Paniek door de herbelevingen - deel VI

Op zich lukt dat wel, zelfs 'te goed' poetsen en opruimen ben ik continue mee bezig.
Zelfzorg is wel een dingetje... daar heb ik duidelijk hulp bij nodig. ik ga me er eens in verdiepen, bedankt

Even een korte update van mij: ik ben de eerste week goed doorgekomen, ondanks dat ik er zo erg tegenop zag om weer te gaan werken. Ik heb een hele leuke en fijne klas en eentje waar ik nog een beetje aan moet wennen.

Ik probeer de lat niet te hoog te leggen en pauze te nemen en op m’n halve dagen ‘s middags op tijd weg te gaan, ondanks dat ik voor fulltime uren werk heb... Het lukt niet altijd, maar de intentie is er wel en daar moet het toch mee beginnen. Idem voor genoeg drinken... Ik heb nu literflessen gekocht, die ga ik morgen op mijn bureau zetten, zodat ik ze kan pakken als ik dorst heb. Kijken of dat helpt, want ik heb nu zo’n beetje de hele tijd dorst.

Ik ga morgenavond even bijlezen! Nu slapen, want op tijd naar bed is ook belangrijk. Dat is vorige week niet goed gelukt...

Welterusten allemaal en een voorraadje knuffels:

Wat fijn om te lezen, Diva. Hopelijk heb je niet te veel vakantiedagen laten overschaduwen door te stressen over de voorbereidingen, want het is dus niet in de soep gelopen.

Net gebeld door de instantie die mijn zorgverzekeraar had aanbevolen. Maar ze kunnen me niet helpen omdat ik (wederom) een te hoog risico voor mezelf ben en ze daar geen opvangnet voor hebben in de vorm van een crisisdienst, ze alleen ondersteund worden door een psychiater eens in de drie weken en ze de behandeling niet op kunnen schalen mocht dat nodig zijn.

Ik word er echt een beetje moe van om keer op keer 'afgewezen' te worden omdat ik een 'hoog risico' ben. Ik heb nu twee opties, blijven bij de GGZ instelling waar ik nu naar doorverwezen ben, ingeschatte wachttijd tot intake nog 4 maanden ongeveer. Of naar de Reinier van Arkelgroep, waar wachttijd tot intake 3 maanden is en wachttijd tot behandeling vervolgens TOT 3 maanden. Ik weet niet wat wijsheid is nu dus ga maar weer een afspraak bij de huisarts maken.

Moet even mijn best doen om mezelf bij elkaar te houden nu. Ik voel gewoon dat ik op klappen sta, ik ben zo zo zo moe, overal maar hulp vragen en niks krijgen omdat ik te moeilijk ben. Ik ga zo maar naar mijn ouders wandelen want ik moet nu niet alleen zijn. Wilde het even van me afschrijven.

Ja hoor, nog meer klotenieuws. Ik ben filiaalmanager bij een hele grote winkelketen. En lig er nu al maanden uit. Net contact gehad met mijn leidinggevende en hem gezegd dat hij er rekening mee moet houden dat ik niet binnen een half jaar of zelfs een jaar weer volledig in functie ben. Dus mijn filiaal, mijn team, mijn werkfamilie, mijn trots, die raak ik kwijt. Want ze gaan nu iemand anders plaatsen.
Als ik weer volledig terug in functie ben ga ik dus naar een ander filiaal waar ze dan een manager nodig hebben.

Wat een klotedag. Wat rot om te moeten accepteren allemaal.

He bah wat klote allemaal, Lovako. Goed dat je met je huisarts gaat overleggen (persoonlijk vind ik sowieso dat dát de doorverwijzer en adviseur moet zijn ipv de zorgverzekeraar, maar affijn dat is een andere kwestie) en dat je bij je ouders terecht kunt om niet alleen te zijn.
Verder zou ik graag iets hart-onder-de-riems willen zeggen over je werk, bijvoorbeeld dat het misschien fijn is om dan nu even niet de druk te hebben dat ze aan je staan te trekken om weer aan de slag te gaan, maar dat maakt het natuurlijk ook allemaal niet makkelijker.

