Onvoldoende voldaan in het leven

Hoi allemaal,

Ik zit met wat waar ik toch zelf geen raad meer bij weet, misschien kunnen jullie me tot nieuwe inzichten brengen.

Ik begin met wat achtergrond over mezelf. Ik ben een man van 23 jaar. Ik heb een goeie fulltime job waar ik eigenlijk alles heb wat ik moet hebben. Soms is er wat downtime en heb ik minder werk, maar ik haal voldoening uit wat ik doe. Recentelijk ben ik begonnen met sporten, wat ik nu consistent 3/4x per week (krachttraining en lopen) doe en ook energie uit haal. Daarnaast (ik werk in de IT) heb ik als hobby up-to-date blijven rond nieuwtjes in techniek, alsook gamen. Ik mag niet klagen, ik ben kerngezond en heb in theorie alles wat ik moet hebben, genoeg om handen.

Een tweede belangrijk aspect wat bij mijn achtergrond hoort en wat volgens mij deels leidt tot mijn probleem waar ik straks toe kom: vanaf de middelbare school heb ik wat een donkere periode gehad. De eerste 2 jaren vielen wel mee, er werd vaak gelachen met me, maar niks extreem. Vanaf het 3de jaar ben ik van school veranderd om een andere studie te volgen. Toen werd het extreem, ik ben 3 jaar zwaar gepest geweest, zowel fysiek als verbaal. Ik kwam vaak thuis met blauwe plekken, werd dagelijks vernederd, mijn eten werd gestolen, mijn gerief werd gestolen en werd soms gedwongen tot ongewilde vechtpartijen na de schooluren. Waarmee ik het meeste moeite had, was wel het feit dat ik letterlijk niemand had om op terug te vallen. Ik heb nooit een band gehad met mijn ouders, we begrijpen mekaar niet echt, ze zijn extreem ouderwets en conservatief en begrijpen of drammen hun mening door. Ik heb nooit behoefte gehad om dat aan hen te vertellen. Tegenwoordig is dit ook zo, ik heb geen nood aan hun mening. Met hen heb ik er dus nooit over gepraat. De reden van de pesterijen waren simpelweg (denk ik): ik was toen schuchter, fragiel en je weet hoe jongeren zijn. Ik ben pas laat open gebloeid en mezelf pas laat ontdekt. Sinds wanneer ik hogere studies gevolgd heb, heb ik pas mezelf ontdekt. Ik ben goed omgegaan met deze pesterijen en ben er sterker uitgekomen. Ik ben zelf héél trots op wie ik nu ben, op wie ik geworden ben. In bepaalde zin ben ik blij dat dit gebeurd is, omdat ik er veel uit geleerd heb. De pesterijen overschaduwen me dus zeker niet. Het belangrijkste om hier te onthouden wanneer ik tot mijn eigenlijk probleem kom, is het feit dat ik nooit jeugdvrienden heb kunnen maken of überhaupt vrienden had in die periode. Niemand wilde vrienden zijn met me.

Tenslotte over mijn achtergrond: ik heb welgeteld 2 vrienden die ik om de 2 weken weleens zie. Voor de rest heb ik enkele onlinevrienden die niet in de buurt wonen. Hun hoor ik wel regelmatig, maar uiteraard is dit hetzelfde niet. Ik ben een rustig, behulpzaam, rationeel en direct persoon. Ik ben wel iemand die vaker op redenering afgaat, dan op gevoel. Op gevoel afgaan is lastig voor me. Ik sta optimistisch in het leven (ookal spreekt mijn post dit tegen). Ik heb o.a. door die pesterijen leren relativeren en bij tegenslagen snel een positieve invalshoek op te zoeken. Ik vind zelf dat ik sociaal ben (wat ik vaak ook hoor van collega’s) als in makkelijk een praatje kunnen slaan enzovoort en ik ben héél open, soms wat te open maar dat terzijde. Echter zal ik jammer genoeg niet zomaar afstappen op mensen die ik niet ken, maar eens ik iemand ken ben ik heel vlotjes in de sociale omgang.

Ik kom nu tot mijn probleem, waar ik het moeilijk mee heb. Het valt af te leiden uit wat ik hierboven schrijf. Ik struikel met eenzaamheid. Ik heb als persoon zeker wat/genoeg te bieden aan anderen, maar ik heb weinig mensen in mijn leven. Ik zei eerder dat IK alles heb, maar ik ben geen persoon die voor zichzelf kan of wil leven. Ik heb een drijfveer nodig, die buiten mezelf gaat. Bijvoorbeeld het onderhouden van een gezinnetje, een “hoger doel”. Een gezinnetje wil ik zeker graag. Ik heb 3 relaties gehad. Los van het feit dat we bleken geen match te zijn telkens, ben ik vaak (te) aanhankelijk geweest, logisch ook uit wat ik schrijf af te leiden. Het is nooit de hoofdreden tot een breuk geweest, maar het speelt vast mee. Ik heb ook de fout gemaakt om te veel opzoek te gaan en het niet op me laten afkomen, wat al een slechte basis is en de verkeerde vrouwen aangetrokken. De relaties zijn te snel tot stand gekomen, om dat gemis in te vullen, wat verkeerd is. Ik besef dit nu en ben zeker niet actief opzoek naar een relatie, ik laat het op me afkomen en hou het luchtig bij de volgende. Deze aspecten heb ik dus al uitgeklaard. In die afgelopen relaties had ik wel stukken minder om handen. Ik stel me de vraag of dat aanhankelijk zijn in een volgende relatie weer zou boven komen, ook al heb ik nu veel meer om handen, simpelweg omdat ik alsnog weinig mensen in mijn leven heb en dit mis. Het komt er dus op neer dat ik gelukkig ben met wie ik ben, wat IK heb maar ik mis mensen om me heen in mijn omgeving. Misschien is een goeie relatie het enige wat nog mist in het plaatje.

