Paniek door de herbelevingen - deel VI

Welkom Wolkje en Vixxen.

Ik heb geen emdr dus ik kan jullie vragen niet beantwoorden. Maar nachtmerries zijn volgens mij meestal een teken dat je erg gespannen bent, tenminste bij mij is dat zo. Ik kan over van alles dromen en nachtmerries krijgen, zonder dat het een duidelijke inhoudelijke link heeft met waar ik dan gespannen over ben. Dus ik geloof niet dat het bij mij betekent dat er sprake is van andere onverwerkte gebeurtenissen als ik ergens anders over droom, alleen dat de spanningen die ik ervaar er weer eens op een andere manier uitkomen, met een andere droom dan anders.
Maar misschien is dat bij anderen anders. Heb je het aan je therapeut voorgelegd?

Hoelang het duurt voor je resultaat merkt van therapie... ik weet het eigenlijk niet en ik denk dat het inderdaad heel persoons-afhankelijk is. Ik zie eigenlijk heel vaak resultaat, in de zin dat ik me bewuster word van m'n valkuilen en hoe ik daarin tuimel. Maar het zijn wel kleine stapjes en geen kwestie van 'oh dus dat doe ik fout, dan ga ik het vanaf nu zus doen en ineens klopt alles weer'. Ik denk ook dat ik juist van de terugvallen leer, hoe frustrerend dat ook voelt.

Ik sta al een tijdje op de 'mee-lees-stand' maar breek toch even in nu. Niet om met een inhoudelijke reactie te komen op 'het dingetje' tussen twee van ons hier, dat kan ook niet, want zo ongeveer alles was al gewist toen ik hier vanmorgen inkwam.
Mijn bericht is voor alle lezers en posters, als reminder voor iets wat we soms vergeten maar wat dit topic veiliger maakt dan een groot aantal andere topics op dit forum. Ik kom niet op voor een individuele schrijver, wel voor de waarde van dit topic.
Dus. Komt ie:
Mensen die hier schrijven, doen dit met een goede intentie. Ze zullen misschien soms dingen schrijven die andere raken, alleen gebeurt dit niet met de bedoeling anderen te kwetsen. Wel met de bedoeling de ander aan het denken te zetten of op een ander spoor te zetten.
Als je je aangevallen voelt door een ander, kun je dit in een topic gewoon 'aardig' checken bij degene van wie het berichtje komt. Dat is een oefening in omgaan met je eigen kwetsbaarheid en het voor de meeste van ons bekende wantrouwen wat dan direct om de hoek komt kijken.
In 'wegjagen' doen we hier dus niet. En in 'censuur' ook niet.
Oftewel: iedereen mag alles zeggen met de juiste bedoeling, iedereen mag oefenen in het ontvangen van dat wat gezegd wordt (en zelf kiezen of ze er iets mee doet).
Mooi Snow dat je het betitelt als een oefening voor je, ik ken je al wat langer en geloof dat je hier gelijk in hebt. Al heb ik je posts niet gelezen. YL, ik heb je posts ook niet kunnen lezen, maar geloof zeker dat er voor jou ook iets moois om te oefenen uit te halen is. Ik ken je nog niet zo goed, maar waardeer het dat je dingen deelt in dit topic.

En om dan bij mijn eigen leerpunt uit te komen: ik mag proberen 'ruzies' van anderen te verdragen en dat is nog een beetje lastig. Toch.... ik grijp alleen in op het stuk 'veiligheid in het topic', al het andere probeer ik nu bij jullie te laten.
Poeh, best ingewikkeld

Vixxen schreef: ↑

29-08-2018 13:07

[...]
Het probleem is nu dat ik nu weer heftige nachtmerries heb, maar dan met andere thema's dan datgene waarvoor ik emdr krijg. Zouden dit dan ook onverwerkte gebeurtenissen kunnen zijn?

