Paniek door de herbelevingen - deel VI

Lieve Tobbie, ik heb je pb zojuist gelezen. Dank je wel. Ik pb je dit weekend even terug.

voor de voorraad!

Lovako, wat een ongelooflijke klote-toestand. Maar je doet het goed, zoals ik het hier zo lees.

Ik stuur een voor Lo en een voor iedereen die haar vandaag zo gesteund heeft in dit topic en nog een extra een voor iedereen die er een kan gebruiken.

Wat een dag. Ik vind het wel heftig wat er hier op en rond dit topic gebeurt vandaag. Of lijkt te gebeuren.

Hopelijk keert de rust weer snel terug.

Bedankt voor de reacties. Sorry ik reageer wat laat, gaat even wat minder.
Ik ga nog even met mijn psych overleggen wat het nu te betekenen heeft dat er ineens andere dingen uit mijn verleden naar boven komen (dingen waarvan ik dacht dat ze gewoon een plaatsje hadden)

Lovako heel veel sterkte!!!

@Selune: wat een lief aanbod! Hoop dat het een beetje goed met je gaat

@ Lovako: ik hoop dat je het weekend goed door bent gekomen. Heel veel sterkte voor jou!

@ Snow: het was een goede oefening om dicht bij jezelf en je eigen mening te blijven en ik vind dat je dit goed gedaan hebt. Zeker met jouw basisgevoel. Wou ik je even laten weten.

Knuffels voor de voorraad

Snow, ik ben het met Diva eens. Supergoed gedaan, en ik denk dat je trots mag zijn op de ontwikkeling die je de laatste tijd op dit vlak doormaakt.

(Waarmee ik overigens niets wil afdoen aan de gevoelens van YellowLemon)

Lovako, mag je alweer schrijven van de mods? (Of wat waren die 'maatregelen'?) Hoe is 't?

@alle nieuwe schrijvers: welkom, en meestal is het hier niet zo tumultueus als de laatste week, dus laat je daar niet door afschrikken.

Omdat de voorraad ernstig is geslonken afgelopen week en we toch gesterkt aan de nieuwe week moeten beginnen:

Zo, dat vult lekker aan

@Tobbert; geen maatregelen, alleen een waarschuwing gelukkig.

Allemaal bedankt voor de interesse. Weekend was zwaar, extra seroquel genomen naar behoefte. Maar dit, en vooral de toestand waar hij me afgelopen vrijdag in aantrof, heeft ook zn tol geeist van mijn man. Hij kan ook weinig hebben, loopt dan weg om te kalmeren. We zitten er allebei doorheen en kunnen er niet goed voor elkaar zijn nu.

Heb voornamelijk thuis gezeten, series kijjen, alles voor afleiding.. maar zodra ik weer aan t denken ga, gaat het fout.

Wel met mijn zus gebeld, niks over het misbruik gezegd maar wel dat het nu zo slecht gaat.

Man en ik hopen allebei op een spoedige opname op de open afdeling zodat ik me écht op mezelf kan focussen, ik moet vooral betere copingsstrategieën aanleren. Ik grijp nu altijd naar de foute dingen, en mijn emmer loopt constant over...

We zullen zien. Morgen terug naar de crisisdienst. Heb nu wel een tas klaarstaan voor een opname als dat met spoed moet gebeuren en ik geen helder hoofd heb, dat leek me wel zo verstandig.

Fijn dat het bij een waarschuwing bleef en goed dat je een tas hebt voorbereid. Heb je ook opgeschreven in/met wat voor soort situaties het misgaat en hoe je dan reageert met minder handige copingsstrategieën? Voor het geval je hoofd niet zo helder is en je het niet uit kunt leggen.

Ik lever ook even een bijdrage aan de voorraad:

@Tobbie: ik heb je pb beantwoord, hoop dat t gelukt is, want t werkt allemaal niet zoals ik zou willen op de computer.

@EV: hoe gaat het met jou?

@Knuff:

@Selune: en ik stuur je veel positiviteit zodat je de moed erin kunt houden bij je sollicitaties!

