Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 5 april 2018 om 22:37
Yogo, ik heb goede vrienden, leuke collega's, een relatie en nog een moeder. Mijn vader is 77 dagen dood. Denk je nou echt dat mij nu nog regelmatig gevraagd wordt hoe het met me gaat? Nee hoor. Ik denk niet dat het desinteresse is, maar weet je, het antwoord is 'ik mis hem zo' en ik vrees dat dat ook altijd zo zal blijven.
In het begin, de eerste paar weken, was er volop aandacht, maar daarna zijn de meeste mensen er wel 'klaar' mee. Ik snap dit ook wel en ik verwacht ook niet dat men mijn verhaal nóg een keer wil aanhoren. Het verandert namelijk niet.
Dus ja, bijna elke avond voor het slapen gaan zit ik hier op mijn bed, kijk ik naar foto's van mijn vader en ga ik lekker even zitten huilen. Ja, dat is eenzaam, maar het is ook míjn verdriet.
Tuurlijk mag je verwachtingen hebben van anderen, maar in dit geval denk ik dat je teveel verwacht van anderen.
In het begin, de eerste paar weken, was er volop aandacht, maar daarna zijn de meeste mensen er wel 'klaar' mee. Ik snap dit ook wel en ik verwacht ook niet dat men mijn verhaal nóg een keer wil aanhoren. Het verandert namelijk niet.
Dus ja, bijna elke avond voor het slapen gaan zit ik hier op mijn bed, kijk ik naar foto's van mijn vader en ga ik lekker even zitten huilen. Ja, dat is eenzaam, maar het is ook míjn verdriet.
Tuurlijk mag je verwachtingen hebben van anderen, maar in dit geval denk ik dat je teveel verwacht van anderen.
donderdag 5 april 2018 om 22:40
Het gaat inderdaad mis dat mijn basis op jonge leeftijd weg is waardoor een onvoorwaardelijk netwerk ontbreekt. En de mensen om ons heen met zichzelf bezig zijn en daardoor niet betrokken zijn. Dat is behoorlijk heftig.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 22:35Ga daar dan mee aan de slag. Het is niet gezond dat je leven na zoveel jaar nog steeds helemaal in het teken staat van rouw en verlies, dan gaat er echt iets mis. En dat kun je de mensen om je heen niet verwijten.
donderdag 5 april 2018 om 22:43
Het is net zo heftig als je het zelf maakt.
En het wordt net zo groot en beladen als je het zelf maakt.
En ook het loslaten kun je zelf doen...
donderdag 5 april 2018 om 22:44
Wat ik al eerder zei horen jij en jouw moeder (onvoorwaardelijk ) bij elkaar en zijn ook betrokken naar elkaar toe. Ik heb dat niet. Mijn basis is weg. Ik denk dat dat wel een verschil is.Lady_Day schreef: ↑05-04-2018 22:37Yogo, ik heb goede vrienden, leuke collega's, een relatie en nog een moeder. Mijn vader is 77 dagen dood. Denk je nou echt dat mij nu nog regelmatig gevraagd wordt hoe het met me gaat? Nee hoor. Ik denk niet dat het desinteresse is, maar weet je, het antwoord is 'ik mis hem zo' en ik vrees dat dat ook altijd zo zal blijven.
In het begin, de eerste paar weken, was er volop aandacht, maar daarna zijn de meeste mensen er wel 'klaar' mee. Ik snap dit ook wel en ik verwacht ook niet dat men mijn verhaal nóg een keer wil aanhoren. Het verandert namelijk niet.
Dus ja, bijna elke avond voor het slapen gaan zit ik hier op mijn bed, kijk ik naar foto's van mijn vader en ga ik lekker even zitten huilen. Ja, dat is eenzaam, maar het is ook míjn verdriet.
Tuurlijk mag je verwachtingen hebben van anderen, maar in dit geval denk ik dat je teveel verwacht van anderen.
Zo kan ik bv al niet meer herinneringen ophalen aan vroeger. Niemand was erbij en herkent het.
donderdag 5 april 2018 om 22:48
Je loopt er elke dag tegenaan. Dus loslaten gaat helaas niet.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 22:43Het is net zo heftig als je het zelf maakt.