Ik kan alleen mijn eigen ervaringen delen: na EMDR (en ook er voor) had ik de meest vreselijke nachtmerries. Ik heb een aantal van hen goed bekeken met mijn psych en konden er veelal een symbolische betekenis aankoppelen. Dus niet zozeer een nachtelijke herbeleving (dus onverwerkte gebeurtenis) maar meer een proces van verandering. Zo heb ik heel vaak gedroomd dat ik dood ging, of dat ik een groep kinderen dood schoot, of dat ik zelfmoord pleegde, of dat ik verdronk.
Misschien is het voor jou weer anders, maar mijn advies zou zijn om je nachtmerries, als je ze nog weet, op te schrijven en te delen met je psych, zodat je er samen naar kunt kijken. Dan ontdek je vanzelf wat het je wil vertellen, of er nog iets 'onverwerkte dingen' zijn die aandacht nodig hebben, of dat er juist een verwerkingsproces in je gaande is.
Sterkte in ieder geval

Mooie post Sofie

Terug naar de orde van de dag... laatste dagen zijn nogal heftig voor me. Ik heb helaas een terugval gehad qua zelfbeschadiging terwijl ik dat jarenlang niet gedaan heb. Ik zweef vaak tussen: 'Wat maakt het ook allemaal uit' en 'Shit, waarom heb ik dat weer gedaan? Ik wil dit niet, het lost niks op. En over een maand willen we op zonvakantie en hoe ga ik dit nou oplossen? Wat als ik het meer doe?'
Het hangt heel erg af van mijn stemming die ook op een neer schiet als een stuiterbal tussen twee muren.

Morgen heb ik weer een gesprek met mijn leidinggevende en iemand van een bedrijf dat Psyon heet. Omdat ik bij een groot bedrijf werk heeft dit bedrijf Psyon in de arm genomen om medewerkers die verzuimen door pscychische redenen sneller te kunnen helpen.
Mijn leidinggevende vroeg of ik daarvoor openstond, ik heb gezegd dat het misschien iets is als tussenoplossing voordat ik in behandeling kan. Het gesprek nu, is omdat mijn leidinggevende weet dat heel veel behandelaren me al hebben afgewezen, dus ze vragen zich af of ze wel iets voor me kunnen betekenen.

Nou komen de volgende zorgen bij me op:
1. Dat gesprek is met iemand van dat bedrijf PLUS mijn leidinggevende. Ik wil niet vertellen waar ik allemaal precies last van heb waar mijn leidinggevende bij zit, omdat ik bang ben dat zijn beeld van mij dan heel slecht wordt en mijn kansen om terug in functie te komen of eventueel later door te groeien naar mijn idee dan slechter worden. Ik wil hem dus vragen of ik onder twee ogen kan spreken met die vrouw, maar vind dat lastig.
2. Ik weet ook niet of die mevrouw wat betreft dit gesprek beroepsgeheim heeft.
3. Als ik Psyon google... dan lijkt het meer een bureau wat diagnostiek doet en draagkracht adviezen geeft - onafhankelijk - aan werkgevers, bedrijfsartsen etc. Ik kan nergens iets vinden over behandeling. Bedrijfsarts vond dit niet nodig omdat ik weet waar mijn problemen liggen en dus al een diagnose heb. Als ze alleen diagnostiek en draagkrachtberekeningen doen, waarin kunnen ze mij dan helpen?

Ik krijg meteen zoveel wantrouwen. Ik vertrouw het bedrijf, die mevrouw, en mijn leidinggevende niet. Terwijl daar eigenlijk geen goede redenen voor zijn.

Ik denk dat ik ook gewoon eerst ga vragen wat voor hulp ze te bieden hebben voordat ik iets over mezelf vertel. Ik weet niet meer of het nou goed of slecht is om mijn leidinggevende erbij te betrekken. Hij weet wat vage klachten en hij weet dat ik PTSS heb, verder niet veel. Kan op zich goed met hem opschieten en hij pusht me niet echt meer om therapeutisch te werken, wat fijn is.
Dus waarom heb ik al dat wantrouwen in mijn hoofd zitten? (retorische vraag, dat is nogal een probleem bij mij). Betere vraag: Waarom projecteer ik mijn wantrouwen op iets wat me eventueel kan helpen?

Wat ik eruit zou willen krijgen.. Niet op het trauma ingaan ofzo. Maar totdat ik in behandeling kan bij RvA iets van begeleiding om me stabieler te voelen, meer draagkracht te creeëren. Niet erger te worden. Dat lijkt me fijn.

