Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 4 november 2018 om 19:39
Koekie, ik ben zelf ook een tijdje bang geweest dat ik depressief aan het worden was, dat ik 'vast' zat in mijn rouw. Ik ben toen naar een therapeut geweest en die heeft mij heel erg gerust gesteld. Zij zei dat ik niet vast zat, dat ik niet depressief was maar voor zover zij kon zien ging ik gewoon diep door de rouw. Ik voel me wel vaak depressief, hoor. Nergens zin in, neerslachtig, huilerig, verdrietig, en vaak voelt de situatie gewoon uitzichtloos, maar ik denk dat het uiteindelijk wel 'goed' komt.
Ik weet zo niet meer alle Tedtalks die ik gekeken heb. Als je op Tedtalk grief zoekt op YouTube krijg je een hele reeks.
Deze heb ik vandaag gekeken en die vond ik wel mooi:
https://www.youtube.com/watch?v=D2R0e70mpYQ
Van Daan Westerink heb ik ook veel gelezen/gekeken. Ik vind daar veel herkenning in.
Ik weet zo niet meer alle Tedtalks die ik gekeken heb. Als je op Tedtalk grief zoekt op YouTube krijg je een hele reeks.
Deze heb ik vandaag gekeken en die vond ik wel mooi:
https://www.youtube.com/watch?v=D2R0e70mpYQ
Van Daan Westerink heb ik ook veel gelezen/gekeken. Ik vind daar veel herkenning in.
lady_day wijzigde dit bericht op 04-11-2018 21:40
0.12% gewijzigd
zondag 4 november 2018 om 21:33
Ja vastzitten in je rouw, dat heb je goed omschreven.
Ik heb het idee dat ik "wel oke" dagen heb en hele vervelende.
En ik hoopte van de dag van de uitvaart het beter te gaan doen.
Maar het is vanaf dat moment juist slechter gegaan en ik zit nu even in een dalletje waar geen einde aan lijkt te komen. Ik weet wel dat dit gevoel tijdelijk is maar ik kom er inderdaad effe niet uit.
Volgende week begin ik met een lotgenoten clubje dus ik hoop daar wat positiviteit en vooral herkenning uit te halen. En dan hier heel veel geschreven wordt wat herkenbaar is, is ook fijn.
Ik heb het idee dat ik "wel oke" dagen heb en hele vervelende.
En ik hoopte van de dag van de uitvaart het beter te gaan doen.
Maar het is vanaf dat moment juist slechter gegaan en ik zit nu even in een dalletje waar geen einde aan lijkt te komen. Ik weet wel dat dit gevoel tijdelijk is maar ik kom er inderdaad effe niet uit.
Volgende week begin ik met een lotgenoten clubje dus ik hoop daar wat positiviteit en vooral herkenning uit te halen. En dan hier heel veel geschreven wordt wat herkenbaar is, is ook fijn.
zondag 4 november 2018 om 21:54
Hoop dat je steun krijgt in het lotgenoten groepje Koekie..
Ladyday wat ben je aan het ruimen geweest, en ja werk het houdt me overeind, en het zorgt dat ik mijn rekeningen kan betalen. Twee zaterdagen cursus gehad nog eentje te gaan plus examen.. zou blij zijn dat het klaar is. Heb moeite met maar 1 dag vrij zijn. Helaas geen snipperdagen meer. ( Veel opgenomen met ziekzijn en sterfbed moeder).. maar toe aan wat rust.
Bulletje heb je vaker een depressie gehad?
Ladyday wat ben je aan het ruimen geweest, en ja werk het houdt me overeind, en het zorgt dat ik mijn rekeningen kan betalen. Twee zaterdagen cursus gehad nog eentje te gaan plus examen.. zou blij zijn dat het klaar is. Heb moeite met maar 1 dag vrij zijn. Helaas geen snipperdagen meer. ( Veel opgenomen met ziekzijn en sterfbed moeder).. maar toe aan wat rust.
Bulletje heb je vaker een depressie gehad?
maandag 5 november 2018 om 06:41
Koekie, ik heb ook dagen die wel 'oke' zijn maar ook dagen dat ik wakker word en het meteen mis is. En dan gaat het weer een aantal weken ietsje beter en dan BOEM, donder ik weer het ravijn in. De afgelopen weken weer zo'n dip gehad. Ik heb het idee dat ik er net weer een beetje uit begin te krabbelen.
Als je in zo'n dal zit is het soms heel moeilijk voor te stellen dat je je ooit weer beter gaat voelen, maar dat ga je wel.
Ik vind het heel naar als ik wakker word en mijn eerste gedachte is dat mijn vader er niet meer is. Krijg daar nog elke keer buikpijn van.
