tips en steun gevraagd bij diverse soorten ellende

Ben je niet "gewoon" in de overgang?

Muren zijn om tegen aan te lopen...en de handvatten krijg je hopelijk door de psycholoog aangereikt.

Weet dat je niet alleen hierin bent en prijs je gelukkig met je echtgenoot.

Je komt er echt wel weer!

Wat mij vaak helpt in depressieve periodes:
Luisterboek aan (dan kunnen je gedachten niet met je op de loop gaan)
Knutselen of handwerken (gaat erom dat er iets uit je handen komt)
Gezond eten.

Als het erger word weer naar de huisarts gaan. Echt doen. Regelmatig contact met de huisarts blijven houden is verstandig.

Verder kun je niet van baan wisselen, je bent 100% ziek.

Wellicht dat je daar mag reïntegreren?

Volgens mij ben je verplicht daar aan te geven dat je ziek bent.

Ik zou zeggen, je bent 100% ziek gemeld.

Het enige wat je nu hoeft te doen is, rust nemen, slapen, eten, bewegen en leuke dingen doen. Geniet van de rust, voor zover dat lukt.

Je kunt maar beter gaan accepteren dat je ziek bent. Acceptatie is stap 1 naar herstel.

Hoe langer je blijft vechten tegen het ziek zijn, hoe erger klachten worden en hoe langer het duurt.

Nieuwe baan is vechten. Dat gaat je niet lukken die baan, sorry. Alle klachten die je nu hebt zullen ook daar zijn.

Richt je op kleine en positieve dingen. Noem er elke dag 3, ik heb gedoucht, ik heb gegeten en ik heb heerlijk op de bank gelegen oa.

Verder kan angst uit moeheid voort komen. Neem dus rust. Geef je over aan de vermoeidheid.

Zoals je zelf al zei, toen je rust nam na operatie, namen klachten af.

Neem rust zoals je na een zware operatie zou doen.

Suikerspin geeft hele goede tips.
Mijn gedachte was ook gelijk: kun je je nieuwe baan nog afzeggen en toch bij je huidige baan blijven? Want het klinkt heel heftig en zoals je het beschrijft ben je over een tijdje echt niet in staat te functioneren in een nieuwe baan.

Mij helpt het in tijden van stress om de natuur in te gaan, vooral wandelen, maar soms ook gewoon naar een mooie plek gaan en daar gewoon een uurtje zitten.

En accepteren dat je op dit moment de controle kwijt bent, hoe moeilijk ook.

Succes, ik hoop dat je goed voor jezelf kunt zorgen (loslaten hoort daarbij en acceptatie ook) en dan snel weer opknapt.

Toen ik me zo voelde, kort na de geboorte van mijn zoon, ben ik een lichte dosis Mirtazepine gaan slikken (15 mg). Daardoor sliep ik weer en voelde me binnen de kortste keren ook overdag weer normaal. Werkte voor mij perfect.

Precies mijn verhaal, achteraf was de overgang begonnen.
Ik dacht ook aan burn-out. Ik was 42.

Aureel schreef: ↑

11-06-2018 10:47

Goeie vraag wel... heb ik aan gedacht, maar is het niet wat vroeg? Ik menstrueer ook nog als een jonge blom

Het begin van de overgang kan je net een tik geven waardoor je zaken waar je voorheen goed mee kon omgaan nu niet meer zo gemakkelijk oplost of van je afzet.
Zelf heb ik het zo ervaren, en ik heb het bij verschillende vriendinnen ook zo gezien.

Dus het kan beide zijn, de overgang en een vloedgolf aan andere moeilijkheden die je nu moet zien te hanteren.
Met 43 in de overgang komen is niet vroeg, hoor, 35 wel.
Sterkte
Als je wilt kun je meelezen of- schrijven in het overgangstopic : gezondheid/de-ongemakken-van-de-overgan ... /340753/63

Aureel schreef: ↑

11-06-2018 11:26

Wat goed om te horen, van die overgang!! Dat had ik zelf nooit bedacht. Vind het best een opluchting. Het zal niet alles verklaren, en dat hoeft ook niet, maar het ligt dus waarschijnlijk niet helemaal aan mijn eigen psychische onvolkomenheid.

