Paniek door de herbelevingen - deel VI

https://www.volkskrant.nl/mensen/ptss-e ... ~b0b3476f/

@ thnx hanke, ze zijn idd erg herkenbaar. Binnen dit topic en inmiddels bij mijn man voel ik me veilig genoeg om die gevoelens toe te laten zonder dat ik me een belachelijke aansteller voel.
Maar daarbuiten ben ik zo hard voor mezelf... Ik durf uit schaamte ook niet uit te spreken dat ik bang ben. Durf bij de ba en lg sowieso mn emoties niet te laten zien. Dus daarheen gaan en praten kost me alle beheersing die ik heb. Ga gewoon op slot en kan ook niet meer benoemen wat er aan de hand is, waarom t werken me zo moeilijk af gaat.
Ik schaam me zo dat t me niet lukt....

Even een zwaai naar jou, Yellow. Welkom!

@Lovebird: Ik kan alleen maar zeggen dat ik het herken, in dezelfde situatie zit. Lg behandelt me alsof ik een burnout heb omdat dat veel voorkomt. Hij krijgt niet in zijn kop dat ptss iets anders is. Ik ben alleen bang om uit te leggen waar ik mee worstel... bang dat ik mijn verdere carrièrekansen beschadig.
Bang dat ik als 'gek' word gezien.

Ik kan mijn grenzen niet aangeven. Ook al werk ik therapeutisch en ik weg kan wanneer ik wil, ik ga niet weg. Ik zet door en zit daarna te shaken in mijn auto en stort in als ik thuis ben.
Ik kan mijn masker nog ophouden... kan hem zelfs niet afzetten.
13 augustus heb ik een fysieke afspraak bij de ba. Heb alleen een telefonisch consult gehad en op basis daarvan moet ik 2u per week opbouwen... ik sta nu continue stijf van de stress erdoor. Komende week 2x3 uur, de week erop al drie dagen, ik denk dat ik gek word.
Iemand had de tip gegeven om mijn man te laten bellen als het niet gaat, want ik laat me overhalen. Ik denk dat ik dat ga doen als het nodig is.

Voor nu wens ik je heel veel sterkte

Mooi artikel vd volkskrant

"Ik kan mijn grenzen niet aangeven. Ook al werk ik therapeutisch en ik weg kan wanneer ik wil, ik ga niet weg. Ik zet door en zit daarna te shaken in mijn auto en stort in als ik thuis ben.
Ik kan mijn masker nog ophouden... kan hem zelfs niet afzetten.
13 augustus heb ik een fysieke afspraak bij de ba. Heb alleen een telefonisch consult gehad en op basis daarvan moet ik 2u per week opbouwen... ik sta nu continue stijf van de stress erdoor..."

Precies dat lovako...
En t blijft nu de hele dag door mn hoofd spoken, terwijl ik me eigenlijk wil focussen op mn behandeling...
En ik neem dat mezelf dan weer zo kwalijk..

Lovebird, het klinkt alsof je zowel thuis als op kantoor qua reïntegreren over je grenzen heen gaat en je bent niet in staat die grenzen aan te geven (en misschien niet eens om ze in het moment te herkennen). Lovako, voor jou geldt (zo te lezen) ongeveer hetzelfde. (Ik herken overigens heel veel in jullie woorden, en begrijp de strijd, de paniek, het plichtsgevoel, etc.).

Ik ben geen bedrijfsarts of psych, maar is het dan wel verstandig om al te gaan werken? Zelfs al zou het therapeutisch zijn? Want wat is dan het precieze therapeutische doel? En past dat in het behandelplan van je psych/poh'er?

Bij mij is het eigenlijk ook niet verstandig. Poh ggz zegt ook dat ik niet moet werken. Mijn ouders ook. Ik moet eerst maar eens zorgen dat ik stabiel blijf (word eigenlijk), het werken verergert alles alleen maar en ik ben nog niet eens in behandeling. Als ik via whatsapp of mail communiceer lukt het me wel om nee te zeggen, maar zodra ik word gebeld door het werk laat ik me overhalen.

Mijn man vind dat ik het gewoon moet proberen, hij snapt niet dat het bij voorbaat al niet lukt (paniekaanval gisterenavond). Hij snapt herbelevingen, maar paniekaanvallen niet. Heel frustrerend.

