Paniek door de herbelevingen - deel VI

YL wat lullig eigenlijk zeg dat er zo met je wordt omgegaan bij een intake. Uiteindelijk is dat hele gezeik rond budget niet jouw probleem maar dat van zorgverzekeraars

En start de behandeling met een onwelkom. Wat voor deze doelgroep eerlijk gezegd ontzettend niet slim is om te doen. Vertrouwen is al een Dingetje.

Wat kan jij eraan doen dat je duur bent? Zeggen we dat tegen een hartpatiënt die die op de CCU gedotterd moet worden? Of tegen de leukemie patiënt die een beenmergtransplantatie nodig heeft? Waarom flikt een psychotherapeut dat wel bij mensen met (c)ptss? Ik vind het stuitend.

(Moppert nog ff na, zo'n intake is al unsettling genoeg door wat je allemaal moet vertellen...)

Dat ze het benoemen is een ding...

Wat jullie zeggen, vertrouwen is heel erg belangrijk. Ik ben destijds met een pot medicijnen de bosjes ingestuurd en het enige wat ik al die tijd eigenlijk al zoek is een fatsoenlijke therapeut die 1 op 1 sessies wil doen. In de toekomst wil ik best nadenken over groepstherapie. Maar ik zal toch eerst een stuk vertrouwen terug moeten winnen.

En dat is eigenlijk al teveel gevraagd en ik word al die tijd al van het kastje naar de muur gestuurd. Voor alsnog altijd met smoesjes. Hier zeiden ze gewoon waar het in hun ogen op stond en dat dat kwam door de zorgverzekering. Waar ik alleen pislink van werd/word was dat die man het bracht alsof ik het normaal moest vinden en meteen de optie drilkamp Psytrec voor me klaar had staan. Die ik al lang kende. Ik heb ook nog fibromyalgie, heb mezelf in mijn jeugd helemaal kapot gesport ter afleiding. En dan wil je me naar een plek sturen waar ze je verplicht 6 uur laten sporten, en als je dat niet lukt afdoen als ontwijk gedrag? In combinatie met een drilkamp aan therapie. En geen nabehandeling. Ik heb genoeg reviews gelezen. Anders doet men gewoon even per direct normaal.

Nou Snow, wat jij beschrijft over gezon van herkomst en hoe dat voor jou was, dat zou ik eerder supergetraind in waarnemen noemen, dan overgevoelig...

@Yellowlemon, dat voelt inderdaad niet als een fijne start van je behandeling.... jeetje zeg. Ik zou me enorm in de steek gelaten voelen.
Ik hoop van harte dat mijn intake beter gaat. Helaas nog geen bericht gehad.
Ze hadden wat informatie opgevraagd mbt mijn vorige opname op 18 juli. Om te kijken of ik bij 'angst en stemming' of 'persoonlijkheidsstoornissen' terecht zou komen. Dat is angst en stemming geworden, aangezien er geen persoonlijkheidsstoornis is vastgesteld tot noch toe.

Al denk ik eerlijk gezegd wel dat ik 'wat heb'.
Ik zat al volledig aan de grond qua psychische klachten, mede daardoor mijn trauma's meegemaakt als uitermate kwetsbaar tienermeisje.

Ik weet het niet, alles loopt nu gewoon door elkaar.

@Snow: klinkt inderdaad als overlevingsmechanisme... het is lastig dat anderen dat niet begrijpen.

Ik ben nog steeds aan het proberen mijn leven uit te pluizen om te kijken waar het nu 'fout' is gegaan, maar er spelen zoveel factoren en gebeurtenissen mee dat het één grote warboel is, en echt niet snap waarom ik ben zoals ik ben. Het enige wat logisch lijkt is de ptss, of cptss? Ik weet niet eens wat het is bij mij. Ik snap niks van mezelf bij alles wat er daarvoor is gebeurd. Snap sowieso vrij weinig meer van mezelf.

