Paniek door de herbelevingen - deel VI

@YL: Als hij zo goed omgaat met je paniek en het zelf ook begrijpt, waarom zou hij je dan afwijzen? Het klinkt alsof jullie elkaar echt gevonden hebben, ik hoop dat je er nog meer van kan gaan genieten door die negatieve, onzekere gedachten van het gekwetste meisje van je verleden kan ombuigen.

@Smallthings: Ik heb nog niet veel van je gelezen, maar het klinkt alsof je met heldere ogen naar jezelf kan kijken: Het is nog niet goed, maar wel beter. Wat knap van je dat je zo positief naar al die zware dingen kan kijken

@Sofie: Dankjewel. Ik besef me dat het 'erg' is. Ik word nu alleen weer bang dat anderen (voornamelijk de therapeut die ik hopelijk nog binnen een half jaar kan gaan zien), het niet 'zo erg' vind. Ik ben me er van bewust dat dat een gedachte is die niet klopt. En dat dat heel erg erbij hoort, vooral als je 'meewerkend slachtoffer' bent. Ik denk dat het nog even gaat duren voordat ik volledig kan denken en voelen dat ik slachtoffer ben en dat er echt geen schuld bij mij ligt. Maar dat ik die tweestrijd al in mezelf voel, is een hele grote stap vooruit.


-----

Ik ben inmiddels bij de bedrijfsarts geweest, wat wel mag na 11 weken al ziek thuis zitten. Bedrijfsarts heeft geconstateerd dat er op dit moment geen reële arbeidsmogelijkheden zijn. Hij adviseerde om te kijken of er overbruggende therapie is, en om met de psychiater te kijken naar mijn medicatie (deze twee dingen was ik toch al van plan), en om dan over 5 weken te kijken of therapeutisch werken tot de mogelijkheden behoort.

Gisteren dus bij de huisarts geweest, die zegt: Zelf uitzoeken waar je nog meer terecht kunt, ik verwijs je overal naartoe door. Ik heb wachtlijstbemiddeling ingeschakeld van mijn zorgverzekeraar, die gaat nu 'op zoek' en daar hoor ik uiterlijk volgende week dinsdag van terug. Psychiater via de huisarts kan ik pas 27 september terecht, dus dat schiet niks op. Poh ggz ook pas weer eind september.

Heel frustrerend, want ik doe echt alles wat ik kan om hulp te krijgen, en krijg vaak het gevoel van mijn omgeving dat ik niet genoeg doe. Toen ik mijn moeder vertelde dat de wachttijd met 4 maanden was opgelopen, was de eerste reactie : "En wat wil je nu doen dan? Nog 4 maanden thuiszitten?". In plaats van me een schouderklopje te geven dat zo lang duurt want IK vind dat nog het vervelendste van iedereen.

Het is allemaal wat. Ik blijf eerlijk gezegd zoveel mogelijk bezig in/rondom huis. Aan het einde van mijn ziekteperiode is het denk ik nog nooit zo opgeruimd en schoon geweest. Als ik bezig ben hoef ik niet na te denken. En na al dat opruimen doe ik ook nog een goede daad door heel veel spullen naar de kringloop te brengen.

Zelfzorg blijft een dingetje. Persoonlijke hygiëne, goed eten, goed slapen, het lukt allemaal even niet. Ik heb vanmiddag een afspraak bij de mondhygieniste om mijn gebit te reinigen, hopelijk heb ik daarna de motivatie om dat in ieder geval goed bij te houden.

Iemand tips voor zelfzorg? Niet eens het lief zijn voor jezelf, maar letterlijk voor jezelf zorgen? Mijn man moet zeggen dat ik moet douchen en erbij staan (er zijn wat dingen in douches gebeurd, nu niet mijn favo plek om te zijn). Als hij brood smeert voor het werk smeert hij ook voor mij zodat ik wat gezonds heb liggen dat ik meteen kan eten. Verder kom ik niet. ik ga naar bed en sta op met mijn man, al heb ik uren wakker gelegen, dus ritme hou ik er wel in.

Eet je dat brood ook? Want ik lees alleen dat het voor je gesmeerd wordt. Misschien een reminder op je telefoon zetten, en dan ook echt even gaan zitten met een glas drinken erbij en eten. Voor mij was het heel belangrijk dat anderen niet zouden zien hoe slecht het echt ging, dus ik zorgde wel dat ik schone kleren aanhad enzo. Misschien 's avonds alvast klaarleggen of ze in setjes/outfitjes bij elkaar in de kast leggen, dan kun je ze zo aantrekken. En als tandenpoetsen + een washandje over je gezicht halen te moeilijk is in de badkamer (douche), dan gewoon een extra set in een keukenkastje leggen. Hoef je ook niet helemaal naar boven te lopen als je toch al op van vermoeidheid bent.