Het minder leuke eraan is alleen dat het niet met 3 maanden is opgelost , (maar eigenlijk + + )
Ik zou je eens goed gaan inlezen, ook over de voor- en nadelen van hormoonsuppletie en over kruiden en supplementen.
Je zou ook een consult bij een overgangsconsulente kunnen overwegen. Wordt (gedeeltelijk) vergoed door je zorgverzekering.
Je kunt echt wel wat meer doen dan het 'accepteren'.

Aureel schreef: ↑

11-06-2018 10:47

Goeie vraag wel... heb ik aan gedacht, maar is het niet wat vroeg? Ik menstrueer ook nog als een jonge blom

De pre-menopauze begint al lang voor je menstruaties minder worden of veranderen. Ik ben zelf 47 en ongeveer anderhalf jaar in die pre-menopauze en herken heel veel van je klachten. Misschien toch goed om wat informatie op te zoeken hierover, want als dit iets is wat bijdraagt aan hoe je je nu voelt, kun je proberen te accepteren dat dit mee speelt. En het beter een plek geven. Kan al wat meer lucht geven.

Yep, klinkt als het begin van de overgang. Goed dat je je in gaat lezen over dit onderwerp. Maar let op ! Veel van de reacties op de diverse fora over de overgang zijn overwegend negatief tot zeer negatief. Laat je daardoor niet van de wijs brengen. Het verloopt lang niet bij iedereen zo heftig. Bedenk dat de vrouwen die relatief gemakkelijk door de overgang rollen (zoals ik) meestal niet op deze fora meeschrijven.

Ik ben bang dat de huisarts wat te positief is. In de mate waarin jij de klachten hebt kan herstel echt lang duren. Herstel van burnout klachten kan zo 2, 3 jaar duren. En nooit herstel je weer helemaal.

Overgang ben je ook wel een tijd zoet mee.

Het is ookniet erg als er wel wat mis is met je psychische gesteldheid.

Ik merk daar erg veel weerstand bij.

Psychisch ziek is ook ziek. Net als een gebroken arm.

Dat weet ik ook zeker. En het komt uiteindelijk ook allemaal weer goed

Ik herken de stress en paniek, ik heb hyperventilatie ontwikkeld door de stress en ben ook een tijd heel bang geweest om in paniek te raken. Bij mij heeft de steun van mijn vriend en zeker ook de gesprekken met een psycholoog geholpen. Het geen wat mij het meest helpt als mijn hoofd weer helemaal doorgaat met alle gedachtes, simpele bezigheden zoals bv in de tuin werken of wandelen met de hond. & elke dag een kwartier schrijven in een schrift. Gewoon al mijn gedachten opschrijven echt alles wat dan langs komt, dit doe ik extra op momenten dat mijn hoofd overloopt.

Aureel, allereerst een want ik mag je graag op forum, het is niet niks wat er allemaal door je heen gaat en hoe complex dat alles is, een combi van factoren bij elkaar opgeteld, en ineens die ene druppel de emmer doet overlopen..

Het ingewikkelde ervan is dus denk ik dat er niet 1 aanwijsbare oorzaak is, die je dan zou kunnen veranderen zodat je weer "normaal" (jezelf zoals je jezelf kent) wordt. En je dus geen idee hebt waar te beginnen en waar je het (in) zoeken moet.

1 van de belangrijkste oorzaken is idd juist dat "sterk/stoer zijn, niet zeuren maar gewoon doorgaan", dus signalen negeren/onderdrukken (en dat waarschijnlijk jarenlang), een groot verantwoordelijkheidsgevoel qua werkethos als thuis in het gezin, huishouden, sport, hobby enz.
Dat loopt ook nog allemaal door elkaar heen.
En zolang je zelf stabiel voortgaat en alles onder controle is en goed loopt, houd je dat ook vol.

Vaak hebben mensen bij dat "alsmaar doorgaan" niet eens door dat ze eigenlijk nooit echt ontspannen, dat ze gaandeweg alleen nog maar het accent hebben liggen op verantwoord(elijk) en serieus leven, en het plezier, humor, relativeringsvermogen, speelsheid en lol totaal naar de achtergrond verdwenen zijn.
En dat zo het volwassen leven er "nou eenmaal" zo uit ziet, iedereen dat nu eenmaal moet, doet en kan (los van of je dat ook wil, dat vragen veel mensen zich niet af, is dat geen (eigen, bewuste) keuze, en het ZIJN ook allemaal stuk voor stuk belangrijke dingen die "óók moeten" en zo goed en kwaad als het lukt al die ballen hoog moeten zien te houden, als je het maar goed organiseert.

