Psyche
alle pijlers
Teleurgesteld/eenzaam na overlijden moeder
donderdag 19 december 2024 om 15:52
Hallo allemaal,
Nog geen 3 weken geleden is mijn moeder veel te jong overleden.
Ik ben alleenstaand.
Ik besef me goed dat mensen hun leven doorgaat, maar ik voel me erg eenzaam.
Niemand in mijn omgeving is op mijn leeftijd al, zijn of haar moeder overleden.
Ik zit zelf in een waas of roes, kan moeilijk voelen en ook niet meer denken. Ik heb sinds kort begeleiding. Deze begeleiding gaf het advies om in mijn omgeving kenbaar te maken dat ik het fijn zou vinden als men het initiatief toont en mij af en toe even op komt halen om wat doms of makkelijks te doen. Ook om mij niet meer te vragen wat ze voor mij kunnen doen, maar om het gewoon te doen, aangezien ik niet meer kan bedenken wat iemand voor mij kan doen.
Ik heb de mensen die mij dichtbij staan dit aangegeven. Daar werd begripvol op gereageerd en fijn dat ik het aangaf. Echter gebeurd er verder niks mee.. En dat doet mij pijn.
Ik ben zelf iemand die graag iets voor iemand betekent en altijd voor iedereen klaar staat.
De weduwe partner van mijn moeder krijgt een heleboel belletjes en minstens 1 iemand op de koffie per dag zonder dat hij daarom hoeft te vragen.
Mijn broertje heeft een partner en haar familie waar hij terecht kan en met open armen wordt ontvangen.
Ik ben alleen, in een wereld die voor mij onwerkelijk is geworden.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil bereiken, gewoon even mijn verhaal kwijt denk ik.
Bedankt voor het lezen.
Nog geen 3 weken geleden is mijn moeder veel te jong overleden.
Ik ben alleenstaand.
Ik besef me goed dat mensen hun leven doorgaat, maar ik voel me erg eenzaam.
Niemand in mijn omgeving is op mijn leeftijd al, zijn of haar moeder overleden.
Ik zit zelf in een waas of roes, kan moeilijk voelen en ook niet meer denken. Ik heb sinds kort begeleiding. Deze begeleiding gaf het advies om in mijn omgeving kenbaar te maken dat ik het fijn zou vinden als men het initiatief toont en mij af en toe even op komt halen om wat doms of makkelijks te doen. Ook om mij niet meer te vragen wat ze voor mij kunnen doen, maar om het gewoon te doen, aangezien ik niet meer kan bedenken wat iemand voor mij kan doen.
Ik heb de mensen die mij dichtbij staan dit aangegeven. Daar werd begripvol op gereageerd en fijn dat ik het aangaf. Echter gebeurd er verder niks mee.. En dat doet mij pijn.
Ik ben zelf iemand die graag iets voor iemand betekent en altijd voor iedereen klaar staat.
De weduwe partner van mijn moeder krijgt een heleboel belletjes en minstens 1 iemand op de koffie per dag zonder dat hij daarom hoeft te vragen.
Mijn broertje heeft een partner en haar familie waar hij terecht kan en met open armen wordt ontvangen.
Ik ben alleen, in een wereld die voor mij onwerkelijk is geworden.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil bereiken, gewoon even mijn verhaal kwijt denk ik.
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 20 december 2024 om 08:56
Wat heb je al veel fijne reacties gehad TO! Zo zie je maar weer: het lijkt misschien alsof jij de enige bent die dit meemaakt, maar dat is niet zo. Helaas verliezen veel mensen hun ouders al jong (ik ook).
Goede tips zijn hierboven al veel gegeven. Luister zeker de podcast Dag voor Dag, die vond ik superfijn. Nog een boekentip: De dingen die je vergeet van Gijs van der Sanden (ook zijn ouders jong verloren).
Zo te horen zit je een een fase waarin je gevoel is uitgeschakeld. Dat is heel normaal, pure zelfbescherming. Het zal vanzelf, stapje voor stapje, los gaan komen.
Goede tips zijn hierboven al veel gegeven. Luister zeker de podcast Dag voor Dag, die vond ik superfijn. Nog een boekentip: De dingen die je vergeet van Gijs van der Sanden (ook zijn ouders jong verloren).
Zo te horen zit je een een fase waarin je gevoel is uitgeschakeld. Dat is heel normaal, pure zelfbescherming. Het zal vanzelf, stapje voor stapje, los gaan komen.
vrijdag 20 december 2024 om 09:49
Allereerst gecondoleerd.