Nee ik eet het inderdaad niet altijd op, een reminder is een goede!
Dat setje in de keuken leggen vind ik ook een heel goed idee.

Bij mij is het ook zo dat ik niet wil dat anderen het 'zien'. Dus ipv make up eraf halen en gezicht wassen haal ik dan s ochtends met een natte vinger de uitgelopen mascara weg en doe ik er weer wat nieuwe op. Dit is niet elke dag zo gelukkig, maar op slechte dagen krijg ik echt vrij weinig voor elkaar.

Bedankt voor de goede tips, ga ik proberen!

LoVaKo, heb je de gemeente al geprobeerd? Ik heb via het WMO van de gemeente twee indicaties. Een voor maatschappelijk werk aan huis. En eentje voor het vrijwilligerswerk wat ik dan doe, dan word het eigenlijk dagbesteding omdat het een plek is waar maatschappelijk werkers zijn om je te begeleiden. Over beide ben ik echt gigantisch te spreken. Veel beter dan over de zorg waar ik mijn zorgverzekering voor betaal.

Ik heb zo gestructureerd hulp gehad om dagritme te krijgen de afgelopen jaren. Eerder ook wel via de GGZ, maar dat was vanwege een domme actie. Toen kwamen er dagelijks mensen langs. Dat zou ik niet aanraden.

Lijstjes maken, het klinkt heel flauw maar het hielp/helpt mij heel erg. In het begin hele basale dingen. Dus letterlijk plannen wanneer je gaat douchen. Wanneer je gaat eten, wanneer je gaat rusten. Hiermee ontlast je je vriend uiteindelijk ook weer want je kan telkens je lijstje pakken. En vink het telkens af als je het gedaan hebt.

Daarnaast ga ik toch heel flauw zeggen dat je iets liefs moet doen voor je zelf. Al geef je jezelf een complimentje. Lak je je nagels. Neem je even een lekkere douche, of neem je wel een keer de moeite om je mooi aan te kleden. Probeer zoiets ook iedere dag 1 keer in te plannen. En vink het ook af.

Na een tijdje heb je dan opeens allemaal afgevinkte lijstjes.. en krijg je misschien wel langzaam steeds meer de behoefte om er meer op te zetten. Zo ging het bij mij.

Eerst was het echt, 10 uur opstaan. Half 11 ontbijten. 11 uur een was draaien. Tot 12 uur tv kijken. 12 uur lunchen.. etc..

@Yellowlemon: Lijstjes zijn bij mij helaas lichtelijk problematisch Ik deed namelijk niks anders meer dan lijstjes maken, die af moesten, steeds uitgebreider werden etc. etc. Allemaal uit controledrang.
Ik heb toevallig wel een lijstje gemaakt wat ik qua zelfzorg wil bereiken: Ochtend en avond tandenpoetsen en gezicht wassen, dagelijks douchen, 3x per dag een normale maaltijd eten (dus niet niks eten/ reep chocola als lunch etc).
Kan ik nu dagelijks afvinken. Het moeilijke is om tegen mezelf te zeggen dat het ook goed is als ik alles goed heb gedaan maar bv het ontbijt heb overgeslagen. Dan is het lijstje niet af, en in mijn hoofd is het hele lijstje dan niks meer waard.
Naja, problematisch met lijstjes, zoals ik al zeg.
Dat mijn man erbij staat bij het douchen is ook zodat we kunnen blijven praten terwijl ik douch, zodat ik niet in een herbeleving schiet, wat helaas nogal vaak voor komt als ik ga douchen.

Nooit aan gedacht om de gemeente in te schakelen! Ik ga er meteen naar kijken. Al denk ik dat ik problemen zou krijgen met bedrijfsarts/werkgever als ik vrijwilligerswerk o.i.d. zou gaan doen. Maar ik ga er zeker even naar kijken.
edit: Kreeg niemand aan de lijn bij de gemeente dus heb maar meteen een aanvraag gestuurd. bedankt voor de tip!

Zo. Bijgelezen en nu even ademhalen en heel veel brengen voor jullie allemaal.

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ben onder de indruk van jullie posts. De post van Sophie van een paar weken geleden, over veiligheid, raakt me persoonlijk.
X

Oh en LoVaKo, houd je van brood bijvoorbeeld? Ik weet dat het makkelijk is, maar het is echt typisch Nederlands eten. Als ik dat iedere ochtend en middag moet eten stop ik ook vanzelf met eten.. dus voor mij helpt het om ook met zulke dingen te spelen. Dan maar een bak kwark met lekker fruit. Of crackers met kaas bijvoorbeeld. Een keer een croissantje.. Als je moeite hebt met überhaupt eten.. ik viel in die periode alleen maar af zeg maar. Dus dan kon zo’n croissantje geen kwaad.