Ik vraag mij af wat jullie te zeggen hebben op dit “probleem”. Aan “stap gewoon op mensen af in de fitness” of “ga praten met een psycholoog” of dergelijke oneliners heb ik niks. Ik heb mezelf op een rijtje, dus ik ga niet met een psycholoog praten omtrent een nood die niet ingevuld is en willekeurig op onbekenden afstappen is mijn stijl ook helemaal niet. Misschien kunnen jullie me wat laten inzien wat ik helemaal niet zie. Als ik mijn eigen verhaal teruglees, vraag ik me voornamelijk af: waarvoor leef ik eigenlijk, naast mezelf? Dit geeft me geen voldoening.

Verbinder schreef: ↑

06-09-2018 06:25

Hoi Anoniem,
Je hebt veel opgeschreven en begrijpt veel van jezelf.
Maar dat is rationeel. En je vertelde al dat het rationele stuk groot is in jezelf.
Je bent aan het overanalyseren.
Je bent je hele leven aan het analyseren in je verhaal.
Door zo rationeel te zijn sluit je een stuk levensenergie af. Een stuk levenslust wordt afgesloten waar je niet meer bij kan.
En natuurlijk is dat mechanisme( alles analyseren)) er niet voor niks. Het zal ongetwijfeld je bescherming zijn geweest in kwetsbare tijden.
Maar nu ga je iets missen. Je wezen wil weer in balans komen.
En dat mechanisme hoeft er ook niet meer te zijn. Het heeft geen funktie meer. Je bent zelf sterk geworden.

Ga dingen doen waardoor je losser in je vel komt te staan.
Zoals bijv. ga lekker trampolinespringen. Doe het vaak, eventueel met een vriend.
Duik van de hoge duikplank in je lokale zwembad. Voel de sensatie door je heen gaan. Doe indoor rotsklimmen.
Ga parachute springen, leer met je handen lopen als je in een handstand staat.
Ga veel karten als snelheid je ding is.
Doe gek.........

Je gevoel moet aangewakkert worden.
Een stuk levensvreugde moet worden losgewoeld bij je.

Goed gezien, ik weet zelf niet zo goed wat ik erop moet zeggen. Als ik het zo lees, voel ik inderdaad dat dit "mechanisme" er nog wat is, soms ben ik zelf ook wel al eens op deze gedachte gestoten. Ik vind van mezelf ook dat ik wel eens wat meer op gevoel moet gaan doen. Ik weet alleen zelf niet zo goed hoe, maar sensatie opzoeken of ander aangekaarte zaken door anderen zullen wel veel doen om meer op gevoel te doen, vreugde loswakkeren en zo meer voldoening te vinden voel ik zo aan.

Niqi97 schreef: ↑

08-09-2018 16:32

Ik vind het heel knap van je dat je zo sterk uit de pesterijen bent gekomen en dat je ervan geleerd hebt! Daar mag je zeker trots op zijn want niet iedereen is daar tot in staat.

Ik begrijp trouwens ook heel goed je eenzaamheid. Ik ben een vrouw van 21, zit nog op school, maar heb af en toe ook last van eenzaamheid. Ik heb niet zo veel vrienden, heb buiten mn ouders, broer en zus geen band en contact met familie. Verder ken ik ook niet zo veel mensen. Ik ben gwn een beetje anders en dat accepteer ik.

Tips kan ik je niet meer geven want die zijn al in de andere posts gegeven. Ik denk dat een jongeren groepsreis wel een hele goeie optie is!

Verder wens ik je veel sterkte en ik hoop dat je de voldoening in je leven vind die je verdient.

Bedankt voor de begripvolle reactie! Altijd opluchtend om te lezen dat anderen dit ook ervaren. "Anders" zijn is niet echt iets dat je moet accepteren denk ik, je bent gewoon jezelf. Beter dat dan een kuddedier zijn die meeloopt met anderen en jezelf daarin verliest, niet waar zijn aan wie je bent als persoon.

Spirit36 schreef: ↑

08-09-2018 17:00

Hoi anoniem , de reden dat je leven even stil staat is een gedachte over jezelf die je in de weg staat . Door de gebeurtenissen in je jeugd ben je beginnen denken dat je Niet goed genoeg bent , geen vrienden verdient , ... vul zelf maar in , dat kan jij beter . Je kan die gedachte vinden in jouw gevoel , het wil je wat vertellen . Wat je moet doen is die gedachte volledig willen aannemen , dus het willen zijn . Klinkt gek maar dat wil het leven van jou. omdat het maar een identiteit was die je aannam. Je bent zoveel meer dan dat . Als het gevoel waar je van wegloopt doorvoelt is zul je opluchting voelen .

Bedankt voor de reactie. Alleen heb ik wat moeite met te begrijpen wat je bedoelt. Ik denk dat dit bericht goed aansluit bij deze van Verbinder. De levensvreugde niet afsluiten door te (over)analyseren maar meer gaan/proberen te voelen om zo meer levensvreugde te ervaren die voordien afgesloten was. Althanks, dat begrijp ik uit je laatste zin onder 'doorvoelt'.