Paniek door de herbelevingen - deel VI

@Hanke, alleen al het lezen van je bericht voelt als een achtbaan. Wat knap dat je hierin stappen zet. Ik weet niet zo goed wat ik erop kan zeggen, behalve eindeloos veel knuffels voor de jonge Hanke en eindeloos veel cheerleaders voor de Hanke die je nu bent. Van een 9,5 naar een 7 is een geweldige stap, zeg!

Oh, en versnippering gebeurt denk ik ook omdat je als kind dingen gewoon niet kunt plaatsen. Pas als volwassene kun je verbanden leggen, dingen naast elkaar leggen op een tijdlijn, beter zien wat de rol van iedereen is en had moeten zijn, etc.

Ik lees trouwens dat je de waarheid heel belangrijk vindt. Misschien vind je de waarheid belangrijker dan je gevoel. Dat je niet antwoord kunt geven op sommige vragen omdat je niet precies de waarheid weet, maar misschien weet je wel hoe je je voelde op dat moment? Moet een gevoel beargumenteerd en geanalyseerd worden of mag je ook iets voelen (of een gevoel herinneren) en het daarbij laten? Ik weet niet of het iets voor je is, maar mij hielp het enorm om verhalen en gedichten te schrijven, waarin ik de waarheid helemaal los kon laten (artistieke vrijheid ) en me kon concentreren op het gevoel en daar woorden aan mocht geven, die dus niet per se waar hoefden zijn.

Snowkitty schreef: ↑

26-07-2018 14:36

@LoVaKo,
Misschien een idee om eens met een diëtist te praten? Die hebben niet alleen tips voor gezonder eten, maar ook hoe je een betere eetlust krijgt en dat soort dingen. Als je een goede hebt, die goed kijkt naar wat je nu doet, zal die helpen met laagdrempelige praktische tips.

Hmm, ik weet niet. Eerlijk gezegd heb ik dit, ook met medicatie alleen dan een lagere dosis, jarenlang heel goed onder controle gehad. Als ik echt wilskracht heb, lukt dat. Daar schort het nu een beetje aan. Ik denk dat het meer de eetstoornis is die toch stiekem weer in mijn kop aan het kruipen is op bepaalde momenten. Plus, dat zelfzorg nu moeilijk is. Ik probeer om niet actief aan zelfdestructieve dingen te werken. Maar (onbewust) zorg ik niet voor mezelf. Persoonlijke hygiëne is zelfs een ding. Ik weet op dit moment niet of dat uit zelfsdestructie komt of uit depressieve klachten...

Hey Snow dank voor je post. Moet af en toe nog erg wennen als ik aardige dingen lees. Schiet dan vaak meteen in de argumenteer/beantwoord modus ipv te voelen dat ik de woorden van de ander interessant/attent e.d vind. Dus dank je en fijn je te lezen.

De vraag is: is er versnippering (qua zelf)? Dat is niet zeker. Ik kan alleen delen met peut wat ik ervaar. En dat ik toen daar voor het eerst zo duidelijk ervoer 'hier klopt iets niet'. Misschien een eerste herbeleving?

Eerlijk zijn vind ik belangrijk om meerdere redenen: - vanuit mezelf omdat dé levenskracht die me tot nu toe gaande heeft kunnen houden, mijn authenticiteit is.
- vanuit anderen...ma heeft ons hele gezin geterroriseerd met eerlijk/oneerlijk en op doe manoer verdeel en heers en opperste controle willen. Je moet eerlijk zijn anders word je verstoten.

Ik heb het decennium rond 'toen daar' veel geschreven en gedicht. Ik doe het niet meer. Wil niet meer het monster van de twijfel voeden. De twijfel is nl. een soort zelfverwijt geworden. Een vehikel die me afsnijdt/afsneed van steun van anderen. Want 'niet echt' is drama en moet genegeerd/afgericht/omgevormd worden.

Delen over hoe ik me voel....ik probeer het zoveel mogelijk. De emdr gaat over trauma in het verplicht delen en gedist worden.