Ik heb echt een shitty heavy week. Van het weekend gehoord dat mijn oma euthanasie wil. Ik wilde eigenlijk niet meer bij familie langsgaan maar heb maandag avond via een tante toch geregeld dat ik langs zou gaan. Dinsdag stond mijn moeder natuurlijk op de stoep. Heb haar vrijwel meteen weggestuurd. Maar ze wilde een kans om het goed te maken.. heb gezegd dat ze maar een brief schreef. Dus nu check ik een paar keer nerveus mijn mail maar helemaal NIKS natuurlijk. Met mijn moeder aan de thee alsof er niks aan de hand is, of we horen voorlopig weer niks.

Ik had gehoopt eindelijk zwart op wit te hebben hoe mijn moeder is.

Woensdag ochtend even bij mijn oma langs geweest. Mijn opa en oma waren zo blij dat ik toch gekomen was dat ze allebei moesten huilen.. ga er zometeen weer even langs.

.

Lovebird1983 schreef: ↑

17-08-2018 20:11

hey allemaal,

[...]
In beide situaties vind ik mezelf zo'n zeur eigenlijk... weet gewoon niet waar ik goed aan doe.
Weet wel dat ik zo niet verder wil, ik wil ook weer wakker worden zonder angst. Er kunnen zijn, met alle gevoelens en emoties die erbij horen en daar normaal mee om kunnen gaan. een beetje genieten van t leven...... Nu ben ik alleen maar bang en onzeker, niet echt lekker voor mn toch al veel te negatieve zelfbeeld

Er kunnen zijn met alle emoties die erbij horen en daar normaal mee om kunnen gaan... dat is een heel mooi doel. Je bent een weg aan het zoeken om dit te bereiken. Bij zoeken hoort onzekerheid, niet weten waar je goed aan doet. Als je dit wel zeker zou weten, zou het veel minder eng en moeilijk zijn.
Ik vind mensen zeuren als ze klagen over dingen zonder dat ze hier vervolgens mee aan de slag gaan. Dus ik zou vinden dat je zeurt als je zegt hoe moeilijk je het allemaal vindt, zonder dat je naar manieren zoekt er iets aan te veranderen.

Je zou de vijf weken die je bij deze psycholoog nog hebt wel kunnen gebruiken denk ik. Al is het maar doordat je jezelf beter leert kennen door met haar aan dingen te werken. Als je de EMDR als methodiek niet verschrikkelijk eng vindt, zou je een van je herinneringen kunnen aanpakken. Welke van de twee maakt dan misschien nog niet eens zoveel uit. Ik heb zelf ook wel eens 'moeten kiezen'. Voor mij werkt het het beste om dat wat het meest heftig aanvoelt aan te pakken, omdat ik al een aantal keren heb gehad dat de lading van andere herinneringen hier dan ook door afzwakt.
(Een beetje als zo'n toren van blikken, waarbij je een van de ondersten raakt, dan dondert de hele toren in elkaar)
Maar als je heel erg tegen EMDR opziet, werkt het wellicht beter een 'lichte nare herinnering' te kiezen.
Hmmm, wat ik eigenlijk wil zeggen is; de keuze wat je gaat aanpakken maakt waarschijnlijk niet zoveel uit. Doe wat voor jou nu behapbaar is, maar geef jezelf geen toestemming om vijf weken therapie te vermijden (ook al heb je een verdomd goed excuus daarvoor met een therapeut die met zwangerschapsverlof gaat).


Wat betreft het starten met werk: doorbijten lijkt mij geen goed idee. Wel doorzetten, mét bewust voelen wat het in je losmaakt, op tijd (dat kan dus ook eerder zijn dan je hebt afgesproken met het arbo mannetje) stoppen, lief zijn tegen jezelf. Dan kun je er iets van leren. Van doorbijten leer je niets, je herhaalt dan alleen wat je al kent: je eigen gevoel negeren en over je eigen grens gaan.

Voor de voorraad:

@Dana: vervelend voor je dat je jezelf weer voorbij gelopen bent.. Ik denk dat het wel goed is dat je (achteraf) wel meteen het patroon herkent. Hopelijk ontwikkeld zich dat zo dat je het gaat zien aankomen, en later misschien zelf kan voorkomen.
Heel veel succes met je weekendje weg! Zijn er ook dingen aan waar je wel zin in hebt? En een gekke vraag hoor, waarom zou je de pijn wegstoppen als het een ongelukje is geweest? Waarom mogen ze het niet weten? Het kan juist fijn zijn dat ze weten dat je pijn hebt, dan kunnen ze daar rekening mee houden. Al ken ik je schoonfamilie natuurlijk niet.

