Paniek door de herbelevingen - deel VI

Dat heb ik ook, Snow. Laatste keer bij therapie was het een kwartier later en ik begon aan alles te twijfelen. Zie je wel, ze ziet het niet meer zitten met mij. Ze durft het niet te zeggen. Ik zal het wel verkeerd begrepen hebben dat ik nu een afspraak heb (zie je wel, ik ben stom). Zenuwen in heel mijn lijf. Ik doe het niet goed. Ik snap het niet. Iedereen snapt het, behalve ik. Heel eng.

Komt ze mij ophalen uit de wachtkamer: meteen met een verontschuldiging dat het wat uitgelopen was. En ik was zo ver weg van mezelf dat ik haar amper herkende, pas toen ze mij een hand ging geven (zoals altijd).

Ja, inderdaad. Aan jezelf gaan twijfelen ook. Doe ik wel minder nu, want ik check de tijd en datum ongeveer een miljoen keer voor ik van huis vertrek.

Hier precies hetzelfde. En het ligt altijd aan mezelf, geluk ik inderdaad 100x check.met als dat ik elke week aan LV vraag of het goed is als ik langsloop en we samen de kinderen gaan halen. Ik durf na ruim 3 jaar nog steeds niet ervanuit te gaan dat ze dat gewoon goed vindt en als ze een paar minuten later is dan slaat de paniek toe, dan zegt ze vast alleen maar ja omdat ik zo zeur en is ze vast allang zelf gegaan.

Ik zit vast in m'n hoofd vandaag, heel heel erg. Kortsluiting omdat ik LV mijn 'regels' heb gestuurd en zo bang dat ze me walgelijk zal gaan vinden of me keihard uitlacht. En ze appte me vanmorgen dat ik het misschien ook naar m'n therapeut kon sturen en dat durf ik helemaal niet.

En ik ben aan het worstelen met een studiedeadline waarvoor ik maar niks op papier krijg. Ik voel me zo stom en ongelukkig vandaag.

Ik herken het ook, Snowkitty. Ik heb het zelfs in nog ergere mate, ik ga er bij alles vanuit dat het wel niet zal doorgaan. Ik geloof het pas als het daadwerkelijk gebeurt. Komt iemand langs om iets te bezorgen? Ik geloof het pas als het echt bezorgd is. Huurwoning toegewezen? Ik ben er pas van overtuigd als ik de sleutels in handen heb. Tot het echt definitief 100% zeker is durf ik er niet op te vertrouwen dat iets goed gaat. Ik ga altijd uit van teleurstelling. Waaromdat is, dat snap ik niet echt van mezelf.

Twee weken geleden was het trouwens zo erg.... Mijn psycholoog was me dus daadwerkelijk vergeten!! Ik zat daar al een kwartier te wachten en ben toen naar de balie gegaan. De assistente heeft toen geprobeerd haar te bellen,maar ze nam niet op. Vervolgens nog een kwartier gewacht, en toen was ze er dus nóg niet. Dat voelde dus écht niet lekker. Het is dat de gesprekken met haar zo goed verlopen, dus ik probeer het los te laten. Maar ze is gewoon niet zo punctueel met op tijd beginnen. Gek genoeg wél met het afronden van het gesprek. Dat maakt me dan wel aan het twijfelen. Of misschien neemt ze na het gesprek wat tijd om dingen op te schrijven en loopt ze daardoor elke keer achter??


O ja, trouwens snowkitty: dat denken om niet te hoeven voelen was ik me tot voor kort niet bewust van hoor. Maar mijn psycholoog kwam er opeens mee.

Ik heb er nu trouwens 2 (psychologen): de ene is voor cognitieve therapie, de ander ben ik bezig met een diepgravend onderzoek om uit te zoeken waar mijn problemen vandaan komen. En dat laatste vind ik echt behoorlijk pittig. Er stromen nu in een heel rap tempo heel veel herinneringen mijn gedachten in waarvan ik niet zo goed weet wat ik ermee moet, behalve ze opschrijven en meenemen voor tijdens het volgende gesprek. Ik weet niet of ze er iets mee kan, maar dat zien we dan wel weer.