@Sofie, die is aangekomen maar reageren is nog niet gelukt (en dit keer ligt het niet aan het forum)

@Tobbert; Nee dat had ik nog niet gedaan. Dat ga ik morgen eens proberen, bedankt voor de tip! Nu eerst slapen. Dat heb ik in elk geval goed gedaan, niet overdag geslapen.

Van mij ook een heleboel voor de voorraad, gezien ik er zoveel heb gekregen van jullie:

@Tobbie: geen verplichting om te reageren hoor! Op de 'moet-lijstjes' staat al genoeg .

@Lovako: sterkte vandaag.

Gesprek bij de crisisdienst gehad. Ik heb vrijdag een intake voor de open afdeling, klinische opname, moest daarvoor duidelijk op papier zetten wat mijn hulpvraag is. Niet voor 'echte' behandeling, maar om weer stabiel te worden.
Als ik een indicatie krijg voor opname kan dat meteen vrijdag of het wordt doorgeschoven naar maandag.
Krijg ik geen indicatie dan word er verder gekeken naar ambulante mogelijkheden bij de crisisdienst.
Ondertussen heb ik een belafspraak op woensdag en moet ik nog langs de huisarts. Verder mag ik meer medicatie nemen als dat nodig is.

Heb ook aangegeven al vind ik dat moeilijk, dat ik bang ben tussen wal en schip te vallen... niet erg genoeg voor crisis, maar te erg om te wachten op de behandeling. Daarin ben ik nu wel gerustgesteld.

Ondertussen weer contact gehad met de rechtsbijstand, ik moet zwart op wit krijgen wat de reden is dat ik in functie word teruggezet, als dat alleen wegens ziekte is dan kunnen ze er wat mee. Wat wél zwart op wit staat is dat ik juist goed functioneer... maar het kost me heel veel energie om er mee bezig te zijn.

Volgende week maandag ook weer afspraak bij de bedrijfsarts. Zie er heel erg tegenop. Maar misschien ben ik dan al opgenomen, dus we zien wel.

Nu dus goed nadenken over mijn hulpvraag formuleren. Al is het eigenlijk:
- Voor mezelf zorgen (eten, persoonlijke hygiene, ontspanning, beweging, wat nu allemaal voor geen meter lukt)
- gezonde copingsmechanismen aanleren om om te gaan met stress en negativiteit (wat nu dus automutileren, ruzie zoeken etc is)
- structuur brengen aan de dag (wat deels op te lossen is met het 'voor mezelf zorgen'

Ik denk dat ik dan stabiel genoeg ben...

Heb ook even kort een complete voorgeschiedenis opgeschreven. Ook omdat ik nog steeds bij deze instelling sta met dysthyme stoornis en borderline trekken. (wist niet eens meer dat ik de diagnose voor dysthyme stoornis ooit heb gehad, maar dat is al 10 jaar geleden volgens mij). Ondertussen ook diagnoste gegeneraliseerde angststoornis met agorafobie, eetstoornis nao, sociale fobie gehad, ptss is nooit officeel gediagnosticeerd maar er wordt in behandelplannen wel steeds gesproken van psychotrauma dus hoe het daar mee zit weet ik niet.

En terwijl ik dat op aan het schrijven ben denk ik ineens aan de periode voor deze terugval, nadat ik gestopt was met antipsychotica. Hoe ik het heb opgeschreven;

"Een hele goede periode, achteraf misschien niet zo. Ik was niet te stoppen met werken, had er veel plezier in en kon er niet meer stoppen met over te praten. Maakte constant overuren en eigen uren thuis. Sliep weinig, maakte altijd plannen voor vanalles en nog wat, verbouwingen thuis of plannen voor het werk. Bleef maar doorgaan en stond steeds minder stil om te relaxen/ontspannen, ik dacht dat ik ontzettend goed bezig was, was heel energiek en blij en niet te stoppen, al vonden mensen in mijn directe omgeving dat ik te veel met werk en plannen bezig was en wat rustiger aan moest doen. Dit ging zo een maand of 7 door. Na een werkdag van 16 uur en een uur reistijd, ging de volgende dag een knop om, en voelde ik me heel slecht"

Ik dacht eigenlijk, nu achteraf, dat het meer vluchtgedrag en vermijding was. Vermijding van mijn eigen gedachten. Nu ik het zo opschrijf en teruglees lijkt het een beetje op hypomanie.
Maar goed, ik weet niet. Hoef dat nu ook helemaal niet te weten. Kan me nu ook helemaal niet meer voorstellen hoe ik toen was, in mijn hoofd dan. Nu eerst maar focussen op stabieler worden ipv dingen in mijn hoofd halen.

