Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 22 maart 2018 om 08:48
Echt niet. Natuurlijk gun je een ander de dingen die je net noemt. Maar ik had het mezelf ook zo gegund. Elke keer als je ermee geconfronteerd wordt is het gemis weer zo aanwezig. En zo ook het verdriet dat een ander hier structureel aan voorbij gaat. En daarnaast vaak überhaupt de wil niet heeft om zich te verplaatsen in deze situatie.
zondag 25 maart 2018 om 19:02
Ik wilde laten weten dat ik meelees met het topic, ook daarom een account aangemaakt, het geeft wat comfort om mee te lezen hoe met het anderen gaat en wat zij meemaken, bedankt daarom ook voor het delen van jullie verhaal.
Mijn eigen moeder overleed afgelopen september, nadat ze begin augustus te horen kreeg dat ze uitgezaaide kanker had. Ik woon zelf niet in Nederland, dus dat maakte de situatie voor mijzelf er niet beter op. Gelukkig ben ik de laatste weken wel bij haar geweest.
Nu komt haar verjaardag eraan plus dat het een half jaar sinds haar overlijden is, en daarom houden we met Pasen met de hele familie een soort middag om haar te gedenken. En ik moet eerlijk zeggen, daarom (en het feit dat mijn stiefvader alweer een nieuwe vriendin heeft) heb ik nul komma nul zin om weer naar Nederland te gaan. Ik ben voor mijn gevoel juist weer wat opgekrabbeld, ook zeker vanwege vele andere persoonlijke dingen, en ben bang dat dit mij weer een stuk 'terugzet'...
Hoe gaan jullie met zulke 'mijlpalen' om?
Mijn eigen moeder overleed afgelopen september, nadat ze begin augustus te horen kreeg dat ze uitgezaaide kanker had. Ik woon zelf niet in Nederland, dus dat maakte de situatie voor mijzelf er niet beter op. Gelukkig ben ik de laatste weken wel bij haar geweest.
Nu komt haar verjaardag eraan plus dat het een half jaar sinds haar overlijden is, en daarom houden we met Pasen met de hele familie een soort middag om haar te gedenken. En ik moet eerlijk zeggen, daarom (en het feit dat mijn stiefvader alweer een nieuwe vriendin heeft) heb ik nul komma nul zin om weer naar Nederland te gaan. Ik ben voor mijn gevoel juist weer wat opgekrabbeld, ook zeker vanwege vele andere persoonlijke dingen, en ben bang dat dit mij weer een stuk 'terugzet'...
Hoe gaan jullie met zulke 'mijlpalen' om?
zondag 25 maart 2018 om 20:17
Ik heb de eerste mijlpaal gehad: mijn moeders verjaardag. Ik ben de avond tevoren bij haar komen logeren en we hebben er gewoon een mooie dag van gemaakt. Mijn vaders verjaardag (of liever gezegd, zijn geboortedag) staat ook voor de deur. Ik weet nog niet wat ik ga doen die dag.
Ik ben niet bang dat een 'gedenkenis' mij terugzet. Waarom denk je dat dat bij jou wel het geval zal zijn? Ik denk juist dat zo'n dag heel 'helend' kan zijn. Hangt natuurlijk ook van de band met je familie af.
Ik ben niet bang dat een 'gedenkenis' mij terugzet. Waarom denk je dat dat bij jou wel het geval zal zijn? Ik denk juist dat zo'n dag heel 'helend' kan zijn. Hangt natuurlijk ook van de band met je familie af.
zondag 25 maart 2018 om 20:30
De verjaardag van mijn moeder was 3 maanden na haar overlijden. We zijn toen met de hele familie gaan wandelen in haar favoriete bos en hebben daar wat gedronken. Die avond ben ik nog met mijn broertje alleen uit eten geweest. Was een mooie dag zo.
Nu gaan we met Hemelvaartsdag haar as uitstrooien en daar proberen we dan ook iets van te maken (haar ‘opdracht’ aan ons was: ‘vier het leven’ dus dat proberen we). We gaan een boompje planten in het bos, en daar strooien we haar as uit. Dan gaan we met de familie ergens een pannenkoek eten.