Als voormalig workaholic die nu weer thuis zit moet ik mezelf weer ontdekken, wat heel pijnlijk is. Want er komt heel veel pijn naar boven zonder de obsessie van werk.
Ik merk dat ik veel voldoening haal uit mijn katten, vissen, vijver en tuin verzorgen. Daar houdt het wel op.

Maar dat is ok, ik kom er ooit wel uit.

Yellow, eerder vandaag had ik ff geen mentale ruimte meer over om te reageren, maar die man klinkt niet als een aanwinst in de wereld van de ggz... Helaas is dat niet uniek, maar maakt het zo onnodig extra zwaar. Alsof je gelijk weer in "zo'n" situatie zit.

Snow, "Het verleden is voor ons nog nu, denk ik" en "Overgevoeligheid als overlevingsmechanisme dus." is het dus precies. En misschien kon ik die gevoeligheid alleen ontwikkelen omdat ik het in de basis al in me had, weet ik veel. Maar het (misschien niet eens zo erg) impliciete verwijt dat het aan mij ligt dat vroeger niet voorbij is, dat haalt alles overhoop. Misschien ben ik echt zo overgevoelig, maar daarop wijzen helpt niet. Vroeger is niet voorbij, en dit is het enige overlevingsmechanisme dat ik kende en kan gebruiken. Inmiddels weet ik de theorie van anders reageren wel, maar de praktijk is wat weerbarstiger - ook al zou ik graag anders willen. Nou ja, ik dwaal af, bedankt voor je reactie!

Tobbert schreef: ↑

01-08-2018 21:34

[...]
Snow, "Het verleden is voor ons nog nu, denk ik" en "Overgevoeligheid als overlevingsmechanisme dus." is het dus precies. En misschien kon ik die gevoeligheid alleen ontwikkelen omdat ik het in de basis al in me had, weet ik veel. Maar het (misschien niet eens zo erg) impliciete verwijt dat het aan mij ligt dat vroeger niet voorbij is, dat haalt alles overhoop. Misschien ben ik echt zo overgevoelig, maar daarop wijzen helpt niet. Vroeger is niet voorbij, en dit is het enige overlevingsmechanisme dat ik kende en kan gebruiken. Inmiddels weet ik de theorie van anders reageren wel, maar de praktijk is wat weerbarstiger - ook al zou ik graag anders willen. Nou ja, ik dwaal af, bedankt voor je reactie!

Toch ligt daar wel de sleutel, geloof ik lieve Tobbie. Vroeger is voor jou (nog) niet voorbij en je (over)gevoeligheid wijst je daarop. Ik herken heel veel van wat Snow en jij schrijven bij mezelf. Dank je wel voor jullie woorden.
Voor mij werkt het nu steeds beter om de overgevoeligheid als een signaal te zien en dan een onderzoekende houding aan te nemen: Wat is het dat mij nu triggert? Welke koppeling uit het verleden zit er aan vast? Daarna de liefdevolle uitleg aan mezelf dat die reactie of dat gevoel of beiden, horen bij vroeger en nu niet meer nodig zijn. En dan heb ik heel veel geruststelling nodig. Dus nee, ik heb niets aan het afrekenen van mezelf door het overgevoelige, maar ik kan het wel gebruiken om mezelf te helpen. Het lucht me vaak op.

Een bergje voor de voorraad!

@Hanke: dappere vrouw ben je!

Dank je Sofie!

En herkenbaar over jezelf liefdevol opvangen als wannneer ik schiet in triggers, oververmoeidheid, opjagerij, en te late zelfzorg.

Het zijn zware dagen voor me, niet dát te willen voelen wat er is en dan schiet ik in eetstoornis gedachten. Maar tegelijk heb ik helemáál geen zin in binge foods. Voel me een beetje een dreinend kind dat zeurt om een snoepje en dan gillend van woede het aangeboden snoepje wegslaat.