Christiana, wat klinkt dat druk zeg, die cursus op je vrije dag. Ik heb de afgelopen maanden ook zo vaak in het weekend gewerkt, het sloopt je. Haal je wel (enigszins) plezier uit je werk? Ik heb op zich een hele leuke baan maar ik merk dat het me eigenlijk niet zo heel veel boeit. Ik stort me er wel helemaal op maar ik merk dat ik snel afgeleid ben en niet de kwaliteit lever die ik zou willen leveren. Ik had stiekem gehoopt dat ik me compleet op mijn werk zou kunnen focussen waardoor er minder ruimte voor verdriet zou zijn. Nou ja, linksom of rechtsom moet het er toch uit he.
Als je in zo'n dal zit is het soms heel moeilijk voor te stellen dat je je ooit weer beter gaat voelen, maar dat ga je wel.
Ik vind het heel naar als ik wakker word en mijn eerste gedachte is dat mijn vader er niet meer is. Krijg daar nog elke keer buikpijn van.
Christiana, wat klinkt dat druk zeg, die cursus op je vrije dag. Ik heb de afgelopen maanden ook zo vaak in het weekend gewerkt, het sloopt je. Haal je wel (enigszins) plezier uit je werk? Ik heb op zich een hele leuke baan maar ik merk dat het me eigenlijk niet zo heel veel boeit. Ik stort me er wel helemaal op maar ik merk dat ik snel afgeleid ben en niet de kwaliteit lever die ik zou willen leveren. Ik had stiekem gehoopt dat ik me compleet op mijn werk zou kunnen focussen waardoor er minder ruimte voor verdriet zou zijn. Nou ja, linksom of rechtsom moet het er toch uit he.
maandag 5 november 2018 om 13:33
Ik stond op en dacht dat vandaag wel ok zou gaan. Met een duidelijk lagere basisstemming dan 'normaal', maar toch. Mijn moeder is 2,5 week dood, thuiszitten helpt het leven niet verder, dus dacht ik voorzichtig weer wat meer van het dagelijks leven op te pakken. Wat telefoontjes te plegen voor mijn onderzoek, dat niet lang kan wachten.
Wat viel me dat tegen zeg! 2 telefoontjes en ingeplande afspraken (waar ik netto gerekend maar max 2 uur mee bezig ga zijn) verder en ik ben alweer een snikkend hoopje dit-is-allemaal-teveel. Ik wil geen mensen zien en professioneel moeten doen, ik wil geen verantwoordelijkheden, ik wil iedereen vertellen dat mama dood is en de wereld niet meer klopt en dat het eigenlijk gewoon niet zomaar door mag draaien. %$#@&zooi.
Wat viel me dat tegen zeg! 2 telefoontjes en ingeplande afspraken (waar ik netto gerekend maar max 2 uur mee bezig ga zijn) verder en ik ben alweer een snikkend hoopje dit-is-allemaal-teveel. Ik wil geen mensen zien en professioneel moeten doen, ik wil geen verantwoordelijkheden, ik wil iedereen vertellen dat mama dood is en de wereld niet meer klopt en dat het eigenlijk gewoon niet zomaar door mag draaien. %$#@&zooi.
maandag 5 november 2018 om 13:50
@koekie, ik heb toen mijn schoonbroer overleed veel gehad aan het lotgenoten groepje. Ik hoop dat het voor jou ook fijn is.
@koffiehagedis, thuiszitten voelt soms eindeloos en niksoplossend. Tenminste zo daarom ging ik weer werken, ik heb mezelf in het begin wel voorbij gelopen. Energie voor werken en rouwen had ik niet en na een paar weken/maanden kwam die rouw Boomerang keihard terug.
Ik doe ook onderzoek, de flexibiliteit van het werk vond ik fijn. Op een paar afspraken na kon ik eerder weg/laster
komen. Het heeft me wel bijna een jaar gekost voordat papers schrijven me weer lukte. In de tussentijd heb ik veel database/dom werk gedaan...
@koffiehagedis, thuiszitten voelt soms eindeloos en niksoplossend. Tenminste zo daarom ging ik weer werken, ik heb mezelf in het begin wel voorbij gelopen. Energie voor werken en rouwen had ik niet en na een paar weken/maanden kwam die rouw Boomerang keihard terug.
Ik doe ook onderzoek, de flexibiliteit van het werk vond ik fijn. Op een paar afspraken na kon ik eerder weg/laster
komen. Het heeft me wel bijna een jaar gekost voordat papers schrijven me weer lukte. In de tussentijd heb ik veel database/dom werk gedaan...
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 5 november 2018 om 23:46
Beetje net als jij Ladyday, leuke baan maar heb niet mijn "oude" focus en ben moe..
Erger mij aan zeuren de collega en mijn concentratie is slecht.
Koffiehagedis het is nog zo kort geleden voor je! Wees lief en mild voor je zelf. Goed dat je het geprobeerd hebt en taken hebt gedaan maar het was nog iets teveel
Mijn man is geblesseerd thuis en ik erger mij had mij verheugd op rustige avonden ( hij had late dienst deze week) en moet dus langer socialisen.. erg hè.. dat ik daar last van heb.
Erger mij aan zeuren de collega en mijn concentratie is slecht.