@YL: Wat heftig allemaal. Ik vind het echt heel erg voor je. Jammer dat je moeder niet meer doorgekomen is, maar wie weet kan je het er nu helemaal niet bijhebben wat ze zou zeggen. Wel fijn dat je opa en oma het zo konden waarderen. Zo kun je toch nog afscheid nemen van je oma. Hoe ver is ze al in het proces? Gaat het snel gebeuren of hebben jullie nog wat tijd samen? In ieder geval ontzettend veel sterkte!
Over het eten, ik eet nu vaak óf niks, of echt junkfood wat voorhanden is. Op jouw aanraden iets gehaald wat normaal eten is, ook al is het niet supergezond, en wat makkelijk klaar te maken is. Beschuitjes met nutella of crackers met kipwalnootsalade is altijd nog beter dan chocola.
Helaas kom ik nu erg makkelijk aan aangezien ik bijna niks uitvoer. Ik was zeer actief op het werk, verbrandde er makkelijk 1000 calorieën mee. Dus ik moet sowieso minder eten nu, maar mijn medicijnen zorgen ervoor dat ik al makkelijker aankom, plus ze zorgen nog wel eens voor de nodige vreetbui. Al is dat inmiddels minder, maar jammer genoeg werken de medicijnen nu ook minder goed. Helaas kan ik pas eind september naar de psychiater.

@Lovebird: Wat moet dat gesprek bij de bedrijfsarts moeilijk zijn geweest. Maar als je realistisch bent, en die 2 uur al voor zo gigantisch veel paniek zorgen, is het dan echt realistisch dat je zo snel opbouwt?
Ik laat ook snel over mijn grenzen heen gaan door het werk. De bedrijfsarts die ik nu had zag wel in dat ik op het moment geen reële arbeidsmogelijkheden heb... maar die daarvoor wilde ook een snel opbouwschema. Ben eerlijk tegen jezelf, en ook tegen de bedrijfsarts..
Zijn je uren op AT basis of op loonwaarde? AT basis geeft je wat ademruimte. In mijn ervaring wordt het alleen maar erger en is het geen kwestie van doorbijten. Elke negatieve werkervaring zorgt ervoor dat ik nog meer tegen de volgende opzie, dus het gaat bij voorbaat al fout. De laatste keer dat ik aan het einde van mijn herstel periode was, heb ik wel 'doorgebeten' en ging het langzaam beter. Maar ik had bij lange na niet de gevoelens die jij nu omschrijft. Is het niet beter om met de bedrijfsarts te bespreken dat je pas opbouwt als de uren die je werkt goed gaan?

Wat een lastige situatie ook met je psycholoog. Ik zou je zorgen wel op mail zetten, die transparantie is wel belangrijk. Misschien kan ze dan iets anders voor je betekenen, of minder heftige ervaringen eerst behandelen, zodat je niet na een superheftige ervaring 'ineens' over moet schakelen naar een nieuwe peut.


----

Ik heb gisteren goed nieuws gekregen. Zorgverzekering heeft een optie gevonden die bij mij in de buurt is en traumaverwerking doet, wachttijden ruim binnen de treeknormen: 2 weken voor intake en 6 weken voor behandeling. Ik kon mijn oren niet geloven!
Ik durf er alleen nog niet vanuit te gaan dat ze me willen behandelen. Een contra indicatie is ernstige suicidaliteit. Dit aangezien ze geen crisisdienst hebben. Nu valt de suicidaliteit op dit moment nog mee, ik heb gedachten, geen plannen, en zit in een traject bij 113. Maar eerlijk gezegd denk ik met mijn geschiedenis dat het wel eens erger zou kunnen worden als ik dingen ga 'oprakelen'. Omdat ik zoveel verwante problemen heb die behoorlijk zelfdestructief zijn was ik doorverwezen naar een grote GGZ instelling, maar die wachttijd is bedroevend lang. Als deze optie niks word, word ik verwezen naar de Reinier van Arkel groep, die specialist is op dit gebied. dat is ongeveer 3 maanden voor intake en dan weer 3 maanden voor behandeling.

