Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 2 november 2018 om 07:54
Daarvij vind ik leuke dingen doen ook heel persoonlijk. De een vindt uit eten gaan leuk, de ander dwaalt liever in haar eentje met een hond door het bos. Of ligt lekker met een boek in bed te lezen.Lady_Day schreef: ↑02-11-2018 06:34Wat Christiana schrijft vind ik zo herkenbaar.... alles is grijs, de glans is eraf en dan is er de grote vermoeidheid. Ik zie ook gewoon niet hoe dat beter kan worden. Het zal wel hoor, anders liep bijna iedereen er depressief bij, maar ik vraag me wel eens af hoe dat dan beter zal worden. Vanzelf? Therapie? Yoga? Chocola?
Ik zonder me steeds meer af van mensen. Ik heb nog maar een paar waarmee ik praat, en dan nog niet eens vaak over hoe ik me echt voel. Ik word ook gewoon helemaal woest van mensen die zeggen dat ik 'leuke dingen' moet doen. Ik kan daar echt als een driftige kleuter op reageren. Van binnen dan, want aan de buitenkant laat ik weinig merken. Leuke dingen doen, hou toch op. Ik vind niet zo heel veel leuk tegenwoordig en zeker geen dagjes uit etc. Op dit moment voelt dat voor mij geheel nutteloos. En vermoeiend.
Dat afzonderen van mensen herken ik van mezelf ook wel inmiddels, sinds het laatste jaar zo'n beetje. Ik werk met kinderen en moet al zo'n 7 uur per dag 'leuk' zijn. Ik merk dat ik dan 's avonds geen zin meer heb in leuk en gezellig doen met vrienden.
Soms wel in het weekend, maar niet elk weekend.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 2 november 2018 om 08:15
Ja, leuke dingen zijn ook persoonlijk, maar ik kan niets bedenken wat ik 'leuk' zou vinden wat me enigszins uit dit dal zal helpen. Het liefste slaap ik gewoon. Een paar jaar of zo 
Ik vind het heel moeilijk om me met anderen verbonden te voelen momenteel. Misschien zit daar ook wel iets van wrok of zo. Vriendinnen die vertellen over het laatste weekendje weg naar Valencia of de vakantie naar Kreta. Ik vind het heel moeilijk om daar oprecht geinteresseerd een gesprek over aan te gaan terwijl mijn vader gewoon doodgezwegen wordt en dat ik de vraag krijg hoezo ik me zo verdrietig voel en waarom ik zo moe ben.
Misschien is het geen wrok, maar gewoon teleurstelling, vooral uit hoeken waar ik het niet uit verwacht had. Van mensen die zelf ook een ouder verloren zijn verwacht ik niet dat ze me na 2 maanden vragen of ik er 'al' overheen ben. En als ik dan eerlijk antwoord dat ik een of ander kuladvies krijg om eens gewoon lekker 'naar de sauna' te gaan. Kun je blijkbaar lekker van genieten.
Ik vind het heel moeilijk om me met anderen verbonden te voelen momenteel. Misschien zit daar ook wel iets van wrok of zo. Vriendinnen die vertellen over het laatste weekendje weg naar Valencia of de vakantie naar Kreta. Ik vind het heel moeilijk om daar oprecht geinteresseerd een gesprek over aan te gaan terwijl mijn vader gewoon doodgezwegen wordt en dat ik de vraag krijg hoezo ik me zo verdrietig voel en waarom ik zo moe ben.
Misschien is het geen wrok, maar gewoon teleurstelling, vooral uit hoeken waar ik het niet uit verwacht had. Van mensen die zelf ook een ouder verloren zijn verwacht ik niet dat ze me na 2 maanden vragen of ik er 'al' overheen ben. En als ik dan eerlijk antwoord dat ik een of ander kuladvies krijg om eens gewoon lekker 'naar de sauna' te gaan. Kun je blijkbaar lekker van genieten.
vrijdag 2 november 2018 om 20:08
Precies, geef nu de voorkeur aan om met de hond in het bos te lopen en met hond onder een dekentje op de bank te hangen..Lambchop schreef: ↑02-11-2018 07:54Daarvij vind ik leuke dingen doen ook heel persoonlijk. De een vindt uit eten gaan leuk, de ander dwaalt liever in haar eentje met een hond door het bos. Of ligt lekker met een boek in bed te lezen.