Koffiehagedis het is nog zo kort geleden voor je! Wees lief en mild voor je zelf. Goed dat je het geprobeerd hebt en taken hebt gedaan maar het was nog iets teveel
Mijn man is geblesseerd thuis en ik erger mij had mij verheugd op rustige avonden ( hij had late dienst deze week) en moet dus langer socialisen.. erg hè.. dat ik daar last van heb.
dinsdag 6 november 2018 om 07:07
Koffiehagedis: heel herkenbaar. Alles kost nu veel meer energie.
Christiana: hier precies hetzelfde dit weekend. Man was ook geblesseerd, alles kwam op mij aan. Dat zette de boel behoorlijk op spanning. Ik kan dat gewoon niet hebben.
Hier gaat het na een goede week weer slechter. Ik heb een aantal dingen gedaan die te maken hebben met de dood van mijn moeder en dat heeft wel wat teweeg gebracht. En ik ben er bij toeval achter gekomen dat de moeder van een oude vriendin een week voor mijn moeder overleden is. Dat was even heel heftig. Iemand die je kent heeft al dezelfde tijd hetzelfde ellendige gevoel.
Ik ben weer heel somber en heb weinig energie. Kort lontje en weinig geduld. Een jaar geleden ging ik met mijn moeder voor het laatst het centrum in om een cadeautje te kopen voor mans verjaardag. Ze begon rond deze tijd met de laatste behandelingen. Ik had net een nieuw baan en gebruikte dat als excuus om niet langs te kunnen gaan bij haar. En daar had ze alle begrip voor. Ze is nog bij ons geweest met sinterklaas en kerst en daarna was ze haar zelf niet meer en begon de hel van 3 maanden.
Christiana: hier precies hetzelfde dit weekend. Man was ook geblesseerd, alles kwam op mij aan. Dat zette de boel behoorlijk op spanning. Ik kan dat gewoon niet hebben.
Hier gaat het na een goede week weer slechter. Ik heb een aantal dingen gedaan die te maken hebben met de dood van mijn moeder en dat heeft wel wat teweeg gebracht. En ik ben er bij toeval achter gekomen dat de moeder van een oude vriendin een week voor mijn moeder overleden is. Dat was even heel heftig. Iemand die je kent heeft al dezelfde tijd hetzelfde ellendige gevoel.
Ik ben weer heel somber en heb weinig energie. Kort lontje en weinig geduld. Een jaar geleden ging ik met mijn moeder voor het laatst het centrum in om een cadeautje te kopen voor mans verjaardag. Ze begon rond deze tijd met de laatste behandelingen. Ik had net een nieuw baan en gebruikte dat als excuus om niet langs te kunnen gaan bij haar. En daar had ze alle begrip voor. Ze is nog bij ons geweest met sinterklaas en kerst en daarna was ze haar zelf niet meer en begon de hel van 3 maanden.
dinsdag 6 november 2018 om 08:31
DIT! Zo herkenbaar. En dan was ik met iets 'belangrijks' bezig voor mijn werk en dan dacht ik echt 'waar gaat deze onzin over?'. De wereld klopte niet meer. Nog steeds niet, maar dat hele rauwe, hartverscheurende randje is er na 10 maanden wel af. Dat wordt echt beter hoor.Koffiehagedis schreef: ↑05-11-2018 13:33
Wat viel me dat tegen zeg! 2 telefoontjes en ingeplande afspraken (waar ik netto gerekend maar max 2 uur mee bezig ga zijn) verder en ik ben alweer een snikkend hoopje dit-is-allemaal-teveel. Ik wil geen mensen zien en professioneel moeten doen, ik wil geen verantwoordelijkheden, ik wil iedereen vertellen dat mama dood is en de wereld niet meer klopt en dat het eigenlijk gewoon niet zomaar door mag draaien. %$#@&zooi.
dinsdag 6 november 2018 om 08:44
@Christiana, ja, heb precies hetzelfde. Ik vind vooral het gebrek aan focus lastig, want alles kost me dubbel zoveel tijd. Ik werk vaak 's avonds en in het weekend om mijn werk af te krijgen. Aan de ene kant baal ik daarvan, want het voelt alsof ik nooit vrij heb en aan de andere kant ben ik ook wel dankbaar voor de vrijheid die ik heb (om dat te doen) en het is afleiding.
Ik vond alleen zijn altijd heerlijk. Ben ook een echte introvert, maar sinds de dood van mijn vader merk ik dat ik het heel slecht doe als ik alleen ben. Als ik bij mijn vriend of moeder ben ben ik veel rustiger en stabieler. Ik heb dan echt wel momenten van berusting, maar zodra ik mijn eigen huis binnen loop is het meteen weer paniek en verdriet.
Als jij tegen je man zou zeggen dat je even geen zin hebt om te socialisen en alleen wil zijn, zou hij dat niet begrijpen?
@Tinkel, ik zie dat jij ook weer aardig 'meedeint' op de golven van rouw. Ik dein met je mee hoor, af en toe kopje onder, maar we komen echt wel weer boven.
