Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VI
woensdag 30 augustus 2017 om 09:18
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 07-03-2018 12:23
8.32% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 25 september 2017 om 20:05
Jeetje. Wat zijn er vandaag veel dingen geschreven waar ik stil van word. En verdrietig. Tegelijkertijd voel ik me warm worden van binnen, dat jullie dit delen. Dat vind ik heel mooi. Het maakt me trots op jullie, op ons, op dit topic. Ik zou jullie allemaal willen knuffelen, al wil vast en zeker niemand knuffels van mijn vieze lijf hebben gaat dit nu nog een beetje moeilijk.
@Snow, ik hoop dat je nu ziet wat voor geweldigs jouw dappere actie teweeg heeft gebracht. Fijn! Dank je wel daarvoor.
@Hanke, ik zou zoveel willen zeggen, over je ma, over wat je schrijft. Ik weet even niet wat, ik weet even niet hoe. Je schrijft dat je niet goed bent in groepjes. Ik denk dat je er fantastisch in bent. In ieder geval in deze groep.
Er zijn veel dingen geschreven waarop ik wil reageren, alles gaat niet, dat is nog een beetje teveel voor mijn dolgedraaide
van-therapie-herstellend hoofd. Een paar dingetjes pik ik er uit.
Wat je schrijft Snow, over dat wat ik dan even passief gedrag noem, zoveel willen, zoveel vinden dat je moet, en tegelijkertijd zo weinig doen, dat lijkt me moeilijk. Blijven zoeken naar waarom je dit blijft doen, levert veel verklaringen op, maar of jou dit dichter bij je oplossing brengt? Dat weet ik niet.
Ik ben zelf (ook?) van het willen begrijpen hoe iets bij me werkt. Toch heb ik nu al een paar keer de ervaring gehad dat het helpt om bepaalde dingen gewoon te gaan doen, of met bepaalde dingen gewoon te stoppen. Of, zoals mijn psych zegt: sommige dingen moet je 'simpel maken'. Zo simpel als je kunt. En dat is MEGA MOEILIJK
. En toch helpt het me vooruit.
De erkenning dat het moeilijk voor me is en vervolgens de eenvoudige oplossing toepassen, hoe moeilijk dat ook is.
Ik hoop niet dat het wazig klinkt.
En ik hoop dat je wel voelt dat ik begrijp hoe moeilijk het is.
Verder vind ik het heel gaaf dat je door hebt dat deze dingen: "Ik voel me te veel. Lastig. In de weg zitten. Ik ben ook wel raar in contact, want ik ben niet spontaan en dat is tegenwoordig de norm.", overtuigingen van je zijn. Die je continue bevestigd ziet. We kunnen ze heel groot maken.
We kunnen ze ook zien voor wat ze zijn: niet meer dan overtuigingen. Vervelende overtuigingen weliswaar. Maar het blijven overtuigingen.
De oorzaak (of oorzaken) van die overtuigingen, de dingen die deze overtuigingen hebben doen ontstaan, die zijn verdrietig, gemeen, akelig en nog veel meer van dit soort woorden. Het zijn al die dingen die jij niet verdiend hebt, maar wel in jouw leven zijn gekomen. En dat is
.
Als je andere dingen had meegemaakt, had je andere overtuigingen gehad. Dus die overtuigingen zeggen helemaal niets over jou, wel veel over dat waar het leven je op getrakteerd heeft.
Daar ligt de sleutel.
Want je kunt, hoe moeilijk ook, stoppen met het geloven van de overtuiging (al is er vast een andere overtuiging die zoiets zegt als dat dit wat ik nu suggereer onmogelijk is). Hoe? Ik heb geen idee.
Ik heb zelf een aantal hardnekkige overtuigingen gehad, die ik in twijfel ben gaan trekken en die inmiddels een beetje anders zijn geworden.
Maar ik heb ook nog een aantal heel heel heel sterke overtuigingen (als voorbeeld: seks en alles wat daarmee te maken heeft is weerzinwekkend) die vastgekoekt lijken te zitten aan mijn hele wezen. Ik blijf ze tegenspreken. Elk moment als ze opkomen. En dat kost me een berg energie. Ik stel ze ter discussie. Ik praat er over met anderen die het ook niet eens zijn met die overtuiging. Ik benoem consequent dat het een overtuiging is, dat ik snap waar het vandaan komt, maar dat het nu anders is. En dan hoop ik dat ik het ooit anders ga voelen. Met het idee: de overtuiging is er ingestampt, door akelige ervaringen, nare dingen die er gebeurd zijn en tegen me gezegd zijn: dan stamp ik er nu iets anders in.
Kintsugi. Geweldig. Dank je wel. Het levert een prachtig plaatje op in mijn hoofd.
Je vroeg me hoe ik mezelf de steun geef die ik van mijn ouders had willen hebben. Wat ik doe, is een beetje raar. Denk ik. Maar ik ga zitten (meestal op zo'n meditatie-achtig kussen) in een houding van hoe ik me op dat moment voel. Meestal is dat in elkaar gedoken, als een puber in een hoekje, met een capuchon over mijn hoofd, in elkaar gedoken. Dan voel ik en ga ik luisteren naar wat ik te vertellen heb. Dat gaat vooral in mijn hoofd, dus het is niet dat ik dan hardop zoveel zeg of zo. En dan stel ik me voor dat ik, (als in: de ik zoals ik nu ben, de volwassene), dit meisje ontmoet. Ik voel hoe begaan ik met haar ben, luister echt, en dan laat ik haar merken wat ik voor haar voel. Meestal stel ik me voor dat ik haar over haar hoofd strijk, soms doe ik dat ook even echt, om het te voelen. Dan ga ik tegen haar praten, niet teveel woorden, maar gewoon dat wat ik tegen haar wil zeggen. Dat ik haar snap. Dat ik haar schaamte begrijp, ook al vind ik het niet terecht. Enzovoorts. Ik stel haar gerust, leg haar uit hoe de dingen veranderd zijn. Voor mij is de erkenning het belangrijkst. Als ik dat aan dat meisje in mij geef, voel ik hoe ik ontspan, hoe verdriet begint te stromen, dan voel ik dat ik een ingang heb.