Nu gaan we met Hemelvaartsdag haar as uitstrooien en daar proberen we dan ook iets van te maken (haar ‘opdracht’ aan ons was: ‘vier het leven’ dus dat proberen we). We gaan een boompje planten in het bos, en daar strooien we haar as uit. Dan gaan we met de familie ergens een pannenkoek eten.
zondag 25 maart 2018 om 20:46
Ik ben er wat bang voor, omdat ik op mijn manier wel een plekje in m'n dagelijks leven heb kunnen geven aan mijn moeder, maar ik weinig in mijn ouderlijk huis terug ben geweest. De laatste keer merkte ik zo sterk dat zij daar mist en dat eigenlijk de hele sfeer weg is.
Maar misschien helpt het juist om inderdaad te denken dat het ook 'helend' kan zijn, wat positiever er tegenover staan.
zondag 25 maart 2018 om 21:32
Momo, dat klinkt heel mooi, zowel hoe jullie haar verjaardag vierden en hoe wat jullie met Hemelvaart gaan doen.
Lapetiteprincess, ah.... dan snap ik em wel. De eerste paar keren terug in mijn ouderlijk huis vond ik ook moeilijk. En nog steeds mist er gewoon 'iets'. Maar ja, het feit is dat mijn vader niet meer terugkomt. En jou moeder ook niet. Ik merk zelf dat de band tussen mijn familieleden sterker wordt. Door het verdriet te delen, door er over te praten, door mooie herinneringen op te halen, maar ook door een ander te troosten in zijn/haar verdriet. Maar goed, dat is voor iedereen weer anders.
Lapetiteprincess, ah.... dan snap ik em wel. De eerste paar keren terug in mijn ouderlijk huis vond ik ook moeilijk. En nog steeds mist er gewoon 'iets'. Maar ja, het feit is dat mijn vader niet meer terugkomt. En jou moeder ook niet. Ik merk zelf dat de band tussen mijn familieleden sterker wordt. Door het verdriet te delen, door er over te praten, door mooie herinneringen op te halen, maar ook door een ander te troosten in zijn/haar verdriet. Maar goed, dat is voor iedereen weer anders.
zondag 25 maart 2018 om 21:36
Ik hecht niet echt waarde aan verjaardagen, dus ook niet die van mijn moeder. Haar overlijdensdag, nu 7 jaar geleden, denk ik iets meer aan haar, maar is niet echt belangrijk.Lambchop schreef: ↑13-03-2018 22:53
Als kind al noemde mijn moeder me 'zwerver' omdat ik liever buiten was dan binnen ook met slecht weer.
....
Op haar sterfbed bij het afscheid nemen fluisterde mijn moeder me toe dat ik moest gaan reizen omdat ik blijkbaar geen gezin wilde. Dat advies heb ik ter harte genomen. Sindsdien reis ik veel en ben ik veel happier dan daarvoor.
Maar zoals mijn quote zegt, ik was haar zwerver, dus elke keer als ik in het vliegtuig stap denk ik wel aan haar. Net als bij mooie sterrenhemels of regenbogen in het buitenland. Die hebben sindsdien net iets meer betekenis.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 25 maart 2018 om 21:43
Die sfeer die veranderd is in mijn ouderlijk huis herken ik wel. Zeker in het begin. Mijn vader is na een jaar op vakantie gegaan en toen heb ik op zijn hond gepast, dat heeft gek genoeg wel geholpen. Omdat ik toen een week in huis kon rommelen zonder dat mijn vader erbij was. Dat werkte heel helend.lapetiteprincesse schreef: ↑25-03-2018 20:46Ik ben er wat bang voor, omdat ik op mijn manier wel een plekje in m'n dagelijks leven heb kunnen geven aan mijn moeder, maar ik weinig in mijn ouderlijk huis terug ben geweest. De laatste keer merkte ik zo sterk dat zij daar mist en dat eigenlijk de hele sfeer weg is.
Maar misschien helpt het juist om inderdaad te denken dat het ook 'helend' kan zijn, wat positiever er tegenover staan.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 26 maart 2018 om 13:13
Dat vond/vind ik ook lastig dat er helemaal geen ouderlijk huis meer is. Alles leegruimen en de laatste keer de deur dicht doen. Dat vond ik ook erg moeilijk.