Hoe lang is het geleden dat je echt onbekommerd ontspannen was, of gewoon kon zitten niksen, luieren, beetje tutten, ff niks of niemand "aan je trok", echt "mee-time", onbevangen voelen, de tijd kon nemen om bewust te genieten van liefde en lust, met smaak eten en drinken, van voldoende rust en goed slapen, van liefde voelen/uiten voor en van je partner, je kinderen, en allerlei andere leuke dingen die het leven óók te bieden heeft?

Burnout betekent niet meer dan gaandeweg je reserves uitputten, en wel tot zo'n punt, dat alles wat je voorheen leuk vond ook een "moeten" lijkt te zijn geworden: die optelsom houdt álles in wat inspanning vergt.
Niet alleen afgelopen veranderingen die daadwerkelijk verbeteringen zijn (bijv verhuizen naar een leuker/praktischer/groter/béter huis/buurt, een leukere baan) die toch de nodige tol vragen (beide in de stress top 10, he! Net als trouwen bijv, wat toch ook iets fijns zou zijn om naar uit te kijken), maar ook het van jezelf verwachten dat je altijd nog evenveel kunt en zult/moet kunnen als toen je nog jong (of relatief nog onbelast?) was toen je begon aan die leefwijzen) zouden élk (gezond en sterk) mens al belasten, al is dat relatief makkelijker op te vangen als je verder weinig anders (aan verplichtingen, issues en inspanningen) aan je kop hebt.

Vlak fysieke invloeden niet uit, los van of ze oorzaak of gevolg zijn. Juist omdat het door de jaren heen is opgelopen en door elkaar heen loopt is het voor zowel jouzelf als een arts als psycholoog lastig om aanwijsbare oorzaken en aanleidingen te vinden. Hormonale veranderingen zetten zich wel degelijk in voordat je in de overgang bent, en het wordt steeds bekender dat het niet drukte is, maar (het langdurige karakter van) stress bepaalde chemische stoffen en hormonen afscheidt, die een schadelijke invloed hebben op je mentale en fysieke gestel, op ál je cellen.

Iedereen heeft in aanleg al zijn eigen "zwakke plekken" waar dat zich "vastzet" of redelijk ongemerkt gaat voortwoekeren.
Als je geen tijd neemt om te voelen wat je voelt (gevoelens, maar ook behoeften kun je voelen, zoals honger, dorst, rust/vermoeidheid, slaap, ontspanning, lust, intimiteit, ritme/ structuur, beweging, enz) zijn die behoeften daarmee nog niet wég, en krijg je dat vroeg of laat in opgetelde vorm voor je kiezen (de hele emmer die nooit geleegd werd).

En altijd op momenten dat het niét uitkomt (komt natuurlijk nooit uit, en mensen gaan iha niet bewust iets "aanpakken" als ze er (nog) weinig last van hebben, he, in een fijne, gelukkige en stabiele periode zijn ze blij dat het lekker gaat en gaan geen pijn/ongemak ópzoeken).

Wat iha ook een rol speelt is dat mensen dus geen tijd hebben of nemen om te niksen, te dromen, om hun gedachten te laten dwalen (wat van binnenuit opkomt als je gaat zitten met niks omhanden, geen mobieltje, geen pc, geen Fb, geen tv of andere afleidingen zoals boek of tijdschrift) en gewend zijn geraakt aan veel te veel (info) laten binnenkomen (van buiten naar binnen, van perikelen van gezin, van de buitenwereld, werk enz, wat allemaal verwerkingstijd nodig heeft, oa in je slaap) en je kúnt niet eindeloos en grenzeloos maar laten "binnenkomen".

Alsmaar bezig ("moeten") zijn is slopend! Letterlijk en figuurlijk!
Je hoort weleens mensen die trots verkondigen: "van de stad krijg ik energie, ik zou dood gaan van ellende op het platteland" en dat betekent vaak niets anders dan dat zodrá ze idd zouden gaan zitten ze met de hele handel aan (ongewenste/ongemakkelijke) gedachten en gevoelens (die nooit aan bod komen, want altijd van worden afgeleid door druk en bezig te zijn) geconfronteerd worden en over zich heen krijgen (en zich geen raad mee weten).