Ik sta in ieder geval stijf van de stress en spanning. Het is een stuk rijden, dan een wandeling door een stadscentrum, dan is het op een locatie waar ik collega's tegen ga komen die ik mijd als de best. Bah. Ik vind het allemaal 3x niks. Dan dat rotgesprek en dan wilde mijn leidinggevende ook nog koffie doen, en dan moet ik ook nog terugrijden.
Heb een slag om de arm gehouden, want de laatste tijd steekt er al snel een paniekaanval op voordat ik zoiets moet doen en dan kan ik niet de auto in. Maar wil wel graag gaan, anders is het gewoon 'opschuiven'.

Heb er ook moeite mee om nog een keer bij mijn eigen team langs te gaan, wat binnenkort dus niet meer 'mijn team' is. Ook dat is een heel stuk rijden, dan zijn ze aan het werk, is het druk, wil ik ze niet lastig vallen en zijn er toch maar 3 vd 20 teamleden aanwezig.
Het zorgt er ook wel voor dat ik me meer geisoleerd voel. Ik had de meeste contacten vanuit het werk, en nu hoor ik nergens meer bij en worden appjes en belletjes ook minder. Ik weet dat contact ook van MIJ uit moet komen, maar dat vind ik dan weer moeilijk. Iets gaan doen vind ik moeilijk. Aandacht voor mezelf vragen vind ik moeilijk.

Zo verwarrend. Ergens wil ik me opsluiten en de wereld buitenhouden, dat iedereen me met rust laat. Maar als ze dat doen, voel ik me weer verschrikkelijk alleen en in de steek gelaten.

Er was een vriendin van mijn zus die ook PTSS heeft, al ver in haar behandeling is. Ze heeft me haar telefoonnummer gegeven. Kan goed met haar opschieten, had me voorgenomen af te spreken. Maar nu ik zo'n enorm groot geheim van mijn zus heb voelt dat ook niet goed.
Ik heb te toch zo'n grafhekel aan geheimen. Nu is het niet meer aan MIJ of ik iets wel of niet vertel. Dus sluit ik me liever van iedereen af. Door één geheim.

Ik heb deze week wel een dag genomen om wat te schilderen in huis. één kozijn moet echt wel af deze week. In een extra slaapkamer, over twee weken komt de stukadoor om alles glad te trekken.

Wilde dat vandaag eigenlijk doen. Maar nu lukt het even niet, dus ga het re-evalueren na de lunch.

Mooie oefening iemand van chanteren bechuldigen terwijl ik letterlijk een grens aangeef en Hanke heel duidelijk verwoord waarom. Ik heb verder ook geen post ge-edit, alleen een quote verwijderd op verzoek.

Spijt me zeer maar als er een plek is waar ik verwacht dat er iets meer begrip is dan het jezelf aan laten doen dan is het hier en het is ook mijn recht om niet mee te willen doen. Dat heeft geen zak met chanteren te maken.

Jouw definitie van "waarom doe je jezelf dit aan" is anders dan die van mij. Je had kunnen vragen wat ik ermee bedoelde in plaats van meteen te dreigen met het verlaten van het topic als "dit het niveau was".

Ik sta nog steeds achter mijn tip aan jou om af te spreken met je moeder, zodat je daarna in elk geval niet meer die angst hebt dat ze zomaar voor je deur kan staan, je kan mailen of bellen. Wat Hanke postte is iets wat ik ook herken, en ik herkende dat in jouw post ook al. Zomaar kunnen worden overvallen door telefoontjes of wat dan ook is een heel angstig gevoel. Door je moeder te mailen dat ze maar moet mailen en na een paar dagen stilte nog maar eens een mail te sturen dat ze een brief moet schrijven, daarin zie ik gewoon dat je probeert controle te houden op een situatie die buiten jouw controle ligt. Je kunt niet bepalen voor een ander hoe die contact opneemt. Door de regie zelf in handen te nemen, dus door zelf een afspraak met haar te bellen, face-to-face met elkaar te gaan praten, daarmee los je dat op.

Begrip is leuk en soms is dat voldoende, maar soms kom je met een praktische aanpak veel verder. Ik ben meestal van het praktische en als je dat onprettig vindt, kun je daar omheen lezen of vragen hoe ik iets bedoel, je hoeft niet te dreigen met het verlaten van het topic omdat ik wat heb getypt.

@LoVaKo, ik zou de vragen die je hebt naar dat bedrijf toe mailen. In mijn ogen zijn het legitieme vragen en ze zullen vast wel vaker gevraagd worden om wat dingen uit te leggen.