Dat kind is moe, emotioneel en heeft 't gewoon ff gehad. De 3 R's dus. En ik geef me die zo veel mogelijk. Dat ik voor een huis en tuin zorg van een ander helpt ook. Tuin sproeien als het donker wordt, luchten om de koelte er in vroege ochtend en avond er in te krigen, handwasjes omdat ik met deze warmte eigenlijk maar een paar kledingstukken draag die alleen een sopje behoeven ivm zweetlucht....om de hoek knuffelbrood (biologisch artisan volkorenbrood -zo lekker frans met een knapperige korst en afwijkend formaat- gemaakt door mensen met een arbeids beperking) halen en door het in contact blijven met zelfhulppersoon keurig 3 maal daags eten...veel rusten omdat ik in deze hitte tóch niet veel kan....

Ik moet voor nu de lat laag houden. De erkenning die ik krijg in therapie hakt er zó ontzettend in. Het geloof in mezelf dat ik echt gedaan heb wat ik kon destijds toen daar maar ook naderhan met de schade om te kunnen gaan....

@hanke: je doet het al heel goed door dit te blijven doen. Ik zorg ook voor het huis van mijn zus de komende twee weken, waardoor ik elke dag het huis uit moet wat goed voor me is. Maar het levert ook paniek op, aangezien ik bang ben dat ik de planten dood laat gaan etc.. heb mijn vader als backup.
Maar wat je nu al doet, en dan zeggen dat je de lat laag hebt, dat is eigenlijk mijn doel voor nu. Dus ik vind het al heel knap van je!

Gisterenavond op een feestje. Daar was iemand die ik niet goed ken, maar de tussenpersoon heeft van aan beiden verteld dat de ander ptss heeft.
Wat een opluchting om in real life te praten met iemand die het snapt. Ze heeft me haar telefoonnummer gegeven, maar ik vind het moeilijk om contact op te nemen.

Man en ik hebben een paar avonden terug ook een lang gesprek gehad. Hij vind het heel moeilijk om met me om te gaan als mijn klachten zwaar zijn - begrijpelijk, maar voor ons beiden heel zwaar. We hebben afgesproken dat ik ga aangeven dat we daar hulp bij nodig hebben als ik in therapie ga.
Juist op mijn zwaarste momenten kan hij er niet voor me zijn, wat bij mij het gevoel van 'alleen zijn, onbelangrijk zijn, in de steek gelaten' oproept. Met suicidale gedachten als gevolg. Ik leun teveel op mijn man misschien. Hij heeft de beste bedoelingen, hij noemde zelfs onze trouwgeloften op om me daarvan te overtuigen. Hij doet echt zijn uiterste best, maar hij is ook maar een mens.

Vandaag een plantjesdag gehad. Moet mezelf dwingen om naar bed te gaan maar ben bang voor mijn gedachten. Ik zal er aan moeten geloven.

Ik hoop dat jullie een goede zondag hebben gehad

@Hanke
Wat een perfecte omschrijving van zo'n stemming: een dreinend kind.

Erkenning kan heel helend zijn. Dat merk ik ook door dit topic. Na 1,5 jaar hier delen ben ik er op een andere manier mee bezig. Ik ben ook weer veel gegroeid. Natuurlijk ook ouder geworden en andere dingen meegemaakt, maar dit topic speelt ook wel een grote rol.

Dat de erkenning voor jou mag brengen wat je nodig hebt.

@LoVaKo, heb je voor jezelf wel duidelijk wat je man voor je zou kunnen doen in bepaalde situaties? En heb je hem dat ook verteld?
Ik ben zelf een aantal keer depressief geweest tijdens m'n relatie en ik heb echt geleerd duidelijk aan te geven wat ik nodig heb of wens. Ik kan bijvoorbeeld zeggen dat ik graag een knuffel wil, zonder dat daarbij wordt verwacht dat ik uitleg waarom ik dat wil of waarom ik verdrietig ben, wat er is, etc. (Soms was er ook gewoon geen specifieke aanleiding voor een gevoel.)

