Vraag aan introverten

09-09-2018 13:09 46 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi!

Ik heb een vraag aan de introverte mensen onder ons. Ik weet sinds een jaar dat ik een introvert type ben en dat verklaarde voor mij een heleboel. Ik ben inmiddels 29 en ik heb heel m'n leven geworsteld met het onderhouden van vriendschappen omdat er vaak sprake was van bepaalde verwachtingen, waar ik voor mijn gevoel niet aan kon voldoen. Ik werd altijd gezien als stil, saai, partypooper etc. Ik heb geen sociale angst en ik ben absoluut niet verlegen, maar m'n batterij loopt gewoon heel snel leeg in sociale situaties. Ik zou heel graag extraverter willen zijn, maar ik stort in als ik mezelf wat dat betreft teveel push en daar heb ik heel veel moeite mee. Ik lijk niet te kunnen accepteren dat ik introvert ben, een beetje "het gras lijkt altijd groener aan de overkant" idee.

Ik heb hierdoor ook weinig vrienden en de vriendschappen die ik heb, zijn allemaal een op een. Het is niet zo dat ik ongelukkig ben en ik waardeer deze vriendschappen ontzettend, maar ik voel me toch best wel vaak eenzaam en ik mis het heel erg om een grote groep vrienden om me heen te hebben, terwijl uit mijn verleden ook is gebleken dat ik mezelf snel voorbij loop en ik niet helemaal in staat lijk te zijn om het tempo van een vriendengroep bij te houden.

Het is dus heel dubbel en het lijkt vooral te gaan om acceptatie van mezelf. Ik voel constant de drang om vriendschappen op te bouwen omdat ik me eenzaam voel, maar als het zover is dan trek ik me toch liever terug omdat het me veel energie kost. Mijn vraag is daarom: herkennen jullie dit en hoe gaan jullie hiermee om?

Alvast heel erg bedankt!
Alle reacties Link kopieren
Super bedankt voor alle reacties trouwens! Ik heb hier heel veel aan. Had niet verwacht dat er zoveel reacties zouden komen haha.
Faye- schreef:
09-09-2018 14:52
.
Precies dit inderdaad! Dat mis ik toch wel, ook al weet ik ook dat als ik me wel in die situatie bevind, ik het heel moeilijk vind om dat tempo bij te houden en door te gaan tot het bittere einde, zoals veel van mijn (ex) extraverte vrienden. In die zin heb ik wel last van "fear of missing out", omdat ik altijd het gevoel heb dat ik overal buiten val. Nogmaals, stukje zelfacceptatie haha.
Ik haal mijn plezier weer uit andere dingen dan de extraverten. Ik kan bijv. heerlijk in m'n uppie door Noord Amerika roadtrippen. Dat vind ik veel boeiender dan mensen die met vriendengroepen festivals bezoeken. Zij liever dan ik denk ik dan. Mis ik niets aan.
Alle reacties Link kopieren
Faye- schreef:
09-09-2018 14:53
Super bedankt voor alle reacties trouwens! Ik heb hier heel veel aan. Had niet verwacht dat er zoveel reacties zouden komen haha.
.
Ik vermoed dat er op het viva-forum bovengemiddeld veel introverten zijn. ;-D
Only action impacts the drift | A year from now you may wish you had started today
Alle reacties Link kopieren
Faye- schreef:
09-09-2018 14:52
.
Precies dit inderdaad! Dat mis ik toch wel, ook al weet ik ook dat als ik me wel in die situatie bevind, ik het heel moeilijk vind om dat tempo bij te houden en door te gaan tot het bittere einde, zoals veel van mijn (ex) extraverte vrienden. In die zin heb ik wel last van "fear of missing out", omdat ik altijd het gevoel heb dat ik overal buiten val. Nogmaals, stukje zelfacceptatie haha.

