Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VI
woensdag 30 augustus 2017 om 09:18
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 07-03-2018 12:23
8.32% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 30 september 2017 om 20:54
zaterdag 30 september 2017 om 22:17
Heb geen facebook. Voor mij is het ok zo hier. Heb ooit een besloten groep meegedaan geinitieerd vanuit dit forum en merk dat het toch vrij snel dood bloedt dan. Input van andere forummers houdt de boel levendig, en op gepaste wijze anoniem. Vind het ook fijn dat anderen meelezen en er misschien iets van herkenning vinden of er wat van opsteken.
zondag 1 oktober 2017 om 09:17
Jup, ik kan heel moeilijk nee zeggen. Ik ben altijd bang om mensen teleur te stellen of juist dat ze boos worden als ik nee zeg. Ik wil altijd aardig worden gevonden.
Sinds kort volg in nu een assertiviteitstraining, in aanvulling op de therapie die ik heb. Hier moet ik veel voor oefenen met nee zeggen. En ik moet zeggen dat het wel makkelijker wordt als je het vaker gaat doen. De belangrijkste dingen die ik heb geleerd wat betreft nee zeggen:
- Soms kun je gewoon simpelweg alleen nee zeggen
- Als je een reden wilt geven, geef er dan maar één. Als je er meerdere geeft, geef je die persoon alleen maar meer kans om met je in discussie te gaan
- Als de persoon toch in discussie gaat, gewoon je standpunt blijven herhalen
- Je kunt ook een alternatief geven: nee, ik ga dit niet voor je oplossen, maar ik kan wel 5 minuten meekijken (bijvoorbeeld)
Het blijft me verbazen hoe makkelijk mensen het accepteren als je duidelijk nee zegt. Veel makkelijker dan wanneer ik het aardig probeer te doen door bijvoorbeeld te zeggen "ik denk dat het niet gaat lukken" (Waarop mensen reageren met: joh, dat lukt je vast wel)
zondag 1 oktober 2017 om 09:25
zondag 1 oktober 2017 om 09:33
Ik had trouwens nog een vraagje.... Heeft iemand hier toevallig ervaring met EMDR? En heeft dit geholpen?
Ik heb 2 herinneringen in mij die nog heel levendig zijn. Echt zo levendig dat ik nog heel veel details kan herinneren. Deze herinneringen hebben me denk ik nog wel meer zeer gedaan dan het pesten wat ik heb meegemaakt. En zorgen ervoor dat ik nu erg teruggetrokken ben naar mijn man toe.
Misschien kan ik ze hier delen. Ik heb het in de huidige tijd geschreven, maar de eerste herinnering is ongeveer 10 jaar geleden en is gebeurt met mijn ex:
Mijn oma ligt op sterven. Als ik thuiskom van mijn bijbaantje zijn mijn ouders al daarheen gegaan om afscheid van haar te nemen. Op tafel ligt een briefje geschreven door mijn vader dat ik mijn vriend moet bellen. Als ik dat doe krijg ik zijn vader aan de telefoon die zegt dat mijn vriend in een crisis zit maar dat mijn schoonvader vindt dat hij niet de persoon is om te vertellen wat er is. Mijn vriend zal me wel terugbellen, want op dat moment kan hij niet aan de telefoon komen. Ik breek, ik kan dit er nu niet bij hebben. Maar mijn 'schoonvader' wil niks zeggen. Ik hang op en barst in tranen uit. Ik besluit mijn vader te bellen of die mij kan ophalen om afscheid te gaan nemen van mijn oma. Als mijn vriend 5 minuten later terugbelt vertelt hij dat hij al een jaar lang tegen me heeft gelogen. Hij is al een jaar gestopt met zijn studie en heeft al die tijd onterecht studiefinanciering en een ovkaart gehad. Al die tijd heeft ie gewoon rondgereisd en mij en iedereen om ons heen hierover belogen. In plaats van een fijne toekomst samen blijkt dat hij nu een schuld van €10.000 heeft en dat al onze plannen aan duigen liggen. Als hij dit nieuws heeft vertelt mag ik ook nog afscheid gaan nemen bij mijn oma. Ik herinner me niet eens wat mijn oma’s laatste woorden waren door deze situatie. Het is allemaal langs me heen gegaan. Naast het verdriet om mijn oma had ik ook verdriet over deze situatie en er was niemand die er voor mij kon zijn omdat er zoveel geregeld moest worden en omdat iedereen zo emotioneel was over het overlijden van mijn oma.