Het verlies zit in zoveel dingen dat je het zo vaak tegen komt. En ook dat je alles alleen moet doen zonder een broer of zus bijvoorbeeld. Al kan dat soms ook weer juist botsen, maar het kan juist ook weer steun geven. Dat is wat ik best veel mis.
Het verlies zit in zoveel dingen dat je het zo vaak tegen komt. En ook dat je alles alleen moet doen zonder een broer of zus bijvoorbeeld. Al kan dat soms ook weer juist botsen, maar het kan juist ook weer steun geven. Dat is wat ik best veel mis.
maandag 26 maart 2018 om 15:57
Dank je wel. Ik vind het heel moeilijk. Zeker omdat ik bij mensen om mij heen hoor dat zij wel wat steun van hun omgeving krijgen. Op de verjaardag bv krijg ik van niemand iets te horen terwijl er echt heel veel mensen bij de uitvaart zijn geweest. Dat zijn de dingen die mij zoveel verdriet doen. Zo'n dag gaat voor iedereen voorbij en dan staat er dus niemand bij stil dat het voor mij wel een moeilijke dag is. Het zou al zoveel verschil uitmaken als er gewoon ook even aan me gedacht zou worden zodat ik niet het gevoel heb alles alleen te moeten doen. Het hoeven ook geen ellenlange verhalen te zijn, maar gewoon even een belletje of een berichtje dat eraan gedacht wordt. Dat ontbreekt gewoon.
Er is eigenlijk niet echt iets voor mensen die zonder ouders komen te staan vanaf 18 jaar. Tot 18 wel. Maar tussen 18 en pakweg 35 is het ook erg jong om zonder ouders te komen staan.
maandag 26 maart 2018 om 17:31
Natuurlijk wel.
Google maar es op 'hulp bij rouw(verwerking)' of 'omgaan met verlies' en je zult zien dat er keuze in overvloed is in hulp en steun van instanties en lotgenoten. Voor zowel praktische als emotionele ondersteuning. Er is zelfs een Landelijk Steunpunt Verlies.
Je zult het wel zèlf in werking moeten zetten.
maandag 26 maart 2018 om 21:36
Rouwverwerking heb ik lang gehad. Mensen van bv onder de 30 hebben meestal nog een andere ouder om op terug te vallen. Dat is dan net anders.
Er zijn wel oudere mensen maar dat is ook anders. Hun ouders hebben bv nog wel meegemaakt dat ze gingen trouwen of hebben hun kinderen leren kennen. Hebben nog een groot deel van hun leven meegemaakt. Dat is best een groot verschil.
Echt een instantie die je helpt met alles wat er bij afwikkeling van zaken of meedenkt waar je op moet Letten is er niet echt. Dat had ik heel fijn gevonden. Ik had er geen verstand van. Hulp was echt prettig geweest. Ook emotioneel. Er komt zoveel op je af. Zowel praktisch als emotioneel.
Soms heb je forum oid. Daar lees ik vaker dat mensen tegen hetzelfde aanlopen.
Er zijn wel oudere mensen maar dat is ook anders. Hun ouders hebben bv nog wel meegemaakt dat ze gingen trouwen of hebben hun kinderen leren kennen. Hebben nog een groot deel van hun leven meegemaakt. Dat is best een groot verschil.
Echt een instantie die je helpt met alles wat er bij afwikkeling van zaken of meedenkt waar je op moet Letten is er niet echt. Dat had ik heel fijn gevonden. Ik had er geen verstand van. Hulp was echt prettig geweest. Ook emotioneel. Er komt zoveel op je af. Zowel praktisch als emotioneel.
Soms heb je forum oid. Daar lees ik vaker dat mensen tegen hetzelfde aanlopen.
maandag 26 maart 2018 om 21:49
Toch proberen door te gaan met alledaagse dingen. Al is het 1 ding per dag.
Een was draaien en ophangen. Een kamer stofzuigen. Net waar je energie voor hebt.
Leg jezelf geen verplichtingen op, maar wel een minimaal doel.
En huil wanneer je daar behoefte aan hebt. Praat erover wanneer je daar behoefte aan hebt. Haal herinneringen op, als dat je goed doet.
Verdriet is wat het is, ook een beetje afhankelijk van de band die je met iemand hebt.