Dus leg de inhoud van deze post maar gewoon naast je neer als ik de plank missla, en neem zoveel knuffels uit de voorraad als je maar nodig hebt.

Dana: ik heb een halve vakantiedag eraan opgeofferd. En vanmiddag nog een middagje (Om een planning te maken) De rest van de week mag ik niet meer werken ‘s middags!

En nee, het is niet in de soep gelopen inderdaad. Al kan alles natuurlijk wel nog veeeel beter.

Hoe gaat het met jou eigenlijk?

Lovako: wat jammer van je baan. Maar (maar misschien zit je hier nu niet op te wachten): na een jaar ziet de wereld er misschien weer heel anders uit, ook op je werk. Wie zegt dat jij nooit meer terug kunt naar jouw filiaal? Misschien ziet het er nu niet naar uit of denkt jouw lg dat daar geen sprake van zal zijn, maar hij kan ook niet in de toekomst kijken.

Ik hoop dat je snel ergens terecht kunt zodat je met je herstel kunt gaan beginnen. Het klinkt alsof je er volledig doorheen zit.

Dat zei mijn familie ook: Ik hoef me niet meer druk te maken om werk. En dat is ook wel zo, dat staat nu officieel on hold. En ik wist dat het zou gebeuren, maar toch doet het pijn. Misschien is het juist goed voor me om hierna ergens anders aan de slag te gaan, misschien wil ik wel helemaal niet meer een functie met zo'n hoge werkdruk. Ik weet het toch niet op dit moment.

Ik zit er eigenlijk ook echt helemaal doorheen. Maar blijf gewoon afleiding zoeken, dat is het enige wat ik kan doen. Ik begin nu wel aan mijn lijf te werken dat alle emotie er toch uit wil. Hoofdpijn, buikpijn... die stress en angst en boosheid vind toch wel een weg. Maar ik vind het moeilijk om dat toe te laten, omdat de manier waarop ik normaal gesproken hiermee omga, verre van de juiste is.

Ik denk dat ik me lekker op de bank nestel met mijn dekentje, mn harry potter boek en met Harry de kitten. Morgen weer een dag...

Dana, ben je alweer genezen van je ongelukje? 'Fijn' ook dat je de pre-werkweek stress herkent, al gun ik je wat anders. Ik zoek ook afleiding (al dan niet met scherm), maar dat gevoel wringt zich overal tussendoor. En 't zat zondag even hoog.

Diva, zo te lezen gaat het goed met werken, rusten, en drinken enzo. Enne... natuurlijk kan het beter, maar was het goed genoeg? Voor iemand die nog geen tientallen jaren leservaring heeft, en die zich eigenlijk het vak nog eigen aan het maken is?

Lovako, balen van die instelling en je werk. De kans dat het beide zouden gebeuren was natuurlijk groot, maar het is wel balen. Zeker dat het zo kort achter elkaar gebeurt. En je laat je collega's niet in de steek ofzo. Dat zou zijn als je gewoon niet meer op komt dagen omdat je geen zin meer in ze hebt (oid). Jij wil wel, maar kan nu niet. Da's anders en ik hoop dat je dat ziet. En I Harry Potter (heb je kitten naar 'm vernoemt?).

Snow, Knuffel, Pingkoningin, EV, en andere vaste schrijvers, waar zijn jullie?

Oh, wacht, ik ging - toen ik een uur geleden - 'even' dit berichtje ging schrijven ook een update geven over mezelf. Maar ik ben dus niet zo gefocust vandaag, en dat was ik alweer vergeten (en verder tussendoor ook zo'n 100.000x afgeleid) dus dat werd 'm niet.

.

Was aan het schrijven en opeens mijn pist kwijt....

Hier is de befaamde klotemaand aangebroken. Peut is inmiddels op vakantie. Wat het niet beter maakt maar ook niet persé erger...

