Slapeloosheid: ik trek het niet meer!

Hoi allen,

Ik ben nooit een goede slaper geweest. Als klein meisje van zes riep ik mijn moeder al vaak naar boven omdat ik de slaap niet kon vatten. Ook op de middelbare school had ik er geregeld last van, maar er viel tot dan toe nog mee te leven. Als ik al een nacht slecht had geslapen, was dat geen ramp omdat ik de dag erna toch niet veel belangrijks hoefde te doen. Bovendien was ziek melden op de middelbare school zo gedaan.

Nu ben ik 24 en is slapeloosheid nog steeds mijn grootste zwakte. Ik heb al eens eerder een post gedaan over mijn slapeloosheid, maar dat was in een tijd waarin ik een chaotisch leven leidde en geen ritme aanhield. Dat heb ik sinds een maand wel: doordeweeks sta ik elke dag om 6:30 op en probeer ik tussen 22:00 en 23:00 in bed te gaan liggen. Dat gaat tot nu toe oké, ik merk dat ik doorgaans sneller in slaap val, maar ik blijf die ramp-nachten ertussen houden. Dan gaat het niet om een nacht waarin ik een lullige vijf uurtjes slaap pak, maar om een nacht waarin ik net aan 4, 3 of zelfs maar 2 uur slaap. Met als gevolg een vreselijk brakke dag erna, waarop ik me niet kan concentreren, de wereld om me heen vaag voelt, mijn eigen lichaam zo slap als een vaatdoekje is en ik eenmaal 's avonds thuis aangekomen meteen mijn bed in kruip - ook niet erg gezellig. Ik baal zo verschrikkelijk van dat soort dagen, omdat ik op zulke dagen ook mijn kwaliteiten niet kan laten zien en ik dus allesbehalve goed presteer. Ook ben ik op zulke dagen veel minder sociaal en neem ik bewust afstand van bepaalde gesprekken, omdat ik weet dat ik het met zo'n zaagselhoofd toch niet goed kan volgen. Dus behalve het slechtere presteren zit het ook mijn sociale leven in de weg.

Iedere keer weer probeer ik niet te zwaar aan zulke nachten te tillen. Ik val niet dood neer en de dag gaat wel weer over, denk ik dan. Maar ik ben nu op een punt beland waarop ik het niet meer trek. Voor de duidelijkheid: één nacht amper slapen in de zoveel weken is niet erg. Maar het is een patroon geworden. Wekelijks zitten er wel een of twee van zulke nachten tussen. Het slechte slapen staat mijn dagelijks functioneren dusdanig in de weg dat ik er somber van begin te worden. Ik ben jong, ik wil kunnen uitblinken op mijn werk, ik wil nieuwe contacten opdoen, ik wil niet altijd degene zijn die afhaakt als de rest 's avonds nog een hapje gaat eten.

Trucs als twee uur voor het slapengaan niet meer naar schermen kijken etc. heb ik allemaal al geprobeerd. Het werkt niet. Ik kan, zoals gisteren, om 6:30 in de ochtend opstaan, vervolgens de hele dag in de weer zijn, 's avonds met een boek in bed gaan liggen en vervolgens alsnog tot 4:00 niet in slaap vallen.

Wat moet ik doen? Ik denk steeds vaker aan middelen als diazepam. En dan niet voor iedere dag maar alleen voor de nachten waarop ik de slaap niet kan vatten. Misschien werkt het ook wel rustgevend om zulke middelen bij de hand te hebben, zo van: als ik niet kan slapen, heb ik altijd dit noodplan nog. Misschien val ik van die gedachte alleen al in slaap.

Ik ben in ieder geval wanhopig op zoek naar een oplossing, anders ben ik bang dat dit probleem me mijn leven lang nog gaat achtervolgen.

roosje1976 schreef: ↑

06-10-2018 19:59

Mijn zoon lag uren wakker voor hij in slaap viel. Ik heb een potje melatonine (Sleepzz) gehaald. Helemaal top! Werkt als een trein. Geef hem er 3

Ook dat werkt niet bij mij. Heb Sleepzz geprobeerd, daar zit geloof ik heel weinig melatonine in (0,01 mg ofzoiets?), maar heb ook zware doses van 3 tot 6 mg geprobeerd; allemaal geen effect.

Ik wil graag naar de dokter, alleen betwijfel ik of de dokter de ernst van mijn probleem in zal zien. Waarschijnlijk denkt-ie: wéér zo'n jongere met slaaptekort. Ik snap die gedachte, want ook om me heen hoor ik veel leeftijdsgenoten zeuren over te weinig slaap en moe zijn, terwijl ze in de meeste gevallen gewoon een prima nachtrust hebben. Ik vind het moeilijk om op iemand anders over te brengen dat mijn slaapprobleem meer is dan af en toe een slecht nachtje maken. Dat is ook de reden waarom ik het er nooit met anderen over heb; na een nacht van twee uur doe ik altijd gewoon alsof ik me kiplekker voel. Klagen over te weinig slaap voelt toch al snel als aanstelleritis.

roosje1976 schreef: ↑

06-10-2018 20:13

Ik denk dat je inmiddels zo gefrustreerd bent dat je al met het idee naar naar gaat bed gaat....”als ik maar kan slapen” Dat heb ik ook wel eens gehad een aantal maanden. Maar als het al zolang duurt dan zou ik inderdaad naar de huisarts gaan.

Dat denk ik ergens ook, maar aan de andere kant ook weer niet. Als (zorgeloos) kind had ik er al last van, dus dat zou betekenen dat het in de genen zit. Een tante van mij heeft ook ernstige slaapproblemen.