Heb je misschien een heel goede vriendin met wie je kan afspreken op een gezette tijd in de week te gaan wandelen of koffie te gaan drinken of te bellen of zo? Ik vind het zelf ook moeilijk om contact te maken als ik me erg rot voel. 5 jaar geleden overleed m'n toenmalige vriend na ruim 10 jaar samen zijn. Toen stelde m'n beste vriendin voor me elke dag even te bellen om dezelfde tijd. Dat hebben we best lang gedaan. Soms belden we lang en vaak ook maar kort, maar het was fijn om elke dag tenminste even iemand te horen die vroeg hoe het met me ging en die zelf ook wat kon vertellen over haar dag. Dat maakte de situatie ook echter. Ik ben haar daar zo dankbaar voor.
Een poosje na het overlijden las ik een paar boeken over rouwen en één boek heette 'Je mag mij altijd bellen'. Heel treffend, want het is gemakkelijk gezegd. Het initiatief bij de rouwende leggen. En mensen willen je ook niet storen.
Misschien dat je vooral bij je moeder terecht kon voor troost en dan is het nu extra zwaar.
Ik wou dat ik je kon helpen. Rouw is hoe dan ook gewoon zwaar klote.
Heb je misschien een heel goede vriendin met wie je kan afspreken op een gezette tijd in de week te gaan wandelen of koffie te gaan drinken of te bellen of zo? Ik vind het zelf ook moeilijk om contact te maken als ik me erg rot voel. 5 jaar geleden overleed m'n toenmalige vriend na ruim 10 jaar samen zijn. Toen stelde m'n beste vriendin voor me elke dag even te bellen om dezelfde tijd. Dat hebben we best lang gedaan. Soms belden we lang en vaak ook maar kort, maar het was fijn om elke dag tenminste even iemand te horen die vroeg hoe het met me ging en die zelf ook wat kon vertellen over haar dag. Dat maakte de situatie ook echter. Ik ben haar daar zo dankbaar voor.
Een poosje na het overlijden las ik een paar boeken over rouwen en één boek heette 'Je mag mij altijd bellen'. Heel treffend, want het is gemakkelijk gezegd. Het initiatief bij de rouwende leggen. En mensen willen je ook niet storen.
Misschien dat je vooral bij je moeder terecht kon voor troost en dan is het nu extra zwaar.
Ik wou dat ik je kon helpen. Rouw is hoe dan ook gewoon zwaar klote.
vrijdag 20 december 2024 om 10:06
Wat een goed idee van jouw vriendin Hagelslagjes! En ja, zo'n vriendin moet je maar net hebben, die begrijpt wat je nodig hebt, die naar je wil luisteren en vraagt hoe het gaat ...
Helaas is het zo dat mensen die nog nooit zo'n verlies hebben gehad zich niet kunnen voorstellen hoe dat voelt, dat zelfs een klein gebaar al zo helpend kan zijn. En veel mensen zijn dan erg terughoudend in hun contacten, bang dat je in huilen uitbarst (en niet snappen dat dat gewoon mág ...), bang dat je alleen maar over je verlies zult praten (dat is toch logisch?), kortom: ze houden de boot af, willen je wel bellen maar stellen dat keer op keer uit, en durven dan niet meer te bellen omdat ze al zo lang niks van zich hebben laten horen en zo verwatert een goede vriendschap vaak.
Het spreekwoord luidt niet voor niets: in nood leert men zijn vrienden kennen.
Helaas is het zo dat mensen die nog nooit zo'n verlies hebben gehad zich niet kunnen voorstellen hoe dat voelt, dat zelfs een klein gebaar al zo helpend kan zijn. En veel mensen zijn dan erg terughoudend in hun contacten, bang dat je in huilen uitbarst (en niet snappen dat dat gewoon mág ...), bang dat je alleen maar over je verlies zult praten (dat is toch logisch?), kortom: ze houden de boot af, willen je wel bellen maar stellen dat keer op keer uit, en durven dan niet meer te bellen omdat ze al zo lang niks van zich hebben laten horen en zo verwatert een goede vriendschap vaak.
Het spreekwoord luidt niet voor niets: in nood leert men zijn vrienden kennen.
vrijdag 20 december 2024 om 17:09
zaterdag 21 december 2024 om 00:10
zaterdag 21 december 2024 om 08:52
Het leven is niet altijd even gemakkelijk voor me geweest. De laatste paar jaren ben ik juist heel erg bezig met bewustwording en bewust zijn en in het moment zijn.
Ik stond niet volop in het (maatschappelijk gewenste) leven, maar wel in mijn eigen leven in mijn eigen wereldje.
Zoals ik het nu ervaar heb ik nog niet eerder zo ervaren. Nu is het meer een film die voor m'n ogen afspeelt, maar ik maar de helft van meekrijg.
