Psyche
alle pijlers
Wanneer is het een keer klaar?
vrijdag 5 juli 2024 om 21:03
Vandaag was ik voor mijn broer samen in gesprek bij een therapeut. ( De reden daarvoor laat ik even in het midden ivm herkenbaarheid. )
De therapeut stelde een aantal vragen over onze jeugd, waarin een aantal nare dingen zijn voorgevallen die een behoorlijke impact op ons ( als kinderen ) hadden.
Ik heb hier zelf al therapie voor gehad en heb een jaar gesprekken met een psycholoog gehad. Daarin is dit thema ook behandeld.
En toch merk ik dat het een pijnlijk punt blijft bij mij. Toen de therapeut er vragen over stelde werd ik weer emotioneel en had even geen controle over het trillen. En daar baal ik van omdat ik vind dat het nu wel een keer klaar moet zijn. Het is naar wat er gebeurd is en het was niemands fout. Ik heb uitgebreid therapie ervoor gehad dus waarom reageer ik nog zo heftig?
Is dit normaal? Of is er iemand die dit herkent?
De therapeut stelde een aantal vragen over onze jeugd, waarin een aantal nare dingen zijn voorgevallen die een behoorlijke impact op ons ( als kinderen ) hadden.
Ik heb hier zelf al therapie voor gehad en heb een jaar gesprekken met een psycholoog gehad. Daarin is dit thema ook behandeld.
En toch merk ik dat het een pijnlijk punt blijft bij mij. Toen de therapeut er vragen over stelde werd ik weer emotioneel en had even geen controle over het trillen. En daar baal ik van omdat ik vind dat het nu wel een keer klaar moet zijn. Het is naar wat er gebeurd is en het was niemands fout. Ik heb uitgebreid therapie ervoor gehad dus waarom reageer ik nog zo heftig?
Is dit normaal? Of is er iemand die dit herkent?
vrijdag 5 juli 2024 om 21:11
Ik ben 60 en realiseer me steeds meer dat sommige dingen uit mijn jeugd blijvende sporen hebben nagelaten. In dat opzicht is het denk ik nooit klaar. Het zijn zaken die in een belangrijke periode zijn opgetreden en je mede gevormd hebben.
Je kunt door therapie wel meer grip erop krijgen, maar ik denk dat je doel niet moet zijn dat het vedwijnt, maar dat je ermee om kunt gaan.
Je kunt door therapie wel meer grip erop krijgen, maar ik denk dat je doel niet moet zijn dat het vedwijnt, maar dat je ermee om kunt gaan.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 5 juli 2024 om 21:13
vrijdag 5 juli 2024 om 21:13
vrijdag 5 juli 2024 om 21:48
Dit inderdaad.
Naarmate je ouder wordt en in andere levensfasen terecht komt, bekijk je het steeds weer vanuit een andere hoek. Bijvoorbeeld, als kind ga je misschien eens bij een klasgenootje spelen, en misschien valt het je dan wel een beetje op dat het er daar veel minder chaotisch aan toe gaat, dat het gezelliger is, etc. Maar je hebt niet de mentale capaciteiten om daar verdere conclusies uit te trekken.
Vervolgens word je volwassen en ga je op jezelf wonen, en ineens denk je, hmm, zonder ouders is het eigenlijk een stuk relaxter. Je begint je ouders misschien niet meer te zien als mensen tegen wie je toch wel opkijkt, en begint langzaam na te denken over dingen.
Misschien krijg je ondertussen zelf wel een relatie, of heb je inmiddels een paar goede vrienden, met wie je jeugdherinneringen ophaalt. En dan blijkt dat zij hele andere herinneringen hebben dan jij.
En dan krijg je misschien zelf kinderen. Of kom je iig op een leeftijd waarop je overweegt of je ze wel of niet wilt. En dan denk je, hoe konden mijn ouders het met mij niet beter?!
En zo zie je het toch steeds weer vanuit een andere hoek. Ik denk niet dat dit ooit helemaal stopt eigenlijk.
Er was hier laatst een heel fijn topic over: Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
Begon over iemand die zich afvroeg of iets uit haar jeugd normaal was, en vervolgens werd het een topic waar mensen van zich af konden schrijven over hun nare jeugd. Misschien heb je er iets aan
vrijdag 5 juli 2024 om 22:01
Dank jullie wel voor de antwoorden tot zover.
Dat mijn jeugd vrij uniek was in zijn moeilijkheden zie ik inmiddels in. Inmiddels ben ik in de 40 met kinderen en wat je zegt, Muggle, herken ik wel. Het steeds zien vanuit een ander oogpunt, zeker bij het krijgen van kinderen. Behoorlijk confronterend was dat.
Opnieuw in therapie zie ik eerlijk gezegd niet zo zitten. Vond de therapie behoorlijk zwaar en ik kan het er nu niet bij hebben.
Ik had gehoopt dat de hevige emoties erom zouden slijten. Maar wat ik uit jullie posts haal is dat het eigenlijk normaal is dat het af en toe opspeelt. Ik besef dat acceptatie het beste zou zijn. Ik heb alleen het geduld voor mezelf daarin nog niet gevonden.
Dat mijn jeugd vrij uniek was in zijn moeilijkheden zie ik inmiddels in. Inmiddels ben ik in de 40 met kinderen en wat je zegt, Muggle, herken ik wel. Het steeds zien vanuit een ander oogpunt, zeker bij het krijgen van kinderen. Behoorlijk confronterend was dat.
Opnieuw in therapie zie ik eerlijk gezegd niet zo zitten. Vond de therapie behoorlijk zwaar en ik kan het er nu niet bij hebben.
Ik had gehoopt dat de hevige emoties erom zouden slijten. Maar wat ik uit jullie posts haal is dat het eigenlijk normaal is dat het af en toe opspeelt. Ik besef dat acceptatie het beste zou zijn. Ik heb alleen het geduld voor mezelf daarin nog niet gevonden.
vrijdag 5 juli 2024 om 22:15
Herkenbaar. Ik kan op de meeste momenten heel goed dealen met dingen uit mijn jeugd en opvoeding. Voel ik acceptatie. Vergeving.
Totdat zich een trigger voordoet. Dat kan vanalles zijn. Ik kan dan zomaar ineens alsnog weer laaiend worden en volkomen in die oude pijn schieten. Door jarenlange therapie en oefenen heb ik geleerd wat ik dan kan doen. Wat mij helpt. En dat is vooral erkenning geven aan jezelf en je innerlijke kind, snappen wat er gebeurt, eventueel even ventileren bij zus/ vriendin en daarna weer door. Ook vermijd ik bepaalde potentiële triggers op momenten dat ik me kwetsbaar voel. Dus bijv. niet telefoneren met mijn ouders als ik gewerkt heb en moe ben.
Totdat zich een trigger voordoet. Dat kan vanalles zijn. Ik kan dan zomaar ineens alsnog weer laaiend worden en volkomen in die oude pijn schieten. Door jarenlange therapie en oefenen heb ik geleerd wat ik dan kan doen. Wat mij helpt. En dat is vooral erkenning geven aan jezelf en je innerlijke kind, snappen wat er gebeurt, eventueel even ventileren bij zus/ vriendin en daarna weer door. Ook vermijd ik bepaalde potentiële triggers op momenten dat ik me kwetsbaar voel. Dus bijv. niet telefoneren met mijn ouders als ik gewerkt heb en moe ben.
vrijdag 5 juli 2024 om 22:28
Het is soms ook gewoon afhankelijk van je stemming hoe hard iets binnenkomt. Ik heb zelf gemerkt dat ik in mijn menstruele cyclus altijd een paar dagen heb waarop zaken veel zwaarder vallen dan op de andere dagen. Als je dan begint over jeugdtraumas dan kan ik het ook veel slechter hebben dan in de rest van de maand.
Dat is niet erg, dat hoort erbij. Als je het erover hebt in een therapeutische setting is het heel normaal dat het weer even hard binnenkomt. Als het daarna gewoon weer afzwakt en je hebt er in je dagelijks leven verder geen last meer van, dan hoef je er natuurlijk niks mee. Dat kun je zelf wel inschatten.
Dat is niet erg, dat hoort erbij. Als je het erover hebt in een therapeutische setting is het heel normaal dat het weer even hard binnenkomt. Als het daarna gewoon weer afzwakt en je hebt er in je dagelijks leven verder geen last meer van, dan hoef je er natuurlijk niks mee. Dat kun je zelf wel inschatten.
vrijdag 5 juli 2024 om 22:54
Ik zie in mijn werk vaak mensen getriggerd raken doordat ze in een niet-alledaagse situatie belanden, waarin ze een bepaalde angst of druk voelen. Het werpt ze een stukje terug in hun verleden. En altijd uiten ze diezelfde onmacht en frustratie, "ik had dit al verwerkt. Dit lag al lang achter me."
Dus als dat ook ongeveer zo was bij jou, helemaal niet gek en volkomen menselijk.
Dus als dat ook ongeveer zo was bij jou, helemaal niet gek en volkomen menselijk.
vrijdag 5 juli 2024 om 23:05
Hi to, dit is herkenbaar voor mij, zowel uit persoonlijke ervaring als vanuit professioneel oogpunt. De afgelopen jaren heb ik vele opleidingen gedaan waarin ik ook heel erg gegroeid ben en ook inmiddels kan zeggen dat het niet overgaat, maar je er wel mee kan leren leven en omgaan. Ik geef mijn emoties altijd even de ruimte (op een moment dat voor mij uitkomt) en als je dat doet, zul je merken dat je na 5 minuten de emotie weer kwijt bent. Het helpt mij enorm door er dus letterlijk en figuurlijk ruimte aan te geven.
Als je de emotie onderdrukt of wegdrukt zal het heftiger voelen dan wanneer je het even toelaat. Ik vergelijk het altijd met een strand bal die je onder water probeert te drukken. Hoe meer je je best doet om het onder water te drukken, hoe harder die bal omhoog schiet. Als je het toestaat om even leeg te laten lopen, hoef je het ook niet meer weg te drukken.
Weet niet of je van de boeken bent, maar het boek van Edith Eger is een mooi boek van een dame die Auschwitz heeft overleefd en psycholoog is geworden, over veerkracht en trauma’s. Zij schrijft eigenlijk: Auschwitz gaat nooit uit je, hoeveel therapie je daar ook voor ondergaat. En hoe klein (bijvoorbeeld een vervelende opmerking die raakt) of hoe groot je trauma (bijvoorbeeld verkrachting) ook is, die strandbal zal weer een klein beetje vollopen als je geraakt wordt door een situatie.
Veel sterkte en wees vooral lief voor jezelf!
Als je de emotie onderdrukt of wegdrukt zal het heftiger voelen dan wanneer je het even toelaat. Ik vergelijk het altijd met een strand bal die je onder water probeert te drukken. Hoe meer je je best doet om het onder water te drukken, hoe harder die bal omhoog schiet. Als je het toestaat om even leeg te laten lopen, hoef je het ook niet meer weg te drukken.
Weet niet of je van de boeken bent, maar het boek van Edith Eger is een mooi boek van een dame die Auschwitz heeft overleefd en psycholoog is geworden, over veerkracht en trauma’s. Zij schrijft eigenlijk: Auschwitz gaat nooit uit je, hoeveel therapie je daar ook voor ondergaat. En hoe klein (bijvoorbeeld een vervelende opmerking die raakt) of hoe groot je trauma (bijvoorbeeld verkrachting) ook is, die strandbal zal weer een klein beetje vollopen als je geraakt wordt door een situatie.
Veel sterkte en wees vooral lief voor jezelf!
vrijdag 5 juli 2024 om 23:24
Mijn ervaring is dat het nooit echt klaar is. Klaar in de zin van 'het doet je niks meer'. Ik merk wel dat het steeds minder impact heeft. Ik kan even boos of verdrietig worden maar mijn veerkracht is verbetert. Iedere grote gebeurtenis (geboorte, dood, burn out, zieke ouder etc) heeft bij mij een grotere impact dan bij bijvoorbeeld mijn man of vriendinnen.
Ik heb me daarbij neergelegd. Het is wat het is. En nogmaals: het wordt steeds makkelijker om mee te dealen. Het is gewoon een onderdeel van wie ik ben.