En dit klinkt dus echt heel stom
maar dat is het niet als ik het doe. Ik haal het wel graag weg als je het gelezen hebt, want er zijn hier eerder wel eens 'forumbezoekers' langsgekomen die dit soort dingen belachelijk maakten. En daar heb ik nu niet echt energie voor over.
Astrale chocolade:
Bedankt! Prachtig.
@Knuff: je had het over een meeting, in de toekomst, ooit, n keer. Ik kom. Niet dat ik durf, toch kom ik. Ik durf zoveel niet wat ik toch doe. Met astrale pizza als het aan mij ligt. En een lijstje met nog zeker 1000 voorwaarden, maar die kunnen we hier wel samen opstellen. Maken we het tot een samenzijn waar we allemaal voelen dat we bestaansrecht hebben.
@Snow, ik hoop dat je nu ziet wat voor geweldigs jouw dappere actie teweeg heeft gebracht. Fijn! Dank je wel daarvoor.
@Hanke, ik zou zoveel willen zeggen, over je ma, over wat je schrijft. Ik weet even niet wat, ik weet even niet hoe. Je schrijft dat je niet goed bent in groepjes. Ik denk dat je er fantastisch in bent. In ieder geval in deze groep.
Er zijn veel dingen geschreven waarop ik wil reageren, alles gaat niet, dat is nog een beetje teveel voor mijn dolgedraaide
van-therapie-herstellend hoofd. Een paar dingetjes pik ik er uit.
Wat je schrijft Snow, over dat wat ik dan even passief gedrag noem, zoveel willen, zoveel vinden dat je moet, en tegelijkertijd zo weinig doen, dat lijkt me moeilijk. Blijven zoeken naar waarom je dit blijft doen, levert veel verklaringen op, maar of jou dit dichter bij je oplossing brengt? Dat weet ik niet.
Ik ben zelf (ook?) van het willen begrijpen hoe iets bij me werkt. Toch heb ik nu al een paar keer de ervaring gehad dat het helpt om bepaalde dingen gewoon te gaan doen, of met bepaalde dingen gewoon te stoppen. Of, zoals mijn psych zegt: sommige dingen moet je 'simpel maken'. Zo simpel als je kunt. En dat is MEGA MOEILIJK
. En toch helpt het me vooruit.De erkenning dat het moeilijk voor me is en vervolgens de eenvoudige oplossing toepassen, hoe moeilijk dat ook is.
Ik hoop niet dat het wazig klinkt.
En ik hoop dat je wel voelt dat ik begrijp hoe moeilijk het is.
Verder vind ik het heel gaaf dat je door hebt dat deze dingen: "Ik voel me te veel. Lastig. In de weg zitten. Ik ben ook wel raar in contact, want ik ben niet spontaan en dat is tegenwoordig de norm.", overtuigingen van je zijn. Die je continue bevestigd ziet. We kunnen ze heel groot maken.
We kunnen ze ook zien voor wat ze zijn: niet meer dan overtuigingen. Vervelende overtuigingen weliswaar. Maar het blijven overtuigingen.
De oorzaak (of oorzaken) van die overtuigingen, de dingen die deze overtuigingen hebben doen ontstaan, die zijn verdrietig, gemeen, akelig en nog veel meer van dit soort woorden. Het zijn al die dingen die jij niet verdiend hebt, maar wel in jouw leven zijn gekomen. En dat is
.Als je andere dingen had meegemaakt, had je andere overtuigingen gehad. Dus die overtuigingen zeggen helemaal niets over jou, wel veel over dat waar het leven je op getrakteerd heeft.
Daar ligt de sleutel.
Want je kunt, hoe moeilijk ook, stoppen met het geloven van de overtuiging (al is er vast een andere overtuiging die zoiets zegt als dat dit wat ik nu suggereer onmogelijk is). Hoe? Ik heb geen idee.
Ik heb zelf een aantal hardnekkige overtuigingen gehad, die ik in twijfel ben gaan trekken en die inmiddels een beetje anders zijn geworden.
Maar ik heb ook nog een aantal heel heel heel sterke overtuigingen (als voorbeeld: seks en alles wat daarmee te maken heeft is weerzinwekkend) die vastgekoekt lijken te zitten aan mijn hele wezen. Ik blijf ze tegenspreken. Elk moment als ze opkomen. En dat kost me een berg energie. Ik stel ze ter discussie. Ik praat er over met anderen die het ook niet eens zijn met die overtuiging. Ik benoem consequent dat het een overtuiging is, dat ik snap waar het vandaan komt, maar dat het nu anders is. En dan hoop ik dat ik het ooit anders ga voelen. Met het idee: de overtuiging is er ingestampt, door akelige ervaringen, nare dingen die er gebeurd zijn en tegen me gezegd zijn: dan stamp ik er nu iets anders in.
Kintsugi. Geweldig. Dank je wel. Het levert een prachtig plaatje op in mijn hoofd.
Je vroeg me hoe ik mezelf de steun geef die ik van mijn ouders had willen hebben. Wat ik doe, is een beetje raar. Denk ik. Maar ik ga zitten (meestal op zo'n meditatie-achtig kussen) in een houding van hoe ik me op dat moment voel. Meestal is dat in elkaar gedoken, als een puber in een hoekje, met een capuchon over mijn hoofd, in elkaar gedoken. Dan voel ik en ga ik luisteren naar wat ik te vertellen heb. Dat gaat vooral in mijn hoofd, dus het is niet dat ik dan hardop zoveel zeg of zo. En dan stel ik me voor dat ik, (als in: de ik zoals ik nu ben, de volwassene), dit meisje ontmoet. Ik voel hoe begaan ik met haar ben, luister echt, en dan laat ik haar merken wat ik voor haar voel. Meestal stel ik me voor dat ik haar over haar hoofd strijk, soms doe ik dat ook even echt, om het te voelen. Dan ga ik tegen haar praten, niet teveel woorden, maar gewoon dat wat ik tegen haar wil zeggen. Dat ik haar snap. Dat ik haar schaamte begrijp, ook al vind ik het niet terecht. Enzovoorts. Ik stel haar gerust, leg haar uit hoe de dingen veranderd zijn. Voor mij is de erkenning het belangrijkst. Als ik dat aan dat meisje in mij geef, voel ik hoe ik ontspan, hoe verdriet begint te stromen, dan voel ik dat ik een ingang heb.