Om eerlijk te zijn, van mijn 4 grootouders, is 1 overleden toen ik 3 was. (weinig herinneringen aan) 1 rond m'n 20e, (deze persoon mis ik nog steeds zielsveel alle dagen) 1 vlak daarna, dat was goed zoals het was, voor mij en de persoon in kwestie bevrijdend. En de laatste is vrij recent gegaan, en voel ik vrij weinig bij.
Sommigen herinner ik op hun geboorte- en sterfdata en anderen voel ik de behoefte om met zekere regelmaat herinneringen op te halen aan ze.
Doe wat je denkt dat goed is, maar zorg wel dat je de rest van je dagen wat te doen hebt, anders zak je gauw weg in zo'n 'donker gat'
Dikke knuffel en sterkte.
Een was draaien en ophangen. Een kamer stofzuigen. Net waar je energie voor hebt.
Leg jezelf geen verplichtingen op, maar wel een minimaal doel.
En huil wanneer je daar behoefte aan hebt. Praat erover wanneer je daar behoefte aan hebt. Haal herinneringen op, als dat je goed doet.
Verdriet is wat het is, ook een beetje afhankelijk van de band die je met iemand hebt.
Om eerlijk te zijn, van mijn 4 grootouders, is 1 overleden toen ik 3 was. (weinig herinneringen aan) 1 rond m'n 20e, (deze persoon mis ik nog steeds zielsveel alle dagen) 1 vlak daarna, dat was goed zoals het was, voor mij en de persoon in kwestie bevrijdend. En de laatste is vrij recent gegaan, en voel ik vrij weinig bij.
Sommigen herinner ik op hun geboorte- en sterfdata en anderen voel ik de behoefte om met zekere regelmaat herinneringen op te halen aan ze.
Doe wat je denkt dat goed is, maar zorg wel dat je de rest van je dagen wat te doen hebt, anders zak je gauw weg in zo'n 'donker gat'
Dikke knuffel en sterkte.
maandag 26 maart 2018 om 21:58
Bedankt voor je lieve woorden.Moonchild82 schreef: ↑26-03-2018 21:49Toch proberen door te gaan met alledaagse dingen. Al is het 1 ding per dag.
Een was draaien en ophangen. Een kamer stofzuigen. Net waar je energie voor hebt.
Leg jezelf geen verplichtingen op, maar wel een minimaal doel.
En huil wanneer je daar behoefte aan hebt. Praat erover wanneer je daar behoefte aan hebt. Haal herinneringen op, als dat je goed doet.
Verdriet is wat het is, ook een beetje afhankelijk van de band die je met iemand hebt.
Om eerlijk te zijn, van mijn 4 grootouders, is 1 overleden toen ik 3 was. (weinig herinneringen aan) 1 rond m'n 20e, (deze persoon mis ik nog steeds zielsveel alle dagen) 1 vlak daarna, dat was goed zoals het was, voor mij en de persoon in kwestie bevrijdend. En de laatste is vrij recent gegaan, en voel ik vrij weinig bij.
Sommigen herinner ik op hun geboorte- en sterfdata en anderen voel ik de behoefte om met zekere regelmaat herinneringen op te halen aan ze.
Doe wat je denkt dat goed is, maar zorg wel dat je de rest van je dagen wat te doen hebt, anders zak je gauw weg in zo'n 'donker gat'
Dikke knuffel en sterkte.
De dagelijkse dingen doe ik inderdaad. Ik heb ook een peuter zoon. Dus moet je wel doorgaan. Al zit daar het gemis ook in.
Herinneringen ophalen lukt ook niet altijd. Mensen die je later hebt leren kennen weten niets van wat wij vroeger hebben meegemaakt.
Helaas maak ik ook mee dat mensen liever niet geconfronteerd worden met verdriet. Die laten je dan meer linkse liggen.
Het is een lastige situatie. Waardoor ik vaak het gevoel heb niets te betekenen voor mensen. Zo'n donker gat daar zit ik nu ook wel echt in. Ik hoop dat het uiteindelijk beter wordt.
maandag 26 maart 2018 om 22:20
Als je alleen maar hulp/steun wilt die helemaal is afgestemd op jouw leeftijdscategorie/situatie/omstandigheden zal je nooit vinden wat je zoekt.yogonaise schreef: ↑26-03-2018 21:36Rouwverwerking heb ik lang gehad. Mensen van bv onder de 30 hebben meestal nog een andere ouder om op terug te vallen. Dat is dan net anders.