Er gebeurt in elk geval een hoop, Lo. Ik hoop dat er stappen gezet worden waar je wat aan hebt.

Herkenbaar trouwens, wat je schrijft over de aanloop naar de terugval. Vooral dit: "ik dacht dat ik ontzettend goed bezig was,"

X
Sterkte.

@LoVaKo, waarom was je eigenlijk gestopt met antipsychotica? Zoals je het hier schrijft en in dat topic Bipolair II (ik kwam je er toevallig tegen), komt het over alsof het plotseling was. Ik weet van een vriendin dat medicijngebruik bij mensen met een bipolaire stoornis heel moeilijk is, omdat ze wanneer ze zich geweldig voelen, vinden dat ze geen medicijnen nodig hebben en dus denken zomaar te kunnen stoppen. Stoppen met medicijnen bij een stressvolle gebeurtenis (nieuw huis kopen) zie ik als iets wat daarbij past.

Veel succes overmorgen.

Tja, ik dacht inderdaad: Joh alles gaat goed, ik heb het niet nodig!
Heb ik al eerder gedaan, toen ging het na een paar maanden fout, maar toen was ik heel abrupt gestopt.
Had het nu al wel afgebouwd naar de laagste dosering, vergat toen ook de helft van de tijd al om het te nemen. Dus toen we in het nieuwe huis kwamen dacht ik, het gaat allemaal hartstikke goed, ik heb het niet meer nodig. En een maand later koos ik voor die promotie, dus ook nog eens veel veranderingen.

Dus toen ik me ziekgemeld had was ik ongeveer een jaar medicatieloos, maar nu begin ik me af te vragen of de maanden ervoor niet ook symptomatisch waren, maar dan de andere kant op.

Ergens denk ik ook dat een leven lang medicatie slikken misschien wel nodig is, aan de andere kant wil ik dat (nog) niet accepteren.

Dankjewel, ben behoorlijk zenuwachtig voor overmorgen, maar heb mijn hulpvraag wel goed op papier kunnen krijgen denk ik.

Vanmiddag ga ik nog even wat boodschappen doen, mijn vader wil met me mee want het lukt echt niet alleen nu. Ik rij geen auto ivm de extra medicatie, maar het is een kwartier fietsen en 1. heb nauwelijks energie, 2. als ik dan snel wegwil moet ik nog een kwartier fietsen.... onhandig!

Ondertussen is mijn man om 6:00 al begonnen met werken om de gemiste uren in te halen van allerlei afspraken, Voel me er behoorlijk schuldig over, maar goed, hij heeft het zelf besloten.

Wat fijn om te lezen dat je een steunende omgeving hebt. Je vader die meegaat, je man die dingen anders regelt. Wat een liefde.

Medicatie voor het leven klinkt ook wel heftig misschien, maar ik ken genoeg mensen met suikerziekte bijvoorbeeld, die ook hun hele leven vastzitten aan medicatie. Als het om psychische medicatie gaat (ik noem het maar even zo), lijkt de weerstand bij veel mensen veel hoger te zijn. Waarom is dat? Vind je ergens toch dat je het zelf af moet kunnen? (En moet dat dan meteen nu?)

Nee dat is het niet per se... Het is vooral dat man en ik ook een kinderwens hebben. En het is nogal heftige medicatie voor tijdens een zwangerschap, dus mijn achterliggende gedachte is toch vaak; Als we kinderen willen moet ik toch stoppen, dus dan kan ik het net zo goed nu al doen.