Dat afzonderen van mensen herken ik van mezelf ook wel inmiddels, sinds het laatste jaar zo'n beetje. Ik werk met kinderen en moet al zo'n 7 uur per dag 'leuk' zijn. Ik merk dat ik dan 's avonds geen zin meer heb in leuk en gezellig doen met vrienden.
Soms wel in het weekend, maar niet elk weekend.
En dat hele dag leuk doen op je werk zeer herkenbaar.. en als ik dan thuis kom gezin met man en kinderen die aandacht willen. En dan lig ik eindelijk onder een dekentje om 22 uur en dan komt dochter heel lief bedoeld kakelen en discussie voeren en dan gaat ze naar bed.. En dan komt ADHD broer nog even vol energie zijn perikelen spuien.. en erg voor mijn kinderen ik ben te moe en wil eigenlijk rust.. ben dan al vanaf 7 uur smorgens in touw ...
vrijdag 2 november 2018 om 20:36
Hahaha. Ja, precies!!Christiana schreef: ↑02-11-2018 20:10En Lady Day ik word ook misselijk als ik hoor dat ik leuke dingen moet doen.. En het gezegde dat je maar één keer leeft.. ik denk dan gelukkig maar je zou twee keer moeten leven..
Jouw leven klinkt echt superhectisch. Ik heb een drukke baan, maar geen kinderen. Als ik thuis kom kan ik tenminste gewoon mijn bed in kruipen (wat ik ook vaak doe).
vrijdag 2 november 2018 om 21:09
Herkenbaar hoor Lady, dat doe ik ook :p . Zeker nu het zo vroeg donker is. Lekker met de katten, een kop thee, een goed boek en mijn mobieltje in bed kruipen.
Het gaat bij mij trouwens meestal niet eens zozeer om het geen leuke dingen willen doen maar ook om wat erbij komt. Ik spaar bijvoorbeeld weer voor een langere tijd naar mijn favoriete plek in de wereld. Wat haalbaar is als ik gewoon niet te vaak uit eten ga of dingen doe die geld kosten. Als ik het wel doe doe ik het omdat ik het echt wil, niet uit gewoonte. Een aantal vriendinnen vinden dat flauw en snappen dat niet. Jammer dan, ze mogen bij mij komen eten of ik kan bij hun komen eten maar ik wil niet uit eten. Ik vraag me dan ook weleens af of ze met mij willen afspreken om het uit eten gaan of omdat ze mij willen zien. Want als ze mij willen die zouden ze ook gewoon bij mij kunnen komen eten, lijkt mij dan.
Ik heb/had dus serieus een paar vriendinnen die dan als ze er achter kwamen dat ik met een andere vriendin uit eten ging boos werden. Want waarom dan wel met die en niet met hun...... Of die doorlopend zeiden, ja maar je kan voor mij toch wel een uitzondering maken. Doorvermoeiend....
Daar komt bij dat ik er sinds een jaar achter ben dat ik intolerant ben voor een veel gebruikt voedingsmiddel, ik krijg er hoofdpijn van als ik het wel eet. Het laatste half jaar voel ik me enorm goed als ik gewoon 's morgens mijn lunchbakje klaarmaak, drinken meeneem voor de hele dag enzo. Hoe vaak ik niet hoor, ja maar je kan toch wel een keer wel dat eten, doe niet zo ongezellig, waarom doe je mee aan zo'n modegril, alsof ik me aanstel ofzo.