Toen ik haar een paar dagen terug bij de laatste sessie vertelde dat het niet zo geweldig ging, was ik niet zo amused toen ze meteen zo'n cognitive herstructurerings opmerking maakte 'feeling shitty is just as normal as doing a shit', met name omdat ivm lichamelijke herbelevingen mijn toiletgang een emotoneel en fysiek mijnenveld is momenteel. Haar daar ook meteen op gewezen. Dat ik normaal gesproken best kan incasseren dat ik mindere dagen heb maar dat deze maand/4 weken van een totaal andere orde zijn.

Ze kreeg de in hyperarousal verkerende wantrouwende Hanke tegenover zich. Waarschuwde haar nog 'in deze tijd krijg je de slechtste versie van mij te zien'.

Ik baal ervan. Pak nu nét die emdr aan rond een opname van 25 jr terug en nóg zit ik in wantrouwen naar haar toe. De onmacht en het me niet begrepen voelen of de angst daarvoor is zó groot dat écht contact maken haast niet lukt.
Daar ben ik behoorlijk ontevreden over.

De puinhoop in wantrouwen en geen taal hebben en last hebben van traumagerelateerde flinters speelt zodra het niet over mij gaat, totaal geen rol. Dan ben ik de scherpe intelligente alerte Hanke die meeleeft meedenkt en er is. Handig als zefhulppersoon voor anderen.
Voorheen zou ik mezelf daarin voor een hypocriet uitmaken omdat het contrast zo groot is. Maar omdat ik daarin net als anders functioneer herken ik mezelf daarin als authentiek. En dat is prima

Zelfzorg en gehechtheid....tsja dat is naadje. Gelukkig heb ik zelf ook een zelfhulppersoon. En als woorden er niet zijn dam mag het met emoticons. Ik heb 3x gegeten vandaag. Ik heb voldoende thee gedronken. Ik heb lotgenoten gebeld en ben door hen gebeld. Ik was online actief op allerlei gebied én ik heb medicatie genomen toen ik merkte dat ik me te lang groot aan het houden was.

Er is geen drama.

En toch ben ik ontevreden. Dat dit niet weg is. Het zó diep ingrijpt. Mijn primitieve brein stuurt van alles aan wat ik niet nsap maar wel moet ondergaan en handelen. En dit aan peut uitleggen áls ik me zo voel is niet heel aangenaam voor mij. Alsof ik bij de inquisitie zit en voor fantast word uitgemaakt. Het klopt niet want veel meer dan een vraag stellen en dan luisteren doet ze niet. Maar door al die beun de hazen reageer ik als door een wesp gestoken. Nou ja ik heb iig mede geholpen dat ze aan vakantie toe is

Ik moet slapen maar heb een piekerhoofd..

Net mail 100 geschreven naar mijn moeder.. kan niks bedenken wat niet de waarheid is zonder dat het resultaat heeft dat ik een bitch ben en zij huilend in een hoekje zit.

Het is erg donker in mijn hoofd. Donderdag zie ik mijn maatschappelijk werkster ik hoop dat zij tips heeft. Ik probeer iedere dag iets in huis te doen. Even de deur uit te gaan. Sociaal contact te hebben. Maar het word erger.

Smallthings schreef: ↑

21-08-2018 23:30

Geen idee of ik tot de “vaste” schrijvers behoor In ieder geval niet schrijver van het eerste uur.

Ja, natuurlijk! Balen dat er nog steeds zoveel onrust is, en dat het zo lastig is om goede hulp te krijgen. En als anderen zich zorgen gaan maken over je kinderen en zich met je huishouden gaan bemoeien, dat lijkt me een megastress geven.

Hanke, lukt het om een beetje milder naar wat er gebeurde te kijken? Ja, misschien had je meer gehoopt naar de emdr, maar je peut weet nu echt hoe zwaar deze maand voor je is. Ook al heb je therapie en emdr, deze maand is gewoon nog moeilijk. En je doet het zo te lezen prima. Probeer gewoon zo door te gaan en alle verwachtingen over hoeveel vooruitgang je al bereikt zo moeten hebben los te laten of ze even uit te stellen (wat heel moeilijk is, dat weet ik).