@Snowkitty: ja, daar hebben we ook regelmatig over gepraat. Hij heeft zijn eigen problematiek vanuit zijn opvoeding. Er was weinig ruimte voor gevoel en 'zwakte'. Hij heeft ook wat narcistische trekken en gedachten. Daar is hij zich bewust van en daar schaamt hij zich voor.

Ik weet niet goed hoe ik het kan uitleggen, maar vooral als mijn klachten zich fysiek gaan manifesteren, moeite met ademhalen, zenuwtrekken en krampachtig bewegen... oftewel een paniekaanval of herbelevin komt op, daar kan hij niet mee omgaan en krijgt hij toch de gedachte en zegt hij ook: doe normaal, dit is nergens voor nodig, blabla. Hij raakt juist geirriteerd. Later komen we er wel weer op terug en zegt hij juist dat hij het heel vervelend voor me vind, dat hij er voor me wil zijn, maar dat dat heel moeilijk is op dat moment.

Hij vind het vooral lastig dat deze terugval van het een op het andere moment is gegaan.
Dan hou ik ook nog een hoop binnen omdat ik hem niet continue wil belasten, maar ik denk dat als het dan echt even mis gaat het heel onverwachts weer komt.

Als ik geirriteerd reageer op iets onbenulligs, daar kan hij wel mee omgaan. Ik ben me daar vrijwel meteen bewust van, leg uit wat me heeft getriggerd en wat het met mij doet, en excuseer als ik overtrokken reageer. Daar praten we dan over en dan is het goed.
Maar de ergste momenten, daar heeft hij nog geen handvaten voor.

We blijven erover praten, we willen allebei zo goed mogelijk weer uit deze tijd komen, maar het is wel heel erg moeilijk.

Kunnen jullie iets anders verzinnen voor als je een paniekaanval krijgt? Bijvoorbeeld dat als jij dat voelt aankomen, je je even afzondert (alleen als je dat prettig vindt natuurlijk)? Of dat hij oefent met het voor zich houden van zijn commentaar? Dat oefenen kan hij op elk moment doen trouwens. Juist beter als hij oefent op een ander moment.

Wat zou je willen van hem tijdens een paniekaanval? Een script maken geeft soms echt een fijne houvast. Zo'n script (of handvaten) kan ook met behulp van de therapeut worden gemaakt.

Wat zijn de gevolgen dat jij een hoop binnen houdt? Bouwt het zich dan op? Heb je een manier om bepaalde dingen er wel uit te laten (sport of zo)? Loop je op eierschalen? Als je dingen binnenhoudt, betekent dit misschien ook dat je voelt dat je een grens bereikt. Misschien is dát een goed moment voor jou om je dan terug te trekken uit de situatie en iets te gaan doen wat je helpt ontspannen.

Hmm, het is niet zozeer dat ik dingen binnenhoud, ik schrijf veel van me af als ik het nodig heb. Het is meer het geval dat ik niet elke avond als hij thuiskomt van het werk weer over mijn gedachten/gevoelens gaan praten, maar juist ontspannen en leuke dingen doen samen, al is het maar iets kijken op netflix of samen in de tuin zitten. Echt binnenhouden doe ik niet, maar als ik 'alleen' onrustig ben probeer ik het wel niet te laten merken, omdat ik niet wil dat het altijd om mijn problemen draait, dat is niet goed.

Iets verzinnen voor als ik een paniekaanval krijg, dat is misschien wel een goede. Afzondering is vaak niet handig voor me, aangezien het dan vaak erger wordt. Dat is het punt, ik ben dan zo afhankelijk van zijn positieve aandacht, omdat ik me heel klein en alleen voel en eigenlijk alleen wat liefde wil ontvangen. In de vorm van een knuffel, wat woorden. Maar dat vind hij op zo'n moment heel lastig, terwijl hij normaal gesproken een grotere knuffelaar is dan ik ben. Ook omdat het mij dan veel moeite kost om ernaar te vragen.