Ik heb me eigenlijk voorgenomen om morgenochtend te appen dat ik niet kan komen, dat door het werk mijn klachten verergeren en dat ik eerst mijn behandeling moet starten en een fysiek consult bij de bedrijfsarts moet hebben. Mijn leidinggevende is met vakantie dus ik denk niet dat die filiaalmanager die ik moet appen nu daartegenin gaat. Heb ik 3 weken respijt...

Maar ik weet dat mijn man dat niet gaat begrijpen, het zelfs 'zwak' gaat vinden. Hij snapt het niet, het is ook zwaar voor hem, dat weet ik, maar dat doet pijn. En ruzie met hem.. dan voel ik meteen alsof ik hem kwijt ben. Dan voel ik me zo alleen, in de steek gelaten en gekwetst dat ik dan juist heel vatbaar ben voor herbelevingen.

@LoVaKo, misschien kun je je man dat laten lezen?

Verder geen inhoudelijke tips helaas. Wel herkenbaar, dat gevoel van dingen moeten doen waar je nog niet klaar voor bent. Dat moeten is zo overweldigend.

voor de berg.

Ow lovako wat ontzettend herkenbaar wat je schrijft in dat laatste stukje...
Ik heb dat ook als ik ruzie met mn man heb.
Ik hoop dat t je morgen lukt om een appje te sturen en aan jezelf kan denken.

Ik heb (gelukkig) een man die me misschien niet helemaal begrijpt, maar wel ziet wanneer het voor mij echt teveel wordt, en grijpt dan in.
Vanochtend heeft hij mn lg gebeld en gezegd dat ik wel wil maar dat t nu niet lukt.
Opluchting voor nu, maar over 2 weken naar de ba en daar moet ik dan wel een plan hebben met wat ik dan wel kan...
En dat weet ik dus niet... Dus daar komt die stress weer.

En idd snowkitty, t moeten (ik hoor dan dwingen) is een enorme trigger waardoor ik eigenlijk al blokkeer.

Tobbert, grenzen zien is al een ding, ik heb geen idee wanneer ik tegen mn grenzen aanloop of er al overheen ben. Heb ergens de overtuiging dat ik ze niet mag hebben bij mensen van wie ik denk dat ze boven me staan... (Hulpverleners, bedrijfsarts, lg, maar zelfs man, vader, iemand die aardig voor me is geweest).

Merk dat ik (nog) slechter over mezelf ga denken, nog minder ruimte in durf te nemen en er vooral even niet wil zijn...

Nou, ik heb vanmiddag ook gezegd dat ik voorlopig nog niet kom werken. Trots op mezelf, man geappt, hij was ook trots op me. Hij zei dat hij natuurlijk achter me staat en gaat proberen dat meer te laten merken. Superfijn.
Er komt eventjes wat rust, even respijt, in iedef geval geen werk. Laat me eerst maar eens met therapie weer starten... hopelijk denkt de ba er hetzelfde over, we zullen zien. Ik moet proberen te laten zien wat er speelt, maar als ik je niet ken, je niet vertrouw, kan ik je het wel vertellen maar je ziet t toch niet aan me. Hoe ga ik die man laten zien, hoe het nu echt gaat?

Lovebird, super dat jouw man dit voor je deed! Ik snap het 'moeten' helemaal. Dat doet t m.

Niet quoten please

Nou ik had begin deze week weer emdr. Poeh wat een opgave om me in 'toen daar' te zetten. Het liefst gooi ik die koptelefoon van mijn hoofd en stamp/vlucht ik de deur van peut uit. Peut die dan elke keer als ik die neiging aangeef stevig zegt dat ik dit aankan...

Ik zit na een plantjesdag gisteren met oxa op de bank. Moe. Daas. Lijf aansturen gaat lastig.

Wat me het meest raakt nu? De erkenning. Peut die aangeeft meerdere cliënten met trauma over die behandelplek behandeld te hebben. De angstcultuur onder groepsleden, de totale afwezigheid van kennis rond vroegkinderlijk trauma en hoe zich dat in zo'n groepsbehandelsetting kan manifesteren.

Ik voel me vooral bekaf door de opmerking 'Hanke, in een situatie zoals waarin jij je bevond kon je maar een paar dingen doen: vechten, vluchten of imploderen. (Dat is de term die ik in therapie gebruik voor desintegratie/versplintering van mijn persoonlijkheid/mijn ik). Bij jou werd het imploderen. Je kon niet anders'.