De 2e herinnering is wat recenter:
Het is onze tweede trouwdag. Ik ben ongeveer 8 maanden daarvoor bevallen en heb nog steeds veel last van mijn hormonen en ben erg moe.We gaan een weekendje weg voor ons trouwen en mijn man wil persé vanalles doen, terwijl ik zelf heel graag gewoon rustig aan wil doen. Het loopt uit op een ruzie. Ik voel me door hem behandeld als stront, alsof mijn mening er niet toe doet. Ik blijf maar tegen hem praten omdat ik het goed wil maken, maar mijn man trekt zich steeds verder van me terug.
We stappen uit bij station Delft, waar we een weekendje weg zouden gaan. Mijn man loopt boos weg richting het hotel. Ik probeer nog steeds met hem te praten, maar hij is ontzettend boos en zegt dat hij niet weet of hij nog wel met me verder wil. Ik probeer op hem in te praten dat een ruzie niet direct betekent dat we niet meer bij elkaar horen.
In het hotel hakt hij de knoop door: hij wil scheiden. Ik zit op de WC en hoor hem opeens richting de deur lopen en ren met mijn ondergoed om mijn knieën huilend achter hem aan. Hij kijkt me aan met een doodse blik waar totaal geen liefde meer in schuilt. Mijn mond is helemaal droog. Hoe heeft dit zo uit de hand kunnen lopen? Ik denk aan ons zoontje dat straks in een gebroken gezin opgroeit. Aan mezelf,opeens zonder partner.... Ik probeer op hem in te praten, maar hij wil niet meer. Het is echt over, zegt hij.
Dan probeer ik het maar te accepteren en wil mijn ouders bellen om het te vertellen. En dan opeens breekt mijn man en zegt dat het hem spijt en dat hij helemaal niet wil scheiden maar dat hij het niet meer trekt als ik zo emotioneel word.
Die avond kwam ik erachter dat ik mijn eerste eisprong had na de bevalling.
Vooral die tweede herinnering doet me echt onwijs veel pijn. Mijn man en ik zijn inmiddels al 3 jaar verder maar het komt nog steeds bij elke ruzie weer terug bij mij naar boven en dan vraag ik ook altijd "ga je weer zeggendat je van me wilt scheiden?"
AUB niet quoten trouwens, dit is misschien wel heel erg herkenbaar.
Ik heb 2 herinneringen in mij die nog heel levendig zijn. Echt zo levendig dat ik nog heel veel details kan herinneren. Deze herinneringen hebben me denk ik nog wel meer zeer gedaan dan het pesten wat ik heb meegemaakt. En zorgen ervoor dat ik nu erg teruggetrokken ben naar mijn man toe.
Misschien kan ik ze hier delen. Ik heb het in de huidige tijd geschreven, maar de eerste herinnering is ongeveer 10 jaar geleden en is gebeurt met mijn ex:
Mijn oma ligt op sterven. Als ik thuiskom van mijn bijbaantje zijn mijn ouders al daarheen gegaan om afscheid van haar te nemen. Op tafel ligt een briefje geschreven door mijn vader dat ik mijn vriend moet bellen. Als ik dat doe krijg ik zijn vader aan de telefoon die zegt dat mijn vriend in een crisis zit maar dat mijn schoonvader vindt dat hij niet de persoon is om te vertellen wat er is. Mijn vriend zal me wel terugbellen, want op dat moment kan hij niet aan de telefoon komen. Ik breek, ik kan dit er nu niet bij hebben. Maar mijn 'schoonvader' wil niks zeggen. Ik hang op en barst in tranen uit. Ik besluit mijn vader te bellen of die mij kan ophalen om afscheid te gaan nemen van mijn oma. Als mijn vriend 5 minuten later terugbelt vertelt hij dat hij al een jaar lang tegen me heeft gelogen. Hij is al een jaar gestopt met zijn studie en heeft al die tijd onterecht studiefinanciering en een ovkaart gehad. Al die tijd heeft ie gewoon rondgereisd en mij en iedereen om ons heen hierover belogen. In plaats van een fijne toekomst samen blijkt dat hij nu een schuld van €10.000 heeft en dat al onze plannen aan duigen liggen. Als hij dit nieuws heeft vertelt mag ik ook nog afscheid gaan nemen bij mijn oma. Ik herinner me niet eens wat mijn oma’s laatste woorden waren door deze situatie. Het is allemaal langs me heen gegaan. Naast het verdriet om mijn oma had ik ook verdriet over deze situatie en er was niemand die er voor mij kon zijn omdat er zoveel geregeld moest worden en omdat iedereen zo emotioneel was over het overlijden van mijn oma.