Wel een goede tip om een soort script te maken, kijken wat we beide nodig hebben en wat er binnen onze mogelijkheden ligt dan. Gaan we eens proberen!

Als je tegen hem zegt dat je graag een knuffel en bevestiging wil als je in paniek bent, dan weet hij dat voor dan. Je hoeft het niet aan te geven op het moment van het aankomen van paniek, want hij weet inmiddels wel hoe een paniekaanval zich bij jou uit en hij weet doordat je het hem al eerder hebt gezegd, wat hij nu kan doen om jou te helpen.

Ik weet niet of dit jullie bekend voorkomt maar ik ben een beetje kwijt wie ik ben. Ik vertoon mijn hele volwassen leven al vermijdingsgedrag en controledwang, wat me zo ongeveer definieerde, omdat ik niet doorhad dat dit zo extreem was dat dit ongezond was.
Ik vraag me nu dagelijks af wie ik ben, aangezien de grootste componenten van mijn persoonlijkheid ineens 'problemen' zijn.
Ik vraag me af wie ik ben zonder de trauma's.

Daar had mijn man wel wijze woorden over: Je identiteit komt tot stand door je ervaringen, dus er is geen identiteit zonder je trauma's. Dat zijn ervaringen, en hele heftige, dus die maken je ook tot wie je bent.

Het brengt me rust, maar ook verdriet.

Een identiteit kun je opnieuw opbouwen, denk ik. Stapje voor stapje.

Ik wil(de) altijd dat iedereen mij aardig vond, dus waaide ik met elke wind mee. Toen ik daar geen zin meer in had en assertiever begon te worden, was ik mezelf ook een beetje kwijt. Want als anderen niet zeiden wat ik moest vinden van dingen, hoe moest ik dan weten wat de juiste keuze was? Uiteindelijk leer je dat gaandeweg. Maar ik weet niet of je hier iets aan hebt.

Een groot component van je persoonlijkheid is ook dat je lief bent, dat je hard werkt aan beter worden, dat je inlevingsvermogen hebt, dat je dingen goed onder woorden kan brengen, en vast nog veel meer. Soms zijn eigenschappen wel en soms geen gevolgen van je verleden, maar maakt dat eigenlijk veel uit?

Ik heb trouwens een vreselijk slaaptekort, dus neem het me niet kwalijk als ik te zweverig word.

Ik weet ook niet zo goed wie ik echt ben..

Mijn trauma stamt vanuit mijn jeugd en ik was een heel zelfstandig, rustig kind. Als puber deed ik ook niks wat niet mocht. Haalde hoge cijfers, was heel druk met sport, absoluut niet sociaal.. Uit de schema’s kwam ook de onthechte zelfsusser het sterkste naar boven.

Maar ik kan tegenwoordig ook juist echt heel druk en sociaal zijn. Als ik een paar dagen alleen ben ga ik van ellende tegen de stoeptegels praten. Ik hou wel van een dansje in de kroeg en wat reuring. Wat lang niet altijd handig is met mijn ptss.

Ik ben dus continue aan het worstelen met mezelf. En die drukke aanwezige persoon is ook totaal nieuw voor me. Maar ik heb tegenwoordig wel een vriendinnengroep. Mijn familie zie ik daarentegen niet meer..

Ik heb nog niks gehoord van de therapie dus dat gaat komende vrijdag worden. Ik merk dat ik daar wel goed van slag en somber van ben.. Ik ben gister naar een kitten weesten kijken. Voor vrolijke positieve afleiding in mijn huis.