Er zijn wel oudere mensen maar dat is ook anders. Hun ouders hebben bv nog wel meegemaakt dat ze gingen trouwen of hebben hun kinderen leren kennen. Hebben nog een groot deel van hun leven meegemaakt. Dat is best een groot verschil.
Je gaat bovendien voorbij dat je juist van lotgenoten van andere leeftijd met andere omstandigheden heel veel steun kunt ontvangen èn veel kunt leren. Zij voegen andere dingen toe die voor jou troostend en/of verrijkend kunnen zijn. Jammer dat je alleen maar focust op dat wat je maar niet krijgt en geen oog lijkt te hebben voor alle mogelijke uitgestoken handen en bereikbare steun. Je doet jezelf tekort.
maandag 26 maart 2018 om 22:44
Mijn vader en ik halen weleens herinneringen op, mijn broer wil het niet dus met hem doen we het niet.
Meestal eindigt het herinneringen ophalen trouwens in onenigheid, aangezien we allebei uit een andere hoek kijken. Dit is dus ook niet alles...
Maar snap denk ik wel wat je bedoeld, dat er weinig mensen zijn die je moeder hebben gekend zoals jij haar kende.
Mijn neefje was 2 toen mijn moeder overleed, hij vraagt regelmatig naar oma. Als hij vraagt antwoord ik dat oma zo trots op hem was, zo blij met hem was en zoveel van hem hield.
Twee jaar na haar overlijden kreeg ik nog een nichtje. Die vraagt ook weleens naar oma, tsja wat zeg je dan?
Oma zou zo blij met je zijn geweest? Oma zou zo zoveel van je gehouden hebben?
Berichtjes op haar sterfdag ofzo krijg ik ook nauwelijks. Mensen zijn zo bezig met hun eigen leven dat ze de data niet onthouden. En om eerlijk te zijn, de schoonmoeder van mijn beste vriendin is afgelopen jaar overleden. Geen idee wanneer precies, hoewel ik die hele week op haar zoontje heb gepast. Was ergens rond het schoentje zetten, want dat heeft hij bij mij gedaan toen. Dus ergens rond die tijd zal ik haar wel een extra knuffel geven.
Is het desinteresse of niet?
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 26 maart 2018 om 22:46
Natuurlijk is dat fijn.
Maar tegelijk onthoud je jezelf een heleboel ondersteuning en troost in het 'echte' leven die jij volgens mij heel goed kan gebruiken.
Door alles af te wijzen of niet geschikt te vinden blijf je maar in eenzaamheid lijden en loop je kans vast te lopen in je proces en verbitterd te raken. Het lijkt mij dat je jezelf wat beters gunt.
maandag 26 maart 2018 om 22:57
Wat zijn jullie ervaringen met rouwtherapie? Ik zit er wel naar te kijken, ik vind de pijn soms zo ondragelijk de enorme huilbuien, en dat soort huilbuien ken ik niet ze komen op vanuit mijn tenen met oergeluiden of zoiets ?
Ik vind deze pijn doorstaan echt heel zwaar ik en soms zo blij als het er even niet is.
Kan me zo moeilijk voorstellen dat het ooit anders wordt en het idee dat dit zo blijft daar breekt het zweet me van uit.
Ik vind deze pijn doorstaan echt heel zwaar ik en soms zo blij als het er even niet is.
Kan me zo moeilijk voorstellen dat het ooit anders wordt en het idee dat dit zo blijft daar breekt het zweet me van uit.
maandag 26 maart 2018 om 23:05
Maar op de sterfdag van jouw moeder heb je dan wel even contact met je vader of broer? Of is het een dag zoals alle anderen en hebben jullie geen contact dan?Lambchop schreef: ↑26-03-2018 22:44Mijn vader en ik halen weleens herinneringen op, mijn broer wil het niet dus met hem doen we het niet.
Meestal eindigt het herinneringen ophalen trouwens in onenigheid, aangezien we allebei uit een andere hoek kijken. Dit is dus ook niet alles...
Maar snap denk ik wel wat je bedoeld, dat er weinig mensen zijn die je moeder hebben gekend zoals jij haar kende.
Mijn neefje was 2 toen mijn moeder overleed, hij vraagt regelmatig naar oma. Als hij vraagt antwoord ik dat oma zo trots op hem was, zo blij met hem was en zoveel van hem hield.