Ik merk nu dat ik veel meer toetrek naar mensen die begrip tonen voor wat ik wil en wat ik voel. Laatst ging ik bij mijn broer eten, met wie ik niet een superband heb, maar die had echt rekening met me gehouden met eten. Met tussendoortjes, met avondeten, met lekkers na het eten. Alleen daarom al heb ik hem toen extra geknuffeld.
Het gaat bij mij trouwens meestal niet eens zozeer om het geen leuke dingen willen doen maar ook om wat erbij komt. Ik spaar bijvoorbeeld weer voor een langere tijd naar mijn favoriete plek in de wereld. Wat haalbaar is als ik gewoon niet te vaak uit eten ga of dingen doe die geld kosten. Als ik het wel doe doe ik het omdat ik het echt wil, niet uit gewoonte. Een aantal vriendinnen vinden dat flauw en snappen dat niet. Jammer dan, ze mogen bij mij komen eten of ik kan bij hun komen eten maar ik wil niet uit eten. Ik vraag me dan ook weleens af of ze met mij willen afspreken om het uit eten gaan of omdat ze mij willen zien. Want als ze mij willen die zouden ze ook gewoon bij mij kunnen komen eten, lijkt mij dan.
Ik heb/had dus serieus een paar vriendinnen die dan als ze er achter kwamen dat ik met een andere vriendin uit eten ging boos werden. Want waarom dan wel met die en niet met hun...... Of die doorlopend zeiden, ja maar je kan voor mij toch wel een uitzondering maken. Doorvermoeiend....
Daar komt bij dat ik er sinds een jaar achter ben dat ik intolerant ben voor een veel gebruikt voedingsmiddel, ik krijg er hoofdpijn van als ik het wel eet. Het laatste half jaar voel ik me enorm goed als ik gewoon 's morgens mijn lunchbakje klaarmaak, drinken meeneem voor de hele dag enzo. Hoe vaak ik niet hoor, ja maar je kan toch wel een keer wel dat eten, doe niet zo ongezellig, waarom doe je mee aan zo'n modegril, alsof ik me aanstel ofzo.
Ik merk nu dat ik veel meer toetrek naar mensen die begrip tonen voor wat ik wil en wat ik voel. Laatst ging ik bij mijn broer eten, met wie ik niet een superband heb, maar die had echt rekening met me gehouden met eten. Met tussendoortjes, met avondeten, met lekkers na het eten. Alleen daarom al heb ik hem toen extra geknuffeld.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 3 november 2018 om 06:57
Ja, snap dat heel goed, Lambchop. Ik vind het ook zo vermoeiend als ik mezelf moet verdedigen of een keuze moet uitleggen. Ik heb er de energie niet voor.
Net als met alcohol. Ik kan er niet goed meer tegen. Ik word er heel emo van en de volgende dag ben ik een wrak, maar als ik dan een colaatje bestel dan ben ik 'ongezellig'.
Aan de andere kant heb ik ook steun ontvangen uit de meest onverwachte hoeken (waaronder dit forum) dus dat vind ik dan ook wel weer mooi. Het heeft ook banden weer aangehaald die wat verwaterd waren.
Net als met alcohol. Ik kan er niet goed meer tegen. Ik word er heel emo van en de volgende dag ben ik een wrak, maar als ik dan een colaatje bestel dan ben ik 'ongezellig'.
Aan de andere kant heb ik ook steun ontvangen uit de meest onverwachte hoeken (waaronder dit forum) dus dat vind ik dan ook wel weer mooi. Het heeft ook banden weer aangehaald die wat verwaterd waren.
zaterdag 3 november 2018 om 08:58
Ik voel hetzelfde ja. Had ook gedacht dat ik nu juist volop ging leven, mezelf zou storten op festivals,feestjes en plezier. Maar ik heb er én de energie niet voor én vind het juist allemallemaal ineens geen zak aan. Dekentje op de bank daarentegen...
