Waarom een brave burger zijn?

Ik ben een filosofisch type, altijd al geweest.
Daarmee bedoel ik dat ik mij al van heel jonge leeftijd allerlei dingen heb afgevraagd dingen die veel mensen in mijn omgeving gewoon voor waar aannamen stelde ik ter discussie.

Maar ik was ook een erg idealistisch kind.
Tranen met tuiten tijdens een programma op tv over foster parents, alles raakte me erg in mijn emotie en ik wilde zo ontzettend graag iets bijdragen aan een betere wereld, maar wist niet goed op welke manier.
Zo heb ik zelf een foster kind geadopteerd op tienjarige leeftijd en ging ik regelmatig met een vuilniszak de straten rond om rommel op te ruimen..ik werd daar vaak mee gepest door leeftijdgenoten.
Wat mij ook enorm raakte was de ramp in Tsjernobyl en vooral de manier waarop iedereen gewoon verder ging met leven alsof er niets was gebeurd, alsof er niets was geleerd van de fouten van het verleden.
Later heb ik nog vrijwilligerswerk gedaan bij een dierenasiel tijdens mijn vakantie.
Maar gaandeweg ging ik mij steeds meer beseffen dat deze maatschappij niet maalt om zulke emoties.

Al op mijn veertiende ging ik werken als afwashulp omdat ik vond dat ik mijn eigen geld moest kunnen verdienen, om zo mijn steentje bij te dragen.

Maar door de jaren heen kwam ik erachter dat er zo veel corruptie is en dat alles draait om geld en macht en hebzucht en het heeft me wel een beetje lamgeslagen.
Ook het gevoel totaal geen inspraak te hebben in het geheel, dat het niet uitmaakt of ik ga stemmen of niet omdat het toch maar 1 grote poppenkast is, terwijl achter de schermen allerlei mensen grijpen en graaien en alleen denken aan hun eigen gewin.
Het korte termijn denken, de domheid.
De beurscrash, de crisis, de vervuiling, de ongelijkheid, de oneerlijkheid, het machteloze...deze wereld lijkt wel 1 grote reclamespot die de spot drijft met mijn drijfveren.
Welke bijdrage van mij dan ook zou niet meer zijn dan een druppel op een gloeiende plaat.

Ik ben eigenlijk dus enorm teleurgesteld geraakt en mijn idealisme is omgeslagen in een soort van apathische boosheid.
Een vorm van onverschillige tolerantie.

Ik heb een enorme existentiele crisis achter de rug en ben daar nu soort van gedeeltelijk van hersteld.
Ik weet dat ik het moet zoeken in de kleine dingen, ik heb weer iemand om voor te leven; mijn zoontje, maar wat voor een wereld schotelen wij hem voor?
Als ik dan zo'n programma zie bij bnn met Filemon die naar een indianenstam gaat die in de jungle leven en die zeggen dat wij er hier met zijn allen een zooitje van maken dan denk ik; die indiaanse man is wijs, die man zorgt voor zijn nageslacht, die denkt niet alleen maar aan zichzelf en aan allerlei dingen die er totaal niet toe doen. Die kijkt minstens 5 generaties vooruit en peinst er niet over om mensen of natuur op te offeren voor zogenaamde innovatie.

De arrogantie van de westerse mens die sinds de gouden eeuw aan de macht is...pfff.

En dan de nederigheid waarmee mijn lieve ouders hun hele leven zo verschrikkelijk hard gewerkt hebben, hun arbeidsethos is zo hoog!
Als iedereen zo zou zijn als zij dan hadden wij een superwereld.
Helaas is dat niet zo en zijn er heel veel criminelen, zakkenvullers, praatjesmakers en fortuinzoekers en meer van het soort mensen die geen ware bijdrage leveren...integendeel!

