Paniek door de herbelevingen - deel VI

Yey!

Mooi geschreven knuff. En ja je mag

Ik vind het ook fijn dat niemand oordeelt en veroordeelt. En wat mij ook opvalt....niemand die schrijft hoe je al je issues 'even' oplost. Heb daar zo'n hekel aan.
Ik voel me serieus genomen, hoe groot of klein de te nemen horde ook is.

@Smallthings: veiligheid gecreëerd voor jezelf, goed gedaan!

@jullie allemaal, ik heb alle berichtjes gelezen en laat het daar voor nu even bij.
Iets met een steen en een dekentje. Sorry.

Wellicht dat ik hier niet lang genoeg meeschrijf of gewoon het kwartje niet valt...Ik herken je niet smallthings

Smallthings, ik heb je ook niet eerder gezien (geloof ik..), welkom.

Ik blijf hier ook graag schrijven omdat ik het een waardevol topic vind, om veel verschillende redenen.
Het is zo'n mooie plek geworden, ik wou dat ik IRL ook zo'n veilige schuil- en uitingsplek had, waar je mag komen zoals je bent op dat moment. Of ze zijn er wel, maar ik durf ze niet te zien denk dat dat alleen in de spreekkamer van mijn psych mogelijk is.

Vandaag, na een bijeenkomst waar ik maandelijks naartoe ga, die me nieuwe energie geeft:
iemand die ik vorige keer het verhaal van mijn kinderen vertelde na afloop, vroeg nu hoe het ging. Geen contact meer gehad, zei ik. En vertelde erbij dat mensen mij willen helpen en dan zeggen dat ze wel willen meegaan naar de plek waar ex en de kinderen zijn.. Terwijl ik alles, alles, al het mogelijke, heb gedaan en gegeven, en al enige weken op een punt ben dat ik op ben, dat het genoeg is, dat ik niet meer kan. Dat het niet meer aan mij is. Dat ik over mijn eigen grenzen ben gegaan in dit alles, en heel lang ook nog eens...

'Dan luisteren die mensen niet echt naar jouw beleving', was haar reactie, en oh wat sloeg die in. Moest meteen huilen en hield het zo goed mogelijk tegen (want er waren daar veel mensen, zij zat naastme). Dat realiseer ik me niet eens, dat dat zo is, maar eigenlijk heeft ze gewoon gelijk: mensen proberen (en heel goed bedoeld hoor, daar twijfel ik niet aan) mij te laten doen wat ze zelf zouden doen. Ze willen me helpen. Maar dit helpt niet en zal niets opleveren. Waar is mijn gedachte 'het is mijn leven, mijn situatie en ik doe wat ik kan of nodig vind, of niet' (die ik jarenlang heb gehad) gebleven? Waarom laat ik nu zoveel meer mijn oren hangen naar wat bijna iedereen vindt: ik moet er maar heen gaan, ik moet proberen een gesprek aan te gaan etc. etc. Ik weet dat het geen zin heeft. Zij willen mij niet horen. Zij kunnen mij niet horen. Of toelaten. En ik kan niet opboksen tegen de vijandigheid en de afsluiting die ik ga tegenkomen als ik de confrontatie face to face zou aangaan.

Het is zo vanzelfsprekend en zo'n gewoonte, om maar te denken dat een ander het altijd beter weet of voelt dan ik. En ik voel me laatste maanden zo zwak, zo wankelig, sinds zij in NL zijn en het niet loopt (..understatement..). Ik moet mijn eigen pad terugvinden en sterk blijven. Sterk staan. Hoe IK het zie en voel. Dat serieus nemen. Wat een confrontatie vandaag. Ik vond het overigens niet erg dat ze ernaar vroeg, juist lief en belangstellend, en ze schrok ook niet van mijn emotie, maar in mij is het nog lang niet kalm.

.

pruttel schreef: ↑

29-09-2017 22:54

Dat is ook de valkuil ervan denk ik Tobbie. Dat het in je hoofd echt zo is. Terwijl je ook weet dat het niet zo is. Het bestaar naast elkaar en dan kies je voor de zekerheid voor het regeltje wat werkt.

Ja, precies dit, voor de zekerheid en omdat het veilig voelt.

Komende weken ben ik heel druk met werk, bijna alleen lange dagen met ook veel (relatief) enge dingen. Ga dus even in de overleefstand. Probeer wel mee te lezen, maar kan waarschijnlijk niet of nauwelijks reageren.