Gisterenavond wel een hele nare aanvaring gehad met mijn man. Gelukkig na een uurtje wel meteen weer uitgepraat. Ik had het op een internationaal PTSS forum gezet dus ik kopieer en plak het gewoon even, is even te pijnlijk om het uit te typen:

I dont know what to do right now. I asked my husband to help me with my selfcare. To tell me to shower. To stay with me while brushing my teeth, cleaning my face and especially while taking a shower. He knows that triggers me.
I didnt shower yesterday and I felt dirty so I really wanted to shower. He brushed his teeth while I was still cleaning up downstairs, and when I got in the bathroom he went in the bedroom, shut the door (for the cats) and I heared him playing a Youtube video.
My emotions have been all over the place lately and anything can trigger a moodswing. I know thats rough for him.
I immediatly had the thought that he didnt care about me. That that youtube video was more important to him than my wellbeing. That Im a complete mess and I should be able to wash my face by myself. But I pulled my thoughts together; he probably just didnt think of it. He probably had no idea I needed him.
So I walked over to the bedroom, opened the door, and said: you probably forgot, but I need you to stay with me for a little while.
He reacted irritated and said: Yeah, only for showers!
I tried to explain to him that even brushing my teeth is a big deal, and that I also needed to shower because I didnt shower yesterday. But he was already frustrated and then he turns to anger. I told him, nevermind, just go to bed.
But he just stood there in the hallway, watching me and not saying a word
I usually undress in the bedroom because thats where I leave my clothes. I was naked, he just yelled at me angerly and was now silently watching me. I think he just pulled himself together and still wanted to be there for me, but I instantly felt so uncomfortable... I had to hold my tears in. I know he never wants to do anything that triggers me, and I already feel guilty that he has to deal with the mess of a person I am lately. I couldnt tell him to stop, so I said it wasnt helping since he was angry with me. But he just continued watching me. Im naked, washing my face, turning my body away from him. From my husband!!!!
When I wanted to get into the shower i told him to just go to bed, for once I felt safer behind the shower curtain.
He went to bed. Im downstairs now, I dont know what to do. I feel almost violated, the way he was watching me when Im so vulberable, after an angry outburst. I know he was doing what he thought was right, staying with me. But not like this.
I dont want to tell him, but I feel like I have to. I dont want to hurt him, but now I am hurting.

Zoals gezegd, daarna hebben we het uitgepraat. Hij deed zijn best om er voor me te zijn, maar had het er even moeilijk mee. Ik snap het ook wel, ik ben nogal een emotionele rollercoaster op het moment, moeilijk bij te benen. Maar dit soort situaties zijn zo ontzettend moeilijk voor ons beiden. Ik sla dicht en communiceer niet meer, ga uit van het 'ergste', en dan kickt de suicidaliteit en de neiging tot automutilatie in.
Niks gedaan, weer niks gedaan, waar ik trots op ben. Maar ik vraag me af hoeveel van dit momenten ik nog aankan zonder terug te vallen in de manieren die vroeger voor me werkten. Dit allemaal ook besproken met de huisarts, maar het verhaal blijft hetzelfde: Poh ggz heeft geen tijd. Psychiater heeft het erg druk. Je staat op een wachtlijst, daar gaan ze je helpen.
Ik word er zo moe van om in mijn eentje ertegen te moeten vechten. Om de kleinste dingetjes uitvallen tegen mijn man en ouders. Om te proberen niet te laten zien wat voor puinhoop ik van binnen eigenlijk ben, maar als die sluier dan even wegvalt, als die even te zwaar is, snapt mijn omgeving er ook niks van. Maar ik wil ook niet steeds in die negativiteit zitten met de mensen waarvan ik houd. Als ik met hen ben kan ik in ieder geval wat ontspannen.

Voordeel van de gebeurtenis gisterenavond; ik heb er uiteindelijk door kunnen huilen. En toen greep ik mijn kans en huilde ik meteen voor alle ellende die nu speelt en in het verleden heeft gespeeld. Huilen is iets wat zo oplucht maar niet van nature komt bij mij. Mijn afstandelijk beschermer is nogal stoer, en kwaad, en eenzaam. Dus als ik kan uithuilen bij een ander, is dat echt een overwinning op dat moment.

Lieve lieve LoVaKo, wat ik nu ga zeggen is misschien wat hard. Dat jij niet zonder herbelevingen kan douchen en tandenpoetsen/jezelf dan niet kan geruststellen, is iets wat jij nu niet kan. En hoe rot ook, een ander kan dat niet bij je wegnemen. Je kunt wat slalommen en bijv afspreken om dan niet alleen te zijn maar zoals je gisteren merkte kan dat ook nadelen hebben. Het doet namelijk wat met de machtsverhoudingen in een relatie; de gelijkwaardigheid kan in het geding komen, waardoor er opeens een extra bron van spanning ontstaat: iets vragen/nodig hebben van de ander en hoe de ander daar op reageert. En alle afhankelijkheid gevoelens en hechtingsherinneringen die dan een rol gaan spelen.