Wat het geheim betreft, geef het een beetje tijd. Er is nu zoveel aan de hand in jouw leven, het lijkt me niet verstandig om dat geheim te delen op korte termijn. Misschien kun je de beslissing erover uitstellen naar een datum over een paar maanden en er dan nog eens naar kijken? Dan heb je in elk geval voor de periode tot die datum een beslissing genomen.

"Door de regie zelf in handen te nemen, dus door zelf een afspraak met haar te bellen, face-to-face met elkaar te gaan praten, daarmee los je dat op."
Dit moet natuurlijk zijn:

Door de regie zelf in handen te nemen, dus door zelf een afspraak met haar te maken, en daarna face-to-face met elkaar te gaan praten, daarmee los je dat op.

Je vult nogal veel in over wat ik al dan niet met mijn moeder gedaan/geprobeert zou hebben en neemt aan dat wat bij jou werkt voor iedereen werkt. En denkt te weten hoe dat contact ontstaan is.

Daarnaast neem je ook al aan te weten wat de exacte reden is dat ik die opmerking niet fijn vind..

Wanneer ik daar allemaal op in zou gaan helpt dat niemand.

Snowkitty schreef: ↑

30-08-2018 11:12

@LoVaKo, ik zou de vragen die je hebt naar dat bedrijf toe mailen. In mijn ogen zijn het legitieme vragen en ze zullen vast wel vaker gevraagd worden om wat dingen uit te leggen.

Wat het geheim betreft, geef het een beetje tijd. Er is nu zoveel aan de hand in jouw leven, het lijkt me niet verstandig om dat geheim te delen op korte termijn. Misschien kun je de beslissing erover uitstellen naar een datum over een paar maanden en er dan nog eens naar kijken? Dan heb je in elk geval voor de periode tot die datum een beslissing genomen.

Ik doe er ook niks mee, sowieso niets de komende maanden.. ik hou het bij mezelf, mijn man en mijn ouders. Heb hen ook uitgelegd dat ik het moeilijk vind, heb mijn zus nog niet gesproken.

Misschien kan ik beter bellen naar dat bedrijf, ik denk dat ik niet op tijd een mail terug kan verwachten. Bedankt voor de tip!

Lovako, ik denk niet dat je je leidinggevende precies hoeft te vertellen wat er aan de hand is. Ik zou sowieso in het gesprek eerst aangeven dat je op de wachtlijst staat voor gespecialiseerde hulp bij RvA (je kunt zeggen voor traumaverwerking, maar je hoeft niet te zeggen waardoor je getraumatiseerd bent), en je graag eerder hulp had gewild, maar dat je door meerdere zorgverleners bent afgewezen. Dit weet je baas toch ook al? En het lijkt me genoeg voor een professional in het veld. Mocht ze toch meer willen weten, dan zou ik vragen of je 1 op 1 met haar kunt praten zonder dat ze daar iets van aan je baas verteld, omdat het ook om heel gevoelige informatie gaat. Dan laat je zien dat je wel mee wil werken en dat is denk ik wel belangrijk,

Verder, dames, iedereen probeert hier te delen, schrijven, en reageren vanuit haar eigen perspectief en ervaringen. En soms zijn die anders dan die van een ander of raken ze aan triggers. Dat is dan niet slecht bedoeld, maar iets wat kan gebeuren op zo'n forum waar veel mensen met een flinke geschiedenis schrijven. Soms worden er teveel parallellen naar de eigen situatie getrokken, omdat je daar nu eenmaal het meeste ervaring mee hebt. Dat is zeker niet bedoeld als 'invullen' of 'dingen veronderstellen' - eerder als delen wat voor jou helpt. Iedereen is vrij om de adviezen uit te proberen die haar het beste lijken en om te reageren op een ander, maar ik zou het wel fijn vinden als dat laatste een beetje constructief geprobeerd wordt. Want nu krijg ik er een beetje buikpijn van, en ik kan me dus voorstellen dat het voor anderen al helemaal niet fijn voelt op dit moment. En dat lijkt me iets wat we geen van allen bedoelden.

En nu ga ik proberen toch nog wat te werken.