Herkenbaar. Veel traumatherapeuten weten dat en zorgen zoveel mogelijk écht op tijd te zijn en laten indien migelijk vertraging/verlaat zijn weten. Is bekend dat bij cliënten de spanning dan erg oploopt.

Beetje gekke vraag misschien, maar herkent iemand dit: ik ben al vanaf het moment dat internet bestaat helemaal verknocht aan forums enzo. Het is voor mij een veilige manier van contact,maar ik heb soms ook het idee een vlucht uit de werkelijkheid.Als ik op internet zit hoef ik niet aan mijn problemen te denken of te werken. Het verdooft mijn spanningen. Ik merk dat ik in tijden van stress makkelijk een hele dag op internet kan doorbrengen, een beetje lezen op fora. Bezig zijn met andermans problemen geeft dan soort van rust in mijn hoofd.

.

@Warmmens, het grootste deel van mijn leven is online. Ik zou mijn leven niet zonder internet kunnen voorstellen. Geen idee wat ik dan zou doen met al die tijd.

@Selune, het is heel spannend wat je hebt gedaan. Goed voor te stellen dat je concentratie vandaag niet zo goed is. Heeft ze al gereageerd? Zou je haar willen of kunnen vragen of ze vandaag nog kan reageren? Dat hoeft toch niet uitgebreid, maar ik kan me voorstellen dat ik wel heel graag bevestiging zou willen dat ze me niet raar vindt ofzo. Inhoudelijk is dan voor later, als je elkaar weer ziet.

Ik ben onzichtbaar....

LV heeft vanmiddag gezegd dat ze de mail wel had gelezen maar de bijlage (waarin ik daadwerkelijk over mijn regels heb geschreven) nog niet en dat ze dat morgen/vrijdag rustig gaat doen, omdat ze er ook voor zichzelf bij wil kunnen schrijven hoe zij dat ziet. En dat vind ik heel erg eng. Er staan dingen tussen die ze echt niet weet en waarvan ik heel bang ben voor haar reactie.
Psychologe is drie weken geleden begonnen met een soort aanvalsplan tegen mijn nachtmerries en dat werkt gewoon niet. Het wordt alleen maar erger, waardoor ik alleen maar vermoeider wordt. Maar aangeven da het iet werkt durf ik niet, ik ben zo bang dat ik het gewoon helemaal verkeerd doe. Weer iets wat ik niet kan, wat niet werkt (net als dat ik de emdr niet kan hebben).
Die moeheid werkt me in m'n studie ook tegen. Ik moet over ietsje meer dan 4 uur m'n essay hebben geupload en ik ben nog niet eens op de helft. Geen idee wat ik wil schrijven en er een heel erg slecht gevoel bij. Ik hoop maar dat ik er net een voldoende van kan maken. Het kost me heel erg veel moeite helaas.

Knuff vooraf is die spanning er ook, niet alleen bij therapeut, bij alles en iedereen. Interactie is gewoon moeilijk. Zelfs op zakelijke afspraken heb ik dat heel sterk, erg te vroeg komen mag niet, te laat komen al helemaal niet, iemand met wie ik afgesproken heb die te laat komt kan ik ook niet hebben.

Internet vind ik fijn, ook omdat ik slechthorend ben, internetcontact is makkelijker.En ja het is soms een soort vlucht. Het is dat ik niet zonder internet verder kan werken, maar als ik vanavond nog iets nuttigs wil neerzetten zou afsluiten veel verstandiger zijn.

x

Hoi allemaal,

er is veel geschreven deze dag, overal op reageren gaat me niet lukken, ik kies even mijn puntjes.