De 2e herinnering is wat recenter:
Het is onze tweede trouwdag. Ik ben ongeveer 8 maanden daarvoor bevallen en heb nog steeds veel last van mijn hormonen en ben erg moe.We gaan een weekendje weg voor ons trouwen en mijn man wil persé vanalles doen, terwijl ik zelf heel graag gewoon rustig aan wil doen. Het loopt uit op een ruzie. Ik voel me door hem behandeld als stront, alsof mijn mening er niet toe doet. Ik blijf maar tegen hem praten omdat ik het goed wil maken, maar mijn man trekt zich steeds verder van me terug.
We stappen uit bij station Delft, waar we een weekendje weg zouden gaan. Mijn man loopt boos weg richting het hotel. Ik probeer nog steeds met hem te praten, maar hij is ontzettend boos en zegt dat hij niet weet of hij nog wel met me verder wil. Ik probeer op hem in te praten dat een ruzie niet direct betekent dat we niet meer bij elkaar horen.
In het hotel hakt hij de knoop door: hij wil scheiden. Ik zit op de WC en hoor hem opeens richting de deur lopen en ren met mijn ondergoed om mijn knieën huilend achter hem aan. Hij kijkt me aan met een doodse blik waar totaal geen liefde meer in schuilt. Mijn mond is helemaal droog. Hoe heeft dit zo uit de hand kunnen lopen? Ik denk aan ons zoontje dat straks in een gebroken gezin opgroeit. Aan mezelf,opeens zonder partner.... Ik probeer op hem in te praten, maar hij wil niet meer. Het is echt over, zegt hij.
Dan probeer ik het maar te accepteren en wil mijn ouders bellen om het te vertellen. En dan opeens breekt mijn man en zegt dat het hem spijt en dat hij helemaal niet wil scheiden maar dat hij het niet meer trekt als ik zo emotioneel word.
Die avond kwam ik erachter dat ik mijn eerste eisprong had na de bevalling.
Vooral die tweede herinnering doet me echt onwijs veel pijn. Mijn man en ik zijn inmiddels al 3 jaar verder maar het komt nog steeds bij elke ruzie weer terug bij mij naar boven en dan vraag ik ook altijd "ga je weer zeggendat je van me wilt scheiden?"
AUB niet quoten trouwens, dit is misschien wel heel erg herkenbaar.
zondag 1 oktober 2017 om 09:34
Caar24 schreef: ↑01-10-2017 09:25Ik heb precies hetzelfde als warmmens. Bang dat als ik nee zeg dat iemand me niet aardig vindt of dat ik mn baan kwijt raak ofzo.
Ik wil iedereen tevreden houden.
Die assertiviteitstraining zou ook wel wat voor mij zijn.
Ik vind het zo stom, ik hád dit namelijk nooit zo.
Mijn coach van die cursus zegt dat mensen niet verwachten dat iemand altijd aardig is. Dat mensen je veel meer mogen omdat je altijd betrouwbaar bent (dus zegt wat je vindt en wilt) dan omdat je altijd maar aardig bent.
zondag 1 oktober 2017 om 10:10
Warmmens als ik jou lees heb ik het idee dat ik mezelf bijna lees...met andere herinneringen dan 
Ik heb mn intake binnenkort voor emdr. Dus ik kan je nog niks vertellen.
Herinneringen zijn bij mij ook altijd vrij levendig. Niet alleen de negatieve trouwens.
Ik heb soms ook juist een bepaald verlangen om terug te gaan naar een bepaald moment of bepaalde periode. Voelt soms niet gezond omdat ik niet in het hier en nu zit...