Ik heb ook n drukke verantwoordelijke baan dus plof ook rond 6u thuis en doe weinig meer. Eerst was het een prima idee om vanuit werk de boodschappen te doen en dan eten koken (moet 1uur rijden vanaf mn werk) dan nog even sporten en daarna nog was vouwen of iets... nu is 1 , echt maar 1 dingetje van die lijst doen al een opgave. Ik heb er gewoon echt 0 energie voor.
Ik kruip wel eens rond half11 in bed maar lig dan toch tot n uur of 1 wakker en om 6 30 gaat de wekker weer.
Ik heb ook n drukke verantwoordelijke baan dus plof ook rond 6u thuis en doe weinig meer. Eerst was het een prima idee om vanuit werk de boodschappen te doen en dan eten koken (moet 1uur rijden vanaf mn werk) dan nog even sporten en daarna nog was vouwen of iets... nu is 1 , echt maar 1 dingetje van die lijst doen al een opgave. Ik heb er gewoon echt 0 energie voor.
Ik kruip wel eens rond half11 in bed maar lig dan toch tot n uur of 1 wakker en om 6 30 gaat de wekker weer.
koekie1980 wijzigde dit bericht op 03-11-2018 09:04
0.41% gewijzigd
zaterdag 3 november 2018 om 09:02
Oja en ik zeg gewoon feestjes af waar ik geen zin in heb. Met de reden dat ik veel moe ben en gewoon niet zo'n zin in die drukte en gezelligheid heb. Als diegene belangrijk voor me is dan spreek ik 1 op 1 een andere keer af.
Maar ik heb bijv in de vriendengroep veel 12.5 jarige bruiloften. Die hebben zoveel gasten dat t echt niet opvalt of ik er wel of niet ben.. dan krijg je om 3u snachts nog foute foto's in de app en ben ik blij dat ik thuisgebleven ben. Zie zogenaamde onderbroekenlol vind ik ineens ook allemaal niet meer grappig. Echt alsof ik n soort van negatieve chagrijnige blik overal op heb. Al zal ik niemand kwetsen of afsnauwen, kan me gelukkig goed inhouden
Maar ik heb bijv in de vriendengroep veel 12.5 jarige bruiloften. Die hebben zoveel gasten dat t echt niet opvalt of ik er wel of niet ben.. dan krijg je om 3u snachts nog foute foto's in de app en ben ik blij dat ik thuisgebleven ben. Zie zogenaamde onderbroekenlol vind ik ineens ook allemaal niet meer grappig. Echt alsof ik n soort van negatieve chagrijnige blik overal op heb. Al zal ik niemand kwetsen of afsnauwen, kan me gelukkig goed inhouden
zaterdag 3 november 2018 om 09:15
Ik zeg ook alle feestjes af hoor. Nu was ik sowieso al geen feestbeest maar heb er nu helemaal geen zin in. Ik lig ook heel vroeg in bed tegenwoordig. Ik moet mijn best doen om tot 10 uur wakker te blijven.
Het overlijden van mijn vader is zo ingrijpend geweest dat ik het gevoel heb dat alles anders moet. Een soort midlife crisis. Ik kijk heel anders tegen de dingen aan en begin in te zien dat ik eigenlijk heel lang ongelukkig was (nog steeds trouwens) en dat ik de gaten op probeerde te vullen met dingen te kopen, vooral kleding. Ik heb letterlijk duizenden euro's uitgegeven aan spul wat ik niet nodig had en niet eens echt wilde.
De dag na de crematie van mijn vader ben ik begonnen met opruimen. En nu, bijna 10 maand later is het einde in zicht. Wat een proces zeg. Ik denk dat ik zo'n 75% van mijn spullen weggedaan heb. Ook dingen waar ik zgn. aan gehecht was.
De laatste stap is mijn huis. Ik heb er zoveel zorgen van/om. Er moet de komende jaren veel aan gebeuren en ik heb er nu al stress van. Ik vind het heel moeilijk om dat los te laten, maar ik voel echt dat het 'moet'. Dat ik uiteindelijk, in een ander, kleiner, nieuwer huis me beter voel. En dichter bij de natuur. Ik merk dat als ik bij mijn moeder ben, die aan de rand van een natuurgebied woont, dat ik me meteen beter voel. De rust, de frisse lucht, de vogels. Ik moet weg uit de stad, ik word er gek.
Het overlijden van mijn vader is zo ingrijpend geweest dat ik het gevoel heb dat alles anders moet. Een soort midlife crisis. Ik kijk heel anders tegen de dingen aan en begin in te zien dat ik eigenlijk heel lang ongelukkig was (nog steeds trouwens) en dat ik de gaten op probeerde te vullen met dingen te kopen, vooral kleding. Ik heb letterlijk duizenden euro's uitgegeven aan spul wat ik niet nodig had en niet eens echt wilde.
De dag na de crematie van mijn vader ben ik begonnen met opruimen. En nu, bijna 10 maand later is het einde in zicht. Wat een proces zeg. Ik denk dat ik zo'n 75% van mijn spullen weggedaan heb. Ook dingen waar ik zgn. aan gehecht was.
De laatste stap is mijn huis. Ik heb er zoveel zorgen van/om. Er moet de komende jaren veel aan gebeuren en ik heb er nu al stress van. Ik vind het heel moeilijk om dat los te laten, maar ik voel echt dat het 'moet'. Dat ik uiteindelijk, in een ander, kleiner, nieuwer huis me beter voel. En dichter bij de natuur. Ik merk dat als ik bij mijn moeder ben, die aan de rand van een natuurgebied woont, dat ik me meteen beter voel. De rust, de frisse lucht, de vogels. Ik moet weg uit de stad, ik word er gek.
zaterdag 3 november 2018 om 13:33
Ow ik lees echt mn eigen verhaal. Ontspullen heb ik ook ontzettend veel gedaan. Wat had ik toch n meuk. (Geen kleding). En dat je inderdaad alles in je leven even her-waardeert zovan Zou ik dat nu nog willen kopen? Nee. Dan weg ermee.
Maar ook werk. Waarom werk ik hier zo graag, geen idee.. nu ff makkelijk om te blijven maar ik blijf daar steeds tegen dezelfde problemen aanhobbelen. Waarom accepteer ik dat steeds? Vriendschappen.. zijn ook wat uitgedund.
En wat je zeg dat je al n tijd ongelukkig was, dat herken ik ook. De gaten vulde ik niet met kleding of met spullen maar met eetbuien, alcohol en 3x per week sporten om dat maar te compenseren. En nu geef ik er maar aan toe want ik zit in de rouw en dan mag het... dus bijna 10 kilo verder in 5 maanden blijkt dat ook niet zo best te zijn, al heb ik te weinig energie om er iets aan te doen.
Ladyday hoe oud/jong ben je eigenlijk? Ik ga richting de 40, misschien dat dat ook mee speelt.
Maar ook werk. Waarom werk ik hier zo graag, geen idee.. nu ff makkelijk om te blijven maar ik blijf daar steeds tegen dezelfde problemen aanhobbelen. Waarom accepteer ik dat steeds? Vriendschappen.. zijn ook wat uitgedund.
En wat je zeg dat je al n tijd ongelukkig was, dat herken ik ook. De gaten vulde ik niet met kleding of met spullen maar met eetbuien, alcohol en 3x per week sporten om dat maar te compenseren. En nu geef ik er maar aan toe want ik zit in de rouw en dan mag het... dus bijna 10 kilo verder in 5 maanden blijkt dat ook niet zo best te zijn, al heb ik te weinig energie om er iets aan te doen.