Hoe ruk ook, het lijden wat er nu is bij je, is er. Het kan zijn dat voor het behouden van een gezonde relatie deze zorgtaken beter niet bij man kunnen liggen. Hij kan niet goedmaken wat jou is aangedaan. Maak hem niet verantwoordelijk voor het niet-hebben van herbelevingen. Dat is te groot voor een ander om te dragen.

Dat is ruk want het lijden van nu blijft dan. De wachtlijst is er, maanden je staande zien te houden is de realiteit.

Ik wil het niet sugarcoaten of zeggen (en je daarmee een schuldgrvoel aamsmeren) dat als je dit of dat doet het minder lang lijkt de wachttijd of dat als je dit of dat trucje toepast, de lijdensdruk afneemt. Dat is niet zo. Het is wat het is en in leven blijven zonder al te veel kleerscheuren is al een hele prestatie.

Ik kan alleen op zijn old fashion forums je heel veel liefdevolle 'sterks' (op zijn Leo's) toewensen.

@Hanke: je hebt gelijk, niemand kan het wegnemen, die verantwoordelijkheid ligt niet bij hem. Ik wil ik ook zo min mogelijk van mijn man vragen. Ik probeer sowieso al het huishouden helemaal op me te nemen nu, voordat ik ziek thuis was deden we alles met zijn tweeën. Ik moet mijn standaarden bijstellen, heb het idee dat ik niet genoeg doe, maar dat zijn mijn standaarden en mijn man zit er niet mee als het wat viezer is dan normaal. Mijn man verwacht weinig van mij, maar ik stel mezelf torenhoge verwachtingen - en hem ook. Ik zou hem niet moeten vragen om dan ook nog eens de verantwoordelijkheid over mij op te nemen. Ik had het nog niet zo bekeken.
Ik denk dat je ook gelijk hebt wat betreft de machtsverhoudingen/verantwoordelijkheid. Ik kan vragen of hij me motiveert om alvast te douchen bv, maar zal t toch alleen moeten doen.
Helemaal niet hard, Hanke. Juist bedankt voor je eerlijkheid, dat heb ik ook nodig

Ik zal moeten wachten. Ik probeer het zo goed mogelijk door te komen, probeer ook om te ontspannen. Maar ik merk nu pas echt hoe perfectionistisch ik ben geworden. Tekenen, lezen, sporten, alles wat ontspannend zou moeten zijn doe ik 'niet goed genoeg'.
Maar zoals Dory zegt in finding nemo: Just keep swimming, just keep swimming... dat blijf ik tegen mezelf zeggen. Er is een licht aan het eind van de tunnel, dat weet ik. Just keep swimming...

Het is herkenbaar LoVaKo. Ben in mijn twenties ook in die valkuil gestapt. En nu kan ik zien hoe ik niet wilde accepteren dat dit het was en dat dat door trauma kwam. Ik voelde me kwetsbaar. Mijn eigenwaarde was aan gort en al die paniek de hele tijd was ik beu. Ik voelde onmacht. Verscheuremd pijnlijke onmacht. Werd er boos van en kon daar niet mee omgaan...nou ja ik uitte het zelfdestructief.

Dat willen compenseren zodat ik dan wél nog wat voor zou stellen (wat ik lees bij je over huishouden en hobby's) herken ik ook. Hoogmoed en dan weer super negatief over mezelf...

Ik had nooit geleerd er gewoon te mogen zijn. Dat ik besta en daarom alleen al mega leuk en loveble ben...

Daarin mezelf accepteren en liefhebben heeft veel tijd gekost. Pas town ook kon ik gezonde grenzen voelen in interacties met andere mensen en werden mijn verwachtingen naar anderen reëler. Naar mezelf is nog een enorme klus merk ik, hence de therapie nu weer.

Ze moet sowieso eerst wachten tot de dokter terug is van zijn zonnige vakantie bestemming voor de aanvraag, want dat moet blijkbaar via de eigen huisarts.. zul je altijd zien. Dat is dan tenminste wat ik hoor in de wandelgangen want dat is “natuurlijk” een ongeschikt onderwerp voor kleinkinderen.

Ik heb normaal geen contact met mijn familie. In principe vanwege mijn ouders, ik heb niks tegen de rest. Maar mijn moeder heeft er een handje naar om er voor te gaan liggen. Dus had ik dat contact helemaal opgegeven eigenlijk.

Ik was er gister weer geweest en mijn oma miste de dikke rijstepap van vroeger. Nu kende ik een merk wat wel heel dik is. Je moet het maar net lekker vinden, maar ze eet heel slecht dus ik ben het gaan halen. Ze had ook tegen me aangegeven dat ze heel veel pijn had van haar blaasontsteking.