En ik kreeg als leestip 'het belaagde zelf' van onno van der hart....

En daar ben ik daas van. Van die erkenning. Ik ben zo vaak beoordeeld en veroordeeld op mijn verhalen en mijn beschrijvingen van wat ik waarnam aan mezelf. Destijds werd ik daardoor gelabeld als theatraal, als ziekelijke leugenaar, als iemand die een stoornis nabootste, als een borderliner.

Steeds meer kom ik er achter dat ik klachten en ervaringen beschreef die nog niet bekend waren in de psychiatrie. Ik heb me altijd moeten aanpassen aan hun denkkaders, een frame of mind waar ze dat wat ik beschreef niet aan konden ophangen.

Omdat ik me dat besefte (ik ben qua taal off the charts begaafd) probeerde ik me aan hen aan te passen. Dat dekte de lading niet. Zeker niet op affectief gebied. Waardoor ik als 'oninvoelbaar' werd beschreven. Wat voor personeel in de psychiatrie een rode vlag was voor manipulatie en theatraal gedrag. Waar in die tijd alleen een gedragmatige, kritische, directieve, afwijzende methodiek tegenaan werd gegooid. Alléén maar aangeven 'je brengt dit raar, je gebruikt vaag taalgebruik waarmee je jezelf distantieert en je verantwoordelijkheid niet neemt, wat wíl je nu eigenlijk van me....je dropt iets en ik kan hier niet op ingaan, sterker gezegd: ik wíl er niet in meegaan want ik voel me gemanipuleerd'.

Terwijl ik juist de depressie, de verwarring en vervreemding in mezelf probeerde te communiceren. De ikvreemde agressie naar mezelf. Het willen onderdrukken en de tot op het bot gaande drang tot controle van mijn gevoel...de spagaat die ik voelde met mezelf liefdevol erkenning willen geven en voor mij zorgen maar niet weten hóe. De verbijstering in mij dat er iets ontzettend mis was met hoe ik mezelf ervoer. Dat proberen duidelijk te maken en in plaats daarvan bot vangen. Te horen krijgen dat ik nooit beter zou worden als ik mezelf zo uniek presenteerde.

Ik heb me zo onbegrepen en aan mijn lot overgelaten gevoeld. Ik wist dat ik verbinding nodig had om uit de terminale eenzaamheid die ik ervoer te ontkomen. Dus paste ik me aan.

Eerlijk zijn moest. Van mezelf, maar ook omdat het een voorwaarde is in therapie om tot resultaat te komen. En dus deelde ik zo eerlijk mogelijk maar was ik met elk woord hyperalert op hoe het overkwam op de ander. Moest ik mijn taal aanpassen? Met andere affecten en voorbeelden komen om tóch verbinding te maken en begrepen en geaccepteerd te worden? Ook hierin werd ik voor onecht en oninvoelbaar versleten.

Zo werd ik dubbel gepakt. In eerste instantie omdat ze me niet konden begrijpen en door hun irritatie van hun eigen overmogen mij affectief in de kou zetten. En in tweede instantie omdat zij het aangepaste gedrag dat ik vertoonde om er -gemankeerd als het ging- tóch wat van te maken, als karaktergestoord gedrag interpreteerden.

Zo werd ik hyperalert op tekenen van onbegrip, irritatie, afstand nemen, conclusies trekken. Dat maakte dat ik op een gegeven moment gelabeld werd als onbehandelbaar/uiterst moeilijk omdat ik bij elke interactie reageerde als was het een zet in een schaakspel.

Met welke bedoeling wordt deze vraag gesteld? Welke mogelijke conclusie kan daaruit komen? Wat voor effect heeft die conclusie op zijn of haar gedrag naar mij? En pas na díe gedachtensprongen gaf ik antwoord. Of pareerde ik de vraag...

Wantrouwen en onveiligheid ten top.

De kritische houding naar mijn gedrag heb ik verinnerlijkt. Mijn ma had daar natuurlijk al bijzonder veel in gedaan. Want met haar narcistische aard was elk beroep op empathie en affect een aanval op haar onvermogen en werd afwijzing, omkering, manipulatie en walging mijn deel.

Maar ook de interacties in de psychiatrie, de dossiervorming over mij, waarbij peuten niet keken naar hun eigen onvermogen of tegenoverdracht en irritaties, en oordelen van hen puur werden gelabeld als pathologie van mij....