Over dat wel/niet geloven van het verhaal van Griet op de Beeck. Tja, het is voor de meesten van ons natuurlijk wel een enorm gevoelig punt. Of, laat ik het bij mezelf houden: ik heb jaren lang, echt jaren lang, gedacht dat niemand mijn verhaal zou geloven. Omdat het ongelofelijk is. En omdat niet alle herinneringen en beelden even scherp waren. En omdat ik geleerd heb dat alle verhalen meerdere kanten hebben. En omdat.... ik kan zo nog uren doorgaan.
Vanuit mijn werk (de theorie zeg maar), weet ik dat er valse herinneringen kunnen ontstaan. Niet doordat mensen liegen, of dingen verzinnen, maar doordat een geheugen en een brein twee dingen zijn die heel bijzonder werken. Er is een risico op valse herinneringen. Daar kunnen we wel heel hard tegen vechten, maar het is wel zo.
Ook hier zal ik proberen het bij mezelf te houden: ik heb wel eens dat ik zeker weet dat ik iets heb gedaan, wat ik vervolgens niet gedaan heb. Soms denk ik zeker te weten dat iemand iets heeft gezegd, wat iemand niet heeft gezegd. Niet omdat ik gek ben. Volgens mij overkomt dit iedereen wel eens.
Ikzelf ken van heel dichtbij het verhaal van een meisje die een jongen beschuldigde van seksueel misbruik. Ze dacht echt, oprecht, dat hij het gedaan had. Uiteindelijk bleek dat haar broer haar had misbruikt. De jongen die ze beschuldigde, had niets gedaan. Op de een of andere manier heeft haar brein wat dingen door de war gehaald. Het was heel verdrietig, voor haar, voor de jongen. Uiteindelijk hebben die twee een goed contact gekregen, dat is dan wel weer heel gaaf. Want hoe verschrikkelijk is het als je van zoiets wordt beschuldigd, terwijl je het niet hebt gedaan.
Wat ik wil zeggen: ook als verhalen, herinneringen, beelden, niet helemaal kloppen, wil dat niet zeggen dat iemand liegt of verzint. Het wil wel zeggen dat een brein ingewikkeld is.
En ik heb Griet gezien en ik geloof haar. Het maakt me niet uit wat haar precies is overkomen (dat is vaak waar mensen naar op zoek zijn), dat is voor mij niet zo interessant. Wat belangrijk is, is wat het met haar heeft gedaan en hoe oprecht haar verdriet en angst hierin zijn. Dat was zichtbaar, hoorbaar, voelbaar. Dus geloof ik haar.

Mijn verhaal, deels is het 'bewezen' en deels denk ik nog heel vaak: wat als ik het mis heb? Wat als het helemaal niet is gegaan zoals ik in mijn hoofd heb? Wat ik zeker weet, is dat ik het ervaren heb, zoals mijn verhaal is. Maar de vriendin van toen, met wie het allemaal is gebeurd, zij heeft vast een ander verhaal, een andere beleving, een andere herinnering.
Ik probeer mezelf heel vaak uit te leggen dat het er niet toe doet. Het is mijn verhaal en het is hoe dan ook gebeurd. Alleen hoe precies? Daar kom ik nooit achter, want er zijn geen beelden van. En dat laatste is dan ook maar gewoon gelukkig.

@Warmmens, ik herken je gedachten over wat er eerst was: dat vijfde wiel aan een wagen gevoel, of het pesten? Bij mij geen gepest, maar wel echt een heel heel heel diep gevoel van niet gewenst zijn. Terwijl mijn ouders nooit nare opmerkingen hebben gemaakt waaruit zou blijken dat ik ongewenst ben.
Ik geloof dat mijn moeder niet zwanger wilde zijn van mij. Ik denk dat ik dat gevoel heb overgenomen, ook al heeft ze dit niet zo bedoeld. Mijn moeder houdt vol dat ze heel blij met me was. Ook al is er geen foto waarop dat te zien is. Ook al heb ik het zo vaak anders gevoeld.
Het maakt niet echt uit. Ik voel nu af en toe dat ze van me houdt, op haar manier. En als ze vroeger, om wat voor reden dan ook, moeite had met mijn komst, dan kon ik daar toen niets aan doen en nu nog steeds niet. Dan is dat eigenlijk heel verdrietig voor haar. Want het lijkt me heel pijnlijk om als moeder te voelen dat je geen moeder wilt zijn.
En dat diepe gevoel, tja, dat komt zo nu en dan heel sterk opzetten.
Daarbij het gevoel dat ik niet in mijn familie pas. En dat klopt echt. Ook al ben ik er welkom, ik pas er echt totaal niet. Ik vind het nu vooral lief dat al mijn familieleden me welkom heten op hun eigen manier, laten merken dat ze blij zijn dat ik er ben, ook al pas ik er niet in.