Als ik dan weer mag vragen; waarom wil je dat weten?
Ik stond niet volop in het (maatschappelijk gewenste) leven, maar wel in mijn eigen leven in mijn eigen wereldje.
Zoals ik het nu ervaar heb ik nog niet eerder zo ervaren. Nu is het meer een film die voor m'n ogen afspeelt, maar ik maar de helft van meekrijg.
Als ik dan weer mag vragen; waarom wil je dat weten?
zaterdag 21 december 2024 om 09:29
Rouw is zo zwaar. Niet meer kunnen denken en voelen. Totaal lamgeslagen zijn en geen vaste grond meer voelen onder je voeten. Mijn man en mn moeder zijn in 2 jaar tijd beiden overleden. Mn moeder nu een paar maanden geleden. Ik weet soms niet hoe ik overeind moet blijven. En toch zijn er ook dagen dat het gaat en ik kan lachen.
Onze kinderen waren begin 20 toen mijn man overleed. En van hen hoor ik hetzelfde als wat jij nu schrijft. Weinig steun van leeftijdsgenoten. Terwijl voor mij als weduwe veel mensen langdurig klaarstonden en nog steeds klaarstaan.
Mijn advies is gun jezelf de tijd. Want rouw gaat nou eenmaal niet snel. Je kan het niet " oplossen". Je moet met het verlies en het verdriet leren leven. En dat kost tijd. Doe kleine dingen die je fijn vindt. Naar de sauna, een massage, op de bank met thee en een boek, een wandeling, film kijken. Verwacht niet teveel van jezelf.
Vertel aan je beste vriendin dat je verdrietig bent en je moeder mist.
Gecondoleerd en sterkte.
Onze kinderen waren begin 20 toen mijn man overleed. En van hen hoor ik hetzelfde als wat jij nu schrijft. Weinig steun van leeftijdsgenoten. Terwijl voor mij als weduwe veel mensen langdurig klaarstonden en nog steeds klaarstaan.
Mijn advies is gun jezelf de tijd. Want rouw gaat nou eenmaal niet snel. Je kan het niet " oplossen". Je moet met het verlies en het verdriet leren leven. En dat kost tijd. Doe kleine dingen die je fijn vindt. Naar de sauna, een massage, op de bank met thee en een boek, een wandeling, film kijken. Verwacht niet teveel van jezelf.
Vertel aan je beste vriendin dat je verdrietig bent en je moeder mist.
Gecondoleerd en sterkte.
zaterdag 21 december 2024 om 11:17
Heel herkenbaar, dit hoort echt bij de shock en het rouwproces. Ooit wordt het echt beter.Leyap88 schreef: ↑21-12-2024 08:52Het leven is niet altijd even gemakkelijk voor me geweest. De laatste paar jaren ben ik juist heel erg bezig met bewustwording en bewust zijn en in het moment zijn.
Ik stond niet volop in het (maatschappelijk gewenste) leven, maar wel in mijn eigen leven in mijn eigen wereldje.
Zoals ik het nu ervaar heb ik nog niet eerder zo ervaren. Nu is het meer een film die voor m'n ogen afspeelt, maar ik maar de helft van meekrijg.
Als ik dan weer mag vragen; waarom wil je dat weten?
zaterdag 21 december 2024 om 11:19
Eerder tipte ik al de podcast 'Dag voor Dag' van Liesbeth Rasker. Ook dit boek is een grote aanrader, over wat rouw is en hoe je ermee om kan gaan: https://www.bol.com/nl/nl/f/de-dingen-d ... 003444227/
zaterdag 21 december 2024 om 13:06
Ik vroeg het denk ik vooral door de manier waarop het geschreven was in de openingspost over het stukje: ‘ik ben alleen in een wereld die onwerkelijk voor me is geworden’
En vroeg me even af of er misschien hulp nodig was.
Dat was de reden.
Ik vind het erg voor je dat je moeder is overleden. Zelf heb ik grote angst voor het moment dat mijn moeder weg zou vallen. Ze is nog wel goed momenteel maar ze wordt ouder. Ze betekent, net zoals jij schreef over jouw moeder, erg veel voor me.
Ik kan erg relateren aan je verhaal, ondanks dat mijn moeder nog leeft.
En vroeg me even af of er misschien hulp nodig was.
Dat was de reden.
Ik vind het erg voor je dat je moeder is overleden. Zelf heb ik grote angst voor het moment dat mijn moeder weg zou vallen. Ze is nog wel goed momenteel maar ze wordt ouder. Ze betekent, net zoals jij schreef over jouw moeder, erg veel voor me.
Ik kan erg relateren aan je verhaal, ondanks dat mijn moeder nog leeft.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