Dat van die vriendin, gek is dat dan he? Ik googlede dit weekend een oude vriendin van me. Ik heb al zeker 15 jaar geen contact meer met haar. We kennen elkaar van het werk dat we destijds deden. Maar ik moest opeens aan haar denken. Toen kwam ik er achter dat haar moeder in juli is overleden. Ik heb haar geen bericht gestuurd, want dat voelt stalkerig, maar ik moet wel steeds aan haar denken. Zij gaat nu dus door hetzelfde heen.
En zo gaan er zoveel mensen door hetzelfde heen. Ik loop door de AH en daar lopen mensen, compleet verscheurd van verdriet, waar je niets aan merkt aan de buitenkant. Ze zijn overal.... de rouwende, en het leven draait door alsof er niets gebeurd is. Ondanks dat er zoveel boeken, tv programma's, docu's etc. zijn doen we in 'het echt' alsof er niets gebeurd is. Zo raar eigenlijk.
Ik vond alleen zijn altijd heerlijk. Ben ook een echte introvert, maar sinds de dood van mijn vader merk ik dat ik het heel slecht doe als ik alleen ben. Als ik bij mijn vriend of moeder ben ben ik veel rustiger en stabieler. Ik heb dan echt wel momenten van berusting, maar zodra ik mijn eigen huis binnen loop is het meteen weer paniek en verdriet.
Als jij tegen je man zou zeggen dat je even geen zin hebt om te socialisen en alleen wil zijn, zou hij dat niet begrijpen?
@Tinkel, ik zie dat jij ook weer aardig 'meedeint' op de golven van rouw. Ik dein met je mee hoor, af en toe kopje onder, maar we komen echt wel weer boven.
Dat van die vriendin, gek is dat dan he? Ik googlede dit weekend een oude vriendin van me. Ik heb al zeker 15 jaar geen contact meer met haar. We kennen elkaar van het werk dat we destijds deden. Maar ik moest opeens aan haar denken. Toen kwam ik er achter dat haar moeder in juli is overleden. Ik heb haar geen bericht gestuurd, want dat voelt stalkerig, maar ik moet wel steeds aan haar denken. Zij gaat nu dus door hetzelfde heen.
En zo gaan er zoveel mensen door hetzelfde heen. Ik loop door de AH en daar lopen mensen, compleet verscheurd van verdriet, waar je niets aan merkt aan de buitenkant. Ze zijn overal.... de rouwende, en het leven draait door alsof er niets gebeurd is. Ondanks dat er zoveel boeken, tv programma's, docu's etc. zijn doen we in 'het echt' alsof er niets gebeurd is. Zo raar eigenlijk.
dinsdag 6 november 2018 om 18:56
Focus: ik heb dat ook niet. Mijn hoofd kan heel slecht alles omvatten. Vandaag heb ik het vrij druk op het werk en dan overzie ik het allemaal helemaal niet. Dat vind ik wel een heel vervelend gevoel.
Ik heb de afgelopen tijd echt wel gedacht dat het toch wel fijn zou zijn als mensen een jaar in rouwkleding lopen. Toen was het allemaal veel duidelijker.
Ik bedacht vandaag: een jaar geleden begonnen we aan de laatste behandelingen en hadden we nog geen idee wat voor ellende er nog ging komen. Toen zaten we nog vol hoop en angst, met geen idee hoe snel de aftakeling zou gaan. En wat daar bij kwam kijken. Als we dat toen allemaal hadden geweten. Gewoon nog onwetend waren we toen.
Ik heb de afgelopen tijd echt wel gedacht dat het toch wel fijn zou zijn als mensen een jaar in rouwkleding lopen. Toen was het allemaal veel duidelijker.
Ik bedacht vandaag: een jaar geleden begonnen we aan de laatste behandelingen en hadden we nog geen idee wat voor ellende er nog ging komen. Toen zaten we nog vol hoop en angst, met geen idee hoe snel de aftakeling zou gaan. En wat daar bij kwam kijken. Als we dat toen allemaal hadden geweten. Gewoon nog onwetend waren we toen.
dinsdag 6 november 2018 om 22:44
Hier ook Tinkel.. een jaar geleden begon het circus. Elke ochtend appte ik mijn moeder hoe de nacht verlopen was. Als ik zag dat ze aan het typen was en het duurde me te lang, dan belde ik haar. Ik sliep zelf ook verschrikkelijk slecht, ik maakte me zo'n zorgen. En toch had ik een jaar geleden nog hoop. Eigenlijk best gek, want ik ben een doemdenker en denk bij het minste of geringste dat de wereld vergaat. Niet bij mijn vader. Ik dacht wel dat er iets ergs was, maar ook dat er wel een oplossing zou zijn. Was ik eens een keer positief, gaat ie dood...
Ik ben 'blij' dat we nu een jaar verder zijn. De wanhoop en onzekerheid van vorig jaar, dat wil ik echt nooit meer over doen. Ik moet ook de hele tijd denken aan een jaar geleden. Ik lees steeds de whatsapp geschiedenis terug. Alsof dat nog wat uitmaakt... heel gek. Maar ik had dat in het begin ook met zijn ziekte. Ik moest en zou weten hoe lang hij dat al gehad had. En nu maakt het me niet meer uit.
Ik ben er nog zo ontzettend mee bezig...
Ik ben 'blij' dat we nu een jaar verder zijn. De wanhoop en onzekerheid van vorig jaar, dat wil ik echt nooit meer over doen. Ik moet ook de hele tijd denken aan een jaar geleden. Ik lees steeds de whatsapp geschiedenis terug. Alsof dat nog wat uitmaakt... heel gek. Maar ik had dat in het begin ook met zijn ziekte. Ik moest en zou weten hoe lang hij dat al gehad had. En nu maakt het me niet meer uit.
Ik ben er nog zo ontzettend mee bezig...
dinsdag 6 november 2018 om 22:51
Het zijn ook fases, golven denk ik. Het gemis is er bij mij heel sterk, maar nu in deze periode ben ik heel erg met haar bezig. Zoon zit in groep 8, als voor de laatste met op de basisschool. Maar eigenlijk had zijn zusje moeten beginnen als hij maar de middelbare gaat. Ik heb er moeite mee, het afsluiten. Er komt echt geen kindje meer, geen basisschooltijd, nu in deze periode is er niet een peuter die straks in sint zou geloven enzovoorts. Het gemis zit in mijn leven. En het is er altijd, maar toch doet het soms even extra veel pijn.
Forever is a hell of a long time
dinsdag 6 november 2018 om 22:53
Wat een herkenbaarheid hier weer.. Een jaar geleden was voor mijn vader ook net duidelijk geworden dat hij niet meer beter zou worden. Ik besef me nu eigenlijk pas dat hij na dat nieuws nog maar een half jaar heeft geleefd. De verwachting was eigenlijk een jaar op dat moment, ook al konden ze dat natuurlijk moeilijk zeggen.
Komend weekend ga ik, voor het eerst in mijn leven, op een retraite. Ik ben er nieuwsgierig naar en denk dat het goed is voor mij, maar tegelijkertijd vind ik het ook wel eng. Ik ben wel bang voor wat voor emoties er allemaal omhoog gaan komen. Al helemaal omdat een gedeelte ook in stilte zal zijn.
Hebben jullie eigenlijk al enig idee hoe jullie de feestdagen gaan doorkomen?
Komend weekend ga ik, voor het eerst in mijn leven, op een retraite. Ik ben er nieuwsgierig naar en denk dat het goed is voor mij, maar tegelijkertijd vind ik het ook wel eng. Ik ben wel bang voor wat voor emoties er allemaal omhoog gaan komen. Al helemaal omdat een gedeelte ook in stilte zal zijn.
Hebben jullie eigenlijk al enig idee hoe jullie de feestdagen gaan doorkomen?
dinsdag 6 november 2018 om 22:59
Dank je lady 
Ondersteboven een retraite vind ik wel heel stoer, ben heel benieuwd hoe je dat gaat ervaren!
De feestdagen gaan hier meestal in stilte voorbij. Soms is er een etentje met schoonvader of schoonmoeder/schoonzus, maar soms is er ook niets. De afgelopen twee jaar hebben we oud en nieuw met mijn liefste vriendin en naar gezin gevoerd, maar die wil dit jaar met familie, dus wss zijn we dan ook met ons eigen gezin thuis. Ik vind de feestdagen ook niet zo leuk meer. Het gemis van de kinderen en de confrontatie met het feit dat we heel weinig familie hebben en dat die eigenlijk niet zo op ons zitten te wachten vind ik moelijk. Meestal is het prima zo met mijn gezin, maar in december voel ik regelmatig dat niet alleen ik me soms (stik)eenzaam voel maar de kinderen ook en dat doet pijn. Het mag van mij dus gauw voorbij zijn.
Ondersteboven een retraite vind ik wel heel stoer, ben heel benieuwd hoe je dat gaat ervaren!
De feestdagen gaan hier meestal in stilte voorbij. Soms is er een etentje met schoonvader of schoonmoeder/schoonzus, maar soms is er ook niets. De afgelopen twee jaar hebben we oud en nieuw met mijn liefste vriendin en naar gezin gevoerd, maar die wil dit jaar met familie, dus wss zijn we dan ook met ons eigen gezin thuis. Ik vind de feestdagen ook niet zo leuk meer. Het gemis van de kinderen en de confrontatie met het feit dat we heel weinig familie hebben en dat die eigenlijk niet zo op ons zitten te wachten vind ik moelijk. Meestal is het prima zo met mijn gezin, maar in december voel ik regelmatig dat niet alleen ik me soms (stik)eenzaam voel maar de kinderen ook en dat doet pijn. Het mag van mij dus gauw voorbij zijn.