(Selune, red jij je deze maand?)

Yellow, misschien is het handig om het morgen eens te hebben over hoe je het best met je moeder kan communiceren (en of dat überhaupt zin heeft) met je maatschappelijk werker? Dit klinkt heel frustrerend.
[...]

knuffels voor iedereen

Tobbert en ook voor alle anderen.

Wat lief dat jullie er erg in hebben dat deze maand moeilijk is voor me. Ik ben bijna een maand op vakantie geweest (bijna thuis!) en het gaat. Zware momenten, af en toe heel erg eenzaam, maar het is bijna september gelukkig.

Lieve ST, voor wat het waard is, ik vind je niet cryptisch schrijven. Wel duidelijk over hoe moeilijk het is.

Hanke, jouw scherpe en intelligente jij is inderdaad superauthentiek. Wees trots op haar! En ook op die andere kant van jezelf, die maar mooi wel even zo eerlijk is om haar peut zelfs nog even te waarschuwen.

Met mij gaat het wel, wat lief dat ernaar gevraagd werd.
X
Het was fijn dat ik het van de week hier even van me af kon schrijven.

Het lukt me nu even niet om op iedereen te reageren, t is ook bedtijd eigenlijk. Dus ik hou het even bij een sterktewens voor iedereen.

OK. Allemaal even heel heftig wat volgt dus vrij triggergevoelig.


Ik weet niet of iedereen hier het weet maar ik ben dus seksueel misbruikt, eenmalig toen ik 14 was en een langere periode toen ik 17 was door twee verschillende daders.
Daarvoor had ik ook al psychische problematiek en ik snapte nooit waar het vandaan kwam. Geen persoonlijkheidsstoornis ofzo geconstateerd.
En de laatste tijd ben ik steeds meer aan het denken dat er iets gebeurd moet zijn, een trauma, waar ik niks meer van weet. Ik vertoonde zoveel klachten en tekenen van seksueel misbruik toen ik al heel jong was.
Plus, en ik vertel liever niet waarom had ik het sterke vermoeden dat er een oudere man bij betrokken was.
Maar ik heb helemaal geen bewijs of herinneringen of aanleidingen dus ik dacht dat ik mezelf gek aan het maken was, dat ik wanhopig naar een verklaring zocht en me vastgreep aan wat ik ´kende´ hoe triest ook.