Ik vind het wel heel mooi hoe je dit beschrijft, geeft me weer wat meer inzicht. Zo heb ik er nog nooit naar gekeken. Een van mijn extraverte vriendinnen word inderdaad vaak teleurgesteld als plannen bijvoorbeeld niet doorgaan, daar heb ik zelf geen last van. Waar ik dan wel weer last van heb is om zelf de persoon te zijn die anderen teleurstelt, maar dat is mijn eigen onzekerheid denk ik.
Het punt is dat je niets mist. Ik had dat vroeger in de kroeg ook. Tot een uur of twee was het wel te doen, maar daarna draagt het niets meer bij. Aangeschoten mensen zijn soms nog wel leuk, maar als ze daarna volledig van de kaart zijn, daar mis je niet zoveel aan.

Hoe bedoel je dat jij andere mensen teleurstelt? Is dat je eigen idee of zeggen mensen dat ook letterlijk? Teleurstellingen ontstaan eigenlijk alleen maar wanneer onuitgesproken verwachtingen niet gelijk zijn. Als dat veel voorkomt dan is het de vraag of je wel met de juiste mensen omgaat, of die mensen wel bij je passen.
Alle reacties Link kopieren
spell68 schreef:
09-09-2018 15:11
Het punt is dat je niets mist. Ik had dat vroeger in de kroeg ook. Tot een uur of twee was het wel te doen, maar daarna draagt het niets meer bij. Aangeschoten mensen zijn soms nog wel leuk, maar als ze daarna volledig van de kaart zijn, daar mis je niet zoveel aan.

Hoe bedoel je dat jij andere mensen teleurstelt? Is dat je eigen idee of zeggen mensen dat ook letterlijk? Teleurstellingen ontstaan eigenlijk alleen maar wanneer onuitgesproken verwachtingen niet gelijk zijn. Als dat veel voorkomt dan is het de vraag of je wel met de juiste mensen omgaat, of die mensen wel bij je passen.
.
Ik zie het een beetje zo:
Ik ben niet bang om bijvoorbeeld op mensen af te stappen of om met vreemden contact te leggen. Het kan me niet zoveel schelen wat mensen die ik niet ken van mij vinden. Die angst (voor wat mensen van me vinden) treed echter wel meer op de voorgrond zodra ik mensen beter leer kennen, omdat ik er dan wel waarde aan hecht wat zij van me vinden en soms voelt het dan alsof ik niet aan bepaalde verwachtingen kan voldoen ofzo. En dan raak ik teleurgesteld in mezelf en voel ik me wederom "saai", of ben ik vooral bang dat anderen me saai vinden. Voornamelijk omdat ik wel loop te zeuren over het feit dat ik me eenzaam voel, maar niet in staat lijk te zijn om vriendschappen op die manier te onderhouden. Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid dus vind ik dat ik eigenlijk ook niet moet zeuren zegmaar. Ik zit mezelf gewoon heel erg in de weg :whip:
Ik herken het niet echt. Ik heb weinig behoefte aan sociaal contact, laat stáán aan contact met groepen. Dat is nu juist wat introvertie (voor mij) inhoudt.
En ook heb ik mezelf allang geaccepteerd als introvert, omdat ik gewoon lekker doe wat ik wil en ik mijn grenzen ken.

Maar als je wat meer wil weten over het onderwerp, en vooral jezelf beter wil begrijpen en accepteren dan kan ik je het boek 'Ik moet nog even kijken of ik kan' aanraden.
Alle reacties Link kopieren
Faye- schreef:
09-09-2018 15:43
.
Ik zie het een beetje zo:
Ik ben niet bang om bijvoorbeeld op mensen af te stappen of om met vreemden contact te leggen. Het kan me niet zoveel schelen wat mensen die ik niet ken van mij vinden. Die angst (voor wat mensen van me vinden) treed echter wel meer op de voorgrond zodra ik mensen beter leer kennen, omdat ik er dan wel waarde aan hecht wat zij van me vinden en soms voelt het dan alsof ik niet aan bepaalde verwachtingen kan voldoen ofzo. En dan raak ik teleurgesteld in mezelf en voel ik me wederom "saai", of ben ik vooral bang dat anderen me saai vinden. Voornamelijk omdat ik wel loop te zeuren over het feit dat ik me eenzaam voel, maar niet in staat lijk te zijn om vriendschappen op die manier te onderhouden. Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid dus vind ik dat ik eigenlijk ook niet moet zeuren zegmaar. Ik zit mezelf gewoon heel erg in de weg :whip:
Herkenbaar in de zin van dat ik me 'onzekerder' voel bij mensen die ik een beetje ken (dus niet bij mensen die ik niet ken, of juist heel goed). Dat heeft m.i. niet zozeer met introversie te maken, maar meer met ervaringen uit het verleden. Bij mij wordt het in ieder geval veroorzaakt door ervaringen uit mijn jeugd.
Niet herkenbaar dat ik denk niet aan verwachtingen zou kunnen voldoen.