Mooie en wijze woorden hier gezegd. Ik heb mijn vorige post wat aangevuld. En waardeer het zeer wanneer we hier op vriendelijke wijze dingen bij elkaar navragen of aangeven zaken anders te zien of aan te pakken. Die ruimte voel ik hier en hoef ik niet te nemen of af te bakenen. Ik ervaar het respect dat ik dingen anders mag zien.

Heb je het boekje al gelezen LoVaKo? Hoe was om dat? Ik zou lekker voor veiligheid gaan en terughoudend zijn met privé info als LG erbij zit. Kan ook zijn dat dat bureau voor nu niet zoveel voor je kan betekenen. Heb je enig idee of er ná de intake ook wachttijd voor behandeling is?

Wat betreft mijzelf, nog steeds pittige weken. Wist ik en ik ga er zo goed mogelijk mee om. Nog steeds weinig energie, zeker door de tweede week van geklus en geluid in en om waar ik woon. Elke keer maar korte periodes van stesserend geluid (slijptol op 45 cm van waar ik zit bijv) maar die hakken er wel in... en ik houd er rekening mee. In het weekend extra medicatie genomen om de stresshormonen in mijn lijf wat omlaag te krijgen.

Vandaag was ik er op uit met een vriendin. Erg genoten. Ik zoek bewust rustige/prikkelarme plekken op. En wat is Nederland mooi! En wat was het slim van me om de route vanuit wind mee te ondernemen

Ik heb gebeld met het bedrijf en die doen dus puur diagnostiek. Dus ga niks persoonlijks vertellen, daar heeft niemand wat aan. Als de bedrijfsarts het aanvraagt, prima... maar volgens mij weet de leidinggevende niet eens dat ze geen behandelmogelijkheden hebben.

@hanke: ja, de wachttijd tot behandeling is maximaal 6 weken. Ligt eraan of ze nog verdere diagnostiek willen doen (heb al een hoop onderzoeken gehad, dus ik denk van niet), en natuurlijk wat voor therapie ik ga volgen.

Ik heb het boekje doorgelezen, pas daarna merkte ik wat ik eraan heb gehad... er zijn kleine dingen op zijn plek aan het vallen, voornamelijk dromen en gevoelens. Dit met mijn man en moeder besproken, zonder in detail te treden. Ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan want beiden reageerden ze met 'je bent nu gewoon dingen aan het zoeken, overal kan je iets inzien', terwijl het voor mij echt voelt alsof er puzzelstukjes op hun plek vallen. Ik hou het voor nu dus bij mezelf.

Ik ben wel behoorlijk van slag. Niet door gedachten maar met mijn emoties en gevoelens... ik ontplof bij het minste of geringste, ben heel angstig en zit bijna de hele dag te shaken. Ook mijn eetstoornisgedachten draaien op volle toeren en die terugval qua automutilatie komt er ook nog eens bij.

Het enige positieve is dat ik nu niets meer van mezelf moet. Ik zit echt in survivalmodus. Elke dag weer doorkomen, blij als ik kan gaan slapen en als dat lukt. Even niks. Volgende dag weer fris beginnen maar alleen wakker zijn kost al enorm veel energie, einde van de dag ben ik niks meer en maak ik weer makkelijk ruzie met mijn man. Ben uitgeput en dat wordt steeds erger.


Wat vervelend voor je dat dat geklus steeds door blijft gaan.. ik snap heel goed dat je de natuur op zoekt. Voelt voor mij ook altijd heerlijk rustig, en op de een of andere manier is 'andere mensen tegenkomen' dan ook veel minder erg. Ik zou willen dat ik een hond had. Maar mijn katten kunnen een lijntje niet echt waarderen.

Ik neem me dagelijks voor om een wandeling te maken, ik woon aan de grens van een natuurgebied. Lukt me telkens niet, omdat ik bang ben de buren tegen te komen als ze de hond uitlaten. Bah.

O dat herken ik hoor, van naar buiten willen maar het niet doen uit angst (bepaalde) mensen tegen te komen. Zo vaak mezelf erom veroordeeld. Ik had al besloten dat mijn peut er op dat vlak eigenwaarde in moet emdr'en....kom ik tenminste nog eens buiten.

Ik ben zo bezig met mijn oordelen, met dat ik mijn best moet doen, dat eerlijk kijken naar wat wel en niet haalbaar is me slecht afgaat.

