Waarom een brave burger zijn?

Ik ben een filosofisch type, altijd al geweest.
Daarmee bedoel ik dat ik mij al van heel jonge leeftijd allerlei dingen heb afgevraagd dingen die veel mensen in mijn omgeving gewoon voor waar aannamen stelde ik ter discussie.

Maar ik was ook een erg idealistisch kind.
Tranen met tuiten tijdens een programma op tv over foster parents, alles raakte me erg in mijn emotie en ik wilde zo ontzettend graag iets bijdragen aan een betere wereld, maar wist niet goed op welke manier.
Zo heb ik zelf een foster kind geadopteerd op tienjarige leeftijd en ging ik regelmatig met een vuilniszak de straten rond om rommel op te ruimen..ik werd daar vaak mee gepest door leeftijdgenoten.
Wat mij ook enorm raakte was de ramp in Tsjernobyl en vooral de manier waarop iedereen gewoon verder ging met leven alsof er niets was gebeurd, alsof er niets was geleerd van de fouten van het verleden.
Later heb ik nog vrijwilligerswerk gedaan bij een dierenasiel tijdens mijn vakantie.
Maar gaandeweg ging ik mij steeds meer beseffen dat deze maatschappij niet maalt om zulke emoties.

Al op mijn veertiende ging ik werken als afwashulp omdat ik vond dat ik mijn eigen geld moest kunnen verdienen, om zo mijn steentje bij te dragen.

Maar door de jaren heen kwam ik erachter dat er zo veel corruptie is en dat alles draait om geld en macht en hebzucht en het heeft me wel een beetje lamgeslagen.
Ook het gevoel totaal geen inspraak te hebben in het geheel, dat het niet uitmaakt of ik ga stemmen of niet omdat het toch maar 1 grote poppenkast is, terwijl achter de schermen allerlei mensen grijpen en graaien en alleen denken aan hun eigen gewin.
Het korte termijn denken, de domheid.
De beurscrash, de crisis, de vervuiling, de ongelijkheid, de oneerlijkheid, het machteloze...deze wereld lijkt wel 1 grote reclamespot die de spot drijft met mijn drijfveren.
Welke bijdrage van mij dan ook zou niet meer zijn dan een druppel op een gloeiende plaat.

Ik ben eigenlijk dus enorm teleurgesteld geraakt en mijn idealisme is omgeslagen in een soort van apathische boosheid.
Een vorm van onverschillige tolerantie.

Ik heb een enorme existentiele crisis achter de rug en ben daar nu soort van gedeeltelijk van hersteld.
Ik weet dat ik het moet zoeken in de kleine dingen, ik heb weer iemand om voor te leven; mijn zoontje, maar wat voor een wereld schotelen wij hem voor?
Als ik dan zo'n programma zie bij bnn met Filemon die naar een indianenstam gaat die in de jungle leven en die zeggen dat wij er hier met zijn allen een zooitje van maken dan denk ik; die indiaanse man is wijs, die man zorgt voor zijn nageslacht, die denkt niet alleen maar aan zichzelf en aan allerlei dingen die er totaal niet toe doen. Die kijkt minstens 5 generaties vooruit en peinst er niet over om mensen of natuur op te offeren voor zogenaamde innovatie.

De arrogantie van de westerse mens die sinds de gouden eeuw aan de macht is...pfff.

En dan de nederigheid waarmee mijn lieve ouders hun hele leven zo verschrikkelijk hard gewerkt hebben, hun arbeidsethos is zo hoog!
Als iedereen zo zou zijn als zij dan hadden wij een superwereld.
Helaas is dat niet zo en zijn er heel veel criminelen, zakkenvullers, praatjesmakers en fortuinzoekers en meer van het soort mensen die geen ware bijdrage leveren...integendeel!

En dan zie ik weer zo'n programma waar het gaat over het treurige feit dat er ouderen zijn in Nederland die verhongeren omdat er zoveel bezuinigd wordt op de zorg, dat die mensen vergeten te eten en dat er geen tijd is om even met die mensen te zitten om te eten, terwijl tegelijkertijd de minister-president de dividendbelasting af wil schaffen.
En dan wonen wij nog in een land waarvan wordt gezegd dat het hier zo goed is.

Ik merk dat ik afdwaal...
Mijn probleem is eigenlijk dat ik niet het gevoel heb dat ik ergens bijhoor, aan kan bijdragen of dat er een vorm van samenhang is, een groep, een vangnet, een land...het geeft me het gevoel dat ik verloren ben in deze wereld, uiteindelijk oud en ziek en aan mijn lot overgelaten op een verschrikkelijke manier zeer eenzaam zal sterven.
Het eenzame en onbegrepen gevoel, het feit dat zo veel mensen vaak zeggen; maar we hebben het toch juist zo goed hier???!!!

En ik snap heus wel wat ze bedoelen en dat het vast allemaal veel slechter kan en ik wil ook helemaal niet zeuren, maar ik ben dus toch wel een beetje lamgeslagen door de wereld waarin ik als kind nog zo graag wilde investeren.
De ontbossing, de vervuiling, de moord en doodslag, de verkrachtingen, het misbruik, de eenzaamheid van de machteloosheid en het besef.
Mijn idealen zijn weggevaagd, met de boden gelijk gemaakt door een in mijn ogen corrupte samenleving.