Wat voor verwachtingen bedoel je precies? En waar zijn die op gebaseerd? Zeggen mensen dat, vul jij dat zelf in, of ... ?
Alle reacties Link kopieren
En je moet maar zo denken: de introverten zijn/worden uiteindelijk de eindbazen. Extraverten leven veel meer in het hier en nu, terwijl introverten veel beter over lange termijn zaken kunnen nadenken. En heel veel artiesten zijn ook vreselijk introvert. Dus je kunt alle kanten op.
Alle reacties Link kopieren
LuckyDucky_001 schreef:
09-09-2018 16:42
Herkenbaar in de zin van dat ik me 'onzekerder' voel bij mensen die ik een beetje ken (dus niet bij mensen die ik niet ken, of juist heel goed). Dat heeft m.i. niet zozeer met introversie te maken, maar meer met ervaringen uit het verleden. Bij mij wordt het in ieder geval veroorzaakt door ervaringen uit mijn jeugd.
Niet herkenbaar dat ik denk niet aan verwachtingen zou kunnen voldoen.

Wat voor verwachtingen bedoel je precies? En waar zijn die op gebaseerd? Zeggen mensen dat, vul jij dat zelf in, of ... ?
Ik heb een aantal vriendinnen die meer ambivert of extravert zijn en die er over het algemeen graag op uit gaan. Festivals bezoeken bijvoorbeeld. Ik voel die behoefte niet zozeer vanuit mezelf; ik hang liever met een wijntje en een goed gesprek op de bank samen. Door twee van m'n vriendinnen is daarom uitgesproken dat ze het jammer vinden dat we niet vaker "iets leuks" doen. Wat dat betreft zie ik dat we niet op één lijn liggen, waardoor het voor mij vaak voelt alsof ik hen teleurstel en niet goed, leuk en spontaan genoeg ben. Dit heeft er in het verleden vaak voor gezorgd dat ik maar door bleef gaan tot ik letterlijk en figuurlijk instortte.

Ik ben best wel beïnvloedbaar geweest wat dat betreft en ik heb echt moeten leren om grenzen te stellen. Dit wordt alleen niet door iedereen gewaardeerd, inclusief mezelf, omdat ik het moeilijk vind om te accepteren dat dit is wie ik ben. Ik doe het wel, maar omdat het moet en niet omdat ik sta voor wie ik ben. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel haha. Is dat herkenbaar?

Ik herken inderdaad ook de dingen die je zegt over ervaringen uit het verleden. Ik ben me ook aan het verdiepen in hechtingstheorieen en dat is soms ook wel herkenbaar, dus het is denk ik een combinatie van.