En dan ben ik toch wel weer even verbaasd over mijn eigen familie en snap ik weer een stuk beter waarom ik ben wie ik ben. Oma was een moeilijk mens vanwege die rijstepap. En er werd verbaasd gereageerd dat ze tegen mij gesproken had over de pijn in haar blaasontsteking. Dat had ze nog niet tegen de dokter gedaan.

Ik denk alleen maar, nee DUH, jullie vinden haar een vervelend mens.. S middags ben ik weer vet trigger gevoelig geweest.

YL hou je het veilig voor jezelf?

Ik heb periodes gehad dat ik familie contacten had en van alles waarnam. Kon zien waar de onderliggende oorzaken lagen. Wie wat deed en waarom. En wat daarin niet werkte en nooit zou werken....

Ik vond mezelf dan slim, liefdevol (naar degene voor wie ik de keus maakte in contact met ander familie te zijn) en tactisch. Maar liefdevol naar mezelf en beschermend in wat mij evt. zou kunnen schaden, had ik niet in mijn vizier en daardoor berokkende ik mezelf tóch schade. Mijn hoofd maakte er van dat ik alles toch goed doorzag en dat ik heus slim en verstandig bezig was, maar mededogen naar mezelf kon ik niet waarnemen, laat staan opbrengen. Vandaar dat ik je de vraag stel.

Hanke, ik merk dat het psychisch best wel een zware rol trekt inderdaad. Omdat het ook weer zoveel verklarend is.. En het was sowieso al heftig.. intake gesprekken voor nieuwe therapie, een hele tijdlijn maken. Nu met mijn neus boven op die familie gedrukt worden..

28 augustus heb ik mijn advies gesprek.

Daarnaast heb ik sowieso wekelijks een maatschappelijk werkster die langs komt en ga ik twee keer per week naar een zorgboerderij op indicatie om uiteindelijk weer naar werken toe te gaan. Maar ik ben erg moe merk ik. Wil veel slapen.

Hanke, wat een ijzersterke adviezen.
Sofie, ook al zoveel wijsheid. Mooi topic is dit toch.

Yellow, Lovako en Lovebird, ik heb helaas niet zulke goede adviezen, maar ik voel met jullie mee en wens jullie sterkte.

Yellow, wat fijn dat je voor je oma dikke rijstepap hebt gekocht. Misschien, maar ik weet natuurlijk niet of je hoofd daarnaar staat, vind je het ook wel leuk om echte ouderwetse rijstebrij voor haar te maken. Het duurt even en het is altijd een beetje de kunst om het niet aan te laten branden, maar op zich is het niet moeilijk.
Ik vond bijvoorbeeld hier een ouderwets recept: https://lekkertafelen.nl/recepten/rijst ... reloaded=1

Een vergelijkbare ouderwetse lekkernij die bij ouderen vaak goed in de smaak valt is ouderwetse custardpudding, al dan niet met rozijnen of een beetje (liefst zelfgeklopte) slagroom. Gewoon met zo'n pakje poeder van Koopmans of dr Oetker of zo, de gebruiksaanwijzing staat op het pak. Is ook heel makkelijk, alleen ook alweer iets wat wel makkelijk aanbrandt. Het bovenste is dan nog prima te eten, maar de aangebrande melk onderin de pan krijg je nauwelijks meer schoon. Misschien helpt het tegen het aanbakken wel om zulke papjes 'au bain marie' te maken in plaats van gewoon op het vuur, bedacht ik me, maar dat is een gokje, niet zelf geprobeerd.

Ik ben benieuwd hoe het met iedereen verder hier gaat.

X
Liefs voor jullie allen.

Dit schoot me nog te binnen, nog een laatste recept voor een typische oude-mensen-lekkernij: gortepap
https://www.landleven.nl/inspiratie/lek ... e-gortepap
Misschien vindt je oma dat ook lekker, met een lekkere lepel stroop om erdoor te roeren.

Deze heb ik trouwens nooit zelfgemaakt, ik vind zelf die uit een beker in de supermarkt ook al ouderwets lekker naar 'vroeger bij opa en oma' smaken.

Zien jullie ook zo op tegen de nieuwe werkweek?

Jaaaaaa, herken ik heel sterk Tobbert. Typisch van die avonden waarop ik probeer afleiding te zoeken door bijv veel te lang hier op het forum rond te fladderen.

Ik weet niet echt een remedie. Eigenlijk werkt afleiding zoeken zonder beeldscherm (bijv een boek lezen) beter, is mijn ervaring. En voor het slapengaan een ontspanningoefening doen. Mezelf voorhouden dat wakker liggen niet erg is, omdat ik ook best kan functioneren als ik een nacht weinig slaap. Dat soort dingen. Maar echt dé remedie? Nog niet gevonden, helaas.