Al reist nu bij mij weer de vraag of ik wel kinderen zou moeten krijgen, iedereen in mijn omgeving zegt wel dat dat onzin is, maar de poh ggz zei wel dat dat onverstandig was omdat kinderen het meekrijgen als je psychische problemen hebt. Zit nogal in mijn kop... en dat is echt een grote wens van mij en mijn man, dus dan ga ik automatisch alweer denken dat hij maar een ander moet zoeken, dat ik zijn geluk niet af wil nemen, nou ja, teveel denken erover dus.

Plus ik ben niet happy met de bijwerkingen, maar als dat voorkomt dat ik weer zo in de put zit neem ik ze met liefde met beide handen aan. Ik vind het lastig te accepteren, dat als voor mijn gevoel alles goed gaat, ik door zou moeten slikken. Ook omdat er al allerlei diagnoses en vermoedens zijn geweest waarop nauwelijks getest is, waardoor ik zoiets heb van: Als niemand weet wat er aan de hand is, weet ook niemand of ik die medicijnen nodig heb.
Behalve uit ervaring dan, en ik heb nu mogen ervaren dat ik jarenlang heb geslikt en geen problemen heb gehad, ben gestopt en een jaar later weer helemaal in de put zit. Ik zou graag willen weten WAAROM ik die rotzooi nodig heb, dat maakt het makkelijker te accepteren.

Lo, je mag best van je psychiater eisen (nou ja, vragen) dat 'ie samen met jou zoekt naar een medicijn/medicijnen dat je stabiel houdt met zo min mogelijk bijwerkingen (of anders alleen fijne bijwerkingen, maar ik weet niet of die bestaan). Maar als medicatie het beste voor je is om stabiel te blijven - en ik zou niet weten waarom je als je stabiel bent niet aan kinderen kunt beginnen - dan is dat maar zo, zou ik zeggen.

Ik moet ook iedere dag medicijnen slikken. Die houden me gezond klachtenvrij. Ik weet voor welke aandoening, maar ik weet niet waarom ik die heb of hoe het precies werkt. Voor mij is het genoeg om te ervaren dat ze werken. Ik was wel teleurgesteld in mijn lichaam toen ik eraan moest beginnen, omdat 't zichzelf dus niet meer kon repareren. En ik kan me indenken dat het extra zo werkt voor psychische aandoeningen, maar weet je, je lijf en je mind zijn supercomplex en het is geen falen ofzo als je medicatie nodig hebt. En als het je beter maakt, is ook wel fijn, toch?

@Tobbert: Dat is ook zeker zo! Ik was er gewoon echt van overtuigd dat ik het niet meer nodig had. Het gros van mijn klachten speelde zich af van kind tm tiener, maar vanaf een jaar of 20 ging het ontzettend goed. Ik dacht echt dat ik er 'vanaf' was, maar nu 5 jaar later, blijkt dat toch niet zo te zijn. Sowieso een bittere pil om te slikken, vandaar dat ik die andere pillen nu ook maar weer slik.

Ik heb ook echt veel geluk met mijn man en ouders. Ondanks dat het soms wat stroef loopt, wat logisch is gezien mijn toestand, staan ze voor me klaar. Ik kan nu met al die pillen ook niet autorijden en gisteren reed mijn moeder, vandaag naar de huisarts reed mijn vader.. ontzettend fijn. Heb ook geluk dat ze zo in de buurt wonen.

Vandaag gaat het eigenlijk eindelijk weer eens een beetje normaal. Moest al vroeg naar de huisarts, daarna kwam mijn vader op de koffie en hebben we het over 'normale' dingen gehad. Toen hij weg was kwam een brief van mijn werkgever, dus weer rechtsbijstand bellen, verzuimbedrijf bellen omdat ik, mocht ik opgenomen worden, volgende week niet naar de arts kan, dat weer regelen met de werkgever, machtiging regelen zodat mijn moeder de zaak op kan pakken mocht ik opgenomen worden, want dan wil ik gewoon 100% op mezelf focussen en niet op een conflict over geld.
Verder alle documenten die ik maar kon vinden die zouden kunnen helpen bij de zaak opgezocht en geupload naar de rechtsbijstand. Het wordt nu doorgeschoven naar een jurist die vaste contactepersoon wordt, dus hopelijk met al die documenten, hoef ik verder weinig te doen.
Waarschijnlijk ga ik vanmiddag nog alles met mijn moeder bespreken wat er allemaal is doorgestuurd en is gebeurd, zodat ze op de hoogte is.