Samen met iemand de deur uit lukt me beter dan in mijn uppie iets doen nu. Hoogstens krijg ik mezelf naar de supermarkt op een rustig moment op de dag. Maar ja, dan moet ik weer uitkijken dat ik geen onkalm eten aanschaf en met mijn kop in het eten ga zitten. Dat laatste valt aardig mee de laatste tijd. (Al kan dat zo anders zijn).

@Lovako, even een korte reactie van mijn kant, eerst even een om mee te beginnen.
Ik geloof dat ik niet helemaal begrijp wat jij 'te winnen hebt' bij de begeleiding die vanuit je werk nu wordt aangevraagd, als deze gericht is op diagnostiek. Het klinkt voor mij als heel goede bedoelingen vanuit het werk, maar jouw vraag is niet diagnostiek-gericht, toch? Dus waarom daar jouw kostbare energie insteken?
Verder een tip, misschien heel stom, maar waarom ga je dat rondje niet lopen zodra je ziet dat de hond van de buren terug is? Dan weet je bijna zeker dat je ze niet tegenkomt. Een ander trucje wat ik zelf wel eens toepas, is doen alsof ik aan het bellen ben of over duidelijk oortjes in hebben (zonder muziek op te zetten). Wie weet heb je er iets aan.


@Hanke: goede pogingen om tot zelfzorg te komen. Wat heb je veel inzicht in hoe het bij je werkt.

@Tobbie: lukt het je om iets minder hard te werken en iets liever voor jezelf te zijn?

@YL: het is inderdaad je recht om niet mee te willen doen, dat klopt. Je mag er altijd voor kiezen om je terug te trekken. Alleen geloof ik dat je jezelf dan een beetje tekort doet. Ik zou het jammer vinden, al is dat natuurlijk geen goede reden.
Als iemand hier een volgende keer iets schrijft wat niet prettig bij je valt, zou je kunnen doorvragen naar wat diegene bedoelt. Of even aangeven dat je niet reageert, omdat dit te lastig voor je is.
Als je wilt weten wat Snow precies oefent, kun je dit haar vragen. Het is in ieder geval niet dat wat je schrijft.

Overigens zou ik graag willen lezen wat je zo geraakt heeft in de opmerking. Je schrijft dat het antwoord op deze vraag niemand zou helpen, maar daar denk ik anders over. Heel veel schrijvers hier worden geraakt, gekwetst, door dingen vanwege iets wat ze hebben meegemaakt. Dan kan een opmerking iets ouds aanraken, waardoor het heel pijnlijk voelt. En het kan heel fijn zijn om daarover van een ander iets te lezen. Vind ik dan.
Zo ben ik ooit de pan uitgeflipt omdat iemand me vroeger waarom mijn therapie zo lang duurde. Het was een oprechte vraag, maar voor mij voelde het als een verwijt. Een verwijt omdat ik ergens zelf vond dat ik niet snel genoeg ging, het me enorm frustreerde dat ik het verleden niet achter me kon laten en, het allerbelangrijkste, dat ik vroeger heb geleerd dat ik zelf maar beter geen ruimte kon innemen. Wat ik hoorde, toen die persoon me vroeg waarom mijn therapie zo lang duurde, was: waarom stel je je zo aan, waarom besteed je zoveel aandacht aan jezelf, hoezo ben jij dat waard?
En dat was haar vraag niet.
Dus, ik zou graag lezen wat het is dat je verdriet, of je pijn, heeft geraakt. Voel je vrij om (niet) te delen, dat is aan jou.

[...]

