Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 26 maart 2018 om 23:39
Mensen hebben hun eigen leven, wat voor jou belangrijk is hoeft voor een ander niet belangrijk te zijn. Dit is voor jou heel belangrijk dus daar houdt je aan vast. Wat ergens wel logisch is, want zoveel heb je niet meer van haar. Maar je kan niet van anderen verwachten dat ze daar rekening mee houden of er steeds aan denken.
Geef je in je omgeving aan dat je die dagen belangrijk vindt en graag af wil spreken of afgeleid wil worden. Aangeven wat je verwacht werkt vaak beter dan die verwachtingen hebben en teleurgesteld worden. Dan kunnen mensen er rekening mee houden.
Daarbij wil niet iedereen die aandacht er aan geven die jij graag wil. Als je niet aangeeft waar jouw behoefte ligt bij vrienden en/of familie kunnen ze ook niet weten wat jij graag zou willen. Tenminste, dat denk ik dan.....
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 27 maart 2018 om 07:31
Ik denk dat velen die behoefte wel hebben, maar dat wil idd niet zeggen dat je dan ook de aandacht krijgt die je graag zou willen. Of het nou van directe familie is of niet.
Ik merk zelf dat de aandacht na zo'n 2 maanden echt wel aardig weg is hoor. Ik had een paar weken geleden een gesprek met een collega en zij maakte een opmerking in de trant van 'het is nu bijna 2 maanden geleden, neem aan dat je er nu wel overheen bent.' Aan die opmerking merkte ik dat zij zelf nog nooit iets meegemaakt heeft. Gelukkig maar voor haar.
Een vriendin van mij heeft haar vader 10 jaar geleden verloren en in de afgelopen jaren heel erg veel gepost over haar vader. Hoeveel ze hem mist etc. Ik moet zeggen dat ik zelf na een jaar of zo ook wel dacht van 'wanneer houdt dit op?' Ik weet nu uit eigen ervaring dat het nooit ophoudt. Maar dat kun je niet weten totdat het je zelf overkomt.
Ik voel me zelf ook een behoorlijke hork hoor. Ik wist in het verleden ook nooit hoe ik met de dood van een naaste van een vriend/bekende om moest gaan. Ik ontweek het ook maar liever. Ik snap nu dat de achterblijver helemaal niet zit te wachten op de perfecte woorden of oplossing. Gewoon wat aandacht of een knuffel is vaak voldoende.
Ik merk zelf dat de aandacht na zo'n 2 maanden echt wel aardig weg is hoor. Ik had een paar weken geleden een gesprek met een collega en zij maakte een opmerking in de trant van 'het is nu bijna 2 maanden geleden, neem aan dat je er nu wel overheen bent.' Aan die opmerking merkte ik dat zij zelf nog nooit iets meegemaakt heeft. Gelukkig maar voor haar.
Een vriendin van mij heeft haar vader 10 jaar geleden verloren en in de afgelopen jaren heel erg veel gepost over haar vader. Hoeveel ze hem mist etc. Ik moet zeggen dat ik zelf na een jaar of zo ook wel dacht van 'wanneer houdt dit op?' Ik weet nu uit eigen ervaring dat het nooit ophoudt. Maar dat kun je niet weten totdat het je zelf overkomt.
Ik voel me zelf ook een behoorlijke hork hoor. Ik wist in het verleden ook nooit hoe ik met de dood van een naaste van een vriend/bekende om moest gaan. Ik ontweek het ook maar liever. Ik snap nu dat de achterblijver helemaal niet zit te wachten op de perfecte woorden of oplossing. Gewoon wat aandacht of een knuffel is vaak voldoende.
dinsdag 27 maart 2018 om 08:01
Nee, jij bent zeker niet gek. Maar dat zijn die mensen die niet aan de verwachtingen voldoen ook niet.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 27 maart 2018 om 13:29
Blijf daar dan niet in hangen maar onderneem actie om je situatie te verbeteren.