En dan zie ik weer zo'n programma waar het gaat over het treurige feit dat er ouderen zijn in Nederland die verhongeren omdat er zoveel bezuinigd wordt op de zorg, dat die mensen vergeten te eten en dat er geen tijd is om even met die mensen te zitten om te eten, terwijl tegelijkertijd de minister-president de dividendbelasting af wil schaffen.
En dan wonen wij nog in een land waarvan wordt gezegd dat het hier zo goed is.

Ik merk dat ik afdwaal...
Mijn probleem is eigenlijk dat ik niet het gevoel heb dat ik ergens bijhoor, aan kan bijdragen of dat er een vorm van samenhang is, een groep, een vangnet, een land...het geeft me het gevoel dat ik verloren ben in deze wereld, uiteindelijk oud en ziek en aan mijn lot overgelaten op een verschrikkelijke manier zeer eenzaam zal sterven.
Het eenzame en onbegrepen gevoel, het feit dat zo veel mensen vaak zeggen; maar we hebben het toch juist zo goed hier???!!!

En ik snap heus wel wat ze bedoelen en dat het vast allemaal veel slechter kan en ik wil ook helemaal niet zeuren, maar ik ben dus toch wel een beetje lamgeslagen door de wereld waarin ik als kind nog zo graag wilde investeren.
De ontbossing, de vervuiling, de moord en doodslag, de verkrachtingen, het misbruik, de eenzaamheid van de machteloosheid en het besef.
Mijn idealen zijn weggevaagd, met de boden gelijk gemaakt door een in mijn ogen corrupte samenleving.

En ondanks dat ik een enorme hekel heb aan vandalisme snap ik het inmiddels wel dat sommigen bushokjes vernielen.
Mijn vertrouwen in de samenleving is tenslotte ook voor een groot deel aan diggelen gegaan.
Al zie ik nog steeds heel veel goed bedoelende mensen en lieve schatten van mensen en goedgelovige mensen die blijkbaar ergens het vertrouwen vandaan weten te halen om te doen wat goed is en die niet eens in opstand komen als ze iets wordt afgepakt waarvoor ze decennia lang keihard gewerkt hebben. Net zoals mijn ouders.

Dus waarom nog net als mijn ouders een brave burger zijn?
Waarom ook niet gewoon pakken wat ik maar pakken kan?
Net zoals degenen doen die wel de echte macht hebben?
Als mijn positieve bijdragen niks opleveren, dan zullen die paar dingen ook niet zo veel uitmaken, toch?

En ik weet natuurlijk heus wel dat dit niet de juiste instelling is, tenminste dat heb ik geleerd, maar het is natuurlijk wel een vorm van realisme om niet idealistisch te zijn.
En wat is idealisme dan?
Een ander woord voor valse hoop?

Zomaar wat overpeinzingen op de maandagochtend.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
En ik ken heus wel alle cliche's die zeggen dat het heus niet allemaal zo slecht is, dat het hier beter is dan elders, ook besef ik mij terdege dat ik de wereld niet kan en hoef te veranderen en dat het gaat om kleine dingen in je directe omgeving enzovoort, maar hoe gaan jullie om met de gevoelens van machteloosheid en met het besef dat er geen wijze mensen aan de macht zijn?

Lucifer2018 schreef: ↑

01-10-2018 09:28

Ik zou vragen om therapie als dit mijn denkwijze is. Maar dat denk ik vaak bij je posts.

Begrijpen waarom mensen bushokjes slopen.

Ja, ik denk dat dat komt door gebrek aan saamhorigheid, een gebrek aan samenleving waarbij jonge mensen zich niet genoeg deel voelen van deze maatschappij en zich daarom dus ook niet verantwoordelijk voelen voor het geheel.
Plus dat ze ook boos zijn.

Maar omdat bushokjes vaak vernield word en door jongelui zou het ook nog iets te maken kunnen hebben met hormonaal groepsgedrag en dus een combinatie vormen van factoren.

