Trauma’s uit vroege jeugd, PTSS

Beste allemaal,

Ik wil hier even mijn verhaal neerschrijven.

Al sinds mijn 17 kamp ik met psychische problemen. Ben nu 21.

18 december 2014. Een zonnige morgen, ik stond op, en uit het niets, was mijn wereld ingestort. Was ik in dat zwart gat gevallen.

Ik was overweldigd van gevoelens, negatieve weliswaar. Ik was vlak, depressief, vol spanning en stress, angstig, etc.

Nu, 5 jaar later, nog steeds te kampen met dezelfde problematiek.

Weliswaar in ups en downs, maar het is er, en het komt altijd terug. Hoe dan ook.

Ik heb hulp gezocht (alleen). Eerst dachten ze aan ADD. Alles geprobeerd van medicijnen, maar dit triggerde mijn angsten alleen maar.
Daarna dacht men aan OCD, omdat ik vaak last had van “opdringerige” gedachten.

Sinds deze week, kwam mijn psychologe af met PTSS. Weliswaar de complexe vorm. Aangezien ik langdurige stress/traumas heb meegemaakt.

Mijn ouders lachten me uit toen ik hen uitlegde dat ik me al een tijdje slecht voelde. Ze vinden psychologen echte geldverspilling.


Na enige uitleg gekregen te hebben, ben ik er me meer van bewust wat het allemaal inhoud, en kan/durf ik meer mijn negatieve herinneringen/gevoelens binnenlaten.

Na verder erop in te gaan, blijkt dat dit uit mijn jonge jeugd komt.

Ik ben als kind/tiener emotioneel/fysiek mishandelt geweest.
Ik had daar nooit bij stil gestaan, ik dacht dat het “normaal” was.

Ik heb het gevoel gehad nooit bij mijn gezin te horen. Het was altijd mijn moeder, vader + broer. Ik was het buitenbeentje.

Ik wist dat ik er littekens aan overgehouden had, maar niet dat het zo erg was.

Mijn moeder schold me dagelijks uit. Ze vergeleek me altijd met andere meisjes van mijn leeftijd. Die waren mss “niet zo knap” maar waren tenminste wel slim. En zij, nou ZIJ zouden het gaan maken in het leven. Ik niet.

Mijn moeder heeft me nog zo geslagen, dat ik de dag erna letterlijk blauw zat. Op mijn ribben. Ik had hier fotos van getrokken, maar durfde niet naar de politie gaan.

Mijn broer, vader & moeder zaten s’avonds altijd samen op de bank. Voor mij was er geen plaats meer, dus moest ik ergens anders zitten.

Ik stond, en probeerde het gesprek tussen m’n moeder en vader te volgen. Ik hoorde m’n moeder zeggen dat ik geen kind van haar was. Ze had geen moedergevoelens voor mij, mijn broer daarentegen, was hé-le-maal anders(!).

Dit doet pijn. Zo’n dingen moeten aanhoren.

Als 10-jarig meisje moeten ontdekken dat je moeder een affaire had met een andere man.

Ik ben 2 maal weg gelopen van thuis, gewoon omdat ik het niet meer aankon.

Ik kan nog uren doorgaan, maar het maakt me enorm woedend binnenin en de tranen staan me weer in de ogen.

Mijn vader is meer van het zachte type, maar een achterloper. Hij leeft er mee samen en ik denk dat hij zelf schrik had om de hele tijd gezaag te moeten aanhoren. Dus die bleef meestal stil, of deed mee met haar.

Ik stak de schuld op allerlei andere dingen.
“Is mijn relatie wel goed? Doe ik mijn job wel nog graag? Woon ik graag in ons appartement?” Het maakte me gek.
Maar nooit heb ik onder ogen durven zien dat het eigenlijk vanuit mijn vroegere jeugd komt. Omdat ik erge schuldgevoelens had als ik de schuld op mijn ouders stak.

Want.. tenslotte hebben ze toch ook goede dingen gedaan..? Denk ik..

