Verdriet van postnatale depressies

Beetje een logische topictitel als ik het zo lees Maar wel precies het probleem.
Ik heb 2 kleine kinderen (2 jaar en half jaar) en na beide geboortes een PND gehad. De oudste huilde veel, dus ik dacht dat het daaraan lag en daardoor heb ik laat hulp gezocht. Toen ik me beter voelde was ik gauw weer zwanger en ik hoopte dat het dit keer zonder huilbaby beter zou gaan en dat ik me anders zou voelen of dit keer wel kon genieten, maar het was veel erger dan de eerste keer. Niet dat de jongste veel huilde, maar ik voelde me verschrikkelijk. Ik heb wel snel hulp gezocht en gestart met antidepressiva en daardoor heeft de echt zwarte periode vrij kort geduurd. Maar ik merk dat ik nog steeds verdrietig ben van dat het 2 keer is “mislukt”, dat ik zo erg niet heb genoten en tekort geschoten ben met zulke kleine baby’s en dat ik me daar schuldig over voel.
Ook is er nogal een babyboom in onze omgeving en ik heb moeite met kraambezoek omdat ik nog verdrietiger word als ik zie dat het met anderen wel goed gaat in die tijd (ookal is dat superegoistisch, ik gun het anderen ook echt wel maar ik had zelf ook zo graag een leukere tijd gehad)
Tenslotte is er nog mijn man die graag een derde wil. En ik ook wel! Maar dan eigenlijk alleen zonder PND, dus zal ik het kind misschien niet moeten krijgen of de eerste tijd platgespoten worden. En dan voel ik me weer schuldig tegenover man dat hij misschien geen derde kind krijgt omdat ik te zwak/labiel ben. Terwijl het nu gewoon prima gaat verder, het is echt die eerste periode.

Heel verhaal, concrete vraag: zijn er anderen met dit soort gevoelens en hebben jullie tips? En slijt het verdriet en schuldgevoel wel ooit?

Bedankt voor jullie reacties! Wisselende ervaringen dus, je hebt ook wel gelijk stokske dat ik misschien een beetje te snel wil. Ook herkenbaar dat je er niet zoveel meer van weet, dat had ik vooral van de oudste, daarvan zijn de goede momenten echt helemaal langs me heengegaan omdat ik vooral gefocust was op het huilen en wat er mis kon zijn. Nu met de jongste was dat wel beter omdat ik er sneller bij was denk ik. Maar daarvan was ik vooral verbaasd: het is zo'n lieve makkelijke baby en ik zie dat dat zo is, maar het voelt zo verschrikkelijk ellendig.

Gatinmijnsok: bedankt voor je ervaring! Dat geeft ook wat hoop, hoe veel tijd zat er tussen de middelste en de jongste? Vond je dat geen moeilijke beslissing om helemaal geen borstvoeding te geven en hebben mensen je daar ook niet in gepusht? Dat vond ik nu met de jongste nog het moeilijkst van antidepressiva slikken, dat ik dan moest stoppen met borstvoeding terwijl dat bij de oudste nou juist het enige was wat ik "kon" voor mijn gevoel.

Heksenketels wat vreselijk dat je zoon er een hechtingsstoornis aan overhield Kwam je daar al snel achter? Gelukkig ging het met de andere twee beter, maar dat zal ook geen makkelijke beslissing zijn geweest.

In principe hebben we ook nog tijd zat voor we moeten beslissen voor een derde of niet. Maar ik denk dat ik stiekem de beslissing voor de tweede een beetje snel heb gemaakt omdat ik hoopte dat ik daarmee de kraamtijd van de eerste goed kon maken ofzo. Maar ik ben al blij dat jullie het geen idioot idee vinden dat je er uberhaupt nog aan twijfelt, mijn moeder vond het echt belachelijk. Het is in mijn omgeving ook niet echt bespreekbaar merk ik, er is niemand op kraambezoek geweest behalve mijn ouders omdat ze wisten dat ik een PND had en nu doen we allemaal alsof er niets is gebeurd omdat we blij zijn dat het beter gaat. Met mijn man kan ik wel praten gelukkig.