Psyche
alle pijlers
Veel piekeren; ondermeer over problemen in sociale omgang
woensdag 9 mei 2018 om 08:38
Vind sociale omgang vaak erg complex.
Er zijn weliswaar genoeg mensen waar ik een goede band mee heb.
Helaas zijn er ook mensen waar ik moeilijk mee overweg kan (ondermeer op de werkvloer).
Ik lijk er haast wat overgevoelig voor en het maakt me erg onzeker.
Voortdurend ben ik hierover aan het piekeren en ik kamp ergens ook met schuldgevoelens.
Met laatstgenoemde bedoel ik ook met betrekking tot bepaalde vriendschappen die geëindigd zijn.
Vorig jaar is dit ook eens op een vervelende manier gebeurd en ik had dit anders moeten doen.
Heb in het verleden sowieso vrij veel moeite gehad met vriendschappen die steeds moeizamer verliepen en wat me veel energie kostte.
Dat lag heus niet alleen aan de ander.
Zelf vond ik het ook moeilijk om mijn gevoelens hierover te uiten.
Daar moet ik nog steeds erg aan werken (assertiever worden, meer open kaart spelen etc) en wil meer mijn verantwoordelijkheid ook gaan nemen.
Tevens ga ik Cognitieve Gedragstherapie doen (wacht nog steeds op een reactie hierover) en hopelijk ook vaardigheidstraining.
Heb erg veel last van piekeren en rumineren (ook door mijn vorm van autisme).
Wie herkent eigenlijk piekeren oid?
EDIT; zie een schrijffout in mijn topictitel (is 'Veel' uiteraard)
Er zijn weliswaar genoeg mensen waar ik een goede band mee heb.
Helaas zijn er ook mensen waar ik moeilijk mee overweg kan (ondermeer op de werkvloer).
Ik lijk er haast wat overgevoelig voor en het maakt me erg onzeker.
Voortdurend ben ik hierover aan het piekeren en ik kamp ergens ook met schuldgevoelens.
Met laatstgenoemde bedoel ik ook met betrekking tot bepaalde vriendschappen die geëindigd zijn.
Vorig jaar is dit ook eens op een vervelende manier gebeurd en ik had dit anders moeten doen.
Heb in het verleden sowieso vrij veel moeite gehad met vriendschappen die steeds moeizamer verliepen en wat me veel energie kostte.
Dat lag heus niet alleen aan de ander.
Zelf vond ik het ook moeilijk om mijn gevoelens hierover te uiten.
Daar moet ik nog steeds erg aan werken (assertiever worden, meer open kaart spelen etc) en wil meer mijn verantwoordelijkheid ook gaan nemen.
Tevens ga ik Cognitieve Gedragstherapie doen (wacht nog steeds op een reactie hierover) en hopelijk ook vaardigheidstraining.
Heb erg veel last van piekeren en rumineren (ook door mijn vorm van autisme).
Wie herkent eigenlijk piekeren oid?
EDIT; zie een schrijffout in mijn topictitel (is 'Veel' uiteraard)
donderdag 10 mei 2018 om 12:44
Herken ik ook inderdaad.Snowkitty schreef: ↑10-05-2018 12:31Maar andere mensen gebeuren die dingen misschien ook, alleen schenken ze daar minder aandacht aan en zijn ze helemaal niet bezig met het willen voorkomen dat het nog eens gebeurt. Analyseren is een vorm van controle willen houden (als ik de volgende keer zus of zo doe, dan gaat het wél goed), maar je hebt helemaal geen controle over anderen. Bovendien zijn mensen totaal niet consequent, dus wat de ene keer 'werkt', doet dat de andere keer niet. Blijft over: van jezelf uitgaan.
Ik ken iemand die bij een zorgboerderij werkt, maar ik zie niet hoe je dat tegen iemand zou kunnen gebruiken. Het is meer een feit dat hij daar werkt.
De andere dingen, over waar je moeite mee hebt, zou je op zich niet hoeven zeggen tegen anderen. In mijn ervaring vinden mensen het al snel aanstellerig als je het over zulke dingen hebt. En de mensen die wel leuk contact met je onderhouden, komen er eigenlijk vanzelf wel achter.
Vooral dat mensen het aanstellerig vinden.
En het is toch belangrijk ook om van jezelf uit te gaan.
donderdag 10 mei 2018 om 22:04
Heb ook wel het probleem dat ik me op maatschappelijk vlak niet echt geaccepteerd voel.
Heb best wel een leuk sociaal netwerk; heb echter het gevoel dat ik iets mis.
Weet niet of dit het gemis is van een reguliere baan.
Denk zelf eerder het gemis van een relatie oid.
Ben al jarenlang single en ben eigenlijk het gevoel kwijtgeraakt van intimiteit etc.
Dat vind ik erg jammer.
Ben best wel vervreemd geraakt van de liefde.
Leef ook erg in mijn eigen (comfort) zone en lijk hierin wat te blijven hangen.
Het zou kunnen zijn dat ik me onbewust niet echt meer open stel voor contacten mbt een relatie; ook door afwijzingen in het verleden.
Dat is echter een speculatie van mijn kant en ik vind het lastig om de vinger erachter te krijgen.
Heb best wel een leuk sociaal netwerk; heb echter het gevoel dat ik iets mis.
Weet niet of dit het gemis is van een reguliere baan.
Denk zelf eerder het gemis van een relatie oid.
Ben al jarenlang single en ben eigenlijk het gevoel kwijtgeraakt van intimiteit etc.
Dat vind ik erg jammer.
Ben best wel vervreemd geraakt van de liefde.
Leef ook erg in mijn eigen (comfort) zone en lijk hierin wat te blijven hangen.
Het zou kunnen zijn dat ik me onbewust niet echt meer open stel voor contacten mbt een relatie; ook door afwijzingen in het verleden.
Dat is echter een speculatie van mijn kant en ik vind het lastig om de vinger erachter te krijgen.
donderdag 10 mei 2018 om 23:23
Ik denk ook wel dat het te maken heeft met (het ontbreken van) eigenliefde. Je bent teveel aan het piekeren hoe je overkomt, omdat je ergens het gevoel hebt dat je niet goed bent zoals je bent. Ik baal soms van mezelf omdat ik zo zwak en onzeker overkom en dus een makkelijk doelwit ben. Maar aan de andere kant, heb je 'De kracht van kwetsbaarheid'... en heeft iemand mij ook eens gezegd dat ze me sterk vond omdat ik kwetsbaar durfde zijn. Dat zij zich daarmee uitgenodigd voelde om ook open in haar onzekerheden te zijn... Dat vind ik best verwarrend. Daarom doe ik maar wat heb ik het gevoel, in al die interacties met mensen. Je hebt ook met iedereen een andere interactie... dus er zijn geen regels, nog succesrecepten om met mensen om te gaan.
Die comfortzone herken ik ook wel erg. Ik heb dan wel een relatie, maar dat voelt zo veilig, dat ik mezelf echt moet dwingen om daarnaast ook dingen met anderen te ondernemen. Dat is voor mij dan weer een stuk lastiger, want ik voel de behoefte niet om dingen met anderen te doen, maar voel natuurlijk wel de druk die ik op m'n partner leg.
Die comfortzone herken ik ook wel erg. Ik heb dan wel een relatie, maar dat voelt zo veilig, dat ik mezelf echt moet dwingen om daarnaast ook dingen met anderen te ondernemen. Dat is voor mij dan weer een stuk lastiger, want ik voel de behoefte niet om dingen met anderen te doen, maar voel natuurlijk wel de druk die ik op m'n partner leg.
donderdag 10 mei 2018 om 23:37
Daar heb je volkomen gelijk in, vivinnetje.
Vooral die 1e twee zinnen zijn zeer treffend ook voor mij.
Vanavond ben ik erachter gekomen dat iemand van mijn werk mij geblokkeerd heeft op fb.
Dat deed wel even iets met mij (verontwaardiging).
Heb deze persoon niets misdaan (uberhaupt nooit benaderd oid) en daarom valt het mij ook tegen.
Natuurlijk moet ik het niet dramatiseren; toch vind het wel een beetje naar.
Dat geeft voor mij ook weer een bevestiging dat ik wellicht 'apart' overkom; in dit geval op de werkvloer.
Voel mij eigenlijk al langer niet meer fijn op deze werkplek.
Vooral die 1e twee zinnen zijn zeer treffend ook voor mij.
Vanavond ben ik erachter gekomen dat iemand van mijn werk mij geblokkeerd heeft op fb.
Dat deed wel even iets met mij (verontwaardiging).
Heb deze persoon niets misdaan (uberhaupt nooit benaderd oid) en daarom valt het mij ook tegen.
Natuurlijk moet ik het niet dramatiseren; toch vind het wel een beetje naar.
Dat geeft voor mij ook weer een bevestiging dat ik wellicht 'apart' overkom; in dit geval op de werkvloer.
Voel mij eigenlijk al langer niet meer fijn op deze werkplek.
vrijdag 11 mei 2018 om 06:46
vrijdag 11 mei 2018 om 11:05
Ik zou het niet eens door hebben als iemand me heeft geblokkeerd... Het lijkt alsof je echt zoekt naar redenen waarom ze je niet moeten? Die angst komt natuurlijk wel ergens vandaan, maar op een gegeven moment wordt het een selffulfilling prophecy. En dan is het gegeven dat een collega je 'blokkeert' het bewijs dat je het inderdaad goed hebt gezien.
Misschien is het zo, maar je kunt er weinig mee. Mijn tactiek is ook als die van jou... vluchten als ik slecht word behandeld en opnieuw beginnen. Elk nieuw begin betekende een nieuwe kans om mezelf nou eens sociaal op de kaart te zetten, maar ik liep toch steeds tegen dezelfde problemen aan. Wanneer ik zag dat anderen het gezellig met elkaar hadden, deed dat soms pijn. Ik sloot me daarvoor af en dan dacht ik: 'nog even doorzetten, dan ga ik weer naar huis'. Maar het gaat natuurlijk verder dan dat, want aan elke sport, school, bijbaan etc. hangen mensen waar je een vriendschap mee kunt opbouwen. Die vluchthouding heeft me dus weinig gebracht in vriendschappen. En op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je achterom kijkt en ziet dat er eigenlijk niemand met je is meegelopen in je leven...
Ok, dus je hebt vannacht besloten om te stoppen met je werk. Misschien toch een impulsieve beslissing, hoewel het al een tijdje sluimert. Ik denk vooral dat jij ook graag een nieuw begin wil, een nieuwe kans om met een schone lei te beginnen. En deze periode, met mensen die je pijn doen wil achterlaten. Ik zou vooral de focus leggen op je eigen groei, je therapie, het toepassen en de opdrachten die je ongetwijfeld krijgt. En dan kan de werksituatie waar je nu in zit, best een goede testcase zijn. Als je het zo ziet, je gebruikt hen om te groeien, is het misschien ook beter te behappen. Die nieuwe werkkring komt echt wel... maar doe dat nou wanneer je beter in je vel zit m.b.v. die therapie. Stapje voor stapje dus.
Misschien is het zo, maar je kunt er weinig mee. Mijn tactiek is ook als die van jou... vluchten als ik slecht word behandeld en opnieuw beginnen. Elk nieuw begin betekende een nieuwe kans om mezelf nou eens sociaal op de kaart te zetten, maar ik liep toch steeds tegen dezelfde problemen aan. Wanneer ik zag dat anderen het gezellig met elkaar hadden, deed dat soms pijn. Ik sloot me daarvoor af en dan dacht ik: 'nog even doorzetten, dan ga ik weer naar huis'. Maar het gaat natuurlijk verder dan dat, want aan elke sport, school, bijbaan etc. hangen mensen waar je een vriendschap mee kunt opbouwen. Die vluchthouding heeft me dus weinig gebracht in vriendschappen. En op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je achterom kijkt en ziet dat er eigenlijk niemand met je is meegelopen in je leven...
Ok, dus je hebt vannacht besloten om te stoppen met je werk. Misschien toch een impulsieve beslissing, hoewel het al een tijdje sluimert. Ik denk vooral dat jij ook graag een nieuw begin wil, een nieuwe kans om met een schone lei te beginnen. En deze periode, met mensen die je pijn doen wil achterlaten. Ik zou vooral de focus leggen op je eigen groei, je therapie, het toepassen en de opdrachten die je ongetwijfeld krijgt. En dan kan de werksituatie waar je nu in zit, best een goede testcase zijn. Als je het zo ziet, je gebruikt hen om te groeien, is het misschien ook beter te behappen. Die nieuwe werkkring komt echt wel... maar doe dat nou wanneer je beter in je vel zit m.b.v. die therapie. Stapje voor stapje dus.
vrijdag 11 mei 2018 om 12:19
Geef toe dat het enigszins impuls was om te gaan willen stoppen.
Heb vanmorgen met mijn maatschappelijk werker gesproken en we gaan er volgende week naar toe voor een gesprek.
Ben hier toch wel waat opgelucht over.
Hopelijk kan ik ook snel met therapie en/of trainingen gaan beginnen (word wat ongeduldig).
Heb vanmorgen met mijn maatschappelijk werker gesproken en we gaan er volgende week naar toe voor een gesprek.
Ben hier toch wel waat opgelucht over.
Hopelijk kan ik ook snel met therapie en/of trainingen gaan beginnen (word wat ongeduldig).
zaterdag 12 mei 2018 om 02:42
Ik heb ook een vorm van Autisme en herken het piekeren en overgevoelig zijn. Dingen slecht van me af kunnen zetten. Een verwijt herhaalt zich keer op keer in mijn hoofd. Conflicten heb ik echter zelden. Als iemand onaardig doet ga ik die persoon zoveel mogelijk uit de weg. Bij mij is vorig jaar ook een vriendschap vervelend beëindigd, met een collega. Zij heeft ook een vorm van Autisme en al met veel collega's conflicten gehad. Als iets niet gaat zoals zij wil wordt ze kwaad en blijft er maar over door gaan. Zo ook bij onze ruzie. Ik snap dat alles bij haar harder binnen komt. Maar ook dat haar gedrag irritatie bij anderen opwekt.
Bij mij zijn de meeste vriendschappen verwaterd. Onze levens en interesses werden te verschillend. Nu is haast iedereen die ik ken van vroeger gesetteld, veel met gezin. Ik ben single en bewust kinderloos. Gelijkgestemden vinden is lastig. Waar ik nogal eens tegenaan loop is dat vriendinnen last minute afzeggen. In mijn tienertijd had ik dit ook regelmatig. Ook als het idee van de ander kwam. Zelf heb ik geleerd dat afspraak, afspraak is. Tenzij je ziek bent of er iets dringends tussen komt. Maar afzeggen omdat er iets leukers op je pad komt, vind ik niet netjes. Toch heb ik het best vaak meegemaakt bij verschillende mensen. Waar het aan ligt weet ik niet goed. Het is een reden dat ik terughoudender ben geworden met initiatief nemen.
Bij mij zijn de meeste vriendschappen verwaterd. Onze levens en interesses werden te verschillend. Nu is haast iedereen die ik ken van vroeger gesetteld, veel met gezin. Ik ben single en bewust kinderloos. Gelijkgestemden vinden is lastig. Waar ik nogal eens tegenaan loop is dat vriendinnen last minute afzeggen. In mijn tienertijd had ik dit ook regelmatig. Ook als het idee van de ander kwam. Zelf heb ik geleerd dat afspraak, afspraak is. Tenzij je ziek bent of er iets dringends tussen komt. Maar afzeggen omdat er iets leukers op je pad komt, vind ik niet netjes. Toch heb ik het best vaak meegemaakt bij verschillende mensen. Waar het aan ligt weet ik niet goed. Het is een reden dat ik terughoudender ben geworden met initiatief nemen.
zaterdag 12 mei 2018 om 11:36
hoi Hondenmens,
Zelf herken ik het ook wel dat ik onaardige en vervelende personen zoveel mogelijk uit de weg ga.
Een voorbeeld is een tante van mij, waar ik regelmatig bij ging eten in het verleden, maar waar ik eigenlijk niet meer kom.
Ze doet niets anders als afgeven op linkse mensen, stelt zich autoritair en belerend op, heeft ook veel conflicten, legt altijd de schuld bij een ander neer (wat zeer onterecht is), heeft ook vaak commentaar op anderen en op mij (op mijn haar, kleding, woning etc).
Ze kan mensen keihard dingen voor het hoofd stoten.
Een andere oom van mij heeft weleens laten weten dat hij haar niet empathisch vind en zelf heb ik het vermoeden dat ze Asperger heeft.
Ook andere familieleden irriteren zich mateloos aan haar.
Wel moet ik laten weten dat ik mij te vaak onder de voet heb laten lopen door haar, doordat ik geen tegengas durfde te geven en mij te pleaserig opstelde.
Daarmee heb ik haar onbewust wellicht al die tijd de gelegenheid gegeven om dit gedrag te vertonen.
Daar wil ik nu korte metten mee gaan maken en ik wil haar absoluut niet meer langer de kans geven om dit nog bij mij te doen.
Wil dus directer gaan worden, ook harder en duidelijker mijn grenzen aan gaan geven.
Niet alleen in vriendschappen of met familie, maar ook op de werkvloer, met buren oid.
Bepaalde (giftige-toxische) contacten kunnen erg zwaar zijn en je veel energie kosten en je als het ware ontregelen en leegzuigen.
Dat kan bijzonder naar zijn en dit heeft er bij mij erg ingehakt.
Door mijn softe en onzekere houding heb ik te vaak over mij heen laten lopen en ik ben op een punt aangekomen dat ik het niet langer meer pik en dat het zo niet langer meer kan.
Zelf herken ik het ook wel dat ik onaardige en vervelende personen zoveel mogelijk uit de weg ga.
Een voorbeeld is een tante van mij, waar ik regelmatig bij ging eten in het verleden, maar waar ik eigenlijk niet meer kom.
Ze doet niets anders als afgeven op linkse mensen, stelt zich autoritair en belerend op, heeft ook veel conflicten, legt altijd de schuld bij een ander neer (wat zeer onterecht is), heeft ook vaak commentaar op anderen en op mij (op mijn haar, kleding, woning etc).
Ze kan mensen keihard dingen voor het hoofd stoten.
Een andere oom van mij heeft weleens laten weten dat hij haar niet empathisch vind en zelf heb ik het vermoeden dat ze Asperger heeft.
Ook andere familieleden irriteren zich mateloos aan haar.
Wel moet ik laten weten dat ik mij te vaak onder de voet heb laten lopen door haar, doordat ik geen tegengas durfde te geven en mij te pleaserig opstelde.
Daarmee heb ik haar onbewust wellicht al die tijd de gelegenheid gegeven om dit gedrag te vertonen.
Daar wil ik nu korte metten mee gaan maken en ik wil haar absoluut niet meer langer de kans geven om dit nog bij mij te doen.
Wil dus directer gaan worden, ook harder en duidelijker mijn grenzen aan gaan geven.
Niet alleen in vriendschappen of met familie, maar ook op de werkvloer, met buren oid.
Bepaalde (giftige-toxische) contacten kunnen erg zwaar zijn en je veel energie kosten en je als het ware ontregelen en leegzuigen.
Dat kan bijzonder naar zijn en dit heeft er bij mij erg ingehakt.
Door mijn softe en onzekere houding heb ik te vaak over mij heen laten lopen en ik ben op een punt aangekomen dat ik het niet langer meer pik en dat het zo niet langer meer kan.
anoniem_368547 wijzigde dit bericht op 12-05-2018 19:11
17.97% gewijzigd
zaterdag 12 mei 2018 om 11:42
Wil dit toch nog quoten en hierop reageren.vivinnetje schreef: ↑11-05-2018 11:05Ik zou het niet eens door hebben als iemand me heeft geblokkeerd... Het lijkt alsof je echt zoekt naar redenen waarom ze je niet moeten? Die angst komt natuurlijk wel ergens vandaan, maar op een gegeven moment wordt het een selffulfilling prophecy. En dan is het gegeven dat een collega je 'blokkeert' het bewijs dat je het inderdaad goed hebt gezien.
Misschien is het zo, maar je kunt er weinig mee. Mijn tactiek is ook als die van jou... vluchten als ik slecht word behandeld en opnieuw beginnen. Elk nieuw begin betekende een nieuwe kans om mezelf nou eens sociaal op de kaart te zetten, maar ik liep toch steeds tegen dezelfde problemen aan. Wanneer ik zag dat anderen het gezellig met elkaar hadden, deed dat soms pijn. Ik sloot me daarvoor af en dan dacht ik: 'nog even doorzetten, dan ga ik weer naar huis'. Maar het gaat natuurlijk verder dan dat, want aan elke sport, school, bijbaan etc. hangen mensen waar je een vriendschap mee kunt opbouwen. Die vluchthouding heeft me dus weinig gebracht in vriendschappen. En op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je achterom kijkt en ziet dat er eigenlijk niemand met je is meegelopen in je leven...
Ok, dus je hebt vannacht besloten om te stoppen met je werk. Misschien toch een impulsieve beslissing, hoewel het al een tijdje sluimert. Ik denk vooral dat jij ook graag een nieuw begin wil, een nieuwe kans om met een schone lei te beginnen. En deze periode, met mensen die je pijn doen wil achterlaten. Ik zou vooral de focus leggen op je eigen groei, je therapie, het toepassen en de opdrachten die je ongetwijfeld krijgt. En dan kan de werksituatie waar je nu in zit, best een goede testcase zijn. Als je het zo ziet, je gebruikt hen om te groeien, is het misschien ook beter te behappen. Die nieuwe werkkring komt echt wel... maar doe dat nou wanneer je beter in je vel zit m.b.v. die therapie. Stapje voor stapje dus.
Vind dit namelijk erg mooi geschreven.
Vrees echter dat therapie nog wel even gaan duren (wellicht zelfs pas september).
Heb echter wel een aantal nuttige boeken, waaronder Opkomen voor jezelf. En ook Laat ze maar denken.
zaterdag 12 mei 2018 om 19:18
Heb even mezelf ge-quote; beetje ongebruikelijk misschien.JXL schreef: ↑12-05-2018 11:36hoi Hondenmens,
Zelf herken ik het ook wel dat ik onaardige en vervelende personen zoveel mogelijk uit de weg ga.
Een voorbeeld is een tante van mij, waar ik regelmatig bij ging eten in het verleden, maar waar ik eigenlijk niet meer kom.
Ze doet niets anders als afgeven op linkse mensen, stelt zich autoritair en belerend op, heeft ook veel conflicten, legt altijd de schuld bij een ander neer (wat zeer onterecht is), heeft ook vaak commentaar op anderen en op mij (op mijn haar, kleding, woning etc).
Ze kan mensen keihard dingen voor het hoofd stoten.
Een andere oom van mij heeft weleens laten weten dat hij haar niet empathisch vind en zelf heb ik het vermoeden dat ze Asperger heeft.
Ook andere familieleden irriteren zich mateloos aan haar.
Wel moet ik laten weten dat ik mij te vaak onder de voet heb laten lopen door haar, doordat ik geen tegengas durfde te geven en mij te pleaserig opstelde.
Daarmee heb ik haar onbewust wellicht al die tijd de gelegenheid gegeven om dit gedrag te vertonen.
Daar wil ik nu korte metten mee gaan maken en ik wil haar absoluut niet meer langer de kans geven om dit nog bij mij te doen.
Wil dus directer gaan worden, ook harder en duidelijker mijn grenzen aan gaan geven.
Niet alleen in vriendschappen of met familie, maar ook op de werkvloer, met buren oid.
Bepaalde (giftige-toxische) contacten kunnen erg zwaar zijn en je veel energie kosten en je als het ware ontregelen en leegzuigen.
Dat kan bijzonder naar zijn en dit heeft er bij mij erg ingehakt.
Door mijn softe en onzekere houding heb ik te vaak over mij heen laten lopen en ik ben op een punt aangekomen dat ik het niet langer meer pik en dat het zo niet langer meer kan.
Wil hierbij toch het volgende laten weten.
Merk dat het bij mij 'op' is wat betreft het contact met die bovengenoemde tante.
Kom er al eigenlijk meer dan een half jaar niet meer en het kost me zeer veel energie om contact met haar te hebben.
Wat dat betreft ga ik het contact minimaal en oppervlakkig houden; niet zozeer verbreken, want ze is immers familie en ik heb hierin geen zin in gedoe.
Ik heb geen zin meer in gezeik met haar.
Het heeft me genoeg negatieve energie gekost.
Altijd maar weer die houding van dat ze denkt alle wijsheid in pacht te hebben; een soort van arrogante betweterigheid ook.
Te lang heb ik over me heen laten lopen en daar ben ik goed ziek van.
zaterdag 12 mei 2018 om 19:45
Dingen slecht van me kunnen afzetten, heb ik ook zeer veel last van.hondenmens schreef: ↑12-05-2018 02:42Ik heb ook een vorm van Autisme en herken het piekeren en overgevoelig zijn. Dingen slecht van me af kunnen zetten. Een verwijt herhaalt zich keer op keer in mijn hoofd. Conflicten heb ik echter zelden. Als iemand onaardig doet ga ik die persoon zoveel mogelijk uit de weg. Bij mij is vorig jaar ook een vriendschap vervelend beëindigd, met een collega. Zij heeft ook een vorm van Autisme en al met veel collega's conflicten gehad. Als iets niet gaat zoals zij wil wordt ze kwaad en blijft er maar over door gaan. Zo ook bij onze ruzie. Ik snap dat alles bij haar harder binnen komt. Maar ook dat haar gedrag irritatie bij anderen opwekt.
Bij mij zijn de meeste vriendschappen verwaterd. Onze levens en interesses werden te verschillend. Nu is haast iedereen die ik ken van vroeger gesetteld, veel met gezin. Ik ben single en bewust kinderloos. Gelijkgestemden vinden is lastig. Waar ik nogal eens tegenaan loop is dat vriendinnen last minute afzeggen. In mijn tienertijd had ik dit ook regelmatig. Ook als het idee van de ander kwam. Zelf heb ik geleerd dat afspraak, afspraak is. Tenzij je ziek bent of er iets dringends tussen komt. Maar afzeggen omdat er iets leukers op je pad komt, vind ik niet netjes. Toch heb ik het best vaak meegemaakt bij verschillende mensen. Waar het aan ligt weet ik niet goed. Het is een reden dat ik terughoudender ben geworden met initiatief nemen.
Vaak gebeurd het ook in het echte dagelijkse leven als bepaalde mensen me nare opmerken geven, ik hier niet adequaat op kan reageren.
Ik zit dan weer met de brokken en weer laat ik dan over me heen lopen.
Daar ben ik helemaal klaar mee en wat dat betreft sta ik dan ook voor een grote ommekeer.
Deze maatschappij is zo verschrikkelijk hard en vrijwel alleen nog meer gericht op prestaties, haantje de voorste moeten zijn, een grote bek moeten hebben etc.
Zelf op mijn eigen werkplek (zorgboerderij) voel ik mij niet meer op mijn plek; ook doordat omgang met bepaalde collega's mij zeer veel energie kost.
Voel me gevangen in de maatschappij, waarin ik mij niet langer meer thuis voel.
Natuurlijk moet ik zelf hieruit zijn te komen, ook door opener te worden en meer voor mezelf op te komen.
Maar wat is het een zwaar proces.
zaterdag 12 mei 2018 om 22:52
Heel herkenbaar JXL, ik sluit me hier ook even aan.
Ben hier ook al een hele tijd mee aan het worstelen en het is zeker zwaar en pittig om dit te veranderen, zonder jezelf te veranderen. Snap je wat ik bedoel? Want je zegt dat je harder wil worden, maar daarmee leg je eigenlijk de lat weer meteen heel hoog en verlies je uiteindelijk een stukje van jezelf...
Ik heb het zelf ervaren en het zorgt alleen voor teleurstellingen naar jezelf en dan is de cirkel weer rond;'Zie je wel , doe ik het weer'
In kleine stapjes kun je dingen anders aanpakken qua zelfverzekerdheid.
Maar leg de lat niet te hoog, daarnaast is het ook belangrijk om juist je gevoelige kant te behouden want als je te ver van jezelf af gaat staan word je ook niet gelukkig.
Het is een proces van vallen en opstaan
Ben hier ook al een hele tijd mee aan het worstelen en het is zeker zwaar en pittig om dit te veranderen, zonder jezelf te veranderen. Snap je wat ik bedoel? Want je zegt dat je harder wil worden, maar daarmee leg je eigenlijk de lat weer meteen heel hoog en verlies je uiteindelijk een stukje van jezelf...
Ik heb het zelf ervaren en het zorgt alleen voor teleurstellingen naar jezelf en dan is de cirkel weer rond;'Zie je wel , doe ik het weer'
In kleine stapjes kun je dingen anders aanpakken qua zelfverzekerdheid.
Maar leg de lat niet te hoog, daarnaast is het ook belangrijk om juist je gevoelige kant te behouden want als je te ver van jezelf af gaat staan word je ook niet gelukkig.
Het is een proces van vallen en opstaan
yesss wijzigde dit bericht op 12-05-2018 22:55
3.60% gewijzigd
zaterdag 12 mei 2018 om 22:52
Wat vervelend, zo'n tante. Ik kan me goed voorstellen dat je daar klaar mee bent. Misschien heeft ze inderdaad wel Asperger of een andere vorm van Autisme. Gebrek aan inlevingsvermogen is vaak wel een kenmerk. Ik hoop dat je iets aan die boeken hebt. Dat je meer eigenwaarde krijgt.JXL schreef: ↑12-05-2018 11:36hoi Hondenmens,
Zelf herken ik het ook wel dat ik onaardige en vervelende personen zoveel mogelijk uit de weg ga.
Een voorbeeld is een tante van mij, waar ik regelmatig bij ging eten in het verleden, maar waar ik eigenlijk niet meer kom.
Ze doet niets anders als afgeven op linkse mensen, stelt zich autoritair en belerend op, heeft ook veel conflicten, legt altijd de schuld bij een ander neer (wat zeer onterecht is), heeft ook vaak commentaar op anderen en op mij (op mijn haar, kleding, woning etc).
Ze kan mensen keihard dingen voor het hoofd stoten.
Een andere oom van mij heeft weleens laten weten dat hij haar niet empathisch vind en zelf heb ik het vermoeden dat ze Asperger heeft.
Ook andere familieleden irriteren zich mateloos aan haar.
Wel moet ik laten weten dat ik mij te vaak onder de voet heb laten lopen door haar, doordat ik geen tegengas durfde te geven en mij te pleaserig opstelde.
Daarmee heb ik haar onbewust wellicht al die tijd de gelegenheid gegeven om dit gedrag te vertonen.
Daar wil ik nu korte metten mee gaan maken en ik wil haar absoluut niet meer langer de kans geven om dit nog bij mij te doen.
Wil dus directer gaan worden, ook harder en duidelijker mijn grenzen aan gaan geven.
Niet alleen in vriendschappen of met familie, maar ook op de werkvloer, met buren oid.
Bepaalde (giftige-toxische) contacten kunnen erg zwaar zijn en je veel energie kosten en je als het ware ontregelen en leegzuigen.
Dat kan bijzonder naar zijn en dit heeft er bij mij erg ingehakt.
Door mijn softe en onzekere houding heb ik te vaak over mij heen laten lopen en ik ben op een punt aangekomen dat ik het niet langer meer pik en dat het zo niet langer meer kan.
Zelf heb ik een oom waarvan ik denk dat hij ook iets Autistisch heeft. Hij is niet zo erg als jouw tante, maar soms word ik gek van hem. Hij weet het allemaal beter dan de rest, is erg eigenzinnig. Gedraagt zich puberaal. Mijn ouders zeiden soms: Het is gewoon een groot kind. Regelmatig zegt hij dat ik een softie en hoe traag ik wel ben. Hij kan voorkeuren van anderen maar even onthouden. Daarna vergeet hij het weer. Toen ik een keer met hem alleen naar Centerparcs was 12 jaar geleden, had hij veel kritiek op mij. Mijn ouders hadden me niet goed opgevoed in zijn ogen. Hij denkt dat ik daarom ben zoals ik ben. Dat was ook de laatste keer dat met hem alleen op vakantie ging. Hij vind mijn werk bij de Sociale Werkplaats niks. Hij snapt niet waar ik moe van kan worden, omdat het ongeschoold werk is. "Zo worden je hersenen niet getraind." Ik had ook ander werk voor ogen vroeger. Maar het is niet anders, ik kan niet mee in de reguliere maatschappij. Ondanks dat ik MBO 4 certificaten heb. Houd je opmerkingen voor je, denk ik dan. Aan de andere kant is hij een goedzak. Hij is altijd onze helpdesk bij computers installeren of storingen verhelpen. En de luxste cadeaus kwamen altijd van hem.
zaterdag 12 mei 2018 om 23:09
Mooi geschreven en het is inderdaad ook belangrijk om de lat niet te hoog te leggen.yesss schreef: ↑12-05-2018 22:52Heel herkenbaar JXL, ik sluit me hier ook even aan.
Ben hier ook al een hele tijd mee aan het worstelen en het is zeker zwaar en pittig om dit te veranderen, zonder jezelf te veranderen. Snap je wat ik bedoel? Want je zegt dat je harder wil worden, maar daarmee leg je eigenlijk de lat weer meteen heel hoog en verlies je uiteindelijk een stukje van jezelf...
Ik heb het zelf ervaren en het zorgt alleen voor teleurstellingen naar jezelf en dan is de cirkel weer rond;'Zie je wel , doe ik het weer'
In kleine stapjes kun je dingen anders aanpakken qua zelfverzekerdheid.
Maar leg de lat niet te hoog, daarnaast is het ook belangrijk om juist je gevoelige kant te behouden want als je te ver van jezelf af gaat staan word je ook niet gelukkig.
Het is een proces van vallen en opstaan
Toch moet die softe en onzekere houding bij mij nu echt gaan veranderen.
Worstel er al vele jaren mee en het blijft steeds als een boemerang weer terugkomen.
Dat moet echt doorbroken gaan worden.
zaterdag 12 mei 2018 om 23:16
Wat naar voor je van die oom.hondenmens schreef: ↑12-05-2018 22:52Wat vervelend, zo'n tante. Ik kan me goed voorstellen dat je daar klaar mee bent. Misschien heeft ze inderdaad wel Asperger of een andere vorm van Autisme. Gebrek aan inlevingsvermogen is vaak wel een kenmerk. Ik hoop dat je iets aan die boeken hebt. Dat je meer eigenwaarde krijgt.
Zelf heb ik een oom waarvan ik denk dat hij ook iets Autistisch heeft. Hij is niet zo erg als jouw tante, maar soms word ik gek van hem. Hij weet het allemaal beter dan de rest, is erg eigenzinnig. Gedraagt zich puberaal. Mijn ouders zeiden soms: Het is gewoon een groot kind. Regelmatig zegt hij dat ik een softie en hoe traag ik wel ben. Hij kan voorkeuren van anderen maar even onthouden. Daarna vergeet hij het weer. Toen ik een keer met hem alleen naar Centerparcs was 12 jaar geleden, had hij veel kritiek op mij. Mijn ouders hadden me niet goed opgevoed in zijn ogen. Hij denkt dat ik daarom ben zoals ik ben. Dat was ook de laatste keer dat met hem alleen op vakantie ging. Hij vind mijn werk bij de Sociale Werkplaats niks. Hij snapt niet waar ik moe van kan worden, omdat het ongeschoold werk is. "Zo worden je hersenen niet getraind." Ik had ook ander werk voor ogen vroeger. Maar het is niet anders, ik kan niet mee in de reguliere maatschappij. Ondanks dat ik MBO 4 certificaten heb. Houd je opmerkingen voor je, denk ik dan. Aan de andere kant is hij een goedzak. Hij is altijd onze helpdesk bij computers installeren of storingen verhelpen. En de luxste cadeaus kwamen altijd van hem.
Het lijkt echt alsof hij een behoorlijk gebrek aan inlevingsvermogen heeft.
Natuurlijk moet je ook de goede dingen aan hem zien.
Die kant moet je ook weer niet vergeten.
Dat heb ik bij die tante ook wel een beetje.
Toch slaat haar gedrag de laatste jaren steeds meer door naar het negatieve.
En helaas is hiervan het dieptepunt nu wel zo'n beetje bereikt.
zaterdag 12 mei 2018 om 23:30
Mijn moeder (het is haar broer) kent hem natuurlijk al langer. Volgens haar bedoelt hij het niet zo, maar brengt dingen soms lomp. Ook tegen haar. Dat maakt haar soms verdrietig. Hem uit mijn leven bannen is ook geen optie. Hij kampt met een nierziekte en heeft een lage weerstand. Bovendien heeft mijn moeder alleen die broer. Het is ook mijn enige oom waar ik nog contact mee heb. Met de familie van mijn vaders kant heb ik al ruim 11 jaar geen contact meer. Dat is ook altijd weinig geweest.JXL schreef: ↑12-05-2018 23:16Wat naar voor je van die oom.
Het lijkt echt alsof hij een behoorlijk gebrek aan inlevingsvermogen heeft.
Natuurlijk moet je ook de goede dingen aan hem zien.
Die kant moet je ook weer niet vergeten.
Dat heb ik bij die tante ook wel een beetje.
Toch slaat haar gedrag de laatste jaren steeds meer door naar het negatieve.
En helaas is hiervan het dieptepunt nu wel zo'n beetje bereikt.
zaterdag 12 mei 2018 om 23:42
zondag 13 mei 2018 om 03:00
Kom momenteel niet in slaap en kan de ellende niet meer overzien.
Er is zoveel verkeerd gegaan in mijn leven; ik kan daar niet langer meer tegen.
Ik kan er niet meer tegen en ik wil dit niet langer meer zo.
Het spijt me dat ik dit moet schrijven; ik kan er niet meer tegen.
Altijd voel ik me de kwade genius; als ik weer eens problemen heb, of een conflict oid.
Continu heb ik het gevoel dat ik de plank mis sla en niets goed kan doen.
Er is zoveel verkeerd gegaan in mijn leven; ik kan daar niet langer meer tegen.
Ik kan er niet meer tegen en ik wil dit niet langer meer zo.
Het spijt me dat ik dit moet schrijven; ik kan er niet meer tegen.
Altijd voel ik me de kwade genius; als ik weer eens problemen heb, of een conflict oid.
Continu heb ik het gevoel dat ik de plank mis sla en niets goed kan doen.
zondag 13 mei 2018 om 12:41
TO, heb jij ook zo'n moeite om een normaal dag- en nachtritme te handhaven?
Ik had nu een week vrij en mijn bedtijd verschuift gerust naar 3:00. Vanmorgen tot 12:00 geslapen. Door de weeks is het tegenwoordig vaak 1:00 dat ik in bed lig. Dan lig ik vaak nog anderhalf uur wakker. Dan slaap ik nog geen 5 uur en mijn dag begint al moe. Elke dag zeg ik: nu ga ik eens op tijd slapen. Maar ik krijg het niet voor elkaar.
Ik had nu een week vrij en mijn bedtijd verschuift gerust naar 3:00. Vanmorgen tot 12:00 geslapen. Door de weeks is het tegenwoordig vaak 1:00 dat ik in bed lig. Dan lig ik vaak nog anderhalf uur wakker. Dan slaap ik nog geen 5 uur en mijn dag begint al moe. Elke dag zeg ik: nu ga ik eens op tijd slapen. Maar ik krijg het niet voor elkaar.
dinsdag 15 mei 2018 om 08:15
Momenteel heb ik (weer) erg veel last van schuldgevoelens en pijnlijke herinneringen die naar boven komen.
Vooral in het verleden heb ik contacten (voormalig vriendschappen) aangetrokken die erg slecht voor mij waren.
Helaas kwam ik daar steeds weer te laat achter.
Het had vooral dus ook met het feit te maken dat ik niet voor mezelf durfde op te komen, mijn gevoelens niet durfde te uiten, geen grenzen durfde aan te geven en me zodoende heb laten gebruiken.
Nog steeds heb ik dit probleem (ook ondermeer op de werkvloer).
Toch ben ik wel tot inzicht gekomen dat door dit soort verkeerde contacten iets moet gaan veranderen bij mijzelf.
Ik merk dat ik erg angstig ben voor confrontaties en draai daar het liefst voor weg; vooral uit angst en onzekerheid.
Ik probeer er aan te werken; vind het wel heel zwaar.
Het is een voortdurende strijd, waarbij ik moet uitkijken dat ik mijn innerlijke zelf niet negeer en mezelf ga maskeren (ondermeer door te pleasen).
In september kan ik waarschijnlijk pas beginnen met Cognitieve Gedragstherapie en hopelijk ook sociale vaardigheidstraining voor assertiviteit.
Vooral in het verleden heb ik contacten (voormalig vriendschappen) aangetrokken die erg slecht voor mij waren.
Helaas kwam ik daar steeds weer te laat achter.
Het had vooral dus ook met het feit te maken dat ik niet voor mezelf durfde op te komen, mijn gevoelens niet durfde te uiten, geen grenzen durfde aan te geven en me zodoende heb laten gebruiken.
Nog steeds heb ik dit probleem (ook ondermeer op de werkvloer).
Toch ben ik wel tot inzicht gekomen dat door dit soort verkeerde contacten iets moet gaan veranderen bij mijzelf.
Ik merk dat ik erg angstig ben voor confrontaties en draai daar het liefst voor weg; vooral uit angst en onzekerheid.
Ik probeer er aan te werken; vind het wel heel zwaar.
Het is een voortdurende strijd, waarbij ik moet uitkijken dat ik mijn innerlijke zelf niet negeer en mezelf ga maskeren (ondermeer door te pleasen).
In september kan ik waarschijnlijk pas beginnen met Cognitieve Gedragstherapie en hopelijk ook sociale vaardigheidstraining voor assertiviteit.
je kunt nu ook kleine doelen stellen. Verandering heeft tijd nodig 