Nu is een andere situatie. Nu zijn er wél veilige mensen die mij en mijn woorden kunnen en willen horen en accepteren. In zelfhulpgedoe is dat ook heel normaal om op zeer reguliere basis te doen.
In kamer van de peut is het soms andere koek, omdat ik dan de dissociatie nogal eens tegenkom op moment dat ze me probeert stil te zetten. Het gaat heel snel in mijn hoofd. Alles is gefocust op overleven, me eruit redden. Dat ik daarbij regelmatig de draad kwijtraak en alleen kom te staan, is vertrouwd terrein voor mij.

@LoVaKo, wilskracht kan ook een valkuil zijn. Het eist veel van jezelf en wat als dat totaal onnodig is? Als een diëtist je een paar tips kan geven die je weer op het juiste spoor zetten, dan is dat toch prima? Zeker als je eerder een eetstoornis hebt gehad (zover ik weet heeft dat vaak te maken met extreme controle over jezelf willen hebben), kan de stap naar een diëtist onderdeel zijn van goed voor jezelf zorgen, vind je niet?

@Hanke, schrijven en dichten waren maar voorbeelden. Misschien is er een andere creatieve uiting mogelijk, tekenen ofzo?
Kun je een beetje uitleggen wat je bedoelt met 'verplicht delen' (als je wil)? Ik weet niet of ik het goed interpreteer.
Maar het klinkt allemaal erg goed wat therapie betreft.

In die behandelsetting werd er o.a. met contracten gewerkt, non-suicide, non-autimutilatie e.d. Was zelfs iemand met een sportverslaving die een sportverbod had... Als je gedachten had over deze dingen was je verplicht die te melden in je behandelgroep en je mocht er zéker niet naar handelen (soms zelfs op straffe van ontslag...).

Dat gaat ver, zeg!

Het blijkt ook niet te werken; is onderzoek naar gedaan. Dit soort onderdrukkende methoden maakt niet dat je er mee om leert gaan (met je suïcidale gedachten, je dwangmatige sporten of je zelfbeschadiging), je leert alleen het beter verbergen. Repressie ipv copingskills aanleren/oefenen/toepassen.

Maar dergelijke contracten maken het wel makkelijk om patiënten/cliënten die het moeilijk hebben/die een professionele uitdaging vormen in de kou te zetten. Je hoeft als behandelaar niks met je onvermogen of handelingsverlegenheid te doen. Alles ligt dan aan de cliënt.


(Sorry er spreekt nog een bitter stukje trauma)

Je leert ook vooral dat je niet op jezelf mag vertrouwen. Iemand zó in je hoofd moeten laten kijken, het verbaast me niks dat dat niet werkt. In tegendeel.
In mijn ervaring wordt de schuld vaak afgeschoven op de cliënt of de diagnose als therapie niet lijkt te werken. Gelukkig kon ik op een bepaald moment zelf therapie bekostigen en werd ik ineens wel serieus genomen, want ik was niet zozeer cliënt maar klant en klant is koning. Vreselijk hoeveel tijd er wordt (werd) verspild in de reguliere ggz en niet alleen aan wachttijden.

Er was daar een heilig geloof in hun methode en ze experimenteerden er kwistig mee. Nu gaat het er anders aan toe schijnt.

hanke321 schreef: ↑

26-07-2018 15:00

Eerlijk zijn vind ik belangrijk

Zo te lezen waren het enerverende dagen, Hanke. En dan ook nog met dit weer, wat waarschijnlijk extra bijdraagt aan die emotionele achtbaan. Je schreef in een eerdere post over 'stel ik me aan' of 'is er iets diepers' en dat je het (nu) niet weet. Maar dat hoeft ook niet. Niemand verwacht dat je precies weet wat er gebeurde toen je nog een kleine Hanke was. In die zin kunnen het gevoel waar Snow over schreef (waar je eerlijk en naar waarheid voor Hanke die in het hier-en-nu terugkijkt op of Hanke toen of dingen her-ervaart over kunt vertellen) en het niet-weten naast elkaar bestaan. Ik hoop dat je jezelf toe zal staan dat nu, nog steeds ervaren en last hebben van toen mag bestaan zonder de vraag naar 'dé waarheid' of het moeten weten.