@Diva, gewoon blijven schrijven over wat je bezig houdt hoor! We doen hier niet aan wedstrijdjes wie het ergste mee gemaakt heeft. En ik vind sommige dingen die je schrijft best pittig. Dat ook.

@Selune, als je psych een plan heeft waar je niet in gelooft, kun je twee dingen doen: je kunt het zeggen, of je kunt het niet zeggen. Als je het niet zegt, is zij in de veronderstelling dat wat ze doet, werkt. Waarschijnlijk gaat ze het dan meer doen. Als ze dan uiteindelijk ontdekt dat niets ervan heeft gewerkt, denk ik niet dat ze daar heel blij van wordt.
Hulp van psychologen is samenwerken. Je kunt je niet laten begeleiden door een psycholoog als je niet met haar gaat samenwerken. Dan gaat het niet werken.
Sorry, het klinkt misschien wat streng. Ik weet niet goed hoe ik het anders moet zeggen.
Er zijn verschillende manieren om haar te vertellen dat het plan (nog) niet zo goed werkt. Je zou kunnen beginnen met aangeven hoeveel nachtmerries je hebt gehad, waar ze over gingen, hoe je daarmee om bent gegaan. Je hoeft niet direct te zeggen: jouw plan werkt niet. Als jij doet alsof het wel werkt, tja, dan werkt het dus niet.
Ik begrijp wel hoe verschrikkelijk eng het voor je is om dit te doen.
En toch zeg ik: doen!
Ik had al geschreven hoe geweldig ik het vind dat je de lijst naar je LV hebt gestuurd. Wat lief dat ze er echt met aandacht naar wil kijken. En wat spannend ook. Het is een goede tip van haar, om de lijst naar je psych te sturen. Het is niet iets wat je nu moet doen. Niet Nu, en niet Moet. Het is wel een optie. En het kan ook een optie zijn voor later.

@Snow, wat je schrijft over het wachten, en die gedachtekronkel die dan op komt zetten, die kun je weer mooi linken aan een van je zelfvernietigende niet zo fijne overtuigingen. En jou kennende, doe je dit ook. Zet er maar heel veel positieve wacht-ervaringen tegenover!
Ikzelf werd er in het verleden heel onzeker over. Ik dacht vooral dat ik vast het verkeerde tijdstip had bedacht. Tegenwoordig denk ik eerder dat er iets uitgelopen is of zo. Ik denk er eigenlijk niet meer zo over na. Dat is best wel fijn, eigenlijk

Dank jullie wel voor de lieve woorden naar aanleiding van mijn post van vanmorgen. Ik was er zelf ook blij mee, hoe het ging. En dankbaar dat er mensen zoals Griet op de Beeck zijn die zo kwetsbaar durven delen. En dankbaar dat jullie me, met jullie verhalen, over de streep hebben getrokken. Dat ook.

Ik kan weer een beetje, voorzichtig, knuffelen. Dat is ook fijn.

Apart dat toch wel een aantal mensen het herkennen van het veel online zijn. Knuffelbeertjes vroeg of ik er last van heb. Bij vlagen wel, ja. Soms belemmert het me wel om de doelen te bereiken die ik heb. Dan laat ik het huishouden versloffen of heb in mijn ogen niet genoeg aandacht voor mijn zoontje. Dat vind ik een grote schaduwzijde ervan, eigenlijk. Dan denk ik bij mezelf: waarom vind ik de dingen die online worden besproken nou belangrijker dan het leven in het hier en nu? Maar voor mij is het echt een vorm van afleiding. Ik word ook echt nerveus als ik langere tijd niks te doen heb. Ik moet altijd iets doen om mijn hersenen bezig te houden. Lezen, forummen,TV kijken.... Op de momenten dat ik niks doe, bijvoorbeeldonder de douche ofzo,dan komen er vaak gedachtes opborrelen, en dus ook wel eens ongewenste. Die stop ik liever weg.