Mijn moeder doet het graag voor me en heeft er iets meer ervaring mee (met dingen regelen voornamelijk), mijn man regelt vrij weinig en wil liever niet op andermans tenen trappen. Dus mijn moeder bood aan om het te doen.

Gek genoeg ga ik nu niet kapot van de stress, maar leverde het me nu wat rust op om hier fanatiek mee bezig te zijn. Afleiding, en een stukje controle. Want ik heb nu echt alles opgestuurd met informatie erbij en eerlijk gezegd denk ik dat ik vrij sterk sta.

Als mijn werkgever zou toegeven dat ik in functie word teruggezet, alleen vanwege ziekte, en ik heb daar BEWIJS van (want dat heeft hij al toegegeven), dan is het discriminatie en mag het niet. Hij reageert echter voorzichtig. In de brief staat dat ik vanaf een bepaalde datum (de dag dat ik me ziekmeldde) al niet meer werk in de functie (duh ik ben ziek, ik werk in geen enkele functie), en dat ik voorlopig nog niet aan de functie eisen kan voldoen (aangezien we beide weten dat dit langdurig verzuim is), maar dat ik een tweede kans krijg zodra dat wel gaat lukken (als ik weer beter ben dus). Maar goed, dat vul ik nu aan.

Het is een misselijke zet, maar ik heb een app gedownload waarmee ik gesprekken op kan nemen, morgen moet ik hem bellen en dan ga ik toch proberen het in een gesprek uit hem te trekken.
Het is absoluut niet netjes, maar wel legaal. En wat zij me nu aandoen is absoluut niet netjes en ook nog eens niet legaal...

Zelfs al lukt het niet, uit alle documentatie die ik heb blijkt dat ik aan alle functie eisen voldeed, en zelfs beter presteerde, tot het moment dat ik ziek werd. Hopelijk is dat voldoende als ik geen 'bekentenis' krijg.

Naja, heel verhaal. Zelfs al zou ik het niet winnen, dan is dat niet het einde van de wereld. We komen er wel uit. Maar ik vertik het om me zo gigantisch te laten naaien omdat ik ziek ben, ik wil dit niet over me heen laten gaan.

Wat een hoop geregel!
Over die app, ga het wel eerst even testen met een ander gesprek, bijvoorbeeld met je man. Dan kun je alvast even kijken hoe het werkt allemaal.

@Lovako: bedankt voor het delen van je verhaal. Mij valt vooral op hoe puur en kwetsbaar en tegelijkertijd ook reëel je bent over wat er op dit moment allemaal speelt. De situatie met je werk zou voor de meeste mensen veel stress opleveren. Niet dat dit de oorzaak is van de psychische ellende waar je op dit moment mee te dealen hebt. Het is alleen niet echt helpend.
Goed dat je hulptroepen hebt ingeschakeld, fijn dat je hun hulp kan toelaten en wat lief ook @Selune, dat je je hulp hebt aangeboden.
Ik lees ook dankbaarheid van jou richting hen, wat ik mooi vind. Zorg wel dat je er alert op blijft dat dankbaarheid niet vervormt tot schuldgevoel en nederigheid. Ik meen een paar keer tussen de regels door iets van dien aard te lezen, vandaar dat ik het even noem.