Heel erg bedankt voor je reacties!
Alle reacties Link kopieren
Faye- schreef:
09-09-2018 15:43
.
Ik zie het een beetje zo:
Ik ben niet bang om bijvoorbeeld op mensen af te stappen of om met vreemden contact te leggen. Het kan me niet zoveel schelen wat mensen die ik niet ken van mij vinden. Die angst (voor wat mensen van me vinden) treed echter wel meer op de voorgrond zodra ik mensen beter leer kennen, omdat ik er dan wel waarde aan hecht wat zij van me vinden en soms voelt het dan alsof ik niet aan bepaalde verwachtingen kan voldoen ofzo. En dan raak ik teleurgesteld in mezelf en voel ik me wederom "saai", of ben ik vooral bang dat anderen me saai vinden. Voornamelijk omdat ik wel loop te zeuren over het feit dat ik me eenzaam voel, maar niet in staat lijk te zijn om vriendschappen op die manier te onderhouden. Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid dus vind ik dat ik eigenlijk ook niet moet zeuren zegmaar. Ik zit mezelf gewoon heel erg in de weg :whip:
Dat is wel een goede conclusie die je trekt, denk ik. Eigenlijk twijfel je dus aan het beoordelingsvermogen van andere mensen, terwijl je eigenlijk niet eens weet, waarop ze je beoordelen. Daar doe je ze wel tekort mee denk ik en je saboteert jezelf.

Jammer, want voor een paar mensen heb je echt wel veel waarde, alleen dat zie jij niet, omdat je er vanuit gaat dat anderen hetzelfde zijn als jij en hetzelfde zoeken, maar dat is natuurlijk niet zo.
Alle reacties Link kopieren
Tip: het boek "Ik moet nog even kijken of ik kan". Gaat specifiek over introverte mensen en de worstelingen die ze tegenkomen in het dagelijks leven. Naam van de schrijfster ben ik even kwijt, maar het gaf mij wel veel herkenbaarheid en er zitten hier en daar ook wel wat goede tips in over hoe je kunt omgaan met situaties die ongemakkelijk voelen.
Heel veel van de OP en überhaupt het hele topic herken ik. Ik ben introvert en heb me dat ook lange tijd niet zo gerealiseerd. Nu al jaren wel. Ik heb niet veel vrienden, zéker geen groepen. Gek genoeg dan weer weinig introverten onder mijn vrienden.
Jammer dat nog altijd de algemeen heersende mening lijkt dat extravert beter is dan introvert. Bullshit. Dat is niet zo. Zelfs hier soms (je bent introvert, maar dat geeft toch niet? Klinkt alsof het toch een handicap is).

Gek genoeg lijk ik in eerste instantie geen introvert. Ik heb een beroep dat veel sociale interactie vergt, zowel oppervlakkig als meer diepgaand, en met een grote diversiteit aan mensen. Dat kan ik. Dat heb ik mezelf geleerd. Dat is mijn professionele rol, masker misschien zelfs. Spreken in het openbaar, een kort gezellig praatje aangaan met winkeliers of andere random mensen, dat kan ik ook. Gebruik ik dezelfde tactiek voor. Daardoor lijk ik soms extravert. Schijn bedriegt. Ik functioneer niet geweldig in grote groepen, ik hou niet van festivals en dergelijke. Ik ambieer al helemaal geen grote vriendengroepen om me heen.
Ik laad op door alleen te zijn, door me op mezelf te kunnen richten, zonder al te veel externe prikkels. En dat is prima.

Ik merk regelmatig dat maar weinig mensen dat echt begrijpen. En ook dat is prima. Aan sommige mensen leg ik het uit. En dan merk je ook wel eens dat het gewoon toch moeilijk te begrijpen is voor sommigen. Soit.