Misschien is dit de eerste keer dat je dit meemaakt? Dan is het logisch dat je schrikt en denkt dat het dus nooit meer overgaat. Maar het wordt echt steeds minder. De scherpe randjes gaan er steeds meer vanaf. En wat super dat je bent meegegaan naar de therapeut van je broer. Dat moet voor hem echt heel fijn zijn geweest.
Ik heb me daarbij neergelegd. Het is wat het is. En nogmaals: het wordt steeds makkelijker om mee te dealen. Het is gewoon een onderdeel van wie ik ben.
Misschien is dit de eerste keer dat je dit meemaakt? Dan is het logisch dat je schrikt en denkt dat het dus nooit meer overgaat. Maar het wordt echt steeds minder. De scherpe randjes gaan er steeds meer vanaf. En wat super dat je bent meegegaan naar de therapeut van je broer. Dat moet voor hem echt heel fijn zijn geweest.
vrijdag 5 juli 2024 om 23:31
Zo mooi deze post.Solomio schreef: ↑05-07-2024 21:11Ik ben 60 en realiseer me steeds meer dat sommige dingen uit mijn jeugd blijvende sporen hebben nagelaten. In dat opzicht is het denk ik nooit klaar. Het zijn zaken die in een belangrijke periode zijn opgetreden en je mede gevormd hebben.
Je kunt door therapie wel meer grip erop krijgen, maar ik denk dat je doel niet moet zijn dat het vedwijnt, maar dat je ermee om kunt gaan.
zaterdag 6 juli 2024 om 06:50
Hier ook herkenning, TO. Momenteel zit ik ziek thuis en gaat het slecht met me als gevolg van het overlijden van mijn laatste ouder.
Ik heb voor de zoveelste keer therapie en kan mezelf moeilijk vergeven dat ik nu alweer hetzelfde rondje sjok.
In goede tijden kan ik makkelijk bedenken dat er nu eenmaal wonden zijn die slechts deels genezen en bij een forse trigger weer open gaan, en kan ik mezelf dat makkelijk vergeven.
Als ik er middenin zit, is het een heel ander verhaal. Dan ben ik vooral boos op mezelf.
Hopelijk ben je na alle reacties van herkenning in staat om wat milder naar jezelf te kijken. Ik vind ze in elk geval wel fijn om te lezen.
Ik heb voor de zoveelste keer therapie en kan mezelf moeilijk vergeven dat ik nu alweer hetzelfde rondje sjok.
In goede tijden kan ik makkelijk bedenken dat er nu eenmaal wonden zijn die slechts deels genezen en bij een forse trigger weer open gaan, en kan ik mezelf dat makkelijk vergeven.
Als ik er middenin zit, is het een heel ander verhaal. Dan ben ik vooral boos op mezelf.
Hopelijk ben je na alle reacties van herkenning in staat om wat milder naar jezelf te kijken. Ik vind ze in elk geval wel fijn om te lezen.
zaterdag 6 juli 2024 om 09:11
Je kan volgens mij heel je leven nog momenten hebben dat je lichaam hevig reageert en trilt. Daar is niets mis mee. Het is volgens mij dan een realiteit die het brein koppelt aan een gelijkaardige ervaring die we als kind even niet konden dragen. Ik heb het ook af en toe nog dat mijn lichaam reageert . Ik laat het dan even trillen, en toch weet ik dat het niet perse hoeft. Sommige gebeurtenissen zullen ons blijven triggeren.
zondag 7 juli 2024 om 00:44
Trillend is een prima gezonde reactie van je lichaam om de spanning van de emotie kwijt te raken. Het komt misschien niet altijd even goed uit wanneer je geraakt wordt, maar zeker in zo’n situatie waarin je het er expliciet over hebt vind ik het volkomen normaal dat het je nog veel doet. Wanneer je hier heel veel last van hebt zou je kunnen overwegen om een specifieke traumabehandeling te volgen, maar anders zou ik het vooral niet als abnormaal zien. Je kunt ook kijken of je zelf iets met beweging kan doen op die momenten om de verwerking te helpen, daarbij is het prima om gewoon te voelen wat de neiging van je lichaam is en die te volgen. Maar trillen is gezonde verwerking, zeker geen slecht of abnormaal teken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