Ik ben alles wat ik zeg, denk, voel, communiceer met die kille, argwanende, veroordelende blik gaan bekijken. Dat heb ik mezelf jaren aangedaan. Ik zie haarscherp waardoor het komt maar pas nu de erkenning komt, voel ik hoe moe ik er van ben. Hoe bekocht ik me voel door het almaar mijn best doen in aanpassen. Hoe de kracht van mijn authenticiteit altijd in een spagaat heeft gelegen. Het was mijn kracht, mijn voortstuwende energie waarin ik wijs en waarachtig ben. En toch waren er maar zo verdomd weinig mensen die mij konden plaatsen/volgen en mij daarin konden waarderen. Die voelden...dit dekt de lading niet. Maar verder óók machteloos stonden.

@Hanke: weer mooi beschreven.. ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Maar het lijkt me wel ontzettend fijn, de erkenning, al kan ik me ook voorstellen dat het je na al die tijd behoorlijk van slag brengt.

voor jou hanke. Je post raakt me enorm, je schrijft zo duidelijk en mooi dat ik je pijn haast kan voelen .
Echt heel veel respect voor je dat je dit aan durft te gaan.

Heb mijn post aangevuld...

Dank voor jullie reacties.

De moeheid hierover overvalt me. Ik snap die niet. (En mijn hoofd wil er niks mee want ik ben toch vakantie aan het vieren?)

Wat een enorm inzicht! Zo kon je het nooit goed doen in die therapie. Hoe kun je beter worden als je alleen maar kritiek krijgt op alles... Het lijkt me logisch dat je heel moe bent, tenminste, als zo'n inzicht komt waardoor je met heel andere ogen naar een situatie kunt kijken, gaat dat in mijn ervaring vaak gepaard met moeheid. Alsof iemand een niet goed in elkaar zittende puzzel de lucht in gooit en daarna de stukjes weer de puzzel vormen, maar nu weer een beetje beter passen. Zolang de puzzelstukjes in de lucht zijn, en je nog bezig bent om de situatie van vroeger opnieuw te bekijken, jezelf en anderen te analyseren, maar dan vanuit degene die je nu bent, zolang ben je moe. En daarna ben je ineens een stuk sterker.
Nou ja, dat is mijn ervaring een beetje. Ik denk dus dat die moeheid gewoon een fase is even.

Wat een mooie vergelijking. Het is dus moeheid vóór de opluchting?

Ik moet even dom van me afschrijven.

Ik ben een tijd geleden begonnen met vrijwilligerswerk bij een zorgboerderij omdat ik zo uit hoopte te bouwen naar meer uren en uiteindelijk weer aan het werk wil. Nu bleek dat iets te veel druk, omdat je als vrijwilliger de mensen van de dagbesteding aan moet sturen.

Daarom is er een indicatie voor me aangevraagd en kom ik daar nu ook als iemand voor de dagbesteding.

Ik heb twee weken geleden mijn eerste intake gesprek gehad voor trauma therapie bij een nieuwe instelling. Dat was met twee mensen. Ik vond het een rot gesprek. Mijn maatschappelijk werkster was gelukkig wel mee.

Het was met een man en een vrouw. Ik had van te voren een vragenlijst ingevuld. Die man begon eigenlijk meteen over Psytrec. Geen idee of jullie daar bekend mee zijn, maar daar ga ik dus echt niet aan beginnen. En dan gaat zo’n man beginnen van “ja maar ik moet je wel uitleggen hoe het in elkaar steekt. En dat er tegenwoordig niet zoveel budget meer is en ladieladiela”.. en Blergh. Kerel, je moet helemaal niks. Ik draai al lang genoeg mee zoekende naar juiste therapie. Je kan me aanmelden als ptss patiënt en cognitieve gedragstherapie aanbieden icm met EMDR, als ik naar Psytrec wil had ik me daar aangemeld. Ik heb dat daar heel rustig uitgelegd en onderbouwd waarom ik dat wilde. Maar ik kreeg er gewoon een rotgevoel van. Leer me eerst eens kennen. Ik ben een ptss patiënt met flinke witte jassen angst. Misschien moet je eerst een ECHT kennismakings gesprek houden. Er is niet voor niks een advies gesprek aan het einde. Vraag dan hoe ik over opname denk zodat je dat mee kan nemen in de vergadering en ga dan nadenken of Psytrec opperen een goede optie is.

Het deed me heel erg twijfelen of ik überhaupt wel wilde komen voor het tweede intake gesprek tot ik hoorde dat dat met de vrouw was. Zei greep telkens in als ik in paniek raakte. Stopte het gesprek, hielp me met ademhalen, dat soort dingen.

Daar heb ik dus gister een hele tijdlijn mee ingevuld, van 0 tot 24. Ik vond het te moeilijk om het hardop te zeggen. Dus ik heb uiteindelijk de stift gekregen en ben zelf gaan schrijven.. Ze was heel lief en begripvol.. Dacht dat ik er redelijk goed doorheen was gekomen.. Sommige vragen, zetten mezelf ook weer op een spoor waardoor ik zelf al zie van “oh dit klopt niet aan mij” aan dat kan me goed naar maken na zo’n afspraak.!

Nu gaan ze over me vergaderen met de informatie die ze hebben. En dan word ik gebeld of ik nog een keer terug moet komen voor meer informatie. Of dat ze al advies willen geven.

Alleen nu zat ik vanmiddag op de fiets naar de zorgboerderij. En ik was aan het bedenken wat ik wilde vertellen over hebt intake gesprek en het maken van de tijdlijn. En ik werd recht terug in een flashback gezogen. Heb kij hard op mn stuur staan meppen om eruit te komen..

@Hanke
Ik probeer altijd op te passen om dingen niet voor anderen in te vullen of om mezelf op anderen te projecteren, dus... Wat ik heb beschreven is hoe ik het ervaar. Ik heb al vele malen in therapie en daarbuiten gehad dat ik weer anders kon kijken naar vroeger, maar dat kostte altijd wel wat tijd om daar doorheen te komen. Opnieuw huilen voor het meisje dat ik was of voor hoe de situatie was, opnieuw vergeving of begrip of hoop of iets anders wat daar dan na een paar dagen voor in de plaats kwam, en daarna weer wat groei en kracht.

In een topic op dit forum gaf iemand een ander de tip om eens op kindvanauti.nl te lezen. Omdat ik ook wel eens aan autisme heb gedacht, voor mezelf of opvoeders, begon ik hier te lezen en ik heb inmiddels bijna de aanbevolen lectuur van die website uit. En ik merk heel erg dat ik weer nieuwe verbanden leg, en na verdriet en boosheid weer kom bij vergeving en de conclusie dat iedereen zijn best heeft gedaan. Dat het onkunde was, geen onwil. Dat de familiebanden nooit goed zijn geweest en dat ik ook geen hoop hoef te houden op betere banden met sommige mensen. Maar dat het niemands schuld is misschien. Dat het gewoon zo is. Misschien dat vroeger de beste situatie was die mogelijk was op dat moment, met de beperkte hulp, beperkte informatie van toen. Dat maakt dat de kracht in mij groeit, want het lag niet aan mij, het lag niet aan mijn zogenaamde overgevoeligheid dat ik er zo'n last van had of aan dat ik zo stom was dat veel mensen het gewoon vonden om zo slecht met mij om te gaan. En daardoor passen de puzzelstukjes weer beter, voorlopig. Tot er weer nieuwe inzichten komen en het weer van voren af aan begint.

Dat was even een praktisch voorbeeld.

Maar het is hoog tijd voor selfcare dus, @Hanke.

Niet alleen selfcare voor Hanke, hoor. Ook voor alle anderen en dus ook voor jou, Snow - hoe is 't nu met de warmte, het slapen en het naar buiten gaan? Red je het een beetje? En Selune, red jij het een beetje deze maand? Ik weet dat het een moeilijke periode voor je is. Veel voor iedereen

Hanke, wat een mooie post! Knap hoe je het kunt opschrijven. De moeheid lijkt me niet vreemd. Dit was toch die uitgestelde sessie, toch? Dus extra lang stress vooraf, misschien zelfs als je je er niet zo van bewust was. Bovendien merk ik zelf op vakantie altijd pas hoe moe ik was, omdat er andere taken/verplichtingen wegvallen en daar dus meer ruimte voor is. Die dingen gecombineerd met een flinke dosis PT maken dat je gewoon moe bent.

[...]

Niet quoten aub
Dat 'gevoelig zijn'... daar had ik laatst nog een aanvaring mee met mijn moeder. Had een 'instortmoment'. Teveel gedaan die dag. Teveel gedronken. Medicijnen erbij. Migraine. Het was teveel. Ik kon alleen maar huilen en schreeuwen, mijn man wist niet meer wat hij met me aan moest en ik vroeg of hij mijn moeder wilde bellen.
Dus mijn moeder komt eraan. Na een tijd werd ik wat rustiger. Begint mijn moeder erover dat ik altijd al gevoelig ben geweest, dat ik minder goed met dingen om kan gaan. Kun je het niet gewoon achter je laten?
Mijn moeder weet dat ik PTSS heb, maar niet precies waarom. En ik vertel het niet, omdat dat hoe dan ook niet relevant is voor haar, want: "het ligt in het verleden en daar moet je het laten". Mijn verleden laat me niet met rust. Voor het trauma had ik ook al zat problemen misschien ben ik er gevoeliger voor. Zelfs als ik me psychisch 'eroverheen' kon zetten, dan zit ik nog met de letterlijke fysieke littekens waardoor een normaal seksleven onmogelijk is. Dat weet ze ook niet.
Man vind dat ik haar meer moet vertellen. Ze bedoelt het allemaal goed, maar botte nuchterheid kan ik als reactie niet verdragen als ik me zo enorm kwetsbaar opstel...

Ik hou van mijn ouders en heb een goede relatie met ze. Ben er nu zowat dagelijks wel even, aangezien ze een paar straten verderop wonen. Maar ik wil niet gekwetst worden, zo erg dat het vertrouwen weer gaat wankelen, niet nu de band weer zo goed is.

Het gooien op mijn gevoeligheid doet PIJN. Het liefst zou ik alles vertellen wat er is gebeurd, dan weten ze dat je niet gevoelig hoeft te zijn om daar schade op alle mogelijke manieren van op te lopen. Maar dat kan ik niet, want qua verwerken en vertellen heb ik de put pas net aangeboord.

Het was niet de uitgestelde sessie. Die had ik de week ervóór (over het weekend heen getild). Cijfer is trouwens inmiddels gezakt naar een 5. Maar zo halverwege de ladong met zo'n plaatje komt nogal eens de impact die toen daar op mij gehad heeft naar voren.

Mooi en indrukwekkend om te lezen wat jullie schrijven over 'gevoelig zijn'. Hoe makkelijk de omgeving het op die manier labelt omdat triggers en reacties daarop niet al zodanig herkend worden. En omdat je als cptss'er daar ook niet zo snel over in detail zal treden, blijven zulke misverstanden lang bestaan...

Vaak is het ook een sociologisch mechanisme wat Judith Herman heeft beschreven. 'Het ver van mijn bed' scenario. De ander is raar ipv beseffen dat er met betreffende persoon langdurig grensoverschrijdende interacties hebben plaatsgevonden....

Het verleden is voor ons nog nu, denk ik. Alle kleine dingetjes die ik doe en denk zijn gevormd door toen, misschien zijn ze wel verbeterd door therapie, maar nog zijn de wortels heel duidelijk.
Ik vind het ook heel kwetsend als mensen me overgevoelig noemen. Het boek dat ik nu lees met ervaringen van mensen die opgroeiden bij één of beide ouders met autisme, geeft me wel veel kracht. Want als anderen zich niet kunnen aanpassen, dan zal ik dat moeten doen. Ik snap nu beter waarom ik zo gefocust ben op sfeer en de stemming van een ander. Dat kwam niet alleen door het pesten op school, maar dat begon thuis al. Ongeacht of er sprake van autisme in mijn oudergezin is, het snel oppikken van de sfeer was van groot belang. Kon ik een grapje maken of was het beter dat ik me onzichtbaar maakte? Zonder veiligheid en zonder redelijk voorspelbare mensen om je heen, hoe wordt een kind dan? Spontaan, vrij en zelfverzekerd, of juist alert, aanpasbaar en onzeker?

@Yellowlemon, sorry, ik had je bericht gemist eerder. Gaat het inmiddels een beetje? Zo'n intake is ook een heftige tijd. Wanneer hoor je wat er uit hun vergadering is gekomen? Hopelijk hoef je niet lang te wachten.

Overgevoeligheid als overlevingsmechanisme dus.