Je weet nu dat je die aandacht van je familie niet krijgt. Dat is zuur maar dat zal niet veranderen.
Laat het los en zorg dat je die aandacht op een andere manier wèl krijgt: lotgenotengroepen, (nieuwe) vriendschappen, begeleiding etc.
Verleg je aandacht van het gemis naar de kansen. Je hebt nog zoveel leven voor je. Zo zonde om te blijven hangen in dit lijden en teleurstelling.
Dat hoeft echt niet.
dinsdag 27 maart 2018 om 13:39
Nee, je bent niet gek, maar die verwachtingen brengen je niets behalve verdriet en teleurstellingen. Er verandert bovendien niets.
Bevrijdt jezelf ervan. Laat het los en maak andere keuzes voor andere mensen die je wèl iets te bieden hebben.
dinsdag 27 maart 2018 om 13:51
+1OopjenCoppit schreef: ↑27-03-2018 13:39Nee, je bent niet gek, maar die verwachtingen brengen je niets behalve verdriet en teleurstellingen. Er verandert bovendien niets.
Bevrijdt jezelf ervan. Laat het los en maak andere keuzes voor andere mensen die je wèl iets te bieden hebben.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 27 maart 2018 om 14:02
Als je nou eens in je achterhoofd houdt dat die mensen die opmerkingen maken uit onwetendheid en ongemak en niet om jou pijn te doen. Gewoon, omdat het mensen zijn die, net als jij, fouten maken en soms onbedoeld de plank misslaan.
Wellicht voelt het dan wat minder kwetsend en kun je het makkelijker naast je neerleggen.
Het leven is nou eenmaal oneerlijk, mensen niet altijd tactvol en je krijgt het lang niet altijd zoals jij het graag zou willen dus laat niet alles zo binnenkomen, wees wat milder en haal je schouders wat vaker op. Daar wordt het leven zovéél makkelijker èn leuker van (en jij ook nog een leuker mens!)
dinsdag 27 maart 2018 om 16:46
Het is ook makkelijk om je aandacht te verleggen. Ik besef ook wel dat ik makkelijk praten heb omdat het mij wel lukt om het op bepaalde momenten los te laten.
Ken je die quote "wat je aandacht geeft groeit".
Probeer de dingen waar je blij van wordt elke dag wat meer aandacht te geven. Daar wordt je blij van, zeker als je probeert je verdriet op dat moment even geen aandacht te geven.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 27 maart 2018 om 17:30
Eerlijk gezegd zou ik niet weten wat er zo uitzonderlijk aan is.
Ja, hebt je vader verloren en geen contact meer met je moeder op relatief jonge leeftijd en daarnaast geen steun van je familie.
Dat is helaas geen uitzondering en er zijn zoveel anderen die dat ook ervaren hebben. Ook mensen die, in tegenstelling tot jou, geen partner hebben.
Door jezelf steeds als uitzonderlijk en anders te bestempelen werp je al bij voorbaat een hindernis op.
Misschien moet je dit gegevens maar gewoon eens 'laten' en zien waar je wèl aansluiting kunt vinden, ook al zijn dat mensen die niet precies in jouw situatie passen. Ook hier: probeer eens in kansen te denken in plaats van gemis.
dinsdag 27 maart 2018 om 17:35
Die basis moet je jezelf gaan bieden.yogonaise schreef: ↑27-03-2018 15:16Ik probeer steeds dingen maar nooit werkt het echt. Dat is ook vermoeiend. Ik denk dat wat ik zoek eigenlijk gewoon basis is die veel mensen al hebben. Alleen bij mij ontbreekt het. Ik vraag me af wie dit wel te bieden zou hebben? Misschien is het er gewoon niet.
Jij denkt dat heel veel mensen die basis al hebben, maar dat is een misvatting. Jij weet niet wat anderen meegemaakt hebben en hoe ze in het leven staan. Het is goed mogelijk dat deze mensen een andere manier gevonden hebben om die ontbrekende basis te compenseren of geleerd hebben om dat zelf goed op te vangen.