Nu ben ik al het hele weekend aan het janken geweest, ik voel me echt ziek vanbinnen, werken lukt ook weer minder. Alles.
Ik kan niet genieten van het leven, leef dagelijks in angst, depressieve gevoelens, met de jaren een enorm minderwaardig zelfbeeld gecreërd, het gevoel verliezen voor m’n dierbaren, etc.

Mijn psychologe wilt starten met intensieve traumaverwerkingstherapie.

Ik lees op het net erg veel negatieve dingen over de behandeling en dat het zelf “voor altijd” kan zijn..

Zo wil ik niet leven.

Ik ben 6 weken geleden begonnen met Sertraline, maar ervaar hier helaas nog geen gunstig effect van.
50mg, misschien is de dosis te laag..

Ik wil van jullie positieve verhalen horen over hoe je precies omgaat met PTSS, de behandeling, of je mss genezen bent, of hoe je er mee leeft.

Dankjewel alvast..

chocolol schreef: ↑

27-08-2018 17:42

Het is toch juist je doel dat de behandeling aanslaat en dat je daar voor altijd profijt van blijft houden?

TO het klinkt alsof je veel hebt meegemaakt. Ik denk dat het heel goed is dat je hulp hebt gezocht en als ik je voorbeelden zo hoor, lijkt het me dat je zeker wel profijt hiervan kan hebben. Strekte ermee en een

Dankjewel voor je lieve reactie. Doet me goed.

zazamaenade schreef: ↑

27-08-2018 17:46

Als het allemaal klopt wat je hier schrijft is dit forum denk ik nu niet een goede plek voor je om te zijn.

Je kunt behalve behulpzame ook pittige en cynische reacties verwachten.
Zelf zou ik zeggen : concentreer je voorlopig op therapie, op je dagelijkse leven met de mensen om je heen, probeer goed voor jezelf te zorgen.

Ik heb zelf CPTSS, maar kan niets met hoe je erover schrijft.
Het kan dat dat aan mij ligt.
Sterkte.

Oke, probeer ik.

Wat bedoel je met je laatste zin?

Groetjes

Soulsista schreef: ↑

27-08-2018 19:02

En je vader mag je ook best aanspreken op zijn laffe gedrag.
Dat ze beiden nog het gore lef hebben om jou uit te lachen omtrent de traumas en verdriet die zij hebben aangericht zegt een hele hoop.
Hoe gaan ze nu met jou om?

Ik heb soms zoveel zin om alles tegen haar uit te schreeuwen.
Mijn psych zegt dat ze me vergelijkt met iemand die ze haat. Bv een familielid waar ze vroeger ruzie mee had.

Dan komt ze hier binnen in ons app, en begint ze meteen zich te bemoeien met ons huishouden. Zoals bv. Met de strijk beginnen, dan moet ze het ook altijd wel eens zeggen dat het er wat rommelig bij ligt,.. Achja..

Mijn vader, tja. Aan de ene kant: JA! Ik ben ook razend op hem. Echt razend.

Maar aan de andere kant, het is niet makkelijk geweest voor hem ook. Hij heeft me nooit geslagen of uitgescholden. Nooit.
Dus het is dubbel..


Het is gewoon zo moeilijk. Ik ben 1,5 jaar geleden MOETEN verhuizen, omdat het geen leven meer was. Sindsdien komen ze langs en doen ze alsof er nooit iets gebeurd is.
Daar heb ik het moeilijk mee..

Nemaìn’ schreef: ↑

27-08-2018 17:56

Tijd om jezelf op te pakken en aan te pakken en wat te gaan doen ipv binnen te gaan zitten huilen.
Je loopt nou al enige tijd bij een psycholoog, dus je zult ongetwijfeld handvatten gekregen hebben over hoe je dit soort zaken aan kunt pakken.
Dat is niet makkelijk, maar je hebt hulp.
Met er aan toegeven zal het er iig niet beter op worden. Dus hup!

Nou, de therapie moet nog beginnen.
De eerste keren heb ik gewoon alles eruit gegooid wat ik maar kon, dat vergde wat tijd in beslag.

Ik ben benieuwd.

Ik wou dat ik dit kon zeggen, die “hup!” Maar dit kan ik helaas nog niet. Ik voel me te zwak.

Daar heb ik net hulp voor nodig, en hoop dat ik dit binnenkort wel zal kunnen zeggen

Greenlotus schreef: ↑

27-08-2018 19:55

Goed dat je een psycholoog hebt gezocht. De dingen die je nu voelt moet je stap voor stap onder ogen gaan zien, hoe pijnlijk ook en gaan verwerken.

Ik heb ook CPTSS gehad, ja gehad want ik ben er vanaf. Ik heb nog wel wat zwakke plekken maar ook die zullen wel gaan verdwijnen. Zoals al het andere ook verdwenen is. Mijn angsten en woede zijn weg, geen kort lontje meer, geen hyperactiviteit meer, geen gespannen lijf meer en weer meer energie. Ik heb er 2,5 jaar over gedaan, heel wat emdr behandelingen verder, veel geschreven, veel gepraat en heel veel gevoeld en gehuild.

Ik zou me nog geen zorgen maken over dat het mogelijk voor altijd is. Je staat nog aan het begin! Zolang je zoveel mogelijk in de ogen kijkt, gevoelens verwerkt en gebeurtenissen in de juiste context weet te plaatsen (jouw ouders hebben jou tekort gedaan bijvoorbeeld) kom je echt wel verder. Maar doe het stap voor stap!

Vergeet tussendoor niet om leuke dingen te doen en verwen jezelf elke keer wanneer je iets moeilijks hebt gedaan. Houdt het dragelijk voor jezelf.

Hoi!

Wat fijn om te lezen dat jij genezen bent!
Hoe gaat het nu nog verder met je?

Nou, dat is nu net het probleem. Dat “iets” voor mezelf doen, lukt moeilijk omdat ik de hele tijd met die rotte innerlijke stress zit. Een gevoel dat me niet loslaat.

Liefs

Soulsista schreef: ↑

27-08-2018 21:49

I know.
Dat roept woede in je op..
Alsof jouw verdriet er niet toe doet.
Je voelt je miskend.
Daarom is het ook goed om de stilte te doorbreken.
Voor jezelf op te komen en laten weten dat je er bent en ertoe doet.
Al was het alleen voor jezelf.
En ook voor dat kleine meisje in jou dat nog elke dag worstelt met de gevolgen van de emotionele mishandeling die destijds heeft plaatsgevonden.
Maar behalve een beetje fitten op het huishouden doet ze verder dus wel normaal nu?
Ze moet ook wel...
Weet je waarom?
Je bent nu volwassen.
Niet meer dat afhankelijke kwetsbare meisje van toen. Velen ouders maken dan opeens een ommezwaai want tegen een gelijke durven ze niet.
Ergens is ze bang.
Bang dat jij voor jezelf opkomt en haar ter verantwoording roept. vandaar dat ze doet alsof haar neus bloedt en het verleden het liefst in de doofpot stopt.
Eens zul je het gesprek aan moeten gaan wil je echt jezelf helen mop.
Sterkte ermee!

Dit.
Je bericht heeft me zo aan het denken gezet. Wat een waarheid! Ongelooflijk.

Nu voelt ze zich klein, en is ze ergens idd bang dat ik contact met haar zal breken.

Nou voel ik me sinds dit weekend echt ziek. Mentaal ziek.
Ik slaap niet goed meer snachts, hart slaat in keel, zit de hele tijd met een HUGE opgejaagd gevoel, angstig, alsof ik in een waas leef.
Ik voel me gewoon mentaal ziek. Echt ziek ziek ziek.

Het is alsof mijn ziel pijn doet, zo naar.. ik word gek van mezelf. Mijn werk lijdt eronder, ben weer suuuuuper chaotisch, vergeet alles, kan niet meer plannen. Ook heb ik de hele tijd koud, koude handen/voeten & heb ik van de stress al 3x naar het groot toilet moeten gaan vandaag.

Zijn dit puur angsten of ben ik gewoon terug depressief ah worden..

Ik neem de sertraline nu 6 weken, moet ik geduld hebben? Of vragen aande psych voor een andere AD?

Ik heb de voorbije weken af en toe wel een betere dag opzitten, maar de slechte overheersen extreem.

Liefs