Misschien was bushokjes vernielen nu niet het beste voorbeeld, maar het punt is dat ik soms wel begrijp dat mensen letterlijk tegen dingen aan schoppen vanuit ongenoegen en machteloosheid.

lilalinda schreef: ↑

01-10-2018 09:38

je begrijpt dus ook, dat mensen aanslagen plegen?

Ik zou zelf nooit een aanslag kunnen plegen, dus dat begrijp ik niet echt, niet met mijn gevoel, ik kan het me hooguit bedenken.

Wat ik denk ik bedoel is dat ik eigenlijk heel gevoelig ben en ondanks dat ik expres niet altijd alle actualiteiten heb gevolgd krijg je er gewoon wat van mee als je leeft op deze planeet...anders zou je in een geluiddichte kamer moeten gaan zitten voor altijd.
En juist als gevoelig mens, om het leefbaar te houden voor jezelf, moet je dan laconiek worden...op z'n minst een beetje.

Maar dat laconiek zijn moet dan selectief gebeuren, of je raakt gewoon verdoofd.

Ik ben behoorlijk verdoofd geraakt, dat merkte ik ten tijde van de aanslag op de twin towers: ik voelde er niets bij, ik vond het maar een raar gedoe dat iedereen zich er zo door geraakt voelde terwijl er vele grotere rampen plaatsvinden waarbij veel meer mensen om het leven komen dan toen daar op dat moment.

Juist mensen die eerst erg gevoelig waren, maar die te veel pijn en verdriet voelen zullen zich moeten afsluiten en van daaruit kan ik me wel bedenken dat mensen er toe komen dat ze een aanslag plegen.
Want dat afsluiten kan mislukken en omslaan in haat.
Als je mensen maar lang genoeg tergt dan worden ze gek.
Als je een hond maar lang genoeg tergt dat wordt hij vals en is hij in staat om aan te vallen.

Dus vanuit die gedachtengang kan ik me wel bedenken dat mensen aanslagen kunnen plegen.
Maar echt begrijpen met mijn gevoel kan ik dat niet.

Susan schreef: ↑

01-10-2018 09:39

Omdat je als je geen brave burger bent anderen dupeert die er ook niks aan kunnen doen. Het onrecht in de wereld los je er ook al niet mee op, je zorgt alleen maar voor nog meer onrecht.

Ja, dat vind ik zelf ook hoor, maar ik begrijp inmiddels wel beter dat mensen een uitkering trekken, terwijl ze misschien wel zouden kunnen werken, gewoon omdat ze sowieso al niks hebben en dus ook niks te verliezen en de banken en bepaalde machthebbers er een zooitje van maken en omdat ze zich machteloos voelen in hun eigen leven.
Of dat mensen belasting ontduiken omdat ze toch al zowat aan de grond zitten en geen toekomst meer zien en ook niet nog langer het idee hebben dat hun zuurverdiende geld goed gebruikt wordt.

Als normale burger ben je een druppel op een gloeiende plaat en als je dan ziet wat voor een bedragen er uit gaan en waaraan ze besteedt worden en dat je zelf zo weinig invloed hebt op waaraan dat geld wordt uitgegeven dan kan ik mij heel goed voorstellen dat je geen belasting wilt betalen, vooral als je het zelf maar amper redt.

Vooral door programmas over de zorg krijg ik dit soort gedachtegangen, zo sneu hoe die mensen verpieteren en zo erg dat daar veel te weinig geld naartoe gaat voor personeel.
Het is alsof de berekeningen niet worden afgemaakt: er wordt berekend hoeveel winst er met iets kan worden gemaakt, maar niet hoeveel het kost aan vervuiling bijvoorbeeld.
Er wordt berekend hoeveel mensen kunnen opleveren voor de staat, maar als die mensen dan oud zijn worden ze afgedankt, dan moeten ze maar verpieteren en de mensen die voor hen willen zorgen moeten dat dan maar vrijwillig doen en intussen worden grote bedrijven gespekt.