LoVaKo schreef: ↑

26-07-2018 14:57

Als ik echt wilskracht heb, lukt dat.

Ik heb even geen tips, maar dit klinkt heel hard naar jezelf. Soms lukken dingen gewoon niet, omdat je al je aandacht nodig hebt om simpelweg te overleven. En als het over een tijdje wel weer echt goed gaat, hoop ik dat je niet meer 'echt wilskracht' nodig hebt bij dingen als goed eten (en andere zelfzorg dingen als douchen etc.).

Tobbert schreef: ↑

27-07-2018 08:53

Ik heb even geen tips, maar dit klinkt heel hard naar jezelf. Soms lukken dingen gewoon niet, omdat je al je aandacht nodig hebt om simpelweg te overleven. En als het over een tijdje wel weer echt goed gaat, hoop ik dat je niet meer 'echt wilskracht' nodig hebt bij dingen als goed eten (en andere zelfzorg dingen als douchen etc.).

Hmmm ja die is wel raak... Ik ga voor nu proberen om mijn medicijnen toch later in te nemen, zodat ik hopelijk slaap voordat ik er een vreetkick van krijg. Misschien dat ik er iets later uit kom dan, maar so be it, daar heb ik een beter gevoel bij dan die vreetbuien.
Moet misschien wat liever zijn voor mezelf. Het is niet zo dat niet lukt, ik ben wel ontzettend zorgzaam voor de katten, een kitten en de oude was laatst ziek, ook zitten er 5 vissen in mijn vijver die het een beetje zwaar hebben nu. Dus dan spaar ik kosten noch moeite om dat goed te krijgen voor die beestjes. Ik smeer het brood van mijn man als hij geen tijd heeft en haal zijn splinters eruit... als het om anderen gaat om wie ht geeft lukt het wel, maar bij mezelf niet zo goed.

Ik had deze week eigenlijk nog therapeutisch moeten werken en moet volgende week 'opbouwen voor mijn re-integratie traject', maar er is geen contact meer met me opgenomen. Dat is de hele tijd zo en moet ik er zelf weer achteraan. Op aanraden van poh-ggz neem ik nu zelf geen contact op, en als ik me niet goed genoeg voel om te werken ga ik 'gewoon' niet.

@Hanke: Ik vind dat ook behoorlijk heftig die contracten. Ik had dat ook toen ik opgenomen was. Contract tegen zelfbeschadiging. Ondertussen was er wel een verpleegster altijd op het terrein aanwezig, in 90% van de gevallen ook daarvoor. Als je het had gedaan moest je het vertellen, moest je naar de verpleegkundige, moest je een g-schema maken en kreeg je een 'milieu-oproep' omdat je het milieu van de groep in gevaar had gebracht.
Er was één meisje die er heel erg mee worstelde, die had standaard dagelijkse afspraken staan met de verpleegkundige.
Ik vond dat ook nogal moeilijk. Het is van mij, het is geheim, maar je moet meteen naar voren komen en krijgt ook nog eens een standje omdat je de gemoedstoestand van de rest van de groep in gevaar brengt. Ook was het iets waar weinig over gepraat werd in de groep, net als andere verslavingen.
Ik weet niet, dat heeft me altijd tegen gestaan.

Ik lees mee, herken, lees verder, .... maar heb zelf geen woorden.
Het is zo verwarrend, fijn, helder ook, maar onbegrijpelijk en niet te bevatten om nu iemand te kennen die mij neemt zoals ik ben, mij begrijpt zonder dat ik iets hoef uit te leggen, en dat het dan nog steeds goed is - ik snap er helemaal geen bal van. Heel veel flashbacks naar allerlei tijden uit mijn verleden, juist hierdoor. Iemand nu die moeite doet, en die niet weggaat. Hoe kan dat. (Zoveel anders meegemaakt, en nu ook nog steeds; situatie met de kinderen bijvoorbeeld.)

voor jullie allemaal.