Forever is a hell of a long time
dinsdag 6 november 2018 om 23:30
Nu, 3 maanden na Ron zijn overlijden gaat het best goed met me.
Gelukkig woont onze jongste nog thuis, dus ik zorg gewoon voor een warme hap, en de nodige huishoudelijke klussen.
Ik weet niet hoe het zou zijn als ze uit huis zou zijn, maar die tijd gaat natuurlijk wel komen.
De winter zie ik ook wel tegen op. Minder mensen buiten voor een kletspraatje, en ik ben een echt zomermens.
Mijn hobby tekenen en schilderen helpt me ook om de dagen door te komen, en ik heb ook vaak afspraken met vrienden, tekenles, en weekendjes weg met mijn schoonzusje, Ron zijn zus,
Ik werk niet meer sinds ruim een jaar, en ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat weer zou moeten doen. Ik kan moeilijk meerdere dingen tegelijk doen of in gaten houden merk ik de laatste tijd. Of dat komt door ouder worden, of te maken heeft met de heftige periode weet ik eigenlijk niet.
Gelukkig hoeft het financieel ook niet. Ik ga van het voorjaar wel vrijwilligerswerk doen. Dan hoef ik niet superflexibel te zijn, en kan prima een paar dagdelen per week.
Ik ga het wel redden. Ik ga mijn leven zo aangenaam mogelijk maken, en genieten van de dingen die er nog wel zijn.
Gelukkig woont onze jongste nog thuis, dus ik zorg gewoon voor een warme hap, en de nodige huishoudelijke klussen.
Ik weet niet hoe het zou zijn als ze uit huis zou zijn, maar die tijd gaat natuurlijk wel komen.
De winter zie ik ook wel tegen op. Minder mensen buiten voor een kletspraatje, en ik ben een echt zomermens.
Mijn hobby tekenen en schilderen helpt me ook om de dagen door te komen, en ik heb ook vaak afspraken met vrienden, tekenles, en weekendjes weg met mijn schoonzusje, Ron zijn zus,
Ik werk niet meer sinds ruim een jaar, en ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat weer zou moeten doen. Ik kan moeilijk meerdere dingen tegelijk doen of in gaten houden merk ik de laatste tijd. Of dat komt door ouder worden, of te maken heeft met de heftige periode weet ik eigenlijk niet.
Gelukkig hoeft het financieel ook niet. Ik ga van het voorjaar wel vrijwilligerswerk doen. Dan hoef ik niet superflexibel te zijn, en kan prima een paar dagdelen per week.
Ik ga het wel redden. Ik ga mijn leven zo aangenaam mogelijk maken, en genieten van de dingen die er nog wel zijn.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
woensdag 7 november 2018 om 08:17
Fijn om te horen dat het goed met je gaat, Marcellav. Ik vind dat wel heel knap, hoe jij de dingen oppakt. Echt bewonderenswaardig. Ik kan daar stiekem een beetje jaloers op zijn, want ik heb dat juist niet. Ja, ik ga het wel redden, maar ik heb nergens zin in. Genieten vind ik ook lastig. Ik was altijd al niet miss optimist, maar ik vind het nu nog lastiger om de positieve kant in te zien van de dingen. Niet dat ik alles pessimistisch tegemoet ga, maar ik vind het allemaal zo nutteloos.
De feestdagen. Ik ga er niets aan/mee doen. Ik ga met de kerst naar mijn moeder en dat was het. Misschien O&N met mijn vriend, maar alleen als hij geen andere vrienden uitnodigt. Ik ga verder niet naar kerstborrels en nieuwjaarsborrels en andere ongein.
Nu deed ik er uberhaupt nooit zoveel mee (meer uit verplichting) maar als ik er nu aan denk word ik heel verdrietig. Niet zozeer om kerst, want toen lag mijn vader net in het ziekenhuis en had ik nog hoop. Met O&N had ik wel door dat het niet goed zou komen. We hebben elkaar nog een gelukkig nieuwjaar gewenst. Ik moest mijn tranen echt inhouden want ik wist echt wel dat het geen gelukkig nieuw jaar zou worden.
De feestdagen. Ik ga er niets aan/mee doen. Ik ga met de kerst naar mijn moeder en dat was het. Misschien O&N met mijn vriend, maar alleen als hij geen andere vrienden uitnodigt. Ik ga verder niet naar kerstborrels en nieuwjaarsborrels en andere ongein.