En dit klinkt dus echt heel stom
maar dat is het niet als ik het doe. Ik haal het wel graag weg als je het gelezen hebt, want er zijn hier eerder wel eens 'forumbezoekers' langsgekomen die dit soort dingen belachelijk maakten. En daar heb ik nu niet echt energie voor over.Astrale chocolade:
Bedankt! Prachtig.@Knuff: je had het over een meeting, in de toekomst, ooit, n keer. Ik kom. Niet dat ik durf, toch kom ik. Ik durf zoveel niet wat ik toch doe. Met astrale pizza als het aan mij ligt. En een lijstje met nog zeker 1000 voorwaarden, maar die kunnen we hier wel samen opstellen. Maken we het tot een samenzijn waar we allemaal voelen dat we bestaansrecht hebben.
maandag 25 september 2017 om 20:44
VivaSu, wat verdrietig voor je dat je dit nu ervaart met je therapeut Ik lees dat ze jou gaat helpen de goede begeleiding voor jou te regelen, klopt dat? Maar qua gevoel lijkt me dat heel moeilijk, want je bent bezig geweest je open te stellen voor haar, en dan is het moeilijk te horen dat een ander je beter kan steunen. Blijft het alsnog dapper dat je geoefend hebt met je open te stellen. Die moeite wordt hopelijk bij je nieuwe therapeut, waar je zeer waarschijnlijk de juiste hulp kunt krijgen, beloond.
Hanke, nog gefeliciteerd met je verjaardag (jaartje ouder), en wat fijn dat je op die manier kon thuis komen. Pittig weekend achter de rug. Pittig, maar vol prachtige, steunende, warme momenten zo te lezen (naast de pittige strijd)
Sofie, erg bedankt voor je post van gisteravond. Om wat je schrijft richting Tobbie, ik kan het niet vaak genoeg lezen, herhalen en horen: nu is het veilig. En dan mezelf eraan herinneren, zo vaak. En wat ontzettend lief hoe je reageert op mijn bericht, heel erg bedankt lieve Sofie. Geef je het aan wanneer de knuffels weer zijn toegestaan? Mag hoor, hoeft nooit
Sofie, bedankt ook voor hoe je uitlegt hoe je jezelf steunt. Ik kan dat nog niet zo naar binnen toe, maar het lukt me inmiddels af en toe naar een foto van mezelf als kind te kijken. Ik word dan overspoeld door emoties. Helaas ook hele negatieve, van walging, weerstand en woede. Daar (lijnrecht!) tegenover staan begrip, liefde en mededogen. Het verscheurt me. Ik hoop dat ik ooit kan wat jij net geschreven hebt. Het biedt me veel hoop
Caar, schrijf wat je wilt en wanneer je wilt en hoe je wilt, want alles is hier welkom. Gisteren was ook absoluut niet mijn dag, vandaag ook niet, nou ja, ooit wordt het hopelijk weer beter. Hoop dat dat voor jou vandaag al een beetje zo was
Pruttel, Hanke, ik doe al tijden de boodschappen via de app. Kan ik er even rustig voor zitten, hoef ik geen winkel in en het wordt zelfs allemaal voor me bij elkaar gezocht en gepakt. We krijgen ook standaard elke week cadeautjes erbij, wat ik gewoon een soort extra bonus vind. Mijn vader en broer hebben vorig jaar al aangegeven dat hoe ik nu boodschappen doe voor luie mensen is, en hoogstens bedoeld voor mensen die hoogbejaard/slecht ter been/etc. zijn. Mijn vriendinnen en buren vinden het een geweldige uitkomst, en doen het allemaal (heb ik het ook van afgekeken, maar door het commentaar van mijn vader/broer durfde ik het nooit, maar nu mogen zij m'n kont kussen).
Snow, wat lief dat je me helemaal gelezen hebt, en wat je reageert. Over het zoeken van een verklaring voor vroeger: die behoefte heb ik nooit gehad. Die lijkt me heel vervelend, verdrietig en moeilijk
Ikzelf heb de waarom vraag nooit durven/kunnen/willen stellen. Ik geloof daar niet zo in... omdat het nooit meer terug te draaien is, dus wat zou het me helpen? En inderdaad, het sleurt je mee het verleden in, wat dus onveranderbaar blijft. Terwijl er een toekomst op ons ligt te wachten. Helaas met littekens van dat verleden en de dagelijkse gevolgen. Maar wel een toekomst, die nooit meer zo ellendig wordt als toen. Omdat we nu volwassen zijn, en niet meer afhankelijk van onze ouders. Dat alleen al...
Snow, wat vreselijk verdrietig ook dat verhaal over hoe je moeder op je reageerde
Poeh, als ik me dat probeer voor te stellen, dat lukt me amper, zo anders had het moeten zijn lieve Snow..
Hanke, Snow, over het tegenovergestelde van perfectionisme, en dan dus maar vooral niets doen; het zijn 2 kanten van dezelfde medaille. Het één is niet minder goed/fout dan het andere. Het is beiden niet goed/fout, maar gevolgen van je jeugd. Dat is niet wat ik verzin, dat is wat mijn peut mij uitgelegd heeft. Beide zijn strategieën, inderdaad gebaseerd op vermijding. Het heeft niks met lui of wat dan ook te maken. Net zoals het door denderen van mij niks met knap te maken heeft. Verre van; beiden zijn het de gevolgen van een onveilige, heftige jeugd. Ik kan het vast niet goed uitleggen, want ik ben geen therapeut, maar zo heeft ze het mij een beetje uitgelegd.. Misschien hebben jullie er iets aan.
Ook herkenbaar wat jullie schrijven over het onvoorspelbare. Daardoor altijd op je hoede moeten zijn. Maar ook wat het ene moment 'goed' was, kon een moment later 'fout' zijn. Het was niet te begrijpen, niet te volgen, en daarom verzandde ik in aanpassing, maar schoot ik alsnog altijd tekort. Want ik kon het nooit goed doen, maar wist ik veel. Precies Pruttel, ik was een kind, dus het was onbegrijpelijk. Zelfs nu als volwassene begrijp ik er nog weinig van allemaal
Diva, bedankt voor je hele lieve reactie, die doet me erg goed. Nee, vandaag niet kunnen genieten, veel gewerkt en was pittig. Maar denk dat dat voor jou ook geldt, al hoop ik dat niet
Snow, wat je schreef over de overtuiging altijd teveel te zijn en wat dat veroorzaakt: zo ontzettend herkenbaar. Ik heb dat met de overtuiging dat ik altijd lastig ben. Teveel aandacht vraag. Alles wat ik doe, tot in de kleinste details zoals te luid ademhalen of niezen (dus gewoon mijn hele bestaan), is lastig en vervelend voor anderen. Daar ben ik van overtuigd, inderdaad door wat anderen mij verteld hebben. Oh ja, behalve als ik nuttig ben, dus werk, kook, schoonmaak, seks, etc. Daar ben ik goed voor, dus dan ben ik wat minder lastig...
Tegenwoordig zit ik gelukkig wel eens in een andere modus. Dat zelfs als ik niks doe, ik er mag zijn. Dat ik niet iets waard ben omdat ik werk, seks of kook, maar 'gewoon' om wie ik ben. Mens. Net als ieder ander.
En dat ik dan dus niet lastig ben en een afschuwelijk vervelend persoon voor iedereen die me kent. Er zijn zelfs momenten van 'iedereen kan opzouten, want ik heb alleen wat met mezelf te maken, en wie dat niet bevalt kan weg blijven.' Omdat allemaal te kunnen denken heb ik eerst moeten ervaren dat mijn overtuigingen niet kloppen. Ervaren dus. Ik heb ze nooit weg kunnen rationaliseren. Nee, cognitieve therapie kon niet op tegen dat basis gevoel. Ik moet elke keer voelen en ervaren dat de wereld niet vergaat als ik niks doe. Dat ik niet als lastig word ervaren. Elke keer moet ik zien dat mijn vriend, vriendinnen en peuten nog steeds met mij om willen gaan. Dat kost mij heel erg veel. Want dertig jaren aan ervaringen en overtuigingen hebben gezorgd voor een sterke basis. Geen gezonde of constructieve basis, nee, maar wel ijzersterk. Ook om wat jij aangeeft Snow: elk 'bewijs' dat die kant op wijst, bevestigt die overtuiging. Die zo ijzersterk veranktert ligt in mij, jou, ons. Weten dat het niet klopt is 1 ding, ervaren is een heel ander verhaal.
Snow en Hanke, bedankt voor wat jullie gedeeld hebben vandaag. Ik bewonder jullie openheid hierin, echt waar. En ook hoe dapper jullie er naar durven te kijken. Want het zijn geen makkelijke dingen om bij stil te staan, verre van, zeer verdrietig zelfs
En Sofie, wat fijn dat toch iemand m'n meeting voorstel gelezen heeft haha, ik vond het heel eng om te schrijven, en denk ook dat er weinig animo voor is. Ook omdat het een zeer lange termijn gebeurtenis wordt Maar.... ik had het er al wel met vriend over, denkbeeldig als ik jullie ga ontmoeten, en vertelde over de pizza middens en pizza korsten. Hij is een man, dus haalde er uit: oh wat slim van jullie, dat scheelt echt in de kosten.
Ja hoor
Denk dat die astrale pizza dan helemaal in dat straatje past 
Ik lees dat ze jou gaat helpen de goede begeleiding voor jou te regelen, klopt dat? Maar qua gevoel lijkt me dat heel moeilijk, want je bent bezig geweest je open te stellen voor haar, en dan is het moeilijk te horen dat een ander je beter kan steunen. Blijft het alsnog dapper dat je geoefend hebt met je open te stellen. Die moeite wordt hopelijk bij je nieuwe therapeut, waar je zeer waarschijnlijk de juiste hulp kunt krijgen, beloond. Hanke, nog gefeliciteerd met je verjaardag (jaartje ouder), en wat fijn dat je op die manier kon thuis komen. Pittig weekend achter de rug. Pittig, maar vol prachtige, steunende, warme momenten zo te lezen (naast de pittige strijd)
Sofie, erg bedankt voor je post van gisteravond. Om wat je schrijft richting Tobbie, ik kan het niet vaak genoeg lezen, herhalen en horen: nu is het veilig. En dan mezelf eraan herinneren, zo vaak. En wat ontzettend lief hoe je reageert op mijn bericht, heel erg bedankt lieve Sofie. Geef je het aan wanneer de knuffels weer zijn toegestaan? Mag hoor, hoeft nooit
Sofie, bedankt ook voor hoe je uitlegt hoe je jezelf steunt. Ik kan dat nog niet zo naar binnen toe, maar het lukt me inmiddels af en toe naar een foto van mezelf als kind te kijken. Ik word dan overspoeld door emoties. Helaas ook hele negatieve, van walging, weerstand en woede. Daar (lijnrecht!) tegenover staan begrip, liefde en mededogen. Het verscheurt me. Ik hoop dat ik ooit kan wat jij net geschreven hebt. Het biedt me veel hoop
Caar, schrijf wat je wilt en wanneer je wilt en hoe je wilt, want alles is hier welkom. Gisteren was ook absoluut niet mijn dag, vandaag ook niet, nou ja, ooit wordt het hopelijk weer beter. Hoop dat dat voor jou vandaag al een beetje zo was
Pruttel, Hanke, ik doe al tijden de boodschappen via de app. Kan ik er even rustig voor zitten, hoef ik geen winkel in en het wordt zelfs allemaal voor me bij elkaar gezocht en gepakt. We krijgen ook standaard elke week cadeautjes erbij, wat ik gewoon een soort extra bonus vind. Mijn vader en broer hebben vorig jaar al aangegeven dat hoe ik nu boodschappen doe voor luie mensen is, en hoogstens bedoeld voor mensen die hoogbejaard/slecht ter been/etc. zijn. Mijn vriendinnen en buren vinden het een geweldige uitkomst, en doen het allemaal (heb ik het ook van afgekeken, maar door het commentaar van mijn vader/broer durfde ik het nooit, maar nu mogen zij m'n kont kussen).
Snow, wat lief dat je me helemaal gelezen hebt, en wat je reageert. Over het zoeken van een verklaring voor vroeger: die behoefte heb ik nooit gehad. Die lijkt me heel vervelend, verdrietig en moeilijk
Ikzelf heb de waarom vraag nooit durven/kunnen/willen stellen. Ik geloof daar niet zo in... omdat het nooit meer terug te draaien is, dus wat zou het me helpen? En inderdaad, het sleurt je mee het verleden in, wat dus onveranderbaar blijft. Terwijl er een toekomst op ons ligt te wachten. Helaas met littekens van dat verleden en de dagelijkse gevolgen. Maar wel een toekomst, die nooit meer zo ellendig wordt als toen. Omdat we nu volwassen zijn, en niet meer afhankelijk van onze ouders. Dat alleen al...
Snow, wat vreselijk verdrietig ook dat verhaal over hoe je moeder op je reageerde
Poeh, als ik me dat probeer voor te stellen, dat lukt me amper, zo anders had het moeten zijn lieve Snow..Hanke, Snow, over het tegenovergestelde van perfectionisme, en dan dus maar vooral niets doen; het zijn 2 kanten van dezelfde medaille. Het één is niet minder goed/fout dan het andere. Het is beiden niet goed/fout, maar gevolgen van je jeugd. Dat is niet wat ik verzin, dat is wat mijn peut mij uitgelegd heeft. Beide zijn strategieën, inderdaad gebaseerd op vermijding. Het heeft niks met lui of wat dan ook te maken. Net zoals het door denderen van mij niks met knap te maken heeft. Verre van; beiden zijn het de gevolgen van een onveilige, heftige jeugd. Ik kan het vast niet goed uitleggen, want ik ben geen therapeut, maar zo heeft ze het mij een beetje uitgelegd.. Misschien hebben jullie er iets aan.
Ook herkenbaar wat jullie schrijven over het onvoorspelbare. Daardoor altijd op je hoede moeten zijn. Maar ook wat het ene moment 'goed' was, kon een moment later 'fout' zijn. Het was niet te begrijpen, niet te volgen, en daarom verzandde ik in aanpassing, maar schoot ik alsnog altijd tekort. Want ik kon het nooit goed doen, maar wist ik veel. Precies Pruttel, ik was een kind, dus het was onbegrijpelijk. Zelfs nu als volwassene begrijp ik er nog weinig van allemaal
Diva, bedankt voor je hele lieve reactie, die doet me erg goed. Nee, vandaag niet kunnen genieten, veel gewerkt en was pittig. Maar denk dat dat voor jou ook geldt, al hoop ik dat niet
Snow, wat je schreef over de overtuiging altijd teveel te zijn en wat dat veroorzaakt: zo ontzettend herkenbaar. Ik heb dat met de overtuiging dat ik altijd lastig ben. Teveel aandacht vraag. Alles wat ik doe, tot in de kleinste details zoals te luid ademhalen of niezen (dus gewoon mijn hele bestaan), is lastig en vervelend voor anderen. Daar ben ik van overtuigd, inderdaad door wat anderen mij verteld hebben. Oh ja, behalve als ik nuttig ben, dus werk, kook, schoonmaak, seks, etc. Daar ben ik goed voor, dus dan ben ik wat minder lastig...
Tegenwoordig zit ik gelukkig wel eens in een andere modus. Dat zelfs als ik niks doe, ik er mag zijn. Dat ik niet iets waard ben omdat ik werk, seks of kook, maar 'gewoon' om wie ik ben. Mens. Net als ieder ander.
En dat ik dan dus niet lastig ben en een afschuwelijk vervelend persoon voor iedereen die me kent. Er zijn zelfs momenten van 'iedereen kan opzouten, want ik heb alleen wat met mezelf te maken, en wie dat niet bevalt kan weg blijven.' Omdat allemaal te kunnen denken heb ik eerst moeten ervaren dat mijn overtuigingen niet kloppen. Ervaren dus. Ik heb ze nooit weg kunnen rationaliseren. Nee, cognitieve therapie kon niet op tegen dat basis gevoel. Ik moet elke keer voelen en ervaren dat de wereld niet vergaat als ik niks doe. Dat ik niet als lastig word ervaren. Elke keer moet ik zien dat mijn vriend, vriendinnen en peuten nog steeds met mij om willen gaan. Dat kost mij heel erg veel. Want dertig jaren aan ervaringen en overtuigingen hebben gezorgd voor een sterke basis. Geen gezonde of constructieve basis, nee, maar wel ijzersterk. Ook om wat jij aangeeft Snow: elk 'bewijs' dat die kant op wijst, bevestigt die overtuiging. Die zo ijzersterk veranktert ligt in mij, jou, ons. Weten dat het niet klopt is 1 ding, ervaren is een heel ander verhaal.
Snow en Hanke, bedankt voor wat jullie gedeeld hebben vandaag. Ik bewonder jullie openheid hierin, echt waar. En ook hoe dapper jullie er naar durven te kijken. Want het zijn geen makkelijke dingen om bij stil te staan, verre van, zeer verdrietig zelfs
En Sofie, wat fijn dat toch iemand m'n meeting voorstel gelezen heeft haha, ik vond het heel eng om te schrijven, en denk ook dat er weinig animo voor is. Ook omdat het een zeer lange termijn gebeurtenis wordt
Maar.... ik had het er al wel met vriend over, denkbeeldig als ik jullie ga ontmoeten, en vertelde over de pizza middens en pizza korsten. Hij is een man, dus haalde er uit: oh wat slim van jullie, dat scheelt echt in de kosten.Ja hoor
Denk dat die astrale pizza dan helemaal in dat straatje past
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 29-09-2017 05:07
5.87% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 25 september 2017 om 20:56
Wat hebben jullie weer fijne en mooie dingen geschreven, ik heb alles met aandacht gelezen. En ik wil wel op alles reageren, maar de woorden verdwijnen al ter plekke, het komt er gewoon niet uit.