@Selune: ik herken de angst om kritisch te moeten zijn over een plan van de therapeut. ik heb zelf al een aantal therapeuten versleten en ben nu voor het eerst echt heel eerlijk. En dat voelt niet altijd prettig, maar het is (helaas) echt cruciaal om de therapie te laten slagen. Het is juist zo goed en belangrijk om dit aan te geven, omdat je dan sneller verder kunt naar een andere mogelijke oplossing. Ik wens je de moed toe om dit te delen met je therapeut

Zo herkenbaar die onzekerheid tav wachten op peut, te laat, te vroeg, vergeten worden, geen reactie krijgen op mail, afspraken niet goed doorplannen etc.
Triggert alle primaire overtuigingen.
Zo irritant!

Hoe kun je een bericht helemaal verwijderen?

Het is geen kritiek op haar plan. Ik begrip heel goed hoor het werkt en waarom het zou kunnen werken. Een ik geloof ook nog dat het goed is, maar ik krijg het niet voor elkaar. Wat mij het gevoel geeft weer te falen. Niet aan haar verwachtingen te voldoen.

Ik zal het proberen uit te leggen, maar haal dit denk ik wel weer weg...
Volgens de psychologe kun je proberen om zodra je door hebt dat iets een nachtmerrie is, een soort bewustzijn nog voor je wakker bent, de uitkomst ervan te wijzigen. En dat ie vindt ik eigenlijk heel fijn in theorie dus.
In de praktijk is het een heel groot probleem. Ik maak geluid bij nachtmerries, dat is al het eerste dat niet mag. Geluid maken, was aandacht trekken en werd altijd bestraft. Daarbij durf ik niets te wijzigen. De angst niet meer te weten wat echt is een wat niet is enorm groot. Als ik m'n dromen erover verander is het dan nog wel waar? Ben ik niet dan vanalles aan het verzinnen? Dat was toch altijd al zo, dat het onzin en verzonnen was en dan ga ik het nu in nog meer onzin veranderen? Voor liegen, de waarheid verdraaien, dingen weglaten werd ik altijd gestraft. En dat is dus wat er nu speelt, ik ben alleen nog maar bezig met mezelf afvragen of ik niet nog veel meer straf verdien omdat ik alleen al nadenk over liegen in mijn dromen.

@Selune, dus is de eerste uitdaging niet om je nachtmerries te mogen veranderen, maar om te leren dat het veilig is te fantaseren en te dromen.
Ik herken t wel een beetje bij mezelf.
Niet zo sterk als dat jij het voelt, maar ik vond (en soms vind ik t nog) het ook moeilijk.
Het vraagt veel zelfinstructie, veel constant aan het bedreigde kind in jou uitleggen dat het nu mag, dat het veilig is en dat het je niet tot een slecht mens maakt.
Het plan van je psych kan een heel goed plan zijn, maar als t (nog!) niet werkt, werkt het (nog!) niet. Dat kun je zien als falen. Of als iets wat je nog mag leren.


@Caar: als ik n bericht wil verwijderen, haal ik m helemaal leeg en zet er een x in. Een andere manier weet ik niet. Succes!

En ik vind dat stuk van niet geloofd worden, maar ook jezelf amper geloven ook heel herkenbaar. LV zegt regelmatig tegen me dat ze niet twijfelt, dat mijn lichaam, mijn reacties, mijn angst haar luid en duidelijk vertellen dat het waar is en dat ze me niet in twijfel trekt. Ik heb daar zelf veel meer moeite mee. Terwijl er bij mij ook duidelijk bewijs is. Hier helaas wel beelden, en een medisch dossier dat erg duidelijk is en nog wat dingen. En toch kan ik heel vaak niet plaatsen dat ik dit heb meegemaakt en geloof ik zelf niet dat iemand dit een ander mens kan aandoen, laat staan je eigen kind. Zo lastig dit.
Maar ik ben als kind ook meerdere keren echt niet geloofd. En nog vind zelfs mijn moeder het allemaal onzin. En vind mijn familie mij een heks dat ik zulke dingen over mijn vader heb gezegd en hoor ik heel vaak hoe een lieve man mijn vader wel niet is, dus de angst niet geloofd te worden is ook niet geheel en al ongegrond.

Bedankt Sofie. Denk toch dat niemand gelezen heeft. Pas de inhoud wel aan.