Maar ik had net dus een lunch met mijn moeder. En we hadden een vrij openhartig gesprek, wat niet vaak voorkomt op dat niveau. En we hadden het er dus over ´waar het fout was gegaan´, was het opvoeding, of wat was het? Waarom ging het al zo ontzettend vroeg 'mis' met mij?
En toen zei ik dus: "ik vraag me de laatste tijd heel veel af of er niet iets gebeurd is toen ik heel jong was, wat ik me niet kan herinneren"
En mijn moeder reageerde heel raar een vroeg waarom, en ik zei dat er gewoon, van jongs af aan, erg veel tekenen voor zijn geweest. Maar dat ik me niks kan herinneren.
En mijn moeder begint dus te huilen en zegt dat er misschien wel iets is geweest.
Dus in mijn hoofd meteen paniek en alarmbellen maar mijn moeder was al aan het huilen dus ik heb snel afgerekend en we zijn een stukje gaan lopen (was een cafe in de bossen, natuur voelt fijn voor me).
En toen vertelde ze het dus.
Dat toen ik een baby was, nog geen jaar oud, een oppas ons eens mee naar huis heeft genomen. En ze had een oudere vriend. Rond de 60.
Daarna begon mijn oudere zus die toen misschien max 2 was te klagen over pijn in haar kruis, en ze was huilerig, en toen zei ze iets over 'Bij willy op bed springen' (wily was dus die vriend van de oppas). Mijn moeder in paniek, heeft de oppas opgebeld waarom wij in het bed van haar vriend waren geweest. Oppas had geen plausibele verklaring dus die heeft ons nooit meer gezien. Daarna vroegen mensen uit het dorp hen waarom ze die babysitter hadden aangenomen. Mijn ouders woonden er net een paar jaar. Die vriend was dus behoorlijk berucht om eerder misbruik van kinderen en in heel die familie was het blijkbaar bal
Mijn moeder heeft nog aan de dokter gevraagd wat ze nu moest doen, eventuele aangifte en dergelijke. Maar de dokter zei dat we te jong waren en dat we het toch niet zouden herinneren, dat ze er niks mee moest doen.
Dus niks definitiefs, niks zeker. Maar een flink grote kans. Mijn ouders maakte zich vooral zorgen om mijn zusje maar ik was een baby dus ik kon er niks over zeggen als er iets was gebeurd.
Mijn ouders hebben met elkaar afsgesproken dat ze het nooit zouden zeggen, maar omdat ik dit mezelf afvroeg heeft ze het toch gezegd, maar me op het hart gedrukt niks tegen mijn zus te zeggen. Die overigens gelukkig door het leven gaat en nooit problemen heeft gehad...
Ik weet even niet wat ik hiermee aanmoet. Ik vermoedde het, en nu kan het wel eens echt zijn gebeurd. Toen ik een baby was.
Het voelt allemaal niet echt. Ik heb niet gehuild of geschreeuwd of in enkele zin emotioneel gereageerd, het is gewoon een waas, al kan ik nergens anders aan denken. Het lijkt echt allemaal niet echt, het kan niet echt zijn.
En straks komt mijn man thuis en ik weet niet hoe hij gaat reageren, waar ik bang voor ben omdat ik zelf nog zo aan het verwerken ben wat ik heb gehoord dat ik nog niet eens zelf heb gereageerd. Ik snap niet eens hoe ik dit nu kan typen. Ik zit nu al twee uur niks te doen. Ik hoopte dat ik door het te typen het wat echter zou maken, dat ik uit deze waas kom, maar het helpt niet echt.

Ik snap er helemaal niks meer van. Ik twijfel nu zo of het echt gebeurd is dat gesprek maar mijn moeder appte er net nog over dus het staat daar zwart op wit op mijn telefoon. Maar het lijkt gewoon niet echt.

Ik lees je. Dapper dat je het opschrijft hier.

Dapper dat je het hier schrijft, helder ook. Een grote stap voor jezelf. Moedig !

(Ik wou dat mijn moeder ook zo eerlijk kon zijn richting mij.)

Dankjewel allebei. Het is nog steeds niet binnengekomen denk ik, ik voel nog steeds niks eigenlijk.. misschien is dat anders als ik er met mijn man over spreek.
Alles is raar nu

Ik heb je gelezen. Je hoeft nu niets te snappen of te doen. Dit zijn mededelingen uit de buitencategorie, die landen echt niet zo 1, 2, 3. Gun jezelf tijd.

LoVaKo

Selune:

ST: lief dat je er naar vraagt. De basale zelfzorg gaat goed. In therapie ben ik de afgelopen weken intensief bezig geweest met de relatie van mijzelf met mijn lichaam. Ik doe verwoede pogingen één geheel te worden.
Het is soms een moeizaam, verdrietig, intensief proces, soms heel vrolijk en vol lucht. Want het begint ergens op te lijken.

Ik lees jullie verhalen. In mijn hoofd weet ik de woorden om er op te reageren. Soms bemoedigend, soms alleen maar een knuffel. Ik heb te weinig energie om echt te focussen op jullie, heb even genoeg aan mezelf.
Weet dat ik jullie dapper vind, krachtig, lief en ik kieper hier een kruiwagen vol om voor jullie allemaal.

Lovako: wat een verhaal zeg! Knap dat je het op kunt schrijven. Ik herken wel wat je schrijft over dat je niks voelt, alsof het nog niet binnen is gekomen. Dat heb ik ook met hele heftige dingen. Ik kan dan ook heel zakelijk reageren. Het besef en gevoel komen later pas.

