Ontevreden over mijn leven, maar waarom?

Hee allemaal,
Ben al een paar weken af en aan tegen mijn vriendinnen aan het zeuren dat ik ontevreden ben met mijn leven. Nou ja, ontevreden. Een bepaald gevoel van wat ben ik allemaal aan het doen met mijn leven. Ik weet niet wat er aan de hand is en dacht te gaan reflecteren met het forum

Begin 30, net verhuisd naar een mooie eigen plek met een lieve en gekke kat. Modaal inkomen. Single sinds 1,5 jaar en date zo af en toe. Heb wel vriendinnen, maar naar mijn mening onvoldoende contacten. Ben niet eenzaam, maar zou wel een iets meer gevulde agenda willen hebben. Als er iets is, kan ik altijd bij iemand terecht.

WO opgeleid, aantal maanden werkzaam in een hbo-functie die 'wel leuk' is. Zou ik niet de rest van mijn leven kunnen doen, maar wat wel. Helaas pokke ver weg: 1.15u reistijd enkele reis. Wel hele fijne collega's, voel mij gewaardeerd en doe voldoening gevend werk. Ben aan het rondkijken voor een functie op niveau en in mijn woonplaats.

Mijn leven bestaat momenteel uit reizen, werken, reizen, snel wat eten, sporten en 2 afleveringen Netflix oid. In het weekend spreek ik af met vrienden, rommel ik aan in huis (altijd wat te doen met een nieuw huis).
Ik vind mijzelf te dik. Heb echt overgewicht, de welbekende vetschort. Ondertussen ben ik een stuk afgevallen, doordat ik 3 maanden 3 a 4x per week sport. Ook erg lekker mentaal. Psychisch ben ik van ver gekomen. Een jeugd gehad waar er sprake was van behoorlijk emotionele verwaarlozing. Heb daar een behoorlijk inslag gehad op mijn persoonlijkheidsontwikkeling. 1 jaar therapie gehad begin 20 en 2 jaar intensieve therapie met EMDR-sessies een paar jaar geleden. Ik kan oprecht zeggen dat ik nu gelukkig ben met de persoon die ik ben

Allemaal prima en wel zou je denken, maar waarom zit ik nu in een periode met vlagen dat ik ontevreden ben over mijn leven? Is het de 30-ers dilemma. Alles is maakbaar en ik 'moet' alles hebben. Durf ik niet gelukkig te zijn en hiervan te genieten? Soms denk ik weleens: wanneer en waar komt de ellende. Wie ben ik dat ik gelukkig kan zijn. Een mogelijk klein restje van/door vroeger. Deels komt het omdat ik een leuke man mis. Mijn vorige relatie was eigenlijk al even klaar, maar duurde even voordat de knoop doorgehakt is. Ik ben een prima single geloof ik, maar ik vind het leven leuker met zn 2en. Ik gedij beter in een relatie. Maar een relatie voor een relatie, nee dank je. Misschien mis ik een doel (lange of korte termijn) in mijn leven. Zoals uitkijken naar een vakantie oid. Ik leef mij leven gewoon.

Of ben ik gewoon even een zeikerd? Zo voel ik mij ook soms....Hoeveel mensen die het slechter hebben dan ik. En dan de kinderen in Afrika niet te vergeten Jeetje denk ik dan! Wees eens blij met wat je heb, count your blessings en nog meer Hapinezz-shit. Maar toch voel ik het niet helemaal.....
Denk bij mijzelf: "het is vast een faaaaaaaaaaaaaase en gaat over". Ik betrap alleen mijzelf op dat ik al een paar weken aan het klagen ben tegen vriendinnen. Word gewoon een beetje moe van mijzelf. Misschien denk ik teveel na

Herkent iemand dit? Tips of een schop(je)

JXL schreef: ↑

25-06-2018 00:17

Herken het deels.
Heb trouwens wel het gevoel dat je goed bezig bent.

Ben ergens wel (deels) tevreden met mijn leven.
Heb wel een goed gevulde agenda en een leuk sociaal netwerk.
En toch is er iets wat ik mis.
Eigenlijk weet ik het wel; iets van een relatie.
Toch wil ik mij hier niet helemaal afhankelijk in opstellen.
Het kan niet zo zijn dat een ander mijn 'geluk' moet gaan invullen.
Dat zou niet fair zijn.
Wel heb ik het idee dat ik iets structureel verkeerd doe en dan heb ik het vooral over mijn communicatie.
Ik lijk soms bepaalde personen wat 'weg te duwen'; wellicht uit angst en onzekerheid.
Ook ben ik erg onzeker in mijn communicatie en ik vind dat ik wat te lievig overkom; te weinig power ook.
Maar goed; ben weer erg veel over mezelf aan het schrijven.
Laat het daarom eerst even hierbij ook.

P.S. Heb zelf trouwens ook twee erg leuke katten

Nou dit.
Thanks voor je opbeurende opmerking. Fijn om die bevestiging te hebben

Het is heel herkenbaar dat mijn eigen leven eigen meer dan goed is. Heb van alles, materiaal en sociaal-emotioneel, maar net niet die leuke man en op den duur een burgerlijk leven met een kinderzitje voor- en achterop de fiets. En ik denk dat we op dezelfde lijn zitten als ik zeg dat we liever gelukkig alleen zijn, dan ongelukkig samen. Maar liever zijn we gelukkiger samen, want dat is leuker dan dan gelukkig alleen

Ik wil niet naar de andere kant gaan van: samen is alles leuker en boehoe iedereen zegt dat een relatie niet alles is en die weten niet hoe het is. Maar ik vind ook dat het gevoel en het geluid dat het oké is om iemand, een relatie te missen als je leven al best goed is.
*einde Hapinezz-shit*

Je mag over jezelf schrijven. Het is dat ik het topic geopend heb, maar er is ruimte voor iedereen zijn gedachtes en gevoelens over het thema of wat ter sprake komt.
Ik kan mij voorstellen dat je onzeker bent over de dingen die in de weg staan om een leuke relatie aan te gaan en te hebben. Heb je erover nagedacht om daaraan te werken? Voor jezelf. Ik sport om wat kilo's in de weg te zitten, maar ook voor ontspanning en het lekkere gevoel van sporten

iris1969 schreef: ↑

25-06-2018 00:25

En de overgang