Klinkt beetje gestoord of niet?
Is het een idee om elkaar gewoon niet te quoten?
Heftige herinneringen wammens. Zou het bij de eerste kunnen zijn dat je het niet los kunt laten omdat je het boot jouw gevoel niet hebt kunnen doen zoals je wilde met je oma? Je werd hierin 'gestoord' door de gebeurtenis als het ware?
Ik heb mn intake binnenkort voor emdr. Dus ik kan je nog niks vertellen.
Herinneringen zijn bij mij ook altijd vrij levendig. Niet alleen de negatieve trouwens.
Ik heb soms ook juist een bepaald verlangen om terug te gaan naar een bepaald moment of bepaalde periode. Voelt soms niet gezond omdat ik niet in het hier en nu zit...
Klinkt beetje gestoord of niet?
Is het een idee om elkaar gewoon niet te quoten?
Heftige herinneringen wammens. Zou het bij de eerste kunnen zijn dat je het niet los kunt laten omdat je het boot jouw gevoel niet hebt kunnen doen zoals je wilde met je oma? Je werd hierin 'gestoord' door de gebeurtenis als het ware?
zondag 1 oktober 2017 om 13:01
Smallthings ik herken je (in dit topic bedoel ik), fijn dat je er bent.
Ivm herkenbaar zijn zal ik het hier inderdaad ff bij houden voor jou
Verder lees ik vooral mee, maar veel gaat langs me heen dus reageren is niet handig/lukt niet zo goed. Ik heb het zwaar en daar kan ik slecht tegen, waardoor mijn lichaam bezig is met hevig verzet wat me totaal uitput. Sorry dat ik soms zo kom binnen vallen maar hopelijk mag dat voor nu...
Wel even over het schrijven hier wil ik wat kwijt. Het is voor ieder om dat te bepalen, maar voor mij geldt:
Ik blijf hier graag schrijven. Heel graag. Ook omdat ik weet dat er mensen mee lezen, maar ook omdat ik hier redelijk anoniem ben en fb absoluut niet. En hier kan ik wissen zoveel ik wil. Dat wissen doe ik vooral vanuit schaamtegevoelens en niet uit angst voor herkenning. Soms wel, maar voornamelijk vanuit schaamte (wat nog steeds erg aanwezig is).
En mocht iemand me herkennen dan zou ik dat heel, heel knap vinden van diegene. Want de grote lijnen zullen herkenbaar zijn van wat ik schrijf, maar hoe ik het ervaar en beleef, dat weten alleen vriend, twee of drie LV's en m'n peuten. En als iemand daarvan mij herkent dan is dat niet zo'n probleem. Want wat ik hier schrijf, deel ik meer en meer met die mensen.
Ik begrijp de angst voor herkenning wel dus wil het absoluut niet kleiner maken dan het is, ik schrijf alleen hoe ik het ervaar.
Hier 'oefen' ik regelmatig met schrijven, om te kijken hoe erop gereageerd wordt. Ik heb daarbij de gevaren van een openbaar forum wel in m'n achterhoofd. Maar... mijn ervaringen in deze topics van afgelopen jaar zijn heel positief. Lieve mensen, lieve reacties, begrip, steun en niet veroordelende berichtjes, wauw!
Ik heb ook ervaren dat hier respectvol met iedereen om wordt gegaan. Ja, heeeel soms een uitzondering daar gelaten, maar 95% is respectvolle reacties. Quoten wordt zorgvuldig gedaan en mocht er toch wat anders gaan daarin, dan wordt dat snel en makkelijk opgelost. Ik vind het heel mooi hoe dat in dit topic loopt en vorm heeft gekregen..
Zeker in de eerste maanden ben ik door de lieve mee schrijvers hier vaak over de drempel heen geholpen om mijn peuten te mailen en dingen met hen bespreekbaar te maken. Ik las in dit topic hoe schaamte weg kan 'smelten', hoe herkenbaar het was wat ik schreef (en kon daardoor de conclusie trekken dat ik mens was ipv slecht) en dat er mensen zijn die het goed met mij voor hebben. Door dat hier te ervaren durfde ik het irl ook meer en meer uit te proberen, te oefenen en te experimenteren. Ik ben wat dat betreft nog heel erg lerende, maar dat is niet erg, dat is juist mooi (en rete zwaar).
