dat gaat weg als de medicatie zijn werk doet. Duurt (nogmaals) echt even, maar dan ben je weer een beetje jezelf!!
Komt goed.
Wat goed om te lezen dat het beter zal gaan.
vrijdag 13 juli 2018 om 21:00
Het is een superlange autorit, alleen dat is al eigenlijk niet goed te doen, plus dat ik dan daarna alles in mn eentje moet doen en ik ga ze allemaal missen; ik ben een gezelschapsmens.
En dan zou ik ze op moeten halen omdat ze zonder auto met zo veel spullen niet naar huis kunnen.
Nu poetsen ze terwijl ik buiten heel langzaam met de baby in een wandelwagen loop; op dit moment laat mijn rug dat toe omdat ik bijna de hele dag gerust heb.
vrijdag 13 juli 2018 om 21:02
Wat fijn, die erkenning!marseille schreef: ↑13-07-2018 19:35Jeetje wat heftig, ik vind het eigenlijk al heel wat dat je überhaupt rondloopt en voor een baby zorgt met die schildklierwaardes.
Gelukkig is het goed behandelbaar, alleen gaat dat niet zo snel, nog even doorbikkelen en voel je je hopelijk volgende maand alweer beter dan nu. Veel sterkte!
Ik doe inderdaad enorm mijn best.
Ja, ik ben onder behandeling en het gaat vast straks weer beter!
Dank je wel.
vrijdag 13 juli 2018 om 21:04
Helaas een 'feest' van herkenning.
Allereerst heel veel sterkte en ik hoop dat je snel ingesteld bent met je medicatie.
Verder zijn veel tips al gegeven.
Wat mijn huisarts mij adviseerde was te stoppen met mezelf te verdedigen. Ik weet zelf hoe het zit en dat is voldoende.
Ik vind het overigens zelf ook nog steeds lastig om mee om te gaan, zeker omdat mijn omgeving me vooral ziet als ik me goed voel.
Allereerst heel veel sterkte en ik hoop dat je snel ingesteld bent met je medicatie.
Verder zijn veel tips al gegeven.
Wat mijn huisarts mij adviseerde was te stoppen met mezelf te verdedigen. Ik weet zelf hoe het zit en dat is voldoende.
Ik vind het overigens zelf ook nog steeds lastig om mee om te gaan, zeker omdat mijn omgeving me vooral ziet als ik me goed voel.
zaterdag 14 juli 2018 om 19:32
Precies dit._Branwen_ schreef: ↑13-07-2018 18:56Ga dan lekker met baby naar huis. Dit is toch geen doen zo? Je voelt je niet goed en vermoeid, en niemand lijkt daar rekening mee te willen / kunnen houden (wat al vervelend genoeg is; wat een lomperiken in jouw omgeving). Zorg er voor dat jij wél rekening houdt met jou.
Gewoon bedanken voor de gastvrijheid en zeggen dat het niet meer gaat.
Jezelf duidelijk even nr 1 zetten, je nieuwe familie kan dit blijkbaar niet.
Sterkte, klinkt echt pittig voor je.
zaterdag 14 juli 2018 om 20:04
Allereerst een hele dikke 
.. twijfel niet aan je zelf vrouw.. Je bént niet minder leuk, je bent ziek.
Schildklierproblemen zijn heel lastig, met name de periodes van instellen zijn hel. Het is hier al eerder geschreven, maar het werkt niet alleen op je lichaam maar vooral ook op je gemoedstoestand!
Ben zelf schildklierpatient en wat mij helpt binnen m'n gezin is communiceren. Heb gaandeweg geleerd dat man niet aanvoelt wanneer ik me slecht voel, dus ik moet dit heel duidelijk aangeven. Daarnaast kan het ook per dag/per uur verschillen. Wij zijn al heel wat jaren samen en mijn energieniveau is niet zoals hij was toen we samen kwamen. Voor mij moeilijk, maar ook voor hem.. we hebben een nieuwe modus moeten vinden om hiermee om te gaan. Dit ging met up's en down's.. maar praten praten praten.. echt.. Voorheen vond ik het moeilijk om verstek te laten gaan in geplande dingen. Maar tegenwoordig heb ik dat niet meer.. ik laat dan aan man of hij zelf wel of niet wil gaan. Ik blijf in ieder geval thuis, deed ik dat niet dan kreeg ik geheid de rekening gepresenteerd.