Lovako, je identiteit komt mede tot stand door je ervaringen, maar zeker niet alleen. Da's ook dat je ontzettend zorgzaam bent (ik weet niet hoeveel mensen zoveel moeite zouden doen voor hun visjes), trouw, slim, en je voor- en afkeuren. Misschien liggen die laatste diep begraven onder angst en afkeur van anderen, maar je hebt ze vast wel. En die zul je - hoop ik - gaan ontdekken in de komende tijd en langzamerhand zullen andere dingen dan je trauma's de bovenhand gaan voeren in je identiteit.

Yellow, ik snap niet waarom niets horen vrijdag betekent?! Kan die drukte iets overschreeuwen? Dat eigenlijk aandacht behoeft, maar waar je nog niet aan wil of durft? Een kitten is trouwens wel heel schattig, als je daar de komende tijd genoeg tijd/aandacht voor hebt.

@Snow: bedankt voor je complimenten.. kreeg er echt een glimlach van toen ik het las. Je hebt gelijk, ik ben meer dan mijn problemen.. misschien dat ik een lijstje moet maken met dingen van mijn persoonlijkheid waar ik blij mee ben, goede oefening

@YL: Vervelend dat je nog niets hebt gehoord, ik snap je frustratie... maar er loopt iets, er gebeurt iets, probeer je daar op te focussen!
Een kitten werkt heel goed als positieve afleiding
Wij hebben een week of 5 terug een lieve kitten in huis gehaald, Harry. Hij had een groeiachterstand doordat zijn moeder was verdwenen, maar hij groeit nu ontzettend goed.
Ik kampte wel met een schuldgevoel naar onze andere kat, aangezien hij nogal uit zijn hum was, goed ziek is geworden en ook nog eens is gebeten. Mijn maatje had het zwaar en ik zadel hem ook nog eens met een kitten op. Gelukkig is hij nu weer beter, de bijtwond genezen en speelt hij lekker met onze druktemaker
Heel veel plezier met je kitten! Ze brengen in ieder geval heel veel energie in huis!

@Tobbert, ik zie je bericht nu pas. Ook bedankt voor de complimenten weet verder niet zo goed wat ik erop moet zeggen.
Ik word er een beetje verlegen van..

Tobbert schreef: ↑

07-08-2018 18:13

Lovako, je identiteit komt mede tot stand door je ervaringen, maar zeker niet alleen. Da's ook dat je ontzettend zorgzaam bent (ik weet niet hoeveel mensen zoveel moeite zouden doen voor hun visjes), trouw, slim, en je voor- en afkeuren. Misschien liggen die laatste diep begraven onder angst en afkeur van anderen, maar je hebt ze vast wel. En die zul je - hoop ik - gaan ontdekken in de komende tijd en langzamerhand zullen andere dingen dan je trauma's de bovenhand gaan voeren in je identiteit.

Yellow, ik snap niet waarom niets horen vrijdag betekent?! Kan die drukte iets overschreeuwen? Dat eigenlijk aandacht behoeft, maar waar je nog niet aan wil of durft? Een kitten is trouwens wel heel schattig, als je daar de komende tijd genoeg tijd/aandacht voor hebt.

Omdat dat afgesproken is.

En ik zie die positieve sociale kant van me niet echt als overschreeuwing van iets. Eerder iemand die eindelijk een sociaal leven durft te leiden wat bij haar leeftijd hoort. Alleen dat is dus lastig met ptss.

Snowkitty schreef: ↑

07-08-2018 14:45

Ik heb trouwens een vreselijk slaaptekort, dus neem het me niet kwalijk als ik te zweverig word.

Nog steeds last van de warmte? Helpen je siësta's niet (genoeg)?

Hoi allemaal

Ik ben alweer een paar dagen terug van vakantie, de tijd gaat zooo snel.
Het was ook wel een beetje anders dan normaal: eerst een begrafenis (en daarom heen veel gedoe en gezeik van de schoonfamilie), man half ziek (griep) de resterende dagen van de eerste week dat we op vakantie waren en toen hadden we nog maar een week. Hij moet morgen weer werken, ik officieel volgende week, maar ik moet nog zoveel doen ter voorbereiding, dus ik ga a.s. donderdag maar weer.