Nu deed ik er uberhaupt nooit zoveel mee (meer uit verplichting) maar als ik er nu aan denk word ik heel verdrietig. Niet zozeer om kerst, want toen lag mijn vader net in het ziekenhuis en had ik nog hoop. Met O&N had ik wel door dat het niet goed zou komen. We hebben elkaar nog een gelukkig nieuwjaar gewenst. Ik moest mijn tranen echt inhouden want ik wist echt wel dat het geen gelukkig nieuw jaar zou worden.
woensdag 7 november 2018 om 08:22
Kutperiode idd, mijn vader overleed 2 dagen voor mijn verjaardag en de dag voor kerst was zijn uitvaart. Ik doe wel m'n kerstboom zetten gewoon omdat die lichtjes in huis goed voor me zijn, maar verder heb ik niets meer met de kerstgedachte. Op mijn verjaardag ga ik uit eten met m'n moeder en 1 van de kerstdagen eet ik bij haar en de andere ga ik als 'n gewone dag beschouwen, dus wandelen, serietje kijken, forummen. Aan oudjaar deed ik al jaren niet meer, dus gewoon op normale tijd naar bed.
woensdag 7 november 2018 om 09:28
Onze dochter is geboren en overleden in de kerstperiode. Ze is de 21ste gecremeerd. De kerstperiode heeft daar wel een randje door gekregen. Maar ik ben altijd dol geweest op Kerst en dat ben ik nog steeds. De Kerstboom stond in huis toen wij onze dochter thuis brachten en op de een of andere manier is het daardoor ook een soort gedenkteken geworden voor haar. Dus die boom komt zeker weer. Wij vieren Kerst nooit groots, maar ik vind het wel gezellige dagen.
Oud en Nieuw vind ik moeilijker. Word daar altijd een beetje nostalgisch en verdrietig van.
Het gebrek aan focus m.b.t. werk herken ik heel erg overigens. Ik ben inmiddels bijna 2 jaar verder en mijn werk was tot voor kort vooral een welkome afleiding en tijdverdrijf. Het boeide me niet erg veel meer (terwijl ik altijd echt een werkpaard was).
Pas sinds kort vind ik het ook echt weer leuk en krijg ik weer een beetje de motivatie om niet meer alleen het nodige te doen, maar weer wat te gaan zoeken naar uitdagingen. Volhouden is dus ook in deze het devies denk ik. Ik ben daar sowieso wel in veranderd overigens, werk is niet meer zo belangrijk voor me als het was.
Oud en Nieuw vind ik moeilijker. Word daar altijd een beetje nostalgisch en verdrietig van.
Het gebrek aan focus m.b.t. werk herken ik heel erg overigens. Ik ben inmiddels bijna 2 jaar verder en mijn werk was tot voor kort vooral een welkome afleiding en tijdverdrijf. Het boeide me niet erg veel meer (terwijl ik altijd echt een werkpaard was).
Pas sinds kort vind ik het ook echt weer leuk en krijg ik weer een beetje de motivatie om niet meer alleen het nodige te doen, maar weer wat te gaan zoeken naar uitdagingen. Volhouden is dus ook in deze het devies denk ik. Ik ben daar sowieso wel in veranderd overigens, werk is niet meer zo belangrijk voor me als het was.
woensdag 7 november 2018 om 10:29
voor iedereen die hem kan gebruiken, zo te lezen heel veel momenteel..Hier ging het ietsje beter, midden in het proces van ouderlijk huis leeghalen en te koop zetten maar daar had ik mijn weg wel in gevonden want alle emotionele spullen heb ik in de eerste fase in mijn handen gehad dus daar liep ik niet steeds tegen aan nu.
Dan denk je ik ben er weer een beetje en komt er ineens uit het gesprek in het ziekenhuis naar aanleiding van het niet logische overlijden van mijn moeder een uitslag die even de grond onder je voeten vandaan slaat.
Ze had er gewoon nog kunnen zijn, medisch was er geen aanleiding toe en uit hun eigen onderzoek komt naar voren dat een fout/gebrek in de communicatie op de OK er voor heeft gezorgd dat ze er niet meer is en het is nu aan de inspectie hoe het verder gaat.
Wat de feestdagen betreft.. die gaan hier wel gewoon door, voor de kids, en bijna 3 jaar geleden heb ik mijn zus ook die belofte gemaakt. Haar euthanasie was enkele dagen voor kerst en haar kamer in de hospice stond vol met over the top kerstspul want daar was ze dol op en kerst moest gewoon door iedereen gevierd worden. Dus die traditie zetten we wel voort, sinds die kerst in 2015 dus met al die over the top kerst meuk in mijn huis en dit jaar ook zonder mijn moeder.. hoe bizar kan je het hebben
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 8 november 2018 om 00:02
Een berichtje van mij. Allereerst, veel sterkte voor iedereen die het nodig hebt. Het blijft een moeilijke weg, voor ons allemaal. Fijn dat er hier een plekje is om het te delen.
Het is een proces en het wordt uiteindelijk iets beter. Ik heb het gevoel dat ik weer aardig mijzelf ben. 10 jaar ouder geworden in een jaar tijd, dat wel. Ik sta heel anders in het leven en laat mij niet meer zo snel gek maken. Erg op mijzelf en ik vind het allemaal prima zo.