To, je bent goed zoals je bent. En de andere reageerders ook. En ik ook.
Alle reacties Link kopieren
Misschien angst om gekwetst te worden als je je openstelt?
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Alle reacties Link kopieren
Die angst kan overigens volkomen legitiem zijn want de extravert is vaak niet de grootste mensenkenner.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
retrostar schreef:
09-09-2018 18:56
Die angst kan overigens volkomen legitiem zijn want de extravert is vaak niet de grootste mensenkenner.
Eens!
Alle reacties Link kopieren
retrostar schreef:
09-09-2018 18:56
Die angst kan overigens volkomen legitiem zijn want de extravert is vaak niet de grootste mensenkenner.
Nou ik wil absoluut niet generaliseren, want iedereen is anders en er zijn ongetwijfeld ook introverten die dit doen, maar ik merk persoonlijk wel dat m'n extraverte vriendinnen het meest over me heen walsen. Ze zijn ontzettend lief en ik zou ze voor geen goud willen missen, maar over het algemeen lijken ze niet echt te begrijpen dat ik aan bepaalde dingen geen behoefte heb. Ik moet vaak 6x nee zeggen terwijl 1x genoeg zou moeten zijn naar mijn mening. Maar ik snap het ergens ook wel weer dus ik wil ook niet lullig klinken. Zo valt er over elke partij wel iets te zeggen denk ik haha. Maar inderdaad, angst voor afwijzing is wel een dingetje en ook iets waar ik mee bezig ben.
Alle reacties Link kopieren
dignity schreef:
09-09-2018 17:42
Tip: het boek "Ik moet nog even kijken of ik kan". Gaat specifiek over introverte mensen en de worstelingen die ze tegenkomen in het dagelijks leven. Naam van de schrijfster ben ik even kwijt, maar het gaf mij wel veel herkenbaarheid en er zitten hier en daar ook wel wat goede tips in over hoe je kunt omgaan met situaties die ongemakkelijk voelen.
Dankjewel! Ga ik zeker naar kijken!
Alle reacties Link kopieren
Ik herken mij ook in. Geen festivals, geen grote groepen mensen, geen luide discotheken. Ik ben ook snel leeg en uitgeput.
Maatschappelijk zijn extraverten de norm, maar wij zijn ook talrijk. Dat wil niet zeggen dat wij asociaal zijn, wij communiceren anders: één op één, in kleine groepen. Hoe kleiner de groep is, hoe constructiever de conversatie toch?

Dat heb ik geaccepteerd, ik ben wie ik ben.
spell68 schreef:
09-09-2018 14:13
Ik denk dat de hoofdreden is dat extraverten weinig introspectie kennen, daarvoor zijn ze teveel naar buiten gericht. Dat is ook de reden dat een extravert niet goed alleen kan zijn. Hij/ zij wordt dan teveel geconfronteerd met zichzelf en daar kunnen ze moeilijk mee omgaan.

Introspectie is de kwaliteit die ik in mezelf het meest koester als introvert zijnde. Dat maakt mijn leven een stuk makkelijker.
Dit ja.
En ik denk eigenlijk dat introverte mensen meer zinnige dingen zeggen dan extraverte mensen.

Ik houd ook niet van groepen en groepsgesprekken, je kan veel beter praten met 1 persoon, en beter luisteren.
Alle reacties Link kopieren
Faye- schreef:
09-09-2018 17:24
Ik heb een aantal vriendinnen die meer ambivert of extravert zijn en die er over het algemeen graag op uit gaan. Festivals bezoeken bijvoorbeeld. Ik voel die behoefte niet zozeer vanuit mezelf; ik hang liever met een wijntje en een goed gesprek op de bank samen. Door twee van m'n vriendinnen is daarom uitgesproken dat ze het jammer vinden dat we niet vaker "iets leuks" doen. Wat dat betreft zie ik dat we niet op één lijn liggen, waardoor het voor mij vaak voelt alsof ik hen teleurstel en niet goed, leuk en spontaan genoeg ben. Dit heeft er in het verleden vaak voor gezorgd dat ik maar door bleef gaan tot ik letterlijk en figuurlijk instortte.

Ik ben best wel beïnvloedbaar geweest wat dat betreft en ik heb echt moeten leren om grenzen te stellen. Dit wordt alleen niet door iedereen gewaardeerd, inclusief mezelf, omdat ik het moeilijk vind om te accepteren dat dit is wie ik ben. Ik doe het wel, maar omdat het moet en niet omdat ik sta voor wie ik ben. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel haha. Is dat herkenbaar?

Ik herken inderdaad ook de dingen die je zegt over ervaringen uit het verleden. Ik ben me ook aan het verdiepen in hechtingstheorieen en dat is soms ook wel herkenbaar, dus het is denk ik een combinatie van.