Probeer ook eens uit te zoeken waarom jouw pogingen steeds stranden. Mogelijk is er iets in jezelf dat in de weg staat of iets dat je kunt veranderen. Vraag ook eens om feedback van anderen: hoe zij jou ervaren en waar zij bij jou tegenaan lopen.
Echt yogonaise, de enige die iets aan jouw situatie kan veranderen ben jezelf.
De vraag is: wil je het ook? Echt?
dinsdag 27 maart 2018 om 17:37
Dat kun je leren. Oefenen en trainen samen met een behandelaar.
Volhouden en doorzetten is het devies. En dat hoef je niet alleen te doen, laat je goed begeleiden.
Wat jij moet doen is jezelf motiveren en volharden!
dinsdag 27 maart 2018 om 17:37
dinsdag 27 maart 2018 om 17:41
Ga er dan voor zorgen dat dat er wel is. Geef dat prioriteit.
Zoek lotgenoten, praatgroepen, vrijwilligerswerk.
Echt joh, er zijn zoveel mensen die best een luisterend oor willen bieden maar je zult ze eerst op moeten zoeken.
Maak daar werk van!
dinsdag 27 maart 2018 om 20:42
Gecondoleerd met dit verlies!
Sta er zeker dagelijks bij stil en huil, voel het verdriet. Het is niet fijn maar wegstoppen helpt ook niet. Zelf heb ik 2,5 jaar geen 'tijd' gehad voor mijn verdriet, ik had het juist te druk, rende voor mijn werk en voor anderen wat ten koste ging van mijzelf. Ik ben nu pas aan het rouwen maar kan ook niet meer functioneren dus zit 100% ziek thuis vanwege een burn-out en ander psychische klachten.
Wat verder helpt voel je zelf het beste aan en of je daar de mogelijkheden voor hebt. Erover praten is goed, dat kan ervoor zorgen dat de scherpe randen eraf gaan.
Ik hecht waarde aan foto's. Ik had toen een fotoboek gehaald om de mooie herinneringen in te plakken maar nog steeds niet aan toe gekomen. Zo nu en dan pak ik spullen van mijn moeder erbij, waar haar geur aan zit. Of zet de muziek op van de uitvaart of muziek waardoor ik mij verbonden voel met (het verdriet) mijn moeder.
Ben je een schrijver? Zet je gevoelens op papier of andere dingen. dingen die je kwijt wil aan je moeder, alsof je aan haar schrijft.
Voor afleiding zou ik zeggen een hobby of interesse voor jezelf, haken, tekenen, muziek luisteren, foto's/film bewerken, wandelen, knutselen o.i.d.
Sterkte!
Sta er zeker dagelijks bij stil en huil, voel het verdriet. Het is niet fijn maar wegstoppen helpt ook niet. Zelf heb ik 2,5 jaar geen 'tijd' gehad voor mijn verdriet, ik had het juist te druk, rende voor mijn werk en voor anderen wat ten koste ging van mijzelf. Ik ben nu pas aan het rouwen maar kan ook niet meer functioneren dus zit 100% ziek thuis vanwege een burn-out en ander psychische klachten.
Wat verder helpt voel je zelf het beste aan en of je daar de mogelijkheden voor hebt. Erover praten is goed, dat kan ervoor zorgen dat de scherpe randen eraf gaan.
Ik hecht waarde aan foto's. Ik had toen een fotoboek gehaald om de mooie herinneringen in te plakken maar nog steeds niet aan toe gekomen. Zo nu en dan pak ik spullen van mijn moeder erbij, waar haar geur aan zit. Of zet de muziek op van de uitvaart of muziek waardoor ik mij verbonden voel met (het verdriet) mijn moeder.
Ben je een schrijver? Zet je gevoelens op papier of andere dingen. dingen die je kwijt wil aan je moeder, alsof je aan haar schrijft.