En ondanks dat ik een enorme hekel heb aan vandalisme snap ik het inmiddels wel dat sommigen bushokjes vernielen.
Mijn vertrouwen in de samenleving is tenslotte ook voor een groot deel aan diggelen gegaan.
Al zie ik nog steeds heel veel goed bedoelende mensen en lieve schatten van mensen en goedgelovige mensen die blijkbaar ergens het vertrouwen vandaan weten te halen om te doen wat goed is en die niet eens in opstand komen als ze iets wordt afgepakt waarvoor ze decennia lang keihard gewerkt hebben. Net zoals mijn ouders.

Dus waarom nog net als mijn ouders een brave burger zijn?
Waarom ook niet gewoon pakken wat ik maar pakken kan?
Net zoals degenen doen die wel de echte macht hebben?
Als mijn positieve bijdragen niks opleveren, dan zullen die paar dingen ook niet zo veel uitmaken, toch?

En ik weet natuurlijk heus wel dat dit niet de juiste instelling is, tenminste dat heb ik geleerd, maar het is natuurlijk wel een vorm van realisme om niet idealistisch te zijn.
En wat is idealisme dan?
Een ander woord voor valse hoop?

Zomaar wat overpeinzingen op de maandagochtend.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
En ik ken heus wel alle cliche's die zeggen dat het heus niet allemaal zo slecht is, dat het hier beter is dan elders, ook besef ik mij terdege dat ik de wereld niet kan en hoef te veranderen en dat het gaat om kleine dingen in je directe omgeving enzovoort, maar hoe gaan jullie om met de gevoelens van machteloosheid en met het besef dat er geen wijze mensen aan de macht zijn?

oudebaas schreef: ↑

01-10-2018 10:18

Wat er in zo’n idealiserend filmpje niet bij wordt verteld is dat in deze stammen een man zo’n 30-50% kans heeft om door geweld om het leven te komen.

Wat voor vormen van geweld bedoel je dan?
Geweld tegen elkaar of andere stammen of anders?

Ik vroeg me tijdens het kijken wel af hoe dat gaat wanneer er iemand ziek wordt of een moeilijke bevalling heeft of last heeft van rotte tanden.

Verder zag ik in het filmpje niet dat ze met succes hadden gejaagd, dus lekker eten zag ik ze niet doen.
Het was een beknopt filmpje en ik zou wel wat meer willen weten over die stam en gelijksoortige stammen.

Rooss4.0 schreef: ↑

01-10-2018 09:30

Ik zet gewoon de televisie uit.

Nee serieus, alles te (willen) weten maakt niet gelukkig. Ik ben geen wereldverbeteraar en wil dat ook niet zijn. Zonder mijn ogen te sluiten probeer ik alles waar ik treurig van word en niks aan kan doen buiten mijn systeem te houden. In mijn directe omgeving strooi ik dan wel weer met bloemetjes en draag op die manier mijn steentje bij. Meer kun je niet doen en ik geloof beslist in het positieve sneeuwbal effect.

Je denkt jezelf depressief door zaken aan te willen pakken die compleet buiten jouw macht liggen.
Waarom?

Ik wil niet alles weten, maar toch wil ik mezelf ook niet afsluiten van de rest van de wereld.
Sowieso ontkom je er niet aan om af en toe een vlaag van iets mee te krijgen.

Ik ben al zo van van toen ik nog maar heel jong was.
Ik herinner me dat ik 8 jaar oud was dat ik een foster parents kind adopteerde via een inzamelings actie en mijn leraren noemden me overgevoelig.

Later ging ik mij inderdaad afsluiten en vroegen mensen van vroeger waar al mijn idealen waren gebleven.

Er is niet echt een waarom ik zo denk, er zijn periodes dat het meer of minder is.

Ik was als kind erg hoopvol en ook snel teleurgesteld en vaak geïnteresseerd in de filosofische en de sociaal-psychologische kant van allerlei onderwerpen.
Gewoon om een beetje te sparren, vandaar misschien dus ook wel dit forum en dit topic.

Al vanaf 5 jaar dacht ik na over de hypocrisie van religie en zulke dingen, maar het was en is soms lastig om daar op de juiste manier aansluiting in te vinden en dus voel ik me regelmatig best eenzaam.

Ik weet ook niet altijd goed hoe ik het onderwerp op de juiste manier ter sprake moet brengen, meestal begin ik te heftig, te zwart/wit, te zwaar beladen en ongestructureerd.

Juist tijdens het voeren van een dialoog over zulke (zware) onderwerpen voel ik de verbinding met anderen, maar ik maak er soms te snel een discussie van. Of een monoloog.

Op dit moment kijk ik naar RTL z over Hongkong, de dichtsbevolkte plek ter wereld, erg interessant.

RégineFilange schreef: ↑

01-10-2018 10:38

Nee, maar even hard gezegd, die andere mensen daar heb ik toch gevoelsmatig niets mee te maken. Zeker niet als ik er niet meer ben. Het is niet mijn schuld dat anderen nog wel doorgaan met voortplanten terwijl ze best weten dat de kans heel groot is dat het in de nabije toekomst niet meer zo lekker leefbaar is allemaal.

Dat betekent overigens niet dat ik zelf actief vervuil ofzo he, integendeel!

Ik denk dat het lastiger is om rekening te houden met mensen (en dieren) die je niet kent.

Het meest voel je je als mens verbonden met je eigen kinderen en voor hen zal je beter je best proberen te doen, daarna voor mensen die je kent en daarna wordt het een beetje te abstract.
En misschien voelen de meeste mensen nog wel mee met anderen tijdens een ramp of voelen zij zich begaan met een stuk natuur, maar hoe groter de afstand, hoe minder de verbinding.