@Elmervrouw: Wat klinkt dat fijn voor je. Zo iemand kan alle verschil van de wereld maken. Flashbacks zijn natuurlijk heel vervelend... hopelijk wordt dat snel minder als je gaat inzien 'hoe dat kan'.

hanke321 schreef: ↑

26-07-2018 21:31

Er was daar een heilig geloof in hun methode en ze experimenteerden er kwistig mee. Nu gaat het er anders aan toe schijnt.

Bij welke instelling was dit?

Ik kan het niet vinden of in lees eroverheen/zoek niet ver genoeg terug.

Ik ben geadviseerd voor een opname traject en andere reviews die ik gelezen heb doen me sterk aan deze instelling denken.

Sorry dat ik zo brutaal binnen kom vallen.

@Lovako: er bestaat ook zoiets als 'vriendelijk streng zijn' tegen jezelf. Ik ben het zelf op dit moment aan het toepassen. Door allerlei begrijpelijke redenen is eten vandaag een beetje lastig. Dat snap ik en toch verplicht ik mezelf. Op een lieve manier. Ik doe niet boos of geïrriteerd, ik begrijp heel goed waarom het nu even lastig is. Maar het moet wel.
Je schrijft dat je goed voor anderen kunt zorgen (en dit zorgen ook prioriteit geeft). Het lijkt me nu zaak dat je snel voor jezelf gaat zorgen, ongeacht welke redenen je allemaal hebt om dit niet te doen. Want op deze manier saboteer je je eigen herstel.


@EV: prachtig dat je jezelf toestaat dit te ervaren. Met alle kwetsbaarheid en angst die daarbij hoort. Ik vind je dapper.


Voor jullie allemaal een lading , ik ga even een weekje offline, daarna lees ik jullie allemaal graag weer!

Ik ga ook eventjes weg van het forum, zwembad van mijn ouders opzoeken. Er is een bepaald topic wat me kwaad en verdrietig maakt en ik moet er even afstand van nemen.

En in het zwembad liggen is ook best zelfzorg toch? Mijn vader voert me wel als ik daar ben

Het was 25 jaar geleden YL. Weet niet of nu expliciet noemen slim is. Was in het midden van het land.

x

Goedemorgen,

Ben ik weer met al mn angsten onzekerheden mbt werk. Sorry voor mn geklaag maar hoop toch op tips/herkenning/advies.

Ik doe nu al 5 weken een poging om t werken op te bouwen. Maar t gaat voor geen meter.. Heb afgesproken om met 2u pw thuis te beginnen, dat leek me niet zo'n belasting om mee te beginnen.

Maar elke keer ben ik 2 dagen van te voren al heel gespannen, heb ik meer last van nachtmerries en flashbacks en voel me heel onveilig. De dag dat ik moet werken lukt t me amper om de informatie op te slaan/te onthouden, wat t gevoel geeft echt een nietsnut te zijn. Na 2 uur zit ik dan vaak huilend achter mn laptop en sluit ik af.

Door dit alles merk ik dat t zolang ik in en om mn huis blijf ik me best kan redden maar daarbuiten echt nog helemaal niet. Lijk wel een klein kind.

Maar voel me ook verantwoordelijk en verplicht om nu gewoon door te zetten. Dat ze geduld genoeg hebben getoond, zit al zolang thuis. Kan t niet maken om zolang weg te blijven. Dat t vanzelf beter gaat en ik hier gewoon doorheen moet.

Mijn man vind dat ik tegen wg en ba moet zeggen dat t nog niet gaat en dat ik gewoon nog niet zover ben. Hij zegt dat hij liever heeft dat ik me focus op mezelf, therapie (emdr) en gezin en werk even los moet laten.

Ben ook nog zo'n muts die zich niet kwetsbaar op kan/wil/durf te stellen dus bij een ba sla ik dicht en ga ik meestal mee in wat hij wil.
Als ik bijv durf te zeggen dat ik t heel.moeilijk vind om t gebouw in te lopen (ba zit in tzelfde kantoor als werk) zegt hij, maar hier is toch niets gebeurt? Nee, dus ik moet me niet zo aanstellen, denk ik dan.

Ik denk dat de ba en lg heel erg triggeren, wat t natuurlijk niet makkelijker maakt. En zelfs t besef dat ze een trigger zijn en dus iets ouds raken helpt niet om me eroverheen te zetten.
Als ik er van een afstandje naar probeer te kijken denk ik dat t komt omdat ze beiden autoriteit hebben/ voor mij gelijk aan macht. Ik moet doen wat ze zeggen...

Heeft iemand tips of inzichten voor me wat ik nu t beste kan doen en hoe dat aan te pakken?
Dit drukt zo zwaar op alles...

Geen tips, wel herkenning.

En ik merk ook hoe snel iets teveel is, met name op (vrijwilligers)werk gebied. Ik heb me er jaren doorheen gesleurd, door de paniek en de verwarring. Vinden dat ik me niet aan moet stellen.

Nu zit ik in de fase dat ik na de vakantie zelfs niet eens ingeroosterd sta...en mag aangeven wanneer ik weer ruimte voel. Hier in mijn oppashuis gaat het aardig, beter dan vorig jaar toen ik volop in fullblown cptss, depressie en inertie zat. Ik móest ook zoveel van mezelf ook al kon ik nog maar weinig. Ik strafte mezelf er op af.

Nu zie ik dat het wel echt gaat komen als ik er aan toe ben. Dat vertrouwen dat ik steeds meer kan en wil en zál doen, groeit. Maar er zijn geen garanties. Cptss en dissociatie icm depressie is gewoon mega zwaar. Zelfzorg en dagelijks leven is vaak al een struggle. Ik heb zo vaak geprobeerd 'conditie te kweken' door mijn grenzen op te rekken. En dat was eigenlijk alleen maar paniek van binnen. Want elk schakelmoment voelde ik de laag eronder die zich wanhopig en overvraagd voelde. Wat ik compenseerde met mezelf opjagen, in de hyper modus 'nog even wat doen', mezelf uitschelden of als een bevroren vogeltje op de bank te hangen.

Cptss komt voornamelijk door interpersoonlijk trauma en ook ik ben extra gevoelig voor machtsverhoudingen. Samenwerken met mijn zelfhulppersoon vond ik best een uitdaging. Steeds meer kan ik de gelijkwaardigheid zien, al is die er (voor een deel) ook niet vanwege de werkrelatie. Maar toch geeft dat non-professionele minder machttriggers dan met een behandelaar. En heb ik daardoor veel kunnen oefenen met vertrouwen, met angst, met verantwoordelijkheid, met samenwerken, met toevertrouwen en zien én ervaren dat ik geaccepteerd word.

Dat ik na 7 jaar zelfhulp toch weer prof. hulp erbij heb gezocht was mega spannend voor me. Vanwege de machtsverhouding. Én vanwege trauma op behandelgebied: bij mij zit er nl. iets raars verwrongens tov bazen. (Niet quoten please) Het emdr plaatje waar ik nu aan werk heeft óók met bazen te maken. Hoe de baas van de instelling qua uiterlijk (en positie én gedrag) leek op de baas van mijn ouder, die delicten met mij gepleegd heeft. Dat mijn ouder een rare verhouding met die baas had en later met een andere voormalig werkgever is getrouwd....

Dus ja ik herken de paniek qua bazen en macht. Het bereid willen zijn te werken maar niet kunnen overzien hóe. Dat in de kleine zelfzorgbubbel het redelijk gaat maar zodra ik daar buiten kom, ik zoveel méér voorwaarde scheppende maatregelen nodig heb dan een ander. Ik bij alles na moet denken of het verantwoord is, of ik triggers op kan vangen, of ik als ik in een herbeleving schiet nog veilig thuis kan komen, of ik medicatie bij me heb...

Die portretten in de volkskrant in de weekendbijlage van eind juni schetsen een goed beeld van hoe ingrijpend complex trauma is...

Het kan dat je je overvraagt. Dat je man het in de juiste verhouding ziet en je mag oefenen met dit soort dingen (samen?) te communiceren naar lg en ba. Ik heb geen ervaring met betaald werk en reintergreren dus kan daarin geen tips geven.

Tobbie jij ok?

Ank voor je post. Ik denk dat ik wel mezelf de ruimte geef zoals je aangeeft dat je me dat gunt. Juist dat ik er met peut naar kijk en niet meteen in argwaan naar haar en oordelen en paniek naar mezelf toe reageer, is nieuw. Al merk ik na korte tijd dat het tóch geraakt wordt en ik in dissociatie schiet. Maar goed, traag maar gestaag...

hanke321 schreef: ↑

28-07-2018 09:59

Die portretten in de volkskrant in de weekendbijlage van eind juni schetsen een goed beeld van hoe ingrijpend complex trauma is...

Lovebird, ik zat even heel concreet voor je te denken, want ik kan wel (deels) herkenning bieden, maar dan zit jij nog steeds met die situatie waarmee je nu niet kan dealen omdat je het slecht overziet. Maar ik miste nog één ding: een korte en heldere uitleg over (c)ptss en de uitwerking op je leven. En ik denk dat Hanke gelijk heeft en dat die portretten een goede kapstok zijn om daarover te praten met de bedrijfsarts en leidinggevende. Want het leest alsof je bedrijfsarts een echte lichamelijke arts is en geen benul heeft van waar jij mee te maken hebt. Dus wat ik zou doen: ga samen met je man naar de bedrijfsarts, leg aan de hand van die portretten uit wat de angst met jou doet en dat "ja, maar je merkt toch dat het hier nu niets is" niet helpt. Als je dan verder blijft opbouwen - als dat ervoor zorgt dat de angst niet nóg groter maakt - is het misschien handig (als je collega's hebt die je vertrouwt) om dat op kantoor te doen. Dan kunnen ze je namelijk naar huis sturen als het teveel wordt, want thuis ga je dan waarschijnlijk uit plichtsgevoel over je grenzen heen. En op kantoor alleen maar klusjes in de categorie 'e-mails afstoffen, koffie drinken, en de vergaderzaal water geven' (a.k.a. er gewoon zijn en proberen te ervaren dat je collega's niet eng zijn).

@hanke, bedankt voor het delen van je eigen ervaring. Het helpt om in te zien dat ik niet (helemaal) gek ben en dat t niet heel raar is dat dit me zo aanvliegt.

@tobbert, op kantoor zijn er geen collega's meer die ik vertrouw. Voel me daar sowieso onveilig en durf mezelf daar niet te zijn. Ben bang dat als ik daarheen ga juist over mn eigen grenzen heen ga omdat niemand me naar huis zal sturen en er meer van me verwacht wordt.
Thuis ben ik nog een beetje onzichtbaar en kan ik af en toe mn emoties toelaten...

De laatste maanden op kantoor, toen ik merkte dat t steeds slechter ging, me niet meer kon concentreren en me steeds vaker even op t toilet opsloot om te kalmeren, waren de reacties vooral ; t is nu toch veel minder, zet je er gewoon overheen. Dat is privé, je bent nu op werk. Prive moet je dan even loslaten. Op een gegeven moment moet je gewoon door. schouders eronder. Focus je op werk, heb je afleiding...
Dat maakt t ook moeilijker voor me om terug te gaan.

Psych had gezegd dat ik beter afscheid kon nemen van dit werk en op zoek kon gaan naar iets anders. Ik zie mezelf nu alleen niet solliciteren...

Die portretten in de volkskrant lijken me interessant, weet een van jullie waar ik die kan vinden?