pfoe, ben even een tijdje afwezig geweest maar er is veel geschreven de laatste tijd!
Heb net de laatste berichten gelezen en kreeg daar wel een beetje buikpijn van. Gelijk het gevoel dat het hier misschien niet zo veilig is....
Ik ben juist in dit topic gaan schrijven omdat er kritische vragen werden gesteld. ook al komen die soms hard aan en voelde ik me snel aangevallen of juist een aansteller, als ik t eenmaal laat bezinken kan ik er vaak echt wat mee.
Juist dat maakt dat dit voor mij heel veilig, leerzaam en helend is. de (h)erkenning, een troostend woord, iemand die zegt dat je voor jezelf moet zorgen en best wat liever voor jezelf mag zijn, maar ook de kritische vragen, waardoor je gedwongen wordt van een afstandje naar jezelf en je gedrag te kijken. Zonder oordeel en altijd goedbedoeld.
En juist niet dat joh wat vervelend voor je, het leven is verschrikkelijk, het komt nooit meer goed en dat is allemaal een ander zn schuld.
Tuurlijk wat de meeste van ons is aangedaan is iemand anders zn schuld. Maar we zijn zelf verantwoordelijk hoe we de rest van ons leven vormgeven. En jullie hebben me in deze korte tijd echt geholpen om dingen wat meer in perspectief te zien en me goede adviezen en tips en eigen ervaringen laten lezen wanneer ik weer eens volledig in paniek of wanhopig was.

Maar dat vind ik, kan me voorstellen dat dat voor sommige hard aan kan komen, maar hoop echt deze manier van reageren op elkaar niet gaat veranderen. En dat iedereen zich durft te blijven uiten.

@wolkje, ik heb een aantal keer IE gehad en vond dat superheftig, maar werkte niet echt. Ben daarom op advies overgestapt maar emdr.

@vixxen, ik heb ook andere nachtmerries dan het beeld wat ik nu behandeling met emdr. Maar wat ik er zelf van merk zijn dat gevoelens die overeenkomen in de verschillende situaties. mijn reacties waren daarin wel ongeveer hetzelfde.

@lovako, heftige ontdekking... kan me voorstellen dat er ook een soort van opluchting bij zit.

@tobbert, wat vervelend dat je je zo voelt... herkenbaar. heb geen tips, hoop voor je dat je er achter kan komen wat de boosheid veroorzaakt.

@de vaste schrijfsters, bedankt voor het schrijven, het delen van eigen ervaringen, jullie proces en alle adviezen, tips en reacties. leer hier zoveel...

@iedereen,

@Hanke, vreselijk zulk geluid zo dicht in je buurt. Weet je hoelang dat nog gaat duren of niet?

@LoVaKo, goed dat je nu weet dat ze alleen diagnostiek doen, maar kan me voorstellen dat het ook een flinke tegenvaller is. Gelukkig wordt de wachtlijst voor die andere instantie steeds korter.
Ik ben ook slecht in naar buiten gaan. Het voelt soms te kwetsbaar.

@Tobbert, als je toch aan het solliciteren bent, is het misschien een oefening om wel die pijnpunten op tafel te leggen. Misschien nu of juist als je een andere baan hebt gevonden en je toch weet dat je weggaat.
Het is moeilijk assertiever te worden in een omgeving die gewend is dat je meegaand bent.

Sorry dat ik er mede voor gezorgd heb dat dit niet als een veilige plek voelt voor iedereen. Jullie zijn niet de enige met buikpijn ervan. Ik heb er gisteren ook met m'n vriend over gepraat. De vraag die ik stelde, over het waarom zou je jezelf zoiets aandoen, daar hebben we het over gehad. En de reacties daarop natuurlijk. De vraag heeft voor mij in elk geval geen negatieve associatie en ik vind het jammer dat dat voor een ander wel zo kan worden opgevat. Eigenlijk heeft de vraag voor mij heel veel te maken met selfcare. Kiezen voor jezelf en actie ondernemen om dingen op te lossen in plaats van je een speelbal te voelen van een situatie.

De oefening voor mij, waar ik het over had in een post naar YellowLemon, is dat ik nog steeds moet leren omgaan met onverwachte reacties van anderen op mij. Mijn basisgevoel is dat ik te veel ben, dus kan ik me soms erg bevestigd zien in dat gevoel. Dat is oude pijn en heeft niets met jou te maken. Ik moet leren om niet meteen op die emotie te reageren. Dat was de oefening die ik kreeg in de situatie, de uitvoering liet zien dat ik hierin nogal faalde. Daarvoor en voor het weghalen van mijn reacties bied ik je mijn excuses aan.

Dit is mijn laatste post hierover. Niet om dramatisch te doen, maar om weer ruimte te geven aan waar het in dit topic om gaat.

@snowkitty, . Ik vatte m zo op als je bedoelde, een vraag die je naar jezelf laat kijken. En kan me tegelijkertijd voorstellen dat iets verkeerd kan overkomen, maar vraag dan hoe het bedoelt wordt.
Ook door hoe er verder door de meeste op gereageerd wordt zorgt ervoor dat ik hier nog wel durf en wil schrijven.