Die overtuiging 'ik doe er niet toe, niemand geeft iets om mij, ik ben lastig en teveel; het maakt niemand iets uit' is voor mij ook een hele, hele hardnekkige. Heel lastig om in te zien dat het maar een overtuiging is, omdat het zo waar voelt.
Vanavond zette ik de tv aan en viel middenin een uitzending van DWDD: het ging over incest. Alles, werkelijk alles herkende ik... behalve dan degene die geinterviewd werd. Later op internet gekeken: het was Griet op den Beeck, ze heeft een boek geschreven. Het is géén autobiografie, zei ze nadrukkelijk. En het wordt een trilogie. Ze wil het helemaal 'tot op het bot' uitschrijven. Wel heel treffend en confronterend, dat het nu juist daarover ging. Ik vond de herkenning wel heel fijn. Dan voel ik me minder 'gek', met al die gevolgen waar ik nog dagelijks last van heb.
Die overtuiging 'ik doe er niet toe, niemand geeft iets om mij, ik ben lastig en teveel; het maakt niemand iets uit' is voor mij ook een hele, hele hardnekkige. Heel lastig om in te zien dat het maar een overtuiging is, omdat het zo waar voelt.
Vanavond zette ik de tv aan en viel middenin een uitzending van DWDD: het ging over incest. Alles, werkelijk alles herkende ik... behalve dan degene die geinterviewd werd. Later op internet gekeken: het was Griet op den Beeck, ze heeft een boek geschreven. Het is géén autobiografie, zei ze nadrukkelijk. En het wordt een trilogie. Ze wil het helemaal 'tot op het bot' uitschrijven. Wel heel treffend en confronterend, dat het nu juist daarover ging. Ik vond de herkenning wel heel fijn. Dan voel ik me minder 'gek', met al die gevolgen waar ik nog dagelijks last van heb.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 25 september 2017 om 21:04
Hahaha astrale pizza! Waarom niet X-D
Over teveel zijn en door het kat uit de boom kijken net buiten de groepjes vallen. Dat zie ik vaak. Ik kom op gelegenheden dat je met 80 moet gaan eten en dan zijn er 10 tafels voor 10 personen.... Er zit altijd iemand alleen. Altijd! En dan schuif ik aan en dan word ik meestal wel gevolgd door anderen. Maar dan merk ik dat de eerste alleenzitter inderdaad niet meekomt of zo. Ik zie dat echt gebeuren en weet nu welk gevoel daar dan bijhoort. Wat naar!
Sofie, test die vieze knuffel maar op mij. Wedden dat ik m gewoon fijn vind! Jij bent zooooooo lief! Hoe kan jouw knuffel dan niet fijn zijn.
Over teveel zijn en door het kat uit de boom kijken net buiten de groepjes vallen. Dat zie ik vaak. Ik kom op gelegenheden dat je met 80 moet gaan eten en dan zijn er 10 tafels voor 10 personen.... Er zit altijd iemand alleen. Altijd! En dan schuif ik aan en dan word ik meestal wel gevolgd door anderen. Maar dan merk ik dat de eerste alleenzitter inderdaad niet meekomt of zo. Ik zie dat echt gebeuren en weet nu welk gevoel daar dan bijhoort. Wat naar!
Sofie, test die vieze knuffel maar op mij. Wedden dat ik m gewoon fijn vind! Jij bent zooooooo lief! Hoe kan jouw knuffel dan niet fijn zijn.
maandag 25 september 2017 om 21:09
Griet op den Beeck, die kan schrijven! Zij betoverd met woorden. Ik ga het zeker lezen.
Boodschappen is trouwens gelukt. En ik had een hele volle kar. Want de blikjes cola waren in de aanbieding. En de rollen plenty. Dat vult!
Gezonderig eten, check. Alhoewel mijn vriend wel heel lief na het eten vroeg of ik ook weer eens vlees wou halen. Oeps. Ik vergeet altijd dat de deal is dat we af en toe geen vlees eten ik maak nog eens per ongeluk fulltime vegetariers van ons.
Allemaal een fijne avond.
Boodschappen is trouwens gelukt. En ik had een hele volle kar. Want de blikjes cola waren in de aanbieding. En de rollen plenty. Dat vult!
Gezonderig eten, check. Alhoewel mijn vriend wel heel lief na het eten vroeg of ik ook weer eens vlees wou halen. Oeps. Ik vergeet altijd dat de deal is dat we af en toe geen vlees eten
ik maak nog eens per ongeluk fulltime vegetariers van ons. Allemaal een fijne avond.
maandag 25 september 2017 om 21:12
Dat gevoel lastig te zijn, er niet horen te zijn, niet mogen zijn dat blijft de basis hierin. Voor mij in elk geval.
Ik lees wel alles wat iedereen schrijft en het raakt me, ik herken zoveel, maar de woorden om erop in te gaan voelen als veel teveel. Te zichtbaar, te zeurderig, te lastig. Ik kook wel allerlei astraal lekker voor jullie.
Ik lees wel alles wat iedereen schrijft en het raakt me, ik herken zoveel, maar de woorden om erop in te gaan voelen als veel teveel. Te zichtbaar, te zeurderig, te lastig. Ik kook wel allerlei astraal lekker voor jullie.
Forever is a hell of a long time
maandag 25 september 2017 om 21:16
Bedankt voor de lieve berichtjes. Imaginary Diva ik kreeg tranen van je lieve bericht
Ik heb zo vaak het gevoel dat ik er niet toe doe. Ik lees dan over die verwaarlozing en dan denk ik aan mn eigen kind. Ben ik wel goed genoeg als moeder??
Ik merk ook dat ik moe word. Die continue angst niet te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Een negatief bericht en ik voel me gevloerd.
Er is een nieuwe afspraak voor me gepland en ook met een andere behandelaar. Een man...Ik loop daar niet direct heel warm voor. Is dat herkenbaar voor jullie?
Ik heb zo vaak het gevoel dat ik er niet toe doe. Ik lees dan over die verwaarlozing en dan denk ik aan mn eigen kind. Ben ik wel goed genoeg als moeder??