Ladyday hoe oud/jong ben je eigenlijk? Ik ga richting de 40, misschien dat dat ook mee speelt.
koekie1980 wijzigde dit bericht op 03-11-2018 15:13
0.11% gewijzigd
zaterdag 3 november 2018 om 15:08
Koekie, ik ben een jaar of 10 ouder dan jij. Ik heb het ook met werk hoor. Net weer een nieuwe baan aangenomen, puur voor het geld en de ervaring. Eigenlijk wil ik iets doen wat echt nuttig is. Nu werk ik bij een supercommercieel bedrijf waar ik wel eens moeite heb met bepaalde dingen. Maar goed, er moet ook brood op de plank komen.
zaterdag 3 november 2018 om 15:21
Dat is begrijpelijk, er moet inderdaad geld verdiend worden. En als je je baan kiest voor t geld omdat je anders niet rond komt dan helemaal begrijpelijk. Maar ik schat zo in dat dat in jouw geval niet nodig is.
Vind je je baan inhoudelijk wel leuk? Ga je er - ondanks je privésituatie - wel met plezier naartoe? Dan is dat toch al n mooi streven toch.
Ik werk bijv. bij een maatschappelijk sociaal bedrijf maar uiteraard draait het hier ook om omzet, targets en roi zodat de keuzes soms gemaakt worden te nadele van de client en het voordeel voor de afdeling marketing of directie.. dat hou je overal wel denk ik. Ik heb bijv. vrijwilligerswerk waar ik mn steentje bijdraag en krijg daar meer voldoening van dan van mn betaalde baan. Dus wie weet ligt er op n bepaald moment die baan waarin je alles meer betekenis geeft, toevallig op je pad.
Vind je je baan inhoudelijk wel leuk? Ga je er - ondanks je privésituatie - wel met plezier naartoe? Dan is dat toch al n mooi streven toch.
Ik werk bijv. bij een maatschappelijk sociaal bedrijf maar uiteraard draait het hier ook om omzet, targets en roi zodat de keuzes soms gemaakt worden te nadele van de client en het voordeel voor de afdeling marketing of directie.. dat hou je overal wel denk ik. Ik heb bijv. vrijwilligerswerk waar ik mn steentje bijdraag en krijg daar meer voldoening van dan van mn betaalde baan. Dus wie weet ligt er op n bepaald moment die baan waarin je alles meer betekenis geeft, toevallig op je pad.
zaterdag 3 november 2018 om 15:37
zaterdag 3 november 2018 om 16:12
Ik heb gelukkig geen last van een winterdepressie. En zeker momenteel vind ik het juist fijn dat het vroeg donker is en koud, dan voel ik me minder 'schuldig' dat ik niet sociaal doe en vroeg in bed lig.
Ik vond de zomer juist heel naar. Het was steeds zo zonnig en de terrassen zaten elke dag vol als ik naar huis fietste en al die vrolijke mensen, daar werd ik echt niet goed van. Ik was alleen maar verdrietig want mijn vader was dood.
Ik vond de zomer juist heel naar. Het was steeds zo zonnig en de terrassen zaten elke dag vol als ik naar huis fietste en al die vrolijke mensen, daar werd ik echt niet goed van. Ik was alleen maar verdrietig want mijn vader was dood.
zaterdag 3 november 2018 om 17:38
Sorry, hier moet ik dan wel weer om lachen.... Stiekum natuurlijk gewoon om de herkenning. Lekker vroeg met een boek in bed duiken terwijl het buiten donker is, liefst nog als het regent en onweert......
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 4 november 2018 om 15:58
redbulletje schreef: ↑03-11-2018 15:41Ik ben deze week weer met nieuwe antidepressiva begonnen, zie zo op tegen weer al die wintermaanden. Snap niet dat mensen oud willen worden, elk jaar weer dezelfde terugkomende shit waar je helemaal niet op zit te wachten.
zondag 4 november 2018 om 16:03
Bleeeh ik heb hier ook vandaag zo'n shitdag. Zo'n dag waarbij ik om 8u wakker was maar tot 11uur in bed gelegen heb omdat ik nul energie had om op te staan.
Daarna n half uurtje op de loopband gewandeld en stukjes gerend maar omdat mn conditie al maanden flut heb schoot dat ook niet op. Normaal kom ik in een lekkere hardloop-flow waarbij het allemaal vanzelf gaat maar bij die weinige sportmomenten na t overlijden zit ik de tijd weg te kijken en af te tellen tot t klaar is. Ik denk dat ik t gewoon niet meer leuk vind maar ik vind op dit moment weinig leuk.
En verder ben ik snel pissig op alles en iedereen. Chagrijnig tegen mn vriend, heb nog wat dingen te doen voor in huis maar krijg mezelf niet aangepakt om ermee te beginnen. Gewoon bweeehhh...
En iemand bellen om erover te praten, daar heb ik eigenlijk gewoon geen zin in.
Herkenbaar? Misschien vanavond idd toch maar op tijd naar bed zodat niemand last van me heeft hier.
Daarna n half uurtje op de loopband gewandeld en stukjes gerend maar omdat mn conditie al maanden flut heb schoot dat ook niet op. Normaal kom ik in een lekkere hardloop-flow waarbij het allemaal vanzelf gaat maar bij die weinige sportmomenten na t overlijden zit ik de tijd weg te kijken en af te tellen tot t klaar is. Ik denk dat ik t gewoon niet meer leuk vind maar ik vind op dit moment weinig leuk.
En verder ben ik snel pissig op alles en iedereen. Chagrijnig tegen mn vriend, heb nog wat dingen te doen voor in huis maar krijg mezelf niet aangepakt om ermee te beginnen. Gewoon bweeehhh...
En iemand bellen om erover te praten, daar heb ik eigenlijk gewoon geen zin in.
Herkenbaar? Misschien vanavond idd toch maar op tijd naar bed zodat niemand last van me heeft hier.
zondag 4 november 2018 om 16:09
Koekie en hartstikke herkenbaar. Ik ben de bank amper af geweest vandaag. Man is er niet, puber is aan het leren voor een toetsweek, zoon heeft huiswerk gemaakt en is nu aan het gamen. En ik zie het vooral aan vandaag. Ik denk al vanaf de lunch dat de was eigenlijk aan moet... Nou ja zo'n dag dus ook.
Gisteren ging het best goed. Drukke dag, veel wedstrijden, veel gedaan en dan kom ik thuis, ga zitten en dan komt die enorme golf vermoeidheid, angst, verdriet over me heen en voel ik hoe ik over m'n grenzen ben gegaan. Helemaal gesloopt vandaag.
En iemand bellen.. Ik zou toch niet weten wat te zeggen als ik al kon bedenken wie te bellen.
en hartstikke herkenbaar. Ik ben de bank amper af geweest vandaag. Man is er niet, puber is aan het leren voor een toetsweek, zoon heeft huiswerk gemaakt en is nu aan het gamen. En ik zie het vooral aan vandaag. Ik denk al vanaf de lunch dat de was eigenlijk aan moet... Nou ja zo'n dag dus ook.Gisteren ging het best goed. Drukke dag, veel wedstrijden, veel gedaan en dan kom ik thuis, ga zitten en dan komt die enorme golf vermoeidheid, angst, verdriet over me heen en voel ik hoe ik over m'n grenzen ben gegaan. Helemaal gesloopt vandaag.
En iemand bellen.. Ik zou toch niet weten wat te zeggen als ik al kon bedenken wie te bellen.
Forever is a hell of a long time
zondag 4 november 2018 om 16:17
Herkenbaar. Gisteren een dag met een cursus waar ik al lang naar uitkeek en het ging heel goed, kreeg er energie van. Het gevoel dat het leven moeilijk is, maar gaat lukken. Nu vandaag een dag met een bezoek van schoonmoeder. Was mweh, ok. Dus nu op de bank, opzien tegen de hele week vol bullshitdingen waar ik geen zin in heb, alle dingen bedenken die mijn moeder niet meer mee gaat maken en die ik nooit meer mee ga maken, af en toe tranen, en laat mij maar met kat en dekentje alleen. Bweh, wat een rotgevoel.
zondag 4 november 2018 om 16:30
Het komt bijna niet voor dat ik een hele dag alleen ben. Ik, als introvert, vond dat vroeger altijd zo heerlijk... maar ik doe het tegenwoordig echt niet goed in mijn eentje. Heel verdrietig, lethargisch, eenzaam.