Voor wat betreft schoonmoeder, onhandige manier van communiceren. Maar zoals je over haar schrijft komt ze niet over als iemand die niet welwillend is. Wees duidelijk in aangeven wat je voelt en wat je wil/kan.. en dan vooral in wat je niet wil/kan. Mocht een gesprek uitlopen op welles nietes dan afkappen.. Kost teveel energie en brengt je niks dan frustratie.
Ohja, ik las dat de baby geen fles wil. Begrijp ik goed dat de baby dan ook geen gekolfte moedermelk uit fles drinkt? Dus dat jij volledig verantwoordelijk bent voor de voedingen? Vrouw, dat is al een behoorlijke taak, naast wat het lichamelijk aan energie kost om borst te voeden. Onderschat dat niet..
Nogmaals een dikke .. en hou vol vrouw, ik hoop dat de medicatie snel zijn werk doet.
.. twijfel niet aan je zelf vrouw.. Je bént niet minder leuk, je bent ziek.Schildklierproblemen zijn heel lastig, met name de periodes van instellen zijn hel. Het is hier al eerder geschreven, maar het werkt niet alleen op je lichaam maar vooral ook op je gemoedstoestand!
Ben zelf schildklierpatient en wat mij helpt binnen m'n gezin is communiceren. Heb gaandeweg geleerd dat man niet aanvoelt wanneer ik me slecht voel, dus ik moet dit heel duidelijk aangeven. Daarnaast kan het ook per dag/per uur verschillen. Wij zijn al heel wat jaren samen en mijn energieniveau is niet zoals hij was toen we samen kwamen. Voor mij moeilijk, maar ook voor hem.. we hebben een nieuwe modus moeten vinden om hiermee om te gaan. Dit ging met up's en down's.. maar praten praten praten.. echt.. Voorheen vond ik het moeilijk om verstek te laten gaan in geplande dingen. Maar tegenwoordig heb ik dat niet meer.. ik laat dan aan man of hij zelf wel of niet wil gaan. Ik blijf in ieder geval thuis, deed ik dat niet dan kreeg ik geheid de rekening gepresenteerd.
Voor wat betreft schoonmoeder, onhandige manier van communiceren. Maar zoals je over haar schrijft komt ze niet over als iemand die niet welwillend is. Wees duidelijk in aangeven wat je voelt en wat je wil/kan.. en dan vooral in wat je niet wil/kan. Mocht een gesprek uitlopen op welles nietes dan afkappen.. Kost teveel energie en brengt je niks dan frustratie.
Ohja, ik las dat de baby geen fles wil. Begrijp ik goed dat de baby dan ook geen gekolfte moedermelk uit fles drinkt? Dus dat jij volledig verantwoordelijk bent voor de voedingen? Vrouw, dat is al een behoorlijke taak, naast wat het lichamelijk aan energie kost om borst te voeden. Onderschat dat niet..
Nogmaals een dikke
.. en hou vol vrouw, ik hoop dat de medicatie snel zijn werk doet.
Nou ja.. dat dus..
zondag 15 juli 2018 om 14:52
Dank jullie wel voor het begrip en medeleven; ik merk dat het mij helpt.
Gelukkig is vandaag de rugpijn een stuk minder/bijna weg zodat ik weer zelf de baby kan dragen en tillen en de gewone dingen kan doen en zelfs een klein rustig stukje wandelen met wandelwagen is gelukt zonder pijn.
Gisteren was eigenlijk een drukke dag, maar ik ben eerder weggegaan en heb beter rekening gehouden met mijn rug zodat ik niet te ver over mijn grenzen ging en vandaag merk ik dat dat dus goed was.
Ik had me voorgenomen om vandaag niet mee te gaan om uit te rusten van gisteren, maar de anderen zijn ook moe en dus rusten we vandaag allemaal een dagje uit.
Ik denk dat mensen voornamelijk willen horen dat het goed gaat als ze vragen hoe het is, zodat ze vrolijk (of minder vrolijk) over zichzelf kunnen vertellen...Op zich snap ik dat wel, het ligt natuurlijk ook aan hoeveel energie en draagkracht de persoon zelf heeft of dat hij het op kan brengen om naar de wat lastiger onderwerpen te informeren en te kunnen luisteren.
Mensen willen het vaak wegwuiven en zeggen: komt vast goed.
En het komt waarschijnlijk ook goed en er zijn natuurlijk ook nog veel erger dingen dan dit.
Maar toch is het niet altijd fijn, want soms wil je dat iemand doorvraagt, zodat je even je verhaal kwijt kunt.
En het is veel fijner om het voordeel van de twijfel te krijgen als je op een keer zegt dat je écht even moet gaan liggen in plaats van de tafel te gaan dekken en dat dat dan niet wordt gezien als luiheid of onwil, maar wordt begrepen.
Gelukkig is vandaag de rugpijn een stuk minder/bijna weg zodat ik weer zelf de baby kan dragen en tillen en de gewone dingen kan doen en zelfs een klein rustig stukje wandelen met wandelwagen is gelukt zonder pijn.
Gisteren was eigenlijk een drukke dag, maar ik ben eerder weggegaan en heb beter rekening gehouden met mijn rug zodat ik niet te ver over mijn grenzen ging en vandaag merk ik dat dat dus goed was.
Ik had me voorgenomen om vandaag niet mee te gaan om uit te rusten van gisteren, maar de anderen zijn ook moe en dus rusten we vandaag allemaal een dagje uit.
Ik denk dat mensen voornamelijk willen horen dat het goed gaat als ze vragen hoe het is, zodat ze vrolijk (of minder vrolijk) over zichzelf kunnen vertellen...Op zich snap ik dat wel, het ligt natuurlijk ook aan hoeveel energie en draagkracht de persoon zelf heeft of dat hij het op kan brengen om naar de wat lastiger onderwerpen te informeren en te kunnen luisteren.
Mensen willen het vaak wegwuiven en zeggen: komt vast goed.
En het komt waarschijnlijk ook goed en er zijn natuurlijk ook nog veel erger dingen dan dit.
Maar toch is het niet altijd fijn, want soms wil je dat iemand doorvraagt, zodat je even je verhaal kwijt kunt.
En het is veel fijner om het voordeel van de twijfel te krijgen als je op een keer zegt dat je écht even moet gaan liggen in plaats van de tafel te gaan dekken en dat dat dan niet wordt gezien als luiheid of onwil, maar wordt begrepen.
zondag 15 juli 2018 om 15:52
Fijn dat je rugpijn verminderd is.
Ik ben zelf iemand die heel makkelijk zegt dat het goed gaat, ondanks dat dat niet het geval is.
Ik kreeg daardoor ook weinig steun van mensen, omdat ze gewoon niet wisten hoe het werkelijk ging.
Nu ben ik veel opener en merk ik dat ik ook veel meer steun, hulp en begrip krijg van mijn omgeving.
Ik ben zelf iemand die heel makkelijk zegt dat het goed gaat, ondanks dat dat niet het geval is.
Ik kreeg daardoor ook weinig steun van mensen, omdat ze gewoon niet wisten hoe het werkelijk ging.
Nu ben ik veel opener en merk ik dat ik ook veel meer steun, hulp en begrip krijg van mijn omgeving.
maandag 16 juli 2018 om 13:39
Ja, alleen soms is het zo dat het aangeven van wat er aan de hand is, zoals bvb vermoeidheid wordt gezien als klagen, of in elk geval wordt het ervaren als gecompliceerd.
Ik zou zo graag lekker ongecompliceerd en meegaand zijn en ik wil juist niet overkomen als een zeur.