Ik gun anderen deze ervaringen ook. Ja, ik schrijf in eerste instantie voor mezelf, want het is heel fijn alles te mogen ervaren wat ik ervaren heb dankzij jullie lieve mee schrijvers
Maar ik heb ook (heel vaak) mogen ervaren dat wanneer ik wat durfde te delen, een ander dat hielp om ook te delen. En andersom net zo trouwens! Ik denk dat dat zo super waardevol is in dit topic. Of eigenlijk 1 van de waardevolle aspecten in dit topic, want er zijn veel te noemen.
Ivm herkenbaar zijn zal ik het hier inderdaad ff bij houden voor jou
Verder lees ik vooral mee, maar veel gaat langs me heen dus reageren is niet handig/lukt niet zo goed. Ik heb het zwaar en daar kan ik slecht tegen, waardoor mijn lichaam bezig is met hevig verzet wat me totaal uitput. Sorry dat ik soms zo kom binnen vallen maar hopelijk mag dat voor nu...
Wel even over het schrijven hier wil ik wat kwijt. Het is voor ieder om dat te bepalen, maar voor mij geldt:
Ik blijf hier graag schrijven. Heel graag. Ook omdat ik weet dat er mensen mee lezen, maar ook omdat ik hier redelijk anoniem ben en fb absoluut niet. En hier kan ik wissen zoveel ik wil. Dat wissen doe ik vooral vanuit schaamtegevoelens en niet uit angst voor herkenning. Soms wel, maar voornamelijk vanuit schaamte (wat nog steeds erg aanwezig is).
En mocht iemand me herkennen dan zou ik dat heel, heel knap vinden van diegene. Want de grote lijnen zullen herkenbaar zijn van wat ik schrijf, maar hoe ik het ervaar en beleef, dat weten alleen vriend, twee of drie LV's en m'n peuten. En als iemand daarvan mij herkent dan is dat niet zo'n probleem. Want wat ik hier schrijf, deel ik meer en meer met die mensen.
Ik begrijp de angst voor herkenning wel
dus wil het absoluut niet kleiner maken dan het is, ik schrijf alleen hoe ik het ervaar. Hier 'oefen' ik regelmatig met schrijven, om te kijken hoe erop gereageerd wordt. Ik heb daarbij de gevaren van een openbaar forum wel in m'n achterhoofd. Maar... mijn ervaringen in deze topics van afgelopen jaar zijn heel positief. Lieve mensen, lieve reacties, begrip, steun en niet veroordelende berichtjes, wauw!
Ik heb ook ervaren dat hier respectvol met iedereen om wordt gegaan. Ja, heeeel soms een uitzondering daar gelaten, maar 95% is respectvolle reacties. Quoten wordt zorgvuldig gedaan en mocht er toch wat anders gaan daarin, dan wordt dat snel en makkelijk opgelost. Ik vind het heel mooi hoe dat in dit topic loopt en vorm heeft gekregen..
Zeker in de eerste maanden ben ik door de lieve mee schrijvers hier vaak over de drempel heen geholpen om mijn peuten te mailen en dingen met hen bespreekbaar te maken. Ik las in dit topic hoe schaamte weg kan 'smelten', hoe herkenbaar het was wat ik schreef (en kon daardoor de conclusie trekken dat ik mens was ipv slecht) en dat er mensen zijn die het goed met mij voor hebben. Door dat hier te ervaren durfde ik het irl ook meer en meer uit te proberen, te oefenen en te experimenteren. Ik ben wat dat betreft nog heel erg lerende, maar dat is niet erg, dat is juist mooi (en rete zwaar).
Ik gun anderen deze ervaringen ook. Ja, ik schrijf in eerste instantie voor mezelf, want het is heel fijn alles te mogen ervaren wat ik ervaren heb dankzij jullie lieve mee schrijvers
Maar ik heb ook (heel vaak) mogen ervaren dat wanneer ik wat durfde te delen, een ander dat hielp om ook te delen. En andersom net zo trouwens! Ik denk dat dat zo super waardevol is in dit topic. Of eigenlijk 1 van de waardevolle aspecten in dit topic, want er zijn veel te noemen.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