Twee jaar na haar overlijden kreeg ik nog een nichtje. Die vraagt ook weleens naar oma, tsja wat zeg je dan?
Oma zou zo blij met je zijn geweest? Oma zou zo zoveel van je gehouden hebben?
Berichtjes op haar sterfdag ofzo krijg ik ook nauwelijks. Mensen zijn zo bezig met hun eigen leven dat ze de data niet onthouden. En om eerlijk te zijn, de schoonmoeder van mijn beste vriendin is afgelopen jaar overleden. Geen idee wanneer precies, hoewel ik die hele week op haar zoontje heb gepast. Was ergens rond het schoentje zetten, want dat heeft hij bij mij gedaan toen. Dus ergens rond die tijd zal ik haar wel een extra knuffel geven.
Is het desinteresse of niet?
Wbt je beste vriendin, geen idee of het desinteresse is. Heeft zij die dag met haar man/vriend wel nog contact met familie? Dat maakt wel verschil denk ik. Dan is er toch even aandacht voor het verlies.
maandag 26 maart 2018 om 23:14
Waarom zou je pas iemand kunnen begrijpen als de situatie precies hetzelfde is?
Wat valt er überhaupt te 'begrijpen' aan rouw en verlies? Dat zijn geen rationele zaken, maar juist gevoelsaangelegenheden die om empathie en medeleven vragen. Dingen die mensen die elkaar als lotgenoten opzoeken over het algemeen prima kunnen bieden.
Heb je al eens overwogen of jouw verwachtingen van anderen niet te hoog zijn?
Ik vraag dit omdat je al eerder in dit topic en ook elders uitspraken hebt gedaan waarin je anderen beticht van onbegrip en ongevoeligheid terwijl ik daar vooral onrealistische verwachtingen lees die niemand waar kan maken. Maar ook dat jij enorm veel moeite hebt om het vanuit dat standpunt te bekijken. En dus blijf je dan teleurgesteld en gefrustreerd over de de 'gebreken' van de ander terwijl je zelf zo'n belangrijke sleutel voor levensgeluk in handen hebt. Echt zo, zo zonde.
maandag 26 maart 2018 om 23:24
Het kan goed zijn als je regelmatig een vast moment hebt waarin je dit verdriet de vrije loop kan laten onder begeleiding van iemand die als het ware een bodem vormt zodat je niet wegzakt. Die je ook begeleidt zodat je na dit emotionele moment weer goed 'landt' en weer terug kunt naar wat de dagelijkse gang van zaken van je vraagt.Engelsdropspikkels schreef: ↑26-03-2018 22:57Wat zijn jullie ervaringen met rouwtherapie? Ik zit er wel naar te kijken, ik vind de pijn soms zo ondragelijk de enorme huilbuien, en dat soort huilbuien ken ik niet ze komen op vanuit mijn tenen met oergeluiden of zoiets ?
Ik vind deze pijn doorstaan echt heel zwaar ik en soms zo blij als het er even niet is.
Kan me zo moeilijk voorstellen dat het ooit anders wordt en het idee dat dit zo blijft daar breekt het zweet me van uit.
Met zo iemand kan je ook je rouwproces bespreken, je angsten en de pijn. Het kan heel fijn zijn als je op iemand die daar professioneel mee omgaat kunt terugvallen en die jou tegelijk de ruimte geeft om je verdriet 'veilig' te kunnen uiten.
Of het wat voor jou is, is persoonlijk. Je kunt het altijd overwegen en uitproberen.
maandag 26 maart 2018 om 23:29
Geen contact, of het moet toevallig zijn. Heb ik ook niet zoveel behoefte aan. Mijn vader wil elke dag aan haar denken en niet speciaal dan extra. Ergens vind ik wel dat hij gelijk heeft. Meestal plan ik wat leuks op die dag, of ga iets doen waar IK zin in heb.
Mijn broer wilde wel elk jaar iets doen op haar verjaardag en sterfdag, maar dat werd al snel minder toen neefje daarvoor geen vrij kreeg van school. Eerste jaar wel gedaan trouwens. Dat was goed, daarna losgelaten.
Ik mis mijn moeder niet meer of minder op die dagen dan normaal.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