Heel erg bedankt voor je reacties!
Zou je dan niet liever meer vriend(inn)en willen die meer op één lijn liggen? Ik zou zelf niet gelukkig worden als ik alleen maar - of genuanceerder: relatief veel - mensen om mij heen had die zeggen dat ik niet goed genoeg zou zijn omdat ik niet van dezelfde dingen energie krijg. Of ook al zouden ze dat niet letterlijk zeggen, ik proef uit jouw verhaal dat jij dat zo voelt. En ik weet uit eigen ervaring dat dat geen fijn gevoel is.

In je bestaande vrienden- en kennissenkring is het wellicht ook moeilijker om grenzen te leren stellen. Mensen hebben een bepaald beeld van jou, een bepaald patroon hoe jij doorgaans reageert. Dat is voor hun ook "veilig"; als jij in hun ogen verandert (terwijl je in feite jezelf (her)ontdekt), worden ook zij geconfronteerd met de verschillen tussen jullie. Dat kan bedreigend voelen, waardoor jij het gevoel kan krijgen dat ze zich van jou afkeren en jij je afgewezen voelt. Maar in feite weten zij zich dan geen raad met zichzelf.

Mij hielp/helpt het om meer "inhoudelijke" vriendschappen op te bouwen. Tijdens mijn werk en (werkgerelateerd) vrijwilligerswerk ontmoet ik steeds meer mensen die zijn zoals ik. In ieder geval hebben ze gemeenschappelijke interesses, wat het makkelijker maakt om het contact te onderhouden en activiteiten te ondernemen.
Heb jij hobby's, of iets waarbij je meer gelijkgestemden kunt ontmoeten?
Alle reacties Link kopieren
Hoi Faye,
Even lezende door je verschillende posts denk ik dat dit bij je speelt.
Ik denk dat jouw primaire strijd niet is dat je introvert bent maar dat je een groot dualisme (tweestrijd) hebt in je funktioneren binnen een groep.

Je wil het ergens heel graag en die drang lijkt je nooit met rust te laten.
Aan de andere kant word je leeggezogen als je in een groep bent.

Punt is denk ik dat je veel te veel bezig bent met wat je denkt dat er verwacht van je wordt.
Je gooit je energie er met bakken uit aan die gedachten en stort in.
Daarom loopt jouw batterij ook zo snel leeg in groepen.
Met andere woorden: jij raakt jezelf kwijt in groepen mensen.

Aan de andere kant wil je het wel heel graag.
Ik denk dat jij niet kan accepteren dat je niet extravert bent omdat je potentieel het wel in je hebt om in grote groepen mensen te funktioneren.
Daarom trekt het zo!
Maar er staat iets in de weg.

Punt is om meer vrede met jezelf te krijgen.
Je moet leren comfortabel te worden in jezelf.
Leer mediteren. Dat kan je zeker helpen. Het maakt je centrum steviger.
Verder is een ander deel leren voelen wat zich in je lichaam afspeelt als je zo leegloopt.
Wat gebeurt er in je lijf als je zo instort?
Hoe voelen je spieren? Welke spieren zijn gespannen?
Hoe zit het met je ademhaling? Adem je regelmatig en naar je buik of adem je naar je borstkas?
Klem je je middenrif wel eens als je zo onrustig bent?
Het is belangrijk bewust te worden van dit proces. Dit mechanisme wat in werking treedt.
Regelmatig ademhalingsoefeningen doen zal je zeker helpen. Je gaat meer voelen hoe een betere ademhaling is. Hoe je je energie niet verliest als je goed ademhaalt.
Maar het is oefenen, veel oefenen. Want het oude mechanisme is een patroon. En dat moet veranderd worden.
De meditatie en ademhalingsoefeningen doe je het beste alleen. Zo heb je volledige aandacht voor wat je voelt in je lijf, wat zich afspeelt in je lichaam.
Als je met iemand samen bent ben je toch al wat gefocust op de ander en wat er misschien van je verwacht wordt.

Hoe meer je hiermee werkt en voelt en oefent, hoe meer je het mechanisme zal herkennen. En daardoor kun je het sneller veranderen. En uiteindelijk zul je je in grotere groepen ook steviger gaan voelen omdat je beter bij jezelf kunt blijven.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven