Psyche
alle pijlers
Veel piekeren; ondermeer over problemen in sociale omgang
woensdag 9 mei 2018 om 08:38
Vind sociale omgang vaak erg complex.
Er zijn weliswaar genoeg mensen waar ik een goede band mee heb.
Helaas zijn er ook mensen waar ik moeilijk mee overweg kan (ondermeer op de werkvloer).
Ik lijk er haast wat overgevoelig voor en het maakt me erg onzeker.
Voortdurend ben ik hierover aan het piekeren en ik kamp ergens ook met schuldgevoelens.
Met laatstgenoemde bedoel ik ook met betrekking tot bepaalde vriendschappen die geëindigd zijn.
Vorig jaar is dit ook eens op een vervelende manier gebeurd en ik had dit anders moeten doen.
Heb in het verleden sowieso vrij veel moeite gehad met vriendschappen die steeds moeizamer verliepen en wat me veel energie kostte.
Dat lag heus niet alleen aan de ander.
Zelf vond ik het ook moeilijk om mijn gevoelens hierover te uiten.
Daar moet ik nog steeds erg aan werken (assertiever worden, meer open kaart spelen etc) en wil meer mijn verantwoordelijkheid ook gaan nemen.
Tevens ga ik Cognitieve Gedragstherapie doen (wacht nog steeds op een reactie hierover) en hopelijk ook vaardigheidstraining.
Heb erg veel last van piekeren en rumineren (ook door mijn vorm van autisme).
Wie herkent eigenlijk piekeren oid?
EDIT; zie een schrijffout in mijn topictitel (is 'Veel' uiteraard)
Er zijn weliswaar genoeg mensen waar ik een goede band mee heb.
Helaas zijn er ook mensen waar ik moeilijk mee overweg kan (ondermeer op de werkvloer).
Ik lijk er haast wat overgevoelig voor en het maakt me erg onzeker.
Voortdurend ben ik hierover aan het piekeren en ik kamp ergens ook met schuldgevoelens.
Met laatstgenoemde bedoel ik ook met betrekking tot bepaalde vriendschappen die geëindigd zijn.
Vorig jaar is dit ook eens op een vervelende manier gebeurd en ik had dit anders moeten doen.
Heb in het verleden sowieso vrij veel moeite gehad met vriendschappen die steeds moeizamer verliepen en wat me veel energie kostte.
Dat lag heus niet alleen aan de ander.
Zelf vond ik het ook moeilijk om mijn gevoelens hierover te uiten.
Daar moet ik nog steeds erg aan werken (assertiever worden, meer open kaart spelen etc) en wil meer mijn verantwoordelijkheid ook gaan nemen.
Tevens ga ik Cognitieve Gedragstherapie doen (wacht nog steeds op een reactie hierover) en hopelijk ook vaardigheidstraining.
Heb erg veel last van piekeren en rumineren (ook door mijn vorm van autisme).
Wie herkent eigenlijk piekeren oid?
EDIT; zie een schrijffout in mijn topictitel (is 'Veel' uiteraard)
maandag 18 juni 2018 om 23:58
Dat herken ik erg.hondenmens schreef: ↑18-06-2018 15:27Ik kan ook nogal piekeren over mensen die zichzelf beter vinden dan anderen. Zeker als ze leuker/uitdagender werk mogen doen. Een collega en ik mogen af en helpen op een andere afdeling. Wel beiden iets verschillends. Ik moest daar een simpele taak doen van de week. Zij kreeg moeilijkere, afwisselende taak, die ik ook had willen proberen. Ze zei: "Ik moet iets moeilijkers doen." Ze vind zichzelf beter dan mij, dat zei ze vorig jaar al bij ons andere werk. Oke, zij is sneller en haar motoriek beter. Maar de baas vind dat ik ook prima functioneer. En je mag op je eigen tempo werken. Vandaag moest ik mijn taak niet afmaken, maar zij. Dan vraag ik me af: Is zij dan toch beter? Ik hoop het niet, vind haar een over het paard getilde trien.
Vooral die 1e zin.
Heb dit bijvoorbeeld met een tante van mij, waarmee ik het laatste half jaar erg uit elkaar gegroeid ben.
Ze heeft nogal rechtse opvattingen en ideeën en dat strookt absoluut niet met dat van mij (ben meer links eigenlijk wel).
Ook vind ik haar nogal hautain, autoritair en belerend en dat begint me eigenlijk steeds meer tegen te staan.
Een ander voorbeeld heb ik met een voormalig vriend van mij (met wie ik al meer dan 3 jaar geen contact meer mee heb).
Ook hij vind zichzelf vaak beter dan anderen; legt altijd alle problemen buiten zichzelf neer; wijst altijd met het vingertje naar een ander.
Hij is zeer onberekenbaar en glad ook en weet altijd alles 'weg te praten' (oftewel; alles rechtlullen wat krom is).
Ook maakt hij misbruik van andermans zwaktes, beperkingen, tekortkomingen etc.
We zijn echt behoorlijk gebrouilleerd geraakt met elkaar en ik hoef hem nooit meer in mijn leven.
Sommige mensen kunnen rondom giftig zijn en ik ben daar bijzonder gevoelig voor.
Zelf ben ik ook niet altijd de makkelijkste en kan me soms moeilijk aanpassen aan bepaalde situaties met bijvoorbeeld dit soort personen.
Dat vind ik soms bijzonder stuitend en frustrerend.
Je word in deze maatschappij nou eenmaal geconfronteerd met moeilijke personen en minder leuke situaties.
Vaak voel ik mij de onderliggende partij hierin.
Soms voelt het voor mij hierin echt als overleven.
donderdag 28 juni 2018 om 23:55
Momenteel heb ik last van een situatie met een vriend van mij.
Wil liever niet te veel in detail treden, uit angst voor herkenning oid.
Kreeg nogal een lullige en tactloze opmerking gisteren van hem.
Dat raakte me wel en viel me rauw op mijn dak.
Nou heeft hij wel vaker dat hij zich tactloos kan uitlaten over bepaalde situaties en ook personen.
Dat vind ik best lullig.
Mijn probleem is dat ik onvoldoende van mij af kan bijten hierin en mijn gevoelens hierin niet durf te uiten.
Ben erg bang voor conflicten en om gebrouilleerd te raken.
Vaak heb ik het gevoel dat het allemaal aan mij ligt; ook al weer ik ergens dat ik volkomen gelijk heb.
Kan hier slecht tegen.
Wil liever niet te veel in detail treden, uit angst voor herkenning oid.
Kreeg nogal een lullige en tactloze opmerking gisteren van hem.
Dat raakte me wel en viel me rauw op mijn dak.
Nou heeft hij wel vaker dat hij zich tactloos kan uitlaten over bepaalde situaties en ook personen.
Dat vind ik best lullig.
Mijn probleem is dat ik onvoldoende van mij af kan bijten hierin en mijn gevoelens hierin niet durf te uiten.
Ben erg bang voor conflicten en om gebrouilleerd te raken.
Vaak heb ik het gevoel dat het allemaal aan mij ligt; ook al weer ik ergens dat ik volkomen gelijk heb.
Kan hier slecht tegen.
vrijdag 29 juni 2018 om 12:27
Ik heb veel last van obsessief piekeren. Ik kan er soms niet door slapen. De gedachtes gaan vanzelf en ik kan ze niet stoppen. Hele gesprekken heb ik tegen mensen in mijn hoofd.
Dit zijn mensen die erg onaardige dingen tegen me hebben gezegd of hebben gedaan. Vrij veel vrouwen die vanuit hun eigen onzekerheid/jaloezie vervelende dingen tegen me zeggen alvorens ze me kennen. Dat ik dom en blond ben. Een skelet. Een aandachtshoer. etc. etc.
Ik vind het erg moeilijk om dit gedrag te begrijpen, ik vind het oneerlijk, en door de 'waarom?' vraag die niet te beantwoorden valt blijft het malen.
Ik ben achter 3 dingen gekomen die ik nu ga typen omdat het mogelijk een ander kan helpen;
- Door seksueel misbruik in mijn jeugd en de opvoeding van mijn ouders heb ik geen eigenwaarde (mijn ouders waren aardige mensen, ze hebben veel focus gelegd op hoe je moreel gezien een goed mens bent, maar vergeten dat niet iedereen zo is in deze wereld en hebben me niet geleerd hoe je moet omgaan met mensen die onaardig zijn, geen assertiviteit dus. De slogan was; Als jij aardig bent tegen een ander wordt je daar voor beloond in je leven. Dat werkt helaas niet zo, ook aardige mensen worden ziek/gepest/hebben pech). I.p.v. geen contact met deze onaardige mensen hebben probeer ik ze van gedachte te laten veranderen, blijf ik ze opzoeken, en dus in deze situatie. Ik voel mezelf minderwaardig aan hen en stel me zo op. Ik laat het dus zelf toe. Bijna alles wat ik zeg ooit begint ook met het woord 'sorry'.
- Dit is persoonlijk en geld niet voor een ieder; ik heb al jaren geleden hier hulp voor gezocht en er werd ook aan autisme gedacht. Ik realiseer me nu dat ik deze 'concurrentie' niet begrijp bij vrouwen onderling omdat ik op zowel mannen als vrouwen val. Waar zij bezig zijn met me in een schaal plaatsen met betrekking of ik concurrentie ben of niet, ben ik bezig met ze op een schaal plaatsen of ik met ze naar bed wil of niet. Bot gezegd. Ik ken dit dus niet. Een geslacht al concurrentie zien. Ik begrijp het niet, ik kan het niet begrijpen, en daarom houd het me zo bezig. Nu is niet iedereen biseksueel of autistisch die gedrag van anderen niet begrijpt; maar ik denk wel dat het belangrijk is om er achter te komen waar jouw onrechtvaardigheid gevoel vandaan komt. Waar de oorsprong ligt. Voor mij helpt het veel om te weten wáárom ik het niet begrijp, ik begrijp het dan als nog niet, maar ik heb wél een antwoord. En een antwoord geeft rust.
- Geen eigenwaarde hebben is funest. Nu ik me dit realiseer zie ik ook in welke kleine dingen ik het al stop/uit. Sommige mensen lijken aardige dingen te zeggen maar lopen eigenlijk over je heen. Sommige mensen waar ik dit tegen vertel antwoorden met 'waarom ga je niet naar een psycholoog', 'iedereen heeft zijn eigen sores' etc. Dat zijn antwoorden waarbij ze voorbij gaan aan jouw gevoelens en ervaringen. Ze luisteren eigenlijk gewoon niet. Het is een weg-schuif antwoord. Ze schuiven jou aan de kant. Ook deze mensen zou je niet in je leven moeten toestaan. Persoonlijk zou ik ze eerst direct aanspreken met dat ik me niet gehoord voel, uitleggen wat ze zouden kunnen zeggen zodat ik dat wel ervaar, en dat ik dat graag wil... maar als men dat niet wil veranderen dan kun je ze beter niet in je leven hebben. Met deze mensen doorgaan is eigenlijk wéér jezelf onderdanig en minderwaardig opstellen.
Overigens zit ik nu nog in het proces om dit te leren.
Ik kan het heel stoer opschrijven alsof ik de waarheid in pacht heb.
En alsof het allemaal zo makkelijk is.
Maar ik vind het énorm moeilijk. Voor jezelf kiezen wil ook zeggen dat je bepaalde mensen uit je leven moet gooien. Waarvan je dacht dat het je vrienden waren. Daar komt een periode van eenzaamheid bij kijken. Waar ik eerst altijd iets te doen had met mensen, zit ik nu vaak alleen thuis. Het is moeilijk om met dit mooie weer tóch niet naar die 'vrienden' groep te gaan die aan het zwembad liggen.. maar daar heb ik enkel mezelf mee. Dan zit ik wéér bij mensen die me pesten. En is het eigenlijk helemaal niet leuk.
Opener en eerlijk zijn over je gevoelens tegen deze mensen zorgt in eerste instantie voor meer ruzie, gedoe, roddels. Geen leuke zaken. Meer tranen. Meer piekeren.
Maar bij niét praten hoopt het zich van binnen op. Het vreet je op. Langzaam.
En er komen mooie dingen uit. Juist door open en eerlijk zijn over mijn gevoelens na jaren, ben ik ook in beter contact gekomen met mensen die het juist herkennen. Ik ben naar mezelf gaan kijken en meer aandacht gaan besteden aan de aardige mensen die al die tijd in mijn leven waren maar ik verwaarloosde omdat al mijn energie ging naar de goedkeuring verdienen van onaardige mensen.
Door zelf eindelijk eens te focussen op deze aardige mensen die ik verwaarloosde heb ik eens naar ze geluisterd, en ze écht leren kennen. Ik heb bijvoorbeeld eens écht oprecht geluisterd naar hun hobby's. Ik wist dat ze hobby's hadden maar nooit nou écht geluisterd wat hun passie nou is voor deze hobby. En ze hebben me er met 3 besmet
Dus eigenlijk verveel ik me niet meer!
Dit zijn mensen die erg onaardige dingen tegen me hebben gezegd of hebben gedaan. Vrij veel vrouwen die vanuit hun eigen onzekerheid/jaloezie vervelende dingen tegen me zeggen alvorens ze me kennen. Dat ik dom en blond ben. Een skelet. Een aandachtshoer. etc. etc.
Ik vind het erg moeilijk om dit gedrag te begrijpen, ik vind het oneerlijk, en door de 'waarom?' vraag die niet te beantwoorden valt blijft het malen.
Ik ben achter 3 dingen gekomen die ik nu ga typen omdat het mogelijk een ander kan helpen;
- Door seksueel misbruik in mijn jeugd en de opvoeding van mijn ouders heb ik geen eigenwaarde (mijn ouders waren aardige mensen, ze hebben veel focus gelegd op hoe je moreel gezien een goed mens bent, maar vergeten dat niet iedereen zo is in deze wereld en hebben me niet geleerd hoe je moet omgaan met mensen die onaardig zijn, geen assertiviteit dus. De slogan was; Als jij aardig bent tegen een ander wordt je daar voor beloond in je leven. Dat werkt helaas niet zo, ook aardige mensen worden ziek/gepest/hebben pech). I.p.v. geen contact met deze onaardige mensen hebben probeer ik ze van gedachte te laten veranderen, blijf ik ze opzoeken, en dus in deze situatie. Ik voel mezelf minderwaardig aan hen en stel me zo op. Ik laat het dus zelf toe. Bijna alles wat ik zeg ooit begint ook met het woord 'sorry'.
- Dit is persoonlijk en geld niet voor een ieder; ik heb al jaren geleden hier hulp voor gezocht en er werd ook aan autisme gedacht. Ik realiseer me nu dat ik deze 'concurrentie' niet begrijp bij vrouwen onderling omdat ik op zowel mannen als vrouwen val. Waar zij bezig zijn met me in een schaal plaatsen met betrekking of ik concurrentie ben of niet, ben ik bezig met ze op een schaal plaatsen of ik met ze naar bed wil of niet. Bot gezegd. Ik ken dit dus niet. Een geslacht al concurrentie zien. Ik begrijp het niet, ik kan het niet begrijpen, en daarom houd het me zo bezig. Nu is niet iedereen biseksueel of autistisch die gedrag van anderen niet begrijpt; maar ik denk wel dat het belangrijk is om er achter te komen waar jouw onrechtvaardigheid gevoel vandaan komt. Waar de oorsprong ligt. Voor mij helpt het veel om te weten wáárom ik het niet begrijp, ik begrijp het dan als nog niet, maar ik heb wél een antwoord. En een antwoord geeft rust.
- Geen eigenwaarde hebben is funest. Nu ik me dit realiseer zie ik ook in welke kleine dingen ik het al stop/uit. Sommige mensen lijken aardige dingen te zeggen maar lopen eigenlijk over je heen. Sommige mensen waar ik dit tegen vertel antwoorden met 'waarom ga je niet naar een psycholoog', 'iedereen heeft zijn eigen sores' etc. Dat zijn antwoorden waarbij ze voorbij gaan aan jouw gevoelens en ervaringen. Ze luisteren eigenlijk gewoon niet. Het is een weg-schuif antwoord. Ze schuiven jou aan de kant. Ook deze mensen zou je niet in je leven moeten toestaan. Persoonlijk zou ik ze eerst direct aanspreken met dat ik me niet gehoord voel, uitleggen wat ze zouden kunnen zeggen zodat ik dat wel ervaar, en dat ik dat graag wil... maar als men dat niet wil veranderen dan kun je ze beter niet in je leven hebben. Met deze mensen doorgaan is eigenlijk wéér jezelf onderdanig en minderwaardig opstellen.
Overigens zit ik nu nog in het proces om dit te leren.
Ik kan het heel stoer opschrijven alsof ik de waarheid in pacht heb.
En alsof het allemaal zo makkelijk is.
Maar ik vind het énorm moeilijk. Voor jezelf kiezen wil ook zeggen dat je bepaalde mensen uit je leven moet gooien. Waarvan je dacht dat het je vrienden waren. Daar komt een periode van eenzaamheid bij kijken. Waar ik eerst altijd iets te doen had met mensen, zit ik nu vaak alleen thuis. Het is moeilijk om met dit mooie weer tóch niet naar die 'vrienden' groep te gaan die aan het zwembad liggen.. maar daar heb ik enkel mezelf mee. Dan zit ik wéér bij mensen die me pesten. En is het eigenlijk helemaal niet leuk.
Opener en eerlijk zijn over je gevoelens tegen deze mensen zorgt in eerste instantie voor meer ruzie, gedoe, roddels. Geen leuke zaken. Meer tranen. Meer piekeren.
Maar bij niét praten hoopt het zich van binnen op. Het vreet je op. Langzaam.
En er komen mooie dingen uit. Juist door open en eerlijk zijn over mijn gevoelens na jaren, ben ik ook in beter contact gekomen met mensen die het juist herkennen. Ik ben naar mezelf gaan kijken en meer aandacht gaan besteden aan de aardige mensen die al die tijd in mijn leven waren maar ik verwaarloosde omdat al mijn energie ging naar de goedkeuring verdienen van onaardige mensen.
Door zelf eindelijk eens te focussen op deze aardige mensen die ik verwaarloosde heb ik eens naar ze geluisterd, en ze écht leren kennen. Ik heb bijvoorbeeld eens écht oprecht geluisterd naar hun hobby's. Ik wist dat ze hobby's hadden maar nooit nou écht geluisterd wat hun passie nou is voor deze hobby. En ze hebben me er met 3 besmet
Dus eigenlijk verveel ik me niet meer!
Bros before hoes