Ik ben het eens met Dana, afleiding zonder scherm is echt veel beter. Telefoon ook wegleggen. Lezen, tekenen, wandelen, muziek luisteren, meditatie, yoga, allemaal heerlijk. Ik moet mezelf er alleen toe zetten om te beginnen maar daar loopt het heel vaak mis :')
Laatst was ik half in paniek, zat ik in de auto terwijl mijn man reed. Ik had in mijn eentje een film gekeken, en hij vroeg me waarover het ging. Ik heb het hele plot uitgelegd (was nogal een ingewikkelde film), en ik ging daar zo in op dat daarna mijn paniek helemaal weg was. Nog nooit zo ervaren. Het is een grounding techniek die blijkbaar voor me werkt.

@Yellowlemon:
Mag ik je vragen wat voor ondersteuning je precies krijgt vanuit de gemeente? Dagbesteding en maatschappelijk werk toch? Hoe ziet dat er uit in de praktijk?

Ik heb je advies opgevolgd en een aanvraag gedaan via de WMO, en er komt donderdag iemand op bezoek om de mogelijkheden te bespreken, maar ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik kan verwachten, wat de mogelijkheden zijn en wat ik zou willen.

LoVaKo schreef: ↑

20-08-2018 17:10

@Yellowlemon:
Mag ik je vragen wat voor ondersteuning je precies krijgt vanuit de gemeente? Dagbesteding en maatschappelijk werk toch? Hoe ziet dat er uit in de praktijk?

Ik heb je advies opgevolgd en een aanvraag gedaan via de WMO, en er komt donderdag iemand op bezoek om de mogelijkheden te bespreken, maar ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik kan verwachten, wat de mogelijkheden zijn en wat ik zou willen.

Oh wat super dat dat eerste gesprek zo snel geregeld is! Bij mij gingen ze bij het eerste gesprek gaan ze als het goed is met jou naar je hulpvraag kijken. Dus waar loop je tegen aan, en waar kan je hulp bij gebruiken.

Ik heb zelf inderdaad een maatschappelijk werkster, en die is heel breed inzetbaar. Van helpen in de basisstructuur van je huishouden tot sparringpartner voor de moeilijke zaken. Zei gaat bij mij ook mee naar de doktersafspraken bijvoorbeeld.

Daarnaast heb ik een bijstandsuitkering. En ik heb me nooit 100% af willen laten keuren voor een Wajong maar bij de gemeente zien ze ook wel dat ik niet volle bak kan werken nu. Daarom was ik eerst met vrijwilligerswerk begonnen maar daarbij legde ik de druk nog steeds te hoog voor mezelf. Daarom heb ik nu een indicatie voor dagbesteding. Het voelt nog steeds als vrijwilligerswerk voor mij, er is alleen een extra oogje in het zijl van maatschappelijk werkers en er word een heel plan met doelen gemaakt waar je naartoe wil werken. Ik doe dit zelf op een zorgboerderij. Hier komen meer mensen met een indicatie. Maar het is een hele gezellige mix eigenlijk en het gaat over alles behalve over wat er mis is met ons als we met zijn alle zijn.

Ja ik vond het ook bijzonder snel!

Ik ben benieuwd wat de opties zijn voor mij. Ik zit wel in een andere situatie, ik heb mijn man en mijn ouders die om de hoek wonen waar ik momenteel een goede band mee heb, zo is mijn vader mee geweest naar de bedrijfsarts.
Ik heb wel een tijd lang in de wajong gezeten, nu ik 6 jaar werk ben ik uitschreven omdat ik ruim boven minimumloon verdien. (typisch net nu ik weer ziek ben maar goed, ik hoop er maar op dat ik binnen twee jaar weer volledig aan het werk ben) Ik zou een dagbesteding heel fijn vinden, maar vraag me af hoe dat zit terwijl ik in loondienst ben en daar nu niet werk.. Werk is teveel druk op het moment. Dat lukt gewoon echt niet.

Weet je, ik ga er gewoon open in, het zal ook van gemeente tot gemeente verschillen... Niet geschoten is altijd mis denk ik dan

Bedankt voor je antwoord

niet quoten pliez

Gespecialiseerde gezinszorg iets?

Dat is een soort thuiszorg waarbij de hulp samen met je de dingen doet. Dat kan huishouden zijn zoals koken of poetsen. Of regeldingen. Of boodschappen. Of klusjes waar je je niet toe kan zetten. Of dingen rondom zelfzorg.

Bedoeling is is dat je na verloop van tijd de boel zélf weer oppakt.