Wat je zou kunnen doen met betrekking tot de kinderwens icm je psychische problemen, is ook hier vanaf een afstandje wat meer reeel naar te kijken. Als man en jij samen een kindje willen, is het jullie gezamenlijke verantwoordelijkheid om dit op een goede manier aan te vliegen. Dat is het altijd, maar jullie worden er door jouw gezondheid wat nadrukkelijker op gewezen. De keuze die jullie maken, is dus inclusief jouw psychische toestand, je draagkracht vs je draaglast, en die van jouw man. Hierin kun je je schuldgevoel waarover je schrijft, omzetten in verantwoordelijkheid nemen. Als het verantwoord is voor jezelf, het kindje en je relatie om er voor te gaan, doe je dit. Onder druk van je schuldgevoel een onverantwoord risico nemen (zowel voor je eigen gezondheid, als voor je kindje, als voor het effect hier uiteindelijk van op je relatie) lijkt me een minder goed plan.
Daarin kan een psycholoog of sociaal psychiatrisch verpleegkundige heel goed over meedenken.
Want het omvat meer dan alleen maar bepaalde medicatie wel of niet.

Overigens heb ik een aantal jaren een meisje begeleid waarvan de moeder een bipolaire stoornis had. De moeder en vader, hebben geleerd hoe ze het gezin goed draaiende konden houden op momenten dat het met deze moeder psychisch niet zo goed ging. Deze moeder was aanvankelijk (gedreven door haar schuldgevoel) geneigd om alle moeilijkheden die het meisje ervoer buiten zichzelf te leggen. Toen zij onder ogen kon zien dat haar ziekte soms te groot en sterk was om het juiste te doen, kon ze verantwoordelijkheid nemen om op die momenten haar hulptroepen in te schakelen. De vader heeft geleerd om op deze momenten extra vader te zijn. Hij was dan gewoon echt beschikbaar (no matter what) en gaf een extra dosis liefde.
Voor het meisje waren deze dingen cruciaal: hierdoor ontdekte ze dat het niet aan háár lag dat haar moeder er dan niet voor haar kon zijn. De moeder was dankbaar dat de hulptroepen er voor haar waren, wij waren deze moeder dankbaar dat ze zo dapper was om haar problemen te durven zien en hierin verantwoordelijkheid te nemen.
En mocht je het willen weten: het gaat echt heel goed met dit meisje, ze heeft zelfs de puberteit goed overleefd .
Wat ik er mee wil zeggen: het kán wel.

Wat betreft het opnemen van het gesprek: ik zou je de tip willen geven de opname alleen te gebruiken als er een juridisch conflict gaat spelen waarin het niet meer gaat om terugkeer naar je werkplek, maar alleen nog maar gaat om geld.
Want (samen)werken vraagt vertrouwen en daarin brengt dit niets positiefs.
En omdat het je op andere vlakken wel iets op zou kunnen leveren (niet wetende hoe de situatie verder zal gaan), wil ik het je niet afraden.

Sterkte de komende dagen met alles wat er op je pad komt. Ik stuur heel veel je kant op.

@Selune: Wow, ik heb helemaal niet meer op je bericht gereageerd, heb dat nu pas door. Bedankt voor je lieve aanbod! Het is nu uit handen, dus ik hoop dat het daarmee goed komt...

@Sofie: Bedankt voor de complimenten. Ik denk dat ik me eindelijk besef dat het nodig is om eerlijk en kwetsbaar te zijn om vooruit te kunnen komen. Het scheelt denk ik ook wel dat ik nu volwassen ben, want in therapie werkte ik nooit echt 100% mee. Hier op het forum kan ik eerlijk gezegd mezelf kwetsbaarder opstellen dan in mijn directe omgeving... hoeveel steun ik ook krijg, vraag, en aanneem van mijn naasten, ze kunnen me ook het meeste pijn doen, omdat ik het meeste van ze hou. En laten zij nu nét zon ongezouten mening hebben.
Ik ervaar hier ook meer begrip, en (constructieve) feedback waar ik iets mee kan, terwijl dat bij mijn naasten vaak te direct of versimpeld is, waardoor ik in de verdediging schiet.

Je hebt gelijk wat betreft schuldgevoel. Diep van binnen vind ik dat ik alles alleen moet doen en kunnen en wil ik absoluut geen last zijn voor anderen. Maar ik heb heel veel schuldgevoelens, ja. Nu is het hier vooral omdat ik zoveel schrijf hier en voor mijn gevoel 'de aandacht opeis', al lees ik van jullie geen signalen dat dat negatief word ervaren en zou ik het ook niet erg vinden als een ander dat zou doen, maar ikzelf mag het niet?

De kinderwens is ook niet iets wat ik nu zou willen starten natuurlijk, maar het stond eigenlijk wel voor korte termijn op de wishlist om het zo maar te zeggen. Dat ik nu deze terugval heb maakt me erg onzeker, plus dat de pohggz letterlijk tegen me heeft gezegd dat het niet verstandig is en dat het schadelijk zou zijn voor de kinderen als ik moeder zou zijn en weer een terugval zou hebben. Dat is nogal diep binnengetrokken. Vooral omdat ik, ook al zorg ik niet voor mezelf, ik zorgzaam blijf voor degenen die van me afhankelijk zijn. Wat nu de katten en vissen zijn, wat anders is dan mensen... maar goed.
Ook mijn moeder zei al dat mijn problemen helemaal geen reden hoeven zijn om geen kinderen te krijgen. We zouden er inderdaad meer begeleiding en een goed zwangerschapsplan bij moeten hebben. Het is allemaal ineens zo anders dan ik me had voorgesteld, en nogmaals, ik wil geen last zijn voor anderen. Daar eerst maar eens aan gaan werken...

Ik wil de opname liever ook niet gebruiken. Het zal meer een 'worst case scenario' zijn. Het voordeel is wel dat het zo'n enorm bedrijf is dat ik een nummertje ben bij HR. In mijn normale werk heb ik daar niet eens mee te maken. Of een terugkeer bij dat bedrijf dan nog wenselijk is, weet ik niet, maar de arbeidsrelatie word toch al behoorlijk verstoord door de stap die ze nu zetten. Ik heb een paar keer eerder wat over mijn kant laten gaan bij dit bedrijf qua salariskwesties, en de maat is nu vol.



Maar hoe gaat het nu met jullie allemaal?

Snow: Hoe voel jij je nu over je leermoment?
Tobbert: Hoe gaat het nu met je werk? Al wat meer rust in je hoofd erover?
Selune: Al een baan in zicht?

En voor de rest natuurlijk allemaal

Ik heb me een paar dagen flink rot gevoeld over de situatie eerder hier en vandaag is eigenlijk de eerste dag dat ik weer wat beter in m'n vel zit.

Ik denk dat je de zorg voor dieren niet kunt vergelijken met de zorg voor kinderen. Dieren voelen je stemming wel aan, maar zullen dat niet persoonlijk nemen of gaan twijfelen aan hun eigen gedrag. Kinderen wel. En als je zo'n kind krijgt als ik, denkt ze dat alles wat misgaat aan haar ligt.

Je struikelt, je valt, en je leert daarvan als het goed is. En de volgende keer dat je struikelt of valt, leer je weer overeind te komen of wie weet hoe je ervoor kunt zorgen dat je minder vaak valt. Misschien is dat voor jou ook zo, @LoVaKo, en je gaat aan de slag en hopelijk krijg je handvatten om ervoor te zorgen dat je niet meer zo hard valt in de toekomst. Een kinderwens kun je misschien zelfs inzetten als motivatie om beter te worden.

Fijn dat je je nu wat beter voelt. Ik kan me voorstellen dat het je erg raakte, ik vond het al vervelend om te lezen en ik zat er niet eens middenin.

Wat je zegt over kinderen vs dieren, daar heb je helemaal gelijk in, dat is ook het punt wat de poh ggz aandroeg. Waardoor ik aan mezelf ga twijfelen, want ik wil niemand iets negatiefs laten voelen over wat dan ook.

Dat vallen en opstaan is zeker waar, en in de diepste momenten zie ik niet meer hoe ik ooit op ga staan, en denk ik alleen maar: Ik sta dan misschien wel weer op, maar ben continue bang om weer te vallen.
Nu ik vandaag wat beter in mijn vel zit hou ik me fast aan het FEIT dat ik nu veel gemotiveerder en eerlijker ben dan ooit om aan mezelf te gaan, en blijven werken. En niet meer denken dat alles automatisch 'weg' is als ik een tijdje klachtenvrij ben geweest.