Voor afleiding zou ik zeggen een hobby of interesse voor jezelf, haken, tekenen, muziek luisteren, foto's/film bewerken, wandelen, knutselen o.i.d.
Sterkte!
dinsdag 27 maart 2018 om 22:25
Yogo, ik proef bij jou zoveel teleurstelling m.b.t. andere mensen. Maar de realiteit is dat iedereen zo zijn eigen sores en/of leven heeft. Ik denk niet dat jouw kennissenkring opzettelijk denkt 'laten we die Yogo nou eens lekker negeren.' Maar snap wel dat het lastig is om ergens met je verdriet en frustratie naar toe te gaan. Je hebt wel goed advies gekregen, vind ik.
Ik moet ook opeens denken aan die Pippi Langkous quote:
'Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.'
Ik moet ook opeens denken aan die Pippi Langkous quote:
'Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.'
woensdag 28 maart 2018 om 01:23
Fijn dat het goed bij jou binnenkomt en dat je je waardering daar ook voor uitspreekt.
Weet je yogonaise, ik lees jou al een behoorlijke tijd op dit forum en ik lees veel 'van hetzelfde': frustratie, eenzaamheid, verdriet, onbegrip.
Zo graag zou ik je wensen dat je uit die cirkel zou kunnen stappen en kunt ervaren hoeveel vermogen je zelf hebt om die verstikkende impasse te doorbreken en je leven nieuwe inhoud en zin te geven. Als het kwartje maar eens zou vallen...
Ik snap best hoe moeilijk het voor je is om nieuwe denkwijzen te aanvaarden en je oude overtuigingen los te laten. Om te aanvaarden dat je zèlf de motor van je leven moet zijn, de aanjager, de initiator. En niet, omdat je alles alleen moet doen. Nee, juist niet! Maar wel om de verbinding met anderen te maken, om de uitgestoken handen te vinden èn te pakken en jezelf te geven wat je nodig hebt.
En ook om te leren om los te laten: het nutteloze hopen dat anderen je eindelijk eens zien, het eindeloos wachten op een reactie die nooit komt, de aaneenschakeling van teleurstelling en boosheid dat niemand aandacht voor je lijkt te hebben, je niet meetelt en kennelijk niet van belang bent. Loslaten is aanvaarden dat deze mensen jouw behoeften niet kunnen vervullen, loslaten is stoppen met wachten en verwachten.
Loslaten is ook de koers verleggen en je blik richten op andere mensen en andere dingen. Het is ook je niet langer laten kwetsen, want alleen jij bepaalt of je gekwetst wordt! Het is: jezelf belangrijk genoeg gaan vinden om jezelf een goed leven te gunnen en daar hard voor te gaan knokken!
Helaas kan niemand jouw gemis wegnemen yogo. Het verlies van je ouders en gemis aan familiaire steun zijn feiten waar je mee moet leren leven. Maar het gemis hoeft geen molensteen te worden waar je onder gebukt gaat. Het gemis hoeft niet een dagelijkse kwelling te zijn die al je levenslust opslurpt. Buiten het gemis heeft het leven nog zoveel goeds te bieden, mits je daar maar oog en aandacht voor hebt. En dat neemt het gemis niet weg, maar het verzacht het wel. Het haalt de scherpe randjes eraf en biedt wat warmte. Genoeg om je dagen wat licht en lucht te geven en weer te genieten van het mooie dat er evengoed is (of het je het nou ziet of niet).
Ik lees dat je een intake en een nieuwe behandelaar hebt. Goed voor jou yogo!
Pak de uitgestoken handen en gebruik de steun die je krijgt. Vraag hoe en waar je hulp kan krijgen voor de behoeftes die jij hebt en zorg goed voor jezelf. En wees vooral dapper om te leren loslaten en aanvaarden. Heel veel succes èn geluk!
woensdag 28 maart 2018 om 18:14
Hier een moeilijke week na 9 weken. Diep verdriet van binnen en de film die maar blijft afspelen. Man wat komt er toch veel op me af momenteel. Sommige dagen geen probleem, andere dagen niet te doen. Wat mis ik die man.
Benieuwd hoe jullie je voelen vandaag?
Benieuwd hoe jullie je voelen vandaag?
anoniem_365359 wijzigde dit bericht op 28-03-2018 18:15
Reden: .
Reden: .
8.18% gewijzigd
woensdag 28 maart 2018 om 23:02
Hi Sinala,
Hier ongeveer hetzelfde. Vandaag 10 weken geleden. Ik merk wel dat mijn vaders dood niet meer de eerste gedachte is als ik wakker word 's ochtends. Wel vaak de 2e of de 3e. Ik betrap me er op dat ik dan steeds denk 'weer een dag zonder papa'. Het lijkt wel of ik stilsta.
Als ik met mijn familie of vrienden ben gaat het heel goed. Ik kan er goed over praten, zonder heel emotioneel te worden. Maar als ik alleen ben dan komen de tranen echt wel. Ik mis mijn vader zo ontzettend verschrikkelijk. Ik denk dat dit nooit meer overgaat, dit is mijn nieuwe normaal, hoewel de scherpe randjes er wel vanaf gaan. Sja...
Hier ongeveer hetzelfde. Vandaag 10 weken geleden. Ik merk wel dat mijn vaders dood niet meer de eerste gedachte is als ik wakker word 's ochtends. Wel vaak de 2e of de 3e. Ik betrap me er op dat ik dan steeds denk 'weer een dag zonder papa'. Het lijkt wel of ik stilsta.
Als ik met mijn familie of vrienden ben gaat het heel goed. Ik kan er goed over praten, zonder heel emotioneel te worden. Maar als ik alleen ben dan komen de tranen echt wel. Ik mis mijn vader zo ontzettend verschrikkelijk. Ik denk dat dit nooit meer overgaat, dit is mijn nieuwe normaal, hoewel de scherpe randjes er wel vanaf gaan. Sja...
woensdag 28 maart 2018 om 23:34
Aller eerst gecondoleerd.
Zelf 1,5 jaar geleden mijn moeder verloren. Wat ik tot nu toe kan zeggen, het hele hevige verdriet is weg. Maar het gemis word elke dag wat meer. Sommige dagen is het even op de achter grond en sommige dagen kan ik weer nergens anders aan denken maar ik weet nu wel hoe ik er mee om moet gaan en weet dat soms huilen echt niet erg is.
Ik kreeg ook niet de steun die ik verwachtte, ik kreeg ook al snel te horen dat het nu al wel over moest zijn.
Niks moet, rouwen doet ieder op zijn eigen manier. Ik heb uit eindelijk hulp gezocht omdat ik ook niet wist wat ik ermee aan moest en ik vond het heel fijn, iemand die er totaal buitenstaat en je tips geeft en je verteld dat het vooral niet raar is hoe je, je voelt.
Heel veel sterkte!
Zelf 1,5 jaar geleden mijn moeder verloren. Wat ik tot nu toe kan zeggen, het hele hevige verdriet is weg. Maar het gemis word elke dag wat meer. Sommige dagen is het even op de achter grond en sommige dagen kan ik weer nergens anders aan denken maar ik weet nu wel hoe ik er mee om moet gaan en weet dat soms huilen echt niet erg is.
Ik kreeg ook niet de steun die ik verwachtte, ik kreeg ook al snel te horen dat het nu al wel over moest zijn.
Niks moet, rouwen doet ieder op zijn eigen manier. Ik heb uit eindelijk hulp gezocht omdat ik ook niet wist wat ik ermee aan moest en ik vond het heel fijn, iemand die er totaal buitenstaat en je tips geeft en je verteld dat het vooral niet raar is hoe je, je voelt.
Heel veel sterkte!