Vandaag heb ik zo'n alleendag. Ik kwam pas om 1 uur mijn bed uit. Ben alleen even naar buiten geweest om boodschappen te doen en moest even naar de drogist. Het was zo druk in de stad, al die mensen, afschuwelijk.
Ik ben snel weer naar huis gegaan en nu zit ik hier. Ik heb wat Ted talks gekeken over rouw. Ik ben heel onrustig dus lees ik wat hier, heb wat geschreven en nu is de dag gelukkig bijna weer voorbij. Ik wil zo niet de rest van mijn leven doorbrengen en tegelijkertijd vind ik het zo moeilijk om met 'constructieve' dingen bezig te zijn.
Vandaag heb ik zo'n alleendag. Ik kwam pas om 1 uur mijn bed uit. Ben alleen even naar buiten geweest om boodschappen te doen en moest even naar de drogist. Het was zo druk in de stad, al die mensen, afschuwelijk.
Ik ben snel weer naar huis gegaan en nu zit ik hier. Ik heb wat Ted talks gekeken over rouw. Ik ben heel onrustig dus lees ik wat hier, heb wat geschreven en nu is de dag gelukkig bijna weer voorbij. Ik wil zo niet de rest van mijn leven doorbrengen en tegelijkertijd vind ik het zo moeilijk om met 'constructieve' dingen bezig te zijn.
zondag 4 november 2018 om 19:25
Gewoon allemaal blleeeh dus.... ik vind het fijn om te lezen dat jullie dat ook hebben. Nouja niet leuk dat jullie dat ook hebben, ik gun het niemand. Maar dat het dus niet aan mijn gebrek aan doorzettingsvermogen ligt maar dat het erbij hoort ofzo.
Echt niemand snapt mij, voor mn gevoel. Ik ben niet alleen, heb genoeg vrienden. Maar voel me wel eenzaam in mn gevoel. Dat simpele advies van Kom op, schouders eronder, gewoon doen . Dat kan dus gewoon echt niet!!
voor iedereen die t nodig heeft.
Ik vraag me af wat de grens is tussen rouwen en depressief worden... of zou t nu een soort van depressief zijn, ik weet t niet.
Echt niemand snapt mij, voor mn gevoel. Ik ben niet alleen, heb genoeg vrienden. Maar voel me wel eenzaam in mn gevoel. Dat simpele advies van Kom op, schouders eronder, gewoon doen . Dat kan dus gewoon echt niet!!
voor iedereen die t nodig heeft.Ik vraag me af wat de grens is tussen rouwen en depressief worden... of zou t nu een soort van depressief zijn, ik weet t niet.
zondag 4 november 2018 om 19:27
Ladyday kun je eens wat linkjes van tedtalks delen? Misschien zijn er meer hier die er iets mee kunnen. Ben wel nieuwsgierig..
Heb de laatste tijd veel vlogs van Daan Westerink die rouwdeskundige bekeken. Ook n tweedelige serie op npo gemist; kijken in de ziel ging over rouw. Als iemand t nodig heeft zal ik t nog zoeken.
Heb de laatste tijd veel vlogs van Daan Westerink die rouwdeskundige bekeken. Ook n tweedelige serie op npo gemist; kijken in de ziel ging over rouw. Als iemand t nodig heeft zal ik t nog zoeken.
zondag 4 november 2018 om 19:29
Dat klinkt leuk. Waar ging t over?Koffiehagedis schreef: ↑04-11-2018 16:17Herkenbaar. Gisteren een dag met een cursus waar ik al lang naar uitkeek en het ging heel goed, kreeg er energie van.
En heb je die cursus n paar weken dus nog een x om naar uit te kijken?