Om eerlijk te zijn heb ik er echt helemaal geen zin in, ik zie er echt heel erg tegenop om weer te gaan werken. Ik heb geen zin in alle verantwoordelijkheid, de hectiek, het gedifferentieerde lesgeven, twee nieuwe niveaus en dus nieuwe klassen, te weinig voorbereidingstijd om aan m’n eigen norm te kunnen voldoen. Ik zei vanmiddag nog tegen man dat ik er volgende week weer helemaal inzit en dat ik er de eerstvolgende vakantie pas weer los van kom. En de opleiding wordt ook nog eens heel druk.

Nu ben ik mooi relaxt, slaap ik goed (oké, met die warmte wat minder ), heb ik geen stress en kan ik goed nadenken over wat ik wil. Ik ben ook een beetje om me heen aan het kijken en ik had een hele geweldige vacature gezien toen we op vakantie waren, maar dat was twee uur voor de sluitingstermijn en daarbij was ik net op vakantie Het is wel iets wat ik heel graag zou willen...

Nu heb ik tijd om over dingen na te denken, straks word ik weer zo opgeslokt door het werk dat er nergens ruimte voor is. Nog een dagje van de vakantie proberen te genieten maar.

@Tobbie: ben je alweer aan het werk of heb je nog vakantie?

@Snow: ik hoop dat je vannacht beter slaapt! Het wordt koeler (daar is hier nog niks van te merken overigens, zeker binnen niet ) , maar misschien ligt je slaaptekort niet aan de warmte... Anyway, slaap lekker vannacht

@ YellowLemon en Lovako: welkom (had ik misschien al gezegd, maar ik weet het niet meer zeker )

@Knuffel, Selune, Sofie, Hanke en alle andere van wie ik nu even niet op je naam kom, omdat ik twee weken geleden voor het laatst gelezen heb en nu eerst moet bijlezen: ik hoop dat het goed met jullie gaat!

Voor de voorraad:

Imaginary_Diva schreef: ↑

07-08-2018 22:50

[...]
Om eerlijk te zijn heb ik er echt helemaal geen zin in, ik zie er echt heel erg tegenop om weer te gaan werken. Ik heb geen zin in alle verantwoordelijkheid, de hectiek, het gedifferentieerde lesgeven, twee nieuwe niveaus en dus nieuwe klassen, te weinig voorbereidingstijd om aan m’n eigen norm te kunnen voldoen. Ik zei vanmiddag nog tegen man dat ik er volgende week weer helemaal inzit en dat ik er de eerstvolgende vakantie pas weer los van kom. En de opleiding wordt ook nog eens heel druk.

Nu ben ik mooi relaxt, slaap ik goed (oké, met die warmte wat minder ), heb ik geen stress en kan ik goed nadenken over wat ik wil. Ik ben ook een beetje om me heen aan het kijken en ik had een hele geweldige vacature gezien toen we op vakantie waren, maar dat was twee uur voor de sluitingstermijn en daarbij was ik net op vakantie Het is wel iets wat ik heel graag zou willen...

Nu heb ik tijd om over dingen na te denken, straks word ik weer zo opgeslokt door het werk dat er nergens ruimte voor is. Nog een dagje van de vakantie proberen te genieten maar.

[...]

Het valt me op dat je tegenzin mbt je werk vooral gericht is op de drukte en hectiek, die je er automatisch aan koppelt. Voor de vakantie was je heel goed bezig met het begrenzen van jezelf (mbt het toegeven aan de druk die je jezelf oplegt en je door anderen laat opleggen). Ik meen me te herinneren dat je er echt stapjes in gemaakt had.
Het lijkt alsof je nu vergeten bent dat je hierin aan het veranderen bent.
Je pakt de oude overtuiging: dit werk vraagt teveel van mij: direct weer op.