Af en toe nog die terugval, die golf van verdriet. Een herinnering, een gemis, de realisatie. Niet meer dagenlang, maar een moment. Vaak in combinatie met andere dingen of vermoeidheid. Mijn weerbaarheid en focus zijn nog lang niet de oude. Ik kan slecht tegen stress, merk ik. In hoeverre dat met het rouwen te maken heeft, weet ik eigenlijk niet. Misschien ligt het ook aan andere factoren?
Als ik erg verdrietig ben, zoek ik de rust en de eenzaamheid op om even voor mijzelf te rouwen. Mijn omgeving belast ik er maar niet meer mee. Het is mijn eigen pijn. Niets en niemand kan mij hier mee helpen.
Ik neem ook meer afstand van het hele rouwgebeuren. Het is inderdaad een soort van rouwmoeheid. Voorheen las ik alles over verlies en de dood, het leven na de dood, ik wilde delen, begrip, lotgenoten ontmoeten, etc. Nu merk ik dat ik het juist een beetje uit de weg ga. Het roept ook weer een soort pijn op.
Feestdagen? Pffff, op dit moment heb ik daar helemaal geen gevoel bij. Geen idee hoe ik er dan in sta. Het wordt zeker heel anders dan andere jaren. Ik denk dat we het maar heel kleinschalig gaan doen. Niet al te zwaar maken en niet te veel over nadenken. Het verlies heeft ons als familie ook dichter bij elkaar gebracht en dat kunnen we op dit soort ‘feestdagen’ ook vieren.
Het is een proces en het wordt uiteindelijk iets beter. Ik heb het gevoel dat ik weer aardig mijzelf ben. 10 jaar ouder geworden in een jaar tijd, dat wel. Ik sta heel anders in het leven en laat mij niet meer zo snel gek maken. Erg op mijzelf en ik vind het allemaal prima zo.
Af en toe nog die terugval, die golf van verdriet. Een herinnering, een gemis, de realisatie. Niet meer dagenlang, maar een moment. Vaak in combinatie met andere dingen of vermoeidheid. Mijn weerbaarheid en focus zijn nog lang niet de oude. Ik kan slecht tegen stress, merk ik. In hoeverre dat met het rouwen te maken heeft, weet ik eigenlijk niet. Misschien ligt het ook aan andere factoren?
Als ik erg verdrietig ben, zoek ik de rust en de eenzaamheid op om even voor mijzelf te rouwen. Mijn omgeving belast ik er maar niet meer mee. Het is mijn eigen pijn. Niets en niemand kan mij hier mee helpen.
Ik neem ook meer afstand van het hele rouwgebeuren. Het is inderdaad een soort van rouwmoeheid. Voorheen las ik alles over verlies en de dood, het leven na de dood, ik wilde delen, begrip, lotgenoten ontmoeten, etc. Nu merk ik dat ik het juist een beetje uit de weg ga. Het roept ook weer een soort pijn op.
Feestdagen? Pffff, op dit moment heb ik daar helemaal geen gevoel bij. Geen idee hoe ik er dan in sta. Het wordt zeker heel anders dan andere jaren. Ik denk dat we het maar heel kleinschalig gaan doen. Niet al te zwaar maken en niet te veel over nadenken. Het verlies heeft ons als familie ook dichter bij elkaar gebracht en dat kunnen we op dit soort ‘feestdagen’ ook vieren.
donderdag 8 november 2018 om 02:32
voor iedereen die er behoefte aan heeft.@ondersteboven, ik ben benieuwd hoe je de retraite vindt.
Met oud en nieuw zitten wij op zolder, kijken naar vuurwerk van anderen en dan heerlijk in slaap vallen. Overdag misschien nog met familie oliebollen bakken maar 's Avonds is van ons.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
donderdag 8 november 2018 om 08:26
Ik zit heel erg in de herbelevingsfase momenteel. Ik moet de hele tijd denken aan wat er gebeurde voordat mijn vader de diagnose kreeg. De onzekerheid, de wanhoop, maar ook de (valse) hoop. Ik vind het erg heftig.
Gisteravond fietste ik in het donker en ik raakte van het fietspad af, ik viel, in het zand gelukkig, maar omdat ik die buiteling maakte viel mijn vriend ook. Ik zag hem vallen. Ik was hysterisch. Gelukkig viel hij ook in het zand en zijn we er allebei met wat blauwe plekken vanaf gekomen, maar het deed mij realiseren dat ik zo bang ben dat hem iets overkomt. Als er nog iets ergs gebeurt weet ik niet of ik mezelf staande kan houden. Ik ben gewoon niet weerbaar momenteel.
Gisteravond fietste ik in het donker en ik raakte van het fietspad af, ik viel, in het zand gelukkig, maar omdat ik die buiteling maakte viel mijn vriend ook. Ik zag hem vallen. Ik was hysterisch. Gelukkig viel hij ook in het zand en zijn we er allebei met wat blauwe plekken vanaf gekomen, maar het deed mij realiseren dat ik zo bang ben dat hem iets overkomt. Als er nog iets ergs gebeurt weet ik niet of ik mezelf staande kan houden. Ik ben gewoon niet weerbaar momenteel.