EV, wat een mooi inzicht. Snap dat je daar even van van de kaart bent. Die mensen doen het waarschijnlijk met de beste bedoelingen, en daar wreekt zich hoe uniek (in de zin van zeldzaam, niet in de zin van goed of mooi) het is wat jij hebt meegemaakt als van jongs af aan en met ZH. Ze willen helpen, maar kunnen zich onvoldoende inleven in wat het met jou gedaan heeft en nog steeds doet.

Smallthings, je hebt die situatie goed opgelost! Ik durf even verder nu niets te zeggen, maar succes met wat er komen gaat!

@Smallthings: we hebben al eerder relatietherapie gehad en dat heeft op een aantal vlakken heel goed geholpen. Echter die herinnering krijg ik niet 'uitgeschakeld' hijblijft gewoon heel heftig elke keer terugkomen. Ik heb niet het idee dat het iets is dat tussen ons speelt. Mijn man doet niks verkeerd, het ligt echt an mijzelf.

.

Warmmens heb je mij toevallig nog gelezen?

@Caar:

Ik had jouw berichtje blijktbaar gemist. Bedankt dat je me daar nog even op wees....

Spannend dat je binnenkort EMDR krijgt, ik ben benieuwd naar jouw ervaringen. Ik heb dat ook wel dat sommige positieve herinneringen heel levendig blijven, bijvoorbeeld van de bevalling van mijn zoontje kan ik me ook nog heel veel herinneren. Natuurlijk is het niet gestoord dat je terugverlangt naar mooie momenten uit het verleden!

Ik denk dat die herinnering aan die gebeurtenis met mijn oma nog zo heftig in mijn geheugen zit omdat het ook gewoon heel erg heftig wás. Ik had nog nooit iemand verloren en ook had er nog nooit iemand zo tegen me gelogen. Beide dingen los van elkaar waren misschien nog wel makkelijker te verwerken, maar omdat het allemaal tegelijk kwam heb ik het idee dat er een soort verwerkings-opstopping was op dat moment en dat ik het daardoor allemaal maar moeilijk een plekje kan geven.

Het is ook niet dat ik dagelijks aan die gebeurtenis denk,maar ik heb wel serieuze vertrouwens-issues. Ik vertrouw eigenlijk niemand meer, ga altijd van het negatieve uit. Dat vind ik erg jammer.

Voel me vandaag heel erg dubbel. Ik heb een hele tijd uitgekeken naar het moment dat mijn zoontje naar school zou gaan en ik wat vrijheid terug zou krijgen.... En nu is het bijna zo ver (overmorgen 1e wendag) en ik ben alleen maar aan het janken. Kan me opeens niet meer voorstellen hoe het zal zijn als hij de hele dag naar school gaat en dat ik dan alleen thuis ben. Lijkt me zo stil en eenzaam. En ik vraag me af of ik wel optimaal heb genoten van de tijd samen, die 4 jaar zijn voorbij gevlogen als je zo achteraf bekijkt. (Terwijl ik op het moment zelf wel eens dacht dat de dagen niet voorbij kwamen!)

Warmmens, het bittersweet gevoel van moederschap... vasthouden en loslaten, steeds een beetje meer. Het hoort erbij, het is nu even niet anders. Ik snap je dubbele gevoel heel goed, elke moeder zal dit begrijpen en kent het uit eigen ervaring. Zo'n nieuwe stap komt toch weer sneller dan je denkt hé, hoe snel kunnen vier jaren voorbijgaan? Heeft je zoontje er zin in?

@warmmens herkenbaar hoor. Mijn dochter is voor de vakantie naar de basisschool gegaan. Ik besefte me hoe groot ze wordt en hoe snel alles gaat. Vond ik niet leuk!! Nu geniet ik van de rust en de ontwikkeling van haar. Ik doe ook geregeld wat samen. De geleerde materie die ze in de praktijk probeert toe te passen zorgt soms voor hilarische situaties.
Wat ik niet leuk vind is dat schoolpleingedoe met andere moeders. Pas er ook niet tussen voor mijn gevoel. Voor een deel zal dat te maken hebben met hoe ik me voel.

x

Bedoel je of je kinderen zou willen snowkitty?

x

Zoals ik me nu voel, is begonnen na de geboorte van mn dochter.

Snow, ik durfde het ook heel lang niet. Had eerder een lange relatie en daar is het er nooit van gekomen. Toen ik ZH ontmoette, en merkte wat voor familieman hij was, en hoe hij omging met kinderen van mensen die wij kenden, durfde ik het wel aan, wetende dat ik het niet alleen hoefde te doen en dat hij er misschien vast zeker beter in zou zijn dan ik. Hij deed ook inderdaad veel met de kinderen, alle dingen die ik ook deed.

Maar dat wat er bij mij zelf scheef zat, speelde ook toen heel erg (nog meer dan vantevoren en op andere manieren) op. Grote fout, als je het zo kunt noemen (maar ik kon niet anders, schaamte en verwarring was te groot) was dat ik met niemand over mijn angsten durfde te praten. Daardoor werd het groter en moeilijker dan nodig zou zijn geweest.

Naast de angsten en triggers voelde ik mij ook niet goed genoeg als moeder (en als persoon). En dat gevoel heb ik nog steeds. Niet goed genoeg. Terwijl ik wel weet dat ik in die eerste jaren, toen ze nog bij mij waren, alle liefde en veiligheid heb proberen te geven die maar mogelijk was, al moest ik het vanuit mijn tenen halen en had ik absoluut zelf geen voorbeeld van goed moederschap of een moeder waar ik iets aan had. Maar goed.. ik hoef kan er nu niks mee. Ze zijn niet opgegroeid met mijn gekte mij.

Heb je een partner waar je vertrouwen in hebt, Snow? Die je zou helpen en steunen? Je eigen moeder misschien? Vriendinnen?
En ook: hoe graag zou je een kind willen? Zie je je verdere leven voor je met kinderen? Hoe ziet je toekomstbeeld eruit als er geen kind(eren) zou komen?

@elmervrouw: ja, zoontje heeft er enorm veel zin in. Ik verwacht ook niet dat hij er veel last van zal krijgen. Hij is allang uitgekeken op de peuterspeelzaal, heb ik het idee. Vanaf volgende week is hij ook de oudste daar. En ik wil niet opschepperig overkomen, maar ons zoontje is echt heel slim.Kent al veel letters en cijfers, wil proberen te lezen enz. Dus het zal zeker wel goed voor hem zijn dat hij zich straks op school weer kan optrekken aan oudere kindjes.

@Caar:mijn problemen zijn ook verergerd na de geboorte van ons zoontje. Je bent opeens zo kwetsbaar. Het triggerde bij mij enorm veel perfectionisme, onzekerheid etc. Ik wou alles zo graag goed doen en had zulke hoge eisen voor mezelf dat ik me helemaal de vernieling in werkte. Bij therapie was dat ook een van de dingen die ik moest leren: moeder zijn betekent niet constant mezelf wegcijferen, maar ook wel eens dingen aan anderen overlaten of een keer nee zeggen tegen mijn zoontje. Voordat de emmer bij mezelf overloopt.

Ik herken de twijfel, snowkitty. Ik was ook heel erg bang dat ik geen goede moeder zou zijn. Mede ook omdat mijn moeder altijd zo panisch was, als er bijvoorbeeld een baby mocht worden vastgehouden dan zat zij er constant bovenop in de angst dat ik het niet goed zou vasthouden ofzo. Dus daar kwam een gedeelte van die angst vandaan. En toen ging ik een keer op kraamvisite bij een vriendin en die doet de deur open en zegt doodleuk: ik moet even wat voor mijn andere dochter doen, hou jij de baby even vast? Dus daar stond ik dan met een baby in mijn armen. Ik durfde niet te gaan zitten, ikdurfde me niet te bewegen Pas na een paar minuten begon het besef door te dringen dat het eigenlijk helemaal niet zo lastig was, zo'n kleintje vasthouden....

Toen ons zoontje werd geboren voelde het direct allemaal heel natuurlijk en besefte ik me dat die panische babykwetsbaarheids-angst ook wel een groot gedeelte mijn moeders angst was die ik had overgenomen en ik heb dat toen wel los kunnen laten. Natuurlijk, baby's zijn kwetsbaar, maar tegelijk kunnen ze ook wel tegen een stootje...Ze moeten wel, anders had geen enkel kind het vroeger in de rimboe overleeft, toch?

En hoe groter ze worden hoe makkelijker het op sommige gebieden wordt. Ze kunnen zelf aangeven wat ze willen. Ze worden minder afhankelijk van je. Ze gaan echt gesprekken met je aan en vinden je de geweldigste van de wereld Even wennen vond ik
Op andere gebieden wordt het lastiger. Ze hebben opeens een eigen willetje dus je kunt ze niet meer overal mee naartoe nemen. Af en toe moet je hun wensen afwijzen of streng tegen ze zijn; hou ik niet van!

Hoe het straks verder gaat weet ik niet, maar ik zou in elk geval mijn zoontje nooit meer willen missen. Al heb ik in het verleden wel mensen met psychische problemen afgeraden om aan kids te beginnen, omdat het wel alles onder een vergrootglas legt. Ik was zelf altijd al onzeker, snel van mijn stuk en perfectionistisch, maar met een klein kind in huis is dit allemaal erger geworden. En bepaaalde coping mechanismes die ik had ontwikkelt, zoals terugtrekken en even rustig worden, dat lukt niet met een klein kind erbij.

x

Ik heb de beslissing niet echt genomen om aan kinderen te beginnen geloof ik. Mijn oudste is geboren voordat ik ooit een mening had kunnen vormen over of ik kinderen wilde (ik was daar echt veel te jong voor) en daarna is het nooit meer een vraagteken geweest. Ik was al moeder en dan een moeder zonder kind, ik wilde kinderen die ik wel bij me mocht hebben, die ik mocht opvoeden, waar ik van mocht houden. Nadat mijn oudste overleed werd dit nog veel sterker en daarna zijn mijn andere kinderen geboren. Ik was al moeder en wilde dat ook zichtbaar hebben.

Toch is het wel waar, kinderen maken je (nog) kwetsbaar(der). De angst om mijn kinderen is altijd nog exponentieel groter dan om mezelf. Hun veiligheid, geluk, leven, alles gaat voor dat van mij. En ik wil het inderdaad zo graag beter doen dan mijn ouders bij mij gedaan hebben. Ik ben ook onzeker, niet in de opvoeding, maar wel over de opvoeding, over of ze niet veel beter af zouden zijn zonder mij. Ik ben heel blij met mijn kinderen, maar vind het soms wel ontzettend zwaar en de angst om ze te verliezen in combinatie met de angst ze te beschadigen door er te zijn zijn bij mij enorm.

Verder ben ik een beetje kwijt waar ik op wilde reageren, excuses. Heel veel voor iedereen

Ik herken het heel erg, die angst om mijn kind te beschadigen. Hierdoor vond ik bepaalde dingen heel erg lastig. Bijvoorbeeld tijd voor mezelf nemen. Of grenzen aangeven die niet alleen in het belang van mijn zoontje waren. Voorbeeld: zeggen dat hij niet aan hete thee mag zitten is echt voor zijn eigen veiligheid, maar zeggen dat hij niet mag schreeuwen omdat ik niet tegen lawaai kan, is een heel ander verhaal.

Deze angst was voor mij ook een van de belangrijkste redenen dat ik in therapie ben gegaan. Ik liep er compleet in vast. Want de perfecte ouder zijn, dat lukt echt niemand. Iedereen heeft wel eens een off day. En kinderen zijn best 'veeleisend' en willen veel dingen. Als volwassene denk je: we zijn gister al naar de Efteling geweest, dus vandaag even niet.Maar mijn zoontje kan met gemak de volgende dag vragen wanneer we wéér gaan. Dus je móét wel nee zeggen af en toe. Dat vond ik echt lastig,mijn kind 'teleurstellen'.

Volgens mijn man geef ik ons zoontje veel meer 1 op 1 aandacht dan andere ouders. Zelf zie ik vooral de momenten dat het even niet gaat, dat ik me terugtrek of niet leuk genoeg reageer. Toch is mijn zoontje gek op me. Verstandelijk weet ik dat ik een prima meoder ben, geen perfecte, maar ookzeker geen mishandelende. Toch is er een deel in mij dat vindt dat het altijd beter,leuker, perfecter moet.

Overigens heb ik zelf ook uiteindelijk niet echt een beslissing genomen. Wegens vruchtbaarheidsproblemen in de familie was ik alvast gestopt met de pil. En floep, zwanger Vanaf het moment dat ik de positieve test in mijn handen had wist ik eigenlijk pas dat ik echt moeder wilde worden. Ik was er heel blij mee. Maar de angst begon toen ook wel gelijk. Angst voor miskraam, angst voor een kindje dat overlijdt tijdens de bevalling, angst voor wiegendood..... Elke keer als ik dacht nu is de cruciale tijd voor een bepaalde angst voorbij, dan komt er wel weer een nieuwe voor in de plaats