Dat snap ik, want je bent niet anders gewend van jezelf. Toch is het misschien een idee om eens te luisteren naar wat je jezelf nu eigenlijk wilt zeggen. Ga je op de oude voet verder (dan kom je uit bij een burn out en een noodgedwongen baanwisseling) of ga je verder op je nieuwe pad (dan leer je je grenzen beter voelen en ze ook te stellen, kom je waarschijnlijk ook uit bij een baanwisseling, maar wel bij een die gebaseerd is op wat je echt leuk vindt, in plaats van wat je werkdrukverlichting biedt).

Het lijkt me tijd om tegen jezelf te zeggen dat je je zorgen over hoe je (niet) voor jezelf zorgt als het om werk gaat, serieus neemt. En dat je heel concrete afspraken met jezelf maakt over hoe je dit de komende weken anders gaat doen. Reeele afspraken waar je je aan gaat houden, zodat je betrouwbaar wordt voor jezelf.



@Tobbie: hoe is het met jou?

@Snow: vandaag is het in mijn huis al twee graden minder warm dan gisteren. Koel zou ik het nog niet willen noemen, maar wel een ietsiepietsie frisser. Ik hoop dat dit bij jou ook zo is en dat je beter slaapt vannacht.

@Lovako: ik geloof dat identiteit een dynamisch iets is, iets wat steeds verandert. Identiteit wordt gevormd door alles wat je meemaakt en heel diep in jezelf zit, denk ik, een essentie waardoor je kunt voelen of iets echt van jou is, of eigenlijk iets van een ander. Gewenning speelt ook een rol: als je iets gewend bent, of geleerd hebt dat het bijvoorbeeld fijn is, of verwerpelijk, of.... dan is dat een sterke overtuiging geworden, iets wat voelt alsof het bij je past. Toch kun je ook die dingen veranderen, ten twijfel trekken, enzovoorts. Kun je de mens worden die je wilt zijn? Ja, ik geloof van wel. Waarmee ik niet bedoel dat je alles kunt bereiken wat je wilt, of om je eigen diepste kern heen kunt. Want dat laatste kan wel, maar dan word je waarschijnlijk erg ongelukkig of blijf je altijd zoekende.
Zelf ben ik nog steeds met enige regelmaat in verwarring. Toen ik in een heel intensieve behandeling zat voor mijn PTSS, heb ik er in dit topic veel over geschreven. Inmiddels heb ik meer rust gevonden en ontdek ik steeds meer wat bij mij past, wat goed voelt, en wat dingen zijn die ik vooral heb gedaan (of waarmee ik me heb geïdentificeerd) omdat dit mezelf in veiligheid bracht toen ik omging met toxic people of toen ik in bedreigende situaties zat.
Het helpt wel dat ik me steeds vaker realiseer dat het 'veilig' is om een eigen keuze te maken. Dat ik dan niet word verstoten of word misbruikt.
Ik oefen er nog steeds mee en het gaat al makkelijker.
De traumatische ervaringen zijn dingen die ik heb meegemaakt en ik kan er niet omheen dat ze me voor een stuk hebben gevormd. Maar ik bén niet mijn trauma. Dus ja, ze hebben invloed, en ook ja: ik kan misschien niet zorgen dat ze geen invloed hebben, maar ik kan er wel voor zorgen dat ze niet alles bepalen.
Ik weet niet of je iets hebt aan wat ik heb geschreven, maar, nou ja, zo werkt het in ieder geval voor mij.


@hanke:

@Knuff: hoe is het met jou?

@EV: heb je nog een update? Ik ben zó benieuwd!

@Pingnogwat: kom je hier af en toe nog eens een dansje doen? Zou ik fijn vinden.

Verder voor iedereen die ik nu niet noem, of die ik wel heb genoemd en wat extra's kan gebruiken: