Pijn en me eenzaam voelen

Ik kan mezelf heel goed vermaken en heb geen last van eenzaamheid als ik een paar dagen niemand om me heen heb of spreek.
Een weekend zonder afspraken, zonder man en met kinderen die eigen levens buiten mijn huishouden leiden beschouw ik als luxe.
Heerlijk cocoonen, uitgebreid uitslapen, badderen, banken, lezen, wandelingetje, wat zal ik eens gaan eten..

Maar dit weekend niet. Alle voorwaarden waren er dat t zo'n weekend werd maar ik voel me eenzaam. Ik heb pijn en bij vlagen hevig en ik hang een beetje door de dag heen. Man belt me tussen zn werk door en dan is het even goed. Zodra de hoorn is neergelegd is het weer terug, dat gevoel. En toen kwam oudste kind toch nog even langs om een bakkie te doen en vragen hoe het met me gaat en hij was doodop van zn werk, ging naar zn eigen huis, en toen hij weg was viel het me op dat het alweer schemerde. Heb het gezellug gemaakt voor mijzelf, kaarsje, lichtje, toch een lekker bordje eten maar ik voel me leeg en verlaten.
En een gevoel dat ik het beste kan omschrijven als angst, zonder dat ik nou specifiek ergens bang voor ben.

En dan denk ik kop op stel je niet aan iedereen denkt aan je, vriendin bood aan om dingen voor me te doen of te halen. En volgende week zit ik er vast weer heel anders voor want morgen ga ik naar de dokter.
En dan denk ik aan oudere mensen die altijd en langere tijd eenzaam zijn en pijn hebben en dan kom er nog een commercial met zielige hond voorbij en dan stromen ze ineens over mn wangen.
Wat mankeert mij nou?

Ik wou het alleen maar even kwijt.
Ik ga zo douchen en maae vroeg mn bed in. Dan is het gauw morgenochtend.

Ik weet de oorzaak niet helemaal, het begon met een vaginale schimmel, die anders verloopt dan ik eerder heb meegemaakt. Om kort te gaan, er zitten bultjes van voor en ik heb waarschijnlijk een kloofje van achter. Zowel genant als niet charmant. Er is hierover ook een topic op gezondheid geopend door mij.

Head, ik heb voordurend een warmwaterzak bij me, en lief die knuffel, Gatekeeper