Gisteren ging het redelijk; ik ben gewoon thuis gebleven, het enige waar ik mij op had verheugd was om even zelf boodschappen te gaan doen. Toen we bijna gingen bleek dat we te voet zouden gaan terwijl ik had verwacht dat we met de auto gingen. Mijn schoonmoeder zei meteen dat het écht heel erg dichtbij was (ik had het nog opgezocht op de app van maps en het was ongeveer 700 meter heen) en inderdaad: het was niet ver, maar helaas toch net iets te ver voor mij op dit moment...waardoor ik tóch weer over mijn grenzen moest gaan. ( ik had die ochtend al een stukje gelopen met de kinderwagen omdat de baby anders bleef huilen, alleen toen kon ik tussendoor op een bankje in de schaduw gaan zitten)
Ik zei dat tegen mijn vriend terwijl we liepen; omdat ik steeds langzamer moest lopen en achterop raakte; dat ik het toch had onderschat en toen reageerde hij geïrriteerd.
Ik had blijkbaar zelf moeten bedenken dat ik dan alleen met de auto had moeten gaan.
Achteraf was dat inderdaad beter geweest.
Wat morgens wél kan lukt smiddags ineens niet meer.
Vandaag ook: ik ben blij dat de rugpijn bijna weg is en de eerste paar uur na het wakker worden gaat het redelijk goed, maar dan stort ik behoorlijk in en is het alsof alle energie ineens wegsijpelt.
Dat vertelde ik en mijn vriend begreep het gelukkig wél, maar hij heeft aandacht nodig voor zijn zoontje en de baby wil de hele tijd rondgedragen worden zodat ik geen dutje kan doen.
Gelukkig kan ik de baby nu weer zelf optillen en is het dus geen probleem meer om alleen met hem in het huis te blijven vandaag.
De anderen zijn nu naar het strand en ik vind het wel oké zo...lekker rustig en koel.
Ik heb ontdekt dat de baby het leuk vindt om naar de liedjes van juf roos te luisteren en te kijken en dan vooral naar: in de maneschijn; dus die hebben we al wel minstens 9 keer gezien
Ik zou zo graag lekker ongecompliceerd en meegaand zijn en ik wil juist niet overkomen als een zeur.
Gisteren ging het redelijk; ik ben gewoon thuis gebleven, het enige waar ik mij op had verheugd was om even zelf boodschappen te gaan doen. Toen we bijna gingen bleek dat we te voet zouden gaan terwijl ik had verwacht dat we met de auto gingen. Mijn schoonmoeder zei meteen dat het écht heel erg dichtbij was (ik had het nog opgezocht op de app van maps en het was ongeveer 700 meter heen) en inderdaad: het was niet ver, maar helaas toch net iets te ver voor mij op dit moment...waardoor ik tóch weer over mijn grenzen moest gaan. ( ik had die ochtend al een stukje gelopen met de kinderwagen omdat de baby anders bleef huilen, alleen toen kon ik tussendoor op een bankje in de schaduw gaan zitten)
Ik zei dat tegen mijn vriend terwijl we liepen; omdat ik steeds langzamer moest lopen en achterop raakte; dat ik het toch had onderschat en toen reageerde hij geïrriteerd.
Ik had blijkbaar zelf moeten bedenken dat ik dan alleen met de auto had moeten gaan.
Achteraf was dat inderdaad beter geweest.
Wat morgens wél kan lukt smiddags ineens niet meer.
Vandaag ook: ik ben blij dat de rugpijn bijna weg is en de eerste paar uur na het wakker worden gaat het redelijk goed, maar dan stort ik behoorlijk in en is het alsof alle energie ineens wegsijpelt.
Dat vertelde ik en mijn vriend begreep het gelukkig wél, maar hij heeft aandacht nodig voor zijn zoontje en de baby wil de hele tijd rondgedragen worden zodat ik geen dutje kan doen.
Gelukkig kan ik de baby nu weer zelf optillen en is het dus geen probleem meer om alleen met hem in het huis te blijven vandaag.
De anderen zijn nu naar het strand en ik vind het wel oké zo...lekker rustig en koel.
Ik heb ontdekt dat de baby het leuk vindt om naar de liedjes van juf roos te luisteren en te kijken en dan vooral naar: in de maneschijn; dus die hebben we al wel minstens 9 keer gezien
maandag 16 juli 2018 om 13:53