Ik merk ook dat ik moe word. Die continue angst niet te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Een negatief bericht en ik voel me gevloerd.
Er is een nieuwe afspraak voor me gepland en ook met een andere behandelaar. Een man...Ik loop daar niet direct heel warm voor. Is dat herkenbaar voor jullie?
anoniem_72944 wijzigde dit bericht op 25-09-2017 22:42
0.53% gewijzigd
maandag 25 september 2017 om 21:21
Ik viel ook middenin de aflevering, net toen het item 'toevallig' startte Elmervrouw.
Ik herkende alles. Alles wat Griet vertelde. Ik vond het zo dapper. Wat kon ze het goed verwoorden. Ik vond het niet heftig, het was één en al herkenning. Ik vond het heel erg mooi dat ze afsloot met iets in de trant van dat ze zich nooit had kunnen voorstellen dat ze zich zo zou kunnen voelen als ze zich nu voelt. Verbonden, en voor het eerst aarde onder de voeten voelen. Ze had het ook nog over het boek 'trauma en herstel'. Ik volgde haar woord voor woord. Het heeft me heel erg geraakt. Ik heb al eens een boek van haar gelezen. Ik ga nadenken of ik die van nu ook wil gaan lezen, nog geen idee. Hoef ik nu niet te beslissen. Ga het item nog wel eens terug kijken. Voelde alsof iemand woorden gaf (op tv, waar zoveel mensen naar kijken) aan de heftigheid van misbruik, aan waar ik zo vaak en zoveel mee worstel. Ze benoemde dat het een olievlek is en niet alleen het kind treft. Ze benoemde dat het veel en veel en veel meer omvat dan een volwassene die aan je kinderlichaam zit. Ze maakte ook het belang van een goede therapeut duidelijk. En hoe krachtig ontkenning kan/moet zijn, als beschermingsmechanisme. Ze verwoordde zo veel en zo duidelijk, ik ben er nog van onder de indruk.
Oh ja, dat ze vertelde over de intense schaamte, en waarom veel slachtoffers (helaas) blijven zwijgen... ook dat kwam zo binnen. Nou ja, wat ik zei, alles.
Ik herkende alles. Alles wat Griet vertelde. Ik vond het zo dapper. Wat kon ze het goed verwoorden. Ik vond het niet heftig, het was één en al herkenning. Ik vond het heel erg mooi dat ze afsloot met iets in de trant van dat ze zich nooit had kunnen voorstellen dat ze zich zo zou kunnen voelen als ze zich nu voelt. Verbonden, en voor het eerst aarde onder de voeten voelen. Ze had het ook nog over het boek 'trauma en herstel'. Ik volgde haar woord voor woord. Het heeft me heel erg geraakt. Ik heb al eens een boek van haar gelezen. Ik ga nadenken of ik die van nu ook wil gaan lezen, nog geen idee. Hoef ik nu niet te beslissen. Ga het item nog wel eens terug kijken. Voelde alsof iemand woorden gaf (op tv, waar zoveel mensen naar kijken) aan de heftigheid van misbruik, aan waar ik zo vaak en zoveel mee worstel. Ze benoemde dat het een olievlek is en niet alleen het kind treft. Ze benoemde dat het veel en veel en veel meer omvat dan een volwassene die aan je kinderlichaam zit. Ze maakte ook het belang van een goede therapeut duidelijk. En hoe krachtig ontkenning kan/moet zijn, als beschermingsmechanisme. Ze verwoordde zo veel en zo duidelijk, ik ben er nog van onder de indruk.
Oh ja, dat ze vertelde over de intense schaamte, en waarom veel slachtoffers (helaas) blijven zwijgen... ook dat kwam zo binnen. Nou ja, wat ik zei, alles.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 25 september 2017 om 21:35
Dankjewel voor jullie reacties Sofie, Snow, Knuffel, Hanke, en anderen. De (h)erkenning is zo fijn. Sofie, ik heb je stukje aan Snow over het oefenen ook gelezen, en ik neem het ook mee. Sluit mooi aan bij je reactie op mij. Snow, bedankt voor het schrijven over kintsugi. Misschien was die term al eens eerder gevallen, maar nu komt 'ie binnen. Wat je schreef over de basishouding is ook enorm herkenbaar. Blijven oefenen, wat kunnen we anders?
Hanke, gefeliciteerd met je verjaardag! Ik stuur je astrale taart, want dat hoort er toch een beetje bij en in astrale vorm kun je er zoveel van eten als je zelf wil (het is een magische taart, raakt nooit op en is altijd in de smaak waar je zin in hebt)
Knuffel, ik had je wel gelezen, maar nog niet kunnen reageren. Ik ben megatrots op je 'cadeautje' aan je peut. Dat is een megaprestatie! En tja, het is wel voordelig om die pizza's te verdelen in middens en korstjes. Daar heeft je vriend helemaal gelijk in. Astrale korstje en middens zijn echt enorm voordelig. Ik ga me mentaal voorbereiden op een meeting. Ja, ik weet dat dat nog wel even duurt, maar ik heb er ook wel even voor nodig Ik bestel sinds kort trouwens ook wel eens boodschappen bij vriend Albert. Vinden mijn ouders ook iets van (niet positief, uiteraard). Dus meestal vertel ik het ze niet, dat ik weer boodschappen heb laten komen. Iets met geen stokken en niet kunnen slaan....
Verder is er veel te veel geschreven om overal op te kunnen reageren.
Hanke, gefeliciteerd met je verjaardag! Ik stuur je astrale taart, want dat hoort er toch een beetje bij en in astrale vorm kun je er zoveel van eten als je zelf wil (het is een magische taart, raakt nooit op en is altijd in de smaak waar je zin in hebt)
Knuffel, ik had je wel gelezen, maar nog niet kunnen reageren. Ik ben megatrots op je 'cadeautje' aan je peut. Dat is een megaprestatie! En tja, het is wel voordelig om die pizza's te verdelen in middens en korstjes. Daar heeft je vriend helemaal gelijk in. Astrale korstje en middens zijn echt enorm voordelig. Ik ga me mentaal voorbereiden op een meeting. Ja, ik weet dat dat nog wel even duurt, maar ik heb er ook wel even voor nodig
Ik bestel sinds kort trouwens ook wel eens boodschappen bij vriend Albert. Vinden mijn ouders ook iets van (niet positief, uiteraard). Dus meestal vertel ik het ze niet, dat ik weer boodschappen heb laten komen. Iets met geen stokken en niet kunnen slaan....Verder is er veel te veel geschreven om overal op te kunnen reageren.
maandag 25 september 2017 om 21:41
Ik viel middenin het item met Griet op de Beeck, en heb het na afloop direct teruggekeken. Absoluut de moeite waard om dat te doen, Snow.