Mooi verwoord Snow, dank je wel.
Verder denk ik dat het gezorgd heeft voor goede 'oefenmomenten' voor een aantal anderen, waaronder mijzelf. Dat is niet perse verkeerd.

@Tobbie:

Wat betreft IE (daar vroeg eerder iemand om): mijn therapeut doet zo'n beetje alles door elkaar wat ze denkt dat op het moment nodig is. Ik heb ook af en toe IE maar dan alleen met I (dus niet echte exposure, want dat gaat een beetje lastig, omdat de dingen die ik herbeleef gelukkig niet in de situaties van nu te plaatsen zijn). Het werkt voor mij heel goed, omdat we ook altijd visualiseren hoe we de situatie veranderen, of eigenlijk hoe ik er vanuit het nu anders mee om zou zijn gegaan dan dat ik vroeger heb gedaan.

Ik heb even geen energie om te reageren. Net terug van gesprek en het kon werkelijk waar niet erger gegaan zijn.
Ik ben in oktober vorig jaar met een hogere functie begonnen, daar zit automatisch een jaar proeftijd aan. Ik heb wel een vast contract. Eind april dit jaar heb ik een beoordeling gehad, die uitstekend was. Een maand later ben ik uitgevallen.

Nu is het argument dus. Dat ik niet functioneer in de functie, omdat ik ziek ben en niet werk. Dus willen ze me terugzetten. Wat betekent dat ik nu 1000 euro inlever elke maand. December gaat het salaris al naar 90% , van het nieuwe salaris nu dus. En mocht het zover komen tot een wia aanvraag, is ook dat veel lager. Ik ben weggelopen uit het gesprek, leidinggevende vroeg nog of het ging en of hij me naar huis moest brengen. Ik heb nee gezegd en hij vroeg of ik wilde laten weten wanneer ik thuis was : Behoorlijk overstuur dus.

Ik naar de jumbo gereden, flessen wijn gehaald, dus zit al wijndrinkend met de rechtsbijstand te bellen. Ik functioneerde supergoed, hij wilde me in het moeilijkste filiaal van het district neerzetten, en nu ben ik ziek dus willen ze me mijn functie en salaris afpakken, nadat ik mijn filiaal en team al ben kwijtgeraakt.
Nu moet ik dus allerlei documenten naar de rechtsbijstand sturen.

Ik heb wel een bos bloemen gekregen. Die ligt nu kapot gestampt op de vloer.
En krijg een mail, uitnodiging voor de filiaalmanagersdag. FUCK HEEL DAT BEDRIJF. Ze willen me mijn filiaalmanagerschap afpakken en ik krijg een bos bloemen en een uitnodiging die ingetrokken moet worden.

Rock bottom. Echt waar.

Wijn zou niet mijn drug of choice zijn (ik zou voor voor de borrelnootjes gaan) maar snap dat je van zoiets de pan uit flipt.

Super dat je je rechtsbijstand meteen gebeld hebt want op deze manier genaaid worden hoef je niet over je kant laten gaan. Dus daarin actie ondernemen doe je goed.

Maar wat ruk zeg! Kan me voorstellen dat je laaiend bent. Wat me bij de volgende vraag brengt: Hoe kom je de rest van de dag veilig door? (als in lichamelijk heel blijven en geen gedoe gevende interacties met anderen). Want dat heeft prioriteit nu.

Ik weet het niet. Heb mijn vader gebeld zodat ik wat kon razen en tieren. Heb mijn man een bericht gestuurd dat het gesprek heel vervelend was, dat ik ben weggelopen en dat we het daar beter vanavond over hebben dan over de telefoon in zijn pauze.

Ik heb zo sterk de behoefte om de controle over de hele situatie terug te krijgen. Ik had alles onder controle in mijn leven en nu glipt me steeds meer door de vingers en ik trek het echt niet, echt echt echt niet meer.

Mijn plan is nu om achter de laptop te blijven zitten en zoveel mogelijk vergelijkbare zaken op te zoeken en niet van mijn stoel af te komen tot mijn man thuis is. Dan kan ik ook geen gekke dingen doen. Iets beters heb ik niet