En het wordt net zo groot en beladen als je het zelf maakt.
En ook het loslaten kun je zelf doen...
Klein voorbeeld : laatst was er een speciale gebeurtenis voor mijn zoontje. Mensen wisten er vanaf maar niemand heeft nog gevraagd hoe het was geweest. Want ieder heeft zijn eigen leven.
Mijn vader had allang gevraagd hoe het was gegaan. In zulke dingen blijft het gemis zitten.
donderdag 5 april 2018 om 22:49
Uit alles wat ik van je lees, haal ik dat je dit helemaal niet los wilt laten.
Het klagen, het weeklagen, verwijten, de woede...je haalt er iets uit en het geeft je iets. Hoe zou je leven eruit zien als je daar mee op zou houden, als het echt los zou laten en zonder deze ballast verder zou leven?
Wie zou je dan zijn? Waar zou je je dan op moeten richten? Wat zou dan je basis zijn?
En oh my, dan moest je toch echt zèlf aan de slag, zonder dat je anderen zou kunnen betichten. Dan zou de verantwoordelijkheid van je leven bij jou liggen, zonder dat je naar anderen zou kunnen wijzen. Wat een vrijheid, wat een macht.
Nee, ik denk niet dat je dat wil en kan yogo.
Dit bevalt je beter.
Het klagen, het weeklagen, verwijten, de woede...je haalt er iets uit en het geeft je iets. Hoe zou je leven eruit zien als je daar mee op zou houden, als het echt los zou laten en zonder deze ballast verder zou leven?
Wie zou je dan zijn? Waar zou je je dan op moeten richten? Wat zou dan je basis zijn?
En oh my, dan moest je toch echt zèlf aan de slag, zonder dat je anderen zou kunnen betichten. Dan zou de verantwoordelijkheid van je leven bij jou liggen, zonder dat je naar anderen zou kunnen wijzen. Wat een vrijheid, wat een macht.
Nee, ik denk niet dat je dat wil en kan yogo.
Dit bevalt je beter.
donderdag 5 april 2018 om 22:50
Meestal ontbreekt helaas zelfs de wil om te begrijpen hoe deze situatie voor ons is.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 22:36Dat hoeft ook helemaal niet. Waarom moet iedereen jou begrijpen?
donderdag 5 april 2018 om 22:50
Tuurlijk is dat een verschil, maar het verandert jouw situatie niet. Niemand gaat jouw situatie veranderen. Jij zult je ouders helaas nooit terug krijgen, maar ik denk wel dat je zelf met dingen aan de slag kunt om jouw eigen basis stabieler te maken. Je hebt het wel over 'ons', zijn dat je kinderen en/of partner? Je bent niet alleen. Focus wat meer op wat je wél hebt, niet op wat je moet missen.yogonaise schreef: ↑05-04-2018 22:44Wat ik al eerder zei horen jij en jouw moeder (onvoorwaardelijk ) bij elkaar en zijn ook betrokken naar elkaar toe. Ik heb dat niet. Mijn basis is weg. Ik denk dat dat wel een verschil is.
Zo kan ik bv al niet meer herinneringen ophalen aan vroeger. Niemand was erbij en herkent het.
donderdag 5 april 2018 om 22:52
Je blijft je maar herhalen vrouw.yogonaise schreef: ↑05-04-2018 22:48Je loopt er elke dag tegenaan. Dus loslaten gaat helaas niet.
Klein voorbeeld : laatst was er een speciale gebeurtenis voor mijn zoontje. Mensen wisten er vanaf maar niemand heeft nog gevraagd hoe het was geweest. Want ieder heeft zijn eigen leven.
Mijn vader had allang gevraagd hoe het was gegaan. In zulke dingen blijft het gemis zitten.
Post na post, topic na topic, jaar na jaar.
En wel kunnen allemaal alles uit de kast halen om jou iets beters te gunnen, maar jij wilt het zelf niet.
Dan houdt het op.
donderdag 5 april 2018 om 22:53
Natuurlijk kan ik het niet loslaten. Je loopt er elke dag tegenaan dat je niets kan delen enz.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 22:49Uit alles wat ik van je lees, haal ik dat je dit helemaal niet los wilt laten.
Het klagen, het weeklagen, verwijten, de woede...je haalt er iets uit en het geeft je iets. Hoe zou je leven eruit zien als je daar mee op zou houden, als het echt los zou laten en zonder deze ballast verder zou leven?
Wie zou je dan zijn? Waar zou je je dan op moeten richten? Wat zou dan je basis zijn?
En oh my, dan moest je toch echt zèlf aan de slag, zonder dat je anderen zou kunnen betichten. Dan zou de verantwoordelijkheid van je leven bij jou liggen, zonder dat je naar anderen zou kunnen wijzen. Wat een vrijheid, wat een macht.
Nee, ik denk niet dat je dat wil en kan yogo.
Dit bevalt je beter.
Wat feniks al eerder zei: mensen mogen zelf ook initiatief nemen. Dat ontbreekt helaas.
donderdag 5 april 2018 om 22:55
In dit geval had ik graag gewild dat mensen betrokken waren geweest en hadden gevraagd hoe mijn zoontje het had gehad. Mijn familie vraagt het namelijk niet.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 22:52Je blijft je maar herhalen vrouw.
Post na post, topic na topic, jaar na jaar.
En wel kunnen allemaal alles uit de kast halen om jou iets beters te gunnen, maar jij wilt het zelf niet.
Dan houdt het op.
donderdag 5 april 2018 om 22:55
Dan laat je niet los. Jouw keuze.
Maar dan ook niet meer klagen. Accepteer dan dat dit het is.
Die andere mensen doen het niet zoals jij graag wilt.
Je zijn niet helderziend en laten zich niet africhten.
Jammerdebammer.
donderdag 5 april 2018 om 22:56
donderdag 5 april 2018 om 22:57
De wil ontbreekt echt hoor om zich te verplaatsen.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 22:53Sorry maar dit is echt onzin. Alsof mensen dat expres doen. Kom op zeg.
donderdag 5 april 2018 om 23:00
Ik heb het vaak aangegeven. Een tijdje geleden nog aan iemand die zelf al wat ouder is. Duidelijk uitgelegd hoe ik me voel, waar het gemis in zit. Wat me zou helpen. Ze zei dat ze er rekening mee zou houden.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 22:57Je blijft maar kijken en wijzen naar de ander.
Met eindeloos veel verwijten.
En jij zelf dan?
Ik heb nu al 2.5 maand niets meer gehoord. Dat is wat ik bedoel.
donderdag 5 april 2018 om 23:02
Ja, en?yogonaise schreef: ↑05-04-2018 23:00Ik heb het vaak aangegeven. Een tijdje geleden nog aan iemand die zelf al wat ouder is. Duidelijk uitgelegd hoe ik me voel, waar het gemis in zit. Wat me zou helpen. Ze zei dat ze er rekening mee zou houden.
Ik heb nu al 2.5 maand niets meer gehoord. Dat is wat ik bedoel.
donderdag 5 april 2018 om 23:02
Ja een partner en een kindje. Maar als gezin horen wij nergens onvoorwaardelijk bij. Niemand die echt betrokken is.Lady_Day schreef: ↑05-04-2018 22:50Tuurlijk is dat een verschil, maar het verandert jouw situatie niet. Niemand gaat jouw situatie veranderen. Jij zult je ouders helaas nooit terug krijgen, maar ik denk wel dat je zelf met dingen aan de slag kunt om jouw eigen basis stabieler te maken. Je hebt het wel over 'ons', zijn dat je kinderen en/of partner? Je bent niet alleen. Focus wat meer op wat je wél hebt, niet op wat je moet missen.
donderdag 5 april 2018 om 23:04
Je kindje hoort onvoorwaardelijk bij jou net zoals jij onvoorwaardelijk bij je kindje hoort. En dan ook nog een partner.
Genoeg mensen die dàt allemaal niet eens hebben.
Tel je zegeningen eens!!