Ik herkende sommige dingen ook, en veel dingen waar het hier ook over gaat. Tot en met het belang - en hoe moeilijk het is om - van het vinden van een goede therapeut.
Fijn je weer even te lezen, Selune! Hoe bevalt je master tot nu toe? Heb je interessante colleges?
Ik herkende sommige dingen ook, en veel dingen waar het hier ook over gaat. Tot en met het belang - en hoe moeilijk het is om - van het vinden van een goede therapeut.
Fijn je weer even te lezen, Selune! Hoe bevalt je master tot nu toe? Heb je interessante colleges?
tobbert wijzigde dit bericht op 25-09-2017 21:43
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
14.04% gewijzigd
maandag 25 september 2017 om 22:01
M'n master is heel leuk, maar ontzettend druk en ik loop vreselijk tegen mijn grenzen aan. Het eerste vak heeft een 100% aanwezigheidsplicht en daar heb ik moeite mee. De groep is nieuw en soms is het allemaal zo doodeng. Zo zijn er nog een aantal dingen die deze weken zo moeilijk zijn dat ik er eigenlijk heel ongelukkig van wordt. Het gevoel van vroeger, het niet goed genoeg zijn is heel erg sterk.
Forever is a hell of a long time
maandag 25 september 2017 om 22:34
maandag 25 september 2017 om 22:50
Mijn vriend slaapt slecht, dus ik laat het hem net horen. Wat doet die etterbak, gaat hij de tune van the walking dead erdoorheen neuriën. Dus toen werd het voor mij spooky en hij kan ook weer eens echt niet serieus doen, de klier.
Ik ga het wel echt luisteren als hij niet in mijn persoonlijke geluidsbarriere zit.
Ik ga het wel echt luisteren als hij niet in mijn persoonlijke geluidsbarriere zit.
anoniem_27346 wijzigde dit bericht op 25-09-2017 22:51
0.63% gewijzigd
maandag 25 september 2017 om 22:51
Dank je voor je lieve woorden pruttel. De angst om te falen is groot. Het toch niet te kunnen, door de mand te vallen.
Ik zijn er dingen waar ik het gewoon echt niet goed genoeg deed. LV is verdrietig en ik kan haar niet goed troosten, ik voel me enorm tekort schieten. In m'n master zitten ook leuke mensen, maar ik voel me er verloren, mis m'n studievriend(en) enorm. Voel me onzeker ook, alsof al mijn eigenaardigheden onder een vergrootglas liggen en iedereen kan zien hoe raar ik ben.
Ik zijn er dingen waar ik het gewoon echt niet goed genoeg deed. LV is verdrietig en ik kan haar niet goed troosten, ik voel me enorm tekort schieten. In m'n master zitten ook leuke mensen, maar ik voel me er verloren, mis m'n studievriend(en) enorm. Voel me onzeker ook, alsof al mijn eigenaardigheden onder een vergrootglas liggen en iedereen kan zien hoe raar ik ben.
Forever is a hell of a long time
maandag 25 september 2017 om 22:56
Niet raarder dan een ander Selune. Noem eens een compleet normaal iemand? Wie oh wie is dat dan toch? Ik ken hem of haar niet.
Wat rot dat je LV verdrietig is. Als je haar niet kunt troosten kan niemand dat. Sommige verdriet is niet weg te troosten. Dan helpt steun en er zijn. Dat kun je. Dat doe je vast al. Dat is goed genoeg. Iemand pijn wegnemen is enorm moeilijk, dat weet je toch? Anders had iemand jouw pijn al weggehaald.
Op onze meeting nemen we ook allemaal een lat mee. En die leggen we dan naast elkaar op de grond. Dat word de eerste therapie. Anders zit ik daar met jullie die allemaal die lat zo hoog mogelijk aan het leggen zijn, terwijl ik hoogtevrees heb!
Wat rot dat je LV verdrietig is. Als je haar niet kunt troosten kan niemand dat. Sommige verdriet is niet weg te troosten. Dan helpt steun en er zijn. Dat kun je. Dat doe je vast al. Dat is goed genoeg. Iemand pijn wegnemen is enorm moeilijk, dat weet je toch? Anders had iemand jouw pijn al weggehaald.
Op onze meeting nemen we ook allemaal een lat mee. En die leggen we dan naast elkaar op de grond. Dat word de eerste therapie. Anders zit ik daar met jullie die allemaal die lat zo hoog mogelijk aan het leggen zijn, terwijl ik hoogtevrees heb!
maandag 25 september 2017 om 23:15
Dat vind ik wel een heel mooi beeld. Iedereen die z'n lat neerlegt.
Ik zit dat stuk van DWDD terug te kijken en dat komt wel heel erg binnen. 'de angst dat iedereen uit je leven zal lopen' dat raakt me. Daar ben ik inderdaad bang voor. Alles wat ze zegt raakt.
Ik probeer er zeker wel te zijn voor LV, ben dat denk ik ook, maar ik wil haar verdriet wegnemen. Ze verdient zoveel beter, fijner, ze is te lief om heel verdrietig te zijn.
Ik zit dat stuk van DWDD terug te kijken en dat komt wel heel erg binnen. 'de angst dat iedereen uit je leven zal lopen' dat raakt me. Daar ben ik inderdaad bang voor. Alles wat ze zegt raakt.
Ik probeer er zeker wel te zijn voor LV, ben dat denk ik ook, maar ik wil haar verdriet wegnemen. Ze verdient zoveel beter, fijner, ze is te lief om heel verdrietig te zijn.
Forever is a hell of a long time