Tobbie: ja, ik ben zeker ‘goed genoeg’ bezig. Ondanks dat ik nog te veel werk (niet goed wegkom ‘s middags) heb ik veel minder werkstress. Mijn nieuwe, zelfgekozen rooster en spreiding van werktijden over vijf dagen is heel fijn. Het gaat eigenlijk heel goed Ik vind mijn werk op dit moment met de nieuwe klassen heel leuk!

Ik heb jouw verhaal over de twee personen denk ik even gemist. Is het werkgerelateerd? Geloof in je eigen kunnen en laat niemand zeggen dat jij iets niet kunt!

ST:

Selune en Hanke:

Anderen

Man heeft het moeilijk. Probeert het contact met familie en broer op een nog lager pitje te zetten, maar stuit natuurlijk weer op veel onbegrip. Nu wil sz er weer met hem over praten in de hoop iets waarvan man gezegd heeft het niet te willen, toch te bewerkstelligen. Weer wordt zijn ‘nee’ niet geaccepteerd. Het is zo vermoeiend! Het enige wat hij wil is rust en dit was een goede aanzet om die te krijgen, maar het wordt dus weer vervolgd.

Tjonge, Lovako. Ik hoop dat je vannacht hebt kunnen slapen.

Allemaal bedankt voor de reacties

Het is nog steeds niet echt doorgedrongen denk ik. Mijn man reageerde eigenlijk heel kalm. Hij vind 'de andere dingen' erger, omdat ik me dit niet kan herinneren. Ik legde hem uit dat iets in mijn lijf of brein het blijkbaar wel herinnert, want het verklaart zo ongeveer elke klacht die ik in mijn kindertijd heb gehad, voordat het andere misbruik plaats vond. Aan de ene kant is het fijn dat hij niet heel heftig reageerde, aan de andere kant, aangezien hij zó rustig was, heb ik het idee dat ik er ook niet echt op mag reageren, aangezien ik het me niet herinner.

Ik denk dat mijn lijf wel heeft gereageerd gisterenavond. Ik heb nog steeds geen emoties, voel me heel vlak. Maar gisterenavond was ik ongelofelijk duizelig, ben een paar keer bijna flauwgevallen wat ik kon voorkomen door snel weer te zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Was ook misselijk maar ik geef bijna nooit over. Ik voelde me voornamelijk lichamelijk ziek, duizelig, misselijk, en heel erg moe.

Ben juist heel snel in slaap gevallen en werd pas laat wakker vandaag. Meestal lig ik nog lang te woelen en kan ik alleen in slaap vallen door wat Harry Potter te lezen (die boeken hangen van plakband bij elkaar), maar nu ben ik gewoon gaan liggen en was ik binnen 10 minuten weg.

Maar misschien is dit allemaal normaal omdat de herinneringen in mijn lijf zitten in plaats van in bewuste gedachten. Misschien is het logisch dat ik met mijn lijf reageer dan. Ik weet het niet. Ik begin wel wat te voelen, diep vanbinnnen. Maar zoals met alle bedreigende, pijnlijke emoties meestal belanden die in mijn maag en vormt het een bal en kan ik er niet bij.

Als ik probeer te bedenken hoe dit dingen verandert, heb ik er eigenlijk vooral een positieve gedachte bij: Een verklaring. Ik vraag me al zo lang af waarom ik al zo veel klachten had voordat ik ben misbruikt. En nu valt alles wel op zijn plek. Alle klachten in mijn kindertijd staan nu bekend als 'mogelijke gevolgen van'.

Ik neem het mijn ouders en huisarts ook niet kwalijk dat ze me niks hebben verteld. Toentertijd dachten ze nog dat je zo jong niks aan herinneringen opsloeg.

Gek genoeg zit ik vooral met mijn zus... die van niks weet, ook nergens last van heeft. Maar ik voel me heel rot voor haar, en boos om haar. Niet om mezelf, alleen om haar.

En dat vind ik ook heel moeilijk, dat ik nu zo'n enorm geheim heb gekregen van mijn ouders dat ook om haar gaat maar ik mag het niet zeggen.