Hetzelfde gebeurt bij burnout, maar dan kun je er niet meer onderuit, valt niet meer vanaf te leiden, je hele systeem zegt "Ho!!!!", tot hier en niet verder.
De angst die daarmee gepaard gaat is angst voor controleverlies (niet zelf meer in de hand hebben van die brei, wat er allemaal in die emmer verzameld is in de loop der jaren, in jeugd en leven tot dan toe), het onbeheersbare en het door elkaar heen lopen van lichamelijke kwalen, overgang, stresshormonen, (misschien jarenlange) vervuilende lichaamsvreemde stoffen (siliconen) en/of ongezonde gewoontes, leefritme's, ziekte enz waar je nooit eerder last van had, maar ongemerkt dus je energie aantasten en uitputten.
En die "batterij" voorziet niet alleen fysiek, maar ook mentaal in je totale hoeveelheid energie.

Waar je eerder nog een voorraadje (genoeg) had, is dat alles wat je gewend bent (en jij jezelf kent in wat je aan kunt) nu teveel.
Het ligt dus niet alleen aan je "belastbaarheid": als die belastbaarheid stelselmatig alleen maar wordt uitgehold en beproefd, gaat die logischerwijs omlaag.

Mensen (en zeker vrouwen!) vergelijken zich vaak met anderen met soortgelijke baan, gezin enz: die kunnen het (nog) wel, dus moet ik ook kunnen, maar ze vergeten dat die belastbaarheid niet bij iedereen hetzelfde is of (buiten werk) ook met dezelfde "belastingen" te maken hebben, aan issues uit het verleden en heden, omstandigheden, gezondheid, maar ook in allerlei andere rollen (ouder wordende hulpbehoevende ouders bijv, of een kind(eren) die meer aandacht en begeleiding nodig heeft dan die van die collega, of financiele zorgen, betrokkenheid bij problemen van andere geliefden, of juist makkelijker de boel de boel kunnen laten en elk weekend naar een strandhuisje vertrekken, reizen, met vrienden of in hun eentje met een boek op de bank doorbrengen, wandelen in de natuur, een museum bekijken, een fesival of concert bezoeken, 10 km hardlopen, of een geweldig seksleven hebben, whatever ze zich mee opladen of tot rust komen, hun conditie oppeppen en/ of creativiteit in kwijt kunnen.

Onze hele cultuur van "alles zelf moeten doen/ kunnen doen" + belang hechten aan bepaalde ("stoere"/sterke) status is ook een rechtstreekse weg naar overbelasting, bijv maximale hypotheek en zelf elk weekend al dan niet samen huis schoonmaken, boodschappen inslaan voor de hele week, wassen en strijken, iets met de kinderen "moeten" ondernemen, familiebezoek, enz.
Hoeveel mensen leven óm te werken ipv andersom? En dan niet alleen betaald werk, maar ook zorg voor kinderen en huishouden, hopelijk nog een beetje sociaal leven en geen tot weinig "me-time" (en relatietime, in de zin van leuke aandacht met/voor elkaar, ipv elkaars wel en wee opvangen?).

Mensen maken zichzelf en elkaar helemaal gek met continu bereikbaar zijn en zoveel meer buitenwereld binnenlaten (dan vroeger, we zien, lezen en horen álles tot in élke uithoek van de wereld(ellende), over elkaar aan privé-info, problemen, gedoe, elkaar "volgen" (en antwoorden op elk berichtje/foto) , meningen, adviezen, leefwijzen: ook die continue "inlaat" vergt dus zijn tol en kropt zich op, als je daar geen grenzen aan stelt (behalve hooguit nog op vakantie).

Het vervelende is dat die "emmer" geen onderscheid maakt: het gooit alles op 1 hoop.
Dat je ouder wordt, of al "tropenjaren" achter de rug hebt, gezondheidsklachten krijgt, of simpelweg slechtere conditie, of eoa onverwachte extra inspanning erbij, kan dat net teveel zijn.
Sommige mensen gaat het goed zolang elk radertje naar behoren loopt en iedereen zijn taken doet en kunnen al zwaar in de problemen komen als de oppas het laat afweten, of een onverwachte financiele tegenvaller, iets groots of kleins wat het strak georganiseerde plan ondermijnt.

Zolang alles onder controle is voelen ze zich daar goed bij, maar realiseren zich niet dat ze continu op hun toppen presteren en de tol die dat op langere termijn eist. Het zijn vaak diezelfde mensen waar anderen een voorbeeld in zien, en die zichzelf ook sterk voelen/wanen, tot ze zelf op een of ander gebied vastlopen.
De stellen die uit elkaar gaan, en je het nooit van had verwacht, of juist degene die in allerlei opzichten voldeed/voldoet aan de hoge verwachtingen die de maatschappij (en mn vrouwen aan zichzelf en elkaar) stellen: uiterlijk, energiek, georganiseerd, sportief, sociaal, werk, gezin en huishouden lopen op rolletjes, liefhebbende echtgenote, creatief, die ook nog klaarstaan als luisterend oor voor anderen, de ramen altijd blinken, de voortuin gemaaid is en op het oog alles perfect voor elkaar hebben.

Tot het ook daar een keer mis gaat.
Bedenk svp dat veel van die mensen die denken dat ze het (nu) goed voor elkaar hebben daar evengoed hun "zekerheden" uit halen, en zich krachtig en veilig bij kunnen voelen, zoláng ze die baan, relatie, leuke gezin, huis, auto enz hebben en eea relatief probleemloos verloopt!

Wat oa angstig maakt, is te merken dat niét alles "maakbaar" blijkt te zijn, en dat het een schijncontrole was, zolang dat alles bij te benen is (om het zo te houden) en dat je niet alles zelf in de hand hebt, dat iéts roet in het eten kan gooien, zelfs je hele leven overhoop kan gooien, zoals je "jezelf" kent.

Hoe groter (de berg) het is/wordt wat je allemaal hebt opgekropt of onderdrukt, hoe meer reden voor angst voor controleverlies. Te vergelijken met een opblaasbal die je met kracht probeert onder water te duwen: hoe groter die bal en hoe meer lucht erin, hoe krachtiger hand nodig is om dat vol te houden en des te groter de "explosie" zal zijn als die hand verslapt (ziekte, ouderdom, issues en tegenvallers) áls die hand eenmaal loslaat..

Hardnekkig proberen om zoals voorheen die controle vooral maar weer te hervinden helpt imo niet: juist het doel om weer "jezelf" te willen zijn (zoals je voorheen jezelf kende en kon hebben) heeft oa juist tot dit punt van vastlopen geleid (als er niet 1 aanwijsbare reden is althans), en erkennen dat er dingen zijn (al zou het louter overgang zijn, ouder worden, veranderende hormoonsamenstellingen, fysieke veranderingen) die je niét of nauwelijks zelf onder controle hebt, is al heel wat.

Relativeren is vaak makkelijker als het om "gerechtvaardigde" redenen is: hoe erg is een parkeerbon of dat het huis niet aan kant is rondom het wegvallen van een familielid bijv? Dat snapt iedereen, dat je hoofd en energie daar dan ff niet naar staan en ook totaal onbelangrijk is tov die gebeurtenis/periode. Tijdelijk dan, he. Maar na 3 maanden word je toch wel geacht daar ook weer oog voor te hebben, en je weer druk te maken om diezelfde dingen.

Ik denk dat alles wat al jaren niet aan bod komt, zich vroeg of laat opdringt in eoa vorm, als de controle/grip om eoa reden (fysieke gebreken, ouder worden, mentale overbelasting, spanningen en "dreigingen/ onzekerheden", conditie en energie) verslapt.

Laat mogelijke fysieke oorzaken svp ook onderzoeken (danwel uitsluiten): de een heeft meer last van (beginnende) overgang en hormonale veranderingen dan de ander, maar ook menig arts kan iets te gemakkelijk aan overgang wijten en daardoor een ziekte of iets over het hoofd zien die soortgelijke klachten meebrengt (bijv schildklier, diabetes, hoge bloeddruk, schades door (jarenlange) stresshormonen (bijv aantoonbaar op aderen/ hartspier), maar ook op onvoldoende aanmaak van "geluksstoffen", al dan niet beinvloed door (on)gezonde leefwijzen, beweging, buiten komen, eet-, drink-, leef- en slaappatronen.

Het vervelende is hoe dan ook dat (wat de oorzaken en aanleidingen ook zijn) je wel gedwongen wórdt om je grenzen aan wat je (aan)kunt moet gaan herzien, tijdelijk danwel voorgoed.
En opnieuw definieren wat je prioriteiten zijn, dat blijkbaar niet alles meer kán en je noodgedwongen wel keuzes en beperkingen dient te stellen.
Heel frustrerend en zeker zolang je daartegen in verzet bent en blijft vechten, omdat je die normaalwaarde voor jezelf aanhoudt (en dat het doel wordt: weer diegene worden)!

Angst is vaak ook worst case scenario dat júist als je de grip laat verslappen het hek van de dam zal zijn en alleen maar nóg erger zal worden en helemáál niet meer te overzien zal zijn (en onbeheersbaar wordt): als je thuis de boel de boel laat ipv bijhoudt/ onderhoudt juist een grote berg je aanstaart.
Want zover is het al gekomen, dat als je alles even belangrijk blijft vinden als voorheen, je die -opeens zeer beperkte- energie al moet zien te verdélen over al die dingen, dus elke dag iéts, en alleen in kleine porties nog behapbaar zijn.

Het is goed dat je daar professionele hulp bij gezocht hebt, alleen al om je partner niet teveel te belasten, hoe begripvol en behulpzaam die ook is!!
Hij heeft er ook belang bij dat het met jou (een/zijn geliefde) goed gaat.
Besef svp dat dit wel een extra beroep op hém doet, en daar ook grenzen aan zijn ivm zijn eigen capaciteiten, conditie, enz: dit heeft ook invloed op hem en zijn welzijn, spanningen/ontspannen zijn!
(omdat het gebeuren met jou zowel jouw als zijn acute aandacht vergt, en misschien aanpassingen in sfeer, meehelpen, ontzien, ontlasten, enz van het hele gezin, wordt nog weleens vergeten dat dat ook zijn tol eist van degenen die wel gezond en energiek zijn, en dat die dat mede dragen/opvangen).

Empathie, medeleven en kunnen leunen op partner, gezin, familie en/of vrienden is wat je verwacht aan steun in mindere tijden en vaak ook op kunt rekenen, maar omdat ze zo dichtbij staan ondervinden ze er zelf ook invloed van. Dat is een extra belasting, hoe groot of klein ook, en dat hoop je te mogen verwachten ook, tijdelijk en binnen proporties. Bedenk dat ook zij een "gekleurde" (subjectieve) blik hebben op jou, op hoe niet alleen jij, maar ook zij jou (tot nu toe) kenden (en gewend zijn aan dezelfde leefwijzen, gewoontes en ritmes enz).

Grote kans dat dit niet iets is wat in enkele weken (rust) vanzelf over gaat, helaas.
Houd rekening met blijvende veranderingen en vraag jezelf af hoe "erg' dat eigenlijk dat is?
Het kunnen ook eyeopeners zijn: dat het tijd is om je/ jullie leven (en wat daar belangrijk, noodzakelijk, gewenst en ongewenst in is) te herzien, en de nodige veranderingen aan te brengen, die nu de aandacht/prioriteit vragen.
Ook al zie je die nu misschien vooral als "beperkingen", die hoéven niet "slecht" of "minder" te zijn dan voorheen, kunnen zelfs nieuwe of mooiere aspecten brengen!

Niet altijd, maar in veel gevallen is angst niet meer dan een waarschuwingssysteem, bedoeld om je te helpen, niet om je onderuit te halen.
Bedoeld om noodzakelijke veranderingen of aanpassingen aan te brengen naargelang je leeftijd, levensfase, gezondheid, conditie enz, vaak zodat je tijdig maatregelen kunt nemen om dat bij te stellen.

Aureel schreef: ↑

11-06-2018 12:34

Dank je wel Zo lief en meedenkend al deze berichten. Doet me echt goed (ik ben emotioneel ook vrij incontinent, dus kan nu ook wel weer janken

Gewoon laten gaan, dan ben je het kwijt. Ik lees tussen de regels door dat je heel kritisch op jezelf bent. Herken ik van mijzelf.
Maar weet je... Gras groeit ook niet sneller als je eraan trekt. Zo te lezen ben je super op weg, probeer daar vertrouwen in te hebben.