Selune, wat Sofie schrijft zinnige dingen over wel of niet tegen je psych zeggen. Ik denk dat het slim is om het wel te zeggen, maar misschien is de vraag stellen of het erbij hoort dat je nachtmerries eerst erger worden? Dan geef jij dat je er last van hebt, maar spreek je geen oordeel uit over haar aanpak. Als ze dan een beetje goede psych is, vraagt ze door en kan ze zelf bedenken of dit past bij het plan of niet. Over je master en hoe zwaar het is: je bent er absoluut op je plek - je hebt je bachelor afgerond. In een master gaat het tempo en niveau omhoog, en dat is vaak voor veel mensen wennen. Misschien houden je nieuwe studiegenootjes zich ook wel groot, en vinden ze het eigenlijk heel pittig. Gewoon stug doorwerken, en een voldoende is goed genoeg. Tot slot vind ik het superdapper wat je LV gemaild hebt!!!!!!!! Vind je het fijn als ze het alleen leest, of zou je er liever bij zijn? Zodat je misschien uit kunt leggen hoe de regels ervoor zorgen dat jij het gevoel krijgt dat de wereld zo veilig mogelijk is en je door de regels grip kunt houden (of waar jouw regels ook maar voor zorgen)?

Dat wachten en de overtuigingen die het op kan roepen herken ik ook. Niet (meer) bij iedereen, maar in heel veel situaties ook wel. En als het dan misgaat, doe ik alsof ik een fout heb gemaakt zodat de ander zich niet slecht voelt. En als de ander te laat is, doe ik alsof ik 'toevallig' ook pas net aankwam, zodat de ander... nou ja, you get it.

[hier had ik een stukje over herinneringen getypt, maar ik heb het weggehaald omdat ik er niet 100.000% zeker van ben - ging over hoe herinneringen werken; en was NIET bedoeld om iemands (continue of hervonden) herinnering in twijfel te trekken!]

Caar je bent niet onzichtbaar en ik had wel gelezen wat je schreef. Ik wist er vanuit mezelf niet goed op te reageren, dat zegt niets over jou en alles over mezelf

Ik heb bedacht dat ik morgenochtend wat ik hier schreef ga mailen aan de psych. Zeggen durf ik denk ik niet, schrijven misschien wel. Ik wordt nu namelijk echt ziek van het slaaptekort, dus het helemaal negeren is niet zo handig denk ik.

LV heeft al beloofd dat we het er wel over gaan hebben, dat vind ik wel fijn, omdat ik het heel erg nodig heb om te horen wat ze denkt, maar ik vind het idee dat ik haar laat lezen wel heel erg eng. Ik ben zo bang om haar alsnog kwijt te raken.

Ik vond het wel passend selune. Hetgeen wat ik het allermoeilijkst vond heb ik geschreven en geen enkele reactie.
Dat ik me dat zo aan trek zegt iets over mij. Het werkt mijn onzekerheid nog meer in de hand.
Ik zeg ook altijd tegen mijn partner dat ik het gevoel heb te schreeuwen zonder dat er geluid uit komt...

En een LV is er in goede tijden maar ook in slechte tijden. Maar ik snap je angst.

Over die meeting trouwens: we kennen elkaar al best wel een beetje, hoor. Jullie moeten alleen even wennen dat ik in het echt geen rode panda ben (sorry, het is een teleurstelling, ik weet het).

Caar, ik weet dat het spannend is om dingen te posten - en ik haal ook regelmatig berichtjes na een tijdje weg, hoor - maar als je wil dat we reageren, is het handig om je berichtje iets langer te proberen te laten staan. Ik heb het wel gelezen, maar zonder spiekbriefje (je post, dus) heb ik niet genoeg houvast om te kunnen reageren. Ik heb niet altijd tijd om direct op iedereen te reageren, en ook lang niet altijd een zinnig woord voor iedereen, dus ik zal niet altijd reageren, maar weet dat je in ieder geval gezien wordt. Ook zonder reactie. En ik durf wel te zeggen dat dat voor veel schrijvers hier geldt: we zien je. En de meeting is voor iedereen, maar we zijn nog in de verkennende staat zeg maar. Toen het idee voor het eerst opkwam, durfde niemand (nou ja, Pruttel wel). Zo langzamerhand beginnen steeds meer mensen wel te durven, maar nog wel met mitsen en maren en voorwaarden en voorbehouden. Dus we zijn nog niet in het stadium dat we agenda's trekken